Enthousiasme

Er gaat eigenlijk geen dag meer voorbij zonder dat we, als is het heel even, "chatten", Elena en ik. En bijna elke keer beëindigt ze de "conversatie" met de mededeling dat ze nog even verder gaat schrijven (of, soms, gaat tekenen).  Haar verhaal is bijna klaar, vertelde ze me vandaag: binnenkort kan ik nalezen, desnoods wat corrigeren en af en toe uitleggen waarom iets fout is geschreven. Ik kijk daar echt naar uit, met bijna evenveel enthousiasme als zij in haar schrijven legt!

Verklaringen

Ik las vandaag een interessant artikel over hoe geschorste (wegens weigering van een inenting) artsen en verzorgers in Frankrijk zich voelen en (over)leven. Schrijnend! En jammer dat ik nooit over die toestanden lees in andere media! Het zal wel geen toeval geweest zijn toen ik daarna een interview met professor Raoult kreeg voorgesteld. Hij vertelt er meer over ons immuunsysteem, over vaccins die hun beloftes duidelijk niet houden en die niet voldoende getest werden om er de lange termijneffecten van te kennen. Hij geeft ook een heel interessante uitleg over virussen en inentingen in het algemeen.  Tegen het einde van het interview zegt hij iets heel belangrijks volgens mij: als vaststellingen niet meer volstaan om toe te geven dat men zich vergist heeft, dan verwordt wetenschap tot religie. 

We maakten vandaag weer een rondritje en toen we terug thuis kwamen, zagen we politie in de straat. Een beetje later belden ze bij ons aan: er was ingebroken bij een van onze overburen, of we niets verdachts hadden opgemerkt. Nee, jammer genoeg!

La flemme

Ik weet niet hoe het komt maar ik betrap mezelf erop dat ik de laatste tijd vaak in het Frans denk. Dat heb ik altijd sporadisch gedaan, als ik aan het vertalen was bijvoorbeeld (dan vertaal je sneller) of als ik met een Franstalige sprak. De laatste dagen echter spreek ik met geen Franstalige (ik heb wel menige mail gewisseld met mijn Franstalige nicht Chantal én met vriendin Bernadette, de Franstalige vrouw van Juan Masondo) en ben ik niet aan het vertalen!

Een lange inleiding om te zeggen dat ik van bij het opstaan "la flemme" had. Dat woord vertaalt men doorgaans door "lui" of "geen zin hebben" maar ik voel het aan als veel meer dan dat (of minder? Ik bedoel: er zit voor mij een bijkomende nuance in vervat). Ik voelde me niet lui, had zin in veel zaken waarvan ik weet dat ik er nog niet toe in staat ben. En toch had ik "la flemme". Opvallend is dat, hoe je sommige woorden niet echt kunt vertalen! Dat is ook het geval met het Nederlandse "gezellig": in het Frans kun je dat vertalen door allerlei benaderende begrippen maar die zeggen nooit precies hetzelfde als "gezellig".

Het werd dus een "luie" dag of eerder een heel rustige (eigenaardig, ik zou bijna zeggen "gezellige") dag. Met Nany gebeld (er zijn opnieuw besmettingen op haar afdeling maar ik vermoed dat zij weinig gevaar loopt - ik hoop wel dat noch wij, noch broertje of zus iets opgedaan hebben tijdens ons bezoek), een beetje rondgereden in onze mooie streek (en gehoopt dat ik snel opnieuw in staat zal zijn om een beetje te wandelen), een interessante tekst nagelezen voor Heemkunde Groot Heers, zelfs niet gekookt (ik had een overschot van gisteren: groentesoep en een stoofschotel van varkenswangetjes), even gechat met Elena en zelfs bijna geen lectuur... maar vooral heel veel zitten dromen! Nee, ik vind dat geen tijdverlies, wat mijn vader destijds ook beweerde! Integendeel: ik hou daarvan!

Over onder andere het placebo- en nocebo-effect

Vrij drukke dag! Bezoek aan de reumatoloog (ja hoor, ik mag die cortisone op vrij korte tijd afbouwen), heel veel mailverkeer met vrienden en familie en een telefoontje met Nany die me wat verward leek vandaag.

Deze avond toch de tijd gevonden om te kijken en vooral te luisteren naar dit interview met professor Raoult (begin weer geen commentaar te geven - omdat het Raoult is - voor je er zelf naar geluisterd hebt, alsjeblieft)!

Raoult heeft het over het placebo- en nocebo-effect bij ziektes én bij vaccinatie. Hij probeert een uitleg te vinden voor het soms op hol slaan van ons immuunsysteem (zoals bijvoorbeeld bij polyartritis maar ook na vaccinatie en bij bepaalde ziektes). 

Hij geeft ook blijk van heel veel humor als hij het bijvoorbeeld heeft over het verschil tussen blinde volgzaamheid en de verplichting zichzelf veel vragen te stellen van zodra men een (poging tot) "beïnvloeding" van hogerhand in vraag stelt, en vooral over het gebrek aan nuancering overal. 

Het is weer in het Frans en misschien niet zo gemakkelijk te begrijpen: al probeert Didier Raoult zijn zaken heel duidelijk uit te leggen en is het geen debat (dus niet weer een "Franse" warboel!😀),  het blijft vrij wetenschappelijk. Maar heel interessant, vond ik! 

Familielegendes

Ik ben al een poosje geleden beginnen over en weer te mailen met mijn nicht Chantal. Ze stelt zich, evenals ik (vroeger vooral, minder sinds ik hier woon), heel veel vragen over onze voorouders Renwa. De stamboom die we hebben gaat niet verder terug dan tot de vader van onze overgrootvader, die trouwens Renwaer heette. Onze grootmoeder, van Chantal en mij, beweerde altijd dat ze uit Frankrijk afkomstig waren maar daar hebben noch Chantal noch ik ooit enig bewijs voor gevonden, tenzij Renwaer een vernederlandsing zou zijn van "Renoir", wat Chantal meteen deed fantaseren (je moet weten dat onze grootmoeder heel mooi schilderde). 

Maar Chantal dacht ook dat onze overgrootvader rentmeester was in Alden Biesen! Daarin herken ik wel de grootheidswaanzin van onze "Nany" (en deze keer bedoel ik niet mijn eigen moeder maar de moeder van mijn vader en van Chantal haar vader), onze grootmoeder van vaderskant dus! Die overgrootvader was immers pachter op Alden Biesen!😉

Dat heb ik Chantal deze avond in een mail duidelijk gemaakt (ik haalde er de verhalen bij die de nichten uit Ulbeek en verre neven Louis uit Neerrepen en Nestor uit Heers me vertelden): ik hoop dat mijn nicht niet te ontgoocheld zal zijn!😉

Een debat?

Ik keek onlangs naar "De afspraak" op mijn scherm en het verwonderde me dat een minister nogal snel vond dat ze "werd onderbroken" in haar betoog en dat op die manier een debat niet mogelijk is. Vandaag keek ik toevallig weer eens naar een debat over onder andere de fameuze pass met de beroemde (beruchte?) Franse advocaat Di Vizio. Een typisch Frans debat waar elkaar onderbreken helemaal geen probleem lijkt te zijn! 😀 

Quarantaine of een beetje vakantie?

Er valt niet veel te vertellen de laatste dagen. Ik bel nog elke dag met Nany die steevast klaagt dat ze zo weinig mensen ziet (!) en, als ze er de tijd voor vindt, staat Elena klaar voor een chatpartijtje. Zij, haar zusje en broertje zijn nu thuis (quarantaine: te veel besmettingen in de klas), schoonzoon werkt thuis en dochterlief geeft van thuis uit les (zelfde reden). 

Eerst vond Elena dat maar niets, weer thuis zitten (ze krijgt wel schooltaken) en ik vermoed dat hun ouders de situatie niet heel gemakkelijk vinden. Ik zag het echter anders en zei tegen Elena dat ze het maar moest beschouwen als een soort halve vakantie; dat leek ze een heel goed idee te vinden! 

Sinds ik zelf thuis werk (ik bedoel als vertaalster na het jarenlang lesgeven buitenshuis, want daarvoor werkte ik sowieso thuis als huisvrouw) heb ik immers kunnen vaststellen hoeveel tijd je zo uitspaart (ondanks de combinatie "zorgen voor de kinderen" en "werken")! En hoeveel meer tijd je dus kunt besteden aan je hobby's! 

Maar ik weet het, niet iedereen denkt daar zoals ik over.

Over dansen en vriendschap

Dansen zou er uiteraard ook niet meer bij zijn voor mij tegenwoordig maar eigenlijk dans ik al jaren niet meer, tenzij helemaal alleen terwijl ik schoonmaakt of kook bijvoorbeeld (maar zelfs dat  - voorlopig, hoop ik - dus ook niet). Maar ik deed het graag en deze avond keek ik even naar dit bij wijze van ontspanning (tijdverlies, hoor ik Roger denken).

Tijdens mijn studies waren er alleen mijn goede vrienden Marc en Jos met wie ik bijna elke dag ging dansen. Niet in dancings, wel in cafés waar dansmuziek werd gedraaid en waar je mocht dansen. Ik weet niet of ik ooit heb geschreven over Marc en Jos (in mijn dagboek wel, uiteraard) maar: we waren alle drie heel goede vrienden, jarenlang! Marc stelde me ooit voor aan Dirk Lambrechts zaliger en via hem leerde ik veel andere mensen kennen (waaronder Roger). Dirk danste niet... maar hij was wel (flamenco-)gitarist. Ik kreeg dus heel veel met muziek te maken maar geen van zijn vrienden - soms bekende zangers of muzikanten - danste. En ik danste nog alleen de enkele keren dat ik met Marc en/of Jos op gang was, zonder iemand van de "bende van Dirk". 

Maar toen verloofde Marc zich en zijn toekomstige was jaloers op Marcs vriendinnen. Hij beloofde haar dus mij en zijn andere danspartners nooit meer te zien. Toen hij het me vertelde, voelde ik me ontzettend droevig maar ik respecteerde zijn beslissing. Jos bleef ik nog ontmoeten maar eerlijk gezegd, hij danste veel minder goed dan Marc. Roger en ik waren vele jaren later nog samen aanwezig op de bruiloft van Jos maar, ik weet niet hoe of waarom, daarna verloren Jos en ik elkaar stilaan uit het oog. 

Roger danst ook niet graag, dus dans ik nooit meer (behalve dus, tot voor mijn reumaproblemen, in m'n eentje zoals ik hiervoor vertelde). 

Ik denk al een poosje met heimwee terug aan de vriendschap met Marc en Jos, en eigenlijk was vriend Karel daar de aanleiding toe. Tijdens een van onze laatste ontmoetingen vertelde hij me immers dat hij af en toe Marc tegenkomt in Leuven, die hem dan vertelt over zijn huishoudelijke problemen en, met veel heimwee en tederheid, over de vroegere vriendschap tussen hem, Jos en mij en onze danspartijtjes na de les. Dat was meer dan 50 jaar geleden, stel je voor!

Ik kijk nog even verder naar die Pot Pourri en geniet ondertussen van de herinnering! 

Jammer

Ik ben er in principe voor in deze context (al zal je me nooit zien meelopen in een betoging, te veel volk voor mij en trouwens, ik zou het fysisch nog steeds niet aankunnen) maar ben altijd zo bang dat het uit de hand zou lopen, want ik vrees dat men daar op wacht bij de overheid! 

En dat zou vandaag in Brussel dus weer gebeurd zijn, lees ik in de media: jammer!

Lange dag in het Antwerpse

We kwamen om 14 uur aan op de parking van het rusthuis waar broertje al op ons wachtte met een tas vol gewassen en gestreken kleren van Nany. Schoonzusje is immers zo vriendelijk voor de was van mama te zorgen. Broertje wilde echter niet naar haar kamer wegens  "risico"-contacten de vorige dagen. 

Ik overhandigde Nany haar propere kleren en vroeg haar waar haar vuile kleren waren (broertje wachtte daarop beneden, op de parking). 'Dat weet ik niet,' zei Nany. Eigenaardig. Ik keek rond, zag een hoopje kleren liggen in een hoek van de kamer (maar ze zagen er op het eerste gezicht niet vuil uit) en vroeg aan mijn moeder: 'Zijn dat ze?' 'Nee, dat zijn gewoon kleren!' 

Ten einde raad belde ik broertje op (soms toch gemakkelijk, die huidige telefoons!). Hij legde me uit waar ik die vuile was normaal moest vinden en ja hoor, dat "hoopje kleren" bleek enkele kleren te zijn die uit een tas vol vuile kleren puilden. Roger bracht de was naar de parking en Nany en ik praatten wat. Ik moest nog eens uitleggen waarom broertje dit weekend niet zou komen en toen ik haar de doodsbrief van haar neef ("kozijn") E. uit Hoksem overhandigde, was haar eerste reactie: 'Wie is dat?'

Toen dacht ik even 'Oei, nu wordt het wel heel erg: eerst niet weten waar die was ligt en nu E., met wie ze zo'n goede relatie had, niet herkennen!' Maar meteen daarna zei ze: 'O ja, ik herken hem wel, het is E.! Ik weet het, ik vergeet heel veel de laatste tijd! Ik heb het aan de dokter gezegd en die zei me dat het op 90 jaar gewoon is dat je af en toe iets vergeet!'

Roger kwam terug, we babbelden nog wat en omdat bleek dat ze niet zoveel fruit meer had, reden we daarna samen naar de Delhaize. Ik weet niet of ze het echt geapprecieerd heeft maar terwijl ze daar in haar rolstoel rondreed, leek ze toch met veel plezier alle fruit te keuren en koos ze mandarijntjes, kiwi's, druiven en bananen uit. Terug op haar kamer was er nog even tijd om te keuvelen, toonde ze me het weekmenu (allemaal lekkere spijzen, vond ik, wat ze beaamde), namen we afscheid en beloofde ik morgen te bellen.

Roger en ik reden naar Hendrik en Debby. Nadat we een halfuurtje later bij aankomst enkele spullen hadden afgezet, reden Roger en Hendrik naar Ikea om er iets te kopen waarvoor onze kinderen vervoer nodig hadden. Debby en ik bleven thuis keuvelen en vooral kijken naar haar mooie foto's van hun vele uitstappen en reizen. Ondertussen was het al over 18 uur geworden, Debby en ik aten een broodje met omelet (heerlijk, en dat eet ik hier nooit !) en dronken wat, keken naar nog meer foto's, haalden wederzijdse herinneringen op, en vertelden elkaar wat meer over toen we elkaar nog niet kenden. Tot, iets voor 21 uur, Roger en Hendrik eindelijk thuiskwamen. 

Nadat de auto was uitgeladen, vertrokken Roger en ik meteen terug naar Haspengouw waar we nog snel zuurkool klaarmaakten en aten (Debby had wel voorgesteld dat we bij hen zouden blijven eten maar ten eerste had ik de medicijnen die Roger slikt na het eten niet bij - ik weet het, fout van mij - en ten tweede, dat zou ons nog tot veel later hebben gebracht). 

Ik voel me wel heel moe na deze lange dag maar, eigenaardig genoeg, Roger niet terwijl hij degene is die rijdt (sorry, ik rijd ook maar "mee", ik bedoel dus eigenlijk "stuurt"). Ik moet toegeven dat het opmerkelijk rustig was vandaag op de 313, zo rustig dat ik in het terug naar Haspengouw rijden soms de neiging kreeg in slaap te vallen!

Franse humor (?)

Ik ga niet weer vertellen over mijn chatberichten over en weer met Elena, mijn telefoontjes met Nany, dochterlief, broertje en straatgenote V., de mails van en naar mijn zus Bie, mijn lectuur en de enkele huishoudtaken vandaag. 

Maar deze avond viel ik heel toevallig op dit humoristisch "filmpje" met de Franse bekende (beruchte?) advocaat Di Vizio. Ik schoot in de lach terwijl ik het bekeek, Roger vroeg waarmee ik zo moest lachen, ik liet hem kijken maar hij vond er niets "plezant" aan! Ik zei het al eerder: humor lijkt me zeer cultuurgebonden! 

Toevallig over de media

Ik luisterde vandaag tussendoor even naar een interview met dokter Kierzek. Uren later vroeg Roger me plotseling of ik toevallig een zekere "docteur Kierzek" ken. Uiteraard, en niet enkel van wat ik pas had gehoord, antwoordde ik en ik stuurde hem het interview. En toen vertelde Roger me dat hij een verwijzing naar hem had gezien in een reactie op dit artikel van "Doorbraak". Ik las het artikel (over de media) dat ik heel interessant vond maar ik nam niet de tijd om alle reacties te lezen (ik heb ook nog ander werk) en Roger luisterde naar het interview dat hij ook heel interessant vond... en dat blijkbaar dat was waar die ene reactie naar verwees!

Weer een eigenaardig toeval!

Voorlopig geen verjaardagsfeestje!

Ik belde deze middag na schooltijd met dochterlief; eigenlijk met Matthias die vandaag 9 jaar wordt. Hij stond me fier te woord maar vertelde me met enige ontgoocheling dat het voor dit weekend geplande feestje niet doorgaat wegens ziekte. 

Ik weet dat jij en je zusjes fel uitkeken naar dat feestje, lieve Matthias maar dat halen jullie wel in zodra al die ellende achter de rug is! Je zult zien, dat wordt zeker een spetterend feest, hopelijk op een zonniger dag dan de deze! Nog een dikke proficiat!

