Gisteren, op de laatste dag van 2010, heeft de echtgenoot van Marie-Claire me naar het station van Sint-Truiden gevoerd. Langs daar gaat het echt veel sneller: nog geen uur nadat de trein naar Leuven vertrokken was, kwam ik bij Roger aan in Gasthuisberg. Ik ga straks of morgen eens opzoeken of ik (desnoods via Borgloon) gemakkelijk met de bus in Sint-Truiden geraak. Ik wil immers niet constant mijn buren lastig vallen. En nee, als ik dat opzoek is het niet omdat ik morgen of zo weer Roger moet gaan bezoeken: hij en ik zijn deze middag thuis gebracht door Geert en Elvira. Maar… heel binnenkort zullen we ter gelegenheid van een ‘blijde gebeurtenis’ naar Leuven willen, en vermits Roger een zestal weken niet mag rijden, moet ik wel zorgen voor een alternatief!
Roger leek het vandaag nog een beetje beter te maken. En hij vertelde me dat hij inderdaad naar huis mocht. Elvira en Geert zouden mij iets later komen halen, en ik belde ze dus op met de vraag of ze Roger zijn kleren (die nog bij hen lagen) wilden meebrengen.
Het heeft nog lang geduurd voor Roger eindelijk het ziekenhuis mocht verlaten: we moesten achtereenvolgens wachten op de diëtiste, op de brief van de chirurg voor zijn huisarts, enzovoort. Ondertussen heb ik even gebeld naar het ‘familieverblijf’, naar Trees. Zij heeft minder geluk: haar man moet nog verschillende huidtransplantaties ondergaan, en voorlopig was de volgende operatie uitgesteld omdat hij koorts had. Ik heb Trees haar e-mailadres gevraagd.
Rond 17 uur (er was al avondeten opgediend voor Roger! En dat komt natuurlijk op de rekening, ook al heeft hij er geen kruimel van gegeten) konden we eindelijk vertrekken.
Onze Subaru had al die tijd op de parking van Gasthuisberg gestaan. De bedoeling was eerst dat Marie-Claire haar man en zoon vandaag naar Gasthuisberg zouden komen, en dat een van de twee daarna met onze auto (en ons) naar Veulen zou rijden. Maar Elvira en Geert stelden ook voor ons vandaag naar Veulen te brengen (nadat we eerst oudjaar bij hen zouden gevierd hebben gisteren). Ik heb wel tien keer gevraagd of dat niet te moeilijk was, maar ze drongen aan en ik belde dus even naar Marie-Claire.
Elvira zou mij gisteren meenemen in hun auto, terwijl Geert en Roger met de Subaru naar ‘huis’ zouden rijden. Elvira en ik kwamen eerst ‘thuis’ aan. We vonden het eigenaardig dat Roger en Geert er nog niet waren: Elvira belde Geert op zijn mobieltje. Bleek dat onze Subaru weigerde te starten!
Elvira reed terug naar Gasthuisberg waar we de twee mannen oppikten. Vandaag zouden we naar ‘Touring’ bellen.
Eenmaal ‘thuis’, begonnen Elvira en Geert te koken (en ik mocht helpen! 
). Ik genoot van het zichtbare plezier waarmee ze zich wijdden aan die job (en kreeg zowaar zin om zelf te koken: dat had ik al meer dan een week niet gedaan). Ondertussen zat Roger wat te rusten op de sofa (hij leek ineens heel moe, wat ik wel normaal vond). Ik ging af en toe toch even aan mijn sigaret lurken op het terras. Nog voor ons eerste glas uitstekende Cava was de nacht al ingevallen, en ik hoorde een uil in de verte. De tuin zag bijna niet meer wit en van het dak drupte constant smeltende sneeuw. De dooi was duidelijk ingezet. Het was dan ook opvallend minder koud!
Volgden, na ons aperitief, een succulente zeevruchtensoep, hertenfilet met knolselderpuree, appelmoes, veenbessen, kroketjes, en een uitmuntende saus die aan Geert zijn inspiratie was ontsproten.
Om middernacht belde ik even Nany (die bij een van haar beste vriendinnen was), naar Hendrik (bij vrienden, met Anneke) en naar Zeger (ook bij vrienden). En daarna aten we een heerlijke appeltaart die Elvira had gebakken. Zo’n echte ‘Limburgse vlaai’!
