zondag 30 januari 2011

Middenvinger

Ik vermoed dat sinds het gebeurd is, veel mensen het filmpje hebben gezien. Roger toonde het mij gisteren avond. Maar ik vond het nodig om verontschuldigingen te zoeken. Waarschijnlijk had Onkelinx haar wijsvinger verstuikt en moest ze wel haar middenvinger gebruiken?

Dus probeerden we het zelf. Mij, met mijn lelijke korte vingers, lukte het helemaal niet om mijn middenvinger op te steken. Roger en Zeger lachten er zelfs mee: ‘Dat ben je duidelijk niet gewend!’. Maar nee, gewend of niet, ik heb daar te  ‘boerenvingers’ voor. Zeger kon dat het beste van ons drieën, maar moest toch enkele toeren uithalen. Roger deed het eigenaardig genoeg zonder veel problemen (en toch heeft hij die vinger nog nooit gebruikt in zijn conversaties met mij, eigenaardig! Glimlach)

Ik denk dus dat ten gevolge van mijn nederig onderzoekje hier ten huize, ik  mag concluderen dat op drie personen er twee in staat zijn om dat gebaar voort te brengen (soms met moeite, maar hoe langer en hoe soepeler de vingers, hoe duidelijker het gebaar).

Iemand die dat kan doen zonder toeren uit te halen, heeft dus heel mooie, lange, soepele vingers! En nu denk ik aan Laurette Onkelinx, de ‘mooie’ Franstalige politica, afkomstig uit Limburg.

Nu is de volgende vraag natuurlijk of ze dat deed omdat ze haar wijsvinger had verstuikt (zoals ik, naïef als ik ben, dacht)?

Of was het lichaamstaal?

Oordeel zelf: hieronder een link naar het filmpje (klik wel op ‘Un incident majeur’):

http://www.rtlinfo.be/videos/filinfo/269175

Als je geen argumenten meer hebt, gebruik je geweld

Dat las ik op Facebook, waar ik normaal gezien heel zelden naartoe ga. Ik werd er deze keer echter naartoe gevoerd via een link op de blog van die vrouw uit Tunesië die ik niet persoonlijk ken.

En zo is het toch, of niet? Wie niet meer kan argumenteren, zal meestal vrij gemakkelijk overgaan tot geweld.

Smartphone

Zeger was nog eens hier dit weekend en ik heb daarvan genoten. Lekker samen eten, kijken naar enkele afleveringen van ‘Friends’ (echt tof!), lachen met Zeger zijn droge humor, aangename gesprekken voeren…

En… Zeger heeft nog tal van applicaties gedownload op mijn Smartphone. Onder andere kan ik er nu een boodschappenlijst op zetten (dat ik telkens opnieuw kan gebruiken; vroeger had ik zulke lijst opgemaakt in Works, maar op mijn laatste PC kan ik die niet meer openen. In feite ga ik nu precies dezelfde lijst maken, maar nu hoef ik die niet meer te printen, vermits ik die Smartphone overal mee naartoe neem). Zeger heeft er ook een kompas op gezet (die precies aangeeft waar ik me bevind), en een soort notitieboekje dat ik vanop eender welke PC kan raadplegen. Ik kon natuurlijk al mijn google-agenda openen op het toestelletje, maar nu verschijnen ook meteen, bij het ontgrendelen ervan, alle afspraken van de volgende dagen.

Ik sta nog elke dag versteld over de evolutie in de informatica-wereld. En over de mogelijkheden van mijn kerstcadeau!

zaterdag 29 januari 2011

La dame blanche van Christian Bobin

Ik heb dat prachtige boek pas uit. Op deze website vond ik er een heel goede bespreking van. Ik bespaar mezelf dus de moeite om er veel over te schrijven.

Eigenlijk is dit een boek om in kleine stukjes te herlezen, zoals je een gedicht herleest  om opnieuw van bepaalde beelden, bepaalde klanken, een zeker ritme te genieten.

vrijdag 28 januari 2011

Tunesië

Ik lees daar eigenlijk niet zoveel over in onze kranten. Daarom nog eens deze link naar een van mijn favoriete blogs:

http://massir.blogs.psychologies.com/mon_massir/2011/01/expedition-a-la-casbah.html

donderdag 27 januari 2011

Kunnen ze nog wel een regering ‘formeren’, onze politici?

‘Zoals Bruno Valkeniers en Gerolf Annemans gisteren vaststelden, weerspiegelt de totale impasse waarin de formatie is beland meteen ook de totale impasse waarin België is terechtgekomen. Binnen België krijgt Vlaanderen niet meer de mogelijkheid om normale hervormingen door te voeren. De Vlamingen – de N-VA in het bijzonder – moeten de Belgische virtualiteit eindelijk verlaten en inzien dat alleen de ordelijke opdeling van het land een oplossing biedt voor deze chaos’.

Het bovenstaande komt uit Angeltjes, een blog die Roger en ik maar zelden bezoeken. Maar deze avond las ik er dus wel iets dat  leek op wat ik zelf denk. Het is toch meer dan duidelijk dat het niet gaat! Het is zoals de schrijfster Emmy Swerts mij ooit zei in een mail: als het een huwelijk betrof, we waren al lang gescheiden. Behalve als bijvoorbeeld één partner echt niet verder kan leven zonder de inkomsten van de andere.

Ikzelf geloof niet meer in de staat ‘België’. Ik ‘was ooit Franstalig’ en heb goed onthouden hoezeer mijn ‘naasten’ dachten over Vlamingen! Maar die Vlamingen mogen wel voor alle kosten opdraaien in ‘België’, niet waar?

Oei, en zou ik een Nederlandse worden,  moet ik dan ook met zo’n schraapstem spreken? Glimlach

Geert Verbeet door Jan Gerits

Deze avond gingen Roger en ik naar Lanaken. In het Cultureel Centrum stelde Jan Gerits immers zijn Limburgse monografie over Geert Verbeet (geboren op 2 november 1927 in Groesbeek, nu woonachtig in Maastricht) voor.

P1276683b

P1276689b Jan Gerits (foto Roger)

Geert Verbeet is ook lid van  de KVLS (en is zelfs even voorzitter van de vereniging geweest), en heeft heel veel historische publicaties op zijn naam staan.

P1276687b

P1276705 Geert Verbeet (foto Roger)

Er was veel belangstelling voor de presentatie en de boekjes verkochten als zoete broodjes. Na de voorstelling heeft Geert Verbeet zelf nog een lezing gegeven over de beide Limburgen in het interbellum. Interessant, maar ik miste weer een ‘stramien’ of minstens een ‘samenvatting’ (ik heb absoluut geen auditief geheugen).

P1276702b 

Geert Verbeet, echtgenote Irène Rutten en de organisator van de avond (foto Roger)

Al bij al een boeiende avond dus! Maar ook een lange avond: ik snakte naar een sigaret na afloop! Glimlach Een drankje hebben we wel gekregen.

dinsdag 25 januari 2011

Petitie

Voor de mensen hier heeft het waarschijnlijk weinig zin, maar toch laat ik het volgen:

http://massir.blogs.psychologies.com/mon_massir/2011/01/non-%C3%A0-toute-censure.html

Bezoek aan Elena

We gingen vandaag in Leuven eerst de tweede oudste zus van Roger oppikken (zij heeft geen auto) en daarna Zeger (die vandaag niet moest werken). Daarna reden we naar Elvira en Geert waar we al de cadeautjes en kaartjes uitpakten. Marie-Claire had ons nog een paar verrassingen meegegeven: onder andere een pakje vanwege haar dochter Nele.

