Onze gastheer in Wijgmaal had vandaag 9 mensen uitgenodigd die elkaar hebben leren kennen in het zog van (onder andere auteur en flamencogitarist) Dirk Lambrechts zaliger: http://www.volkskrant.nl/archief_gratis/article580740.ece/Het_was_verdriet,_niet_de_drank_Dirk_Lambrechts_Kunsthistoricus_1944-2006. (opgepast, Dirk verzon veel, dus dat stukje proza moet je wel met een korreltje zout lezen). Met de jaren hadden veel kennissen van onze overleden vriend elkaar wat uit het oog verloren (verhuizingen, huwelijken, scheidingen, enzovoort). Maar sinds het overlijden van Dirk hebben we elkaar weergevonden (om te beginnen op zijn uitvaart) en komen we geregeld in kleine groepjes bij elkaar bij de ene of de andere. Vorig jaar was het bij ons te doen.
Het werd een prachtige zondag ondanks het niet zo warme weer (maar de voorspelde regen is gelukkig uitgebleven). Eerst kregen we een paar glazen heel lekkere Vinho Verde met hapjes, waaronder succulente zelfgemaakte rillettes van gerookte makreel. Daarna ging het te voet naar de watermolen van Rotselaar.
(Foto Roger)
Die molen met woonhuis, stallen, bakhuis en schuren behoorde destijds toe aan de grootouders (Van Doren) van Dirk Lambrechts; en later, toen ze leegstond, heeft hij er ons verschillende keren binnen geloodst. Nu zijn de gebouwen volledig gerestaureerd en worden ze bewoond door een wooncollectief.
(Foto Roger)
En precies vandaag was de molen te bezichtigen. Nostalgie troef!
(Foto’s Roger)
Klik hieronder voor wat uitleg over die molen:
http://dirkvansintjan.wordpress.com/waarom-groen/
Na een fikse wandeling terug naar het mooie huis van onze gastheer, kregen we een zeer uitgebreide maaltijd, op basis van verschillende zelfbereide, vooral Griekse, specialiteiten en heerlijke wijnen. Ik vermoedde echt niet dat onze vriend zulke goede kok was (ik krijg binnenkort enkele recepten per e-mail toegestuurd).
(Foto’s Roger)
De gesprekken waren levendig en vrolijk, maar soms werd die vrolijkheid wel getemperd door herinneringen aan afwezige, zieke en overleden vrienden.
Onze gastheer zou ondertussen ‘toepasselijke’ muziek opzetten. Omdat we Congolese muziek hoorden voor het eten op tafel kwam, was ik al bang dat hij ‘kip op z’n Congolees’, oftewel ‘Moambe’ zou serveren, maar nee dus!:-) (Roger lust geen kip). Alleen werd ik door die muziek nog meer nostalgisch (omwille van mijn kinderjaren in Congo natuurlijk).
En daarna hoorden we Juan Masondo, ook een vriend van Dirk Lambrechts, zijn warme stem. http://nl.wikipedia.org/wiki/Dirk_Van_Esbroeck
Roger en ik zijn als eersten vertrokken: we wilden nog even naar Leuven om bij Elvira en Geert langs te gaan.
Bij hen stond dan weer jazz op. En die muziek maakt me ook dromerig (ik weet niet waarom) en zo rustig. Ik krijg die van Roger nooit te horen! Maar vroeger, toen we nog niet echt hier woonden, maar wel bijna elke vrijdag van Antwerpen naar Veulen reden, stond onderweg de autoradio op. En de jazz die we toen elke vrijdag hoorden, maakte dat ik, die altijd bang ben in een auto, heel rustig werd tijdens die tocht van Antwerpen naar Veulen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten