28°C in de schaduw

Vandaag hadden we een bezoek aan schoonzus L. gepland en het was prachtig lenteweer! Terwijl we naar het Leuvense reden (weinig verkeer onderweg) zag ik ons al gezellig iets gebruiken op het terras van de cafetaria.

In het rusthuis bleek de lift al twee weken defect. We bereikten de kamer van L. via een lange omweg, en liepen terug naar een tweede lift aan de andere kant van het gebouw om vervolgens op het gelijkvloers dezelfde weg in omgekeerde richting af te leggen. Maar ach, dat gaf ons een beetje beweging en L. zat voor de zekerheid toch in haar rolstoel.

Ik was vergeten dat L. eigenlijk niet zo graag buiten zit en er was trouwens geen schaduw op dat zonovergoten terras. We installeerden ons dus aan een tafel aan het raam... waar het algauw onaangenaam warm werd. De temperatuur was ondertussen immers opgelopen tot 28°C in de schaduw en achter die grote vensterdeur schat ik dat we van een temperatuur boven de 30°C "genoten". Roger was eigenaardig genoeg de enige die (ondanks het vest dat hij aanhield) het niet te warm had.

We dronken wat, praatten wat bij maar eigenlijk was ik blij toen het tijd was om L. naar de eetkamer te brengen en we daarom terug moesten langs die lange frissere gangen van het rusthuis!

Mijn neef Yves zei het me al lang geleden: in België vergeten we vaak dat de grote ramen die we in onze woningen voorzien tijdens warmtegolven helemaal niet zo aangenaam zijn!

Lectuur en zo...

We hebben vandaag eindelijk samen het poortgebouw een beetje opgeruimd. Omdat Roger voorstelde die ruimte daarna zelf te vegen (er staat voor mij inderdaad nog te veel gerief van hem in de weg), hield ik me ondertussen met andere zaken bezig. 

Zoals enkele mails in verband met onze reünie in mei beantwoorden, mijn broertje feliciteren die vandaag 62 jaar wordt, en lectuur. Ik vond onder andere dit nog niet zo oude artikel over nicotine terug. (Denk eraan: een paar klikken en het is zo vertaald)! 

O ja, en terwijl Roger het poortgebouw een beetje onder handen nam, ook deze interessante video bekeken (een heel recent interview trouwens, maar over hetzelfde probleem als waar het artikel hierboven over gaat).

Nicht Chantal

Toen nicht Chantal me gisteren belde, was dat om me iets heel speciaals te vragen. 

Ze sukkelt al een tijdje met haar gezondheid en is zo goed als doof. Bovendien kan ze geen lange reünies meer aan. Ze vroeg me daarom of ik het oké vind dat ze zich toch niet inschrijft voor de reünie in mei maar die dag gewoon "langskomt" in De Horne, een drankje bestelt aan de bar (en dus ook niet gebruikmaakt van het aperitief dat bij het menu is inbegrepen) en weer vertrekt nadat ze met ons allemaal heel even heeft gesproken.  

Een beetje speciaal inderdaad maar voor mij is dat oké. Ik hoop voor De Horne ook.

Jureren

Om 13 uur hadden we vandaag een afspraak met heemkundeleden Michel M. en Ludo D. in de bibliotheek. Het was immers tijd om te jureren. De bibliothecaresse offreerde ons koffie of thee en we bespraken onze bevindingen over de ingediende opstellen. Na nog geen kwartier bleek dat we het allemaal roerend eens waren over de beste tekst!

We praatten nog wat na en namen afscheid van elkaar. Roger en ik waren van plan spinazie te gaan kopen: we hebben immers al een poosje zin om nog eens spinazie met kikkererwten te eten. Omdat het nog zo vroeg was, stelde ik voor meteen ook voor al onze andere boodschappen te zorgen.

Gisterenavond deden eerst mijn knieën pijn, daarna mijn heupen maar vandaag leek de pijn weer voorbij. Helaas, terwijl we de bibliotheek verlieten, kreeg ik ineens felle pijnscheuten in mijn enkels. Ik mankte nogal tijdens het boodschappen doen! 

Thuis heb ik, buiten koken (de "espinacas con garbanzos", geserveerd met worst en de rest van de erwtjes en wortelen van gisteren, waren heel lekker!) en afwassen, niets meer gedaan dan lezen. En de pijn in mijn enkels lijkt al fel verminderd. 

Alleen... is het poortgebouw weer niet opgeruimd, hoewel dat op mijn programma stond!

