We gingen vandaag naar de uitvaart van "kozijn" E. In het prachtige kerkje van het mooie dorpje Hoksem werd het een ingetogen, zinvolle en sobere dienst. Heel veel dorpelingen en naast ons in de kerk, vlak voor de doodskist, nicht G. en haar zoon J. die speciaal uit Amerika was gekomen.
De covidmaatregelen maakten dat we allemaal door één lege stoel van elkaar gescheiden zaten, dat er geen offergang was, dat we een mondkapje droegen en elkaar niet mochten aanraken maar je voelde de samenhorigheid. Die neef was zo'n lieve man, ik had persoonlijk zoveel goede herinneringen aan hem voor ons vertrek naar Congo en na onze terugkeer was elk (te zeldzaam maar een mens heeft het zo druk) nieuw bezoekje aan het boerderijtje van zijn ouders en zijn grootouders (mijn overgrootouders) en later aan het huis waarnaar hij verhuisde met zijn echtgenote zo gezellig, deed het telkens zo'n deugd! Ik voelde ook dat hij heel geliefd was bij zijn dorpsgenoten.
Vaarwel lieve E.! En wie weet... vaarwel Hoksem? We hebben nu immers geen familie meer in dat dorp in Hoegaarden (zijn zus, onze nicht G. woont in een ander gehucht).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten