De dag begon met een vertaling die ik vond vlak na het opstaan. Dringend, zoals meestal.
Toch brunchten we eerst.
Die tekst vertaalde ik op iets minder dan twee uur en toen was het echt tijd voor onze boodschappen. Mensen, wat was het nog koud buiten!
Toen we terug thuis waren, en terwijl ik onze boodschappen opruimde, weer een vertaling. De deadline is eigenaardig genoeg zondagochtend!
Het is een juridische tekst. Eens, toen ik nog voldoende werk kreeg, heb ik dat soort teksten geweigerd (ik steek daar relatief gezien heel veel tijd in en beleef er weinig plezier aan). Maar de klanten bleven aandringen en uiteindelijk heb ik ze weer aanvaard: het gezinspensioen van Roger en mijn nog geen 50 euro pensioen per maand heten elke kleine aanvulling welkom!
Bijna tegelijk met die vertaling kreeg ik een vraag van de voorzitster van de KVLS. Iemand wil een verhalenbundel uitgeven via de KVLS. Of ik tegen een (kleine) vergoeding de tekst wil nalezen. Uiteraard!
Eigenlijk wilde ik vandaag eindelijk ons poorthuis onder handen nemen maar weer kreeg ik er geen tijd voor (jammer, want de wind was gaan liggen).
Ik heb meer dan 4 uur besteed aan die vertaling tegen volgende zondag en ik ben nog niet klaar.
Ineens, na ons avondmaal, nadat ik bij een bepaald artikel praktisch elk woord moest opzoeken en na drie kwartier slechts 3 (weliswaar ellenlange juridische) zinnen had vertaald, werd ik het beu en gaf ik het op voor vandaag.
Morgen of overmorgen krijg ik die vertaling wel af!😊
Ondertussen was Roger bezig aan nog een verhaal voor het boek van de werkgroep WOI. Hij vroeg me ineens of ik wist wat "mar. fer." zou kunnen betekenen (hij had die afkorting gevonden in het dossier dat hij aan het bewerken is). Eerst viel ik uit de lucht (ik was echt doodmoe) maar ineens verdrongen zich een hele hoop Franse zinnen (tja, die dossiers zijn in het Frans opgesteld: wij leven niet voor niets in "België") in mijn hoofd, komende uit Franse romans die ik vroeger gretig las. En ik zei, heel spontaan, "maréchal ferrant"!
'Dat zou kunnen kloppen met de afkortingen,' zei Roger, 'maar het is zulke gekke benaming voor een hoefsmid!'
'Zoek het misschien eens op,' antwoordde ik terwijl ik naar een boek greep: ik wilde immers rustig een uurtje lezen. In deze roman.
Roger zocht het op en gaf me gelijk!😊
Later googelde ik er ook naar en ik vond deze heel interessante uitleg.
woensdag 30 november 2016
dinsdag 29 november 2016
Afspraak met vriend Karel na het babysitten
Eva sliep vrij lang na het middageten en ik kreeg dus alle tijd om te lezen. Maar terwijl Roger en onze dochter met twee auto's Elena, Matthias, buurtjes Lionel en Millie gingen halen, werd Eva wakker. Ze had zich half uit haar slaapzak gewurmd en leek heel blij toen ik haar daar helemaal uit bevrijdde en terwijl ik haar pamper verving. Hoewel mijn rug begint te voelen dat Eva te zwaar wordt, hebben we toch een hele poos samen "gezongen" en "gebabbeld" terwijl ik haar naar de living droeg.
Kort daarna kwamen de andere kindjes aan en het werd heel druk! Eva wil natuurlijk meespelen maar begrijpt bijvoorbeeld niet dat ze verkeerd bezig is als ze een Lego-huis, dat Elena pas heeft gebouwd, begint af te breken. Lionel, Millie en Matthias moesten bijna gelijktijdig naar toilet en daar werd het dus aanschuiven. Millie speelde met het kasteel, Eva wilde meespelen, maar bracht (uiteraard) een minuscuul bewoner (een poesje) ervan naar haar mond. Lionel, Matthias en onze dochter zouden een racebaan, die Matthias vorige zaterdag had gekregen van Sinterklaas, opstellen. Eva kwam erbij en vond natuurlijk een heel kleine component ervan rondslingeren waar ze prompt wilde van proeven.
Kortom, ik kwam ogen tekort! En ik was eigenlijk blij toen de kindjes rond 17:30 uur vroegen om tv te mogen kijken.
En ik moet zeggen dat ik het toen heel gezellig vond: de vijf kindjes (met een koekje) verzameld rond de tv, Roger die in een fauteuil zat te lezen, Eva die duidelijk tegelijk wilde genieten van de televisiebeelden, van het gezelschap van de andere kindjes,van het rondkruipen en van wat ze ondertussen in haar mond kon steken, onze dochter die er even bij kwam zitten, én de wetenschap dat het buiten héél koud was.
Vlak na het avondeten zijn Roger en ik vertrokken (Eva lag alweer te slapen, zodat onze dochter nog alleen voor het avondritueel van Elena en Matthias moest zorgen - en Lionel en Millie waren uiteraard al terug naar huis). Wij hadden immers afgesproken met vriend Karel.
We haalden hem af aan zijn flat en reden samen nog eens naar Vlierbeek. Gezellig maar toch niet meer zoals vroeger, zeiden we enkele keren tegen elkaar terwijl we genoten van onder andere Orval en Westmalle. Vooral Karel vertelde veel: over zijn lectuur, zijn leven... en hij herinnerde ons eraan dat het morgen 6 jaar geleden is dat vriendin Colette overleed.
Het werd weer heel laat.
Kort daarna kwamen de andere kindjes aan en het werd heel druk! Eva wil natuurlijk meespelen maar begrijpt bijvoorbeeld niet dat ze verkeerd bezig is als ze een Lego-huis, dat Elena pas heeft gebouwd, begint af te breken. Lionel, Millie en Matthias moesten bijna gelijktijdig naar toilet en daar werd het dus aanschuiven. Millie speelde met het kasteel, Eva wilde meespelen, maar bracht (uiteraard) een minuscuul bewoner (een poesje) ervan naar haar mond. Lionel, Matthias en onze dochter zouden een racebaan, die Matthias vorige zaterdag had gekregen van Sinterklaas, opstellen. Eva kwam erbij en vond natuurlijk een heel kleine component ervan rondslingeren waar ze prompt wilde van proeven.
Kortom, ik kwam ogen tekort! En ik was eigenlijk blij toen de kindjes rond 17:30 uur vroegen om tv te mogen kijken.
En ik moet zeggen dat ik het toen heel gezellig vond: de vijf kindjes (met een koekje) verzameld rond de tv, Roger die in een fauteuil zat te lezen, Eva die duidelijk tegelijk wilde genieten van de televisiebeelden, van het gezelschap van de andere kindjes,van het rondkruipen en van wat ze ondertussen in haar mond kon steken, onze dochter die er even bij kwam zitten, én de wetenschap dat het buiten héél koud was.
Vlak na het avondeten zijn Roger en ik vertrokken (Eva lag alweer te slapen, zodat onze dochter nog alleen voor het avondritueel van Elena en Matthias moest zorgen - en Lionel en Millie waren uiteraard al terug naar huis). Wij hadden immers afgesproken met vriend Karel.
We haalden hem af aan zijn flat en reden samen nog eens naar Vlierbeek. Gezellig maar toch niet meer zoals vroeger, zeiden we enkele keren tegen elkaar terwijl we genoten van onder andere Orval en Westmalle. Vooral Karel vertelde veel: over zijn lectuur, zijn leven... en hij herinnerde ons eraan dat het morgen 6 jaar geleden is dat vriendin Colette overleed.
Het werd weer heel laat.
maandag 28 november 2016
Sinterklaasstaf
Vorige zaterdag vertelde Matthias me dat hij eigenlijk aan Sinterklaas ook een staf wilde vragen maar het gewoon was vergeten. Hij leek dat heel erg te vinden.
Elena had een tekening gemaakt voor Sinterklaas en stelde voor dat ik op dat blad zou schrijven dat Matthias zo fel verlangde naar zo'n staf. Dat deed ik dus en daarna was het hopen dat zij op het sinterklaasfeestje, waar ze die avond naartoe gingen, dat blad konden afgeven aan de Sint. Ik heb sindsdien geen contact meer gehad met de kindjes en weet dus niet of het gelukt is.
Roger en ik bleven er wel over nadenken. Waar vindt Sinterklaas een staf voor een kindje als Matthias? Ik zocht online, vond (heel dure) staven, meestal voor volwassenen. En toch wilde ik een oplossing vinden.
Het was de eerste keer dat ik Matthias zo ontgoocheld en droevig zag (namelijk omdat hij die eenvoudige staf, waar hij echt naar verlangde, vergat te vragen omdat hij te druk bezig was met allerlei speelgoedprentjes uit te knippen uit folders).
En op die leeftijd kan een kind meestal nog uit zijn verdriet geholpen worden door zijn moeder, vader, grootvader of grootmoeder. Er komt immers jammer genoeg snel een tijd dat je als ouders of grootouders niets meer kunt doen dan luisteren naar je kinderen als ze zich verdrietig voelen!😞
Ik had al geopperd dat Roger misschien Sinterklaas kon helpen. Had hij niet eens houten zwaarden gemaakt voor een toneelgroep? Ja maar, daar waren minder "krullen" aan.
Het was niet echt nodig maar toch reden we vandaag even naar de Aldi in Borgloon. Het was héél koud, ik herinnerde me dat ik in die winkel een aantal weken geleden plastic, holle sinterklaasstaven gevuld met snoep had zien liggen, en bedacht dat Roger dan maar daar zijn "wandeling" moest maken. En ik ondertussen kijken of ik die staven nog zag liggen.
Ze lagen er niet meer.
Deze avond, terwijl ik voor het eten zorgde, een telefoontje van Hendrik op mijn smartphone. Na een poosje babbelen, vertelde ik hem over het stafprobleem. Hij dacht ook dat Roger daar gemakkelijk kon aan verhelpen. Dus gaf ik mijn mobieltje door aan Roger.
Nadat ik ons hoofdgerecht (zalm, restjes van allerlei groenten en champignons, olijfolie, kruiden en geraspte kaas: heel lekker) in de oven had geschoven, terwijl Roger en Hendrik verder praatten over die sinterklaasstaf, een telefoontje van Nany op het vaste toestel. Ze probeert al een hele tijd tevergeefs mijn tante Mathilde (weduwe van mijn oom Ludo zaliger) te bereiken.
En na het eten, Roger die zegt: 'Ik ga toch proberen te zorgen voor die staf!'😄
Elena had een tekening gemaakt voor Sinterklaas en stelde voor dat ik op dat blad zou schrijven dat Matthias zo fel verlangde naar zo'n staf. Dat deed ik dus en daarna was het hopen dat zij op het sinterklaasfeestje, waar ze die avond naartoe gingen, dat blad konden afgeven aan de Sint. Ik heb sindsdien geen contact meer gehad met de kindjes en weet dus niet of het gelukt is.
Roger en ik bleven er wel over nadenken. Waar vindt Sinterklaas een staf voor een kindje als Matthias? Ik zocht online, vond (heel dure) staven, meestal voor volwassenen. En toch wilde ik een oplossing vinden.
Het was de eerste keer dat ik Matthias zo ontgoocheld en droevig zag (namelijk omdat hij die eenvoudige staf, waar hij echt naar verlangde, vergat te vragen omdat hij te druk bezig was met allerlei speelgoedprentjes uit te knippen uit folders).
En op die leeftijd kan een kind meestal nog uit zijn verdriet geholpen worden door zijn moeder, vader, grootvader of grootmoeder. Er komt immers jammer genoeg snel een tijd dat je als ouders of grootouders niets meer kunt doen dan luisteren naar je kinderen als ze zich verdrietig voelen!😞
Ik had al geopperd dat Roger misschien Sinterklaas kon helpen. Had hij niet eens houten zwaarden gemaakt voor een toneelgroep? Ja maar, daar waren minder "krullen" aan.
Het was niet echt nodig maar toch reden we vandaag even naar de Aldi in Borgloon. Het was héél koud, ik herinnerde me dat ik in die winkel een aantal weken geleden plastic, holle sinterklaasstaven gevuld met snoep had zien liggen, en bedacht dat Roger dan maar daar zijn "wandeling" moest maken. En ik ondertussen kijken of ik die staven nog zag liggen.
Ze lagen er niet meer.
Deze avond, terwijl ik voor het eten zorgde, een telefoontje van Hendrik op mijn smartphone. Na een poosje babbelen, vertelde ik hem over het stafprobleem. Hij dacht ook dat Roger daar gemakkelijk kon aan verhelpen. Dus gaf ik mijn mobieltje door aan Roger.
Nadat ik ons hoofdgerecht (zalm, restjes van allerlei groenten en champignons, olijfolie, kruiden en geraspte kaas: heel lekker) in de oven had geschoven, terwijl Roger en Hendrik verder praatten over die sinterklaasstaf, een telefoontje van Nany op het vaste toestel. Ze probeert al een hele tijd tevergeefs mijn tante Mathilde (weduwe van mijn oom Ludo zaliger) te bereiken.
En na het eten, Roger die zegt: 'Ik ga toch proberen te zorgen voor die staf!'😄
zondag 27 november 2016
"Vaareng"
Er valt niet veel te vertellen over deze grijze en koude zondag. Een wandelingetje, een biertje in dat cafeetje in Sint-Truiden waar ik deze keer niet mijn vroegere cursist ontmoette maar wel geamuseerd luisterde naar moppen die tooghangers elkaar vertelden.
Na ons avondmaal (restjes) volgde een wasje en het verder nalezen van Oostland voor de KVLS. Het is een bijzonder nummer naar aanleiding van 80 jaar KVLS (en zeggen dat ik omwille van tijdgebrek er niet kon aan meewerken: mijn naam zal deze keer niet prijken naast die van minder of meer bekende auteurs die hun bijdragen hebben geleverd aan deze speciale uitgave😄). Weinig fouten gevonden maar het valt me steeds vaker op dat Vlamingen lijken een Frans toetsenbord te gebruiken. Ze zetten spontaan een spatie voor een uitroep- of vraagteken, terwijl dat in het Nederlands niet hoeft.
Terwijl ik een menu opstelde voor volgende week (en vaststelde dat we niet heel snel boodschappen hoeven te doen wegens nog genoeg proviand in huis), schreef Roger verder aan zijn tekstjes voor het boek van de werkgroep WOI.
Ineens zegt hij mij: 'Moet je deze krantenknipsels eens lezen!'.
Een van "zijn" soldaten werd immers vermoord door een buur en op Google Drive vinden we het hele verhaal terug in de vorm van krantenknipsels uit die tijd. Grappige stijl vertoonden die knipsels (het leek wel of je een romannetje aan het lezen was) maar daarover wilde ik het niet hebben.
Bij een wedersamenstelling van de moord, zo lees ik in die stukjes, riep de broer van het slachtoffer: "Vaareng!" naar de moordenaar. En de journalist legt uit dat dit betekent "Nietsnut".
Meteen dacht ik dat het woord komt van het Franse "vaurien" - afkomstig van "(celui qui ne) vaut rien", letterlijk vertaald: die niets waard is.
Dat zou pas interessant zijn: een studie over uit het Frans overgenomen woorden in deze contreien en vice-versa.
P.S. Merk op dat ik de smileys eindelijk heb gevonden!
Na ons avondmaal (restjes) volgde een wasje en het verder nalezen van Oostland voor de KVLS. Het is een bijzonder nummer naar aanleiding van 80 jaar KVLS (en zeggen dat ik omwille van tijdgebrek er niet kon aan meewerken: mijn naam zal deze keer niet prijken naast die van minder of meer bekende auteurs die hun bijdragen hebben geleverd aan deze speciale uitgave😄). Weinig fouten gevonden maar het valt me steeds vaker op dat Vlamingen lijken een Frans toetsenbord te gebruiken. Ze zetten spontaan een spatie voor een uitroep- of vraagteken, terwijl dat in het Nederlands niet hoeft.
Terwijl ik een menu opstelde voor volgende week (en vaststelde dat we niet heel snel boodschappen hoeven te doen wegens nog genoeg proviand in huis), schreef Roger verder aan zijn tekstjes voor het boek van de werkgroep WOI.
Ineens zegt hij mij: 'Moet je deze krantenknipsels eens lezen!'.
Een van "zijn" soldaten werd immers vermoord door een buur en op Google Drive vinden we het hele verhaal terug in de vorm van krantenknipsels uit die tijd. Grappige stijl vertoonden die knipsels (het leek wel of je een romannetje aan het lezen was) maar daarover wilde ik het niet hebben.
Bij een wedersamenstelling van de moord, zo lees ik in die stukjes, riep de broer van het slachtoffer: "Vaareng!" naar de moordenaar. En de journalist legt uit dat dit betekent "Nietsnut".
Meteen dacht ik dat het woord komt van het Franse "vaurien" - afkomstig van "(celui qui ne) vaut rien", letterlijk vertaald: die niets waard is.
Dat zou pas interessant zijn: een studie over uit het Frans overgenomen woorden in deze contreien en vice-versa.
P.S. Merk op dat ik de smileys eindelijk heb gevonden!
zaterdag 26 november 2016
Een toneelstuk, een verjaardag, een boodschap, een lang telefoongesprek, Oostland, taal en zoveel meer
Het werd voor ons vrij vroeg opstaan deze zaterdag: om 10:30 uur moesten we present zijn op het eerste toneeloptreden van Elena en Matthias (na een klein uurtje rijden uiteraard).
We waren goed op tijd, kwamen op de parking dochter (die vandaag 37 jaar wordt) schoonzoon en kleine Eva tegen, en iets later, in het cultureel centrum, Maria en Michel, de schoonouders van onze dochter.
Terwijl we zitplaatsen zochten in de vrij grote theaterzaal, begonnen de kindjes die al een poosje ter plaatse waren (en dus ook Elena en Matthias) vanop het podium druk te wuiven naar hun ouders en familieleden.
Het werd een vrij eenvoudig stuk, vol fantasie, reizen, dromen, ridders, prinsen en prinsessen, waar de kindjes (gelukkig) heel fel leken in op te gaan.
Wel werd ik heel droevig toen enkele prinsessen een prins mochten uitkiezen (en hem een zoen geven) en ze allemaal dezelfde jongen bleken te kiezen, waardoor de andere "prinsen" in de kou bleven staan. Dat stukje had toch anders geregisseerd kunnen worden?
Na afloop reden we naar het "huis van de kindjes" waar we genoten van een aperitief, een heel lekkere kaasschotel met even lekkere wijn ter gelegenheid van de verjaardag van onze dochter.
Terloops vertelde Michel ons dat je bij Albert Hein een grote keuze hebt aan voorgesneden wokgroenten.
Rond 15 uur namen we afscheid van elkaar (Elena, Matthias en Eva moesten met hun ouders naar een sinterklaasfeest op het werk van hun papa).
Wij besloten in Sint-Truiden langs Albert Hein te rijden en inderdaad, wat een keuze!
Ik hoef niet te vertellen wat we deze avond aten zeker?
Vlak na het avondeten weer een vrij lang telefoongesprek met Nany. Ze had zoals steeds heel veel te vertellen, onder andere over het feit dat ze nieuwe onderburen heeft: homofiele Brazilianen die zo ontzettend lief zijn.
Ondertussen had ik de drukproeven van het volgende nummer van Oostland aangekregen. Aan het nalezen daarvan heb ik enkele uren besteed maar ineens voelde ik me echt te moe om aandachtig genoeg verder te lezen: ik wilde even surfen naar kranten of andere eenvoudige lectuur toen ik een uitnodiging tot chatten kreeg van Hendrik.
We brachten een dik halfuur al keuvelend door (ik bedoel natuurlijk "al chattend").
En ondertussen besefte ik dat ik een vijftal mails nog niet had beantwoord (ik heb het niet over PPS-jes en zo, maar over mails die eigenlijk dezelfde functie hebben als destijds brieven).
Die mensen zullen sowieso tot morgen of zo moeten wachten op een antwoord.
Ik ben wel blij dat ik nog de tijd heb gevonden om Ludo (van Heemkunde Groot Heers) te bedanken voor het verjaardagskaartje dat hij mij (volgens hem laattijdig) stuurde!:-).
O ja, een van die belangrijke mails was van Bernadette die heeft ingezien dat Franstaligen veel minder klanken onderscheiden dan Vlamingen. En of dat zo is! Het is niet voor niets dat Vlamingen gemakkelijk andere talen leren!
We waren goed op tijd, kwamen op de parking dochter (die vandaag 37 jaar wordt) schoonzoon en kleine Eva tegen, en iets later, in het cultureel centrum, Maria en Michel, de schoonouders van onze dochter.
Terwijl we zitplaatsen zochten in de vrij grote theaterzaal, begonnen de kindjes die al een poosje ter plaatse waren (en dus ook Elena en Matthias) vanop het podium druk te wuiven naar hun ouders en familieleden.
Het werd een vrij eenvoudig stuk, vol fantasie, reizen, dromen, ridders, prinsen en prinsessen, waar de kindjes (gelukkig) heel fel leken in op te gaan.
Wel werd ik heel droevig toen enkele prinsessen een prins mochten uitkiezen (en hem een zoen geven) en ze allemaal dezelfde jongen bleken te kiezen, waardoor de andere "prinsen" in de kou bleven staan. Dat stukje had toch anders geregisseerd kunnen worden?
 |
| Foto's Roger |
Terloops vertelde Michel ons dat je bij Albert Hein een grote keuze hebt aan voorgesneden wokgroenten.
Rond 15 uur namen we afscheid van elkaar (Elena, Matthias en Eva moesten met hun ouders naar een sinterklaasfeest op het werk van hun papa).
Wij besloten in Sint-Truiden langs Albert Hein te rijden en inderdaad, wat een keuze!
Ik hoef niet te vertellen wat we deze avond aten zeker?
Vlak na het avondeten weer een vrij lang telefoongesprek met Nany. Ze had zoals steeds heel veel te vertellen, onder andere over het feit dat ze nieuwe onderburen heeft: homofiele Brazilianen die zo ontzettend lief zijn.
Ondertussen had ik de drukproeven van het volgende nummer van Oostland aangekregen. Aan het nalezen daarvan heb ik enkele uren besteed maar ineens voelde ik me echt te moe om aandachtig genoeg verder te lezen: ik wilde even surfen naar kranten of andere eenvoudige lectuur toen ik een uitnodiging tot chatten kreeg van Hendrik.
We brachten een dik halfuur al keuvelend door (ik bedoel natuurlijk "al chattend").
En ondertussen besefte ik dat ik een vijftal mails nog niet had beantwoord (ik heb het niet over PPS-jes en zo, maar over mails die eigenlijk dezelfde functie hebben als destijds brieven).
Die mensen zullen sowieso tot morgen of zo moeten wachten op een antwoord.
Ik ben wel blij dat ik nog de tijd heb gevonden om Ludo (van Heemkunde Groot Heers) te bedanken voor het verjaardagskaartje dat hij mij (volgens hem laattijdig) stuurde!:-).
O ja, een van die belangrijke mails was van Bernadette die heeft ingezien dat Franstaligen veel minder klanken onderscheiden dan Vlamingen. En of dat zo is! Het is niet voor niets dat Vlamingen gemakkelijk andere talen leren!
vrijdag 25 november 2016
Handigheid
Het was vandaag koud of nee, niet echt koud maar er stond een hoogst onaangename Noord-Oostenwind. Met een muts op je hoofd en een sjaal voor je mond zou wandelen te doen zijn maar Roger heeft geen muts. Dus besloten we er een te gaan kopen bij Action.
Daar kwamen we onze buurvrouw tegen. 'Wel, wel, hier moeten wij elkaar dus ontmoeten, wij die zo dicht bij elkaar wonen,' lachte ze. En ze vertelde dat ze in die winkel gerief kwam kopen voor haar vele hobby's.
Ik wist dat ze breidde en haakte maar blijkbaar doet ze nog veel meer en zit ze constant vol creatieve ideeën die ze ook tot een goed einde brengt. Ze gaf me heel veel uitleg over haar creaties en ik werd zowaar jaloers!:-)
Was ik zelf toch maar wat handiger! Ook al heb soms een goed idee, het uitvoeren ervan is een ander paar mouwen voor iemand die zoals ik twee linkerhanden heeft!:-(
Daar kwamen we onze buurvrouw tegen. 'Wel, wel, hier moeten wij elkaar dus ontmoeten, wij die zo dicht bij elkaar wonen,' lachte ze. En ze vertelde dat ze in die winkel gerief kwam kopen voor haar vele hobby's.
Ik wist dat ze breidde en haakte maar blijkbaar doet ze nog veel meer en zit ze constant vol creatieve ideeën die ze ook tot een goed einde brengt. Ze gaf me heel veel uitleg over haar creaties en ik werd zowaar jaloers!:-)
Was ik zelf toch maar wat handiger! Ook al heb soms een goed idee, het uitvoeren ervan is een ander paar mouwen voor iemand die zoals ik twee linkerhanden heeft!:-(
donderdag 24 november 2016
Over onder andere een heel poëtisch en zelfs magisch boek!
Nadat ik de keuken een beetje onder handen had genomen (nee, toch nog niet het poorthuis: het blijft heel fel waaien en dat zou dus verloren werk zijn) lang gebeld met Nany die weer heel veel te vertellen had.
Na een korte wandeling moest ik absoluut aan een dringende vertaling beginnen. Roger zorgde voor het avondeten (zuurkool) zodat ik kon verder werken... want ik wilde deze avond echt wat tijd overhouden voor een boek dat deze ochtend met de post was aangekomen.
Onlangs (ik weet echt niet meer wanneer dat was) had ik een tekst verbeterd van de Canadese Violaine Forest.
Wel: die auteur bleek me als dank een van haar eigen boeken te hebben opgestuurd! Deze ochtend kwam het boek aan en deze avond kon ik er beginnen in lezen.
Heel speciaal en heel poëtisch, die bundel (eigenlijk is het een kruising tussen poëzie en proza): "L'adoration du bourreau"!
Na een korte wandeling moest ik absoluut aan een dringende vertaling beginnen. Roger zorgde voor het avondeten (zuurkool) zodat ik kon verder werken... want ik wilde deze avond echt wat tijd overhouden voor een boek dat deze ochtend met de post was aangekomen.
Onlangs (ik weet echt niet meer wanneer dat was) had ik een tekst verbeterd van de Canadese Violaine Forest.
Wel: die auteur bleek me als dank een van haar eigen boeken te hebben opgestuurd! Deze ochtend kwam het boek aan en deze avond kon ik er beginnen in lezen.
Heel speciaal en heel poëtisch, die bundel (eigenlijk is het een kruising tussen poëzie en proza): "L'adoration du bourreau"!
woensdag 23 november 2016
Ik had een boek bij maar heb geen letter kunnen lezen :-)
Elena en Matthias haalden we af aan hun school voor we Eva afhaalden bij Lutti. Onderweg vertelden Matthias en Elena honderduit... alleen moesten we vaak de woordenstroom van Elena temperen zodat haar broertje ook iets langer kon spreken.
Eva wachtte fier op ons bij Lutti. Fier omdat ze zelfstandig rechtop stond en daar blijkbaar heel bewust van was. Ze keek ons aan met de blik van een overwinnaar, bleef nog een poosje staan (proberen te stappen durfde ze duidelijk nog niet) en ging, nadat we haar uitbundig hadden geprezen, gracieus door de knieën tot ze naar ons kon kruipen. Echt schattig!
Thuis moest er gegeten worden. Elena en Matthias wilden "krokkemieu" en ik vond gelukkig snel het "croque-monsieur"-toestel. Terwijl ik zorgde voor hun eten, deden ze zich al te goed aan kaas en sabberde Eva op een stukje brood.
We waren samen aan het eten toen hun mama aankwam. Ze was naar een oudercontact geweest in de school en daar werd bevestigd wat wij al lang hadden opgemerkt: dat Elena opvallend goed tekent, dat ze een ongelooflijk sterk gevoel voor taal heeft; en dat Matthias heel goed spreekt voor zijn leeftijd (wij hebben lang gedacht dat hij er veel langer over deed dan zijn grote zus, maar we hielden geen rekening met het feit dat zij echt een uitzondering is). En ook - dat wisten we - dat Matthias graag op zichzelf maar ook heel gemakkelijk met andere kinderen speelt. Wat we niet wisten: Matthias wil geregeld eventjes de "baas" spelen. Omdat Elena hem daar thuis de kans niet toe laat?
Elena zou dan weer veel minder sociaal zijn (wisten we ook).
Eva begon in haar ogen te wrijven en werd naar bed gebracht.
Tijdens haar dutje zouden wij, samen met Elena en Matthias, de speelkamer opruimen.
Dat vonden we allemaal (afijn, toch zeker Elena, Matthias en ik) een zeer aangename bezigheid... maar Eva werd wel wakker van het lawaai dat we produceerden.
Elena en Matthias moesten naar de toneelschool worden gebracht en daar zorgde hun mama voor die meteen ook boodschappen zou doen.
Nadat ik de tafel had afgeruimd en de vaatwasser had leeggemaakt en weer gevuld terwijl Roger zich ontfermde over de weer wakkere Eva, nam ik de rol van Roger over. Eva was duidelijk niet van plan te spelen wegens volgens mij nog te moe (wakker gemaakt door te enthousiaste kreten van Elena en Matthias). Ze viel half in slaap op mijn schoot.
Rond 15:30 uur (Eva was weer klaarwakker), wilde ik haar fruitpap geven. Ze at er een heel klein beetje van, maar weigerde de rest. Toen kwam haar mama eraan met haar boodschappen. Ze ging akkoord met mijn voorstel Eva een banaan te geven.
Eva nam de banaan met duidelijk plezier aan, likte er aan alle kanten van maar at er praktisch niets van.
Het werd stilaan tijd om Matthias en Elena af te halen en dat deden Roger en onze dochter nadat we Eva toch weer in haar bedje hadden gelegd (ze leek toch weer zo moe!).
Ik weet niet of ze echt geslapen heeft: via de babyfoon hoorde ik haar op een bepaald moment babbelen tegen haar knuffels en zelfs een muziekje in gang zetten (ik meende de muzikale uil van tante Izzy te herkennen).
Elena en Matthias kwamen thuis, aten wat fruit, praatten over de toneelles, de nakende voorstelling voor de familie en... over Sinterklaas (zal de toneelvoorstelling iets daarmee te maken hebben?)
Elena had enkele vragen. Ze herinnerde zich dat Sinterklaas al eens naar hier was gekomen toen we mijn verjaardag vierden. Toen ik haar vertelde dat ik gisteren was verjaard (omdat we het hadden over de verjaardag van haar mama binnenkort) vroeg ze mij: 'En is Sinterklaas dan gisteren langsgekomen?'
Ik moest haar teleurstellen, maar haar ook duidelijk maken dat ik eenmaal per jaar de verjaardag vier van Roger, Hendrik, Zeger en hun zus en van mezelf. En dat zulks niet elk jaar op dezelfde datum gebeurt.
Matthias wilde zich weer verkleden in Sinterklaas. Hij kreeg zijn mijter opgezet, kreeg een papieren baard aangemeten en zijn mama toverde een dekentje om tot een mantel.
Eva was nu goed wakker en speelde afwisselend met Elena en Matthias. Ze kan uiteraard nog niet zelfstandig stappen maar met een duw-wagentje of van steunpunt naar steunpunt gaat het prima.
Er werd nog echt gekookt, gegeten, en daarna, terwijl onze dochter, haar man en Roger nog een kast verhuisden, viel Eva weer in slaap in mijn armen.
Eva wachtte fier op ons bij Lutti. Fier omdat ze zelfstandig rechtop stond en daar blijkbaar heel bewust van was. Ze keek ons aan met de blik van een overwinnaar, bleef nog een poosje staan (proberen te stappen durfde ze duidelijk nog niet) en ging, nadat we haar uitbundig hadden geprezen, gracieus door de knieën tot ze naar ons kon kruipen. Echt schattig!
Thuis moest er gegeten worden. Elena en Matthias wilden "krokkemieu" en ik vond gelukkig snel het "croque-monsieur"-toestel. Terwijl ik zorgde voor hun eten, deden ze zich al te goed aan kaas en sabberde Eva op een stukje brood.
We waren samen aan het eten toen hun mama aankwam. Ze was naar een oudercontact geweest in de school en daar werd bevestigd wat wij al lang hadden opgemerkt: dat Elena opvallend goed tekent, dat ze een ongelooflijk sterk gevoel voor taal heeft; en dat Matthias heel goed spreekt voor zijn leeftijd (wij hebben lang gedacht dat hij er veel langer over deed dan zijn grote zus, maar we hielden geen rekening met het feit dat zij echt een uitzondering is). En ook - dat wisten we - dat Matthias graag op zichzelf maar ook heel gemakkelijk met andere kinderen speelt. Wat we niet wisten: Matthias wil geregeld eventjes de "baas" spelen. Omdat Elena hem daar thuis de kans niet toe laat?
Elena zou dan weer veel minder sociaal zijn (wisten we ook).
Eva begon in haar ogen te wrijven en werd naar bed gebracht.
Tijdens haar dutje zouden wij, samen met Elena en Matthias, de speelkamer opruimen.
Dat vonden we allemaal (afijn, toch zeker Elena, Matthias en ik) een zeer aangename bezigheid... maar Eva werd wel wakker van het lawaai dat we produceerden.
Elena en Matthias moesten naar de toneelschool worden gebracht en daar zorgde hun mama voor die meteen ook boodschappen zou doen.
Nadat ik de tafel had afgeruimd en de vaatwasser had leeggemaakt en weer gevuld terwijl Roger zich ontfermde over de weer wakkere Eva, nam ik de rol van Roger over. Eva was duidelijk niet van plan te spelen wegens volgens mij nog te moe (wakker gemaakt door te enthousiaste kreten van Elena en Matthias). Ze viel half in slaap op mijn schoot.
 |
| Foto Roger |
Eva nam de banaan met duidelijk plezier aan, likte er aan alle kanten van maar at er praktisch niets van.
 |
 |
| Foto's Roger |
Ik weet niet of ze echt geslapen heeft: via de babyfoon hoorde ik haar op een bepaald moment babbelen tegen haar knuffels en zelfs een muziekje in gang zetten (ik meende de muzikale uil van tante Izzy te herkennen).
Elena en Matthias kwamen thuis, aten wat fruit, praatten over de toneelles, de nakende voorstelling voor de familie en... over Sinterklaas (zal de toneelvoorstelling iets daarmee te maken hebben?)
Elena had enkele vragen. Ze herinnerde zich dat Sinterklaas al eens naar hier was gekomen toen we mijn verjaardag vierden. Toen ik haar vertelde dat ik gisteren was verjaard (omdat we het hadden over de verjaardag van haar mama binnenkort) vroeg ze mij: 'En is Sinterklaas dan gisteren langsgekomen?'
Ik moest haar teleurstellen, maar haar ook duidelijk maken dat ik eenmaal per jaar de verjaardag vier van Roger, Hendrik, Zeger en hun zus en van mezelf. En dat zulks niet elk jaar op dezelfde datum gebeurt.
Matthias wilde zich weer verkleden in Sinterklaas. Hij kreeg zijn mijter opgezet, kreeg een papieren baard aangemeten en zijn mama toverde een dekentje om tot een mantel.
 |
| Foto Roger |
 |
| Foto's Roger |
dinsdag 22 november 2016
67 jaar al!
Het werd voor mij een heel luie dag (uiteraard heb ik een heel klein beetje gewerkt, maar echt maar een heel klein beetje).
Na de brunch (spiegeleieren klaargemaakt door Roger): boodschappen. Omdat we toch in Sint-Truiden waren, liepen we langs bij kapper Atlas waar Roger nog eens zijn haar liet knippen (deze keer veel te kort naar mijn zin maar kom, haar groeit). Ik hoorde daar zeggen dat ze ook het haar van vrouwen knippen: dat moet ik onthouden tegen de volgende keer dat mijn haar daar aan toe is.
Na een wandeling naar de Grote Markt en terug naar de auto (het was heel zacht weer), deden we onze eigenlijke boodschappen.
Deze avond dronken we Oloroso en aten er olijven met look bij terwijl Roger mosselen klaarmaakte. Ik toverde twee dikke aardappelen om tot frieten (gewoonlijk eten we brood bij onze mosselen maar deze keer had ik zin in frieten; helaas heb ik zelfs mijn kleine portie niet opgekregen).
Na het avondeten nog wat lectuur en filmpjes (door Hendrik gedigitaliseerde familiefilmpjes).
En geprobeerd niemand van de familieleden, vrienden en kennissen, die me een kaartje, een berichtje, een gedichtje of een e-mail stuurden, vergeten te bedanken.
Het is zover: ik ben 67 jaar! En dat vond ik 20 jaar geleden toch zo oud!:-)
Na de brunch (spiegeleieren klaargemaakt door Roger): boodschappen. Omdat we toch in Sint-Truiden waren, liepen we langs bij kapper Atlas waar Roger nog eens zijn haar liet knippen (deze keer veel te kort naar mijn zin maar kom, haar groeit). Ik hoorde daar zeggen dat ze ook het haar van vrouwen knippen: dat moet ik onthouden tegen de volgende keer dat mijn haar daar aan toe is.
Na een wandeling naar de Grote Markt en terug naar de auto (het was heel zacht weer), deden we onze eigenlijke boodschappen.
Deze avond dronken we Oloroso en aten er olijven met look bij terwijl Roger mosselen klaarmaakte. Ik toverde twee dikke aardappelen om tot frieten (gewoonlijk eten we brood bij onze mosselen maar deze keer had ik zin in frieten; helaas heb ik zelfs mijn kleine portie niet opgekregen).
Na het avondeten nog wat lectuur en filmpjes (door Hendrik gedigitaliseerde familiefilmpjes).
En geprobeerd niemand van de familieleden, vrienden en kennissen, die me een kaartje, een berichtje, een gedichtje of een e-mail stuurden, vergeten te bedanken.
Het is zover: ik ben 67 jaar! En dat vond ik 20 jaar geleden toch zo oud!:-)
maandag 21 november 2016
Lectuur (2)
Ik heb, na mijn vorige post, alleen Roger zijn bijdrage nagelezen voor "ons" boek en daarna ging ik weer naar deze blog die me zo fel intrigeerde. En las er wat jullie ook kunnen lezen als deze link werkt.
Wat heb ik een bewondering voor mensen zoals die blogster!
En... nu ga ik naar bed!
Wat heb ik een bewondering voor mensen zoals die blogster!
En... nu ga ik naar bed!
Lectuur
Terwijl Roger deze avond verder schreef aan verhalen over soldaten uit de oorlog 1914-1918, viel ik (nadat ik een paar mails had beantwoord en lang babbelde met Hendrik - uiteraard aan telefoon, want Hendrik woont in het Antwerpse en wij in Limburg) op een blog die me heel fel intrigeerde.
Ik begon te lezen en bleef lezen: blogster schrijft heel goed en heeft wat te vertellen! Lees maar zelf.
Ondertussen blijkt Roger klaar met zijn werk. Ik ga nog even nalezen (en kijken of anderen ook nog verhaaltjes hebben gepost op Google Drive).
Ik begon te lezen en bleef lezen: blogster schrijft heel goed en heeft wat te vertellen! Lees maar zelf.
Ondertussen blijkt Roger klaar met zijn werk. Ik ga nog even nalezen (en kijken of anderen ook nog verhaaltjes hebben gepost op Google Drive).
Speelgoed
We hadden voor Matthias iets besteld bij Sinterklaas en moesten dat vandaag afhalen op de speelgoedafdeling van de Carrefour in Hasselt.
Ik zeg altijd dat ik niet graag shop maar o wee als het gaat om speelgoed! Dan krijg je me maar moeilijk uit een winkel...
Tenzij ik zelf zeg tegen Roger: 'Laten we hier weggaan of ik laat me tot en met verleiden!'
Ik zeg altijd dat ik niet graag shop maar o wee als het gaat om speelgoed! Dan krijg je me maar moeilijk uit een winkel...
Tenzij ik zelf zeg tegen Roger: 'Laten we hier weggaan of ik laat me tot en met verleiden!'
zondag 20 november 2016
Verjaardagsfeest?
Vandaag inderdaad veel en hevige wind die, gelukkig voor ons, hier geen schade veroorzaakte en tegen de avond ging liggen.
Deze avond waren we uitgenodigd bij Bernadette en Juan, in hun mooie huis met de vele kleine kamers.
Bij een Crémant d'Alsace vergezeld van hapjes wisselden we druk nieuwtjes uit.
Bernadette had heel lekkere kruidensoep klaargemaakt gevolgd door heerlijke "blanquette de veau" en een licht, origineel dessert op basis van fruit, opgeklopt eiwit en yoghurt.
En... ze had ook een geschenkje voor mij:
Voor mijn verjaardag! Ik word overmorgen inderdaad 67 jaar... en zij de volgende dag 71!
In feite werd het dus een gemeenschappelijk verjaardagsfeestje.
Heel gezellig! Veel (vaak diepzinnige) gesprekken, veel gelachen en gevoeld dat we heel vaak op dezelfde golflengte zitten.
Bernadette had het me al geschreven en nu bevestigde Juan het: het trio Jopie, Juan en Koen wordt heel waarschijnlijk aangevuld met een vierde muzikant die volgens Juan ontzettend goed gitaar speelt.
Onnodig te zeggen dat het weer vrij laat werd zeker? :-)
Deze avond waren we uitgenodigd bij Bernadette en Juan, in hun mooie huis met de vele kleine kamers.
Bij een Crémant d'Alsace vergezeld van hapjes wisselden we druk nieuwtjes uit.
Bernadette had heel lekkere kruidensoep klaargemaakt gevolgd door heerlijke "blanquette de veau" en een licht, origineel dessert op basis van fruit, opgeklopt eiwit en yoghurt.
En... ze had ook een geschenkje voor mij:
 |
| Foto Roger |
In feite werd het dus een gemeenschappelijk verjaardagsfeestje.
Heel gezellig! Veel (vaak diepzinnige) gesprekken, veel gelachen en gevoeld dat we heel vaak op dezelfde golflengte zitten.
Bernadette had het me al geschreven en nu bevestigde Juan het: het trio Jopie, Juan en Koen wordt heel waarschijnlijk aangevuld met een vierde muzikant die volgens Juan ontzettend goed gitaar speelt.
Onnodig te zeggen dat het weer vrij laat werd zeker? :-)
zaterdag 19 november 2016
Nostalgie
Als ontspanning na al dat werk vandaag (ook wanneer werk boeiend is, heb je nood aan even ontspannen daarna, vind ik) keek ik verder naar door Hendrik gedigitaliseerde familiefilmpjes. Nogmaals, jongen, ik ben zo blij dat je daarvoor gezorgd hebt!
Maar... ik word daar toch zo nostalgisch van!
Maar... ik word daar toch zo nostalgisch van!
Niets speciaals te melden...
... behalve dat het al enkele dagen heel koud aanvoelt en dat we maar een minimum aan beweging nemen: gisteren en vandaag van de rand van Sint-Truiden naar de bibliotheek aldaar en terug.
Voor de rest werken we aan dat boek voor de werkgroep WOI. Echt boeiend: Roger schrijft verhaaltjes aan de lopende band en ik lees na (niet alleen Rogers werk).
Eigenlijk zou ik moeten schoonmaken, en dan vooral het poorthuis onder handen nemen maar, zo redeneer ik, zolang de wind bladeren onder de poort blijft jagen, heeft dat geen zin. De bladeren die ik op een uurtje bij elkaar rijf worden een halfuur later toch al vervangen door nieuwe bladeren. Volgende nacht wordt er zelfs storm verwacht: die karwei uitstellen lijkt me dus het verstandigste!:-)
Voor de rest werken we aan dat boek voor de werkgroep WOI. Echt boeiend: Roger schrijft verhaaltjes aan de lopende band en ik lees na (niet alleen Rogers werk).
Eigenlijk zou ik moeten schoonmaken, en dan vooral het poorthuis onder handen nemen maar, zo redeneer ik, zolang de wind bladeren onder de poort blijft jagen, heeft dat geen zin. De bladeren die ik op een uurtje bij elkaar rijf worden een halfuur later toch al vervangen door nieuwe bladeren. Volgende nacht wordt er zelfs storm verwacht: die karwei uitstellen lijkt me dus het verstandigste!:-)
donderdag 17 november 2016
Over onder andere verwarring
De wekker was ingesteld op 8:30 uur. Ik werd wakker om 8:25 uur, keek naar de wekker op onze kamer, herinnerde me dat die nog op het zomeruur stond en rekende uit dat het eigenlijk 7:25 uur was. Ik kon dus nog een uurtje slapen.
Roger werd half wakker toen onze kamerwekker 9:25 uur aangaf en schudde aan me: 'Het is tijd om op te staan'. Ik antwoordde: 'Maar ik heb de wekker nog niet gehoord!' (over het algemeen kan ik er voor zorgen dat ik wakker word voor dat vreselijke gerinkel van een wekker).
Ik keek naar mijn smartwatch en schrok: het was echt 9:25 uur, en niet een uur vroeger zoals ik dacht.
Roger werd ondertussen helemaal wakker en herinnerde zich dat hij gisterenavond, lang nadat ik was gaan slapen, de wekker in onze kamer had ingesteld op het winteruur én dat hij om 8:30 uur de wekker had afgezet al na zijn eerste gepiep, wetende dat ik een hekel heb aan wekkers. En hopende dat ik vanzelf zou wakker worden. Wat hij natuurlijk niet wist, was dat ik vijf minuten voor de wekker wakker was geworden, gedacht had dat we eigenlijk een uurtje vroeger waren en meteen weer in een diepe slaap was gevallen (en in die slaapfase hoor ik praktisch niets).
We zaten dus met een probleempje, want we moesten om 9 uur aanwezig zijn op een vergadering van de werkgroep WOI op de gemeente.
We hebben ons gehaast (en gelukkig had ik, ik weet niet meer waarom, gisterenavond een douche genomen in plaats van deze ochtend), ik pakte snel een banaan die ik onderweg opat - Roger at niets maar wist dat hij tenminste koffie zou krijgen in het administratieve centrum - ik drink daar alleen water.
We kwamen aan om 9:40 uur. Uiteraard veel te laat.
Interessante vergadering, waarin ik onder andere besefte dat ik de laatste dagen te veel tijd heb gestoken in Rogers geschriften: nog anderen hebben verhalen geschreven. Ik checkte het deze avond, en inderdaad, ik heb daarna uren besteed aan andere (interessante) verhalen nalezen.
Deze middag vond ik het echt tijd Roger nog eens aan te porren tot wat beweging. Maar... het regende nog steeds. Ineens kreeg Roger een goed idee: 'We zouden kunnen rijden naar Ikea in Hasselt en daar "wandelen"?'
Er was daar veel minder volk dan in de Ikea van Hognoul en dat vond ik een serieus pluspunt. Maar ook minder 'decors' en die doen me juist dromen.
Ik heb nog iets anders opgemerkt: in Hasselt zie je nergens Franse opschriften, in Hognoul wordt alles vertaald in het Nederlands.
Na een "wandeling" van een dik uur, dronken we de gratis koffie en thee waar we recht op hebben als lid van Ikea Family. En wat zag ik daar op de menukaart staan? Witloof met hesp en kaassaus, één van mijn favoriete gerechten dat ik heel zelden klaarmaak omdat Roger er niet zo van houdt. We besloten daar te eten (Roger nam dit en genoot er duidelijk van).
Stel je voor: noch Roger noch ik hadden onthouden waar onze auto stond. Gevolg: we hebben daarna meer dan een half uur in de regen rondgelopen voor we die terugvonden! :-)
Deze avond (thuis dus), nog een telefoontje met onze dochter (ik had wat problemen om de jongste monografie om te zetten in pdf-formaat: op mijn scherm leek dat een A4 blad, maar zij verzekerde me dat ik wel te maken had met een A5-formaat).
Ik hoorde via de telefoon Eva wenen: ze heeft weer een oorontsteking!
Ook naar Nany gebeld en dat was niet zo leuk. Haar hartritme is nog steeds te hoog maar ze denkt dat haar medicijnen weldra zullen helpen.
Maar... Ze wilde dat mijn broertje, mijn zus en wij nog voor Kerstmis samen zouden komen om voorbereidingen voor het feest te treffen. Ik vermoed dat mijn broertje nog minder tijd heeft dan wij, dus zei ik dat we dat wel via mail zullen regelen. En ik kreeg als antwoord dat ze die moderne communicatiemiddelen toch zo onpersoonlijk vindt.
Persoonlijk contact, en in het ergste geval, telefonisch contact, dat alleen vindt ze aanvaardbaar. Ik moest ook weer horen over kinderen die dichter bij hun ouders/moeder gingen wonen.
Als ik haar dan herinner aan Matadi en haar zo gelukkige jaren daar ver van haar familie, zegt ze me: 'Toen was ik heel jong. En eerst heb ik heel veel geweend om het gemis daar in Matadi. Daarna zijn we terug naar België gekomen.'
Oké, maar was het ook zo verlopen als er niet die onafhankelijkheid van Congo was geweest?
Roger werd half wakker toen onze kamerwekker 9:25 uur aangaf en schudde aan me: 'Het is tijd om op te staan'. Ik antwoordde: 'Maar ik heb de wekker nog niet gehoord!' (over het algemeen kan ik er voor zorgen dat ik wakker word voor dat vreselijke gerinkel van een wekker).
Ik keek naar mijn smartwatch en schrok: het was echt 9:25 uur, en niet een uur vroeger zoals ik dacht.
Roger werd ondertussen helemaal wakker en herinnerde zich dat hij gisterenavond, lang nadat ik was gaan slapen, de wekker in onze kamer had ingesteld op het winteruur én dat hij om 8:30 uur de wekker had afgezet al na zijn eerste gepiep, wetende dat ik een hekel heb aan wekkers. En hopende dat ik vanzelf zou wakker worden. Wat hij natuurlijk niet wist, was dat ik vijf minuten voor de wekker wakker was geworden, gedacht had dat we eigenlijk een uurtje vroeger waren en meteen weer in een diepe slaap was gevallen (en in die slaapfase hoor ik praktisch niets).
We zaten dus met een probleempje, want we moesten om 9 uur aanwezig zijn op een vergadering van de werkgroep WOI op de gemeente.
We hebben ons gehaast (en gelukkig had ik, ik weet niet meer waarom, gisterenavond een douche genomen in plaats van deze ochtend), ik pakte snel een banaan die ik onderweg opat - Roger at niets maar wist dat hij tenminste koffie zou krijgen in het administratieve centrum - ik drink daar alleen water.
We kwamen aan om 9:40 uur. Uiteraard veel te laat.
Interessante vergadering, waarin ik onder andere besefte dat ik de laatste dagen te veel tijd heb gestoken in Rogers geschriften: nog anderen hebben verhalen geschreven. Ik checkte het deze avond, en inderdaad, ik heb daarna uren besteed aan andere (interessante) verhalen nalezen.
Deze middag vond ik het echt tijd Roger nog eens aan te porren tot wat beweging. Maar... het regende nog steeds. Ineens kreeg Roger een goed idee: 'We zouden kunnen rijden naar Ikea in Hasselt en daar "wandelen"?'
Er was daar veel minder volk dan in de Ikea van Hognoul en dat vond ik een serieus pluspunt. Maar ook minder 'decors' en die doen me juist dromen.
Ik heb nog iets anders opgemerkt: in Hasselt zie je nergens Franse opschriften, in Hognoul wordt alles vertaald in het Nederlands.
Na een "wandeling" van een dik uur, dronken we de gratis koffie en thee waar we recht op hebben als lid van Ikea Family. En wat zag ik daar op de menukaart staan? Witloof met hesp en kaassaus, één van mijn favoriete gerechten dat ik heel zelden klaarmaak omdat Roger er niet zo van houdt. We besloten daar te eten (Roger nam dit en genoot er duidelijk van).
Stel je voor: noch Roger noch ik hadden onthouden waar onze auto stond. Gevolg: we hebben daarna meer dan een half uur in de regen rondgelopen voor we die terugvonden! :-)
Deze avond (thuis dus), nog een telefoontje met onze dochter (ik had wat problemen om de jongste monografie om te zetten in pdf-formaat: op mijn scherm leek dat een A4 blad, maar zij verzekerde me dat ik wel te maken had met een A5-formaat).
Ik hoorde via de telefoon Eva wenen: ze heeft weer een oorontsteking!
Ook naar Nany gebeld en dat was niet zo leuk. Haar hartritme is nog steeds te hoog maar ze denkt dat haar medicijnen weldra zullen helpen.
Maar... Ze wilde dat mijn broertje, mijn zus en wij nog voor Kerstmis samen zouden komen om voorbereidingen voor het feest te treffen. Ik vermoed dat mijn broertje nog minder tijd heeft dan wij, dus zei ik dat we dat wel via mail zullen regelen. En ik kreeg als antwoord dat ze die moderne communicatiemiddelen toch zo onpersoonlijk vindt.
Persoonlijk contact, en in het ergste geval, telefonisch contact, dat alleen vindt ze aanvaardbaar. Ik moest ook weer horen over kinderen die dichter bij hun ouders/moeder gingen wonen.
Als ik haar dan herinner aan Matadi en haar zo gelukkige jaren daar ver van haar familie, zegt ze me: 'Toen was ik heel jong. En eerst heb ik heel veel geweend om het gemis daar in Matadi. Daarna zijn we terug naar België gekomen.'
Oké, maar was het ook zo verlopen als er niet die onafhankelijkheid van Congo was geweest?
woensdag 16 november 2016
Het blijft maar regenen
Vandaag relatief vroeg opgestaan: ik moest immers in Tongeren op controle bij de oogarts (alles dik in orde met mijn oogdruk, bedankt!). De dokter legde me uit waarom ik zonder bril soms dubbel zie. Het was een vrij ingewikkelde uitleg over oogspieren die ik dan overmatig gebruik om scherp te zien en die zo een negatieve invloed hebben op de werking van andere spieren - die zorgen voor de "samenwerking" van de ogen.
Hij vertelde me ook over oogoperaties en zei op een bepaald moment dat er op dat gebied rassenverschillen zijn. Hij had het pas gezegd of hij besefte dat hij het woord "ras" had gebruikt, lachte samenzweerderig naar mij en ging verder: 'Mensen met een zwarte huid zijn moeilijker te opereren van glaucoom.'
Volgde een heel interessante uitleg die ik niet kan voortvertellen: ik heb echt geen auditief geheugen.
Gelukkig vroeg hij niet of ik contact had opgenomen met mijn verre familie in Tongeren, want ik heb dat niet durven doen.
Hij vertelde ook heel fier en blij dat hij onlangs voor de derde keer grootvader was geworden.
Daarna deden Roger en ik onze boodschappen in Borgloon ... en in de regen.
Nog later, na een snel middagmaal, reden we, nog steeds in de regen, naar de Action-winkel in Heers.
Daar heeft Sinterklaas zich uitgeleefd voor Elena, Matthias en Eva. Buiten twee cadeautjes uit de "officiële verlanglijst" die nog op komst zijn wegens online besteld (tja ik heb eigenlijk vaak contact met Sinterklaas, hé, Elena en Matthias, later vertel ik daar meer over) is nu alles in orde voor de grote dag.
Ik belde naar Nany die me vertelde dat haar te snelle hartslag van de laatste dagen zou liggen (volgens haar dokter) aan vocht op haar linkerlong. Ze kreeg er een medicijn voor dat ze nog in huis had omdat ze vroeger het gebruik ervan te vroeg zou stopgezet hebben.
Ik herinner me niet dat ze vroeger te maken heeft gehad met vocht op de longen, maar ik herhaal het: ik heb een heel slecht geheugen.
En ondertussen bleef het regenen!
Deze avond, na het eten, weer een telefoontje van iemand die zich heel ongelukkig voelt. Ongelukkige mensen, besef wel dat ik jullie niet kan helpen: ik ben geen psycholoog. Ik wil wel graag luisteren en als dat genoeg is, doe maar. Alleen heb ik zo vaak de indruk dat men van mij ook oplossingen verwacht. Maar die heb ik niet! :-(
Ik heb nog een mail van Bernadette beantwoord en daarna haalde ik een Trappist (in het poortgebouw). Het regende nog steeds en die regen is al aan de gang sinds vorig weekend!:-(
Om deze dag te eindigen, via mail met mijn Nononc afgesproken dat hij en (tante) Françoise volgende lente nog eens naar hier komen.
Hij vertelde me ook over oogoperaties en zei op een bepaald moment dat er op dat gebied rassenverschillen zijn. Hij had het pas gezegd of hij besefte dat hij het woord "ras" had gebruikt, lachte samenzweerderig naar mij en ging verder: 'Mensen met een zwarte huid zijn moeilijker te opereren van glaucoom.'
Volgde een heel interessante uitleg die ik niet kan voortvertellen: ik heb echt geen auditief geheugen.
Gelukkig vroeg hij niet of ik contact had opgenomen met mijn verre familie in Tongeren, want ik heb dat niet durven doen.
Hij vertelde ook heel fier en blij dat hij onlangs voor de derde keer grootvader was geworden.
Daarna deden Roger en ik onze boodschappen in Borgloon ... en in de regen.
Nog later, na een snel middagmaal, reden we, nog steeds in de regen, naar de Action-winkel in Heers.
Daar heeft Sinterklaas zich uitgeleefd voor Elena, Matthias en Eva. Buiten twee cadeautjes uit de "officiële verlanglijst" die nog op komst zijn wegens online besteld (tja ik heb eigenlijk vaak contact met Sinterklaas, hé, Elena en Matthias, later vertel ik daar meer over) is nu alles in orde voor de grote dag.
Ik belde naar Nany die me vertelde dat haar te snelle hartslag van de laatste dagen zou liggen (volgens haar dokter) aan vocht op haar linkerlong. Ze kreeg er een medicijn voor dat ze nog in huis had omdat ze vroeger het gebruik ervan te vroeg zou stopgezet hebben.
