Van Borgloon naar het klooster in Kerniel en terug

We vonden vandaag weer tijd om een uurtje te wandelen. Van Borgloon naar het klooster van Colen in Kerniel en terug.

Met Roger op stap gaan is altijd een beetje avontuurlijk, en dat was nu ook het geval. Het pad liep (zoals we een poosje geleden nog hadden opgemerkt) ineens dood op een immens maïsveld. Net zoals de vorige keer ploeterden we daar door, in de wetenschap dat volgens onze herinnering daarachter het pad zou verderlopen. Helaas, na een kleine tien minuten tussen de maïskolven, kwamen we het destijds gevolgde pad niet tegen. Roger – met zijn ontzettend sterk oriëntatievermogen, ‘opgedaan tijdens mijn legerdienst’, zegt hij – vond het eindelijk terug na enkele stappen in verschillende richtingen tussen de netels. Ik had een zomerpantalon aan (het was nog steeds heel warm) en desondanks zijn mijn benen geneteld tot en met!

Terwijl we door die netels stapten, deden we een fazantwijfje  opvliegen. Ik hoop dat die haar nest niet in de steek heeft gelaten! En ik dacht weer aan wat Roger deze ochtend heeft ontdekt in een vroegere varkensstal. Een nest van zes schattige katjes! Ik had me al afgevraagd welke rare vogel ik ‘s avonds soms hoorde. Het waren die katjes die jankten!

Nadat we nog een konijntje zagen (en dat liep, eigenaardig genoeg, niet weg van ons) stapten we verder naar het klooster, nu langs een heel begaanbaar pad.

Roger en ik hadden het over die katjes. Hij dacht dat de moeder ze achtergelaten had en we vroegen ons af of we dan niet naar het dierenasiel moesten bellen. Maar deze avond zag Roger gelukkig de moederkat. Waarschijnlijk moet ze op tijd en stond eten gaan zoeken zodat ze haar kroost kan zogen. Misschien morgen achteloos wat etensrestjes deponeren op onze “koer”?

Aan het klooster van Colen aangekomen, zagen we dat daar serieuze werken aan de gang zijn.

 Foto’s Roger

En we liepen langs de vroegere spoorwegberm terug naar Borgloon. Opvallend hoe lekker fris het daar was, in de schaduw van onder andere vele wilgen en hoge meidoornstruiken.  We kwamen twee fietsers tegen, én weer een konijntje. Dat weer niet snel wegschoot. Roger dacht zelfs dat het blind was. Was dat eerste konijn dat dan misschien ook? Myxomatose?

Het rook meestal heel lekker onderweg. Jammer dat onze vriend uit Oost-Vlaanderen  er niet was om mij uit te leggen wat ik precies rook!

Over heemkunde, nationalisme, hagen scheren en een wandelingetje

Vandaag heeft Roger eindelijk een deel van onze heg geschoren. En ik voelde wel dat het te zwaar wordt voor hem: misschien moeten we toch echt eens aanspraak maken op Roger zijn rechten als gepensioneerde? Hij kan immers via het OCMW iemand anders die klusjes laten klaren.

En daarna wandelden we een goed half uur in en rond Engelmanshoven. Roger heeft geen foto’s gemaakt, maar vertelde me wel constant welke kerktorens hij zag aan de horizon, terwijl ik soms echt niet meer wist waar we precies waren. En het was warm! Tot 28°C in deze buurt!

Deze avond was het weer (en de laatste keer) les, gegeven door Rombout Nijssen,  in ons heemkundelokaal.  Over de parochiale doop- en begrafenisregisters van Mechelen-Bovelingen (deelgemeente van Heers), én, het aller interessantste, over een soort schrift dat de pastoor bijhield over wat hij moest vertellen en aankondigen vanop de kansel. Dat was echt boeiend, want eigenlijk stond daar het hele (verenigings) leven van een dorp in vervat.  Deze keer kregen we geen “huistaak” tenzij, voor wie het kon, onze vorige “huistaken” via  e-mail op te sturen naar Rombout.

Terwijl Roger deze ochtend de heg snoeide, heb ik heel even diagonaal gelezen in “Kort Manifest”, één van de bladen waarop we geabonneerd zijn. Er stond een stukje in van Jaak Peeters over  nationalisme. En (maar, ik herhaal, ik heb nog maar de kans gehad om heel diagonaal te lezen), ik denk dat ik ook een nationalist ben. Oké, ik heb heel veel interesse voor andere culturen. Maar dat kun je pas hebben nadat je jezelf hebt gesitueerd. Of niet?

Al is het ook zo dat ik soms Vlamingen allerlei verwijten toeslinger (ze zijn te tam, ze verzorgen hun taal niet) en Franstaligen (waar ik ben mee opgegroeid) dan weer verwijt dat ze zich (meestal) nergens willen aanpassen.

Elena, Zeger en “Google docs”

We gingen deze middag weer een goedlachse Elena afhalen bij de onthaalmoeder Lutti. Lutti verjaarde vandaag en had al “haar” kindjes getrakteerd: in de tas van Elena zaten nieuwe badspeeltjes.

Vandaag was het ongelooflijk warm (tot 26°C in de schaduw) en we hebben dan ook een groot deel van de middag op het terras van Geert en Elvira doorgebracht. Elena in haar relax of op haar speeltapijt. Waar ze natuurlijk geregeld van af kroop. Ze sleurt nog steeds knuffels mee bij het kruipen, probeert zich nu aan alles recht te trekken (naar het schijnt is het haar onlangs helemaal gelukt op de sofa, maar in ons bijzijn geraakte ze alleen op haar knieën). Uiteraard is ze een paar keer gevallen, en de tegels van het terras deden geen deugd aan haar hoofdje. Maar enkele zoenen volstonden om het huilen te doen ophouden.

Weer viel het me op dat ze echt vecht tegen de slaap. En daarin herken ik onze oudste. Die wilde ook nooit gaan slapen als baby! Nu nog niet trouwens!

Al bij al heeft Elena door de dag toch drie dutjes van een uurtje gedaan, waarvan een bij Lutti. En vrij veel gegeten. Ik  had de indruk dat ze liever papjes eet dan dat ze melk drinkt en omdat ze haar avondfles niet wilde, had ik daar ook een papje van gemaakt, met babyrijstmeel geparfumeerd met vanille. Dat ging  er wel goed in. Dat gebeurde tijdens onze avondmaaltijd, van Roger, Zeger en mij. En dus zonder Elvira en Geert: zij was immers les gaan geven, hij Spaanse les aan het volgen.

Zodra hij was aangekomen, had Elena meer aandacht voor haar “nonkel Zeger” dan voor ons. Hij hield zich dan ook heel veel met haar bezig, ze speelden samen met al haar  speelgoed. Hij zette haar zelfs op het zitje van het speelgoedvliegtuig dat ze heeft gekregen van collegae van Geert en waar ze nu nog enkel kan aan frutselen. Dat “zitten erop” leek ze echter nog niet zo interessant te vinden…

Tijdens de dutjes van de baby hebben Roger en ik gewerkt aan onze huistaak voor de lessen “Bronnen raadplegen'” van Heemkunde. En Roger werkte eraan verder terwijl ik kookte of voor Elena zorgde.

Ik heb, nadat we thuiskwamen, alles wat hij heeft opgeschreven nog eens nagelezen en die karwei lijkt dus klaar. Net op tijd, want de volgende les krijgen we morgen.

Vlak na het avondeten merkte ik dat er een nieuwe job was aangekomen op mijn smartphone.  Zeger, die nog steeds met Elena bezig was, vroeg me waarom ik er niet meteen aan begon op de netbook door eerst de tekst te plaatsen in “Google docs”.   En hij legde mij uit hoe ik dan verder te werk moest gaan. Zeer interessant is dat inderdaad. Ik heb de tekst kunnen bewerken (in mijn geval dus vertalen) in Google, en heb hem deze avond thuis kunnen downloaden op mijn PC zodat ik nog heel even de spellingscontrole kon toepassen en nagaan of ik wel de terminologie van de klant had gebruikt.

En we gaven daarna Elena haar badje. Natuurlijk heeft ze in het water gespeeld met de vis, de eend, de zeester en de dolfijn die ze pas van Lutti had gekregen.

 Foto’s Roger

Zeger hielp me daarna haar pyjama aantrekken (want dat is bij haar geen sinecure meer, zo beweeglijk is ze). En Roger maakte foto’s.

En ik wilde haar toch nog wat melk geven voor het slapengaan. Weer weigerde ze. En omdat ze zowat in slaap viel in mijn armen, hebben we haar dan toch maar te slapen gelegd.

Rond 22:30 uur kwamen Elvira en Geert thuis van hun les. En wij, en Zeger, vertrokken naar huis.

Doodsklokken en gebrek aan aandacht

Enkele dagen geleden hoorde ik de doodsklokken luiden in ons dorp. Dat is niet ongewoon, want hier wonen veel oudere mensen. Maar je vraagt je toch telkens af wie er nu weer gestorven is!

De volgende dag vonden we een overlijdensbericht in onze brievenbus. De naam van de overgegane persoon zei me niets (ik ken nog niet alle dorpsbewoners) en de overleden vrouw bleek meer dan 90 jaar oud te zijn. Ik vond dat een mooie leeftijd, bad even voor haar zielerust, maar dacht er verder niet meer aan.

Deze ochtend echter werd ik wakker geluid door de kerkklok. Ik vroeg me af of er weer iemand gestorven was… (Roger zegt dat ik echt eens de verschillende tonen moet leren onderscheiden: de doodsklokken luiden anders dan de klokken die je naar de kerk lokken).

En na ons ontbijt wilde ik nog enkele papieren opruimen, en onder andere doodsbrieven archiveren (jaja, ik had daar de tijd voor: mijn laatste vertaling is geleverd). En ik viel op dat overlijdensbericht van die oude vrouw! Toen ik dat in de bus had gevonden, had ik het heel druk, maar deze keer bekeek ik het beter: ik had die vrouw al wel ontmoet! Ik begon na te gaan wie de kinderen waren. En ja hoor, mijn vermoeden werd bevestigd! Ze was de moeder van Maria, de vrouw uit het echtpaar dat ons dit huis heeft verkocht!

Dat ik dat niet doorhad! Maar ja, de naam van de overledene zei mij niets… en ik herkende haar eerst niet zo goed op de foto, en ik had het toch zo druk!

Maar toch, had ik die dag de doodsbrief aandachtiger gelezen, dan hadden we deze ochtend de uitvaartmis wel bijgewoond. Roger is destijds wel vanuit Antwerpen speciaal naar hier gereden om de uitvaart van Jozef, de man van die Maria, en dus schoonzoon van de vandaag begraven vrouw bij te wonen (ik kon niet: ik moest les geven)!

We hebben deze middag de kinderen van de overledene nog snel een deelnemingskaartje gestuurd. Maar eigenlijk is dat vijgen na Pasen!

Druk maar prachtig weekend

Vorige donderdag en vrijdag had ik het druk met vertaalwerk, de les van heemkunde… En met koken voor vrijdag avond en zaterdag!

Want vrijdag avond zouden we Hendrik en Anneke afhalen aan het station van Tongeren, en zaterdag verwachtten we mijn vriendinnen Denise en Marie-Louise.

Terwijl ik met al dat werk bezig was, had Roger aan een nieuw project gedacht. Iemand van Heemkunde had hem verteld dat er van veel huizen die voorkomen in het boek “Bouwen door de eeuwen heen in Vlaanderen” geen foto is. En hij wil graag de gebouwen uit onze buurt, waarvan een foto ontbreekt, fotograferen. We begonnen vrijdag even voor we de “kinderen” afhaalden. Het is wel boeiend werk (ook al omdat je sowieso mensen ontmoet die je het een en ander vertellen), maar ik had toch de indruk dat het te weinig beweging vroeg!

Enfin, in het vervolg zal ik misschien moeten zorgen dat we meer te voet doen, ook al staan de huizen nogal ver van elkaar (mijn doel is immers nog steeds Roger veel te doen bewegen).

En de gezellige avond met Anneke en Hendrik gaf hem natuurlijk niet veel meer beweging… We hebben lekker gegeten, veel en gezellig gepraat en naar muziek geluisterd, en zijn natuurlijk weer heel laat gaan slapen. Maar dat wist ik op voorhand en ik had dan ook mijn vroegere klasgenoten Denise en Marie-Louise gevraagd niet voor 14 uur aan te komen zaterdag. 

En het werd een prachtige zaterdag. Mijn vriendinnen hadden weer eens enkele verrassingen bij (wijn, chocolade, kaars) en we konden zelfs op ons terras zitten. Prachtig weer hebben we immers gehad dit weekend.

Maar uiteraard gingen we daarna wandelen. Weer eens in Berlingen, langs die vroegere molen. Daarna offreerde Denise ons een consumptie in Mettekoven. En om de namiddag te eindigen aperitiefden we weer op het terras. Waarna we Osso Bucco (maar met runderschenkel klaargemaakt) aten.

Volgde nog een lange avond met herinneringen (ongelooflijk: Marie-Louise kan zich de naam van elk van onze vroegere klasgenoten herinneren) en reis- en andere verhalen. Ik hoorde dat Hendrik en Anneke volgend jaar graag naar Amerika zouden gaan, en natuurlijk kon onze “reisverslaafde” Denise raad geven.

Ondanks het late uur waarop wij gingen slapen (ik geef toe, later voor ons dan voor Denise en Marie-Louise, want wij zijn nog even opgebleven met Hendrik), stonden de vriendinnen heel vroeg op. Ik had ze uitgelegd waar ze alles konden vinden voor een letterlijk “petit déjeuner”. En toen ik om 10 uur opstond, vond ik ze al in de tuin. In feite hadden ze even in het dorp willen rondwandelen, maar ze kregen de poort niet open!

We zorgden dan voor broodjes, en het werd een gezellige brunch. Ook Anneke was weldra van de partij, maar die ging, na een snel hapje, “hun auto” schoonmaken”. Het is immers zo dat het de “kinderen” hun bedoeling was de Ford vandaag mee naar Antwerpen te nemen. En hier moet ik even iets aan toevoegen waarvan ik weinig begrijp. Anneke en Hendrik hebben allebei een “voorlopig rijbewijs”; zij nadat ze lessen heeft gevolgd in een rijschool, hij nadat hij met onder andere Roger heeft geoefend. Zij mag alleen rijden, mag rijden met 1 persoon die al een aantal jaren een rijbewijs heeft;  hij mag enkel rijden met  iemand die al jaren een rijbewijs heeft en dan – en alleen onder die voorwaarde – mag er nog een passagier bij. Gevolg: ze mogen niet samen rijden. Normaal gezien zou Hendrik dus deze avond de trein hebben moeten nemen, maar ik had aan Marie-Louise gevraagd of hij met hen mocht meerijden. Zij en Denise moesten immers ook naar het Antwerpse.

Omdat die autoschoonmaakbeurt toch even duurde (ook al omdat Anneke ineens onze Subaru onder handen nam: bedankt Anneke!), en Hendrik toch nog niet bij ons was, plukten Denise en Marie-Louise, na wat ik wel een brunch kan noemen, kweeperen in de tuin.

Ze mochten er van Roger immers kilo’s van mee naar huis nemen. Wel waren ze zo lief om een hele mand vol voor ons erbij te plukken!

En rond halfdrie gingen we eindelijk op stap. Roger had een prachtige wandeling uitgestippeld. We vertrokken in Jesseren, aan het voormalig station, wandelden even langs het voetbalveld, gingen dan de Mombeekvallei in, sloegen daar op een zeker ogenblik af naar Gors-Opleeuw waar we onze gasten het kasteel toonden en de vroegere dorpsoven.

En toen dropen Marie-Louise en ik al van het zweet. Het was echt heel warm vandaag! Hadden we onder onze voeten niet constant bladeren horen knisperen, en hadden we niet weer heel veel eikels en bessen ontmoet, je zou je in de zomer wanen. Zo heet! Dus vond ik dat we, voor we weer een uurtje verder stapten, iets mochten drinken in de “Pastorie”, tegenover het kasteel van Gors (Gors-Opleeuw is een deelgemeente van Borgloon en bestaat uit twee samengevoegde kleine gemeentes, Gors en Opleeuw, met elk hun kasteel). En deze keer was het Marie-Louise die absoluut wilde betalen!

Daarna wandelden we naar Zammelen, weer door de Mombeekvallei. Maar niet langs de steilste weg, wel langs die waarvan een zijpad voert naar de weide met daslook. 

En van daar uit ging het weer langs dat huis waar in de tuin enkele zwarte notenbomen staan naar Jesseren.

Deze avond is Anneke voor het eten vertrokken met de Ford.

En kort nadat Hendrik vertrokken was met Denise en Marie-Louise, belde ze al: ze was aangekomen. Zonder problemen, wel met heel veel verkeer op de weg. Proficiat, Anneke!

De foto’s zijn van Roger

Drukte, blijdschap en droefheid

Vandaag gingen Roger en ik weer babysitten. We haalden Elena op bij de onthaalmoeder en merkten weer op hoe graag ze daar blijkt te zijn. Elena lijkt helemaal genezen. Ze heeft wel een lichte verkoudheid, maar ik vermoed toch dat de koorts van zondag en maandag te wijten was aan haar tandjes.

Na ons middagmaal samen met Elvira die even na ons thuiskwam bracht  Roger twee keer snoeisel naar het containerpark. En nadat Elena voor een dutje in haar bedje lag, voor ze zelf aan haar lesvoorbereidingen begon, probeerde Elvira voor mij een te vertalen tekst in PDF-formaat die deze ochtend was aangekomen (met deadline morgen) om te zetten in Word. Dat lukte helemaal niet. Dus zou ik er aan werken na onze thuiskomst (onmogelijk een PDF-bestand te vertalen door de oorspronkelijke tekst te “overtypen'” om zo de lay-out te behouden – en dat was een eis - en ik moest voor de vertaling dus over twee schermen beschikken: een voor de te vertalen tekst, en een voor de vertaling. Op onze netbook - die we bijhadden - zijn uiteraard geen twee schermen aangesloten, en Elvira was zelf bezig op haar PC).

Elena heeft bijna anderhalf uur geslapen. En wilde daarna alleen melk drinken. Waarbij ze weer half in slaap viel. Ik legde haar weer in haar bedje, en ze sliep weer een goed uurtje. Ze moest duidelijk recupereren.

Voor de rest heeft ze veel gespeeld, gelachen en gekraaid in haar wakkere periodes: ik had het gezellig druk met haar. Ik zag op mijn smartphone vrij veel berichten binnenkomen, maar vond zelfs de tijd niet om ze kort te beantwoorden. Enkele mailtjes gingen over het overlijden van Patsy: zoveel mensen zijn echt geschrokken van het nieuws!

Er kwam ook een vertalingsaanvraag binnen: 20 bladzijden “asap'”. Daarop heb ik wel snel geantwoord dat ik daar niet voor volgende maandag zou kunnen aan beginnen.

Roger en ik deden nog even boodschappen voor het avondeten, en toen we met onze waren thuiskwamen, moest Elvira naar school, was Geert pas thuisgekomen en was Elena pas wakker van haar tweede dutje.

Geert en Roger verzamelden samen nog snoeisel en brachten dat voor de derde keer naar het containerpark. Ondertussen gaf ik Elena fruitpap (maar ze at er bijna niets van) en zorgde voor het avondeten, terwijl ons klein meisje eerst wat naar mij zat te kijken vanuit haar relax en daarna, want ze werd het duidelijk beu nog voor ik klaar was, rondkroop in de living.

Geert bakte weer ons vlees (hij is daar echt een specialist in). En Elena zat bij ons aan tafel. Ze probeerde druk zelf te drinken uit een beker.

Elvira had er deze keer niet aan gedacht Zeger te vragen (ik voelde dat zij het ook heel druk had), en ik heb het niet voorgesteld: aangezien ik nog moest vertalen deze avond, wist ik dat we heel vroeg zouden moeten vertrekken. Dat hebben we inderdaad gedaan rond 20 uur. Geert (dat heb ik gemerkt) kan heel goed zorgen voor Elena en zou wel zorgen voor haar bedritueel.

Thuis heeft Roger eerst geprobeerd de te vertalen tekst om te zetten in Word, maar ook hem lukte het niet… Dus heb ik zitten vertalen zoals lang geleden, toen je nog teksten kreeg via het faxtoestel. Op die manier steek je daar toch ontzettend veel meer tijd in!

En na mijn werk (ik hou pas op) had ik geen zin om al die mailers te beantwoorden. Lieve vrienden, ik ben niemand van jullie vergeten, maar ik had het nogal druk, én ik word weer eens geplaagd door tegenstrijdige gevoelens. Ik heb weer zo genoten van kleine Elena en tegelijk treur ik nog steeds over Patsy Claes.

Patsy Claes overleden

Vlak voor we naar Diepenbeek wilden rijden voor de bestuursvergadering van de KVLS kreeg ik achtereenvolgens een vertaling aan, en een mail afkomstig van Facebook. Voor de (korte) vertaling zou ik na de vergadering zorgen, besliste ik, en daarna opende ik, hoewel ik geen echte Facebook-fan ben, toch maar de volgende mail.

Mijn vriendin Martine Delcol had pas vernomen dat onze gemeenschappelijke vriendin Patsy Claes overleden is. Ze vroeg me of ik meer wist. Nee dus, en ik schrok me een bult. Ik had inderdaad al een poosje niets gelezen van Patsy, maar dat is wel gewoon voor haar. Soms mailt ze heel vaak, soms weken niets.

Voor zover ik weet, was Patsy niet serieus ziek. Natuurlijk had ze enkele kwaaltjes, zoals ieder van ons , maar niets heel ernstigs. Wel was ze geregeld heel depressief.

Op de vergadering bleek niemand van haar overlijden te weten (Patsy was lid van de KVLS, en zelfs, voor mijn tijd, lid van het redactiecomité). Iedereen leek even ontsteld als ik.

En ik ben aan het treuren. Ik heb Patsy vrij laat en vrij toevallig leren kennen (mijn vriendin Marie-Louise kende ze wel al langer, van in de periode dat wij elkaar dan weer niet meer ontmoetten). Maar het klikte tussen Patsy en mij. Ik kon echt genieten van haar boekjes, en zij was iemand die me telkens weer meer zelfvertrouwen gaf. Zij genoot van mijn schrijfsels, herhaalde ze met aandrang. En… We hadden afgesproken binnenkort samen een roman te schrijven. We hadden immers ontdekt dat zij, nadat Roger en ik Leuvenverlaten hadden,  mensen heeft leren kennen die wij vroeger goed kenden, onder andere Dirk Lambrechts. En daarover wilden we samen binnenkort fantaseren in een roman.

Vorig jaar (of was het het jaar daarvoor? De tijd gaat zo snel) verloor Patsy haar moeder die alles voor haar betekende. Heeft dat een rol gespeeld in dat overlijden van haar?

Terwijl ik dit schrijf, krijg ik een mail van Martine Delcol: het was een longembolie.

Patsy, waar je nu bent, zul je wel Dirk Lambrechts weer ontmoet hebben, en de stichter van Flair. Tot hopelijk veel later, Patsy! Ik voel me hier nog een klein beetje nodig. Maar ik vergeet je nooit.

Elena, jaarrekeningen van Gutschoven en BHV

Deze ochtend belde ik even naar Elvira. Elena had bij het opstaan nog steeds meer dan 38°C temperatuur, maar een kinder-Perdolan had de koorts doen zakken en ik hoorde haar via de telefoon kraaien bij het spelen. Natuurlijk werd ze niet naar de onthaalmoeder gebracht. Maar dat bracht wel problemen met zich mee. Elvira moest immers les geven deze middag, dus moest Geert vrij nemen. Wij konden echt niet naar hen rijden: Roger had, na onze boodschappen, een afspraak in de garage. In normale omstandigheden zouden vandaag de ouders van Geert zijn komen babysitten, maar ze zijn momenteel in Dénia (Spanje).

Nu, ik ben er bijna zeker van dat Elena gewoon last heeft van haar tandjes en dat de koorts snel zal overgaan!

Wij reden naar Sint-Truiden voor onze wekelijkse boodschappen, maar eerst hield Roger even halt in Opheers. Hij had immers via het Internet gevonden waar zich daar het monument voor de gesneuvelden van 14-18 bevindt, en wilde daar een foto van nemen.

 Foto Roger

Deze avond hebben Roger en ik eindelijk onze huistaak gemaakt. We hebben daar toch meer dan 2 uur aan besteed.

We werden geacht jaarrekeningen van Gutschoven of Veulen (we hebben Gutschoven gekozen) uit 1913, 1914 en 1918 te vergelijken.  En weer is het me opgevallen dat je je heel veel vragen kunt stellen bij zulke ontleding… Eigenlijk was het boeiend, hoewel heel vermoeiend.

We deden het zo: ik vergeleek en dicteerde aan Roger (die veel sneller en beter kan typen dan ik) wat ik opmerkte. In feite, bedacht ik enkele keren,  ben ik zeker dat als hij de observator was geweest, hij veel meer eigenaardigheden had opgemerkt!

En terwijl ik dat voor mezelf uitmaakte, dacht ik terug aan iets wat mijn moeder me gisteren vroeg: ‘Wat vind je van het akkoord over BHV?’. Waarop ik heb geantwoord dat ik er niets kon van vinden vermits ik nog geen inzage had gekregen in de tekst. Eigenaardig genoeg gaf ze mij gelijk, zij die me vroeger altijd mijn “flamingantisme” verweet!

Maar waarom krijgen we de letters van dat akkoord maar niet te lezen in dit zogezegd democratisch land?

Gezellige familiebijeenkomst

Vandaag vond de herdenkingsmis voor mijn vader plaats. Behalve de dochter van mijn zus (die op reis was voor haar werk) en mijn ooms en tantes, was iedereen present: broertje met vrouwtje en dochters, zusje met man en zoon, onze vrienden Beeckman en “tante José”, en uiteraard Zeger, Hendrik en Anneke, Elvira, Geert en Elena, wij en mijn moeder.

Die ons na de dienst thuis allemaal trakteerde op soep, broodjes, wijn en koffie of thee. Roger en Lily Beeckman kwamen niet mee deze keer: Lily was een beetje ziek. Tante José (die dus geen echte tante is, maar onze vroegere buurvrouw) bleef slechts eventjes, want ze had nog een reünie van haar eigen familie deze middag.

Het was oergezellig! Elena werd natuurlijk fel geknuffeld en veel opgepakt en liet het zich welgevallen.

 Elena in de armen van Nany (mijn moeder). Foto’s Roger

Elena in de armen van Stephanie (dochter van mijn broertje). Foto Roger

Na haar dutje vond ik haar echter warm aanvoelen. Elvira nam haar temperatuur op: 38,6°C. Een beetje koorts dus. Ik vermoed dat het van haar tandjes komt. Elvira en Geert besloten toch wijs niet te lang meer te blijven. En twee uurtjes later vertrokken ook de anderen.

Eigenlijk wilde ik deze avond werken aan onze tweede huistaak voor de cursus “Bronnen ontleden”, maar voor een keer dat we nog eens bij Nany waren, besloten Roger en ik toch wat langer te blijven. We hebben samen van nog een glaasje wijn genoten, naar foto’s gekeken en herinneringen opgehaald. En zijn daarna samen gaan avondmalen in een taverne vlakbij.

De hele dag is de lucht nogal dreigend gebleven, maar we kregen geen regen. Een poosje kwam de zon zelfs even piepen van achter de wolken.

 Foto Roger

Regen kregen we wel in het naar huis rijden. En ook files. Met als gevolg dat we vrij laat thuis waren en dat ik, na de boekhouding van de KVLS  en het opmaken van een weekmenu en een boodschappenlijstje, geen zin meer had in die huistaak. Dat is voor “mañana”!

Over de efficiëntie van onze administraties

De laatste dagen lopen we vaak op een grond bezaaid met eikels. En dan grapt Roger wel eens van:  ‘Hier moeten we onze varkens echt naartoe brengen!’.
Waarop ik dan antwoord: ‘Maar eerst moeten we dus varkens kopen!’.

De ironie van het lot wilde dat we deze ochtend bij de post een brief vonden van “Dierengezondheidszorg Vlaanderen”. Daarin stond onder andere: ‘We hebben een vervoersdocument in goede orde ontvangen (…). We kunnen uw aanvraag voorlopig niet verder afhandelen omdar (sic) volgende rubrieken onvolledig of onduidelijk werden ingevuld. (…)

Het formulier dat erbij zat, ging over het vervoer van varkens.

Nu, we hebben wel twee schapen, en hadden vroeger enkele kippen, heel veel katten, maar varkens hebben we nooit gehad.

Een gelijkaardige brief hadden we ook al ontvangen helemaal in het begin dat we hier woonden… Maar toen hebben we die gewoon genegeerd. Want, het klopt dat deze kleine hoeve vroeger een varkensboer toebehoorde. En, dachten we, die brief was waarschijnlijk gericht naar de (jaren geleden overleden) vorige bewoner.

Deze keer heeft Roger wel gebeld naar die “Dierengezondheidszorg Vlaanderen”. Waar hij viel op iemand die echt niets afwist van die brief, noch van de reden waarom hij verstuurd werd. En, we mogen de brief gewoon vernietigen. Oké, maar daar zijn weeral zoveel postzegels en tijd aan verspild!

En wat doet een bediende op die administratie (want: de gesprekpartner van Roger wist zelfs niet precies waar het over ging)? Lummelen in plaats van werken?

Over het leven in een dorp, het bos van Rukkelingen en de cursus '”bronnen ontleden”

We wilden deze zonovergoten middag wandelen in het bos van Rukkelingen (de bedoeling van Roger was natuurlijk om eerst na te gaan of daar nog een gedenksteen of –monument te vinden was voor de oud-strijders en/of slachtoffers van de eerste wereldoorlog). Nog voor we de toegang van het bos hadden bereikt, kwamen we een lid van Heemkunde tegen. Die ons naar de kerk bracht om te tonen waar de gedenksteen vroeger ingemetseld was en die ons uitlegde dat die steen verplaatst was naar een gedenkmonument in Mechelen-Bovelingen (waar we even naartoe reden voor we weer naar huis kwamen).

 Foto’s Roger

We hebben daarna wel een uur staan praten met die man: hij vertelde ons het hele verhaal van Rukkelingen, waar hij blijkbaar heel zijn leven heeft geleefd. Zelf zei hij: ‘Als ik het talent had van Jos… (ook een lid van Heemkunde) zou ik dat allemaal kunnen te boek stellen, maar langs de andere kant, sommige verhalen zijn niet aangenaam om lezen voor de afstammelingen’. En gelijk heeft hij natuurlijk. Maar wat ik heel eigenaardig vond, was dat hij zoveel wist over elke (zelfs vroegere of overleden) bewoner van zijn dorp. En ook dat hij zei dat in deze buurt van dorp tot dorp de mentaliteit nog steeds zo verschillends is dat mensen uit een naburig dorp soms niet begrepen, laat staan aanvaard worden.

