Het gaat over dit.
Ondertussen weet ik dat mij die extra bladzijde werd toegestuurd voor nalezing maar dat de afzender nooit een antwoord van mij heeft gekregen. Met reden: ik heb die mail nooit ontvangen.
Iemand anders zou die tekst wel hebben nagelezen (ik was niet de enige corrector) en die had slechts enkele foutjes gevonden. Ik ga hier niet de naam verklappen van die andere corrector, van wie ik normaal gezien veel beter werk gewend ben.
Kortom, afzender kreeg geen antwoord van mij (ik heb haar geschreven dat ik op zulke mails altijd antwoord, al is het na enkele dagen, en dat, als ze geen antwoord krijgt, ze er mag van uitgaan dat haar boodschap niet is aangekomen) en de andere corrector had maar enkele fouten gevonden. Daarop afgaande ging afzender er van uit dat de volledige tekst naar de drukker mocht.
Een misverstand dus en daarom ben ik niet meer boos. Maar wel beschaamd, want officieel ben ik mee verantwoordelijk voor die tekst vol fouten!😒
dinsdag 31 juli 2018
Verrassing!
Nee, niet voor ons, wel voor "mijn zieke". We hadden met zijn echtgenote afgesproken dat Roger en ik vandaag zouden langskomen en dat zij het geheim zou houden voor "mijn zieke".
We reden naar de andere kant van ons landje, twee uur aan een stuk, wat eigenlijk goed meeviel, gezien het drukke verkeer. Al had ik onderweg de neiging om soms de ogen dicht te knijpen in afwachting van de in mijn idee bijna onvermijdelijke botsing. Die vrachtwagenbestuurders kijken immers naar niets.
Nog een kwartiertje zoeken naar een parkeerplaats en we konden naar de kamer van "mijn zieke" die duidelijk blij verrast leek.
Wat was ik blij hem en zijn echtgenote terug te zien!
Na de omhelzingen (ja, zusje, ik heb hem een kusje speciaal van jou gegeven) liepen we samen naar de cafetaria waar we een biertje dronken (niet "mijn zieke", die houdt het nu bij water). We praatten bij, zij vertelden over al wat ze hadden meegemaakt en over de duidelijke beterschap na het toedienen van een nieuw medicijn. "Mijn zieke" zag er goed uit: ik heb de indruk dat hij er bovenop aan het geraken is en uiteraard ga ik daar verder voor "duimen".
Na nog een koffie (thee voor mij) kocht ik een belegd broodje voor onderweg en na nog enkele nieuwtjes te hebben uitgewisseld, namen Roger en ik afscheid.
In het naar huis rijden deden we er meer dan drie uur over (al moet ik daar eerlijkheidshalve aan toevoegen dat we elk een helft van dat broodje opaten terwijl we na twee uur rijden even halt hielden).
Thuisgekomen had ik geen honger meer en zin om te koken ook niet. Roger heeft nog wat brood met toespijs gegeten. En ik kijk terug op een mooie, gezellige middag! Bedankt, Roger, dat je daar naartoe hebt willen rijden!
We reden naar de andere kant van ons landje, twee uur aan een stuk, wat eigenlijk goed meeviel, gezien het drukke verkeer. Al had ik onderweg de neiging om soms de ogen dicht te knijpen in afwachting van de in mijn idee bijna onvermijdelijke botsing. Die vrachtwagenbestuurders kijken immers naar niets.
Nog een kwartiertje zoeken naar een parkeerplaats en we konden naar de kamer van "mijn zieke" die duidelijk blij verrast leek.
Wat was ik blij hem en zijn echtgenote terug te zien!
Na de omhelzingen (ja, zusje, ik heb hem een kusje speciaal van jou gegeven) liepen we samen naar de cafetaria waar we een biertje dronken (niet "mijn zieke", die houdt het nu bij water). We praatten bij, zij vertelden over al wat ze hadden meegemaakt en over de duidelijke beterschap na het toedienen van een nieuw medicijn. "Mijn zieke" zag er goed uit: ik heb de indruk dat hij er bovenop aan het geraken is en uiteraard ga ik daar verder voor "duimen".
Na nog een koffie (thee voor mij) kocht ik een belegd broodje voor onderweg en na nog enkele nieuwtjes te hebben uitgewisseld, namen Roger en ik afscheid.
In het naar huis rijden deden we er meer dan drie uur over (al moet ik daar eerlijkheidshalve aan toevoegen dat we elk een helft van dat broodje opaten terwijl we na twee uur rijden even halt hielden).
Thuisgekomen had ik geen honger meer en zin om te koken ook niet. Roger heeft nog wat brood met toespijs gegeten. En ik kijk terug op een mooie, gezellige middag! Bedankt, Roger, dat je daar naartoe hebt willen rijden!
maandag 30 juli 2018
Om ter heetst!
Hoewel ik vandaag allerlei zaken had moeten doen in het huishouden (volgend weekend hebben we weer logés en niet van de minsten!) reden we (na toch een wasje en het in orde brengen van enkele papieren in verband met Subaru 3) naar het Leuvense. Op bezoek bij een ziek familielid (nee, niet "mijn" zieke noch "onze" zieke).
De rit was aangenaam fris maar toen we in Leuven uitstapten, viel de warmte als lood op ons. We gingen met ons familielid iets drinken in de cafetaria van het ziekenhuis en daar zaten we eigenlijk de hele tijd te puffen en te zweten.
Na een dik uurtje reden we terug naar Haspengouw. Weer een aangename rit... maar toen we hier uitstapten, leek het ons zo heet dat ik iets zwaarder dan lood zoek om een vergelijking te maken! Blijkbaar is dat platina?
Uiteraard heb ik weer niet gekookt (we hadden nog tomaten en witloof, én gazpacho plus blikjes makreel of kabeljauwlever).
En... weer geen tijd gevonden om naar moeder Nany te bellen.
De rit was aangenaam fris maar toen we in Leuven uitstapten, viel de warmte als lood op ons. We gingen met ons familielid iets drinken in de cafetaria van het ziekenhuis en daar zaten we eigenlijk de hele tijd te puffen en te zweten.
Na een dik uurtje reden we terug naar Haspengouw. Weer een aangename rit... maar toen we hier uitstapten, leek het ons zo heet dat ik iets zwaarder dan lood zoek om een vergelijking te maken! Blijkbaar is dat platina?
Uiteraard heb ik weer niet gekookt (we hadden nog tomaten en witloof, én gazpacho plus blikjes makreel of kabeljauwlever).
En... weer geen tijd gevonden om naar moeder Nany te bellen.
zondag 29 juli 2018
Quantumfysica
Ik schreef dat we veel filosofeerden met Hendrik het voorbije weekend en dat was vaak naar aanleiding van zijn uitleg over quantumfysica.
In januari 1997, toen Roger de eerste keer (voor drie weken) in het ziekenhuis belandde ten gevolge van een hartinfarct, leende Hendrik me een pocketboekje over quantumfysica. Ik had weinig tijd toen maar tijdens de busritten naar en van het ziekenhuis heb ik dat boekje gelezen. Het fascineerde me. Ik zou het graag opnieuw lezen maar noch ik noch Hendrik herinneren ons de titel of de auteur (en Hendrik heeft ook zoveel boeken!).
Dus downloadde ik dit weekend een boekje daarover, bedoeld voor het laatste jaar middelbaar onderwijs. Dat zou ik wel aankunnen, dacht ik. Jawadde, zoals we zeggen in Vlaanderen! Ik begrijp er niets van! Mijn wetenschappelijke kennis is duidelijk ondermaats! En dat komt uiteraard door mijn Grieks-Latijnse humaniora met veel te weinig aandacht voor wetenschappen!
In januari 1997, toen Roger de eerste keer (voor drie weken) in het ziekenhuis belandde ten gevolge van een hartinfarct, leende Hendrik me een pocketboekje over quantumfysica. Ik had weinig tijd toen maar tijdens de busritten naar en van het ziekenhuis heb ik dat boekje gelezen. Het fascineerde me. Ik zou het graag opnieuw lezen maar noch ik noch Hendrik herinneren ons de titel of de auteur (en Hendrik heeft ook zoveel boeken!).
Dus downloadde ik dit weekend een boekje daarover, bedoeld voor het laatste jaar middelbaar onderwijs. Dat zou ik wel aankunnen, dacht ik. Jawadde, zoals we zeggen in Vlaanderen! Ik begrijp er niets van! Mijn wetenschappelijke kennis is duidelijk ondermaats! En dat komt uiteraard door mijn Grieks-Latijnse humaniora met veel te weinig aandacht voor wetenschappen!
Hemelsbreed
De gps van Subaru 3 deed het niet. Dus zochten we eergisteren in de gebruiksaanwijzing naar een mogelijke oorzaak. Het is Hendrik die het probleem oploste: gps bleek ingesteld op "hemelsbreed", een woord dat wij niet kenden (wij noemen dat "in vogelvlucht"). We hebben dus een nieuw woord bijgeleerd! En het probleem is opgelost!
Snelle kroniek van een druk weekend
Donderdag voormiddag kregen we een telefoontje: we mochten Subaru 3 gaan afhalen. Daarmee werd een groot deel van de dag gevuld (twee uur rijden over en weer - maar in het terugkomen hadden we airco 👍- en nog een babbeltje met de verkoper enzovoort).
Nadat ik mijn alu gobi zo goed als klaargemaakt had, haalden we Hendrik af aan het station van Sint-Truiden. De trein had uiteraard weer vertraging... En dan was onze verstrooide professor nog zo aandachtig aan het lezen dat hij vergat af te stappen. Gelukkig heeft tegenwoordig praktisch iedereen zijn telefoon bij zich. We werden dus gewaarschuwd dat Hendrik in Alken zou afstappen.
Pas na 21 uur waren we thuis waar we de wasmachine enkele keren lieten draaien terwijl het eten verder gaarde en wij daarna buiten aten.
We bleven de hele avond buiten zitten, vlak voor het poortgebouw en naast de was die te drogen hing, te filosoferen en te luisteren naar de uil in onze wei. Pas nadat we de eerste haan hoorden kraaien, gingen we slapen op de nog steeds veel te warme bovenverdieping.
Vrijdag klom de temperatuur in de schaduw op tot 37°C. En in de keuken tot 31°C. Niet te doen! We probeerden wat verkoeling te vinden in de salon maar ook daar was het veel te warm. 's Avonds had ik helemaal geen zin om te koken (we hadden overdag wel boodschappen gedaan) en hoewel dat niet Hendrik zijn favoriete gerecht is, aten we rauwkost. Alleen... Roger wilde voor zichzelf absoluut mosselen klaarmaken en dat plus het koken van enkele eieren maakte dat het in de keuken niet meer te houden was.
Weer aten we buiten, bleven we daar tot heel laat filosoferen maar deze keer kregen we een stortbui nadat we het in de verte hadden horen donderen. We schoven onze tafel en stoelen naar het poorthuis toe en genoten van de regen en van de temperatuur die geleidelijk aan verminderde.
Zaterdag (gisteren dus) was het draaglijk. We maakten een wandeling in Kerniel en dronken daarna een biertje (wijn voor mij) in De Vallei van Colen.
's Avonds maakte ik goulash klaar. Deze keer brachten we de avond door in de salon: buiten was het nog maar 17°C.
Na onze brunch brachten we vandaag Hendrik terug naar het station. Roger en ik gingen daarna nog even iets drinken in "ons" klein cafeetje in Sint-Truiden.
En daarna, net voor we aan tafel zouden gaan, kregen we het onverwachte bezoek van onze ex-schoonbroer. Een briesje maakte de 30°C in de schaduw, die de thermometer opnieuw aangaf, heel draaglijk en we zaten een uurtje bij te praten op het binnenplein.
Nadat ik mijn alu gobi zo goed als klaargemaakt had, haalden we Hendrik af aan het station van Sint-Truiden. De trein had uiteraard weer vertraging... En dan was onze verstrooide professor nog zo aandachtig aan het lezen dat hij vergat af te stappen. Gelukkig heeft tegenwoordig praktisch iedereen zijn telefoon bij zich. We werden dus gewaarschuwd dat Hendrik in Alken zou afstappen.
Pas na 21 uur waren we thuis waar we de wasmachine enkele keren lieten draaien terwijl het eten verder gaarde en wij daarna buiten aten.
 |
| Eigen foto |
Vrijdag klom de temperatuur in de schaduw op tot 37°C. En in de keuken tot 31°C. Niet te doen! We probeerden wat verkoeling te vinden in de salon maar ook daar was het veel te warm. 's Avonds had ik helemaal geen zin om te koken (we hadden overdag wel boodschappen gedaan) en hoewel dat niet Hendrik zijn favoriete gerecht is, aten we rauwkost. Alleen... Roger wilde voor zichzelf absoluut mosselen klaarmaken en dat plus het koken van enkele eieren maakte dat het in de keuken niet meer te houden was.
Weer aten we buiten, bleven we daar tot heel laat filosoferen maar deze keer kregen we een stortbui nadat we het in de verte hadden horen donderen. We schoven onze tafel en stoelen naar het poorthuis toe en genoten van de regen en van de temperatuur die geleidelijk aan verminderde.
Zaterdag (gisteren dus) was het draaglijk. We maakten een wandeling in Kerniel en dronken daarna een biertje (wijn voor mij) in De Vallei van Colen.
 |
| Eigen foto |
Na onze brunch brachten we vandaag Hendrik terug naar het station. Roger en ik gingen daarna nog even iets drinken in "ons" klein cafeetje in Sint-Truiden.
En daarna, net voor we aan tafel zouden gaan, kregen we het onverwachte bezoek van onze ex-schoonbroer. Een briesje maakte de 30°C in de schaduw, die de thermometer opnieuw aangaf, heel draaglijk en we zaten een uurtje bij te praten op het binnenplein.
woensdag 25 juli 2018
Tevergeefs wachten op regen
Praktisch de hele dag rond de 32-33°C. Ik begin de hitte gewoon te worden en krijg reminiscenties aan Matadi waar we ongeveer dezelfde temperatuur hadden in het regenseizoen (maar wel bijna elke avond verfrissende regen).
De gordijnen gaan dicht en open naargelang de stand van de zon en we zijn lui. Heel lui. En zo val je op heel interessante sites. Kijk hier eens bijvootbeeld. Zoiets maken zou zinvol werk zijn geweest voor de vroegere werkgroep dialecten van heemkunde.
Deze avond horen we een plop op de gsm, zien we dat er wind opkomt en de lucht bewolkt wordt. De droge was halen we dus snel binnen (jawel, ik had een paar keer de wasmachine aan het werk gezet).
Buienalarm kondigt regen en onweer aan voor binnen het uur. Iets later horen we verre donderslagen en vallen er hier enkele druppels.
En dan is het over.
Geen regen en geen onweer. En de verfrissende wind is ook al gaan liggen!
O ja, vandaag wel even naar Nany gebeld. Met haar was alles oké: deze middag had ze een afspraak met vriendinnen en deze avond zou ze uit gaan eten met mijn broertje en schoonzusje.
De gordijnen gaan dicht en open naargelang de stand van de zon en we zijn lui. Heel lui. En zo val je op heel interessante sites. Kijk hier eens bijvootbeeld. Zoiets maken zou zinvol werk zijn geweest voor de vroegere werkgroep dialecten van heemkunde.
Deze avond horen we een plop op de gsm, zien we dat er wind opkomt en de lucht bewolkt wordt. De droge was halen we dus snel binnen (jawel, ik had een paar keer de wasmachine aan het werk gezet).
 |
| Eigen foto |
En dan is het over.
Geen regen en geen onweer. En de verfrissende wind is ook al gaan liggen!
O ja, vandaag wel even naar Nany gebeld. Met haar was alles oké: deze middag had ze een afspraak met vriendinnen en deze avond zou ze uit gaan eten met mijn broertje en schoonzusje.
dinsdag 24 juli 2018
Pruimen
O ja, ik vergat te vertellen (het is een mail van zus Bie die me er doet aan denken) dat Roger eerst nog een wandeling wilde maken vandaag. Ikzelf vond dat absoluut geen goed idee met deze temperatuur. 'Oké,' zei hij, 'maar dan ga ik pruimen plukken of ze rotten aan de boom.'
Ik kon hem daar onmogelijk van weerhouden. Het resultaat was een emmer vol heerlijke pruimen... en een puffende Roger.
Ik kon hem daar onmogelijk van weerhouden. Het resultaat was een emmer vol heerlijke pruimen... en een puffende Roger.
 |
| Eigen foto |
Airco
Sinds enkele dagen is de airco van onze auto stuk en vond ik elke rit een marteling. En toch, Zeger, die het mij herinnerde, heeft gelijk: we hebben het heel lang zonder gedaan vroeger. Luxe word je blijkbaar snel gewoon!
Onze (nieuwe) garagist raadde ons eerlijk aan deze auto (die al heel oud was toen we hem ongeveer drie jaar geleden kochten voor een habbekrats) van de hand te doen en een andere te kopen.
Roger volgde zijn raad op en vandaag reden we iets meer dan een uur naar een verkoper. De Subaru, die Rogers aandacht had getrokken, leek hem oké en na een uurtje en een proefrit (met airco!) tekenden we een overeenkomst: onze Subaru wordt overgekocht en wij kopen Subaru 3.
Einde deze week of maandag moeten we nog eens de hitte trotseren in onze auto zonder airco om de nieuwe (tweedehandse) op te halen en Subaru 2 af te leveren. Ik zie echt op tegen die rit... maar daarna komen we terug in een auto met een perfecte airco (ik ken niets van auto's en ik hoop dat voor Roger niet, zoals voor mij, die airco een rol heeft gespeeld in zijn beslissing!😊)
Weer zo weinig mogelijk gekookt deze avond. We aten gerookte forel met rauw witlof. Maar... alleen al de rest van de soep opwarmen en enkele aardappelen koken deed de keukentemperatuur stijgen van 28°C naar 30,5°C! Buiten was het toen 32°C.
Deze avond even dochterlief (en Eva) aan telefoon gehad. Zij ontvluchten de hitte in de schaduw van hun bomen. Waarom zijn wij toch zo bang geworden van teken dat we dat niet meer doen?
Geen tijd gevonden om naar Nany te bellen vandaag. Gelukkig kan zij veel beter tegen de hitte dan ik!
Onze (nieuwe) garagist raadde ons eerlijk aan deze auto (die al heel oud was toen we hem ongeveer drie jaar geleden kochten voor een habbekrats) van de hand te doen en een andere te kopen.
Roger volgde zijn raad op en vandaag reden we iets meer dan een uur naar een verkoper. De Subaru, die Rogers aandacht had getrokken, leek hem oké en na een uurtje en een proefrit (met airco!) tekenden we een overeenkomst: onze Subaru wordt overgekocht en wij kopen Subaru 3.
Einde deze week of maandag moeten we nog eens de hitte trotseren in onze auto zonder airco om de nieuwe (tweedehandse) op te halen en Subaru 2 af te leveren. Ik zie echt op tegen die rit... maar daarna komen we terug in een auto met een perfecte airco (ik ken niets van auto's en ik hoop dat voor Roger niet, zoals voor mij, die airco een rol heeft gespeeld in zijn beslissing!😊)
Weer zo weinig mogelijk gekookt deze avond. We aten gerookte forel met rauw witlof. Maar... alleen al de rest van de soep opwarmen en enkele aardappelen koken deed de keukentemperatuur stijgen van 28°C naar 30,5°C! Buiten was het toen 32°C.
Deze avond even dochterlief (en Eva) aan telefoon gehad. Zij ontvluchten de hitte in de schaduw van hun bomen. Waarom zijn wij toch zo bang geworden van teken dat we dat niet meer doen?
Geen tijd gevonden om naar Nany te bellen vandaag. Gelukkig kan zij veel beter tegen de hitte dan ik!
maandag 23 juli 2018
Heet!
Het is heet en het is nog maar het begin van de officiële hittegolf!
Vandaag weer uitgebreide boodschappen... en het viel ons op dat er in elke winkel ontzettend veel volk was. Mensen die de koelte opzoeken?
Daarna een telefoontje met mijn moeder Nany die pufte in haar appartement. Ze zei me dat het bij haar (buiten) 34°C was, maar ik vermoed dat haar buitenthermometer enigszins in de zon staat. Volgens de app op mijn gsm was het in haar gemeente precies 30°C, net zoals hier trouwens!
Maar ja, de temperatuur flirt al zolang met de 30°C dat we de warmte beu beginnen te worden!
Ik ging daarnet een biertje halen in het poortgebouw en bedacht dat het op dit uur (23:15 uur) verstandiger zou zijn buiten te gaan zitten: lekker (relatief toch) fris! Ja maar, we doen het niet: zijn allebei bezig op onze pc en, ook als ikzelf me buiten zou installeren, met kampeertafel en stoel, gsm, toetsenbord, muis enzovoort, Roger zie ik die moeite niet doen!
Vandaag een mailtje van "mijn zieke" dat me veel plezier deed. En een telefoontje van Hendrik. Ik weet nu wanneer hij afkomt (wel nog niet precies voor hoelang). Debby komt niet mee, die heeft ondertussen een afspraak met haar moeder (dat weet ik van Wiemla, haar moeder dus).
O ja, wat ons avondeten betreft: we waren de gazpacho en de rauwkost beu en ik wilde nog eens een gewone Vlaamse maaltijd bereiden. Van de sla, die ik eerst had voorzien, maakte ik soep (met lavas, ui en een bouillonblokje), daarna aten we zalm met wortels en erwtjes. Heel lekker... maar ik droop van het zweet na dat koken!
Vandaag weer uitgebreide boodschappen... en het viel ons op dat er in elke winkel ontzettend veel volk was. Mensen die de koelte opzoeken?
Daarna een telefoontje met mijn moeder Nany die pufte in haar appartement. Ze zei me dat het bij haar (buiten) 34°C was, maar ik vermoed dat haar buitenthermometer enigszins in de zon staat. Volgens de app op mijn gsm was het in haar gemeente precies 30°C, net zoals hier trouwens!
Maar ja, de temperatuur flirt al zolang met de 30°C dat we de warmte beu beginnen te worden!
Ik ging daarnet een biertje halen in het poortgebouw en bedacht dat het op dit uur (23:15 uur) verstandiger zou zijn buiten te gaan zitten: lekker (relatief toch) fris! Ja maar, we doen het niet: zijn allebei bezig op onze pc en, ook als ikzelf me buiten zou installeren, met kampeertafel en stoel, gsm, toetsenbord, muis enzovoort, Roger zie ik die moeite niet doen!
Vandaag een mailtje van "mijn zieke" dat me veel plezier deed. En een telefoontje van Hendrik. Ik weet nu wanneer hij afkomt (wel nog niet precies voor hoelang). Debby komt niet mee, die heeft ondertussen een afspraak met haar moeder (dat weet ik van Wiemla, haar moeder dus).
O ja, wat ons avondeten betreft: we waren de gazpacho en de rauwkost beu en ik wilde nog eens een gewone Vlaamse maaltijd bereiden. Van de sla, die ik eerst had voorzien, maakte ik soep (met lavas, ui en een bouillonblokje), daarna aten we zalm met wortels en erwtjes. Heel lekker... maar ik droop van het zweet na dat koken!
zondag 22 juli 2018
Voetbalwaanzin
Jan Gerits stuurde me gisteren een mail én lezersbrief door van Felix Bergers (lezersbrief die nergens zou zijn gepubliceerd). Ik doe het hier even wel:
Voetbalwaanzin
Miljoenen burgers hebben weer iets om de ondraaglijke lichtheid van het bestaan
te bestrijden: voetbal.
Ze realiseren zich niet dat ze zich emotioneel laten meeslepen in de super
commerciële handel van harde zakenmensen, in een neoliberale wereld
in het kwadraat. In korte tijd is die ook geglobaliseerd.
Terwijl de Belgische clubs in Chinese en Japanse handen terechtkomen,
koopt een Belgisch zakenman clubs op in Engeland, Spanje en Duitsland.
Ook de voetballers zelf kennen een verhoogde mobiliteit, in een ware koehandel.
Lang duurt hun clubliefde niet als het geld roept. Hoe graag willen de voetballers
van het Europese continent spelen voor Chelsea! Is het omwille van de poëzie
van de plaatselijke stadsarchitectuur of omwille van de duistere petroleumdollars
van Roman Abramovich?
En de brave burgers identificeren zich vol vuur met helden die in een maand
meer verdienen dan zijzelf in een gans leven...
Je zou zeggen: vadertje staat zal deze bedragen graag afromen. Maar nee,
de voetballers genieten, omwille van de internationale competitiviteit, van
een fiscaal en sociaal gunstregime.
En daarbovenop gaan er ontzaglijke subsidiebedragen naar het voetbal - in plaats
van naar de maatschappelijke problemen. "Geef de mensen brood en spelen",
zei de Romeinse dichter Juvenalis.
De huidige overheid geeft wel niet zo graag veel brood aan mensen in armoede,
maar spelen des te liever. Zonder veel controle of regulering.
Je zou zeggen: dan komen de mensen wel op straat, om aan te klagen dat de politici
schrik hebben om schoonschip te maken met het geld in het voetbal. Maar zelfs
gokschandalen en wedstrijdafspraken ten spijt: nog niet. Ze komen alleen op straat
om te vieren dat "wij" gewonnen hebben, al hebben ze er heel wat bij verloren.
Maar ik hoop dat in de toekomst voldoende kritische burgers elkaar vinden om
duidelijk te maken dat het gedoogbeleid tegenover deze zwendel een woekerende
kanker is, en onaanvaardbaar in een geciviliseerde wereld.
Felix Bergers, As
Op 1 juli, midden in het wereldkampioenschap voetbal, stuurde ik
onderstaande lezersbrief naar twee kranten en drie weekbladen.
onderstaande lezersbrief naar twee kranten en drie weekbladen.
Voor zover ik weet werd hij nergens gepubliceerd.
Dat vind ik vreemd, want ik vermoed dat er wel lezersbrieven
met minder inhoud worden afgedrukt.
met minder inhoud worden afgedrukt.
Blijkbaar bracht het stukje een gedachte die niet mocht gedacht worden.
Dus ook in onze vrije wereld met zijn vrije meningsuiting worden
meningen weg geselecteerd als ze dwars staan op het heersende discours.
Of op een massapsychose. Volgens mij schuilt
meningen weg geselecteerd als ze dwars staan op het heersende discours.
Of op een massapsychose. Volgens mij schuilt
daar een groot maatschappelijk gevaar in, als het voetbal omwille van
zijn populariteit boven de democratische politieke controle komt te staan.
zijn populariteit boven de democratische politieke controle komt te staan.
Als je je herkent in de inhoud van mijn lezersbrief, mail hem dan maar rond.
Zo veel mogelijk. Of zet hem op Facebook.
Felix Bergers
Miljoenen burgers hebben weer iets om de ondraaglijke lichtheid van het bestaan
te bestrijden: voetbal.
Ze realiseren zich niet dat ze zich emotioneel laten meeslepen in de super
commerciële handel van harde zakenmensen, in een neoliberale wereld
in het kwadraat. In korte tijd is die ook geglobaliseerd.
Terwijl de Belgische clubs in Chinese en Japanse handen terechtkomen,
koopt een Belgisch zakenman clubs op in Engeland, Spanje en Duitsland.
Ook de voetballers zelf kennen een verhoogde mobiliteit, in een ware koehandel.
Lang duurt hun clubliefde niet als het geld roept. Hoe graag willen de voetballers
van het Europese continent spelen voor Chelsea! Is het omwille van de poëzie
van de plaatselijke stadsarchitectuur of omwille van de duistere petroleumdollars
van Roman Abramovich?
En de brave burgers identificeren zich vol vuur met helden die in een maand
meer verdienen dan zijzelf in een gans leven...
Je zou zeggen: vadertje staat zal deze bedragen graag afromen. Maar nee,
de voetballers genieten, omwille van de internationale competitiviteit, van
een fiscaal en sociaal gunstregime.
En daarbovenop gaan er ontzaglijke subsidiebedragen naar het voetbal - in plaats
van naar de maatschappelijke problemen. "Geef de mensen brood en spelen",
zei de Romeinse dichter Juvenalis.
De huidige overheid geeft wel niet zo graag veel brood aan mensen in armoede,
maar spelen des te liever. Zonder veel controle of regulering.
Je zou zeggen: dan komen de mensen wel op straat, om aan te klagen dat de politici
schrik hebben om schoonschip te maken met het geld in het voetbal. Maar zelfs
gokschandalen en wedstrijdafspraken ten spijt: nog niet. Ze komen alleen op straat
om te vieren dat "wij" gewonnen hebben, al hebben ze er heel wat bij verloren.
Maar ik hoop dat in de toekomst voldoende kritische burgers elkaar vinden om
duidelijk te maken dat het gedoogbeleid tegenover deze zwendel een woekerende
kanker is, en onaanvaardbaar in een geciviliseerde wereld.
Felix Bergers, As
Paginaranden
Na weer een telefoontje naar Nany (het ging beter: ze had vandaag haar babbel gehad) wandelden Roger en ik van Klein-Gelmen naar Mettekoven en terug. Mooie wandeling maar te warm in de zon en te veel insecten in de schaduw.
Daarna gingen we gezellig een biertje drinken in de tuin van Stephane Malais.
En na het avondeten werkte ik voort aan de Limburgse monografie. Nu verschenen er op verschillende bladzijden stippellijnen die ik maar niet weg kreeg. Ik was zowat hopeloos. Hoewel ik vermoedde dat dochterlief mij kon helpen, wilde ik haar niet lastig vallen zo vlak na hun reis: ze zou wel wat anders te doen hebben dan mij aan een oplossing te helpen.
Dus ging ik googelen. Ik viel op dit, paste het toe en weg waren de stippellijnen!
Daarna gingen we gezellig een biertje drinken in de tuin van Stephane Malais.
 |
| Eigen foto |
Dus ging ik googelen. Ik viel op dit, paste het toe en weg waren de stippellijnen!
zaterdag 21 juli 2018
Date met Roger?
Bij het opstaan een mail gevonden van Hendrik. Hij komt "binnenkort" af. Ja maar... dat zegt hij al bijna drie weken!😉
Ook een mail gekregen van "mijn zieke" maar dat is echt privé.
Vlak na onze brunch een telefoontje van mijn moeder Nany. Haar bloeddruk is weer normaal (hoewel nog steeds aan de lage kant). Even gebabbeld (afijn, in mijn geval geluisterd dus) en toen ik haar uiteindelijk vroeg wat ze nog zou doen vandaag, antwoordde ze: 'Ha, mij vervelen feitelijk hé!'
Dat vond ik zo erg!
Ze merkte het aan mijn reactie en vervolgde: 'Tja, met dit weer blijft iedereen feitelijk binnen. En tante José is feitelijk op vakantie, dus ik kan niet zoals gewoonlijk met haar op bezoek in het rusthuis, en lezen gaat feitelijk op de duur mijn ogen vermoeien, en televisie kijken verveelt feitelijk ook op de duur...'
Ze vertelde wel nog wat ze allemaal kookte deze dagen, ik antwoordde haar dat ik praktisch niets kookte, dat we (feitelijk) heel vaak gazpacho dronken, heel veel rauwkost aten. Maar ze leek niet te weten wat gazpacho was. Dat dus uitgelegd en uiteindelijk zijn we iets meer dan een half uur aan telefoon blijven hangen. Nany gaf toe dat ze "feitelijk" haar dagelijkse babbel miste nu iedereen binnen blijft en haar vriendin "tante" José afwezig is.
Roger stelde daarna voor een wandeling te maken in het domein Nieuwenhoven. Dat vond ik een goed idee: zo zou Roger zijn beweging krijgen én in dat bos zou het niet te heet aanvoelen.
Je moet je onze wandelingen niet te romantisch voorstellen: Roger heeft een heel ander ritme dan ik: als ik hem probeer te volgen, krijg ik pijn in knieën en heupen, als hij probeert mijn ritme aan te houden, loopt hij naar zijn gevoel veel te traag. Dus lopen we meestal de ene achter de andere, houdt Roger geregeld halt om me de kans te geven hem aan mijn ritme in te halen. Precies daarom vind ik het meestal fijn als we na een wandeling nog even iets gaan drinken: om indrukken uit te wisselen.
Maar deze keer liep Roger praktisch de hele tijd naast mij en we praatten veel onder het wandelen. Onder andere over de verveling en de babbelnood van Nany (en van de meeste mensen, leek ons). Zijn wij dan zulke uitzonderingen dat we soms een hele dag praktisch niets tegen elkaar zeggen en ons toch nooit vervelen?
Deze keer deden we geen terrasje na de wandeling van 50 minuten. In Nieuwenhoven zelf was het te druk... en eigenlijk had ik er geen nood meer aan: we hadden voldoende gepraat tijdens de overigens heel aangename en vrij frisse wandeling. Maar ook omdat ik wist dat thuis interessant werk op mij wachtte. Inderdaad, ondertussen had Jan Gerits me de tekst van de jongste Limburgse monografie van de KVLS doorgestuurd voor opmaak en eindredactie.
Daar heb ik, na ons avondeten - gazpacho, sla, tomaten, paprika's van ons boompje en gerookte zalm - en een telefoontje met dochterlief die pas terug is van een reis, ettelijke uren aan besteed. Heel boeiend (onbetaald) werk en heel interessante lectuur!
Ik ben nog niet klaar (maar ik heb tijd genoeg, want we staan voor op onze planning, Jan en ik).
Tussendoor nog even gechat met een vriendin die heel droevig was omdat vandaag haar overleden moeder 80 jaar zou zijn geworden. Ik heb even verteld over mijn verdriet (in verband met "mijn zieke") maar uiteraard is hij niet mijn moeder en dus bleek dat minder belangrijk. 😒
Ik vrees echter dat ik haar geen plezier deed toen ik op een zeker moment typte dat volgens mij moeders moeten leren hun volwassen kinderen los te laten zodat die hun eigen leven kunnen leiden... en dat ze niet van hen te veel aandacht moeten eisen!
Ik weet het, niet gemakkelijk: ik heb ook last gehad van het lege nestsyndroom!
Maar... eigenlijk had ik vandaag een "date" met Roger!?
Ook een mail gekregen van "mijn zieke" maar dat is echt privé.
Vlak na onze brunch een telefoontje van mijn moeder Nany. Haar bloeddruk is weer normaal (hoewel nog steeds aan de lage kant). Even gebabbeld (afijn, in mijn geval geluisterd dus) en toen ik haar uiteindelijk vroeg wat ze nog zou doen vandaag, antwoordde ze: 'Ha, mij vervelen feitelijk hé!'
Dat vond ik zo erg!
Ze merkte het aan mijn reactie en vervolgde: 'Tja, met dit weer blijft iedereen feitelijk binnen. En tante José is feitelijk op vakantie, dus ik kan niet zoals gewoonlijk met haar op bezoek in het rusthuis, en lezen gaat feitelijk op de duur mijn ogen vermoeien, en televisie kijken verveelt feitelijk ook op de duur...'
Ze vertelde wel nog wat ze allemaal kookte deze dagen, ik antwoordde haar dat ik praktisch niets kookte, dat we (feitelijk) heel vaak gazpacho dronken, heel veel rauwkost aten. Maar ze leek niet te weten wat gazpacho was. Dat dus uitgelegd en uiteindelijk zijn we iets meer dan een half uur aan telefoon blijven hangen. Nany gaf toe dat ze "feitelijk" haar dagelijkse babbel miste nu iedereen binnen blijft en haar vriendin "tante" José afwezig is.
Roger stelde daarna voor een wandeling te maken in het domein Nieuwenhoven. Dat vond ik een goed idee: zo zou Roger zijn beweging krijgen én in dat bos zou het niet te heet aanvoelen.
Je moet je onze wandelingen niet te romantisch voorstellen: Roger heeft een heel ander ritme dan ik: als ik hem probeer te volgen, krijg ik pijn in knieën en heupen, als hij probeert mijn ritme aan te houden, loopt hij naar zijn gevoel veel te traag. Dus lopen we meestal de ene achter de andere, houdt Roger geregeld halt om me de kans te geven hem aan mijn ritme in te halen. Precies daarom vind ik het meestal fijn als we na een wandeling nog even iets gaan drinken: om indrukken uit te wisselen.
Maar deze keer liep Roger praktisch de hele tijd naast mij en we praatten veel onder het wandelen. Onder andere over de verveling en de babbelnood van Nany (en van de meeste mensen, leek ons). Zijn wij dan zulke uitzonderingen dat we soms een hele dag praktisch niets tegen elkaar zeggen en ons toch nooit vervelen?
Deze keer deden we geen terrasje na de wandeling van 50 minuten. In Nieuwenhoven zelf was het te druk... en eigenlijk had ik er geen nood meer aan: we hadden voldoende gepraat tijdens de overigens heel aangename en vrij frisse wandeling. Maar ook omdat ik wist dat thuis interessant werk op mij wachtte. Inderdaad, ondertussen had Jan Gerits me de tekst van de jongste Limburgse monografie van de KVLS doorgestuurd voor opmaak en eindredactie.
Daar heb ik, na ons avondeten - gazpacho, sla, tomaten, paprika's van ons boompje en gerookte zalm - en een telefoontje met dochterlief die pas terug is van een reis, ettelijke uren aan besteed. Heel boeiend (onbetaald) werk en heel interessante lectuur!
Ik ben nog niet klaar (maar ik heb tijd genoeg, want we staan voor op onze planning, Jan en ik).
Tussendoor nog even gechat met een vriendin die heel droevig was omdat vandaag haar overleden moeder 80 jaar zou zijn geworden. Ik heb even verteld over mijn verdriet (in verband met "mijn zieke") maar uiteraard is hij niet mijn moeder en dus bleek dat minder belangrijk. 😒
Ik vrees echter dat ik haar geen plezier deed toen ik op een zeker moment typte dat volgens mij moeders moeten leren hun volwassen kinderen los te laten zodat die hun eigen leven kunnen leiden... en dat ze niet van hen te veel aandacht moeten eisen!
Ik weet het, niet gemakkelijk: ik heb ook last gehad van het lege nestsyndroom!
Maar... eigenlijk had ik vandaag een "date" met Roger!?
vrijdag 20 juli 2018
C'est cool, même génial en fait parce que du coup... ben, voilà...
Het blijft kurkdroog: we snakken hier echt naar een beetje regen. Onderweg naar Sint-Truiden vandaag merkte ik dat de meeste weiden eruit zien zoals in het zuiden van Spanje!
Maar ik wilde het eigenlijk over iets anders hebben. De laatste tijd sprak, las en hoorde ik vrij veel Frans. Het valt me steeds meer op dat die mensen altijd maar meer (en eigenlijk zonder reden en om niets te zeggen) tussenwerpsels gebruiken ("du coup", "voilà", "en fait", "déjà",...) en hun zinnen niet meer afmaken.
De zin die ik als titel gebruik, heb ik al enkele keren bijna letterlijk gehoord (in de titel overdrijf ik enigszins, toegegeven): 'C'est génial (of "cool") parce que, ben voilà' (het is geniaal - bedoeld wordt "fantastisch" - omdat, wel, zoals ik zopas zei -"het is geniaal" ).
En dan die gewoonte tegenwoordig om heel veel woorden af te korten in Franstalige gesprekken: petit-déj (petit-déjeuner), ordi (ordinateur), appart (appartement), fanta (fantastique), cata (catastrophe), ...
De (spreek)taal is duidelijk aan het evolueren!
Maar ik wilde het eigenlijk over iets anders hebben. De laatste tijd sprak, las en hoorde ik vrij veel Frans. Het valt me steeds meer op dat die mensen altijd maar meer (en eigenlijk zonder reden en om niets te zeggen) tussenwerpsels gebruiken ("du coup", "voilà", "en fait", "déjà",...) en hun zinnen niet meer afmaken.
De zin die ik als titel gebruik, heb ik al enkele keren bijna letterlijk gehoord (in de titel overdrijf ik enigszins, toegegeven): 'C'est génial (of "cool") parce que, ben voilà' (het is geniaal - bedoeld wordt "fantastisch" - omdat, wel, zoals ik zopas zei -"het is geniaal" ).
En dan die gewoonte tegenwoordig om heel veel woorden af te korten in Franstalige gesprekken: petit-déj (petit-déjeuner), ordi (ordinateur), appart (appartement), fanta (fantastique), cata (catastrophe), ...
De (spreek)taal is duidelijk aan het evolueren!
donderdag 19 juli 2018
Ik ben droevig en blij
Net voordat neef (in de betekenis van "cousin") Yves aankwam, een mail van "mijn zieke". Met slecht nieuws dat me heel droevig maakte.
Daarna kwam Yves aan, met een fles wijn en duizenden herinneringen.
Hij heeft onze grootouders (van vaderskant voor mij, van moederskant voor hem) veel langer en beter gekend dan ik (die immers 6 jaar in Matadi doorbracht). Ik maakte van de gelegenheid gebruik om te informeren naar bepaalde familiedetails (vooral over onze - "gecompliceerde" zoals Yves zelf zegt - grootmoeder Renwa), we wisselden nieuwtjes (leuke en minder leuke) uit, lachten vaak en aten een eenvoudig maal.
Daarna trotseerden we de hitte om Yves de hoeve Renwa in Horpmaal te tonen en om een mooie wandeling in Heks te maken, gevolgd door een bezoekje aan De Horne in Vechmaal (eerst wilden we iets gebruiken bij Stephane Malais maar die bleek gesloten).
Yves verliet ons na nog een eenvoudig avondmaal. Ik heb oprecht genoten van de gezellige middag... maar bleef achter met dat intense verdriet waarmee de dag begon!
P.S. Yves vertelde me dat, waar hij meestal woont in Frankrijk, de temperatuur de vorige dagen opliep tot 37°C in de schaduw!
Daarna kwam Yves aan, met een fles wijn en duizenden herinneringen.
Hij heeft onze grootouders (van vaderskant voor mij, van moederskant voor hem) veel langer en beter gekend dan ik (die immers 6 jaar in Matadi doorbracht). Ik maakte van de gelegenheid gebruik om te informeren naar bepaalde familiedetails (vooral over onze - "gecompliceerde" zoals Yves zelf zegt - grootmoeder Renwa), we wisselden nieuwtjes (leuke en minder leuke) uit, lachten vaak en aten een eenvoudig maal.
Daarna trotseerden we de hitte om Yves de hoeve Renwa in Horpmaal te tonen en om een mooie wandeling in Heks te maken, gevolgd door een bezoekje aan De Horne in Vechmaal (eerst wilden we iets gebruiken bij Stephane Malais maar die bleek gesloten).
Yves verliet ons na nog een eenvoudig avondmaal. Ik heb oprecht genoten van de gezellige middag... maar bleef achter met dat intense verdriet waarmee de dag begon!
P.S. Yves vertelde me dat, waar hij meestal woont in Frankrijk, de temperatuur de vorige dagen opliep tot 37°C in de schaduw!
woensdag 18 juli 2018
Op reis met een caravan
We hebben er ooit een gehad. Ik denk in 1983 gekocht en, als ik me goed herinner, voor een habbekrats verkocht na 2000, nadat we ze al jaren niet meer gebruikten; omdat Roger dat niet aangenaam rijden vond, wat ik begrijp. Ikzelf vond die manier van reizen toen al ongelooflijk luxueus.
Maar... ik keek deze avond, bij wijze van ontspanning, naar dit.
Ik wist niet dat de huidige caravans zo geperfectioneerd waren! Oké, dat soort caravan is niet interessant voor onze manier van reizen maar ik begon toch te dagdromen.
Hier gaat het uiteraard over een moderne manier van zwerven. Dat soort leven is nu voor ons onmogelijk (te veel verplichtingen tegenover kinderen en kleinkinderen en andere familieleden die absoluut niet zouden begrijpen dat we op onze leeftijd nog aan zulk avontuur beginnen... en waarschijnlijk Roger die zou tegenstribbelen).
Maar... heel lang geleden, nog voor de geboorte van onze oudste (Hendrik dus), droomde ik al van zo'n leven.
Was ik toch maar een generatie later geboren (met al de mogelijkheden van nu!) Als ik nu de leeftijd had van onze kinderen, ik zou het er op wagen!
O ja, maar, als ik dat had gedaan op hun leeftijd, dan zouden onze kinderen er misschien niet zijn! 😒
Ondertussen gelezen dat het weer beter gaat met "mijn zieke"!
Maar... ik keek deze avond, bij wijze van ontspanning, naar dit.
Ik wist niet dat de huidige caravans zo geperfectioneerd waren! Oké, dat soort caravan is niet interessant voor onze manier van reizen maar ik begon toch te dagdromen.
Hier gaat het uiteraard over een moderne manier van zwerven. Dat soort leven is nu voor ons onmogelijk (te veel verplichtingen tegenover kinderen en kleinkinderen en andere familieleden die absoluut niet zouden begrijpen dat we op onze leeftijd nog aan zulk avontuur beginnen... en waarschijnlijk Roger die zou tegenstribbelen).
Maar... heel lang geleden, nog voor de geboorte van onze oudste (Hendrik dus), droomde ik al van zo'n leven.
Was ik toch maar een generatie later geboren (met al de mogelijkheden van nu!) Als ik nu de leeftijd had van onze kinderen, ik zou het er op wagen!
O ja, maar, als ik dat had gedaan op hun leeftijd, dan zouden onze kinderen er misschien niet zijn! 😒
Ondertussen gelezen dat het weer beter gaat met "mijn zieke"!
Duister
De laatste dagen doen we zoals bijna iedereen: overdag de gordijnen dichthouden. Het houdt de warmte een beetje tegen (jammer dat we geen buitenluiken meer hebben: Roger heeft destijds de oude, versleten luiken afgenomen met de bedoeling er zelf nieuwe te maken, maar dat is er nooit van gekomen) maar het is hier nu zo onaangenaam duister overdag!
dinsdag 17 juli 2018
Bijna ruzie met Roger
Terwijl ik deze ochtend opnieuw de salon en de keuken een beetje onder handen nam (overmorgen weer bezoek), ging Roger in het Leuvense naar weer een familieberaadslaging in verband met een ziek familielid (nee, het gaat niet over "onze zieke', noch over "mijn zieke").
Normaal gezien is Roger dan terug rond 13:15 uur en heeft hij mij gebeld vlak voor zijn vertrek uit het Leuvense. Deze keer was hij er nog niet om 14 uur en ik had ook nog geen telefoontje van hem gekregen.
Zelf durfde ik hem niet op te bellen: misschien was de vergadering deze keer uitgelopen?
Om 14:10 uur waagde ik het toch hem te bellen: het leek me absoluut niet meer normaal.
Roger bevond zich, met zijn broer, bij een van zijn zussen!
Boos dat ik was! Had Roger mij niet even daarvan kunnen op de hoogte brengen? Sinds zijn laatste longembolie ben ik immers altijd bang als hij niet op tijd terug is!
Roger probeerde me wijs te maken dat hij had proberen te bellen maar dat dit om de een of andere reden niet lukte. Toen ik hem er echter aan herinnerde dat hij met zijn smartphone kon bellen, sms'en en mailen, en mij dus wel had kunnen bereiken als hij dat echt wilde, moest hij toegeven dat hij het vergeten was.
Ik begrijp dat hij zo opging in het gesprek met zijn zus en broer dat hij mij vergat te verwittigen* maar toch: hij weet dat ik me altijd zorgen maak als hij laat is!
De rest van de dag was ik dus vrij slecht gezind!
En dan, iets later, een mail van de echtgenote van "mijn zieke". Hij werd weer opgenomen in het ziekenhuis. Met een serieuze bronchitis deze keer. Het houdt maar niet op, de miserie daar! Dat bericht verbeterde mijn humeur niet echt!
O ja, nog steeds geen regen gezien en buurvrouw Marie-Claire, die ik even sprak deze ochtend, vertelde me dat ze ergens had gelezen dat we binnenkort de 40°C zullen halen - ik denk dat ik ondertussen deze avond haar bron heb gevonden! - Ik hoop oprecht van niet!
* Ik weet dat ik hier "waarschuwen" zou moeten schrijven volgens de regels maar naar mijn gevoel vroeg ik vandaag een "verwittiging" en geen "waarschuwing"!
Normaal gezien is Roger dan terug rond 13:15 uur en heeft hij mij gebeld vlak voor zijn vertrek uit het Leuvense. Deze keer was hij er nog niet om 14 uur en ik had ook nog geen telefoontje van hem gekregen.
Zelf durfde ik hem niet op te bellen: misschien was de vergadering deze keer uitgelopen?
Om 14:10 uur waagde ik het toch hem te bellen: het leek me absoluut niet meer normaal.
Roger bevond zich, met zijn broer, bij een van zijn zussen!
Boos dat ik was! Had Roger mij niet even daarvan kunnen op de hoogte brengen? Sinds zijn laatste longembolie ben ik immers altijd bang als hij niet op tijd terug is!