Terwijl Elvira de inhoud van de pakjes bewonderde, ontfermde ik me over kleine Elena  (ze lag heel rustig in mijn armen: in feite heeft ze praktisch de hele tijd geslapen, terwijl ze geregeld een glimlachje toverde op haar gezicht). Zeger maakte enkele foto’s. Maar die heb ik dus nog niet.  Ik heb later opgemerkt dat Roger praktisch geen enkel kiekje heeft gemaakt, wat niet zijn gewoonte is. Maar misschien was hij te fel onder de indruk van zijn mooie kleindochter? Glimlach

Het is pas na ons uitstekend avondmaal (nadat we rond 16 uur al taart hadden gegeten) dat Elena echt wakker werd. Toen lag ze in de armen van Elvira en Geert boog zich net over de baby die… heel duidelijk glimlachte. Volgens de boekjes is dat te vroeg, maar het was duidelijk dat ze reageerde op het gezicht van haar ouders. Elvira sprak van binnenkort een dagboek te beginnen bijhouden voor haar dochtertje. Dat maakt me heel blij. Ikzelf heb dat voor onze drie kinderen gedaan en ik heb de indruk dat ze het nu heel leuk vinden om daarin te grasduinen.

Op een zeker ogenblik zei Zeger tegen zijn zus: ‘Tja, nu is jullie zorgeloos leventje voorbij hé!’ Waarop ik antwoordde dat kinderen daar zoveel voor in de plaats geven. Even dachten onze kinderen na over wat dat dan was (buiten glimlachjes, liefde en zorgen), en toen opperde ik: ‘Het mogen meemaken hoe zo’n mensje evolueert?’
Waarop Zeger antwoordde dat zoiets mogen meemaken inderdaad prachtig is: ‘En te bedenken dat het je eigen kind is dan nog!’

Tussendoor heeft Zeger mijn Smartphone ingesteld zodat ik daarmee mobiel op het Internet kan. Heel praktisch: als we bijvoorbeeld binnenkort weer gaan wandelen, hoeven we niet perse om de zoveel uur naar huis te komen om na te gaan of er een opdracht is binnengekomen. Dat kan ik allemaal onderweg volgen! Heel fel bedankt, jongen!

Nadat we ‘s avonds Zeger en Roger zijn zus weer hadden thuisgebracht, zijn we zelf naar huis gereden. Roger was wel moe! Glimlach

P1140059 (Foto Roger)

P1256681 Roger met Elena (eigen foto)

maandag 24 januari 2011

En nog cadeautjes!

Roger mag vanaf morgen weer auto rijden: beslissing van de cardioloog naar wie Marie-Claire ons vandaag bracht.

Terwijl Roger met zijn geneesheer keuvelde (als ik zijn relaas mag geloven, hebben ze niet veel anders gedaan! Glimlach)  hebben Marie-Claire en ik zitten bijpraten in de cafetaria. Ze vertelde onder andere over al haar bezigheden (ze knutselt ongelooflijk mooie dingetjes in elkaar). En wat ik vermoedde gemerkt te hebben bij haar thuis voor we vertrokken, bleek waar. Ze is voor Elena een prachtige, schattige souvenir aan het maken, vertrekkende van haar geboortekaartje. Morgen gaan we even naar Elvira en Geert, en ik mag het hebbedingetje dan meenemen.

Toen we thuiskwamen, vond ik in de bus allerlei papieren van de KVLS, gebracht door Boudewijn terwijl we afwezig waren (hij was me die vorige vrijdag vergeten te geven). Nu, al heb ik deze post ‘cadeautjes’ genoemd, dat waren die paperassen niet bepaald: ze brachten heel veel werk met zich mee (archivering, facturatie, boekhouding). Dat heeft me allemaal tot nu beziggehouden: praktisch geen lectuur vandaag.

Vlak voor het avondeten kregen we nog even bezoek van Liliane. Met een cadeautje voor Elena. Had ze geraden dat we de baby morgen zouden bezoeken?

Elvira vertelde me vandaag aan telefoon dat een vriendin van mij haar had gebeld om te vragen welke de lievelingskleur was van Elena!  Ik heb wel een vermoeden over wie het gaat! Glimlach En weet ook al waarom ze die vraag had gesteld: weer een cadeautje!

Maar ik denk dat voor Roger het grootste cadeau dat ‘weer mogen rijden’ is! Hij miste het zo erg!

zondag 23 januari 2011

Shame-betoging

Waarvoor ze betoogden is me nog steeds niet duidelijk, maar wat Franstaligen meedroegen op hun spandoeken was soms heel kwetsend, zoals blijkt uit de foto waar de link hieronder naar voert:

http://lvb.net/item/8893

Nu, zolang wij Vlamingen zo gehecht blijven aan onze dialecten, hebben die Franstaligen wel een beetje gelijk. Net daarover wilde ik ook schrijven in dat boek waarvan ik niet weet of ik het verder moet schrijven (omdat ik me soms afvraag, sinds ik ‘Het einde van de standaardtaal’ heb gelezen, of het niet de gewone, natuurlijke evolutie is waartegen ik me wil verzetten).

Zondag leesdag

Buiten een korte wandeling (10 minuten) tussen twee regenbuien, een telefoontje met Elvira, het bekijken van de nieuwe foto’s van Elena (op Flickr) hebben we vandaag vooral gelezen.
Ik ben ‘Célébration du quotidien’ begonnen. Gewoon prachtig (de link voert naar een kort uittreksel).

zaterdag 22 januari 2011

Cadeautjes bij de vleet!

Gisteren vond ik in de brievenbus een pakje van mijn ‘bewonderaar’. Ik heb het over de man die, toen ik jaren geleden deelnam aan ‘L’art au fil de l’eau, kunst aan de waterkant’ in Vresse, geregeld met mij kwam praten, mij zelfs toen al een Franstalig boekje offreerde (in ruil had ik hem dan een van mijn eigen boeken gratis gegeven, goed wetende dat hij dat als Franstalige niet zou kunnen lezen) – maar ik heb later vernomen dat zijn echtgenote Nederlandstalig is… En dat hij deze blog volgt.
Sindsdien stuurt hij me geregeld via e-mail artikels door (liefst uit de Libre Belgique, de krant die mijn vader ook al las) en af en toe een heus boekje via de post.
Nu bevatte dat pakje in de brievenbus weer twee boekjes: ‘La dame blanche’ van Christian Bobin (heb ik al vaak van gehoord) en ‘Célébration du quotidien’ van Colette Nys-Mazure (nog niet van gehoord). Ik heb er al in gebladerd: ik weet nu al dat ik er ga van genieten.
Nadat ik die ‘bewonderaar’ gisteren heel laat in een mail had gevraagd waaraan ik dat cadeau te danken had, kreeg ik vandaag een antwoord: hij vond dat een mooi geschenk ter gelegenheid van mijn grootmoederschap!

Gisteren avond kwam Boudewijn Knevels ons even bezoeken. Op drukke vertaaldagen is het voor mij gemakkelijker mensen te ontvangen op het etensuur (dan zit ik toch niet te werken, en koken moet ik sowieso), als die mensen er tenminste niet om malen dat het huis niet opgeruimd noch schoongemaakt is. Dus had ik Boudewijn gevraagd om te komen eten. En hij bracht toch wel een ruiker bloemen voor mij mee zeker!

Boudewijn vertelde onder andere over de laatste KVLS-vergadering waar ik niet naartoe had kunnen gaan, en over het feestje voor de 65 jaar van ons bestuurslid Raymond, waarop we ook niet waren. We hadden het ook over de ‘poètes maudits’ en ik was blij verrast door zijn kennis van het onderwerp. Roger trakteerde hem  op Keltische muziek (naar aanleiding van zijn roman ‘De Keltenfanaat’) en op de heel droge Oloroso-sherry die we uit Spanje hebben meegebracht vorig jaar.

Vandaag belde ik onder andere weer even met Elvira. Elena lijkt heel goed te gedijen. En is dat kleintje niet ons mooiste cadeau van dit jaar?