P.S. O ja, ik vernam van de bibliothecaresse dat valsspelen voor die schrijfwedstrijd inderdaad onmogelijk was.

Rijke erfgoeddag

Nadat ik deze middag nog snel een schooltaak van buurjongen L. had nagekeken, reden we naar Liliane en Paul (voor de afspraak die we onlangs maakten). Samen met hen en hun kleinzoon B. reden we door naar Borgloon.

Na een korte wandeling door het prachtige stadje kwamen we aan in het vroegere klooster om er een tentoonstelling van oud speelgoed te bezoeken. Aan de ingang van het klooster kwamen we onder anderen heemkunde- en jurylid Ludo D. tegen die me vertelde dat hij ook zoveel moeite heeft met de puntenverdeling voor de opstellen die deelnemen aan de schrijfwedstrijd. Hij zou gewoon elke tekst globaal op 10 quoteren. Hetzelfde als wat ik voorlopig ook heb gedaan (enkel rekening houdend met inhoud, stijl en spelling en niet met historiciteit en vermelding van bronnen). Ik besloot deze avond de teksten nog eens grondig door te nemen en ze toch maar een definitieve quotering te geven (dus nog steeds zonder rekening te houden met die twee laatste criteria). 

En we gingen de expositie bewonderen. Een prachtige tentoonstelling, heel veel herinneringen ook: het was echt nostalgie troef! Roger maakte enkele foto's:

Dan stelde Liliane voor bij hen thuis koffie of thee te komen drinken, wat we graag aanvaardden. En ik heb aan haar taart kunnen weerstaan deze keer! (Ik kreeg wel een peer te eten in de plaats) 😉. We hadden elkaar heel veel te vertellen, dus praatten we nog vrij lang bij! En net toen we vertrokken, kreeg ik een telefoontje van nicht Chantal in verband met onze reünie in mei. 

Thuis heb ik nog snel een mail van Jan Gerits beantwoord. Jan bleek ook al op de hoogte te zijn van het overlijden van Alex en is van plan een monografie over hem te schrijven. Daarna zorgde ik voor een snel en eenvoudig avondmaal (soep van bloemkoolbladeren en -steeltjes en zalm met wortelen en erwtjes) en de afwas.

En nu ga ik die deelnemende teksten nog eens lezen! 

Weer een overlijden!

Ik heb alle opstellen gelezen en geëvalueerd (behalve op "historiciteit", want daarvoor ken ik de geschiedenis van Heers niet goed genoeg). We zijn gaan "wandelen" in de Action, ik telefoneerde even met vriendin Liliane en ik heb verder gelezen in het cadeau van Ludo D.: een heel interessant boek over het kasteel van Heers en de familie de Stockhem.

Ik kreeg ook een mailtje van Luis Ruiz: Alex Marut, de vroegere secretaris van de KVLS is overleden, op 70 jaar!

Een doodgewone donderdag

'Het was gisteren superdepuper leuk', mailde Eva me deze ochtend. Ze heeft gelijk: we hebben veel gelachen, serieus gepraat, veel gewandeld (en zelfs in de regen die opnieuw blijft aanhouden), en zij heeft veel gedanst. In feite heb ik er ook volop van genoten en toch... ik zie me echt niet meer zo'n druk leven leiden!

Eigenlijk hebben we het druk genoeg voor onze leeftijd! 😀 Vandaag hebben we bijvoorbeeld nog eens onze werkkamer onder handen genomen (en een beetje gesukkeld met de stofzuiger) en de nodige gymnastiekoefeningen om die overvolle kamer in orde te krijgen gaven ons voldoende beweging! 

Ik vond in onze brievenbus ook nieuwe opstellen voor de schrijfwedstrijd van Heemkunde Groot Heers. Ik las ze deze avond diagonaal en ik vind ze nog beter dan de eerste teksten. Roger (aan wie ik één tekst liet lezen) vroeg zich zelfs af of iemand van ongeveer 12 jaar dat kon hebben geschreven, maar ik vermoed dat de opstellen in de klas zijn gemaakt en dat valsspelen dus uitgesloten was - ik moet er trouwens naar informeren als we binnenkort vergaderen daarover.

Voor de rest ben ik eindelijk het boekje over de familie de Stockhem en Heers beginnen lezen: heel interessant - eigenlijk had ik dat moeten gelezen hebben voor ik aan het documenteren van die foto's begon! 

En dan deze avond naar dit akelige nieuws gekeken. Die parkinsonpatiënt heeft uiteraard het recht om voor euthanasie te kiezen en daarvoor vandaag naar ons land te komen, vermits het in Frankrijk nog steeds niet is toegelaten, maar euthanasie "le soin ultime" noemen en hem die "ultieme zorg" beloven omdat hij bewezen heeft niet "suicidaal" te zijn?

Druk, druk, druk!

Deze ochtend vonden we een cadeau van heemkundelid Ludo D. in de brievenbus.

Lijkt heel interessant maar ik kreeg nog niet de kans om het boekje te lezen: het werd druk, druk!

Om 15 uur moesten we Eva en haar vriendin afhalen van een eerste dansles in het Leuvense. Ondanks het drukke verkeer onderweg waren we ruim op tijd. In het naar "huis" rijden echter zorgden wegenwerken, omleidingen en vertraging ervoor dat, nadat we het vriendinnetje bij haar thuis hadden afgezet, we nog net een kwartiertje hadden voor we alweer moesten vertrekken.

Nu reden Elena en Matthias mee en het ging naar het immense "Heilig Hartinstituut" in Heverlee. We dachten er een halfuur over te doen maar al na 10 minuten waren we ter plaatse. Omdat Eva nog bijna een halfuur had voor haar tweede dansles begon, liepen we naar een universitaire cafetaria in de buurt, die dochterlief me had aangewezen. Dat werd echter zoeken in al die straatjes, speelpleinen en gangen en toen we eindelijk de cafetaria bereikten, beseften we dat er al een kwartier was verstreken. 

'Ik loop wel even met Eva naar haar dansles,' stelde Matthias voor. 'Wachten jullie hier op mij'. We wachtten maar toen na ongeveer 15 minuten Matthias nog niet terug was, begon Roger zich zorgen te maken. Hij liep hem achterna en verloor bijna zijn weg in dat labyrint. 

Elena en ik wachtten ondertussen en grapten dat wij misschien nog op zoek zouden moeten naar de twee mannen. Kort daarop zagen we Matthias verschijnen van achter een hoek, vlak daarna gevolgd door Roger die vanuit een andere richting kwam.

We gingen de cafetaria binnen en kozen een plekje aan het raam. De kindjes vertelden enthousiast over school, vrienden en hun toekomstplannen.

Om 17:15 uur besloten we terug te keren naar de auto en van daar naar de dansschool te wandelen. Matthias voerde ons weer langs andere straatjes en steegjes en stipt om 17:30 uur pikten we Eva op na de dansles. 

Eva bracht ons terug naar de auto via weer andere speelplaatsen, gangen en straatjes. We reden naar "huis". Het piekuur was echter begonnen, het was overal vreselijk druk, we kregen weer te maken met wegenwerken en omleidingen en toen we om 18:30 uur bijna "thuis" waren, kreeg ik een telefoontje van dochterlief die zich begon zorgen te maken.

Het eten stond al klaar, we schoven dus meteen mee aan tafel en genoten van heerlijke zalm met "pasta con pesto". 

Na het avondmaal reden Roger en ik terug naar huis en ik bedacht dat ik aan zo'n druk leven niet meer zou kunnen wennen!

Een overlijden en een verjaardag

Deze ochtend, terwijl Roger zijn toilet deed voor hij ons een eitje zou bakken, besloot ik online te zoeken naar informatie over de traditionele pauselijke zegen "Urbi et Orbi". Ik vond er meteen een video over en kreeg nog de tijd om die helemaal te bekijken.

Toen we aan tafel gingen voor onze brunch, hoorde ik op de radio dat paus Franciscus deze ochtend was overleden! (de video's zijn in het Frans, en de automatische Nederlandse vertaling - via "ondertitels" en "instellingen" onderaan de video - is niet optimaal maar voldoende om te kunnen volgen).

Ik keek dus na onze brunch naar bovenstaande video en bedacht dat het weer een eigenaardig toeval is dat de eerste keer dat ik echt nieuwsgierig ben naar die "Urbi et Orbi", ik vlak daarna hoor dat de paus is overleden!

En toen herinnerde ik me dat Jan Gerits vandaag 93 jaar wordt. Ik probeerde hem telefonisch te feliciteren maar hij nam niet op. Dus stuurde ik hem een mail die hij hopelijk snel zal lezen. 

Over Pasen

Nog net voor we deze middag naar het Leuvense reden, las ik deze heel mooie tekst van dokter Jean-Pierre Willem. Over dood en verrijzenis, weliswaar  weer in het Frans, maar dat hoeft tegenwoordig geen probleem meer te zijn (een paar muisklikken en de tekst is vertaald).

Pasen

We pikten deze middag Hendrik en Debby op aan het station van Leuven en reden naar dochterlief en schoonzoon waar Zeger al aanwezig was. Dit jaar hadden de paasklokken hier geen paaseieren gebracht ('Geen snoep meer', had Roger verordend) maar we hadden uiteraard wel enkele andere presentjes bij ons. En... dochterlief had voor mij een heel mooie witte blouse gemaakt!

Op het terras, in de zon, dronken we Cava of Kidibul, genoten we van talrijke verrukkelijke hapjes bereid door dochter en schoonzoon, wisselden we nieuwtjes uit, lachten en speelden spelletjes. Omdat de lekkernijen elkaar maar bleven opvolgen, dacht ik dat we bezig waren aan een hapjesmaaltijd maar nee...

Toen het tegen de avond begon af te koelen, gingen we naar binnen, waar ons nog lamsbout, gegrilde groentjes en uitstekende Riojawijn werden geserveerd, gevolgd door een ijsje en koffie of thee. We haalden herinneringen op, onder andere aan pastoor Soetewey en zijn mooie missen! Dochterlief en haar broers herinnerden zich hoe goed hij kon zingen en hoe hij een hele kerk enthousiast aan het zingen kreeg. Ik besefte dat de Paaswake waar ik gisteren virtueel aan deelnam eigenlijk verre van "bijna even mooi" was als die liturgie!

We speelden nog met de kindjes, praatten voort over onze bezigheden en plannen en tegen 20 uur brachten we Debby en Hendrik terug naar het station. Roger en ik reden daarna terug naar Haspengouw.

Paaswake

Onze wei moest dringend onder handen worden genomen en Roger vroeg daarvoor nog eens hulp aan P., de vader van buurjongen L. Vandaag zorgde P. daarvoor en hij rekende niets aan: wat een mooi paasgeschenk!

De hele dag al had ik heimwee naar onze vroegere Paaswaken in Antwerpen. Toen gingen we eerst naar de prachtige viering in de Sint-Walburgiskerk, voorgegaan door pastoor Louis Soetewey zaliger. Daarna was het thuis feest, met mijn moeder Nany erbij.

Toen ik na ons avondeten wilde kijken naar het avondjournaal op mijn scherm, viel ik heel toevallig op een gestreamde Paaswake in de parochiekerk van dochterlief en schoonzoon. Ik bleef de dienst volgen (en heb dus nog niet naar het televisienieuws gekeken). Hoewel een beetje lang, was die bijna even mooi en doorleefd als de vieringen van pater Soetewey, en met evenveel symboliek. Er was vrij veel volk in de kerk, wat me enigszins verwonderde (nee, dochter, schoonzoon en de kindjes heb ik niet gezien 😀).

Wat een eigenaardig toeval weer: ik had zoveel heimwee naar die vroegere vieringen en ik stuit op die viering die net begon!

Welke groenten kopen?

Onlangs hadden dochterlief en ik het over soep maken. Ik bereid mijn groentesoepen meestal met diepvriesgroenten. Dochterlief dacht dat die groenten minder gezond zijn dan verse groenten, waarop ik argumenteerde dat "verse" groenten, tenzij je ze zelf uit de tuin haalt en meteen klaarmaakt, eigenlijk al dagen oud zijn voordat je ze verwerkt in de soep. 

Diepvriesgroenten daarentegen worden vrijwel meteen na de oogst ingevroren, waardoor ze hun vitaminen beter behouden. Wel gaf ik toe dat de smaak enigszins kan afnemen. 

Waarop dochterlief zich afvroeg of er bij het invriezen iets aan de groenten werd toegevoegd. Ik verzekerde haar van niet maar ik zag de twijfel in haar ogen! 😀

Deze avond viel ik toevallig op een uitleg van dokter en voedingsdeskundige Jean-Michel Cohen, die precies hetzelfde zegt als ik: verse groenten verliezen tot 40% van hun vitaminen tussen de oogst en het gebruik ervan (tenzij je ze direct uit je tuin haalt en klaarmaakt - het gehalte aan mineralen verandert niet). Diepvriesgroenten hebben dat nadeel niet en zijn dus gezonder, al verliezen ze inderdaad een klein beetje smaak door het invriesproces. 

Nieuwtjes

Vandaag was weer een rustige dag maar ik heb toch een paar interessante nieuwtjes vernomen!

Een mailtje van heemkundelid Georges gekregen: het fotoalbum met documentatie staat op de site: knap gedaan!