Voor mensen die zoals ik al op zoveel plekken gewoond hebben, lijkt dat echt op bekrompenheid. En dat herinnerde me eraan dat toen we hier pas woonden onze overbuurvrouw Marie-Claire, die van een ander dorp afkomstig is, ook daarover klaagde: dat ze niet snel aanvaard werd in dit dorp.

Wijzelf hebben dat in het begin nooit zo aangevoeld. Integendeel. Maar misschien, bedenk ik nu, waren we zo “vreemd” (we kwamen immers van Antwerpen!) dat we “interessant voer” waren voor conversaties en geroddel? Want toen kregen we nog heel vaak spontaan bezoek.

En… ineens valt me weer een herinnering te binnen: we hadden dit huis pas gekocht, maar woonden er nog niet in. Maar kregen al van de  tante Laure van Roger te horen dat een nicht van haar had ingefluisterd tijdens een of andere uitvaart dat er in dit dorp mensen uit Antwerpen zouden komen wonen… En tante Laure antwoordde: ‘ja, dat weet ik, en ze zijn zelfs familie van jou!’.

Dat spontaan bezoek dat we in het begin kregen, is enigszins verminderd toen bleek dat wij onze tuin minder strak onderhielden dan de dorpsbewoners (maar ik geef toe dat we er te weinig aan doen) en dat heb ik trouwens verwerkt in mijn boek “In de schaduw van de moerbeiboom”.  Maar ik denk dat nu alle bewoners van Heers wel weten dat we op zulke gebieden een beetje apart zijn, maar dat ze ons toch aanvaarden. Trouwens, was het feit dat die man ons vandaag zoveel toevertrouwde daar geen bewijs van?

Na een uurtje kletsen (ja, mannen kunnen dat blijkbaar ook), wandelden we eindelijk het bosje in. Ik vroeg aan Roger om de wandeling een beetje in te korten (hij kan dat zo goed met zijn oriëntatievermogen): ik moest immers nog koken. En deze avond hadden we onze tweede les “Bronnen ontleden”.

Deze keer gegeven door een lieve en mooie medewerkster van Rombout Nijssen. En natuurlijk kregen we weer een opdracht: gemeentelijke jaarrekeningen van Veulen of Gutschoven (naar keuze) van voor, tijdens en na de eerste wereldoorlog vergelijken. Boeiend, maar weer: zal ik daar de tijd voor vinden?

Elena

Vandaag gingen we nog eens babysitten. Dat betekent dat we eerst Elena (die vandaag 8 maanden is geworden) gingen afhalen bij de onthaalmoeder. We troffen die “Lutti”, zoals ze genoemd wordt, tussen de vier kinderen, spelend op een tapijt. Thibault en Elien herkenden ons. Nu was er nog een ander kindje, maar zijn naam heb ik niet onthouden. Het was duidelijk dat Elena ons herkende, en we kregen dan ook een brede glimlach te zien. Ontroerend vond ik het hoe de andere kindjes en Lutti van haar afscheid namen. Zo liefdevol!

Ik had “thuis” nog maar pas koffie en thee gezet, Elena nog een flesje melk gegeven en de tafel gedekt, of Elvira kwam eraan. Elena was blij dat ze ons zag, maar toen ze Elvira zag binnenkomen, leek haar vreugde dubbel zo groot! Wat kraaide ze, lachte ze breed! En  “mamama bababba dadada” herhaalde ze steeds maar. Ik denk niet dat ze al beseft dat ze daarmee eigenlijk “dag mama papa” zegt, maar het is wel duidelijk dat ze op die “woordjes” oefent. We aten samen. Daarna ging Elena nog een dutje doen en werkte Elvira aan haar lesvoorbereidingen. Ik ging een sigaret roken, en Roger las de krant en werkte verder aan ons huiswerk.

Na een uurtje was Elena weer wakker, en Roger en ik zouden met haar een korte wandeling maken. Hier in Haspengouw zijn we het gewend bijna elke dag eventjes te klimmen, maar die heuvels blijken niets te zijn in vergelijking met de “berg” waarboven Elvira en Geert wonen. Het werd zwoegen om weer “naar huis” te gaan! Toen we aankwamen waren we echt bezweet en had ik een vreselijke dorst. Afgekoelde thee bracht uitkomst.

Elena at nog een fruitpapje (ze heeft heel goed gegeten vandaag, weliswaar weer verdeeld over heel veel maaltijdjes – maar, ik zei het al, dat kan ze heel goed van mij hebben geërfd) en ging daarna weer meer dan een uur slapen. Vlak nadat Geert thuiskwam (ik was toen aan het koken) moest Elvira vertrekken voor haar avondlessen.

Rond 18:40 uur kwam Zeger eraan. En rond die tijd werd ook Elena weer wakker. Zeger vond haar enorm veranderd sinds vorige week (wat ons ook al was opgevallen). Maar Roger en ik vonden haar zelfs veranderd sinds haar laatste dutje. Destijds, met onze eigen kinderen, viel ons dat ook geregeld op: dat ze na een nachtje slapen, of zelfs na een paar uur slapen, bleken veel “bewuster” te zijn geworden. Dat was wat ons nu met Elena ook opviel. Het lijkt wel of ons brein (en dat van die baby’s) tijdens de slaap ongelooflijk aan het werk is!

We begonnen de maaltijd met een restje pompoensoep die Elvira (of Geert?) gisteren had klaargemaakt. Zo lekker! Er zat appel, kaneel, gember en wat weet ik nog meer in. Geert heeft mij de ingrediënten opgenoemd, maar ik heb zopas toch even gemaild naar Elvira om te vragen of ze mij die op een rijtje kan geven. Geert schonk ons ook een glas heel lekkere wijn in (wel heel straf: 15% alcohol)

Zeger vroeg Roger uit over ons huis in Antwerpen (dat hij dus aan het renderen is).

Elena at ondertussen een beetje platte kaas. Daarna, nadat ze nog even had gespeeld (en “dada” gewuifd naar iedereen, want dat doet ze nu heel vaak), leek ze moe. Geert toonde mij hoe ik haar tegenwoordig een badje moet geven. Vroeger kon dat in de wastafel op haar kamer, maar daar is ze nu te groot voor geworden.

En daarna kreeg ze nog een flesje sojamelk. Ze dronk er heel veel van, terwijl ze praktisch in slaap viel. En toch werd ze weer klaar wakker tegen het einde van haar zuigfles. En gaf ze ineens een deel van haar melk weer over. Op mijn jeansbroek (dat is niet erg), op haar pyjama (we hebben haar een andere aangedaan), maar ook op het mooie tapijt dat Geert en Elvira zo koesteren. Maar ik denk wel dat de vlekken zijn verdwenen nadat ik Geert vroeg om ze onmiddellijk met water te behandelen.

Elena leek verder geen last te hebben van die enorme oprisping, viel half in slaap en werd door Geert in haar bedje gelegd. Waar ze prompt naar dromenland vertrok.

En na een klein beetje opgeruimd te hebben (niet te veel, want ik weet uit ervaring hoe vervelend het is als je bij iemand anders zaken op de verkeerde plaats zet), zijn we vertrokken. Zeger ook trouwens, die we onderweg weer even tegenkwamen op zijn fiets.

Jammer dat Elvira er niet bij was deze avond, maar al bij al weer een mooie dag. En echt jammer dat Hendrik en Anneke er nooit bij kunnen zijn!

Ferrariskaarten, huistaak en heimwee

Roger wilde vandaag nog eens gaan kijken of in Mettekoven een herdenkingsplaat of – monument voor oud strijders of slachtoffers van 1914-18 te vinden was.

Op het kerkhof vonden we niets. Roger sprak een landbouwer aan die net zijn tractor het erf opreed. En er ontspon zich een lange conversatie over vroeger, over afgebroken huizen, over vroegere boerderijen enzovoort. Die man vertelde ons dat er niemand uit Mettekoven aan die oorlog had deelgenomen en… dat je online Ferrariskaarten kunt raadplegen. Heel interessant vonden we dat nieuws!

Die korte uitstap (eerst gingen we naar Klein-Gelmen met dezelfde bedoeling, maar ook zonder resultaat) heeft Roger niet heel veel beweging opgeleverd, maar toch een half uurtje. En vermits dat de minimum tijd is die ik hem elke dag wil doen wandelen, was ik tevreden.

Thuis heeft Roger onmiddellijk die kaarten opgezocht. Heel boeiend. Hij ging natuurlijk meteen kijken wat er zich in de jaren 1770 hier bevond: er bleek al een huis te staan.

Deze avond na het eten hebben we eindelijk gewerkt aan onze huistaak voor de cursus van Heemkunde. Daar zijn we toch een paar uur mee bezig geweest. Zo hebben we onder andere vastgesteld dat we de lijst die we aan het ontleden waren best vergeleken met de lijsten van 1913 en 1914 uit dezelfde gemeente. Ik vermoed dat dit onze volgende opdracht zal zijn, maar kom, wij hebben al gezien dat er veel te halen valt uit zulke vergelijking.

En daarna, heel laat, ben ik naar YouTube gegaan. Ik heb liedjes van Sylvie Vartan en Françoise Hardy opnieuw beluisterd. Heimwee naar mijn tienerjaren!

Mijn vriendinnen luisterden vooral naar Engelse liedjes, maar door mijn Franse omgeving was ik daar niet zo mee vertrouwd. Toch bleken die klasgenootjes Françoise Hardy goed te kennen… Want ze vonden dat ik op haar leek.  Wat niet waar is: ik ben veel kleiner en niet zo slank. Maar inderdaad, mijn gezicht leek vroeger een beetje op dat van haar.

Maar dat was vroeger…

Herinneringen aan 14-18 en dagboekperikelen

Ons huiswerk voor de cursus van Rombout Nijssen is nog steeds niet gemaakt: daarvoor zorgen we morgen, staat in mijn agenda. En die cursus staat in functie van een publicatie over 1913 (vlak voor de oorlog dus) die voor binnenkort gepland is. Toch slaat de titel van deze post daar niet op.

Het waaide vreselijk vandaag: echt geen weer om te wandelen waar bomen zijn. En in open veld waaide je zowat zelf weg. Toch wilde ik dat Roger nog een beetje beweging kreeg na onze boodschappen. En toen herinnerde ik me dat hij gisteren een mail van Rombout Nijssen had doorgestuurd gekregen door de voorzitter van Heemkunde. Rombout wil graag weten in welke deelgemeentes van Heers er een gedenksteen of – monument is voor de gesneuvelden van 14-18.

Ik stelde dus voor daarnaar te zoeken. We hebben vier van de 12 deelgemeentes afgespeurd: begraafplaatsen, pleintjes, kerken. In Gutschoven geraakten we in gesprek met Eli, een vriendin van Liliane, die ons enorm heeft geholpen: dankzij haar vonden we het monument.

En deze avond, nadat ik voor ons avondmaal eindelijk nog eens had zitten chatten met Hendrik, tikte ik weer enkele bladzijden uit mijn dagboek over. Ik  ben nu bezig met 1964. Begin september 1964 schreef ik dat we pas een Matadi-reünie hadden meegemaakt, dat ik veel vroegere vrienden had weergezien, en ook ‘Liévain …’. ‘En,’ schreef ik erbij, ‘mijn klasgenote Monique … blijkt hem goed  te kennen’.

Was ik toen zo dom dat ik niet verder nadacht? Die “Liévain” is natuurlijk Lieven die voor de eerste keer op de door ons georganiseerde reünie was vorige week! En, heeft hij verteld: hij ging toen naar de jongensschool die vlak achter onze school lag.

Dat ik zijn naam zo eigenaardig schrijf in 1964 heeft natuurlijk te maken met de algemene verfransing in Congo: hij werd daar zo uitgesproken én ik volgde in 1964 de Franse transcriptie van wat ik hoorde.

Hier moet ik weer denken aan dat boek dat ik voorlopig niet verder wil schrijven omdat ik daarmee heel veel mensen ga kwetsen. Want zelfs dat detail had ik erin verwerkt: die naam!

Maar om terug te komen op mijn dagboek van 1964:waarom heb ik toen niet verder gevraagd aan Monique vanwaar ze “Liévain” kende? Ik had hem natuurlijk pas ontmoet en vermoedde waarschijnlijk dat ik hem het volgend jaar weer zou zien.

Open Monumentendag en Halle-Booienhoven

We reden vandaag onder een dreigende lucht naar Wilderen met de bedoeling in het kader van Open Monumentendag de brouwerij te bezoeken. Toen we echter zagen hoeveel volk daar wel rondliep, hadden we er allebei geen zin meer in.

Dan zijn we maar de velden ingereden. In Halle-Booienhoven, in de buurt van een verlaten dancing,  lieten we de auto achter in een fruitplantage, aan het begin van een holle weg die “ Kwaad Mensken steeg” heet.

 Foto Roger

Die naam sprak tot mijn verbeelding: zou daar vroeger een “kwaad mens” gewoond hebben? In een of ander hutje? Een heks misschien?

We vonden geen hutje, wel heel veel rozenbottels, we hoorden een specht lachen, en plukten appels van takken die over de weg hingen. En heel even regende het enkele druppels.

Daarna kwamen we in fruitplantages terecht, waar Roger mij zonder aarzelen door loodste. We genoten geregeld van mooie vergezichten.

 Zicht op de kerk van Wilderen (foto Roger)

Roger wilde nog even naar Mettekoven gaan. Daar waren vandaag immers “Oogstfeesten” aan de gang. Maar nog lang voor we het dorp binnenreden, merkten we dat er ontzettend veel volk moest zijn: zoveel geparkeerde auto’s! En weer had geen van ons beiden zin om tussen al dat volk rond te lopen. Dus reden we terug naar huis.

Waar het begon te regenen.

Metseren

Prachtig, heel warm, zelfs een beetje drukkend weer vandaag. Net toen we wilden gaan wandelen, gaf mijn GSM een seintje dat hij moest opgeladen worden. Ik heb even geaarzeld, maar heb hem toch met de lader verbonden en we zijn vertrokken zonder GSM. Zo lang zouden we immers niet weg zijn, dacht ik!

Roger wilde nog eens naar Metseren. We waren er in mei van dit jaar al even geweest en het gehucht had ons echt bekoord.

Deze keer stapten we echter in een andere richting en dat was eerst minder mooi: de ene villa na de andere. Uiteindelijk, via een parkje, kwamen we toch op een meer landelijke weg uit.

Er hangt echt herfst in de lucht, ondanks de warme temperatuur!

 Foto Roger

We hoopten een lus naar de kern van het dorp te kunnen maken. Na ongeveer 40 minuten lopen, kwamen we een immense boerderij tegen.

 Foto’s Roger

Toen had ik al lang de indruk dat we geen lus zouden kunnen maken. Roger ontwaarde een beetje verder een zijweg naar links, en wilde nog tot daar verder stappen. Had ik mijn smartphone bijgehad, ik was echt in de schaduw gaan staan om Google Maps te raadplegen (zo fel was ik ervan overtuigd dat die lus er niet was!). Roger vroeg me nog waarom ik, die normaal gezien niet gauw genoeg kan krijgen van wandelen, zo aandrong om op onze stappen terug te keren, en dat terwijl ik toegaf dat die weg mij wel beviel. Wel… Ik had een vreselijke dorst, en echt pijn in mijn knieën.

Gelukkig kwamen we een fietser tegen (hij kwam uit die zijweg), die een wandelkaart bij zich had. We spraken hem aan, hij keek op zijn kaart en bevestigde mijn vermoeden. Wij maakten dus rechtsomkeer.

Na (heen en terug) ongeveer anderhalf uur wandelen, waren we terug bij de auto. En ik had echt grote dorst! Ik stelde dus voor iets te gebruiken in  hotel-taverne Ri Coëme in Heers. Roger leek ook zin te hebben in een koel bier. Er zaten slechts twee andere mensen op het terras. Even aarzelde Roger toen: een terrasje doen (en dat is voor mij sinds kort de enige manier waarop ik nog vrijwillig op café ga) betekent voor ons ook “mensen observeren”. Maar ik had zo fel zin in een frisse Vedett dat ik de “knoop doorhakte” (tja, een cliché-woord tegenwoordig). Dat bier van Moortgat heeft het voordeel heel fris, heel smaakvol en vrij licht te zijn, maar de naam ervan vind ik weinig geslaagd. Roger dronk een Duvel.  En het was gezellig!

Politiek

Na mijn welgevulde avond kwam ik vandaag nog dit tegen tijdens mijn lectuur: http://www.politiek.net/iskander/36126 .

En dat vond ik heel interessant, zeker voor Vlamingen!

Over de cursus ‘bronnen raadplegen en interpreteren’ en gebabbel

Heemkunde Groot Heers organiseert die cursus, gegeven door Rombout Nijssen. Ik heb geaarzeld of ik me zou inschrijven (Roger zou het sowieso doen), maar uiteindelijk heb ik het toch gedaan.
Deze avond hadden we onze eerste les.

Zoals altijd vertelde Rombout Nijssen boeiende zaken. Deze keer ging het over de geschiedenis van de dienstplicht in België en militielijsten. En natuurlijk over wat je uit die lijsten allemaal kunt afleiden. We kregen een opdracht mee: een lijst van 1919 ontleden in de algemene context van de dienstplicht (en uiteraard moest onze ontleding zich niet daartoe beperken: je vindt veel meer interessante gegevens op zulke lijst, over de familie van de milicien, over zijn ziekten, zijn lichamelijke toestand, zijn beroep, enzovoort). Eigenlijk ben ik vrij enthousiast maar… Zal ik daar de tijd voor vinden?

Vanavond was niet de eerste keer dat ik het opmerkte: sommige mannen (want ik was weer de enige vrouw bij de “cursisten”) zijn ook babbelaars. Enkele keren heeft Rombout Nijssen stilte moeten vragen. Dat gebabbel tijdens een les heeft mij altijd gehinderd, en ik begrijp niet dat mensen niet inzien dat een beetje respect voor een lesgever vraagt dat je hem laat spreken, en dat je ook de anderen moet gunnen dat ze hem kunnen volgen.

Ik heb wel enig begrip voor jonge mensen die schoolmoe zijn en die hun verveling uiten door gebabbel, maar volwassen mensen die zelf voor een cursus kiezen, en die dan beginnen te babbelen tijdens de uiteenzetting begrijp ik niet.

Ook tijdens een eredienst kan dat gebabbel me enorm hinderen. En daar zijn het meestal vrouwen die hun verveling al roddelend verdrijven. Of meer aandacht hebben voor de outfit van een buurvrouw dan voor wat er zich aan het altaar afspeelt. Dan vraag ik me altijd af waarom ze daar zitten? Uit verplichting (in onze tijd nog?) of om zelf te pronken met hun nieuwste jurk? Beseffen ze dan niet dat ze zo ook het voorwerp kunnen worden van gebabbel?

Onthaalmoeder, Betterfood en netwerkkaarten

Deze ochtend (rond 10 uur) vond ik een dringende vertaling op onze netbook. Ik twijfelde even of ik die zou aannemen (we moesten naar Elvira en Geert), maar heb het toch maar gedaan. Die bijna twee bladzijden tegen morgen zou ik deze avond nog aankunnen.

We gingen Elvira afhalen en daarna Elena bij de onthaalmoeder. Heel vriendelijke en attente vrouw! Ze was net bezig een “over en weer schriftje” aan te vullen: daarin schrijft ze wat Elena allemaal gedaan en gegeten heeft. Er waren nog twee kindjes van ongeveer 1 jaar aanwezig, als ik me goed herinner, Elien en Thibault. Die ons heel vriendelijk goeiendag zeiden, en vroegen of wij de opa en oma van Elena zijn. Ik vond ze netjes opgevoed en kreeg nog meer bewondering voor die onthaalmoeder!

Zodra (de druk op een tapijt spelende) Elena ons zag, begon ze naar haar mama te kruipen, maar om de een of andere reden geraakte ze niet zo goed vooruit. En begon ze  te huilen. Maar dat ging meteen voorbij toen Elvira haar oppakte. Daarna gaf ze mij al lachend ook een “kusje”.

Thuis, terwijl wij aten, gaf ik Elena nog een potje “platte kaas met fruit” te eten. En dat ging er goed in! Maar daarna was ze moe en heeft ze een hele poos geslapen. Ondertussen was Elvira bezig met lesvoorbereidingen in haar bureau.

Heel even regende het heel fel. Daarna bleef het droog, maar Elena sliep: ik ging haar zeker niet wakker maken voor een wandeling. Na een dutje van meer dan een uur, hoorde ik haar roepen en ging haar uit haar bedje halen. We hebben nog even samen gespeeld (“handjes draaien” en haar muzikale bal naar elkaar laten rollen vindt ze heel leuk). En ik gaf haar daarna haar fruitpapje. Tja, het programma is een beetje gewijzigd sinds ze soms naar de onthaalmoeder gaat: nu eet ze ‘s middags groenten en rond 16 uur fruit.
Daarna hebben we nog even samen gespeeld.

Ik had tijdens haar dutje naar Zeger gebeld: of hij voor mij een netwerkkaart kon meebrengen. Nee, dat kon hij niet, want de Fnac (waar hij werkt) verkoopt dat niet. Maar hij gaf me wel een adres waar we dat wel konden kopen. Roger ging daar naartoe en kwam terug met een kaart van 34 euro! Terwijl Zeger mij gezegd had dat het hoogstens 10 euro mocht kosten!

Elena dronk nog een flesje melk (tegenwoordig is dat sojamelk), en we begonnen te koken, Elvira en ik.

En toen kwam Zeger aan. Die versteld stond van de prijs van die netwerkkaart. Maar… Toen hij ze zag, nog meer!

‘Waarom heb je een kaart voor een draadloos netwerk gekocht?’, vroeg hij aan Roger.
Tja, net zoals Roger dacht ik dat al onze toestellen draadloos online gingen. Maar dat blijkt alleen het geval te zijn voor de laptops! Roger had dus een andere kaart moeten kopen. Daarvoor had Elvira al mijn PC (die we bij hadden) aangesloten op hun (draadloos) netwerk, en, inderdaad, ook daar kon die niet online. Ze vroeg nog of daar inderdaad wel een kaart voor draadloze verbinding in stak, en Roger en ik zeiden in koor: "Ja!’. Hoe dom toch van ons!

Enfin, het besluit was dat Roger volgende keer dat we bij Elvira en Geert zijn, die gekochte kaart gaat terugbrengen, dat Zeger tegen dan de goede kaart koopt en die installeert in mijn computer.

Maar ondertussen hadden Elvira en Geert verder voor het avondeten gezorgd. En we hebben weer heerlijk gegeten. Geert had weer voor het vlees gezorgd, en ik moet zeggen dat ik mijn vlees nooit zo lekker kan bakken. Dat blijkt een kunst op zich te zijn.

Elena, die nog even had geslapen, werd weer wakker en begon druk rond te kruipen, het liefst onder de tafel waarrond wij zaten! Toen ze op een zeker ogenblik dat leek beu te worden, werd ze in haar stoel gezet, bij ons, en daar kreeg ze nog een half koekje (Betterfood).

Zeger was verrast: ‘Eet ze al alleen?’.
Tja, het is meer morsen dan eten, maar het is echt koddig om te zien! Zeger maakte trouwens enkele foto’s ervan, met het toestel van Roger:

 Foto’s Zeger

We zijn vlak na het avondeten vertrokken: thuis wachtte me immers nog die vertaling. Om 22 uur waren we thuis, en terwijl ik de te vertalen tekst op een stick zette, installeerde Roger mijn PC weer.