Hopelijk wordt het inderdaad heel snel beter weer, want ik ben de druilregen en de kou beu!😒

Rustige dagen

Het zijn heel rustige dagen. Buiten het huishouden (slechts enkele taken, waardoor waarschijnlijk het al zo snel veel beter gaat met mijn lumbago, zoals bijvoorbeeld het bakken van heerlijk vers speltbrood), vooral rust en lectuur. 

Uiteraard hebben we ook met afschuw het geval van de moord op de kleine Dean gevolgd.

Ik heb verder gelezen in het boek van Ivo Hermans, "De moedereed". Hij schrijft heel goed. Het verhaal blijft boeiend, de erudiete uiteenzettingen over magnetisme, mystiek en religie, geschiedenis en flamenco zijn heel interessant, de prachtige en poëtische natuurbeschrijvingen, de definitie van begrippen als "duende" en "sacai" betoverend maar ik blijf het ene niet voldoende geïntegreerd vinden in het andere zodat ik telkens een pauze moet inlassen als ik overstap van een "lange uitleg" naar het "verhaal" en omgekeerd. 

Gechat met Elena natuurlijk die nog steeds vlijtig verder schrijft aan haar boek, er nu tekeningen bij maakt en zich voorbereidt op een gezamenlijk verjaardagsfeestje voor haar en Matthias' vriendjes volgend weekend (Matthias wordt morgen 9 jaar).

Vrij veel mails (met onder andere mijn zus) gewisseld en telefoontjes ook (maar nog niet de tijd gevonden om iedereen te bellen die ik me had voorgenomen te bellen). Nany lijkt steeds meer de dagen te verwarren. Persoonlijk heb ik de indruk dat elke dag waarop er niet echt iets speciaals gebeurt (en een gewoon bezoekje lijkt al lang niet meer speciaal genoeg) voor haar zonder "grens" overloopt in de volgende dag. 

Ook eindelijk nog eens een telefoontje van mijn nicht (in de betekenis van "cousin", "kozijn") Chantal, de dochter van de jongste en enig nog in leven zijnde broer van mijn vader. Ze vertelde me dat ze van een nicht (in de betekenis van "cousin") van haar en mijn vader het overlijden had vernomen van verre neef Louis in Neerrepen. Chantal wist niet wie Louis precies was, dacht dat hij de jongste broer van onze grootmoeder Renwa was maar ze vergist zich: hij is wel degelijk de "kozijn" van Chantals en mijn vader. Ikzelf heb hem drie keer ontmoet sinds ik in Limburg woon, telkens in Neerrepen. Ik denk niet dat het daar ooit heb over gehad: de eerste keer hebben we zomaar ergens aangebeld in Neerrepen (ik had van de nichten in Ulbeek vernomen dat ik daar een verre "kozijn" had wonen en wilde vragen of de bewoner van dat huis hem kende - ik ging er van uit dat iedereen iedereen kent in een dorp) en warempel, we bleken aan te bellen bij die Louis Renwa zelf! Eigenaardig genoeg kende ik, voor we naar Haspengouw verhuisden, niemand uit die familie van mijn vader, behalve de nichten en neven in Ulbeek. Die had ik vroeger enkele keren ontmoet ter gelegenheid van een uitvaart. Achteraf gezien heb ik op zulke uitvaarten heel waarschijnlijk ook Louis ontmoet (hij was immers van vader- én moederkant de "kozijn" van die nichten) maar daaraan had ik geen enkele herinnering!

O ja, ik ben ook naar de dokter geweest (routinebezoek): alles is oké maar hij wil niet zelf beslissen wanneer ik mag ophouden die cortisone te slikken! "Gelukkig" moet ik volgende week naar de reumatoloog en ik hoop dat hij die beslissing zal nemen (ik vind nu dat niet alleen mijn gezicht aan het opzwellen is en heb echt geen zin om te gaan shoppen voor nieuwe kleren).

Voor de rest waren het heel rustige dagen!

Herinnering

Zopas stelde YouTube me deze video voor: "Toro de la vega" in Tordesillas! In 2018. We waren toen daar en ik vond het vreselijk voor die stier! Hoewel ik voor de rest heel graag in Tordesillas verbleef (alleen die brug was een serieuze zorg voor mijn hoogtevrees). Ik vrees dat we nooit meer daar zullen geraken!

Christian Perronne nogmaals aan het woord

De rugpijn belette me niet naar dit interview te kijken deze avond.  Met professor Perronne nogmaals, een Franse (onder andere) inentingsspecialist. Uiteraard is het weer in het Frans maar als het je interesseert, klik dan aan het einde zeker (onderaan het beeld) door naar het tweede deel van het interview, want dan pas wordt het echt heel interessant. Ikzelf kreeg in elk geval plausibele antwoorden op veel vragen die ik me al lang stel! 

Ik ga hier echt niet het hele interview resumeren of vertalen (dan zou ik eerst opnieuw moeten kijken) maar... ik begin stilaan te begrijpen wat er gaande is in de wereld. Hoewel ik het soms al vermoedde, ik wilde niet geloven dat geld zo'n grote (en soms moordende) rol kon spelen! 

Ik vind het echt jammer dat er nog geen tool bestaat om gesproken taal te vertalen (maar dat komt nog wel misschien?)! 

Lumbago

Toch erg hé! Mijn gewrichtspijnen verminderden elke dag en dan, daarstraks, na een verkeerde beweging een plotselinge hevige pijn in de rug: weer een lumbago ("het spit" zoals wij hier zeggen)! 😒

Nog even over de kindjes

Ik heb vandaag ook tijd gevonden om even te chatten met Elena. Nadat zij, Eva en hun mama waren gaan shoppen om onder andere de cadeautjes te kiezen waarvoor ik wat geld had gegeven: zij hadden immers nog geen geschenk gekregen voor hun verjaardag - Roger ook wel niet maar wij geven elkaar al een tijdje geen cadeau meer! 😉

Elena en Eva waren aan het tekenen, want ze hadden (van Roger en mij dus - jawel, ik wist ongeveer wat er uiteindelijk zou gekocht worden) nieuw tekengerief gekregen. Dochterlief stuurde me mooie foto's:

Matthias, jij krijgt jouw cadeau later!

Roger 78 jaar

Het werd niet echt een feestdag (hij is geen "feestvierder") maar Roger leek toch heel blij met alle gekregen telefoontjes, berichten en mails van familie en vrienden voor zijn verjaardag!

Terwijl we deze avond van een glaasje Oloroso en olijven genoten, bereidden we samen niertjes "al Jerez" voor hem en een omelet met tomaat voor mij. Een heel eenvoudig maal dus maar vermits Roger niet zo vaak niertjes krijgt voorgeschoteld (ik lust dat niet erg), was het avondmaal toch voldoende feestelijk voor hem. 

78 jaar al! Twintig jaar geleden vond ik dat nog stokoud, nu hoop ik dat  hij nog twintig jaar voor de boeg heeft! Hoewel, dat is weinig realistisch zeker? 😒

Een verjaardag en weer een ontgoocheling

Het oorspronkelijke plan ging zo: morgen bezoeken we Nany, rijden met haar naar Hendrik en Debby waar we genieten van een stukje taart ter gelegenheid van Rogers verjaardag. Tegen etenstijd brengen we alle vier samen Nany terug naar het rusthuis en rijden daarna verder naar een winkel waar onze kinderen iets willen kopen waarvoor ze vervoer nodig hebben. We brengen de aankoop naar hun huis en drinken er nog even iets op Rogers gezondheid (met nog een andere genodigde). Thuis eten wij daarna de niertjes die Roger zo graag lust!

Onlangs een telefoontje van Hendrik: vandaag ontmoet hij verplicht vrij veel mensen; of het dan wel aangewezen is morgen Nany naar hen te brengen. Na even onderhandelen besloten we dat we dat niet zouden doen (je weet wel: "je contacten zoveel mogelijk beperken"). 
Roger moest op zijn beurt ook mensen ontmoeten vandaag (begrafenis van zijn aangetrouwde neef gevolgd door een koffietafel - ik bleef braafjes thuis). Ik vroeg me af of ik dezelfde redenering moest houden als Hendrik, hoewel Roger beloofde op te passen, dat hij afstand zou houden én hoewel ik niet echt overtuigd ben van het nut van de maatregel, zeker voor Nany die al eens besmet werd. 

Ik was er nog niet uit toen ik deze ochtend vernam dat er in het rusthuis weer 7 mensen besmet zijn en ik later van Nany hoorde dat ze toch weer werd getest.  Ik besloot meteen dat we niet naar haar zouden gaan morgen en, eigenaardig genoeg, ze vond duidelijk dat ik gelijk had! 

Roger kwam thuis, leek niet echt verwonderd over mijn beslissing en vertelde wat over de dienst en de koffietafel. Ik weet het, je mag niet constant zo achterdochtig zijn maar die neef is overleden aan iets dat wel heel vaak blijkt voor te komen de laatste maanden (het gaat niet over covid).  Roger ging akkoord om ons bezoek aan Nany uit te stellen (ik bel een van deze dagen naar Hendrik om te vragen of we dan ongeveer hetzelfde scenario als eerst voorzien kunnen volgen) en we gingen de bestelde niertjes halen.

Deze avond, vlak voor het eten (vandaag aten we zuurkool: de niertjes zijn immers voor morgen), belde ik naar dochterlief, kreeg ik heel even Elena aan de lijn, wenste haar een gelukkige verjaardag en we spraken af later op de avond nog even te chatten.

Dat deden we nog een hele poos voor het slapengaan van onze grote meid van nu 11 jaar! Daarna ging ze nog even verder schrijven aan haar boek (uiteraard vertelde ze me veel meer dan dat😀!) voor ze in bed zou kruipen en inslapen met mooie herinneringen aan haar mooie "verjaar" dag en dromen aan alles wat ze nog van plan is te doen de volgende dagen... en de rest van haar leven!

Mogen we nog zelf beslissen?

Ik heb weer vrij weinig gedaan vandaag (die serie heb ik wel uitgekeken en ik heb genoten). Ik heb ook nog heel veel andere zaken bekeken, gelezen, mails beantwoord en seffens wil ik nog even een mailtje sturen naar Elena die op 14 januari 11 jaar wordt. Ook naar onze vriend Roger Beeckman natuurlijk: hij wordt diezelfde dag 93 jaar!

Ik wilde dus eerst gaan slapen zonder nog hier iets te komen schrijven... maar zonet viel ik op een korte video uit Zwitserland die ik heel interessant vond. Heel begrijpelijk Frans en niet zoals de vele typische Franse debatten die ik deze avond ook (graag) volgde. De vrouw van 70 jaar in die video vertolkt ongeveer dezelfde gevoelens als ik, de vaccinoloog vind ik echter interessantere praat verkondigen. Hij vertelt immers over alle mogelijke (tot nu toe "vastgestelde" - tussen aanhalingstekens omdat, zoals ik vermoedde, veel opvallende symptomen gewoon niet worden in overweging genomen als zijnde mogelijke) bijwerkingen van de vaccins, geeft er wat uitleg bij en eerlijk gezegd, dat is allemaal niet echt geruststellend!

Weer is het opvallend dat niemand in die video tegen vaccinatie op zich was. Uiteraard wordt er ook gesproken over "vaccinatie uit solidariteit" maar, hoor ik er ook zeggen: "er zit duidelijk een politieke bedoeling achter dat pushen". Dat gevoel heb ik ook... maar ik weet niet echt welke. Stapsgewijs naar een controlemaatschappij gaan?

Druk of verslaafd?

Ik had het deze dagen "druk"! Vond ik, al was "druk" een paar jaar geleden wel echt veel "drukker"!  Weer een overlijden in de familie (een aangetrouwde neef, of "kozijn" zoals wij zeggen, van Roger, 2 jaar ouder dan ik), Nany bellen die de ene dag zich vrij goed voelt maar de volgende dag weer slechter, een beetje huishouden, koken, mailtjes beantwoorden, en "proberen" te chatten met Elena. Grappig: sinds de school hervatte, vraagt ze me soms nog in een chatbericht of ik "er ben", ik antwoord pas uren later dat ik er "nu" wel ben maar zij is er dan blijkbaar niet, maar uren later weer: "ben je er nu, oma?" en... dan "ben ik" er weer niet! Nee, "chatten" is toch niet echt mijn ding! Ook zitten nadenken over cadeautjes voor de verjaardag van de kindjes (Eva, die op 3 december vorig jaar 6 werd, moest al te lang wachten!) en beslist dat ik wat geld zou geven aan hun mama zodat ze samen kunnen "shoppen", én samen met Hendrik een beslissing genomen die ik niet zo leuk vind maar waar ik wel volledig achter sta in verband met ons volgend bezoek aan Nany (later meer daarover). Maar vooral, je gelooft het niet: heel (te?) veel tijd besteed aan het kijken (online) naar het vierde seizoen van de televisieserie "Dertigers". Ik ga straks trouwens nog naar aflevering 19 van de 24 kijken! Ik geniet er nog steeds evenveel van, vind het nog altijd levensecht (denk ik toch, want het gaat over een jongere generatie), het overdreven gebruik van gsm's hindert me nog steeds even fel maar met dat "tussentaaltje" heb ik me verzoend! 

Ik kijk nu even verder voor het slapengaan!😉

Te weinig tijd?

Ik heb deze nacht toch niet verder gekeken naar het interview met Toubiana. Ik moest immers nog enkele mails beantwoorden en daarna was ik echt te moe.

Vandaag was een doodgewone dag en toch heb ik de indruk dat ik weer niet heb kunnen doen wat ik wilde doen. Na een paar telefoontjes (Nany die zich weer niet zo goed voelde, een vriendin), een paar chatberichtjes (je weet wel...), het beantwoorden van enkele dringende mails, het gaan bestellen van niertjes voor een bereiding binnenkort en enkele huishoudtaken vond ik toch de tijd om verder te kijken. 

Op een zeker moment beweert Toubiana dat veel van de cijfers die de media geven vaak niet correct zijn (het gaat nog steeds over Frankrijk, hij geeft de URL waar je dan wel de correcte cijfers kunt zien maar ik heb niet de moeite gedaan om dat te controleren). Hij gelooft niet in een complot op wereldschaal (mij lijkt dat ook onmogelijk) en hij denkt dat veel landen in het begin van de epidemie het voorzichtigheidsbeginsel iets te overdreven hebben toegepast.  Waarbij ik me meteen de vraag stelde of ze dat wel hadden gedaan wat de vaccins betreft. Toubiana zegt ook dat het normaal is dat experten zich soms hebben vergist en geeft toe dat ook hij in het begin van de crisis zich heeft vergist in zijn voorspellingen, waarbij hij ook uitlegt hoe epidemiologie precies te werk gaat.

En dan, ineens, stelt hij zich dezelfde vraag als ik: van waar dat verschil, namelijk het overdreven toepassen van het voorzichtigheidsprincipe in het begin en later helemaal niet meer als het om de vaccins ging?  Het antwoord daarop blijft hij schuldig. 

O ja, die niertjes hebben we besteld tegen de nakende verjaardag van Roger: hij eet dat zo graag! Vandaag zou mijn vader 93 jaar zijn geworden!

O ja ik heb gezien dat het vierde seizoen van "Dertigers" beschikbaar is op VRTNU! Ik denk dat ik deze avond ook nog naar de eerste aflevering ervan ga kijken!

Laurent Toubiana

Ik kende die epidemioloog niet maar toen YouTube me dit voorstelde en ik daar deze avond begon naar te luisteren, trok zijn betoog meteen mijn aandacht. Ik heb het interview nog niet uitgekeken maar dat doe ik wel nog even voor het slapengaan deze avond. Ik las al wel tussendoor in Wikipedia dat hij in de coronacrisis wordt beschouwd als controversieel maar dat is blijkbaar iedereen die iets afwijkends van het officiële discours durft te zeggen.

Hij heeft het over de toestand in Frankrijk maar ik heb vaak dezelfde gevoelens over de toestand hier (alleen zijn het bij mij enkel gevoelens, bij hem gaat het over wetenschap). Hij spreekt tot hiertoe (ik moet dus nog verder kijken) over de (soms verkeerde of gemanipuleerde) interpretatie van gegevens, censuur, de nood aan onafhankelijke evaluatiecomités, de nood aan mogelijkheden voor het volk om zich terdege te informeren (en minder bangmakerij) en hij heeft het over het verschil tussen dit virus en influenza (het griepvirus). 

Ik kijk nog even verder! Jammer dat het weer in het Frans is (waarom stelt YouTube me zo zelden even interessante Nederlandstalige interviews voor?😉).

Testen

O ja, gisteren bleek dat ieder van ons, zonder dat we daarover eerst overlegden, een covid-zelftest had gedaan. Ik weet het, ze zijn niet 100% te vertrouwen maar toch...  

De kindjes vinden die staafjes in hun neusgaten heel onaangenaam, ikzelf ervaar enkel een kriebeling in mijn neus... weliswaar gevolgd, een poosje na de test, door heel felle niesbuien en nog iets later... door een serieuze bloedneus! Wattenstaafje te diep in de neus doen dringen? 

Weerzien

Jammer dat de batterij van mijn (oude) gsm het al begaf na enkele foto's, want de sfeer was fantastisch gisteren bij dochter en schoonzoon.
De kindjes ontvingen ons uitbundig en lazen fier hun nieuwjaarsbrief voor. Ze kregen enkele cadeautjes maar het grootste deel van de avond bestond uit bijzonder lekker eten en drinken (bedankt schoonzoon!), keuvelen, filosoferen, grappen, lachen en gewoon genieten van ons samenzijn.  Het deed me ontzettend veel deugd eindelijk nog eens een lange avond door te brengen met de kinderen en kleinkinderen! 