Ik herinner me niet dat ze vroeger te maken heeft gehad met vocht op de longen, maar ik herhaal het: ik heb een heel slecht geheugen.
En ondertussen bleef het regenen!
Deze avond, na het eten, weer een telefoontje van iemand die zich heel ongelukkig voelt. Ongelukkige mensen, besef wel dat ik jullie niet kan helpen: ik ben geen psycholoog. Ik wil wel graag luisteren en als dat genoeg is, doe maar. Alleen heb ik zo vaak de indruk dat men van mij ook oplossingen verwacht. Maar die heb ik niet! :-(
Ik heb nog een mail van Bernadette beantwoord en daarna haalde ik een Trappist (in het poortgebouw). Het regende nog steeds en die regen is al aan de gang sinds vorig weekend!:-(
Om deze dag te eindigen, via mail met mijn Nononc afgesproken dat hij en (tante) Françoise volgende lente nog eens naar hier komen.
dinsdag 15 november 2016
Sinterklaas
Eva hadden we deze middag afgehaald bij Lutti en rond 15:15 uur haalden Roger en onze dochter de twee andere kleinkinderen af van school terwijl ik bij de baby bleef.
Hoewel... Eva is echt geen baby meer. Ze doet verwoede pogingen om te stappen en brabbelt al enkele geluiden die op woordjes lijken. En kan zo lief lachen en zo lief aaien.
Toen Elena, Matthias, hun opa en mama thuiskwamen, had ik oren tekort. Elena had een tekening gemaakt voor Sinterklaas, Matthias wilde er een maken. Elena had gehoord dat Sinterklaas vrijdag al wat snoep zou brengen. Ik vroeg haar van wie ze dat wist en haar antwoord was heel logisch: hij zou bij Anna langskomen (dat had Anna haar gezegd) en vermits Anna haar buurmeisje is, viel toch te verwachten dat Sinterklaas niet zo maar het huis van Elena, Matthias en Eva zou voorbijgaan?
'Hoe weet Anna dat Sinterklaas vrijdag komt?' vroeg ik nog. Maar dat wist Elena niet.
Ondertussen was Matthias heel druk bezig een mijter te kleuren, want die wilde hij klaar hebben tegen donderdagavond. (Hoewel... veel later op de avond, na ons avondmaal, vroeg hij zich af of hij die mooie mijter - die hij ondertussen zelf op zijn hoofd had gezet terwijl hij voor Sinterklaas speelde - aan Sinterklaas zou geven of voor zichzelf zou houden. Elena vond dat hij die tekening voor zichzelf moest houden, als een soort souvenir).
Ik loop echter vooruit op de feiten. Net na ons gesprekje over de snoepjes van Sinterklaas volgende vrijdag begon Elena prentjes uit een speelgoedcatalogus te knippen en te plakken op een "brief voor Sinterklaas".
Helaas, vorige week was ze ook al allerlei speelgoedafbeeldingen aan het verzamelen, en Sinterklaas, die het heel druk heeft maar eigenlijk alles weet, was al op zoek gegaan naar bepaalde items (dat wist ik dan weer maar vertelde ik niet tegen Elena). Het probleem was dat wat Sinterklaas al voor haar had gekocht niet meer voorkwam op haar nieuwe verlanglijstje.
Gelukkig zorgde haar mama er op een subtiele manier voor dat het speeltje toch op de brief voor Sinterklaas belandde.
Hier een kleine parenthese. Speelgoed is ontzettend duur en kinderen worden in deze periode overstelpt met speelgoedfolders. Ikzelf heb altijd gezorgd dat ze zo zelden mogelijk aan die folders geraakten (toch niet vlak voor Sinterklaas): ze hebben dan immers zin in elk (duur) speelgoed!
Vorig jaar gaf Sinterklaas een beetje toe aan die dure keuze van de kindjes. Met als gevolg dat ze weinig meer kregen dan dat ene dure speeltje waar ze in feite niet lang mee speelden.
Ik zou willen dat Sinterklaas dit jaar weer de (voor ons) klassieke toer opging: één niet te duur stuk speelgoed uit de verlanglijst en voor de rest een overvloed aan onverwachte niet te dure cadeautjes die soms heel lang dienst doen (ik denk hier onder andere aan de stokpaardjes van enkele euro's die al jaren druk worden gebruikt).
Rond 20 uur reden Roger en ik terug naar huis. Waar Roger een mail van verre nicht Joyce beantwoordde.
Hij moest voor haar onder andere een Duitse brief vertalen (en deed dat opvallend goed) én... haar uitleggen dat bij ons Sinterklaas niet hetzelfde is als Kerstmis. Joyce dacht immers dat wij Kerstmis vieren op 6 december! :-)
Hoewel... Eva is echt geen baby meer. Ze doet verwoede pogingen om te stappen en brabbelt al enkele geluiden die op woordjes lijken. En kan zo lief lachen en zo lief aaien.
Toen Elena, Matthias, hun opa en mama thuiskwamen, had ik oren tekort. Elena had een tekening gemaakt voor Sinterklaas, Matthias wilde er een maken. Elena had gehoord dat Sinterklaas vrijdag al wat snoep zou brengen. Ik vroeg haar van wie ze dat wist en haar antwoord was heel logisch: hij zou bij Anna langskomen (dat had Anna haar gezegd) en vermits Anna haar buurmeisje is, viel toch te verwachten dat Sinterklaas niet zo maar het huis van Elena, Matthias en Eva zou voorbijgaan?
'Hoe weet Anna dat Sinterklaas vrijdag komt?' vroeg ik nog. Maar dat wist Elena niet.
Ondertussen was Matthias heel druk bezig een mijter te kleuren, want die wilde hij klaar hebben tegen donderdagavond. (Hoewel... veel later op de avond, na ons avondmaal, vroeg hij zich af of hij die mooie mijter - die hij ondertussen zelf op zijn hoofd had gezet terwijl hij voor Sinterklaas speelde - aan Sinterklaas zou geven of voor zichzelf zou houden. Elena vond dat hij die tekening voor zichzelf moest houden, als een soort souvenir).
Ik loop echter vooruit op de feiten. Net na ons gesprekje over de snoepjes van Sinterklaas volgende vrijdag begon Elena prentjes uit een speelgoedcatalogus te knippen en te plakken op een "brief voor Sinterklaas".
Helaas, vorige week was ze ook al allerlei speelgoedafbeeldingen aan het verzamelen, en Sinterklaas, die het heel druk heeft maar eigenlijk alles weet, was al op zoek gegaan naar bepaalde items (dat wist ik dan weer maar vertelde ik niet tegen Elena). Het probleem was dat wat Sinterklaas al voor haar had gekocht niet meer voorkwam op haar nieuwe verlanglijstje.
Gelukkig zorgde haar mama er op een subtiele manier voor dat het speeltje toch op de brief voor Sinterklaas belandde.
Hier een kleine parenthese. Speelgoed is ontzettend duur en kinderen worden in deze periode overstelpt met speelgoedfolders. Ikzelf heb altijd gezorgd dat ze zo zelden mogelijk aan die folders geraakten (toch niet vlak voor Sinterklaas): ze hebben dan immers zin in elk (duur) speelgoed!
Vorig jaar gaf Sinterklaas een beetje toe aan die dure keuze van de kindjes. Met als gevolg dat ze weinig meer kregen dan dat ene dure speeltje waar ze in feite niet lang mee speelden.
Ik zou willen dat Sinterklaas dit jaar weer de (voor ons) klassieke toer opging: één niet te duur stuk speelgoed uit de verlanglijst en voor de rest een overvloed aan onverwachte niet te dure cadeautjes die soms heel lang dienst doen (ik denk hier onder andere aan de stokpaardjes van enkele euro's die al jaren druk worden gebruikt).
Rond 20 uur reden Roger en ik terug naar huis. Waar Roger een mail van verre nicht Joyce beantwoordde.
Hij moest voor haar onder andere een Duitse brief vertalen (en deed dat opvallend goed) én... haar uitleggen dat bij ons Sinterklaas niet hetzelfde is als Kerstmis. Joyce dacht immers dat wij Kerstmis vieren op 6 december! :-)
maandag 14 november 2016
Waarom God Allah niet is
Roger had al goed gewerkt deze avond (ik ben heel blij dat ik hem ooit voorstelde die verhaaltjes te schrijven, onder andere omdat hij, veel meer dan ik, die alleen nalees op taalfouten, meteen opmerkt als er iets ontbreekt in een of ander dossier over een soldaat). Hij heeft trouwens al verschillende keren contact opgenomen met Elie over dat soort problemen!
Nadat ik enkele van zijn teksten had nagelezen (dat gaat heel snel omdat ik praktisch niets moet verbeteren), besloot ik zelf wat te lezen en viel ik terug op een website die Roger mij onlangs had leren kennen. En daar op "Van God los".
Nogmaals, ik verplicht niemand mijn linken te volgen, noch te lezen wat ik voorstel als lectuur. Maar als je toch leest, probeer te lezen tot het einde!
Nadat ik enkele van zijn teksten had nagelezen (dat gaat heel snel omdat ik praktisch niets moet verbeteren), besloot ik zelf wat te lezen en viel ik terug op een website die Roger mij onlangs had leren kennen. En daar op "Van God los".
Nogmaals, ik verplicht niemand mijn linken te volgen, noch te lezen wat ik voorstel als lectuur. Maar als je toch leest, probeer te lezen tot het einde!
Fouten schrijven mag... soms
Sinds ik vorige dinsdag klaagde over te veel fouten in een boek dat ik wilde lezen, heb ik al enkele mails gekregen van vrienden die zich al op voorhand excuseren omdat ze misschien niet helemaal correct schrijven.
Zeg, mensen, ik kan echt wel tegen een paar foutjes hoor! Maar ik verwacht niet dat iemand die zich schrijver noemt tientallen fouten laat staan in zijn werk!
Idem voor journalisten trouwens. Ik las deze avond dit gruwelijke relaas van de man wiens ogen onlangs werden uitgestoken in Brussel.
Wel, in de Franse tekst boven de foto waar de eerste link naar voert, staat: "... qui s'est fait arraché les yeux...". Het volstaat de zin te vertalen om te weten dat het moet zijn "... qui s'est fait arracher les yeux".
Dit gezegd zijnde, ga ik nog enkele teksten nalezen die Roger deze avond heeft geschreven voor het boek van de werkgroep WOI.
Zeg, mensen, ik kan echt wel tegen een paar foutjes hoor! Maar ik verwacht niet dat iemand die zich schrijver noemt tientallen fouten laat staan in zijn werk!
Idem voor journalisten trouwens. Ik las deze avond dit gruwelijke relaas van de man wiens ogen onlangs werden uitgestoken in Brussel.
Wel, in de Franse tekst boven de foto waar de eerste link naar voert, staat: "... qui s'est fait arraché les yeux...". Het volstaat de zin te vertalen om te weten dat het moet zijn "... qui s'est fait arracher les yeux".
Dit gezegd zijnde, ga ik nog enkele teksten nalezen die Roger deze avond heeft geschreven voor het boek van de werkgroep WOI.
zondag 13 november 2016
Weekend met Hendrik
Vorige vrijdag (vrij laat) kregen we een telefoontje van Hendrik: of hij mocht afkomen. Uiteraard. Gelukkig hadden we nog enkel soep gegeten zodat, terwijl hij zelf van de pompoensoep at, ik voor de rest van de maaltijd kon zorgen en we samen konden aan tafel schuiven.
Voor vandaag had ik zalm voorzien maar Hendrik had duidelijk meer zin in iets in de wok. Na de lange praatavond van vrijdag en een nogal copieuze brunch zaterdagochtend reden we dus naar Sint-Truiden waar we groenten en vlees kochten en even langs de tabakswinkel gingen voor e-liquids.
Daar kreeg ik te horen van de uitbaatster dat veel van haar vrouwelijke klanten waren overgestapt op zulk damptoestel... en op enkele weken kilo's waren bijgekomen. Oei! Roger vindt me nu al te dik worden! Hij vergeet natuurlijk wel constant dat ik bijna 67 jaar ben!:-)
Mijn bedoeling was zaterdagmiddag naar een activiteit van de KVLS in Hasselt te gaan. Niet dat de locatie mij echt aanstond, maar kom, zo zouden we beweging en poëzie combineren.
Helaas, toen we terug thuis waren, was het te laat voor de bus van 12:30 uur en de volgende bus vertrok pas om 14:30 uur. Daarmee zouden we ongeveer een uurtje voor het einde van de activiteit aankomen. Het openbaar vervoer laat hier echt te wensen over!
En met de auto naar Hasselt rijden, daar had Roger helemaal geen zin in!
Zaterdagavond, na onze linzensoep, keken we samen naar Manneken Pis. En daarna hebben we nog tot heel vroeg zitten praten, onder andere over die film: we gingen akkoord dat het gegeven veel te mager was.
Vandaag heeft het de hele dag geregend, echt aan één stuk door! Dus veel gepraat, naar Nany gebeld die ook veel te vertellen had en deze avond voor onze wokschotel gezorgd.
Rond 21:20 uur brachten we Hendrik naar Sint-Truiden waar de trein van 21:45 uur naar het Antwerpse weer een vertraging van een kwartier bleek te hebben. Wat een ramp is dat openbaar vervoer hier toch in vergelijking met bijvoorbeeld de metro in Madrid!
Thuis heb ik onder andere eindelijk de brief van mijn Matadi-vriendin zonder pc beantwoord: het was al bijna anderhalve maand geleden dat ik die aankreeg.
De foto's, die ze me toen opstuurde van onze ontmoeting in augustus, liet ik door Roger scannen. Ze zijn echt niet perfect (maar dat waren die van Roger ook niet echt) maar ik vind ze goed genoeg als heel leuke herinnering!
Voor vandaag had ik zalm voorzien maar Hendrik had duidelijk meer zin in iets in de wok. Na de lange praatavond van vrijdag en een nogal copieuze brunch zaterdagochtend reden we dus naar Sint-Truiden waar we groenten en vlees kochten en even langs de tabakswinkel gingen voor e-liquids.
Daar kreeg ik te horen van de uitbaatster dat veel van haar vrouwelijke klanten waren overgestapt op zulk damptoestel... en op enkele weken kilo's waren bijgekomen. Oei! Roger vindt me nu al te dik worden! Hij vergeet natuurlijk wel constant dat ik bijna 67 jaar ben!:-)
Mijn bedoeling was zaterdagmiddag naar een activiteit van de KVLS in Hasselt te gaan. Niet dat de locatie mij echt aanstond, maar kom, zo zouden we beweging en poëzie combineren.
Helaas, toen we terug thuis waren, was het te laat voor de bus van 12:30 uur en de volgende bus vertrok pas om 14:30 uur. Daarmee zouden we ongeveer een uurtje voor het einde van de activiteit aankomen. Het openbaar vervoer laat hier echt te wensen over!
En met de auto naar Hasselt rijden, daar had Roger helemaal geen zin in!
Zaterdagavond, na onze linzensoep, keken we samen naar Manneken Pis. En daarna hebben we nog tot heel vroeg zitten praten, onder andere over die film: we gingen akkoord dat het gegeven veel te mager was.
Vandaag heeft het de hele dag geregend, echt aan één stuk door! Dus veel gepraat, naar Nany gebeld die ook veel te vertellen had en deze avond voor onze wokschotel gezorgd.
Rond 21:20 uur brachten we Hendrik naar Sint-Truiden waar de trein van 21:45 uur naar het Antwerpse weer een vertraging van een kwartier bleek te hebben. Wat een ramp is dat openbaar vervoer hier toch in vergelijking met bijvoorbeeld de metro in Madrid!
Thuis heb ik onder andere eindelijk de brief van mijn Matadi-vriendin zonder pc beantwoord: het was al bijna anderhalve maand geleden dat ik die aankreeg.
De foto's, die ze me toen opstuurde van onze ontmoeting in augustus, liet ik door Roger scannen. Ze zijn echt niet perfect (maar dat waren die van Roger ook niet echt) maar ik vind ze goed genoeg als heel leuke herinnering!
 |
| Rachel, Lily en ik (foto Sabine) |
 |
| Van links naar rechts: Sabine, Nany, Lily, Rachel, Roger Beeckman, Roger en ik (Foto gemaakt door een kelner met het toestel van Sabine ) |
donderdag 10 november 2016
Wanneer schrijf je nog iets?
We gingen vandaag bier kopen en Lieve stelde me die vraag. Ze is niet de eerste.
Wel, ik schrijf heel veel... alleen vind ik maar geen tijd om "creatief" (lees eigenlijk: "voor mezelf") te schrijven.
Vandaag bijvoorbeeld heb ik nog enkele uren besteed aan de nieuwste Limburgse monografie. Na een telefoontje van meer dan een uur met Jan Gerits (eigenlijk een redactieraad via telefoon dus). Hij had zelf enkele uren besteed aan het nalezen van de tekst, had nog enkele fouten gevonden en vroeg mij nog een en ander te wijzigen aan de opmaak. En ikzelf had dan weer een tekst aangekregen die moest toegevoegd worden aan het boekje, waardoor heel die opmaak nog eens herbekeken moest worden.
Ik heb ook, na een telefoontje met Nany, die zich echt zorgen maakt over het einde van een traditie, wat ik begrijp, een poosje over en weer gemaild met mijn zus Bie.
En, aansluitend, enkele mails van andere vrienden beantwoord.
Om de laatste brief van mijn Matadi-vriendin zonder pc te beantwoorden, vond ik wel nog geen tijd (ik heb ook nog een kort tekstje moeten vertalen, we gingen naar Decathlon zoeken naar ballerina's, maar die waren zo goed als uitverkocht en mijn maat was er niet meer bij, en ik heb nog onder andere een wasmachine laten draaien en deze avond voor eten gezorgd). Nu zou ik eindelijk nog wat tijd moeten maken om teksten voor het boek van de werkgroep WOI na te lezen (en dus ook de laatste teksten van Roger: dat werk lijkt hem echt te boeien!).
En eigenlijk heb ik al lang niets meer geschreven in mijn dagboek (want niet alles wat ik denk en/of doe komt hier terecht hé mensen): misschien moet ik daar deze avond ook nog wat tijd aan besteden?
Tja, wanneer "schrijf" ik dan nog iets???
Hoewel...
Ik ben al een poosje aan het denken dat als je zoals ik alleen terechtkunt bij kleine uitgevers, je absoluut niet zeker bent van de kwaliteit van je boek. Jawel, ik maak ook fouten, dat werd vandaag nogmaals bewezen! Komt daar nog bij dat je als niet beroemde schrijver verwacht wordt jouw boeken vooral te slijten aan kennissen en vrienden... die zich waarschijnlijk gewoon verplicht voelen een exemplaar te kopen.
Je kunt natuurlijk in eigen beheer uitgeven maar dat spreekt me niet aan: Nederlands is immers mijn tweede taal (geworden) en ik wil graag dat iemand mijn schrijfsels serieus naleest.
De vraag is dus eerder: "Schrijf" ik nog ooit wel iets?
Wel, ik schrijf heel veel... alleen vind ik maar geen tijd om "creatief" (lees eigenlijk: "voor mezelf") te schrijven.
Vandaag bijvoorbeeld heb ik nog enkele uren besteed aan de nieuwste Limburgse monografie. Na een telefoontje van meer dan een uur met Jan Gerits (eigenlijk een redactieraad via telefoon dus). Hij had zelf enkele uren besteed aan het nalezen van de tekst, had nog enkele fouten gevonden en vroeg mij nog een en ander te wijzigen aan de opmaak. En ikzelf had dan weer een tekst aangekregen die moest toegevoegd worden aan het boekje, waardoor heel die opmaak nog eens herbekeken moest worden.
Ik heb ook, na een telefoontje met Nany, die zich echt zorgen maakt over het einde van een traditie, wat ik begrijp, een poosje over en weer gemaild met mijn zus Bie.
En, aansluitend, enkele mails van andere vrienden beantwoord.
Om de laatste brief van mijn Matadi-vriendin zonder pc te beantwoorden, vond ik wel nog geen tijd (ik heb ook nog een kort tekstje moeten vertalen, we gingen naar Decathlon zoeken naar ballerina's, maar die waren zo goed als uitverkocht en mijn maat was er niet meer bij, en ik heb nog onder andere een wasmachine laten draaien en deze avond voor eten gezorgd). Nu zou ik eindelijk nog wat tijd moeten maken om teksten voor het boek van de werkgroep WOI na te lezen (en dus ook de laatste teksten van Roger: dat werk lijkt hem echt te boeien!).
En eigenlijk heb ik al lang niets meer geschreven in mijn dagboek (want niet alles wat ik denk en/of doe komt hier terecht hé mensen): misschien moet ik daar deze avond ook nog wat tijd aan besteden?
Tja, wanneer "schrijf" ik dan nog iets???
Hoewel...
Ik ben al een poosje aan het denken dat als je zoals ik alleen terechtkunt bij kleine uitgevers, je absoluut niet zeker bent van de kwaliteit van je boek. Jawel, ik maak ook fouten, dat werd vandaag nogmaals bewezen! Komt daar nog bij dat je als niet beroemde schrijver verwacht wordt jouw boeken vooral te slijten aan kennissen en vrienden... die zich waarschijnlijk gewoon verplicht voelen een exemplaar te kopen.
Je kunt natuurlijk in eigen beheer uitgeven maar dat spreekt me niet aan: Nederlands is immers mijn tweede taal (geworden) en ik wil graag dat iemand mijn schrijfsels serieus naleest.
De vraag is dus eerder: "Schrijf" ik nog ooit wel iets?
woensdag 9 november 2016
Regen dus lectuur
Het heeft letterlijk de hele dag geregend. Van wandelen kwam dus niets. Wel hebben we heel veel gelezen (over het huishoudelijk werk zal ik het maar niet hebben, wegens alles behalve boeiend).
Ik las onder andere deze tekst, waarin ik zeker akkoord ga met volgende uitspraak: 'En ja, ook deze keer werkt het bij mij weer, zoals bij Zwarte Zondag en de Brexit-uitslag: een licht gevoel van euforie, niet omwille van Trumps zege zelf, maar vooral omwille van de verslagenheid die hij teweeg brengt bij het soort lieden dat altijd weer in onze plaats probeert te denken en voor “stabiliteit” gaat.'
En dit op een site die ik nog niet kende en waar Roger me naar verwees. Echt boeiend: de mensen die de link hierboven volgen, raad ik aan het artikel tot het einde te lezen.
En... Ik kreeg vandaag eindelijk tijd om een van de twee dichtbundels die ik gisteren niet had meegenomen, vast te grijpen tijdens mijn uurtje lectuur op papier. Het betrof "Dit is de verste stilte ooit" van Edith Oeyen.
Uiteraard lees je zulke bundel niet zoals een roman en dus heb ik het boekje nog niet uit, maar ik ben er al enkele echte pareltjes in tegengekomen.
Ik las onder andere deze tekst, waarin ik zeker akkoord ga met volgende uitspraak: 'En ja, ook deze keer werkt het bij mij weer, zoals bij Zwarte Zondag en de Brexit-uitslag: een licht gevoel van euforie, niet omwille van Trumps zege zelf, maar vooral omwille van de verslagenheid die hij teweeg brengt bij het soort lieden dat altijd weer in onze plaats probeert te denken en voor “stabiliteit” gaat.'
En dit op een site die ik nog niet kende en waar Roger me naar verwees. Echt boeiend: de mensen die de link hierboven volgen, raad ik aan het artikel tot het einde te lezen.
En... Ik kreeg vandaag eindelijk tijd om een van de twee dichtbundels die ik gisteren niet had meegenomen, vast te grijpen tijdens mijn uurtje lectuur op papier. Het betrof "Dit is de verste stilte ooit" van Edith Oeyen.
Uiteraard lees je zulke bundel niet zoals een roman en dus heb ik het boekje nog niet uit, maar ik ben er al enkele echte pareltjes in tegengekomen.
dinsdag 8 november 2016
Literaire ontgoocheling tijdens het babysitten
Eva lachte ons breed tegemoet toen we haar afhaalden bij onthaalmoeder Lutti. Haar wangen zagen heel rood, ze had af en toe gehuild, vertelde Lutti ons, maar ze had goed gegeten en had geen koorts.
Misschien een tandje dat doorkomt? Of oorpijn zoals ze de laatste tijd geregeld heeft (ze bracht thuis geregeld haar handje naar haar oor)?
"Thuis" moesten we niet lang wachten op onze dochter. Na het middageten werd Eva naar bed gebracht waar ze een heel lang dutje deed.
En ik greep naar het boek dat ik bij me had.
Ik ga hier geen namen noch titels noemen, want het gaat over mensen die ik goed ken (die zichzelf waarschijnlijk wel zullen herkennen, als ze deze blog al lezen).
Ik had alleen dat ene boek bij, al had ik 's ochtends nog getwijfeld of ik ook de twee dichtbundels zou meenemen die we onlangs hebben gekocht.
En ik begon te lezen. Ik weet dat het typoscript zeker twee keer is nagelezen (en onder andere door iemand die zijn taal goed kent) en dat de uitgever er nog een redacteur heeft aan gezet. En ik weet ook dat de auteur heel veel verbeelding heeft. Dus maakte ik me klaar voor een boeiende lectuur.
Helaas... ik kwam fout na fout tegen, verkeerde zinswendingen, typefouten, enzovoort. Het geheel gaf echt de indruk ofwel zeer slordig geschreven te zijn, ofwel helemaal niet nagelezen te zijn (wat dus wel is gebeurd, maar blijkbaar niet dikwijls genoeg). Echt geen reclame voor de uitgever! En voor mij heel hinderlijk. Hoe spannend de inhoud ook beloofde te zijn, ik kon echt niet verder lezen. Ik weet het, sommige mensen hechten niet zoveel belang aan de "vorm" van een boek maar ik vind die heel belangrijk.
En ik had spijt dat ik geen ander boek had meegebracht. Vooral omdat ik in een mail (ik ga hier ook niet zeggen van wie) las dat iemand een van die onlangs door ons gekochte bundels aan het lezen was en die echt de moeite vond.
Gelukkig was het vrij snel tijd om Elena en Matthias af te halen. Deze keer moesten de buurtjes Millie en Lionel niet meekomen, dus reden Roger en ik samen naar de school terwijl onze dochter op Eva paste.
Onderweg naar huis vertelden Elena en Matthias uiteraard over de schooldag maar voor de eerste keer ook heel uitgebreid over hun dromen die soms nachtmerries blijken te zijn!:-(
Thuis werd er getekend, verteld en gespeeld terwijl Roger een bezoekje bracht aan zijn zus. Ik vond dat Eva zo lang dutte en vroeg aan onze dochter (die lessen aan het voorbereiden was) of dat wel normaal was. We checkten de babyfoon en ja hoor, die bleek niet te werken.
Ik dus naar de babykamer... waar Eva zich uit haar slaapzak had gewerkt en mij lachend aan het voeteinde van haar bed opwachtte.
We speelden verder, we kookten en aten, Eva kreeg een laatste fles, de grotere kinderen werden naar bed gebracht door hun mama terwijl Roger en ik ons nog bezig hielden met Eva. Die nu weer af en toe huilde: doorbrekende tandjes, oorpijn of doodmoe?
Onze dochter kwam zich ontfermen over de baby terwijl Roger en ik Elena en Matthias een kusje gingen geven alvorens naar huis te rijden.
Misschien een tandje dat doorkomt? Of oorpijn zoals ze de laatste tijd geregeld heeft (ze bracht thuis geregeld haar handje naar haar oor)?
"Thuis" moesten we niet lang wachten op onze dochter. Na het middageten werd Eva naar bed gebracht waar ze een heel lang dutje deed.
En ik greep naar het boek dat ik bij me had.
Ik ga hier geen namen noch titels noemen, want het gaat over mensen die ik goed ken (die zichzelf waarschijnlijk wel zullen herkennen, als ze deze blog al lezen).
Ik had alleen dat ene boek bij, al had ik 's ochtends nog getwijfeld of ik ook de twee dichtbundels zou meenemen die we onlangs hebben gekocht.
En ik begon te lezen. Ik weet dat het typoscript zeker twee keer is nagelezen (en onder andere door iemand die zijn taal goed kent) en dat de uitgever er nog een redacteur heeft aan gezet. En ik weet ook dat de auteur heel veel verbeelding heeft. Dus maakte ik me klaar voor een boeiende lectuur.
Helaas... ik kwam fout na fout tegen, verkeerde zinswendingen, typefouten, enzovoort. Het geheel gaf echt de indruk ofwel zeer slordig geschreven te zijn, ofwel helemaal niet nagelezen te zijn (wat dus wel is gebeurd, maar blijkbaar niet dikwijls genoeg). Echt geen reclame voor de uitgever! En voor mij heel hinderlijk. Hoe spannend de inhoud ook beloofde te zijn, ik kon echt niet verder lezen. Ik weet het, sommige mensen hechten niet zoveel belang aan de "vorm" van een boek maar ik vind die heel belangrijk.