Overmorgen moet Roger op controle bij de cardioloog. Hij hoopt dat deze zijn rijverbod zal opheffen en heeft me al toevertrouwd dat ons eerste bezoek dan zal zijn aan Elvira, Geert en Elena.

donderdag 20 januari 2011

Knuffel eens een Waal!

http://www.lameuse.be/regions/basse_meuse/2011-01-20/embrassez-un-wallon-les-flamands-nous-aiment-vide-o-841505.shtml

Zie link hierboven naar het filmpje… Een leuk initiatief dat veel succes leek te hebben (en ik zag zelfs een bekende, een bestuurslid van de KVLS, de Waal knuffelen).
Maar… Waarom nodigde die Franstalige iedereen uit om hem te omhelzen… in het Frans? Waarom niet in het Nederlands???

Hij bevond zich toch in Hasselt?!

Als een Vlaming zich in Luik tot mensen richt, zal hij dat automatisch in het Frans doen!

woensdag 19 januari 2011

Ingeborg

Ik ben al jaren ingeschreven op een nieuwsbrief van de mij voorts onbekende bloggende Ingeborg, een Nederlandse CVS-patiënte . Deze avond kwam er een nieuwe nieuwsbrief aan. Met een link naar een krant waar een interview met haar was verschenen.

En zeggen dat wij soms durven te klagen!

Vertalingen

De drie laatste dagen heb ik druk zitten vertalen. Zo gaat dat altijd: een poosje zo rustig dat ik het bijna ervaar als vakantie (ware er niet de noodzakelijke karweitjes in het huishouden) en daarna plotseling zoveel werk dat ik geen tijd meer heb voor dat huishouden. Maar geef mij maar de vertalingen! Heel gevarieerd, dikwijls leerzaam en uitdagend. Jammer dat ik er weinig mag over vertellen.

Uiteraard maakte ik elke dag tijd voor een paar telefoongesprekken met Elvira: vermits wij niet meer in Leuven geraakten, wilde ik kleine Elena wel van op afstand volgen. Vandaag zijn ze allebei naar huis, waar ik veronderstel dat Geert wel voor een welkomstfeestje zal gezorgd hebben.

Gisteren avond hadden we Roger zijn broer op bezoek. Hij heeft vorig jaar dezelfde operatie ondergaan als Roger én is onlangs ook voor het eerst grootvader geworden van Fien: die twee hadden elkaar wel wat te vertellen.

En deze ochtend ben ik even boodschappen gaan doen met Marie-Claire.

Roger gaat elke dag naar de kinesitherapeut, en die afstand lijkt hem steeds minder te vermoeien. Van een echte wandeling is echter nog geen sprake, zeker niet nu het weer kouder is geworden: vaarwel lentegevoel!

En deze middag kreeg Roger een telefoontje van zijn vriend Karel (de vriend van Colette zaliger). Hij wil binnenkort eens afkomen.

Stille zondag

Roger bleek heel de dag te moeten recupereren na ons bezoekje aan Elena gisteren. Dus gaan we morgen niet opnieuw naar Leuven zoals ik eerst wilde doen (dat was wel mijn bedoeling tot ik inzag dat het te vermoeiend was geweest voor Roger).

Het werd dus een stille zondag, ondanks de vele telefoontjes.

Hendrik en Anneke, en Zeger hun bezoek aan de baby hebben we gisteren net gemist: ik had zo gehoopt dat we daar nog eens samen zouden zijn rond dat wonder van het leven!

Ik heb (onder andere) wel gebeld met Elvira. En ze lijkt te begrijpen waarom we er morgen niet zullen kunnen zijn.

En… Misschien is het goed dat ze even onder elkaar zijn, zonder ‘grootouders’?

Maar ik… Ik heb deze dag de foto’s van Elena ontelbare keren bekeken! Word ik misschien een beetje ‘gaga’? Glimlach

Leuk filmpje?

http://lvb.net/item/8879

Ik kreeg van Franstalige vrienden het filmpje, waar de link hierboven naar voert, toegestuurd. Ze vonden dat ‘plezant, want het zegt wat iedere Belg denkt’.

Waar het filmpje vandaan kwam, wisten ze niet. Dat vond ik echter wel (zie weer link hierboven). En dat het van de VRT komt, verklaart volgens mij veel, ook dat de waarheid weer eens verdraaid wordt!

zaterdag 15 januari 2011

Eerste foto’s van Elena op de verjaardag van Roger

Een overweldigend gevoel kreeg ik toen ik dat kleine meisje eindelijk in mijn armen hield!

P1156679

P1156675

P1156671

P1156665 (foto’s Roger)

Roger was wel heel moe van onze uitstap (trein van Sint-Truiden naar Leuven en bus naar het ziekenhuis, en omgekeerd) maar het loonde de moeite!

Ondanks het feit dat Marie-Claire en Nele ons naar Sint-Truiden hadden gebracht en ons daar waren komen afhalen, zag ik wel dat hij doodop was deze avond. Van zijn verjaardag vieren kwam dus niet veel meer in huis. Hij wilde vooral rusten. Maar kom, is er een mooier geschenk voor een verjaardag dan zijn kersverse kleindochter te mogen in je armen houden en te zien dat je dochter het uitstekend maakt? En dat lekker etentje dat ik voorzien had, dat is dan maar voor morgen.

Proficiat, Elvira en Geert en welkom, kleine Elena!

En een gelukkig nieuw levensjaar gewenst, ventje van mij!

vrijdag 14 januari 2011

Eerste feestje van 2011

Deze avond kwam Boudewijn Knevels ons halen voor het nieuwjaarsfeestje van Heemkunde Groot Heers. Ik had Roger mooi  uitgedost in een driedelig pak  (ik vind een kostuum wel mooi, maar het is toch zo onpraktisch).
Uiteraard vertelde Boudewijn iedereen dat we pas Grootva en Oma waren geworden. Felicitaties alom voor ons meisje en Geert, en de aanwezige oma’s vertelden me hoeveel vreugde ze beleefden aan hun kleinkinderen. Ik had zo graag de traditionele eerste foto’s willen tonen, maar ja, die zullen we pas morgen hebben. Een auto is soms toch heel praktisch. Op voorwaarde dat je een chauffeur hebt natuurlijk! Glimlach

En trouwens, ook al mocht Roger wel rijden, zou hij in staat zijn geweest om even over en weer naar Leuven te rijden? Ik betwijfel het!

We hebben heel lekker gegeten, de conversaties waren heel aangenaam (ik zat naast de zoon van de ‘kozijn’ van mijn grootmoeder Renwa en tegenover mij, naast Roger, zat zijn lieve vrouw Liske). Aan mijn andere zijde zat een man uit Heks die mij heel zijn leven heeft verteld (hoe komt het dat wildvreemde mensen mij heel vaak hun meest intieme zieleroerselen opbiechten?).

Rond 23 uur begon Roger duidelijk moe te worden. Boudewijn bracht ons weer naar huis waar heel veel e-mails op mij wachtten. Sorry, lieve mensen, maar ik ga jullie pas morgen laat beantwoorden.

Morgen middag brengt Marie-Claire ons immers naar Sint-Truiden waar we de trein naar Leuven zullen nemen. En daar wachten Elvira en Elena op ons, en misschien ook Geert. Ik ben zo ongeduldig om Elena te ontmoeten!

En als we weer thuis zullen zijn, besteed ik al mijn aandacht aan Roger: hij wordt morgen immers 67 jaar!

Elena

Is vandaag geboren om 12:30 uur. Weegt 3 kg 400 voor 50 cm en is volgens haar ouders Elvira en Geert een prachtige baby.
Roger en ik zullen haar pas morgen ontmoeten: zolang Roger niet mag rijden, is even over en weer naar Leuven gaan niet te doen.
Ontroerd dat ik ben!

Proficiat, meisje en Geert!

donderdag 13 januari 2011

Afzetterij?

Deze ochtend bleken we geen toegang tot het Internet te hebben.
Nu, dat is nog een paar keer gebeurd en de eerste keer was de zaak gauw opgelost na een telefoontje naar onze Internetleverancier. De helpdesk-medewerker gaf me toen zelfs een hint: modem uittrekken, PC afzetten, modem weer inschakelen, PC weer aanzetten. Alle volgende keren dat we even zonder Internet zaten, bleek die raad van goud te zijn: we konden het telkens zelf oplossen.
Dat probeerden we vandaag dus ook, maar het hielp niet. Dus nog maar eens naar onze leverancier gebeld. De medewerker die ik aan de lijn kreeg zei me meteen dat hij van daaruit kon zien dat we het al hadden proberen zelf op te lossen door de modem even uit te schakelen. Dat vond ik een beetje angstaanjagend: wat kunnen ze daar vanop afstand nog zien? Naar wie wij e-mails versturen? Welke sites we bezoeken?

Maar kom, vermits deze keer de hint niet had geholpen, moest er iets anders gebeuren. Daarvoor wilde de helpdesk-medewerker wel een specialist aan huis sturen. Maar het zou ons 25 euro verplaatsingskosten plus 30 euro per begonnen half uur werk kosten. Dus minimum 55 euro! Roger en ik schrokken van dat bedrag en we antwoordden dat we de zaak eerst zelf zouden proberen op te lossen, met de hulp van onze jongens. Moest het dan nog niet lukken, we zouden wel terugbellen.

We besloten eerst naar Hendrik te bellen: heel waarschijnlijk stond die zijn GSM aan (Zeger is meer in contact met klanten en ik vermoed dat hij zijn telefoon dan wel afzet).

We hadden geluk: Hendrik was bereikbaar en stelde meteen voor even de stroomkabel van onze router uit te trekken. Zodra we die daarna weer aansloten, bleek de zaak opgelost. Ik zou Hendrik zo rond de hals zijn gesprongen, maar dat is jammer genoeg nog niet mogelijk via telefoon of e-mail (maar, lach niet, ik ben er zeker van dat zoiets binnenkort wel zal kunnen)!

En ik was boos: kon de helpdesk-medewerker ons die eenvoudige oplossing niet aan telefoon verklappen? Is onze Internetleverancier dan echt zo erg aan geld toe dat hij zich moet verlagen tot dat soort afzetterij?

woensdag 12 januari 2011

Konijnenbout met pruimenmoes, lieve buren, Roger en lectuur

Deze ochtend mocht ik Marie-Claire vergezellen op haar boodschappen terwijl Roger naar de kinesitherapeut ging. Marie-Claire en ik moesten eerst naar de post. En beklaagden ons daarna over de duurte van die dienst. Een postzegel kost weer 10 eurocent meer dan vorig jaar (maar gelukkig hadden zij en ik een voorraad postzegels ingedaan. Jammer genoeg gelden die postzegels niet voor het versturen van pakketten naar het buitenland).

Daarna deden we onze inkopen bij Delhaize.

Roger stond ons bij onze thuiskomst op te wachten en opende zelfs  de poort voor ons: dat vond ik weer een stapje in de goede richting voor hem!Glimlach Hij leek trouwens helemaal niet buiten adem van zijn stappen naar de fysiotherapeut en terug. Hij doet het dus goed en ik vroeg me af of we niet een tiental minuutjes zouden wandelen.

Maar het begon te regenen en ik ben niet meer buiten geweest, behalve om de schapen te voederen. Roger heeft de rest van de dag doorgebracht met lectuur (en ik ook, buiten de huishoudelijke karweitjes). Roger heeft voor mij het boek ‘The problem of pain’ van C.S. Lewis ergens tussen onze boeken teruggevonden (omdat we het even over dat probleem hadden in onze conversatie). Heel interessant, maar het Engels van die auteur is niet al te gemakkelijk voor mij!

En natuurlijk heb ik deze avond weer geprobeerd iets lekkers klaar te maken dat bij Roger zijn dieet past. Hij vond het zo heerlijk dat ik me hier even probeer te herinneren hoe ik het bereid heb (ik kook meestal nogal intuïtief en volg zelden een recept).

Ik ben vertrokken van twee konijnenbouten. En voor de rest heb ik gebruikt:

- 250 gram gesnipperde ui

- 2 knoflookteentjes

- olijfolie

- tomatenpuree (1 klein blik)

- balsamico-azijn (1 goede scheut)

- mosterd (1 eetlepel)

- tijm (1 snuifje)

- laurier (1 blad)

- pruimenmoes (4 flinke eetlepels)

- zout, peper, een heel klein beetje kaneel, en een snuifje nootmuskaat

- een beetje bloem

- water

En zo heb ik het klaargemaakt:

- konijnenbouten (die eerst worden ingesmeerd met zout, peper en een beetje kaneel) aanbakken in olijfolie

- de bouten in een sudderpot schikken en bestrooien met een beetje bloem

- Ondertussen de uien en de knoflook laten glazig worden in de olie

- de tomatenpuree erbij doen en na een poosje roeren, een scheutje azijn en wat mosterd erbij doen

- die saus bij het konijn voegen, plus een snuifje tijm, een blaadje laurier en iets nootmuskaat. Water toevoegen tot de bereiding net niet onder staat

- na een half uurtje sudderen, er de pruimenmoes aan toevoegen. En verder laten sudderen tot de bouten door en door gaar zijn.

En opdienen met puree! Roger vond het heel lekker!

dinsdag 11 januari 2011

Salon of bureau?

Eind 1987 kocht Roger onze eerste computer, een Wang met 20 MB geheugen. En meteen waren onze jongens en Roger verkocht. Ikzelf vreesde heel erg een ‘computerweduwe’ te worden, zoals men toen  vrouwen noemde die niet ‘meekonden’: Roger was immers opvallend vaak en  lang bezig op die PC ! Terwijl ik na mijn dagtaak (onderwijs in die tijd) nog veel andere bezigheden had in huis en inderdaad geen tijd vond (of kreeg) om me met die PC bezig te houden, leerden zij er goed mee om te gaan!

Maar mijn volgende examenvragen kon ik wel op onze PC voorbereiden. Ik was de eerste op Sint-Lievens die een PC had en iedereen daar vond het eigenaardig dat ik zo gemakkelijk mijn examenvragen kon aanpassen aan de wensen van andere leraars, dat ik ze zonder kopieermachine aan iedere parallel-leraar kon bezorgen, en dat mijn puntenberekening vanzelf ging.

Nog enkele jaren later kocht ik zelf een PC.

Volgens onze kinderen (die heel gauw veel meer van die zaken bleken af te weten dan wij) deed ik een verkeerde keuze. Maar het was toch mijn eigen computer en daarop heb ik voor het eerst een typoscript geschreven (De Ivoren Toren). Mijn vorige schrijfsels waren altijd met de hand geschreven.

We hadden toen dus twee computers. Omdat de kinderen nog steeds meer bedreven leken op de eerste, eiste Roger de tweede (de ‘mijne’ dus) op een zeker ogenblik op. Daar zat ik dus met mijn schrijfsel op ‘mijn’ PC. Ik heb toen de tekst geprint (indachtig de mij ingelepelde lering dat een vrouw alleen dient voor het huishouden, en eventueel om het gezinsbudget wat aan te vullen, en voor de rest haar plan moet trekken). En ik heb heel het boek, dat mijn schrijfsel later is geworden, manueel verbeterd.

Toen zag ik in dat ik verkeerd bezig was: daarna moest ik al mijn verbeteringen immers weer intikken. En we kochten dus een derde PC, voor Roger.

En de kinderen waren ondertussen aan hun eigen PC toe, afijn, op de duur hadden we elk ons toestel.

Het was Hendrik die het eerst toegang kreeg (vond?) tot het Internet. En ervoor zorgde dat ik ook mijn vertalingen langs die weg kon bezorgen (ik moest ze dan wel even op een diskette zetten, daarmee naar zijn kamer gaan en daar eerst op zijn PC overzetten om ze zo te kunnen versturen als bijlage bij een e-mail).

Toen Roger en ik naar hier verhuisden vanuit Antwerpen, hadden we allebei toegang tot het Internet vanop onze PC. Onze avonden verplaatsten zich geleidelijk aan van ons terras naar ons salon (naarmate de zomer overging naar de winter) en daarna stilaan naar ons bureau waar we allebei op het Internet zoveel vonden: kranten, blogs die ons meer vertelden dan wat we in die kranten lazen, sites die voor mij boeken vervingen, en e-mail.

Ik heb heel mijn leven brieven geschreven. Nu kon ik dat doen elke dag, en zonder bijkomende kosten: wat een luxe!

Sinds enkele jaren brachten we dus onze avonden door elk aan onze PC, tegenover elkaar. O, ik vond het best gezellig, want we praatten over wat we lazen, over wat we schreven enzovoort. En het gevoel van samenhoren was heel sterk.

Maar sinds zijn operatie wil Roger liever rusten, en dat betekent op de relax in de salon. En als ik dan even naar het aanpalende bureau ga (voor een vertaling, om een tekst na te lezen, om mijn dagboek bij te werken…) vraagt hij telkens waarom ik van hem wegga.

Daar heb ik niet aan gedacht in 1987!

Hardnekkige taalfouten

Een vriendin wees me op de enkele fouten die waren blijven staan in het laatste nummer van Oostland (ik had ze ook opgemerkt: eigenlijk krijgen we niet voldoende tijd om de drukproeven na te lezen. Ik weet immers uit ervaring dat als ik een tekst enkele weken laat liggen, ik daarna veel beter de fouten erin ontdek).
Maar… ze had het ook over het feit dat ik verschillende keren in deze blog heb geschreven ‘beroep doen op’ terwijl het moet zijn ‘een beroep doen op’. En gelijk heeft ze! Ik weet het, en toch maak ik die fout telkens opnieuw. Uiteraard komt dat door mijn Frans dat mijn Nederlands soms nog beïnvloedt (faire appel à). Maar dat zou niet mogen zijn!

maandag 10 januari 2011

Roger en het gewone leven

Roger doet het elke dag beter. Hijzelf lijkt dat niet in te zien: hij blijft zich blindstaren op wat hij nog niet kan. Maar ik merk wel dat hij elke dag iets minder slaapt, dat hij meer doet (natuurlijk nog niet echt heel veel) en dat hij zich weer aan van alles begint te interesseren. En dat de wandeling naar en van de kinesitherapeut hem steeds iets minder zwaar valt. Daarbij heeft hij vandaag voor het eerst uit zichzelf naar zijn tweede oudste zus gebeld!

Hij heeft vandaag ook vrij veel gewerkt voor Heemkunde Groot Heers, en ik merkte de vorige dagen wel dat hij heel veel zin had om naar het etentje ervan te gaan volgende vrijdag. Ik heb dan maar de vrijheid genomen om aan Boudewijn Knevels te vragen of hij ons kon komen afhalen. Boudewijn leek dat helemaal geen probleem te vinden en stelde zelfs voor om ons te helpen met winkelen.

Als Marie-Claire inderdaad, zoals ik vermoed, echt ziek is (ik heb haar vandaag niet gezien), dan moet ik misschien toch beroep doen op hem of Liliane. En misschien aan Marie-Claire vragen of ik iets voor haar kan meebrengen. Ik ga dat echter wel telefonisch doen: ik mag nu  niet riskeren Roger een griepje te overhandigen!

Vandaag ben ik dus niet buiten geweest (behalve om de schapen te voederen): ik had nog voldoende etenswaren in huis, en in mijn eentje gaan wandelen vind ik nu niet te doen. Maar ik miste het wel!

Ik heb wel de volgende Limburgse monografie, over Hendrik Jespers door Jan Gerits,  nagelezen (zeer interessant) en een pak facturen voor de KVLS geschreven (ik ben nog niet klaar), met Elvira gemaild – ze heeft me, denk ik, een lekker recept met savooikool en appelen aan de hand gedaan - en veel gelezen.

En, onder andere, een e-mail van een van onze vrolijke vrienden beantwoord. Eigenlijk geen verloren dag dus, maar ik voel me echt als opgesloten!

En toch heb ik onze aanwezigheid op het verjaardagsfeestje van Raymond van de KVLS zaterdag afgezegd (Boudewijn wilde ons weer komen oppikken): ik denk echter dat één ‘uitje’ per week voorlopig voldoende is voor Roger.

En trouwens: zaterdag verjaart mijn ventje!

En ik las vandaag dat Marie-Rose Morel op de valreep nog getrouwd is met haar boezemvriend. Gelijk hebben ze!

Vader

Mijn vader zou vandaag 82 jaar zijn geworden, was hij niet op 47 jaar overleden.

Zijn oudste broer is vorig jaar op 14 februari gestorven, op bijna 83 jaar. Telkens als ik mijn oom bezocht, probeerde ik, afgaande op zijn uiterlijk, mij in te beelden hoe mijn vader er op die leeftijd zou uitgezien hebben. Maar dat gaf nooit volledige voldoening, want ze verschilden nogal qua uiterlijk. Mijn neef (‘kozijn’ zeggen wij in Vlaanderen), de oudste zoon van die oom, lijkt echter wel heel fel op mijn vader, nog meer dan mijn broertje. Hij geeft me dus wel een idee van hoe mijn vader er zou uitgezien hebben als hij ooit meer dan 50 jaar was geworden.

Mijn vader had, buiten een oudere zus, nog een jongste broer, maar die lijkt helemaal niet op hem. Die is bijna het evenbeeld van mijn grootvader aan vaders kant. Terwijl mijn vader eerder op zijn moeder leek. En toch, heel eigenaardig, leek mijn vader ook heel fel op zijn peter, ‘Nonkel Theo’, de broer van zijn vader.

Van ons drie, kinderen van onze ouders, zeggen de mensen dat ik fysisch het meeste op mijn vader lijk.

zaterdag 8 januari 2011

Broertje op bezoek en vrolijke vrienden die zich roeren

Mijn broertje (zelfstandige apotheker uit Ekeren die deze dag ergens in Limburg werkte) kwam deze middag langs. We hebben samen gegeten (en hij vond Roger zijn appelbrood lekker), en hij, Roger en ik hebben heel veel gebabbeld, terwijl we liters koffie (thee voor mij) dronken in de keuken. Ik genoot er echt van. We haalden herinneringen op aan onze grootmoeders, aan familiebijeenkomsten, we hadden het over windturbines en kerncentrales, over medicijnen (en hij raadde me aan een zalfje, dat ik mee naar huis kreeg in Gasthuisberg en wilde weggooien bij te houden: heel nuttig bij ernstige verwondingen). Hij bracht me even naar de bierhandelaar om enkele kratten Trappist te halen (we hadden alleen nog enkele pilsjes in huis) en stelde me onder weg zelfs voor om met mij inkopen te doen bij Delhaize. Maar dat laatste heb ik vriendelijk geweigerd: ik heb nog voldoende etenswaren in huis tot zeker volgende woensdag en tegen dan kan ik weer gaan winkelen met Marie-Claire (als ze tenminste genezen is: ze belde vandaag om te vragen of ik niets nodig had; in dat geval zou haar man of haar jongste zoon mij wel even naar Delhaize brengen. Zijzelf was snipverkouden). Mijn broertje (tja, ik blijf hem zo noemen omdat hij bijna 14 jaar jonger is dan ik, maar ondertussen wordt hij in april ook al 48 jaar, één jaar ouder dan de leeftijd die onze vader bereikt heeft) legde ons ook uit waarom Roger tot voor de grote kou geen last had van de vernauwingen in zijn slagaders: naar het schijnt voel je tot 80% vernauwing quasi niets. Maar door de koude hebben die bloedvaten zich nog meer vernauwd  én dat was de druppel!