Zeger had verse speculaas (en niet speculoos, legde hij uit, want hij had er meer kruiden dan enkel kaneel in gedaan) gebakken en marsepein gemaakt, heel lekker allebei bij het dessert. Ik zou een rest speculaas mee naar huis krijgen... maar dat vergaten we toch wel bij het afscheid nemen! 😞

Tijdverlies?

Onlangs hoorde ik op het VRT-journaal van 16 uur dat verschillende artsen door de orde der geneesheren werden geschrapt omdat ze aan bepaalde patiënten het vaccin hadden afgeraden. Het merendeel werd "verraden" door collega-artsen. Ik zei tegen Roger dat het nieuws me op zich niet verwonderde (omdat ik al maanden geleden had gehoord dat zoiets mogelijk was én omdat een paar dokters dat tegenover mij hadden toegegeven) maar dat het mij wel verwonderde dat onze media daarover berichtten. 'Ik durf te wedden dat we daar niets meer van horen in het volgende journaal', zei ik nog. En inderdaad, om 17 uur, 18 uur en later op het televisiejournaal hoorde ik niets meer zeggen over dat item. 

Dat verwonderde me dus ook niet en eigenlijk was ik zelfs niet boos op mezelf omdat ik "weer" mijn tijd verloren had door telkens opnieuw naar het nieuws te luisteren/kijken. 

Tegenwoordig chat ik praktisch elke dag even met Elena. Ik heb al vaak gezegd dat chatten in feite niet mijn ding is maar ik moet toegeven dat ik er nu anders begin over te denken. Vroeger dacht ik dat de mensen verlangden dat je meteen zou antwoorden op hun bericht (omdat het woord "chatten" volgens mij die betekenis inhoudt én omdat iemand me ooit had verweten dat ik pas na heel lange tijd antwoordde op haar klagend chatbericht, zo lang dat ze "ondertussen wel zelfmoord had kunnen plegen"). Ik vermoed nu echter dat veel mensen dat chatten zien als een alternatief voor mails.  

Ik verkies nog steeds e-mails (maar voor mij vervangen ze eigenlijk de vele brieven die ik destijds schreef) maar ik begin te begrijpen dat voor bijvoorbeeld een korte "goedendag" een chatbericht handiger kan zijn. Als tenminste niet van mij wordt geëist dat ik constant online en paraat ben om even "terug te wuiven".

Ik kijk zelfs echt uit naar het eerste chatberichtje van Elena morgen!  

Blijkbaar is dus niet alles wat ik eerst spontaan zou bestempelen als dusdanig echt tijdverlies! 

Bewondering

De laatste tijd maak ik me vaak de bedenking dat ik niet graag in Frankrijk zou leven! En dat terwijl ik daar vroeger geregeld stiekem van droomde!

En toch, als ik zie hoe consequent het volk daar reageert, sta ik echt in bewondering. Hier weer een "betoging" in Parijs de avond van 31 december 2021 (toen had Macron zelfs nog niet gezegd dat hij wil "kakken" op sommige burgers): veel te veel volk voor mij weeral maar langs de andere kant, het is zalig om te zien hoeveel mensen (dat was niet de enige manifestatie) week na week weer opkomen tegen onrecht!

Nu, eigenlijk begrijp ik niet dat Macron in de pers (dus in een geschreven interview) die woorden "durfde" te gebruiken en in de grond van mijn hart hoop ik dat er als antwoord daarop geen volksopstand of revolutie volgt. Want, vraag ik me soms af (slaat mijn verbeelding weer op hol?) misschien was het een uitdaging en wil Macron niets liever dan revolutie uitlokken om dan, als respons daarop, "terecht" nog meer repressief te werk te gaan?  

De waarde van dagboeken

Ik vroeg jullie al dikwijls, kinderen, om later mijn dagboeken niet weg te smijten. En toch vroeg ik me vaak tegelijkertijd af of die iemand zouden interesseren (hoewel ikzelf het heel leuk zou gevonden hebben een dagboek of zelfs brieven van een grootouder te erven). Maar kom, ik hou dus een dagboek bij sinds mijn 12 jaar (eigenlijk al van iets vroeger maar dat eerste schrift is verloren gegaan) en het idee dat die duizenden bladzijden gedoemd zijn om in een vuilnisbak te verdwijnen vond ik vreselijk.

Deze avond stuurde Roger me naar deze video. Ik weet niet of er iets dergelijks bestaat in onze contreien (ik meen daar heel lang geleden wel iets over gelezen te hebben: moet het eens opnieuw opzoeken). En naar aanleiding van die video vraag ik jullie opnieuw: gooi al die geschriften van mij later alsjeblieft niet zo maar weg!

Ik ga nu nog maar eens enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtypen. Hoewel, als ik die  Irving Finkel mag geloven, is het beter verder op papier te werken? 

En, lieve Elena, hou jouw dagboek maar ijverig bij! 

Is de aarde plat?

Ooit zei iemand me in verband met mijn bedenkingen over hoe de "wetenschap" soms staat tegenover "vermoedens" die nog niet wetenschappelijk (konden) worden bewezen: 'De aarde is volgens jou nog steeds plat zeker?' 

Volgens mij niet, nee. Maar er was een tijd dat de wetenschap dat wel aannam en dat iemand, die  "vermoedde" dat het niet zo was, gehoond werd! 

Didier Raoult nuanceert

Het toeval (?) bracht me vandaag naar dit betoog van professor Didier Raoult. Die nu nog iets meer dan vroeger durft te zeggen blijkbaar (hij gaat op pensioen). Het is in het Frans, niet al te ingewikkeld, niet lang maar het gaat niet zomaar over koetjes en kalfjes. Als je het enigszins aankunt, raad ik je toch aan even te luisteren. 