Ik wilde de tekst van de stick op mijn PC zetten, maar Roger zei: ‘Je kunt weer online!’.

Heel eigenaardig. Ik heb dan toch maar de tekst via mijn gebruikelijke PC opgehaald en er nog een uurtje aan gewerkt.

Om daarna van Roger te horen dat hij zijn Internetkabel had aangesloten op mijn PC: vermits hij in feite op een laptop werkt, kon hij draadloos online volgens Zeger!

Zouden al mijn problemen dan aan de kabel gelegen hebben? Morgen eens uitzoeken en dus weer even mijn eigen kabel aansluiten!

Over dagboeken, bezoek, livewriter en het Internet

Het heeft praktisch de hele dag geregend, zoals mijn mobieltje voorspeld had (bedankt, Zeger, voor die software die je erop hebt geïnstalleerd: preciezer konden ze niet zijn, de voorspellingen!).

Maar voor ons had dat weinig belang, want we moesten vandaag onze boodschappen doen.

We kwamen net thuis toen we even bezoek kregen van Liliane. Ik had haar dochter immers een patronenboek beloofd, maar wij vonden de tijd maar niet om zelfs bij Liliane en haar man Paul langs te gaan. Maar dat is nu in orde: “tante Izzy” zal het boek via haar ouders ontvangen.

Deze avond, terwijl Roger verder werkte aan onze boekenrekken, heb ik vroegere dagboeken zitten overtypen. Destijds had ik een spraakherkenningsprogramma daarvoor (in feite heb ik dat nog ergens liggen), maar dat werd niet geïnstalleerd op de laatste PC die Zeger voor mij heeft samengesteld. Ach, ik heb opgemerkt dat het weinig verschil maakt: of ik nu dicteer of overtyp, ik  moet toch ophouden na enkele bladzijden: ik krijg te veel emoties door.

Ik heb deze avond beslist dat ik daar verder zou aan werken (mijn dagboek begint op mijn 12 jaar). Dankzij Heemkunde Groot Heers heb ik ingezien dat zelfs zulke onbenullige geschriften hun belang kunnen hebben voor de studie van het verleden.

En dan… wilde ik  schrijven in Livewriter, en kreeg ik een bericht (voor de zoveelste keer) dat er updates waren, heb ik eindelijk toegestaan dat die op mijn pc worden geïnstalleerd, Die werd afgesloten en weer aangezet. En ik kreeg weer geen toegang tot het Internet. Deze keer hebben we natuurlijk de router uit en weer aangedaan, maar dat hielp niet. Zou Zeger toch gelijk krijgen, dat ik een nieuwe netwerkkaart moet kopen?

Ik schrijf dit op onze netbook. En dat is een hele overschakeling: veel kleiner toetsenbord én mini-scherm. Maar op reis doen we het ermee, inderdaad!

Naar Tongeren

Ondanks de bewolkte lucht bij onze brunch voorspelde mijn smartphone een zonnige dag – en dat ik gisteren zo zeker was dat we stralend weer zouden krijgen, lag natuurlijk ook aan het feit dat mijn smartphone het had “gezegd” ! Maar dat stralend weer had ik wel hierboven besteld hé! – maar voor morgen voorziet mijn toestel regen. Dus stelde ik voor onze boodschappen tot dan uit te stellen en even te gaan wandelen in Tongeren.

We hebben er een uurtje goed doorgestapt (niet gekuierd: de bedoeling is Roger elke dag wat beweging te geven) en zijn onder andere de inspirerende Gotische basiliek binnen gegaan. Roger liep al meteen een zijbeuk in waarvoor een verbodsteken stond: die was alleen bedoeld “voor gebed en bezinning, niet voor toeristisch bezoek”. Dat had hij niet gelezen. Terwijl ik hem erop wees en we dus de andere kant van de kerk bezochten, vroeg ik me af of toeristen dan ook niet mogen bidden in een kerk? We gingen nog even naar de Romaanse kloostergang met binnenplein waar een deur in de kerk op uitgeeft. Daar was het minder rustig dan ik gewend ben op zulke plaatsen: er waren werken aan de gang.

We liepen nog enkele winkelstraten door en gingen even een Eci-boekhandel binnen. Ik moest weerstaan aan de neiging enkele van de laag geprijsde boeken te kopen! Voor ik nog boeken koop wil ik immers eerst weten of de boekenrekken die Roger aan het maken is zullen volstaan voor onze duizenden boeken.

In een andere straat zagen we in een etalage een schilderij die het vroegere station van Borgloon voorstelt: de allereerste afbeelding die ik daarvan zie!

Toen we na een klein uurtje weer aan de auto kwamen, zei Roger dat hij Tongeren toch nog steeds geen gezellige stad vond. Ik vermoed dat hij maar geen affiniteit kan krijgen met die stad, hetzelfde gevoel dus als ik heb met  Hasselt.

Ik vond het wel een aangename wandeling (en toch hou ik niet meer echt van steden), al moet ik toegeven dat ik Sint-Truiden veel gezelliger vind.

Matadi

Toen onze ouders noodgedwongen Matadi verlieten in 1960, verzamelde pater Inghels, onze vroegere pastoor aldaar, reeds datzelfde jaar de “oud-Matadiciens” op wat later een jaarlijkse Matadi-rally zou worden. Tot 2001 hield hij het vol. Daarna kon hij het niet meer aan. Onze vriend Roger Beeckman stelde toen voor dat ik de organisatie zou overnemen. Dat wilde ik wel doen, maar ik zag dat werk niet zitten voor enkele honderden mensen.  Het werd dus een reünie “en petit comité” (en de eerste keer was Pater Inghels daar nog bij).

Dit jaar hadden weer enkele mensen afgezegd, wegens te duur, wegens gezondheidsredenen, en wat de weduwe van onze in juni overleden vriend betreft, wegens te vroeg na zijn overlijden. We waren dus maar met 20 mensen. Maar het werd weer reuze gezellig.

Ik had bij Pater Inghels zaliger hierboven mooi weer besteld (zoals elk jaar trouwens), en even dacht iedereen dat we dit jaar niet zouden verhoord worden: er werd immers regen voorspeld voor deze dag. Maar dat was rekenen zonder mijn vast geloof dat we wel mooi weer zouden hebben!

Want dat kregen we. We konden weer aperitieven in de tuin, en na de uitstekende barbecue nog lang buiten napraten bij een pint. Twee mensen (een vroegere kameraad van mij en zijn echtgenote) kwamen voor de eerste keer, en ik denk wel dat ze het heel gezellig vonden. De sfeer was inderdaad super, het eten heel smakelijk, de bediening perfect (De Horne verdient echt een pluim!), en de gesprekken tegelijk boeiend en nostalgisch. Uiteraard heeft Roger Beeckman in zijn inleidende toespraak nog eens al onze overleden vrienden herdacht, wat zuster Godwine ook nog deed tijdens haar gebed voor het eten.

Vandaag viel het me op dat de meeste van die mensen (dikwijls toch al oud te noemen: we zijn tussen de 60 en 88 jaar oud), een uitstekend geheugen hebben. Hun herinneringen zijn heel gedetailleerd, en ze weten nog heel veel persoonlijke zaken van elkaar. Dit dus in tegenstelling tot wat ik bij veel andere mensen vaststel.

Dat vroeger speelkameraadje van mij dat er voor de eerste keer bij was, ontmoette zuster Godwine voor de eerste keer weer na al die jaren. Ik heb het al eens geschreven: elk kind in de school van Matadi was “verliefd” op haar, en dat bleek ook voor hem het geval. Zij heeft dan ook een ongelooflijk charisma!

Pas rond 20 uur hebben we haar weer afgezet aan haar klooster, nadat we tegen iedereen “Zeker tot volgend jaar!” hadden beloofd.

Enkele foto-impressies:

 Foto’s Roger

Eigen foto’s met het toestel van Roger

 Foto’s Roger

 Foto’s gemaakt door de ober met het toestel van Roger