Deze avond een telefoontje met Hendrik en Debby die net thuiskwamen van een reisje (en daarom niet aanwezig konden zijn vorige zondag). We zien elkaar heel binnenkort weer!

En ook nog gekeken naar een interview met Didier Raoult waarin ik onder andere een detail hoorde dat ik niet vermoedde: in Amerika wordt andere suiker dan in Europa gebruikt voor de fabricatie van Coca-Cola. Hij denkt dat dat onderscheid een van de oorzaken kan zijn van de obesitasepidemie in Amerika (hij legt ook uit waarom fructose nog ongezonder is dan glucose).

En het mooiste: deze avond vernomen dat de ezelin van Céleste en Charlotte een veulen ter wereld heeft gebracht!

Een beetje vakantie

Deze dagen voelen een beetje als vakantie: ik heb niet veel anders gedaan dan lezen, koken en video's kijken. Video's in verband met de Goede Week (ik merkte vorige zondag terloops op dat het Palmzondag was en dat leek heel gedemodeerd over te komen, zelfs voor mensen die nog praktiseren) én naar video's van een Frans immobiliënkantoor. 

Natuurlijk gaan we niet naar Frankrijk verhuizen, maar vlak na ons huwelijk dachten we er soms wel vaag aan naar Spanje of Frankrijk te emigreren. Het is er nooit van gekomen en toen we op pensioen gingen, hadden we geen zin om zo ver van de kinderen te gaan wonen. 

Maar huizen bekijken (en inrichten) heb ik altijd graag gedaan, dus ik geniet volop van die video's!  

Ik heb geen zin om nieuwe kleren te kopen!

Toen we in Haspengouw kwamen wonen, werden we tot en met bekoord door de taarten in het klooster van Colen. We gingen praktisch elke week op bezoek bij Rogers tante Laure en aten daar taart. Bijna overal waar we kwamen, werden we trouwens getrakteerd op taart of ander gebak. In Antwerpen aten we af en toe pizza maar hier ontdekten we een uitstekende pizzeria (dat was in Borgloon en het restaurantje is nu verdwenen): bijna elke week gingen we daar één keer pizza eten. 

Kortom, als je al die taarten en pizza's optelt bij de deegwaren die ik soms voor de kinderen klaarmaakte, aten we eigenlijk veel te veel snelle koolhydraten. 

En dat begonnen we te voelen aan onze broeken die ondanks onze dagelijkse wandelingen steeds meer gingen spannen rond ons midden. 

Tot ik las dat  je niet zozeer van vet dik wordt, wel van suikers (en dus van snelle koolhydraten). We pasten ons "dieet" aan en hoorden van een paar bevriende prediabetici dat hen hetzelfde dieet was voorgeschreven. "Dieet" is eigenlijk niet het juiste woord, want we hebben nooit honger geleden: we probeerden enkel zo weinig mogelijk suiker en snelle koolhydraten te eten en vervingen ze door meer groenten, peulvruchten, vlees, vis, fruit, eieren, kaas, noten, gezonde vetten en (als enig toetje voor mij) chocolade met minstens 85% cacao. 

De gevolgen bleven niet uit: Roger vermagerde zienderogen en ik geraakte weldra terug in broeken die meer dan 20 jaar oud waren. 

Dan kwam de "covidperiode" en we bereikten allebei heel snel opnieuw het gewicht dat we hadden toen we twintig waren. Ik herinner me zelfs dat de cardioloog Roger feliciteerde omdat hij zijn enige patiënt was die niet was bijgekomen maar wel vermagerd tijdens de sanitaire crisis. In feite was dat normaal: we aten in die periode nooit buitenshuis en dus enkel "toegelaten" eetwaren.

Maar daarna ging het leven weer zijn gewone gang. Als ik ergens taart kreeg aangeboden, wilde ik niet onbeleefd zijn en at een klein stukje (en soms nog één omdat de taart zo lekker was), als we pasta kregen voorgeschoteld, dacht ik "ach, voor één keer" (maar uiteraard gebeurde dat meer dan één keer), als we werden getrakteerd op pannenkoeken, genoot ik daar zonder schuldgevoel van (het was een "uitzondering"). 

De "uitzonderingen" bleven zich echter opstapelen en... onlangs begon ik te voelen dat mijn heel oude broeken weer beginnen te "spannen"! 

