Koken voor anderen: niet gemakkelijk

Ik vergat daarnet te vertellen dat ik deze avond weer iets nieuws probeerde voor ons avondmaal.

Na onze gebruikelijke groentesoep bakte ik fazantenfilet in olijfolie en gaf er een puree van knolselderie en zoete aardappel bij (klaargemaakt met uiteraard een beetje zout, vrij veel peper, nootmuskaat, boter én kurkuma).
De puree vonden we allebei heel lekker, het vlees stond mij heel erg aan... maar Roger niet. 'Geef me dan liever spek', zei hij.
Ik vind ook spek heel lekker maar die fazant vond ik nog lekkerder! Helaas, ik vrees dat ik die nooit meer op het menu zal zetten!

Dat avondmaal namen we vlak na ons telefoontje met Hendrik, over de twee "zetels" (ja, ik weet dat het stoel, luie stoel, fauteuil of iets dergelijks moet zijn in algemeen Nederlands; waarom is "zetel" zoals in het "Vlaams" eigenlijk niet goed genoeg?) die Debby en hij van ons mogen overnemen.
Tijdens dat gesprek had ik het ook over wat ik wilde serveren als zij en de ouders van Debby binnenkort op bezoek komen.

Ik had met Wiemla (moeder van Debby) lang daarover gechat. Ik stelde voor een couscousschotel klaar te maken maar had al gauw de indruk dat ze een beetje terugschrok bij het woord "couscous". Daarom legde ik haar uit dat ik daarmee bedoelde dat ik dat griesmeel plus uiteraard een schotel rijk aan groenten, vlees (zonder vlees voor Debby, dus twee kookpotten), veel kikkererwten (zodat ook Debby haar eiwitten zou hebben) zou klaarmaken. En toen antwoordde Wiemla 'Ja, dat kan ook lekker zijn'.
Waarop ik dacht dat de zaak opgelost was.
Hoewel... Wiemla stelde nog herhaaldelijk voor iets bij de Chinees te halen en elk zijn deel te betalen.
Ik vind echter dat als ik mensen uitnodig, ik ze niet moet vragen hun deel te betalen, tenzij we afspreken op restaurant natuurlijk (of als ik echt niet anders kan wegens geldgebrek).
En deze keer vond ik iets halen bij de Chinees te duur: als die stallen binnenkort worden afgebroken (wat ik echt hoop) kost ons dat immers tussen de 10.000 en 13.000 euro (hopelijk krijg ik nog veel vertalingen!).

Toen ik echter aan Hendrik (deze avond aan telefoon dus) vertelde wat ik zou klaarmaken op de dag dat zij en zijn "schoonouders" op bezoek komen, antwoordde hij al snel: 'Zeg, Wiemla heeft ons al verschillende keren gezegd dat ze die couscous niet lust'.

Ik geef toe, ik werd een beetje "wild" aan telefoon. Waarom zei Wiemla tijdens het chatten dan dat "het lekker kon zijn"? Waarom doet ze zo moeilijk? Waarom moet ik me altijd aan iedereen aanpassen en past niemand zich aan mij aan? (maar ik vraag dan ook niet veel als ik bij mensen ga eten, behalve, de laatste tijd, dat ze me niet verplichten suiker te eten, wat meestal niet lukt), enzovoort.

En dan, na nog een beetje praten, vooral over de betekenis van het woord "couscous", was het duidelijk dat Wiemla (en naar het schijnt ook haar echtgenoot Jef) vooral een afkeer hebben van het griesmeel in kwestie.
Maar dat kan ik toch vervangen door bijvoorbeeld rijst (die zij praktisch elke dag eten en dus wel zullen lusten? - en waarvan ik toch niet zal eten, evenmin als dat ik van dat griesmeel zou gegeten hebben!).