Roger probeerde me wijs te maken dat hij had proberen te bellen maar dat dit om de een of andere reden niet lukte. Toen ik hem er echter aan herinnerde dat hij met zijn smartphone kon bellen, sms'en en mailen, en mij dus wel had kunnen bereiken als hij dat echt wilde, moest hij toegeven dat hij het vergeten was.
Ik begrijp dat hij zo opging in het gesprek met zijn zus en broer dat hij mij vergat te verwittigen* maar toch: hij weet dat ik me altijd zorgen maak als hij laat is!
De rest van de dag was ik dus vrij slecht gezind!
En dan, iets later, een mail van de echtgenote van "mijn zieke". Hij werd weer opgenomen in het ziekenhuis. Met een serieuze bronchitis deze keer. Het houdt maar niet op, de miserie daar! Dat bericht verbeterde mijn humeur niet echt!
O ja, nog steeds geen regen gezien en buurvrouw Marie-Claire, die ik even sprak deze ochtend, vertelde me dat ze ergens had gelezen dat we binnenkort de 40°C zullen halen - ik denk dat ik ondertussen deze avond haar bron heb gevonden! - Ik hoop oprecht van niet!
* Ik weet dat ik hier "waarschuwen" zou moeten schrijven volgens de regels maar naar mijn gevoel vroeg ik vandaag een "verwittiging" en geen "waarschuwing"!
maandag 16 juli 2018
'Hoera, enkele druppels!'
Dat mailde zus Bie me deze avond!
Het was inderdaad weer een heel warme dag (hier tot iets meer dan 30°C in de schaduw) en de droogte wordt zichtbaar.
In onze tuin blijft het relatief groen dankzij de vele bomen maar het gras groeit niet meer zienderogen, wat voor Roger natuurlijk een pluspunt is. Tuinen met een echt gazon en minder bomen worden echter alsmaar woestijnachtiger.
En de hitte blijft in de huizen hangen (wij hebben geluk: behalve de keuken, waar gekookt wordt, en de werkkamer, waar onze pc's staan - het zijn wel de twee kamers waar we het vaakst zitten - blijven we binnenshuis net onder de 26°C).
Bij mijn moeder Nany is het erger: ze zegt dat de temperatuur daar constant rond de 30°C schommelt. Toen ik haar deze middag nog eens belde, vertelde ze me dat ze contact zou opnemen met haar cardioloog.
Later vernam ik via mijn zus Bie dat die arts zei dat de hypotensie van Nany te wijten is aan de te hoge temperatuur. Een medicijn (ik veronderstel het bloeddrukverlagend medicament) werd voorlopig afgeschaft.
En ondertussen zou het al beter gaan met Nany, vertelde Bie me in de mail waarin ze ook juichte om die enkele druppels regen.
Kort daarna kreeg ik een "plop" te horen op mijn smartphone. Het zou hier ook gaan regenen. Ik haalde de droge was binnen die ik deze ochtend nog had opgehangen en Roger verhuisde enkele kampeerstoelen van het terras naar het poortgebouw.
Helaas, het is nu iets over middernacht en er is nog steeds geen druppel gevallen!
Het was inderdaad weer een heel warme dag (hier tot iets meer dan 30°C in de schaduw) en de droogte wordt zichtbaar.
In onze tuin blijft het relatief groen dankzij de vele bomen maar het gras groeit niet meer zienderogen, wat voor Roger natuurlijk een pluspunt is. Tuinen met een echt gazon en minder bomen worden echter alsmaar woestijnachtiger.
En de hitte blijft in de huizen hangen (wij hebben geluk: behalve de keuken, waar gekookt wordt, en de werkkamer, waar onze pc's staan - het zijn wel de twee kamers waar we het vaakst zitten - blijven we binnenshuis net onder de 26°C).
Bij mijn moeder Nany is het erger: ze zegt dat de temperatuur daar constant rond de 30°C schommelt. Toen ik haar deze middag nog eens belde, vertelde ze me dat ze contact zou opnemen met haar cardioloog.
Later vernam ik via mijn zus Bie dat die arts zei dat de hypotensie van Nany te wijten is aan de te hoge temperatuur. Een medicijn (ik veronderstel het bloeddrukverlagend medicament) werd voorlopig afgeschaft.
En ondertussen zou het al beter gaan met Nany, vertelde Bie me in de mail waarin ze ook juichte om die enkele druppels regen.
Kort daarna kreeg ik een "plop" te horen op mijn smartphone. Het zou hier ook gaan regenen. Ik haalde de droge was binnen die ik deze ochtend nog had opgehangen en Roger verhuisde enkele kampeerstoelen van het terras naar het poortgebouw.
 |
| Eigen foto |
zondag 15 juli 2018
Jammer van al die herinneringen
Telkens als mijn vriend dit weekend herinneringen ophaalde aan vroeger en ik hem vroeg waarom hij nooit notities had gemaakt of een dagboek bijgehouden, antwoordde hij dat toch niemand zou naar zoiets vragen. Dat vond ik erg jammer.
Maar toen bleek, tijdens het gesprek, dat hij, bijvoorbeeld, tijdens een reis wel notities maakte. Ik zei hem dat die me erg zouden interesseren, waarop hij antwoordde dat ik ze na zijn dood wel te lezen zou krijgen.
Ik hoop dat hij gelijk heeft en dat zijn echtgenote niet doet zoals hijzelf een hele poos geleden heeft gedaan met mijn brieven!
Van ongeveer 1975 tot iets na 2003 correspondeerden we per ouderwetse brief met elkaar. Zijn brieven heb ik bewaard en tot een tiental jaar geleden bewaarde hij mijn brieven ook, dat wist ik.
Op een zeker moment, al terwijl ik mijn dagboeken was aan het overtypen, vroeg ik hem naar mijn brieven. Ik had immers het plan opgevat om onze (zeer interessante) briefwisseling over te typen.
Toen gaf hij toe dat hij bezig was zijn briefwisseling te verbranden (opruimen tegen dat hij zou sterven dus; hij is trouwens nog altijd bezig zijn - ontzettend - vele boeken van de hand te doen, zodat zijn kinderen niet te veel last krijgen met alles opruimen na zijn overlijden). Hij had nog een paar van mijn brieven niet verbrand en die kreeg ik terug. Veel te weinig echter om die jarenlange correspondentie te reconstrueren!
Toen hij gisterenavond (na het slapengaan van zijn vrouw) mij beloofde dat ik ooit die notities zou krijgen, dacht ik terug aan mijn grootmoeder Renwa van vaders kant. Zij had me beloofd dat ik ooit haar correspondentie met haar verloofde (die later mijn grootvader werd) zou erven. Helaas, dat had ze blijkbaar alleen tegen mij gezegd en toen ze overleed, vertelde mijn oom Ludo (haar oudste zoon) mij dat hij "uit respect" al de brieven, die hij had gevonden, had verbrand.
Ongeveer hetzelfde heb ik meegemaakt toen Marcel Inghels, onze pastoor in Matadi, overleed. Zijn overste had bij hem brieven van mij gevonden (die hij trouwens voor een deel letterlijk citeerde in zijn homilie op de uitvaart). Maar... toen ik daarna vroeg naar die brieven (die van Marcel Inghels gekregen had ik immers allemaal bewaard) vertelde hij me dat hij die "uit respect" had verbrand!😒
Maar toen bleek, tijdens het gesprek, dat hij, bijvoorbeeld, tijdens een reis wel notities maakte. Ik zei hem dat die me erg zouden interesseren, waarop hij antwoordde dat ik ze na zijn dood wel te lezen zou krijgen.
Ik hoop dat hij gelijk heeft en dat zijn echtgenote niet doet zoals hijzelf een hele poos geleden heeft gedaan met mijn brieven!
Van ongeveer 1975 tot iets na 2003 correspondeerden we per ouderwetse brief met elkaar. Zijn brieven heb ik bewaard en tot een tiental jaar geleden bewaarde hij mijn brieven ook, dat wist ik.
Op een zeker moment, al terwijl ik mijn dagboeken was aan het overtypen, vroeg ik hem naar mijn brieven. Ik had immers het plan opgevat om onze (zeer interessante) briefwisseling over te typen.
Toen gaf hij toe dat hij bezig was zijn briefwisseling te verbranden (opruimen tegen dat hij zou sterven dus; hij is trouwens nog altijd bezig zijn - ontzettend - vele boeken van de hand te doen, zodat zijn kinderen niet te veel last krijgen met alles opruimen na zijn overlijden). Hij had nog een paar van mijn brieven niet verbrand en die kreeg ik terug. Veel te weinig echter om die jarenlange correspondentie te reconstrueren!
Toen hij gisterenavond (na het slapengaan van zijn vrouw) mij beloofde dat ik ooit die notities zou krijgen, dacht ik terug aan mijn grootmoeder Renwa van vaders kant. Zij had me beloofd dat ik ooit haar correspondentie met haar verloofde (die later mijn grootvader werd) zou erven. Helaas, dat had ze blijkbaar alleen tegen mij gezegd en toen ze overleed, vertelde mijn oom Ludo (haar oudste zoon) mij dat hij "uit respect" al de brieven, die hij had gevonden, had verbrand.
Ongeveer hetzelfde heb ik meegemaakt toen Marcel Inghels, onze pastoor in Matadi, overleed. Zijn overste had bij hem brieven van mij gevonden (die hij trouwens voor een deel letterlijk citeerde in zijn homilie op de uitvaart). Maar... toen ik daarna vroeg naar die brieven (die van Marcel Inghels gekregen had ik immers allemaal bewaard) vertelde hij me dat hij die "uit respect" had verbrand!😒
Oud worden
Dit weekend hadden we onze oude vrienden van in de buurt van La Roche op bezoek, plus hun oudste dochter en hun schoonzoon.
Weer werd het een aangenaam weekend: veel praten over ons lectuur, vertaalervaringen uitwisselen met schoonzoon, met dochter van vriend spreken over het ouder worden van onze ouders... en onszelf (ze is precies 11 jaar jonger dan ik, dus ook niet echt meer piepjong) en de lichamelijke wijzigingen die daarmee gepaard gaan.
We zaten vaak in de tuin, in de schaduw van de moerbeiboom of van de kweepeerboom, onder andere te luisteren naar de merels. Maar, zodra ik vertelde dat Roger en ik daar nog zelden zitten uit vrees voor teken, zocht schoonzoon snel een andere plek op.
Onze oude vriend haalde herinneringen op aan mijn vader, aan de oorlog, aan hun verblijf in Congo.
We aten lekkere zaken die ik tussendoor klaarmaakte en/of presenteerde (olijven, ansjovis, guacamole, gazpacho, vis, slaatjes en andere rauwkost, gegratineerde spitskool, fruit...), dronken er lekkere wijnen bij (deels door hen meegebracht) en lachten heel vaak.
Ze spraken ook over hun (verre) reisplannen en we vertelden over vorige reizen.
Wandelen was er niet meer bij: onze vriend wordt volgende maand 91 en dat begin je te merken.
Buiten dat koken moest ik tussendoor ook geregeld opruimen en de keuken nat opnemen, want aan de zolen van onze sandalen plakten vaak moerbeien die de keukenvloer bevuilden. De badkamer moest ik ook op discrete wijze geregeld een beetje "fatsoeneren" (met zijn zessen voor één enkel toilet en badkamer is een beetje veel). Roger laadde en ledigde ondertussen geregeld de vaatwasser.
Deze avond, na hun vertrek, heb ik weer de tafel afgeruimd, de keuken opgeruimd, geveegd en nog eens nat opgenomen, nog drie wasmachines laten draaien (en uiteraard die was te drogen gehangen). En daarna voelde ik goed dat ik ook geen 50 jaar meer ben!
Dan gebeld naar mijn moeder Nany die meteen klaagde dat ze zich sinds gisteren niet zo goed voelt: een veel te lage bloeddruk.
Oud worden!
Weer werd het een aangenaam weekend: veel praten over ons lectuur, vertaalervaringen uitwisselen met schoonzoon, met dochter van vriend spreken over het ouder worden van onze ouders... en onszelf (ze is precies 11 jaar jonger dan ik, dus ook niet echt meer piepjong) en de lichamelijke wijzigingen die daarmee gepaard gaan.
We zaten vaak in de tuin, in de schaduw van de moerbeiboom of van de kweepeerboom, onder andere te luisteren naar de merels. Maar, zodra ik vertelde dat Roger en ik daar nog zelden zitten uit vrees voor teken, zocht schoonzoon snel een andere plek op.