Wat nu? Ik durf niet, zoals sommigen (ik geef geen namen, maar degenen die ik bedoel zullen zich wel herkennen - en eigenlijk hebben ze gelijk), vlakaf zeggen tegen mensen die ons met heel goede bedoelingen uitnodigen: 'Daar eet ik niet van'. Het is zelfs zo dat de enkele keren dat ik heel beleefd iets afwijs, men meestal zo fel aandringt ("voor één keer, één keer kan geen kwaad, een heel klein beetje dan, ...") dat ik  er toch van eet: ik wil immers niet onbeleefd zijn!

En toch heb ik helemaal geen zin om nieuwe kleren te kopen: shoppen is echt niet mijn ding! 😀

Een verjaardag en een dansvoorstelling

Eva zou vandaag dansen in de Leuvense schouwburg en we wilden haar graag gaan applaudisseren. We reden dus weer naar het Leuvense. Toevallig verjaart schoonzoon ook vandaag en uiteraard werd dat gevierd (daarvoor kochten we onlangs dat cadeautje).

Samen met zijn ouders, zus en schoonbroer, dochterlief, Zeger, Matthias en Elena genoten we van een aperitiefje (en we keurden ondertussen de prachtige schoolrapporten van de kindjes), een heerlijke kaasschotel en een assortiment taarten (Hendrik en Debby konden weer niet aanwezig zijn en Eva was in Leuven voor een middagvoorstelling). 

Tegen 18:30 uur reden we allemaal (per auto of op de fiets) naar de (heel mooie) schouwburg waar het dansspektakel stipt om 19:30 uur begon. Met ons allen palmden we net niet de volledige eerste rij in en het werd een prachtige voorstelling: jammer dat we geen foto's mochten maken!

Na de voorstelling stelde Zeger voor nog iets te drinken in de "Foyer" (ook al zo prachtig!) waar we eindelijk een fiere, stralende Eva konden feliciteren. 

Het was daar echter zo ontzettend druk en het werd laat: we zijn er niet lang meer gebleven (we waren dan ook pas om 1 minuut voor middernacht thuis).

Twee leuke dagen

Gisteren heb ik, na een telefoontje van vriendin Liliane (we maakten een interessante afspraak waar ik later meer zal over vertellen), al de ingestuurde teksten nagelezen. Er waren er echt heel goede bij (andere wat minder, wat normaal is). 

Daarna stelde Roger een uitje voor: we zouden nog eens naar de Ikea van Hognoul rijden, daar een uurtje "wandelen" (en wat mij betreft, genieten van de "decors") en een kopje koffie of thee drinken. Gezellig!

 's Avonds, na het overtikken van nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken, nog een taak van buurjongen L. nagelezen en onder andere nog eens naar een gesprek met Philippe de Villiers geluisterd. 

Vandaag een lang telefoontje met straatgenote V. die nog altijd niet genezen is. Ze raadde mij aan naar de televisie-uitzending  "Villa politica" van gisteren te kijken. Wat ik vooral deed om na te gaan of wat V. vertelde over de houding van De Wever klopte (en het klopte, alleen denk ik dat hij de hele tijd iets anders deed dan cirkeltjes tekenen, zoals V. vermoedde 😀). 

Na nog een paar mails over en weer met dochterlief (over een nakend dansoptreden van Eva én een nieuwe blouse die ze voor mij gaat maken), op dit interessante gesprek gevallen. 

En nu ga ik voor ons avondeten zorgen (een fricassee volgens een recept van mijn marraine).

Nog meer werk...

 ... maar dat soort werk zint me wel! 

We konden vandaag eindelijk ons cadeautje kopen (bij de zus van Maj... en ik kreeg zelf een presentje 😀) en we haalden de geschenkjes voor de kindjes af op de post. Na nog een paar uurtjes werken aan die foto's en ons avondmaal (weer heel eenvoudig; groentesoep, prinsesboontjes en spek) kreeg ik een mail van heemkundelid Michel M. De eerste teksten voor de literaire wedstrijd van Heemkunde Groot Heers zijn ingeleverd. 

Ik heb de opstellen al diagonaal gelezen en ze vallen enorm mee! Vanaf morgen begin ik aandachtiger te lezen!

Een rustige dag?

Het zou een vrij rustige dag worden: boodschappen en enkele huishoudtaken. Ik wilde echter ook een cadeautje kopen (later meer uitleg daarover) maar de bewuste winkel was gesloten. Dat betekent dus een andere dag weerkeren. Ik wilde ook nog een ander, online besteld geschenkje - deze keer voor de kindjes - afhalen op de post. Postkantoor gesloten, dus dat wordt ook uitgesteld.