Roger en ik zijn vrij vroeg naar bed gegaan: ik zag wel dat hij doodmoe was. En om eerlijk te zijn, zelf had ik de vorige dagen ook veel slaaptekort opgestapeld.
Vandaag zijn Roger en ik rond 10 uur opgestaan. Terwijl ik op het terras een sigaret rookte, merkte ik dat de sneeuw nog een beetje meer was gesmolten. Toch beloven de weerberichten dat we het weer kouder gaan krijgen de volgende dagen!
Nadat ons meisje en Geert waren opgestaan, hebben we ontbeten (met koffie en thee, vers gebakken brood, eitjes en, vooral voor mij, zwarte, bittere chocolade).
Daarna belde Roger naar ‘Touring’. Nog geen uurtje later stonden de mensen van ‘Touring’ al op de parking van Gasthuisberg en weldra kon onze ‘karavaan’ naar Veulen vertrekken: Geert met Roger in de Subaru, Elvira met mij in hun auto. Nogmaals enorm bedankt, lieve ‘kindjes’!
Wat een blij gevoel gaf dat, weer met Roger thuis te zijn! Ik zette koffie en thee, die we nog even samen dronken, en daarna vertrokken Elvira en Geert. Morgen moeten ze weer naar een feest!
En, terwijl Roger weer even rustte in de relax, ben ik beginnen uitpakken, opruimen, en bedenken wat ik zou klaarmaken deze avond. De ingrediënten die ik in huis heb zijn bijna altijd in functie van Roger zijn dieet (nee, niet ik bezorg hem die slagadervernauwingen! Als het al aan het eten ligt – want het is ook wel congenitaal, denk ik – dan ligt het aan het broodbeleg dat ik hem liever niet zie eten!). En vermits die operatie vrij onverwacht is gebeurd, had ik nog vrij veel etenswaren in huis. Deze avond werd het dus een gratin (ja hoor, zo mager als maar zijn kan) van bloemkool, aardappelen en garnalen. En voor de volgende dagen zal ik mijn fantasie nog mogen aanspreken om wat lekkers klaar te maken met wat ik in de koelkast vind: leuk vooruitzicht! En wat een geluk dat we een uitstekende koelkast hebben: in onze vorige zouden al die spullen al lang klaar geweest zijn om naar de compost te verhuizen!
Na het eten, het opruimen, het laten draaien van een wasmachine en het ophangen van de was, én het (oppervlakkig) schoonmaken van de keuken kreeg ik ook ‘mijn klop’. Ik heb vorige week immers vrij weinig geslapen, veel gezeuld met een koffer die voor mij eigenlijk te zwaar is, mij zorgen gemaakt, en onnodig uren zitten wachten en mij enerveren. Terwijl ik even verder wilde lezen in ‘Congo’, ben ik ingedommeld op de sofa.
Roger zegt me net dat hij gaat slapen. Ik blijf nog even op om deze post te vervolledigen, en dan kruip ik ook onder ons donsdeken. Volgende dagen wacht er immers nog veel werk (onder andere voor de KVLS en voor Heemkunde) dat ik heel de week heb uitgesteld. Maar eerst moet ik een beetje schoonmaken (met die massa sneeuw van de vorige weken die constant binnengebracht werd, is heel ons huis smerig geworden).
Een drankje hebben we wel gekregen.
) hebben Marie-Claire en ik zitten bijpraten in de cafetaria. Ze vertelde onder andere over al haar bezigheden (ze knutselt ongelooflijk mooie dingetjes in elkaar). En wat ik vermoedde gemerkt te hebben bij haar thuis voor we vertrokken, bleek waar. Ze is voor Elena een prachtige, schattige souvenir aan het maken, vertrekkende van haar geboortekaartje. Morgen gaan we even naar Elvira en Geert, en ik mag het hebbedingetje dan meenemen.
Hij leek trouwens helemaal niet buiten adem van zijn stappen naar de fysiotherapeut en terug. Hij doet het dus goed en ik vroeg me af of we niet een tiental minuutjes zouden wandelen.
Als ze het mij gemakkelijk kan maken, zorgt ze wel voor een zachte druk! En in feite verheug ik me al op dat samen winkelen bij Delhaize in Heers morgen.