Ik probeer te resumeren. Deze epidemie is geen zaak van politiekers maar van huisdokters die de laatste maanden onterecht werden weggecijferd. Verzorging was immers belangrijker dan de vaccinatie die de pandemie niet heeft kunnen afremmen (dat laatste herhaalt Raoult al van in het begin en het heeft hem veel problemen bezorgd). Hij raadt absoluut af kinderen systematisch te vaccineren en is heel wantrouwig tegenover de huidige (manipulatie van de) media. Het virus lijkt te evolueren zoals men van een virus kan verwachten (naar meer besmettelijk maar minder gevaarlijk) en hij denkt dat deze vaccins totaal overbodig zijn tegenover de nieuwe varianten.

Hij gaat (op zijn eigen kalme manier) ook tekeer tegen de huidige censuur, leugens en manipulaties. 

Echt, als je de taal een beetje verstaat, luister er even naar!

Diëten

Ik weet echt niet waarom ik vandaag terugdacht aan de manier waarop ik probeerde Roger 18 kilo te doen vermageren en heel boos was op mezelf omdat hij voor de eerste 12 kilo heel lang heel veel offers heeft moeten opbrengen en de laatste kilo's er zonder probleem afgingen. 

Natuurlijk weet ik ook waarom dat gebeurd is: eerst paste ik een dieet toe met zo weinig mogelijk vetten. Suikers echter, daar lette ik niet zo fel op. Het is pas na de lectuur van dat boek van Verburgh dat ik begon me te documenteren over koolhydraten en vetten én dat ik stilaan een ander dieet begon toe te passen voor Roger. 

Een uitleg van broertje (weliswaar enkele jaren later, want eerst vond hij mijn "omdraai" maar eigenaardig) over het (ongeveer zelfde) dieet dat hem op heel korte tijd 20 kilo deed afvallen zorgde dat ik bleef volhouden en ja hoor, ook Roger verloor nog vier overbodige kilo's op heel korte tijd en zonder honger te lijden. En vooral: daarna verloor hij nog 2 kilo, nu blijft hij op zijn gewicht, zelfs als we af en toe een beetje overdrijven, zelfs met zoetigheden. Zelfs zijn "bierbuik" is verdwenen (al is dat woord zeker niet correct, want de bierdrinker hier, dat ben ik: Roger verkiest vaak wijn).

Maar waarom ben ik dan zo boos op mezelf, vraag ik me al de hele dag af. Natuurlijk omdat ik eerst niet wist dat ik het anders moest aanpakken maar dat wist toen immers bijna niemand (denk ik toch)! Ik volgde dus ook zo maar wat me werd aangereikt zonder zelf verder na te denken! Het is immers niet omdat een gram koolhydraten je 4 kilocalorieën oplevert en een gram vet 9, dat je meer verdikt van vet! Je moet ook rekening houden met de manier waarop je lichaam dat allemaal verteert en metaboliseert! Maar daar dacht ik dus blijkbaar niet over na al die tijd dat ik Roger zoveel dingen onthield om hem te doen vermageren!

Maar - en ik denk dat dit vooral mijn geweten parten speelt - ik moest ook terugdenken aan de cursussen die ik lang geleden heb geredigeerd voor Educatel (onderwijs per briefwisseling) waarvoor ik "wetenschappelijke" boeken raadpleegde en volgde die nu dus blijken volledig achterhaald te zijn. Oké (ik ben mijn geweten aan het sussen!), ik kon toen niet weten dat ik veel mensen (én diëtisten) verkeerde raad gaf! En toch... Als ik een beetje verder had nagedacht?  

Lectuur en literatuur

Vandaag eindelijk verder gelezen in het nieuwe boek van Ivo Hermans (nee, ik heb het nog niet uit). Interessant en boeiend, rijke woordenschat, mooie beelden, maar ik heb één verwijt. Ivo weet heel veel, is heel erudiet maar hier worden zijn eruditie en kennis van de geschiedenis wat te veel ten toon gespreid, zijn ze niet voldoende geïntegreerd in het verhaal dat daardoor geregeld en te lang onderbroken wordt. Ik herinner me dat ik, bij het herlezen van typoscripten van Boudewijn zaliger, hem daar ook op wees en dat hij daar rekening mee hield bij het "herschrijven".

Deze avond even gechat met Elena. Niet heel lang, want ze zou verder schrijven aan haar boek. Wat hou ik van dat enthousiasme! Ik heb Roger gevraagd of, als ik alles zal herlezen hebben, we de enkele fouten en overbodigheden eruit gehaald hebben, we het geheel kunnen printen en of hij er dan enkele ingebonden boekjes wil van maken voor de familie. 

Newspeak

De "newspeak" in de roman "1984" intrigeerde me al heel lang. Of beter, de bedoeling ervan: het onmogelijk maken te denken aan iets dat je niet kunt verwoorden. Ik herinner me dat ik tientallen jaren geleden me al afvroeg of bijvoorbeeld een peuter niet meer kan "(be)denken" dan wat hij kan zeggen (en daarbij dacht ik altijd terug aan mijn eigen ervaring met het begrip "zacht" waar ik geen woord voor kende en dan maar beschreef als "lief" - dat moet rond mijn 4 jaar zijn geweest en oké, ik was toen al een kleuter en kon al spreken). Ik ging vandaag een beetje op zoek en viel op dit. Ik moet het nog fatsoenlijk bekijken maar men lijkt daar inderdaad te zeggen dat je niets kunt denken zonder de woorden ervoor te hebben. Ik twijfel daar dus aan.

Nany leek weer heel blij aan telefoon deze avond: ze hadden gisterenavond een beetje oudjaar gevierd (cava en hapjes) en deze middag ging ze bij broertje eten. Ze kon me wel niet precies uitleggen wat ze dan wel gegeten had, probeerde het te omschrijven maar ik begreep het niet goed. Maar kom, ze had het lekker gevonden.