Daarna een beetje gewerkt aan die foto's, voor een eenvoudig avondmaal gezorgd en een telefoontje gekregen van straatgenote V. Die zich al beter voelt maar nog niet helemaal oké. Ze vertelde me dat haar huisdokter haar had gezegd dat oude mensen sowieso moeten sterven en dat had haar blijkbaar helemaal geen deugd gedaan. Uiteraard heeft die arts gelijk maar geef toe, die woorden getuigen van weinig empathie!

Na het avondeten en de afwas nog even een taak van buurjongen L. nagelezen, een mail van Bernadette beantwoord en daarna, toen ik echt aan ontspanning toe was en zelfs geen zin meer had in lectuur, dit gesprek gevonden over de Wereldgezondheidsorganisatie. Niet echt opbeurend!

Voorlaatste dag GR20

Vrij rustige dag met weer veel uurtjes foto's documenteren. Even over en weer gemaild met een neef over onze reünie in mei (waardoor langere antwoorden op een paar "correspondenten" werden uitgesteld) en deze avond een voorlaatste trektocht op de GR20 met Céleste en Charlotte. Ik had nooit verwacht dat ik met het ouder worden zo zou genieten van virtuele reizen! 😉

Luie zondag

Ik heb vandaag enkele uren gewerkt aan die foto's (dat mag van mij op een zondag vermits het als ontspanning voelt 😀).Verder wat gelezen en online rondgehangen waar ik onder andere dit zeer interessante gesprek tussen Bercoff en professor Joyeux volgde. 

Ik heb oude kleren (die ik soms al jaren niet meer gedragen had) gesorteerd en eigenlijk heel weinig weggedaan. Wel beseft dat ik wat meer afwisseling kan brengen in mijn kledij. Gelukkig is gaan shoppen  dus nog absoluut niet nodig (ik hou niet van "winkels doen"). 

En ik heb uiteraard naar het nieuws gekeken en inderdaad, het klopt: het is al een hele tijd opvallend droog (na maanden bijna constant regen)! Eigenaardig! 

Koken hoefde niet: er was nog pompoensoep en heel veel groenten.

Rustdag

Ik weet het, het is nog geen zondag maar ik maakte er vandaag al een rustdag van -ik was daar echt aan toe. Beetje opgeruimd, wat gelezen en gekookt (nog eens een pompoensoep gevolgd door een groentetajine) en me een beetje (eigenlijk vrij lang zelfs) geamuseerd met chat GPT en foto's. Hierbij een van de resultaten: Roger (die ik iets meer haar heb laten geven) en Eva in "studio Ghibli"-stijl:

Roger en ik in "Studio Ghibli-stijl"

Hendrik stuurde me zonet een tekening in "studio Ghibi-stijl" die hij door chat GPT heeft laten maken op basis van een foto van Roger en mij aan de keukentafel. Knap en heel grappig (al vind ik chat GPT opvallend mild voor mij)!

Over de kindjes, kastelen en een familiereünie

Ik heb vandaag onder andere naar de kindjes gebeld (op het mobieltje van Elena, want hun mama was gaan werken en ik wilde hun papa, die telewerkte, niet lastig vallen). Ze hebben alle drie een prachtig schoolresultaat behaald, maakten volop plannen voor de vakantie en Matthias, die pas thuiskwam van de bosklassen, vertelde heel enthousiast over die leuke dagen. Ik bedankte Eva voor haar brief en beloofde haar zo snel mogelijk te antwoorden, waarop ze mij vroeg of ik nog mooi versierd briefpapier had. Dat heb ik niet maar ze beloofde me er te maken tegen ons volgend bezoek.

Ik kreeg ook een lekker menuvoorstel van De Horne voor onze familiereünie in mei. Voorstel dat ik meteen doorstuurde naar neven, nichten, broertje en zus. Nicht Chantal antwoordde zo goed als meteen.

Verder heb ik nog documentatie gezocht bij die foto's. Er zijn ook veel kiekjes bij van (interieurs van) kastelen en andere (soms verdwenen) gebouwen. Ik heb nu alle foto's onder handen genomen en het volgende werk zal zijn om al die documentatie in teksten te verwerken. Weer een interessante bezigheid dus voor de boeg, maar eerst ga ik die brief van Eva beantwoorden - op gewoon wit, onversierd papier. 

Correspondentie

Ik was van plan vandaag verder opzoekingen te doen bij die foto's, maar ik kreeg er de tijd niet voor. Het was boodschappendag, ik moest wat huishoudtaken inhalen en deze avond heb ik eindelijk enkele mails beantwoord.

