Patsy Claes overleden

Vlak voor we naar Diepenbeek wilden rijden voor de bestuursvergadering van de KVLS kreeg ik achtereenvolgens een vertaling aan, en een mail afkomstig van Facebook. Voor de (korte) vertaling zou ik na de vergadering zorgen, besliste ik, en daarna opende ik, hoewel ik geen echte Facebook-fan ben, toch maar de volgende mail.

Mijn vriendin Martine Delcol had pas vernomen dat onze gemeenschappelijke vriendin Patsy Claes overleden is. Ze vroeg me of ik meer wist. Nee dus, en ik schrok me een bult. Ik had inderdaad al een poosje niets gelezen van Patsy, maar dat is wel gewoon voor haar. Soms mailt ze heel vaak, soms weken niets.

Voor zover ik weet, was Patsy niet serieus ziek. Natuurlijk had ze enkele kwaaltjes, zoals ieder van ons , maar niets heel ernstigs. Wel was ze geregeld heel depressief.

Op de vergadering bleek niemand van haar overlijden te weten (Patsy was lid van de KVLS, en zelfs, voor mijn tijd, lid van het redactiecomité). Iedereen leek even ontsteld als ik.

En ik ben aan het treuren. Ik heb Patsy vrij laat en vrij toevallig leren kennen (mijn vriendin Marie-Louise kende ze wel al langer, van in de periode dat wij elkaar dan weer niet meer ontmoetten). Maar het klikte tussen Patsy en mij. Ik kon echt genieten van haar boekjes, en zij was iemand die me telkens weer meer zelfvertrouwen gaf. Zij genoot van mijn schrijfsels, herhaalde ze met aandrang. En… We hadden afgesproken binnenkort samen een roman te schrijven. We hadden immers ontdekt dat zij, nadat Roger en ik Leuvenverlaten hadden,  mensen heeft leren kennen die wij vroeger goed kenden, onder andere Dirk Lambrechts. En daarover wilden we samen binnenkort fantaseren in een roman.

Vorig jaar (of was het het jaar daarvoor? De tijd gaat zo snel) verloor Patsy haar moeder die alles voor haar betekende. Heeft dat een rol gespeeld in dat overlijden van haar?

Terwijl ik dit schrijf, krijg ik een mail van Martine Delcol: het was een longembolie.

Patsy, waar je nu bent, zul je wel Dirk Lambrechts weer ontmoet hebben, en de stichter van Flair. Tot hopelijk veel later, Patsy! Ik voel me hier nog een klein beetje nodig. Maar ik vergeet je nooit.