En ik had spijt dat ik geen ander boek had meegebracht. Vooral omdat ik in een mail (ik ga hier ook niet zeggen van wie) las dat iemand een van die onlangs door ons gekochte bundels aan het lezen was en die echt de moeite vond.
Gelukkig was het vrij snel tijd om Elena en Matthias af te halen. Deze keer moesten de buurtjes Millie en Lionel niet meekomen, dus reden Roger en ik samen naar de school terwijl onze dochter op Eva paste.
Onderweg naar huis vertelden Elena en Matthias uiteraard over de schooldag maar voor de eerste keer ook heel uitgebreid over hun dromen die soms nachtmerries blijken te zijn!:-(
Thuis werd er getekend, verteld en gespeeld terwijl Roger een bezoekje bracht aan zijn zus. Ik vond dat Eva zo lang dutte en vroeg aan onze dochter (die lessen aan het voorbereiden was) of dat wel normaal was. We checkten de babyfoon en ja hoor, die bleek niet te werken.
Ik dus naar de babykamer... waar Eva zich uit haar slaapzak had gewerkt en mij lachend aan het voeteinde van haar bed opwachtte.
We speelden verder, we kookten en aten, Eva kreeg een laatste fles, de grotere kinderen werden naar bed gebracht door hun mama terwijl Roger en ik ons nog bezig hielden met Eva. Die nu weer af en toe huilde: doorbrekende tandjes, oorpijn of doodmoe?
Onze dochter kwam zich ontfermen over de baby terwijl Roger en ik Elena en Matthias een kusje gingen geven alvorens naar huis te rijden.
maandag 7 november 2016
Sacai
Ik heb deze avond dat boek van Ivo Hermans uitgelezen en echt, ik had spijt dat het uit was.
Ivo schrijft ontzettend goed (nee, ik ga het niet meer hebben over de fouten die ik ben tegengekomen: de meeste andere lezers merken die waarschijnlijk zelfs niet op en bij mij is "fouten zoeken" een beroepsmisvorming).
Ik heb genoten van zijn poëzie (in proza, net zoals Baudelaire schreef en dus zonder te zondigen tegen de zinsopbouw enzovoort). Op een bepaald moment haalt Ivo zelfs beelden aan uit een gedicht van die poëet zonder te beseffen, denk ik, dat hij dat doet. Het gedicht werd hem ingefluisterd door Dirk Lambrechts zaliger die het dan weer via mij kende.
Ik heb genoten van de stijl en de rijke woordenschat: amai (zeggen ze in Antwerpen), daar kent Ivo wat van! Van de eruditie die tot uiting komt in dat boek, van alle gevoelens die hij erin heeft gestoken en van zijn psychologische analyses.
Het gaf me ook een, volgens mij, nogal correct beeld van het Leuvense waarin onze toen "vroegere" - maar nu teruggevonden - vrienden moesten overleven ondanks alle roddels en muren die oren kregen. (Roger en ik hadden Leuven al verlaten begin 1976).
Ivo schrijft ontzettend goed (nee, ik ga het niet meer hebben over de fouten die ik ben tegengekomen: de meeste andere lezers merken die waarschijnlijk zelfs niet op en bij mij is "fouten zoeken" een beroepsmisvorming).
Ik heb genoten van zijn poëzie (in proza, net zoals Baudelaire schreef en dus zonder te zondigen tegen de zinsopbouw enzovoort). Op een bepaald moment haalt Ivo zelfs beelden aan uit een gedicht van die poëet zonder te beseffen, denk ik, dat hij dat doet. Het gedicht werd hem ingefluisterd door Dirk Lambrechts zaliger die het dan weer via mij kende.
Ik heb genoten van de stijl en de rijke woordenschat: amai (zeggen ze in Antwerpen), daar kent Ivo wat van! Van de eruditie die tot uiting komt in dat boek, van alle gevoelens die hij erin heeft gestoken en van zijn psychologische analyses.
Het gaf me ook een, volgens mij, nogal correct beeld van het Leuvense waarin onze toen "vroegere" - maar nu teruggevonden - vrienden moesten overleven ondanks alle roddels en muren die oren kregen. (Roger en ik hadden Leuven al verlaten begin 1976).
Spruitjes oogsten
Deze avond (nadat hij nog enkele verhalen had geschreven voor het boek van de werkgroep WOI) laadde Roger zijn foto's van gisteren op zijn pc.
Hieronder serveer ik er enkele van die oogstmachine:
Hieronder serveer ik er enkele van die oogstmachine:
 |
| Foto's Roger |
zondag 6 november 2016
Vandaag onder andere "een goede babbel" gehad
Vandaag kreeg ik Nany wel aan de lijn en ze had weer heel veel te vertellen. Meer dan een half uur heeft ze gepraat over haar voorbije en toekomstige bezigheden (vervelen doet ze zich - gelukkig - blijkbaar niet). Ik kreeg geen enkele kans om zelf iets te zeggen tot ze vertelde dat het bij haar regende en ik antwoordde: 'Hier schijnt de zon tussen de wolken door: we gaan seffens een wandeling maken.'
'Dan ga ik je laten,' zei Nany, 'want als wij telefoneren wordt het altijd een goede babbel hé! We houden maar niet op met praten.'
In mezelf moest ik lachen, want ik kreeg immers niet meer dan twee zinnen gezegd tijdens onze babbel!;-)
Roger en ik maakten de aangekondigde wandeling, gewoon door de velden rondom ons dorp. Het was inderdaad mooi weer maar zo koud!
Onderweg enkele roofvogels zien cirkelen... en een oogstmachine voor spruitjes bezig gezien. Heel interessant, dat wel, maar Roger bleef daar een kwartier staan naar kijken en ondertussen geraakte ik stilletjes aan verkleumd!
Het was tot nu een prachtige herfst maar nu komt blijkbaar de winter eraan, en dat seizoen heb ik veel minder graag!:-(
Op dit moment is Roger nog bezig verhalen te schrijven voor de werkgroep WOI, maar... hij heeft op Google Drive ook andere bestanden gevonden (onder andere dagboeken van vroegere pastoors van de deelgemeenten van Heers) die blijkbaar heel interessant en soms heel grappig zijn!
Ikzelf heb het jongste boek van Ivo Hermans bijna uit.Ondanks de typefouten heel interessant! Het voelt zelfs aan als een erfenis. Maar blijkbaar is Ivo ook in de vele verzinselen van Dirk Lambrechts zaliger getrapt!
'Dan ga ik je laten,' zei Nany, 'want als wij telefoneren wordt het altijd een goede babbel hé! We houden maar niet op met praten.'
In mezelf moest ik lachen, want ik kreeg immers niet meer dan twee zinnen gezegd tijdens onze babbel!;-)
Roger en ik maakten de aangekondigde wandeling, gewoon door de velden rondom ons dorp. Het was inderdaad mooi weer maar zo koud!
Onderweg enkele roofvogels zien cirkelen... en een oogstmachine voor spruitjes bezig gezien. Heel interessant, dat wel, maar Roger bleef daar een kwartier staan naar kijken en ondertussen geraakte ik stilletjes aan verkleumd!
Het was tot nu een prachtige herfst maar nu komt blijkbaar de winter eraan, en dat seizoen heb ik veel minder graag!:-(
Op dit moment is Roger nog bezig verhalen te schrijven voor de werkgroep WOI, maar... hij heeft op Google Drive ook andere bestanden gevonden (onder andere dagboeken van vroegere pastoors van de deelgemeenten van Heers) die blijkbaar heel interessant en soms heel grappig zijn!
Ikzelf heb het jongste boek van Ivo Hermans bijna uit.Ondanks de typefouten heel interessant! Het voelt zelfs aan als een erfenis. Maar blijkbaar is Ivo ook in de vele verzinselen van Dirk Lambrechts zaliger getrapt!
zaterdag 5 november 2016
Rust roest niet altijd
Eerst wilde ik overslaan vandaag: wat moet je immers schrijven over een dag die zo rustig was dat er eigenlijk niets over te vertellen valt maar waarvan je zelf (juist daarom) enorm hebt genoten?
We sliepen lang, we brunchten lang, we maakten een wandeling in Borgloon (gingen naar het sportcomplex om te kijken of daar een speeltuin is voor het volgende bezoek van de kindjes: er is er een), we lazen veel - ik ben nog steeds niet klaar met Sacai maar heb wel weer een typefout gevonden! :-( Echt heel jammer! Ivo lijkt me heel erudiet te zijn, hij schrijft heel goed en dan al die fouten! Roger plukte kweeperen die nu onze keuken parfumeren.
Ik probeerde Nany (mijn moeder dus) te bellen, maar ze gaf niet thuis.
En ik kookte deze avond gewone kost: pompoensoep gevolgd door een varkenshaasje met rode kool.
Terwijl Roger me zei dat hij het avondeten heel lekker vond, herinnerde ik me ineens dat ik ooit ergens gelezen had dat kool niet ideaal is voor Roger die bloedverdunners moet slikken.
Ik heb het opnieuw opgezocht en inderdaad: ik mag hem zeker niet elke dag kool geven (en was dus niet goed bezig deze week: gisteren zuurkool, eergisteren spitskool en vandaag rode kool).
Ik heb ook twee keer de wasmachine laten draaien. Maar voor de rest werd het een heel rustige zaterdag, zonder enige verplichting en vooral daarvan heb ik genoten na onze (voor mij té) drukke maand oktober.
En... deze avond is Roger spontaan weer twee verhaaltjes beginnen schrijven voor het boek van de werkgroep WOI.
O ja, eergisteren, op de vergadering van Heemkunde Groot Heers, was ook Elie Missotten (een van de bezielers van het boek waar ik het hierboven over heb) aanwezig. Een nieuw lid?
We sliepen lang, we brunchten lang, we maakten een wandeling in Borgloon (gingen naar het sportcomplex om te kijken of daar een speeltuin is voor het volgende bezoek van de kindjes: er is er een), we lazen veel - ik ben nog steeds niet klaar met Sacai maar heb wel weer een typefout gevonden! :-( Echt heel jammer! Ivo lijkt me heel erudiet te zijn, hij schrijft heel goed en dan al die fouten! Roger plukte kweeperen die nu onze keuken parfumeren.
Ik probeerde Nany (mijn moeder dus) te bellen, maar ze gaf niet thuis.
En ik kookte deze avond gewone kost: pompoensoep gevolgd door een varkenshaasje met rode kool.
Terwijl Roger me zei dat hij het avondeten heel lekker vond, herinnerde ik me ineens dat ik ooit ergens gelezen had dat kool niet ideaal is voor Roger die bloedverdunners moet slikken.
Ik heb het opnieuw opgezocht en inderdaad: ik mag hem zeker niet elke dag kool geven (en was dus niet goed bezig deze week: gisteren zuurkool, eergisteren spitskool en vandaag rode kool).
Ik heb ook twee keer de wasmachine laten draaien. Maar voor de rest werd het een heel rustige zaterdag, zonder enige verplichting en vooral daarvan heb ik genoten na onze (voor mij té) drukke maand oktober.
En... deze avond is Roger spontaan weer twee verhaaltjes beginnen schrijven voor het boek van de werkgroep WOI.
O ja, eergisteren, op de vergadering van Heemkunde Groot Heers, was ook Elie Missotten (een van de bezielers van het boek waar ik het hierboven over heb) aanwezig. Een nieuw lid?
vrijdag 4 november 2016
En maar werken!
Vandaag kreeg ik een mail van vriendin Tine: of ik zo vriendelijk wilde zijn om de teksten voor haar nieuwsbrieven in verband met haar website over Congo na te lezen en te verbeteren indien nodig. En wat denken jullie dat ik heb geantwoord, wetende dat ik meestal vriendelijk ben?:-)
Deze avond heb ik echter ook Roger aan het werk gezet (nadat we onze dagelijkse wandeling maakten in Sint-Truiden omdat Roger graag naar winkeletalages kijkt).
Hij is nu teksten aan het schrijven voor het boek van de werkgroep WOI. Ik had hem immers aangeraden een deel van het werk zelf te doen, omdat ik (terecht, zo blijkt) vermoedde dat het hem zou boeien, die opzoekingen in allerlei bronnen en het verwerken van die gegevens in een eenvoudig verhaal over een soldaat.
Het voordeel voor mij is natuurlijk dat deze schrijver tegenover mij zit, mij vragen kan stellen, en dat ik meteen kan optreden als er iets misgaat.
Nadeel is uiteraard dat ik verondersteld word constant aanspreekbaar te zijn, en dus weer niet met mijn eigen zaken kan bezig zijn, noch naar een of andere film kan kijken.
Hoewel...
Roger is nu al een hele tijd heel enthousiast aan zijn tweede soldaat bezig en heeft nog steeds mijn aandacht niet geëist.
Deze avond heb ik echter ook Roger aan het werk gezet (nadat we onze dagelijkse wandeling maakten in Sint-Truiden omdat Roger graag naar winkeletalages kijkt).
Hij is nu teksten aan het schrijven voor het boek van de werkgroep WOI. Ik had hem immers aangeraden een deel van het werk zelf te doen, omdat ik (terecht, zo blijkt) vermoedde dat het hem zou boeien, die opzoekingen in allerlei bronnen en het verwerken van die gegevens in een eenvoudig verhaal over een soldaat.
Het voordeel voor mij is natuurlijk dat deze schrijver tegenover mij zit, mij vragen kan stellen, en dat ik meteen kan optreden als er iets misgaat.
Nadeel is uiteraard dat ik verondersteld word constant aanspreekbaar te zijn, en dus weer niet met mijn eigen zaken kan bezig zijn, noch naar een of andere film kan kijken.
Hoewel...
Roger is nu al een hele tijd heel enthousiast aan zijn tweede soldaat bezig en heeft nog steeds mijn aandacht niet geëist.
donderdag 3 november 2016
Berlingen en Heemkunde Groot Heers
Na onze gewone dagtaken, een telefoontje met Jan Gerits en daaropvolgend enkele aanpassingen aan de jongste Limburgse monografie, een mooie wandeling van een uurtje (van de kerk van Berlingen naar het kasteel van Rullingen en terug), het koken en avondmalen, reden we naar Heks.
Jos Schoefs van Heemkunde Groot Heers gaf er immers een lezing over "De invloed van de Romaanse taal op de dialecten van Heers".
Heel interessant maar ik werd onderbroken door een oproep op mijn mobieltje.
Nee, ik had dat niet laten aanstaan, maar ineens, ik weet niet waarom, voelde ik de neiging dat weer even aan te zetten en wat bleek? Iemand had mij al 11 keer proberen te bereiken.
Dus verliet ik het lokaal om die persoon terug te bellen en miste ik daardoor een groot deel van de lezing.