Ook over taal hadden we het. En over mensen die zo graag Frans (onze vroegere huistaal dus) spreken, zeker als er iemand in de buurt is van wie ze denken dat hun Frans veel bewondering zal oogsten, mensen die meestal zichzelf belachelijk maken omdat hun Frans op niets lijkt, én omdat de tijd voorbij is dat Frans kennen een teken was van ‘beschaving en geleerdheid’.

Buiten een paar flessen wijn (de mensen weten blijkbaar wat we graag drinken: gisteren hadden Paul en Liliane een fles Porto bij, plus een plant) had mijn broertje ook Roger zijn kerstcadeau vanwege mijn zus bij. Dat was immers bij hem thuis gebleven omdat er met Kerstnacht geen plaats meer was in de auto van Geert. Hoewel die ‘brasero’ voor ons terras bedoeld is, wilde Roger die voorlopig in de keuken laten staan: ‘anders verroest die misschien voor we hem kunnen gebruiken!’.

En deze avond, nadat broertje weer naar zijn vrouw en twee dochters was vertrokken, vond ik een mail van een van onze ‘vrolijke vrienden’ uit Leuven. Hij had via via iets vernomen over Roger zijn operatie (ik denk te weten via wie: een andere ‘vrolijke vriendin’ van wie ik een mail had gekregen toen Roger in het ziekenhuis lag, en aan wie ik de situatie had uitgelegd, in de hoop dat de ‘tamtam’ de rest zou doen). De vriend die mij mailde, had het vernomen van Karel Lambrechts, de vriend van Colette zaliger, dus mijn tactiek lijkt gewerkt te hebben. En ja hoor, ook van deze e-mailschrijver – ook een vroegere cursist van Elvira – mogen we een bezoekje verwachten.

Met al die bezoeken zou ik echt eens moeten beginnen opnieuw schoonmaken. Deze ochtend merkte Roger op dat de salon vuil is (en als hij dat opmerkt, betekent dat echt vuil). Maar ik vind er de tijd maar niet voor. Nu ook staan er dringender zaken op mijn programma: ik moet echt verder werken aan de facturatie voor de KVLS, én ik moet de volgende monografie nalezen.

vrijdag 7 januari 2011

Slaperig maar blij met al die lieve mensen

Ik werd vandaag om 8:25 uur wakker door het gieren van opeenvolgende sirenes. Toen we nog in Antwerpen woonden, was zulk lawaai dagelijkse kost, maar hier vraag je je dan telkens af over wie het gaat. Ik ben het ondertussen niet te weten gekomen. De ‘kine’ van Roger had het ook gehoord maar wist ook niet wat er gebeurd was; Liliane en Paul die deze avond op bezoek kwamen, met een plantje en een fles Porto, hadden het niet gehoord wegens al vroeger op, en weg van huis naar hun werk.

Voor Roger en mij is het, sinds we ‘uit de kinderen zijn’, voor 9 uur ‘s ochtends altijd vroeg. Daarbij komt dat ik mijn innerlijke wekker op 9 uur had gezet, dat ik weet dat ik mijn slaapcyclus drie kwartier beslaat, dus vroeg ik me om 8:25 even af of ik nog wel in slaap zou vallen. Ik vind het immers vreselijk als ik door een wekker word gewekt.

Maar ik ben weer in slaap gevallen en de wekker liep af om 9 uur. Roger moest naar de kinesitherapeut om 10 uur, vandaar. Ik verbeet mijn ochtendhumeur om koffie te zetten en de pilletjes van Roger uit te zoeken.

Nadat ik Roger had begeleid naar zijn oefensessie heb ik verder ‘gemarcheerd’ naar Heers: 20 minuten, dat is echt te doen. En daar heb ik onder andere melk gekocht, want ik vermoedde (terecht) dat Liliane melk wil in haar koffie.

Net toen ik terug in ons dorp was, zag ik Roger naar huis stappen. Ik riep even zijn naam, niet te luid, en ja hoor, hij had het gehoord. Ons samen verder wandelen naar huis voelde voor mij bijna even intiem aan als vrijen! Glimlach

Maar wat heb ik me slaperig gevoeld heel deze dag! Natuurlijk heb ik mijn werk gehad (er is onder andere een volgende Limburgse monografie aangekomen voor nalezing en lay-out, en ik heb ongeveer een half uur de auteur ervan, Jan Gerits, aan telefoon gehad), ik heb uiteraard de gewone dingen in het huishouden gedaan, ik heb enkele telefoontjes en mailtjes beantwoord (bedankt voor jullie meeleven, vrienden; en hier denk ik zeker ook aan Daniël!).

Maar heel deze dag moest ik me maar even neerzetten met een boek (jawel, zelfs dat prachtig geschreven boek van Bazin!) of ik viel in een halve slaap. Ik vermoed dat ik nog steeds het gebrek aan slaap, dat ik heb opgestapeld in Leuven, moet compenseren.

Deze avond was anders wel gezellig met Liliane en Paul. Roger kreeg een uitstekend idee enkele uren voor hun bezoek: we zouden appelbrood maken in onze broodmachine. Hij volgde een recept van krentenbrood en verving de krenten door appelschijfjes. Ikzelf vond het heel lekker, maar ik denk dat Liliane en Paul het liever zoeter hadden gehad. Maar ja, ik ben echt geen zoetekauw!

Wat hebben we het hier in Limburg toch getroffen: Marie-Claire wil me helpen met boodschappen doen, en nu stelde Liliane net hetzelfde voor!  Ik ga binnenkort wel echt beroep moeten doen op die mensen: heel gauw worden wij voor de eerste keer grootouders, en ik zie Roger nog niet de bus nemen naar Sint-Truiden om van daaruit de trein naar Leuven te nemen.

Lieve mensen allemaal, ik weet echt niet hoe ik jullie moet bedanken!

donderdag 6 januari 2011

Drukke dagen

Gisteren begon met een vertaling. Tegen dat Roger opstond, was die geleverd, de koffie gezet, mijn thee klaar, de tafel gedekt en wachtten Roger zijn pilletjes naast zijn kopje.
De rest van de dag werd besteed aan verschillende telefoontjes, van vriendinnen, van Nany, en aan mijn tante (nee, niet mijn tante-vriendin: Françoise en Nononc had ik al in het ziekenhuis aan de lijn gehad). En e-mails beantwoord. Of per e-mail op ‘beterschap-kaartjes’ geantwoord.

Roger deed geregeld een dutje en ik ging nog de schapen voederen. En tegen de avond moest Roger voor het eerst naar de kinesitherapeut. We stapten er naartoe (dat betekent naar het plein waar onze straat naartoe klimt). De man stond er van versteld dat Roger al te voet tot daar was gekomen. Maar, al ziet hij dat zelf niet in omdat hij zich blindstaart op de normale vermoeidheid na een operatie, Roger doet het dan ook heel goed.
Na de oefeningen spraken de twee mannen af voor vandaag om 11 uur en begon ik thuis te koken.

En ‘s avonds, terwijl ik verder las in ‘Congo’, kreeg ik ineens een boek van Hervé Bazin in het oog dat op de salontafel rondslingerde. ‘Lève-toi et marche’ dat ik nog niet gelezen heb. Mijn lectuur bestond verder afwisselend uit ‘Congo’ en die roman. Wat een stijl hanteert die Bazin toch! Gewoon subliem! Eigenlijk ben ik eigenaardig: ik pleit constant voor meer respect voor onze Nederlandse taal en tegelijk sta ik steeds in een bijna beate bewondering voor de stijl uit de beste Franse romans, die ik nooit heb geëvenaard geweten in Nederlandstalige romans. Of ligt het aan het feit dat ik de subtiliteiten van het Frans toch nog beter kan smaken dan die van het Nederlands?

Ik vergezelde deze ochtend Roger nog eens naar de fysiotherapeut en terwijl hij zijn oefeningen deed, stapte ik verder naar Heers. Het was opvallend minder koud dan de vorige dagen en de wandeling deed me echt deugd. Overal was de sneeuw nu bijna helemaal verdwenen. Ik moest achtereenvolgens bij de apotheker en op de post zijn, wat maakte dat ik pas om 12:20 terug thuis was, waar Roger mij al stond op te wachten. We aten, en daarna, terwijl Roger nog wat rustte, heb ik voor mijn BTW-aangifte gezorgd, nog een beetje gewerkt voor de KVLS (facturatie), een beetje opgeruimd, de schapen eten gegeven, en verder gelezen. En deze avond heb ik artisjokharten met ham klaargemaakt. We hadden dat ooit in Spanje gegeten, vonden dat lekker en ik wilde het zelf wel eens proberen te bereiden. Google bleek weer een uitstekende hulp.

Op de radio hoorden we over de nieuwe strubbelingen in de regeringsformatie. Die formatie zal nooit lukken op deze manier. Franstaligen spreken constant van ‘compromissen’ maar lijken niet in te willen zien dat de Nederlandstaligen al veel te veel toegevingen hebben moeten doen.

dinsdag 4 januari 2011

Vrienden

Vandaag kregen we een telefoontje van die zieke vriendin van mij die nu in Gent woont. Enkele weken geleden (lang voor we wisten dat Roger zou geopereerd worden) had ik haar nog eens proberen op te bellen maar ze nam nooit op. Omdat ik vreesde dat ze nog wat zieker was geworden, en omdat ze geen e-mail heeft, heb ik haar toen een brief geschreven. Waar ze nog niet op had geantwoord; maar om eerlijk te zijn, ik dacht er ook niet meer aan de laatste dagen.

Bleek dat ze net die dag dat ik de brief had geschreven ten dode was opgeschreven: longontsteking en hartfalen. Terwijl ze op de intensieve afdeling van een ziekenhuis in Gent lag, hadden de dokters haar zoon en dochter gewaarschuwd dat ze het niet zou halen. Maar haar levensdrang bleek weer heel sterk, want op 24 december, net toen Roger werd geopereerd, werd zij ontslagen uit het ziekenhuis.

We hebben lang gepraat. Over de dood natuurlijk. Omdat zij ‘niet zoals ik een filosofie errond heeft’ (zo zegt ze dat) is haar angst voor die passage soms bijna ondraaglijk. We praatten ook over al onze vrienden die al zijn ‘overgegaan’: Dirk Lambrechts, Colette, Els, Dirk Van Esbroek, Eddy, de vriend van Seany, Fred Derricks, Wannes Van de Velde, Walter De Bock, en zoveel anderen. En dus kwam onze jeugd met een hele resem aan plezierige herinneringen ook aan bod (zij is 12 jaar ouder dan ik en is nu 73, een jaar ouder dan Roger zijn moeder toen die stierf). Het deed me deugd eindelijk haar stem nog eens te horen.

‘Jessyke,’ zei ze, ‘ik ga je waarschijnlijk nooit meer ontmoeten. Maar we blijven contact houden hé?’ En of we dat zullen doen!

We kregen ook een telefoontje van mijn broertje die zaterdagmiddag zou langskomen. En van Liliane die met Paul vrijdag even op bezoek zal komen.

En Rogers huisarts kwam even langs. Hij raadde Roger aan een beetje te gaan wandelen. Op die raad had ik gewacht! Ik vond al een poosje dat Roger aan korte wandelingen toe is, maar hij wilde liever het advies van de dokter afwachten. Dus, vanaf morgen beginnen we voorzichtig weer buitenhuis te komen.

zondag 2 januari 2011

Buurvrouw Marie-Claire

Het werd een rustige zondag. Roger klaagt over geen pijn, maar hij voelt zich nog wel heel moe, en slaapt dus geregeld een uurtje in de relax. Ik heb de salon, de badkamer en de gang op de verdieping gestofzuigd, de schapen eten gegeven, nieuwe mezenbollen opgehangen op het terras, en daarna even op Google gezocht hoe ik binnenkort etenswaren aan huis kon laten leveren (voor de eerstvolgende dagen heb ik nog voldoende reserve in huis). Ik had net met Roger afgesproken dat ik Colruyt zou aanspreken, toen er werd gebeld.

Het waren Marie-Claire en haar dochter Nele. Met een uitstekende fles wijn, nota bene! (Ik weet dat de wijn lekker is, want ik ben er nu een glaasje van aan het drinken, terwijl Roger weer even in slaap is gevallen).

Ik heb al verteld hoezeer en hoe vaak ik hulp heb gekregen van Marie-Claire sinds we hier wonen. Nu kwam ze weer af met een heel praktisch voorstel: of ik misschien morgen samen met haar boodschappen wilde doen. Even wilde ik haar voorstel afwimpelen: ik had de indruk dat dit te veel van haar zou vergen.

Maar Marie-Claire kennende, had ik moeten weten dat er geen ontkomen aan was! Glimlach Als ze het mij gemakkelijk kan maken, zorgt ze wel voor een zachte druk! En in feite verheug ik me al op dat samen winkelen bij Delhaize in Heers morgen.

Marie-Claire haar man was verkouden, vertelde ze me (anders was hij even met haar meegekomen). Eigenaardig: ikzelf ben verkouden aangekomen bij Roger vorige vrijdag. Heeft haar man (die me naar Sint-Truiden had gevoerd) mijn beginnende verkoudheid overgekregen, of had ik het van hem overgekregen? Bij mij is het bijna over (snel he? Dat is typisch sinds ik klassieke homeopathie gebruik).

Met Marie-Claire en Nele praatten we bij een kopje thee of koffie, onder andere over onze jeugd. En het viel me op dat Nele een beetje jaloers was op onze jonge jaren. Feit is dat jonge meisjes nu minder vrijheid genieten dan in onze tijd. Toch een bepaalde soort vrijheid. Wij mochten niet naar dancings voor ons 18 jaar, maar onze moeders waren niet ongerust als we fietsten langs verlaten wegen die liepen door een bos of langs een kanaal. Nu is Marie-Claire al bang als Nele langs de achterkant van het kasteelpark van Heers naar de hoofdgemeente fietst. En met reden, als ik hoor van Nele hoe vaak zij en haar vriendinnen aangesproken worden door dubieuze mannen in een voorbijrijdende auto. Roger opperde dat er in onze jonge tijd  minder auto’s waren (dat is waar) en dat potentiële verkrachters het dus minder gemakkelijk hadden. En, zoals Roger ook zei, in die tijd kende iedereen iedereen!

O ja, en deze avond heb ik dus weer mijn fantasie moeten aanspreken voor het eten. Onze tomaten moesten echt gebruikt worden. Ook de komkommer had zijn beste tijd gehad. Die laatste heb ik voor een groot deel verwerkt in een soepje voor morgen (ik weet uit ondervinding dat komkommer, kervel, peterselie en uien samen kunnen zorgen voor een prachtige soep). Eén stukje komkommer werd toegevoegd aan mijn slaatje bestaande uit tomaten, koude aardappelen, tonijn, ansjovis gevuld met kappers, één eitje voor ons beiden, uien, appelen en notenolie aangevuld met Balsamico-azijn.