Onze oude vriend haalde herinneringen op aan mijn vader, aan de oorlog, aan hun verblijf in Congo.
We aten lekkere zaken die ik tussendoor klaarmaakte en/of presenteerde (olijven, ansjovis, guacamole, gazpacho, vis, slaatjes en andere rauwkost, gegratineerde spitskool, fruit...), dronken er lekkere wijnen bij (deels door hen meegebracht) en lachten heel vaak.
Ze spraken ook over hun (verre) reisplannen en we vertelden over vorige reizen.
Wandelen was er niet meer bij: onze vriend wordt volgende maand 91 en dat begin je te merken.
Buiten dat koken moest ik tussendoor ook geregeld opruimen en de keuken nat opnemen, want aan de zolen van onze sandalen plakten vaak moerbeien die de keukenvloer bevuilden. De badkamer moest ik ook op discrete wijze geregeld een beetje "fatsoeneren" (met zijn zessen voor één enkel toilet en badkamer is een beetje veel). Roger laadde en ledigde ondertussen geregeld de vaatwasser.
Deze avond, na hun vertrek, heb ik weer de tafel afgeruimd, de keuken opgeruimd, geveegd en nog eens nat opgenomen, nog drie wasmachines laten draaien (en uiteraard die was te drogen gehangen). En daarna voelde ik goed dat ik ook geen 50 jaar meer ben!
Dan gebeld naar mijn moeder Nany die meteen klaagde dat ze zich sinds gisteren niet zo goed voelt: een veel te lage bloeddruk.
Oud worden!
donderdag 12 juli 2018
De leugendetector
Drukke werkdag vandaag (na onder andere een mail van Hendrik die duidelijk genoten heeft van zijn reisje) maar daar ga ik het hier niet over hebben.
Zopas, bij wijze van ontspanning (en dat had ik echt nodig omdat mijn rib nog steeds niet helemaal genezen is), even op mijn scherm gekeken naar "Détecteur de mensonges". Zo grappig! Wat een verbeelding hebben die kleuters en... wat spreken ze goed!
Zopas, bij wijze van ontspanning (en dat had ik echt nodig omdat mijn rib nog steeds niet helemaal genezen is), even op mijn scherm gekeken naar "Détecteur de mensonges". Zo grappig! Wat een verbeelding hebben die kleuters en... wat spreken ze goed!
woensdag 11 juli 2018
Over onder andere de auto, buren en foto's
Deze ochtend heel vroeg bracht Roger de auto naar de garage voor een onderhoudsbeurt.
Er moest iets vervangen worden dat ons honderden euro's minder kostte dan wanneer onze vroegere garagist datzelfde verving in onze vorige auto.
Ik stel me al heel lang vragen bij onze vroegere garagist (eigenlijk sinds onze panne in de Auvergne vorig jaar). Misschien moeten we aan onze nieuwe garagist eens vragen wat hij vindt van de facturen van de vroegere!
Na het middagmaal (eigenlijk mag ik het zo niet noemen: Roger eet niets 's middags en ik at een blikje makreel in tomatensaus met een snee spelt-rogge brood) en weer een dik uur schoonmaken (ik ben de spullen, die uit de keuken zijn verdwenen, niet tegengekomen, maar de kamer in kwestie was die van onze dochter, waar onze bezoekers zullen slapen, en daar had ik die spullen niet echt verwacht😊) kregen we bezoek van T. en V. uit onze straat.
Weer een paar uurtjes gezellig zitten praten bij een kopje koffie of thee: over politiek, familie en ziektes (die mensen hebben ook al wat meegemaakt!) en haar schilderijen. Haar winterlandschap is nog niet klaar: volgende week probeer ik tijd te vinden om naar de vorderingen te gaan kijken.
Deze avond aten we wel een echte maaltijd: linzensoep (heel lekker: uien, look, een paar aardappelen, tomaten en linzen, chorizo, olijfolie en bouillon) en daarna laadde Roger eindelijk nog eens zijn foto's op!
Ik had al van in het begin van de reis geen toegang meer tot die foto's! Nu wel dus en ik heb er enkele aan ons reisverslag toegevoegd.
Tussendoor een mail van "mijn" zieke gekregen. Morgen hervatten ze de chemo en daar is hij blij om! We leven met hem mee!
Deze avond kwamen Hendrik en Debby thuis van een reisje. Ik kreeg vandaag een bericht (Messenger) van Wiemla (moeder van Debby). Ze was benieuwd en dat ben ik ook. Ik heb Hendrik een welkom-mail gestuurd maar nog geen antwoord gekregen!
Er moest iets vervangen worden dat ons honderden euro's minder kostte dan wanneer onze vroegere garagist datzelfde verving in onze vorige auto.
Ik stel me al heel lang vragen bij onze vroegere garagist (eigenlijk sinds onze panne in de Auvergne vorig jaar). Misschien moeten we aan onze nieuwe garagist eens vragen wat hij vindt van de facturen van de vroegere!
Na het middagmaal (eigenlijk mag ik het zo niet noemen: Roger eet niets 's middags en ik at een blikje makreel in tomatensaus met een snee spelt-rogge brood) en weer een dik uur schoonmaken (ik ben de spullen, die uit de keuken zijn verdwenen, niet tegengekomen, maar de kamer in kwestie was die van onze dochter, waar onze bezoekers zullen slapen, en daar had ik die spullen niet echt verwacht😊) kregen we bezoek van T. en V. uit onze straat.
Weer een paar uurtjes gezellig zitten praten bij een kopje koffie of thee: over politiek, familie en ziektes (die mensen hebben ook al wat meegemaakt!) en haar schilderijen. Haar winterlandschap is nog niet klaar: volgende week probeer ik tijd te vinden om naar de vorderingen te gaan kijken.
Deze avond aten we wel een echte maaltijd: linzensoep (heel lekker: uien, look, een paar aardappelen, tomaten en linzen, chorizo, olijfolie en bouillon) en daarna laadde Roger eindelijk nog eens zijn foto's op!
Ik had al van in het begin van de reis geen toegang meer tot die foto's! Nu wel dus en ik heb er enkele aan ons reisverslag toegevoegd.
Tussendoor een mail van "mijn" zieke gekregen. Morgen hervatten ze de chemo en daar is hij blij om! We leven met hem mee!
Deze avond kwamen Hendrik en Debby thuis van een reisje. Ik kreeg vandaag een bericht (Messenger) van Wiemla (moeder van Debby). Ze was benieuwd en dat ben ik ook. Ik heb Hendrik een welkom-mail gestuurd maar nog geen antwoord gekregen!
dinsdag 10 juli 2018
Opruimen
Vandaag zou Roger mij eens helpen de keuken onder handen te nemen.
Eerst moest er uiteraard, zoals telkens, opgeruimd worden... maar na een poosje merkte ik dat de meeste rommel was verdwenen. Roger had eindelijk ingezien dat er te veel rondslingerde in de keuken (ik weet wel niet wat hij met al die - meestal zijn - spullen heeft gedaan, hopelijk kom ik ze niet in een andere kamer tegen).
Dankzij die hulp (en vooral dat opruimen) was ik veel sneller klaar dan andere keren. Koken hoefde ook al niet: ik had voldoende kliekjes over van vorige dagen.
Eerst moest er uiteraard, zoals telkens, opgeruimd worden... maar na een poosje merkte ik dat de meeste rommel was verdwenen. Roger had eindelijk ingezien dat er te veel rondslingerde in de keuken (ik weet wel niet wat hij met al die - meestal zijn - spullen heeft gedaan, hopelijk kom ik ze niet in een andere kamer tegen).
 |
| Eigen foto's |
maandag 9 juli 2018
Over abortus...
... las ik deze avond nog dit waar ik grotendeels mee akkoord ga.
Waar zijn we in onze contreien wel mee bezig?
Waar zijn we in onze contreien wel mee bezig?
Neef Yves mailde vandaag
Het was vandaag weer boodschappendag. Voor de rest niet veel gedaan behalve mails beantwoorden, lezen, een beetje opruimen en zelfs niet koken: we aten mosselen en op die dagen kookt Roger.
De mosselen waren lekker (maar ze zijn nog steeds niet mijn favoriete maal).
Terwijl ik mijn schoonmaakschema herschikte vandaag (ik neem één kamer per dag onder handen en ik had voor morgen de bibliotheek op mijn programma staan, terwijl morgen de friste dag van de week wordt en de bibliotheek ook de friste kamer is: ik heb dus heel het programma gewijzigd in functie van de weersvoorspellingen) bedacht ik dat ik eindelijk eens naar Wiemla moest bellen. Net toen ik dat wilde doen, kreeg ik een mail aan van mijn "kozijn" Yves, de broer van mijn onlangs overleden neef Xavier.
Hij is weer in het land en zou me graag ontmoeten. Ik ook heel graag en, na even over en weer mailen, weet ik dat dit heel waarschijnlijk volgende week zal gebeuren. Ik kijk er echt naar uit, net zoals ik uitkijk naar het bezoek dat we volgend weekend krijgen... maar daarover later meer.
De mosselen waren lekker (maar ze zijn nog steeds niet mijn favoriete maal).
Terwijl ik mijn schoonmaakschema herschikte vandaag (ik neem één kamer per dag onder handen en ik had voor morgen de bibliotheek op mijn programma staan, terwijl morgen de friste dag van de week wordt en de bibliotheek ook de friste kamer is: ik heb dus heel het programma gewijzigd in functie van de weersvoorspellingen) bedacht ik dat ik eindelijk eens naar Wiemla moest bellen. Net toen ik dat wilde doen, kreeg ik een mail aan van mijn "kozijn" Yves, de broer van mijn onlangs overleden neef Xavier.
Hij is weer in het land en zou me graag ontmoeten. Ik ook heel graag en, na even over en weer mailen, weet ik dat dit heel waarschijnlijk volgende week zal gebeuren. Ik kijk er echt naar uit, net zoals ik uitkijk naar het bezoek dat we volgend weekend krijgen... maar daarover later meer.
zondag 8 juli 2018
Dag van de kers
Vandaag gingen we naar de Dag van de kers in Alden Biesen.
Eigenlijk wilde ik vooral gaan omdat Alden Biesen bij mij herinneringen oproept aan verhalen van mijn grootmoeder Renwa die daar als dochter van de pachter is opgegroeid in het pachtershuis op het "buitenhof".
Kersen en kersenwijn proeven wilde ik ook wel... maar dat kwam er niet van.
Om te beginnen veel te veel volk voor mij... en nergens een plekje waar je in de schaduw (en het was weer warm!) kon genieten van een glaasje.
Dus reden we naar Heks waar we iets gebruikten bij Stephane Malais. Ook daar was relatief veel volk (families met grootouders, kinderen en kleinkinderen, eenzaten die in gesprek geraakten met andere lotgenoten) maar de sfeer bleef huiselijk.
Deze avond na het avondeten nog een paar belangrijke mails beantwoord over onder andere het opsturen van enkele nabestelde Limburgse Monografieën.
Eigenlijk wilde ik vooral gaan omdat Alden Biesen bij mij herinneringen oproept aan verhalen van mijn grootmoeder Renwa die daar als dochter van de pachter is opgegroeid in het pachtershuis op het "buitenhof".
 |
| Foto Roger |
Om te beginnen veel te veel volk voor mij... en nergens een plekje waar je in de schaduw (en het was weer warm!) kon genieten van een glaasje.
 |
| Foto Roger |
Deze avond na het avondeten nog een paar belangrijke mails beantwoord over onder andere het opsturen van enkele nabestelde Limburgse Monografieën.
zaterdag 7 juli 2018
Details
Ik herhaal: dit is niet mijn dagboek, dit is gewoon wat ik aan iedereen wil vertellen... omdat ik niet graag iedereen apart bel (mailen of schrijven zou me al meer aanstaan) om het te vertellen.
Terwijl ik in mijn echte dagboek (waarin ik zopas vorige post heb gekopieerd) iets bijkomstig wilde noteren, bedacht ik dat iedereen mag weten waarom ik met niemand contact zoek via bijvoorbeeld Whatsapp of Skype (hoewel veel vrienden me dat vragen).
Toen we bij mijn broertje aankwamen deze avond, kregen hij en zijn vrouw net een oproep van hun grote dochters die momenteel in het buitenland vertoeven. Ik vond het wel leuk dat ik even mee mocht zwaaien naar die nichtjes op het schermpje, maar zelf ben ik o zo bang dat ik nooit meer rust zou krijgen als ik zulke app zou installeren op mijn gsm. Ik vind Messenger (die ik wel heb gedownload omdat enkele kennissen alleen op die manier kunnen communiceren) al opdringerig genoeg! Eigenlijk te vergelijken met de telefoon!
Geef mij maar de "ouderwetse" mail-communicatie!
Broertje zei deze avond dat zodra we beginnen te denken dat het vroeger beter was, we oud worden. En heel waarschijnlijk heeft hij gelijk! 😊
Terwijl ik in mijn echte dagboek (waarin ik zopas vorige post heb gekopieerd) iets bijkomstig wilde noteren, bedacht ik dat iedereen mag weten waarom ik met niemand contact zoek via bijvoorbeeld Whatsapp of Skype (hoewel veel vrienden me dat vragen).
Toen we bij mijn broertje aankwamen deze avond, kregen hij en zijn vrouw net een oproep van hun grote dochters die momenteel in het buitenland vertoeven. Ik vond het wel leuk dat ik even mee mocht zwaaien naar die nichtjes op het schermpje, maar zelf ben ik o zo bang dat ik nooit meer rust zou krijgen als ik zulke app zou installeren op mijn gsm. Ik vind Messenger (die ik wel heb gedownload omdat enkele kennissen alleen op die manier kunnen communiceren) al opdringerig genoeg! Eigenlijk te vergelijken met de telefoon!
Geef mij maar de "ouderwetse" mail-communicatie!
Broertje zei deze avond dat zodra we beginnen te denken dat het vroeger beter was, we oud worden. En heel waarschijnlijk heeft hij gelijk! 😊
Verrassing voor Nany
We gingen vandaag op bezoek bij mijn moeder Nany (ja, via die vreselijke E 313).
Eerst deden we samen uitgebreide boodschappen voor haar en daarna wilden we ergens iets gaan drinken.
Ze vertelde ons dat "tante" José op bezoek was bij iemand in het rusthuis, dat zijzelf normaal gezien ook daar naartoe zou gegaan zijn, dus besloten we gewoon daar iets te gebruiken.
Heel gezellig rusthuis trouwens, met een aantrekkelijk terras waar we een wijntje dronken terwijl Nany honderduit vertelde en waar we tante José ontmoetten.
Voor het avondmaal hadden we een afspraak met mijn broertje maar dat wist Nany niet. Ze dacht zelfs dat hij niet thuis was: ze had hem zelf gevraagd of ze met ons mocht afkomen en hij had geantwoord dat hij niet vrij was. Uiteraard: hij had een afspraak met Roger en mij!
Nany bleek blij verrast toen ze merkte dat we naar haar zoon reden! En sorry, vriend Lieven, ik weet het, we waren vlak bij jullie maar we hadden echt geen tijd om even binnen te springen: zelfs bij mijn zus zijn we niet geraakt.
Na een aperitief in de mooie en gezellige tuin van broertje en schoonzusje, aten we daar heerlijke lasagne. Tot 22 uur zaten we in die tuin nieuwtjes uit te wisselen en te discussiëren terwijl we genoten van lekkere wijnen. Het was duidelijk dat Nany tot en met genoot van onze verrassing!
Nany is nu 87 jaar en toen ik haar vandaag observeerde, stelde ik voor de zoveelste keer vast dat ze er veel jonger uitziet... en, ondanks haar kwaaltjes, nog heel energiek is. Het was weer heel warm op haar flat (hoewel, dat vinden we hier ook sinds we terug thuis zijn) maar, hoewel ze er heel even over klaagde, leek ze die hitte goed te verdragen.
Eerst deden we samen uitgebreide boodschappen voor haar en daarna wilden we ergens iets gaan drinken.
Ze vertelde ons dat "tante" José op bezoek was bij iemand in het rusthuis, dat zijzelf normaal gezien ook daar naartoe zou gegaan zijn, dus besloten we gewoon daar iets te gebruiken.
Heel gezellig rusthuis trouwens, met een aantrekkelijk terras waar we een wijntje dronken terwijl Nany honderduit vertelde en waar we tante José ontmoetten.
Voor het avondmaal hadden we een afspraak met mijn broertje maar dat wist Nany niet. Ze dacht zelfs dat hij niet thuis was: ze had hem zelf gevraagd of ze met ons mocht afkomen en hij had geantwoord dat hij niet vrij was. Uiteraard: hij had een afspraak met Roger en mij!
Nany bleek blij verrast toen ze merkte dat we naar haar zoon reden! En sorry, vriend Lieven, ik weet het, we waren vlak bij jullie maar we hadden echt geen tijd om even binnen te springen: zelfs bij mijn zus zijn we niet geraakt.
Na een aperitief in de mooie en gezellige tuin van broertje en schoonzusje, aten we daar heerlijke lasagne. Tot 22 uur zaten we in die tuin nieuwtjes uit te wisselen en te discussiëren terwijl we genoten van lekkere wijnen. Het was duidelijk dat Nany tot en met genoot van onze verrassing!
Nany is nu 87 jaar en toen ik haar vandaag observeerde, stelde ik voor de zoveelste keer vast dat ze er veel jonger uitziet... en, ondanks haar kwaaltjes, nog heel energiek is. Het was weer heel warm op haar flat (hoewel, dat vinden we hier ook sinds we terug thuis zijn) maar, hoewel ze er heel even over klaagde, leek ze die hitte goed te verdragen.
vrijdag 6 juli 2018
Voetbal
We moesten vandaag weer naar de tabakswinkel: ik had immers bijna geen e-liquids meer (vorige keer had ik enkel coils gekocht, zonder eerst na te gaan hoeveel flesjes "American Red" ik nog in huis had. Heel dom van mij!).
Weer kon je de Grote Markt in Sint-Truiden niet op met de auto.
'Voetbal op groot scherm deze avond,' legde de winkeluitbater ons uit, 'en alles afgesloten sinds deze ochtend met als gevolg veel minder klanten.'
Misschien denkt de Horeca daar anders over maar rond dat plein zijn echt heel veel andere handelaars gevestigd aan wie blijkbaar niet wordt gedacht!
Deze avond laat wilde Roger de uitslag van de match horen. Ik vroeg me af wat er met hem aan de hand was. 'Ik hoop zo dat de Rode Duivels verloren hebben,' zei hij, 'zodat we van dat gekkengedoe verlost worden.'
Roger moest een ontgoocheling incasseren! 😏
Weer kon je de Grote Markt in Sint-Truiden niet op met de auto.
'Voetbal op groot scherm deze avond,' legde de winkeluitbater ons uit, 'en alles afgesloten sinds deze ochtend met als gevolg veel minder klanten.'
Misschien denkt de Horeca daar anders over maar rond dat plein zijn echt heel veel andere handelaars gevestigd aan wie blijkbaar niet wordt gedacht!
Deze avond laat wilde Roger de uitslag van de match horen. Ik vroeg me af wat er met hem aan de hand was. 'Ik hoop zo dat de Rode Duivels verloren hebben,' zei hij, 'zodat we van dat gekkengedoe verlost worden.'
Roger moest een ontgoocheling incasseren! 😏
donderdag 5 juli 2018
Over het huishouden en rommel, onder andere
Het regende maar enkele minuten gisteren en het is nog steeds te warm!
Terwijl Roger deze ochtend in het Leuvense aan een familiale beraadslaging deelnam (waar ik niet bij hoefde te zijn, hoewel ik me achteraf afvroeg waarom hij op bepaalde gerichte vragen van mij niet kon antwoorden) nam ik het poorthuis onder handen. Ik heb een hekel aan al die huishoudelijke werkjes, dat weet iedereen. Het enige interessante eraan is, vind ik, dat je tijd krijgt om na te denken en te mijmeren...
En deze keer dacht ik aan al die vrouwen die ik zag en zie genieten van dat soort karweitjes, al voor maar vooral na hun pensionering. Niet alleen mijn tante apothekeres of mijn oude vriendin die vroeger les gaf bijvoorbeeld, maar ook vriendinnen van mijn eigen leeftijd zie ik opgaan in dat werk.
Mij lukt dat niet. Ik blijf het als een heel vervelende verplichting ervaren. En, eerlijk gezegd, dat merk je ook aan mijn "huishouden": ik zal nooit meer doen dan wat echt noodzakelijk is! Maar... eigenlijk zou ik willen kunnen genieten van dat werk.
Terwijl ik me daarover zorgen maakte (wat als ik ooit, door omstandigheden, behalve eventueel nog lezen, niets anders meer te doen zou hebben? Zou ik dan uit verveling toch meer dan het noodzakelijke doen in het huishouden of zou ik de tijd vullen met lezen?) gaf een trilling aan dat er een mail aankwam. Van "mijn zieke" ! Met relatief goed nieuws (relatief, want genezen is hij uiteraard niet). Blij dat ik was! Ik vond dat het tijd was om even op te houden met dat werken in het stoffige en rommelige poorthuis en mezelf een kopje thee in te schenken.
Toen Roger thuiskwam, was ik toch klaar met mijn geplande werk voor vandaag en wilde hij, na een snelle lunch, iets kopen in een Amerikaans Stockhuis. Ik ging mee, eigenlijk alleen om Roger te vergezellen. Daar, in die winkel, liet hij zich ineens ontvallen, tussen die (weliswaar min of meer georganiseerde) rommel: 'Wat een paradijs!'
Ik weet het, Roger houdt van zulke rommeltoestanden en dat is de enige oorzaak van ruzie tussen ons beiden!
Deze avond laat typte ik verder mijn dagboek van 1965 over nadat Roger eindelijk had gebeld naar de architect met wie we contact hadden opgenomen in verband met de afbraak van onze stallen. Die bleek ons gewoon vergeten te zijn! Roger vertelde me dat zijn jongste zus, die hij deze ochtend dus ontmoette, ook stallen laat afbreken en zei me: 'Als ze hier nog lang treuzelen, spreek ik haar afbreker aan: die verplaatst zich immers tot in onze contrei!'.
En ik typte verder over uit mijn dagboek: dat ik me zo gelukkig voelde toen ik in juli 1965 met vriendin Denise op vakantie mocht bij onder andere wie ik hier en nu "mijn zieke" noem!
O ja, vandaag ook nog enkele interessante mails gewisseld met Jan Gerits. Over de Limburgse monografieën uiteraard... maar ook, en dat is minder leuk: over het gebrek aan interesse ervoor bij KVLS-leden!
Terwijl Roger deze ochtend in het Leuvense aan een familiale beraadslaging deelnam (waar ik niet bij hoefde te zijn, hoewel ik me achteraf afvroeg waarom hij op bepaalde gerichte vragen van mij niet kon antwoorden) nam ik het poorthuis onder handen. Ik heb een hekel aan al die huishoudelijke werkjes, dat weet iedereen. Het enige interessante eraan is, vind ik, dat je tijd krijgt om na te denken en te mijmeren...
En deze keer dacht ik aan al die vrouwen die ik zag en zie genieten van dat soort karweitjes, al voor maar vooral na hun pensionering. Niet alleen mijn tante apothekeres of mijn oude vriendin die vroeger les gaf bijvoorbeeld, maar ook vriendinnen van mijn eigen leeftijd zie ik opgaan in dat werk.
Mij lukt dat niet. Ik blijf het als een heel vervelende verplichting ervaren. En, eerlijk gezegd, dat merk je ook aan mijn "huishouden": ik zal nooit meer doen dan wat echt noodzakelijk is! Maar... eigenlijk zou ik willen kunnen genieten van dat werk.
Terwijl ik me daarover zorgen maakte (wat als ik ooit, door omstandigheden, behalve eventueel nog lezen, niets anders meer te doen zou hebben? Zou ik dan uit verveling toch meer dan het noodzakelijke doen in het huishouden of zou ik de tijd vullen met lezen?) gaf een trilling aan dat er een mail aankwam. Van "mijn zieke" ! Met relatief goed nieuws (relatief, want genezen is hij uiteraard niet). Blij dat ik was! Ik vond dat het tijd was om even op te houden met dat werken in het stoffige en rommelige poorthuis en mezelf een kopje thee in te schenken.
Toen Roger thuiskwam, was ik toch klaar met mijn geplande werk voor vandaag en wilde hij, na een snelle lunch, iets kopen in een Amerikaans Stockhuis. Ik ging mee, eigenlijk alleen om Roger te vergezellen. Daar, in die winkel, liet hij zich ineens ontvallen, tussen die (weliswaar min of meer georganiseerde) rommel: 'Wat een paradijs!'
Ik weet het, Roger houdt van zulke rommeltoestanden en dat is de enige oorzaak van ruzie tussen ons beiden!
Deze avond laat typte ik verder mijn dagboek van 1965 over nadat Roger eindelijk had gebeld naar de architect met wie we contact hadden opgenomen in verband met de afbraak van onze stallen. Die bleek ons gewoon vergeten te zijn! Roger vertelde me dat zijn jongste zus, die hij deze ochtend dus ontmoette, ook stallen laat afbreken en zei me: 'Als ze hier nog lang treuzelen, spreek ik haar afbreker aan: die verplaatst zich immers tot in onze contrei!'.
En ik typte verder over uit mijn dagboek: dat ik me zo gelukkig voelde toen ik in juli 1965 met vriendin Denise op vakantie mocht bij onder andere wie ik hier en nu "mijn zieke" noem!
O ja, vandaag ook nog enkele interessante mails gewisseld met Jan Gerits. Over de Limburgse monografieën uiteraard... maar ook, en dat is minder leuk: over het gebrek aan interesse ervoor bij KVLS-leden!
woensdag 4 juli 2018
Eindelijk regen!
Geen wandeling vandaag maar ik vermoed dat Roger voldoende beweging kreeg. Onder andere door mij te helpen de salon schoon te maken en dankzij enkele andere werkjes in en rond het huis. Maar vooral: ik wilde mijn voet laten rusten, want ik heb die weer lichtjes bezeerd op onze laatste wandelingen (ongelijke ondergrond onder te lichte zolen). En het deed me deugd, dat niet te veel stappen.
Ik heb Nany gebeld die weer heel veel te vertellen had en eigenlijk weinig last bleek te hebben van de hitte.
En... ik kreeg eindelijk een welgekomen bezoekje van buurvrouw Marie-Claire. Nadat we allebei voldoende hadden geklaagd over de hitte en gezegd dat we snakten naar regen, praatten we over onder andere het in België uit het strafwet halen van abortus.
Zij en ik vinden dat geen goede zaak. De meeste mensen hebben immers een geweten dat niet erg ontwikkeld is en denken dat alleen verkeerd is wat verboden wordt door de wet.
Als abortus wettelijk toegelaten is, beseffen die mensen nog minder wat ze in feite doen als ze kiezen voor het doden van een mens in wording.
Jawel, ik weet het, soms is er echt geen andere keuze... en ik wil liever nooit oordelen (hoewel ik het soms toch nog te snel doe). Maar Marie-Claire en ik denken echt dat de meeste mensen niet meer zullen beseffen wat abortus echt inhoudt.
Deze avond, na het avondmaal (spitskoolsoep gevolgd door gerookte forel, sla, gebakken bloemkool en aardappelen), nog enkele mails beantwoord en nu... hoor ik dat het eindelijk regent!
Ik heb Nany gebeld die weer heel veel te vertellen had en eigenlijk weinig last bleek te hebben van de hitte.
En... ik kreeg eindelijk een welgekomen bezoekje van buurvrouw Marie-Claire. Nadat we allebei voldoende hadden geklaagd over de hitte en gezegd dat we snakten naar regen, praatten we over onder andere het in België uit het strafwet halen van abortus.
Zij en ik vinden dat geen goede zaak. De meeste mensen hebben immers een geweten dat niet erg ontwikkeld is en denken dat alleen verkeerd is wat verboden wordt door de wet.
Als abortus wettelijk toegelaten is, beseffen die mensen nog minder wat ze in feite doen als ze kiezen voor het doden van een mens in wording.
Jawel, ik weet het, soms is er echt geen andere keuze... en ik wil liever nooit oordelen (hoewel ik het soms toch nog te snel doe). Maar Marie-Claire en ik denken echt dat de meeste mensen niet meer zullen beseffen wat abortus echt inhoudt.
Deze avond, na het avondmaal (spitskoolsoep gevolgd door gerookte forel, sla, gebakken bloemkool en aardappelen), nog enkele mails beantwoord en nu... hoor ik dat het eindelijk regent!
dinsdag 3 juli 2018
Stilte
Ik voelde vandaag een grote nood aan stilte. Met Roger als echtgenoot is het niet moeilijk om stilte te bekomen... maar je moet soms contact opnemen met andere mensen.
Ik had onze straatgenote V. beloofd haar deze week te bellen en gelukkig wilde Roger dat wel in mijn plaats doen. V. heeft deze week geen tijd om af te komen, we spreken dus volgende week af.
Tijdens onze (stille) dagelijkse wandeling (in de buurt van Sint-Truiden en wat was het warm!) bedacht ik dat ik ook naar mijn moeder Nany moest bellen om haar te vragen of ze geen last heeft van de hitte.
Maar terug thuis stelde ik dat telefoontje telkens weer uit: ik had helemaal geen zin om te praten. Het is nu 23 uur en, foei, ik heb nog steeds niet gebeld.
Ik had onze straatgenote V. beloofd haar deze week te bellen en gelukkig wilde Roger dat wel in mijn plaats doen. V. heeft deze week geen tijd om af te komen, we spreken dus volgende week af.
Tijdens onze (stille) dagelijkse wandeling (in de buurt van Sint-Truiden en wat was het warm!) bedacht ik dat ik ook naar mijn moeder Nany moest bellen om haar te vragen of ze geen last heeft van de hitte.
Maar terug thuis stelde ik dat telefoontje telkens weer uit: ik had helemaal geen zin om te praten. Het is nu 23 uur en, foei, ik heb nog steeds niet gebeld.
maandag 2 juli 2018
Voetbal en lectuur
Overal hangen driekleurige vlaggen de laatste tijd. Ik ben wel niet zo (ik geef toe: een beetje wel) wereldvreemd dat ik niet weet waarom ze daar hangen... maar sorry, mensen, voetbal kan me echt niet boeien! En zeker niet als het de bedoeling is daarmee een soort patriottisme op te wekken!
Ik las deze avond in verband daarmee dit heel interessante artikel!
Ik las deze avond in verband daarmee dit heel interessante artikel!
Ik ben boos!
En toch was het een gewone, heel warme dag vol zon maar ook met een beetje wind die de temperatuur temperde.
We deden onze wekelijkse boodschappen en maakten na het avondeten nog eens een mooie wandeling in de plantages achter de kapel van Helshoven. We aten er zelfs als dessert kersen die aan de bomen waren blijven hangen na de pluk.
Maar... Stel je voor: je leest drukproeven na, je verbetert zo goed als mogelijk... en als je daarna een exemplaar van het boekje krijgt toegestuurd (waarin jouw naam als corrector wordt vermeld), merk je dat er een hele bladzijde is aan toegevoegd, die je niet hebt kunnen nalezen... en die vol taalfouten staat.
Dat heb ik pas meegemaakt en het maakt me echt boos!
We deden onze wekelijkse boodschappen en maakten na het avondeten nog eens een mooie wandeling in de plantages achter de kapel van Helshoven. We aten er zelfs als dessert kersen die aan de bomen waren blijven hangen na de pluk.
 |
| Eigen foto |
Dat heb ik pas meegemaakt en het maakt me echt boos!
zondag 1 juli 2018
Over bakmargarine en foto's
Ons ziek familielid had in het ziekenhuis, bij wijze van bezigheidstherapie, met andere patiënten tomatensaus moeten klaarmaken, vertelde ze ons. Ze moesten eerst gesnipperde uien laten glazig worden in Solo! Ongelooflijk dat men in een ziekenhuis nog bakmargarine gebruikt, vol met transvetten en verkeerde olies! Waarom niet gewoon goede (bijvoorbeeld olijf) olie?
Deze avond laat vond ik op Facebook foto's van Roger. Niet door hem gepost en zonder vermelding van zijn naam. Ik weet dat Roger de gewoonte heeft foto's, die hij bij een feest of andere gelegenheid maakte, op te sturen naar de organisator maar volgens mij mag die persoon die foto's niet zo maar publiceren zonder te vermelden wie ze heeft gemaakt! En... de persoon die deze foto's postte heeft dat al enkele keren wel gedaan.
Eigenaardig is dat: als dichter vindt zo iemand het niet normaal dat een van zijn gedichten zo maar wordt overgenomen zonder dat zijn naam vermeld wordt, maar zelf publiceert hij zonder schroom foto's van iemand anders onder zijn eigen naam!
Jan Gerits mailde me vandaag dat hij in een artikel voor "Heemkunde Limburg" foto's van Roger had gebruikt... maar zijn naam erbij had vermeld. Zo hoort het inderdaad!
Deze avond laat vond ik op Facebook foto's van Roger. Niet door hem gepost en zonder vermelding van zijn naam. Ik weet dat Roger de gewoonte heeft foto's, die hij bij een feest of andere gelegenheid maakte, op te sturen naar de organisator maar volgens mij mag die persoon die foto's niet zo maar publiceren zonder te vermelden wie ze heeft gemaakt! En... de persoon die deze foto's postte heeft dat al enkele keren wel gedaan.
Eigenaardig is dat: als dichter vindt zo iemand het niet normaal dat een van zijn gedichten zo maar wordt overgenomen zonder dat zijn naam vermeld wordt, maar zelf publiceert hij zonder schroom foto's van iemand anders onder zijn eigen naam!
Jan Gerits mailde me vandaag dat hij in een artikel voor "Heemkunde Limburg" foto's van Roger had gebruikt... maar zijn naam erbij had vermeld. Zo hoort het inderdaad!
Verjaardagsfeestje
Vandaag vierde vriendin en vroegere klasgenote Denise haar 70 jaar! En wij waren bij de 14 genodigden. Het werd een heel aangename, gezellige en interessante middag met een heel lekker etentje.
Allemaal interessante mensen die veel te vertellen hadden, onder andere over hun (vaak frequente en verre) reizen. Heel vriendelijke mensen ook maar zo ken ik Denise: al in mijn dagboek van 1965, dat ik op dit moment aan het overtypen ben, schrijf ik dat ze blijkbaar mensen aantrekt die even vriendelijk zijn als zij!
En... voor ons niet allemaal onbekende mensen: vroegere kennissen teruggezien, en Denises lieve zus en schoonbroer, uiteraard ook haar partner (die onlangs meer dan 300 muggenbeten had opgedaan! En ik maar klagen over mijn iets meer dan 100 beten!) en onze vroegere klasgenote Marie-Louise. We hebben genoten, Roger en ik! Bedankt, Denise!
Daarna reden we naar het Leuvense om een gehospitaliseerd familielid te bezoeken. Weer een lange babbel in een, ondanks open raam en deur, veel te warme kamer (we haalden 30°C in de schaduw vandaag).
We waren pas heel laat thuis waar ik enkele dringende mails vond, onder andere in verband met de laatste Limburgse monografie van de KVLS. Die heb ik zopas (23:15 uur) allemaal behandeld. Daarna pas vond ik een bericht (via Messenger) van Wiemla: of ze even mocht bellen. Heb haar gevraagd dat morgen te doen: nu is het veel te laat!
Allemaal interessante mensen die veel te vertellen hadden, onder andere over hun (vaak frequente en verre) reizen. Heel vriendelijke mensen ook maar zo ken ik Denise: al in mijn dagboek van 1965, dat ik op dit moment aan het overtypen ben, schrijf ik dat ze blijkbaar mensen aantrekt die even vriendelijk zijn als zij!
En... voor ons niet allemaal onbekende mensen: vroegere kennissen teruggezien, en Denises lieve zus en schoonbroer, uiteraard ook haar partner (die onlangs meer dan 300 muggenbeten had opgedaan! En ik maar klagen over mijn iets meer dan 100 beten!) en onze vroegere klasgenote Marie-Louise. We hebben genoten, Roger en ik! Bedankt, Denise!
 |
| Het feestvarken |
 |
| Eigen foto's |
We waren pas heel laat thuis waar ik enkele dringende mails vond, onder andere in verband met de laatste Limburgse monografie van de KVLS. Die heb ik zopas (23:15 uur) allemaal behandeld. Daarna pas vond ik een bericht (via Messenger) van Wiemla: of ze even mocht bellen. Heb haar gevraagd dat morgen te doen: nu is het veel te laat!