Toen ik jong was (en ook nog toen ik iets minder jong was) voerde ik een drukke briefwisseling met vrienden van overal: een Franse vriendin, een vriendin uit Leuven toen ik in Schoten woonde, een vriendin uit Antwerpen toen ik opnieuw in Leuven woonde, de collegevriend van mijn vader, André, die zowat mijn beste vriend werd (en die afwisselend in Afrika en in België woonde), een vriendje uit de tijd van Matadi, een Duits meisje dat ik ooit in Parijs had ontmoet, een Limburgse jongen die ik in Leuven had leren kennen, de peter van mijn vader die als missionaris in Indië woonde, Marcel Inghels, onze pastoor in Matadi… enzovoort. Minstens één avond per week besteedde ik aan die correspondentie.

En dan kwamen er computers, en internet, en mails. Stilaan verving ik mijn brieven door mails, maar sommige vrienden haakten af. (Mijn Matadi-vriendin Sabine bijvoorbeeld antwoordde eerst nog geregeld met een papieren brief, maar die brieven werden steeds schaarser. Op den duur schreef ze enkel nog af en toe, als ze echt iets speciaals te melden had – zoals onlangs het overlijden van haar moeder Rachel.) Vriend André antwoordde ook steeds minder vaak. Misschien had de stijgende prijs van postzegels daar ook iets mee te maken? (Ik vergat trouwens te vertellen dat Eva me vorige dinsdag een brief overhandigde die ik pas thuis mocht lezen. Ze had hem niet op de post gedaan omdat postzegels zo duur zijn en ze me toch zou zien. Ik heb haar bedankt per e-mail nadat ik de heel lieve brief had gelezen, maar ik moet haar nog wel antwoorden – “op papier”.)

Stilaan begonnen mensen met elkaar te communiceren via "berichtjes" en "chatprogramma's". Mij lag dat veel minder. Een lange brief of mail maakt dat je minstens een half uur in gedachten bent bij je correspondent. Die "berichtjes" vond ik enkel geschikt voor dringende boodschappen. En chatten – al had het zijn charme – leek me in de meeste gevallen te veel op “keuvelen”.

Toch merkte ik dat steeds meer mensen berichtjes begonnen te sturen ("sturen" noemt men dat hier tegenwoordig, eigenaardig genoeg zonder nog te zeggen wat je stuurt). En één voor één vielen praktisch al mijn correspondenten weg, behalve enkelen die nog steeds "ouderwets" mailen, en die dan ook een vrij lange mail terug verwachten met nieuwtjes, gedachtewisselingen, vragen, antwoorden op vragen en nieuws van hun kant. Kortom: een mail die eigenlijk de vroegere papieren brief opvolgt.

Dat zijn dus de mails die ik geregeld beantwoord – en die vragen wel wat tijd.

En we blijven bezig

Gisteren pikten we Eva op terwijl ze van school naar huis liep. Matthias was er niet bij, want op bosklassen. "Thuis" werden we opgewacht door dochterlief en Elena die pas haar laatste examen had afgelegd. Met succes, vermoedt ze. Terwijl hun mama verder ging lessen voorbereiden, aten de meisjes een koekje en een stuk fruit en dronken we thee. Daarna gingen we aan het tekenen en het spelen tot Zeger en schoonzoon eraan kwamen. 

We aten een heel lekkere stoofschotel die schoonzoon eergisteren had klaargemaakt en bleven nog een poosje nakeuvelen aan tafel voor Roger en ik terug naar Haspengouw reden.

Daar besteedde ik nog een klein uurtje aan het nalezen van schooltaken van buurjongen L.

Vandaag haalden we om 12 uur vriend Karel af aan zijn flat in Leuven en reden we zoals gewoonlijk naar De Brug in Herent. We bestelden alle drie konijn, smulden, klaagden nog over de overgang naar de zomertijd, wisselden nieuwtjes uit en keuvelden tot ongeveer 14:30 uur.

Nadat we Karel aan zijn flat hadden afgezet, reden we naar schoonzus L. Die ons weer leek op te wachten, want we trokken onmiddellijk naar de cafetaria. Bij een glas wijn voor L. en mij (Roger koos voor koffie), praatten we bij, wisselden we familienieuwtjes uit en haalden we herinneringen op tot L. weer bijna te laat was voor het avondeten.

Wij reden terug naar Haspengouw waar we snel wat brood en beleg aten en afwasten alvorens ik nog een taak van buurjongen L. verbeterde.

Morgen wordt het hopelijk wat rustiger!