En nog even dit: ik heb vandaag een e-mail gestuurd naar Trees met wie ik een kamer deelde in het familieverblijf in Leuven. De mail is teruggekomen, en dat vind ik erg jammer. Roger zegt me dat ik het anders had moeten doen: ik had haar mijn e-mailadres moeten geven, en niet het hare vragen. Ja, maar ik was dan weer bang dat ze op die manier mijn gegevens verkeerd zou noteren (want het gebeurde via telefoon).

zaterdag 1 januari 2011

Nieuwjaar 2011

Gisteren, op de laatste dag van 2010, heeft de echtgenoot van Marie-Claire me naar het station van Sint-Truiden gevoerd. Langs daar gaat het echt veel sneller: nog geen uur nadat de trein naar Leuven vertrokken was, kwam ik bij Roger aan in Gasthuisberg. Ik ga straks of morgen eens opzoeken of ik (desnoods via Borgloon) gemakkelijk met de bus in Sint-Truiden geraak. Ik wil immers niet constant mijn buren lastig vallen. En nee, als ik dat opzoek is het niet omdat ik morgen of zo weer Roger moet gaan bezoeken: hij en ik zijn deze middag thuis gebracht door Geert en Elvira. Maar… heel binnenkort zullen we ter gelegenheid van een ‘blijde gebeurtenis’ naar Leuven willen, en vermits Roger een zestal weken niet mag rijden, moet ik wel zorgen voor een alternatief!

Roger leek het vandaag nog een beetje beter te maken. En hij vertelde me dat hij inderdaad naar huis mocht. Elvira en Geert zouden mij iets later  komen halen, en ik belde ze dus op met de vraag of ze Roger zijn kleren (die nog bij hen lagen) wilden meebrengen.

Het heeft nog lang geduurd voor Roger eindelijk het ziekenhuis mocht verlaten: we moesten achtereenvolgens wachten op de diëtiste, op de brief van de chirurg voor zijn huisarts, enzovoort. Ondertussen heb ik even gebeld naar het ‘familieverblijf’, naar Trees. Zij heeft minder geluk: haar man moet nog verschillende huidtransplantaties ondergaan, en voorlopig was de volgende operatie uitgesteld omdat hij koorts had. Ik heb Trees haar e-mailadres gevraagd.

Rond 17 uur (er was al avondeten opgediend voor Roger! En dat komt natuurlijk op de rekening, ook al heeft hij er geen kruimel van gegeten) konden we eindelijk vertrekken.

Onze Subaru had al die tijd op de parking van Gasthuisberg gestaan. De bedoeling was eerst dat Marie-Claire haar man en zoon vandaag naar Gasthuisberg zouden komen, en dat  een van de twee daarna met onze auto (en ons) naar Veulen zou rijden. Maar Elvira en Geert stelden ook voor ons vandaag naar Veulen te brengen (nadat we eerst oudjaar bij hen zouden gevierd hebben gisteren). Ik heb wel tien keer gevraagd of dat niet te moeilijk was, maar ze drongen aan en ik belde dus even naar Marie-Claire.

Elvira zou mij gisteren meenemen in hun auto, terwijl Geert en Roger met de Subaru naar ‘huis’ zouden rijden. Elvira en ik kwamen eerst ‘thuis’ aan. We vonden het eigenaardig dat Roger en Geert er nog niet waren: Elvira belde Geert op zijn mobieltje. Bleek dat onze Subaru weigerde te starten!

Elvira reed terug naar Gasthuisberg waar we de twee mannen oppikten. Vandaag zouden we naar ‘Touring’ bellen.

Eenmaal ‘thuis’, begonnen Elvira en Geert te koken (en  ik mocht helpen! Glimlach). Ik genoot van het zichtbare plezier waarmee ze zich wijdden aan die job (en kreeg zowaar zin om zelf te koken: dat had ik al meer dan een week niet gedaan). Ondertussen zat Roger wat te rusten op de sofa (hij leek ineens heel moe, wat ik wel normaal vond). Ik ging af en toe toch even aan mijn sigaret lurken op het terras. Nog voor ons eerste glas uitstekende Cava was de nacht al ingevallen, en ik hoorde een uil in de verte. De tuin zag bijna niet meer wit en van het dak drupte constant smeltende sneeuw. De dooi was duidelijk ingezet. Het was dan ook opvallend minder koud!

Volgden, na ons aperitief, een succulente zeevruchtensoep, hertenfilet met knolselderpuree, appelmoes, veenbessen,  kroketjes, en een uitmuntende saus die aan Geert zijn inspiratie was ontsproten.

Om middernacht belde ik even Nany (die bij een van haar beste vriendinnen was), naar Hendrik (bij vrienden, met Anneke) en naar Zeger (ook bij vrienden). En daarna aten we een heerlijke appeltaart die Elvira had gebakken. Zo’n echte ‘Limburgse vlaai’!

Roger en ik zijn vrij vroeg naar bed gegaan: ik zag wel dat hij doodmoe was. En om eerlijk te zijn, zelf had ik de vorige dagen ook veel slaaptekort opgestapeld.

Vandaag zijn Roger en ik rond 10 uur opgestaan. Terwijl ik op het terras een sigaret rookte, merkte ik dat de sneeuw nog een beetje meer was gesmolten. Toch beloven de weerberichten dat we het weer kouder gaan krijgen de volgende dagen!

Nadat ons meisje en Geert waren opgestaan, hebben we ontbeten (met koffie en thee, vers gebakken brood, eitjes en, vooral voor mij, zwarte, bittere chocolade).

Daarna belde Roger naar ‘Touring’. Nog geen uurtje later stonden de mensen van ‘Touring’ al op de parking van Gasthuisberg en weldra kon onze ‘karavaan’ naar Veulen vertrekken: Geert met Roger in de Subaru, Elvira met mij in hun auto. Nogmaals enorm bedankt, lieve ‘kindjes’!

Wat een blij gevoel gaf dat, weer met Roger thuis te zijn! Ik zette koffie en thee, die we nog even samen dronken, en daarna vertrokken Elvira en Geert. Morgen moeten ze weer naar een feest!

En, terwijl Roger weer even rustte in de relax, ben ik beginnen uitpakken, opruimen, en bedenken wat ik zou klaarmaken deze avond. De ingrediënten die ik in huis heb zijn bijna altijd in functie van Roger zijn dieet (nee, niet ik bezorg hem die slagadervernauwingen! Glimlach Als het al aan het eten ligt – want het is ook wel congenitaal, denk ik – dan ligt het aan het broodbeleg dat ik hem liever niet zie eten!). En vermits die operatie vrij onverwacht is gebeurd, had ik nog vrij veel etenswaren in huis. Deze avond werd het dus een gratin (ja hoor, zo mager als maar zijn kan) van bloemkool, aardappelen en garnalen. En voor de volgende dagen zal ik mijn fantasie nog mogen aanspreken om wat lekkers klaar te maken met wat ik in de koelkast vind: leuk vooruitzicht! En wat een geluk dat we een uitstekende koelkast hebben: in onze vorige zouden al die spullen al lang klaar geweest zijn om naar de compost te verhuizen!

Na het eten, het opruimen, het laten draaien van een wasmachine en het ophangen van de was, én het (oppervlakkig) schoonmaken van de keuken kreeg ik ook ‘mijn klop’. Ik heb vorige week immers vrij weinig geslapen, veel gezeuld met een koffer die voor mij eigenlijk te zwaar is, mij zorgen gemaakt, en onnodig uren zitten wachten en mij enerveren. Terwijl ik even verder wilde lezen in ‘Congo’, ben ik  ingedommeld op de sofa.

Roger zegt me net dat hij gaat slapen. Ik blijf nog even op om deze post te vervolledigen, en dan kruip ik ook onder ons donsdeken. Volgende dagen wacht er immers nog veel werk (onder andere voor de KVLS en voor Heemkunde) dat ik heel de week heb uitgesteld. Maar eerst moet ik een beetje schoonmaken (met die massa sneeuw van de vorige weken die constant binnengebracht werd, is heel ons huis smerig geworden).