Gelukkig had Jos een samenvatting op papier bij, en daar heb ik thuis gretig in gelezen!
Als ik nu nog maar een jaar of 20 was, of zelfs 30 - maar dan zonder kinderen want in hen steek je als mens enorm veel tijd - ik zou zo graag verder zoeken naar het ontstaan van de eigenaardige en grillige taalgrens in dit land. Hier is er geen natuurlijke grens toch?
 |
| Foto's Roger |
Heel interessant maar ik werd onderbroken door een oproep op mijn mobieltje.
Nee, ik had dat niet laten aanstaan, maar ineens, ik weet niet waarom, voelde ik de neiging dat weer even aan te zetten en wat bleek? Iemand had mij al 11 keer proberen te bereiken.
Dus verliet ik het lokaal om die persoon terug te bellen en miste ik daardoor een groot deel van de lezing.
Gelukkig had Jos een samenvatting op papier bij, en daar heb ik thuis gretig in gelezen!
Als ik nu nog maar een jaar of 20 was, of zelfs 30 - maar dan zonder kinderen want in hen steek je als mens enorm veel tijd - ik zou zo graag verder zoeken naar het ontstaan van de eigenaardige en grillige taalgrens in dit land. Hier is er geen natuurlijke grens toch?
 |
| Deze bloemetjes uit de tuin van Martine en Tony gingen weggesmeten worden na de vergadering, ik heb ze dus maar mee naar huis gebracht (eigen foto) |
woensdag 2 november 2016
Over onder andere "Sacai"
Vandaag stond op mijn programma: de volgende Limburgse monografie nalezen, verder opruimen, de bibliotheek, salon en keuken een beetje schoonmaken na die drukke dagen en daarna misschien, bij wijze van wandeling, een bezoek brengen aan enkele graven.
Aan de (inderdaad interessante maar jammer genoeg weinig uitgebreide wegens te discrete auteur) monografie besteedde ik enkele uren. Het gaat deze keer over Piet Reynders, die onder andere, zo vernam ik, de tekst schreef voor Sint-Evermarus.
Daarna kreeg ik weer correctiewerk binnen. Waar ik me aan ergerde: men had me gezegd dat ik er heel weinig werk zou aan hebben, wat helemaal niet waar bleek. Die tekst was gewoon slecht geschreven: zinnen slecht opgebouwd, taalfouten, spelfouten, grammaticafouten. Ik stak daar weer enkele uren in... maar eigenaardig genoeg stelde me dat ook een beetje gerust.
Lang geleden kreeg ik immers ook (maar toen van een ander vertaalbureau) correctie na correctie in plaats van vertaling na vertaling. Ik wist dat ze een stagiair in dienst hadden en echt, die man deed het ongelooflijk goed. Ik moest dus praktisch niets verbeteren aan de vertalingen die me werden voorgelegd en uiteraard mijn klant erop wijzen dat ze daar een heel goede vertaler hadden. Die stagiair (die ik nooit heb ontmoet) werd later door dat vertaalbureau aangenomen als vaste werkkracht en ik was een klant kwijt.
Deze keer hoef ik absoluut niet te stoefen over de vertaler!
We deden onze boodschappen, Roger werkte daarna nog een uurtje of zo in zijn atelier (hij moest onder andere een deurslot vervangen) en ik belde met Nany. Uiteindelijk bleef er geen tijd over voor de schoonmaak en/of voor een bezoek aan begraafplaatsen.
Roger maakte mosselen klaar terwijl ik de monografie een laatste keer nalas en daarna naar Jan Gerits stuurde.
In feite leest een mens zijn teksten nooit vaak genoeg na! Vlak na het versturen van de tekst naar Jan en voor ik het document afsloot, las ik het nog eens snel diagonaal, en ja hoor: ik viel op een fout waar ik had over gelezen!
Na de lekkere mosselen van deze avond greep ik naar een blokje chocolade en het boek "Sacai" van Ivo Hermans. Hij schrijft echt boeiend, ik herken veel uit zijn verblijven in Spanje en uit zijn verhalen over onder andere Dirk Lambrechts. Maar weer: ik kwam enkele echt storende fouten tegen. Het boek is duidelijk niet vaak genoeg nagelezen! Eigenaardig, want de titel heeft te maken met "ogen" en "zien"!:-)
Aan de (inderdaad interessante maar jammer genoeg weinig uitgebreide wegens te discrete auteur) monografie besteedde ik enkele uren. Het gaat deze keer over Piet Reynders, die onder andere, zo vernam ik, de tekst schreef voor Sint-Evermarus.
Daarna kreeg ik weer correctiewerk binnen. Waar ik me aan ergerde: men had me gezegd dat ik er heel weinig werk zou aan hebben, wat helemaal niet waar bleek. Die tekst was gewoon slecht geschreven: zinnen slecht opgebouwd, taalfouten, spelfouten, grammaticafouten. Ik stak daar weer enkele uren in... maar eigenaardig genoeg stelde me dat ook een beetje gerust.
Lang geleden kreeg ik immers ook (maar toen van een ander vertaalbureau) correctie na correctie in plaats van vertaling na vertaling. Ik wist dat ze een stagiair in dienst hadden en echt, die man deed het ongelooflijk goed. Ik moest dus praktisch niets verbeteren aan de vertalingen die me werden voorgelegd en uiteraard mijn klant erop wijzen dat ze daar een heel goede vertaler hadden. Die stagiair (die ik nooit heb ontmoet) werd later door dat vertaalbureau aangenomen als vaste werkkracht en ik was een klant kwijt.
Deze keer hoef ik absoluut niet te stoefen over de vertaler!
We deden onze boodschappen, Roger werkte daarna nog een uurtje of zo in zijn atelier (hij moest onder andere een deurslot vervangen) en ik belde met Nany. Uiteindelijk bleef er geen tijd over voor de schoonmaak en/of voor een bezoek aan begraafplaatsen.
Roger maakte mosselen klaar terwijl ik de monografie een laatste keer nalas en daarna naar Jan Gerits stuurde.
In feite leest een mens zijn teksten nooit vaak genoeg na! Vlak na het versturen van de tekst naar Jan en voor ik het document afsloot, las ik het nog eens snel diagonaal, en ja hoor: ik viel op een fout waar ik had over gelezen!
Na de lekkere mosselen van deze avond greep ik naar een blokje chocolade en het boek "Sacai" van Ivo Hermans. Hij schrijft echt boeiend, ik herken veel uit zijn verblijven in Spanje en uit zijn verhalen over onder andere Dirk Lambrechts. Maar weer: ik kwam enkele echt storende fouten tegen. Het boek is duidelijk niet vaak genoeg nagelezen! Eigenaardig, want de titel heeft te maken met "ogen" en "zien"!:-)
dinsdag 1 november 2016
Kerniel
Ik had geen tijd om het te vertellen maar vorige vrijdag maakten Roger en ik ook nog even tijd voor een korte wandeling in Kerniel:
Dat dorp (waar Rogers het grootste deel van zijn kinderjaren doorbracht) vind ik heel mooi maar vooral bij het klooster begin ik te dromen. Ik weet niet hoeveel nonnen nu nog wonen in dat enorme complex: een stuk of vier?
Zouden die mooie gebouwen echt niet kunnen dienen voor iets anders nadat die laatste bewoonsters overgegaan zijn?
 |
| Foto's Roger |
Zouden die mooie gebouwen echt niet kunnen dienen voor iets anders nadat die laatste bewoonsters overgegaan zijn?
Drukke Allerheiligen
Vandaag sliep Elena langer: ze maakte Matthias en mij pas wakker om 7:30 uur. Om 8 uur stonden we op.
Van na het ontbijt tot na het middagmaal hebben de kinderen heel goed gespeeld: rollenspelletjes, met de legoblokjes, met de auto's en de poppen.
Daarna stelden Roger en ik hen voor naar een speeltuin te rijden. Het viel me op dat Matthias het voorstel veel enthousiaster onthaalde dan Elena.
Eerst ging het naar het domein van Nieuwenhove waar ze een ijsje zouden krijgen na het spelen. Maar zeg, wat was het daar ontzettend druk!
''t Is dat ik beloofd heb dat we naar een speeltuin zouden gaan,' zei ik tegen Roger, 'want anders zou ik vragen om terug naar huis te rijden. Al dat volk vind ik niet zo leuk.'
'Je hebt dat niet echt beloofd, hoor oma,' verbeterde Elena me, 'maar je hebt ons wel echt een ijsje beloofd. Als we niet naar de speeltuin kunnen gaan, krijgen we dan dat ijsje niet?'
'Natuurlijk wel,' antwoordde ik terwijl ik een lach onderdrukte omwille van zoveel zin voor detail bij onze grote meid.
Ze leek dus gerustgesteld toen bleek dat we daar geen parkeerplaats vonden. Blijkbaar had dat ijsje veel meer belang voor haar dan de speeltuin.
Roger stelde voor naar Sint-Truiden zelf te rijden: 'In het Speelhof is immers ook een speeltuin!'
Het was daar iets minder druk, maar toch liep er ook heel veel volk rond. Ik heb vroeger nooit opgemerkt dat op Allerheiligen zoveel mensen op stap zijn, behalve op de begraafplaatsen dan!
We parkeerden de auto aan het Begijnhof en liepen naar de speeltuin. Waar Matthias meteen op een houten trein toeliep waar hij de hele tijd heeft zitten in spelen dat hij de bestuurder ervan was. Elena deed een paar glijbanen maar wilde verder nergens op gaan. Ze observeerde wel alles en had nog voor mij opgemerkt dat sommige kinderen heel gevaarlijk deden.
Daarna kregen de kindjes hun ijsje in het café (ook al bomvol: net toen ik dacht dat we zouden moeten verhuizen naar bijvoorbeeld Stephane Malais in Heks, vonden we nog een tafel voor vier).
Terwijl Elena en Matthias genoten van hun kinderijsje en Roger en ik van onze Orval moest ik vertellen over vroeger: over mijn grootmoeders Nany (hier heb ik het over de moeder van mijn vader die zich, net als mijn eigen moeder, Nany liet noemen door de kleinkinderen) en Marraine, over opa's moeder en vader, over onze broers en zussen, neven en nichten. En merkte ik dat Elena heel fel de mensen rondom zich observeerde. Dat leek ze allemaal veel boeiender te vinden dan die speeltuin!
Matthias leek minder geïnteresseerd maar genoot wel duidelijk van de sfeer: hij wilde perse op mijn schoot komen zitten. Gevolgd, uiteraard door een afgunstige Elena: wat een geluk dat ik twee knieën heb!:-)
Toen we thuiskwamen, was het voor mij echt tijd om te beginnen koken. Elena en Matthias wilden naar een film kijken.
Hun mama, papa en Eva kwamen eraan iets voor 18 uur. En wat lachte Eva nu vriendelijk naar Roger en mij: was het hier te druk vorige zondag dat ze zo eenkennig overkwam?
Na het eten werden Elena en Matthias door hun ouders klaargemaakt voor de nacht terwijl ik Eva haar laatste fles gaf en daarna reden onze gasten naar huis.
Roger en ik ruimden op. Daarna ging ik wat lezen in de relax... waar ik in slaap viel tot na 22 uur!
Van na het ontbijt tot na het middagmaal hebben de kinderen heel goed gespeeld: rollenspelletjes, met de legoblokjes, met de auto's en de poppen.
Daarna stelden Roger en ik hen voor naar een speeltuin te rijden. Het viel me op dat Matthias het voorstel veel enthousiaster onthaalde dan Elena.
Eerst ging het naar het domein van Nieuwenhove waar ze een ijsje zouden krijgen na het spelen. Maar zeg, wat was het daar ontzettend druk!
''t Is dat ik beloofd heb dat we naar een speeltuin zouden gaan,' zei ik tegen Roger, 'want anders zou ik vragen om terug naar huis te rijden. Al dat volk vind ik niet zo leuk.'
'Je hebt dat niet echt beloofd, hoor oma,' verbeterde Elena me, 'maar je hebt ons wel echt een ijsje beloofd. Als we niet naar de speeltuin kunnen gaan, krijgen we dan dat ijsje niet?'
'Natuurlijk wel,' antwoordde ik terwijl ik een lach onderdrukte omwille van zoveel zin voor detail bij onze grote meid.
Ze leek dus gerustgesteld toen bleek dat we daar geen parkeerplaats vonden. Blijkbaar had dat ijsje veel meer belang voor haar dan de speeltuin.
Roger stelde voor naar Sint-Truiden zelf te rijden: 'In het Speelhof is immers ook een speeltuin!'
Het was daar iets minder druk, maar toch liep er ook heel veel volk rond. Ik heb vroeger nooit opgemerkt dat op Allerheiligen zoveel mensen op stap zijn, behalve op de begraafplaatsen dan!
We parkeerden de auto aan het Begijnhof en liepen naar de speeltuin. Waar Matthias meteen op een houten trein toeliep waar hij de hele tijd heeft zitten in spelen dat hij de bestuurder ervan was. Elena deed een paar glijbanen maar wilde verder nergens op gaan. Ze observeerde wel alles en had nog voor mij opgemerkt dat sommige kinderen heel gevaarlijk deden.
Daarna kregen de kindjes hun ijsje in het café (ook al bomvol: net toen ik dacht dat we zouden moeten verhuizen naar bijvoorbeeld Stephane Malais in Heks, vonden we nog een tafel voor vier).
Terwijl Elena en Matthias genoten van hun kinderijsje en Roger en ik van onze Orval moest ik vertellen over vroeger: over mijn grootmoeders Nany (hier heb ik het over de moeder van mijn vader die zich, net als mijn eigen moeder, Nany liet noemen door de kleinkinderen) en Marraine, over opa's moeder en vader, over onze broers en zussen, neven en nichten. En merkte ik dat Elena heel fel de mensen rondom zich observeerde. Dat leek ze allemaal veel boeiender te vinden dan die speeltuin!
Matthias leek minder geïnteresseerd maar genoot wel duidelijk van de sfeer: hij wilde perse op mijn schoot komen zitten. Gevolgd, uiteraard door een afgunstige Elena: wat een geluk dat ik twee knieën heb!:-)
Toen we thuiskwamen, was het voor mij echt tijd om te beginnen koken. Elena en Matthias wilden naar een film kijken.
Hun mama, papa en Eva kwamen eraan iets voor 18 uur. En wat lachte Eva nu vriendelijk naar Roger en mij: was het hier te druk vorige zondag dat ze zo eenkennig overkwam?
 |
| Eigen foto |
 |
| Foto Roger |
Roger en ik ruimden op. Daarna ging ik wat lezen in de relax... waar ik in slaap viel tot na 22 uur!