Bezoek aan onze oude vrienden

Zij was ervan overtuigd dat ze ons had uitgenodigd, ik wist zeker dat zij hier werden verwacht.
Na een poosje zag ze haar vergissing in maar ze vroeg me of wij toch naar hen wilden komen: ze had immers haar dochter en schoonzoon gevraagd. Dochter zou koken en ze had al allerlei ingrediënten gekocht. Voor ons was dat oké.
Het gaat natuurlijk over onze oude vrienden van in de buurt van La Roche. Ik had al enkele zaken in huis voor hun bezoek maar die namen we dan maar mee.

Eigen foto

Het werd een prachtig verblijf, zoals altijd. Onze vriend wordt nu wel heel oud (91 jaar binnenkort) en wandelde niet meer mee (hij verkoos ondertussen wat te dutten). Zijn echtgenote (binnenkort 86 jaar) is nog even actief, al liet ze zich helpen door haar dochter voor het koken. Ikzelf mocht praktisch niets doen deze keer.

Dat werd dus genieten van het zomerse weer in hun tuin vol vogels (die we probeerden te herkennen), vertaalervaringen uitwisselen met hun schoonzoon die eveneens vertaler is, herinneringen aan Congo ophalen met onze oude vriend (hij en zijn gezin hebben in Kinshasa gewoond nadat wij al een poosje terug waren uit Matadi), praten over literatuur en over  hun vele reizen en smullen van lekkere gerechten bij een glas wijn na telkens een aperitief met sherry. Maar ook veel lachen (ze hebben daar allemaal veel zin voor humor) en mooie wandelingen maken terwijl de vader des huizes een siësta hield.

Eigen foto's

Wel heb ik een vrij belangrijke vertaling moeten weigeren!

Toen we afscheid namen van elkaar beloofden ze alle vier binnenkort nog eens naar hier te komen. En voor de eerste keer was ik me er heel fel van bewust dat het weldra de laatste keer kan zijn.

Naarmate we Heers naderden, merkte ik op dat het hier blijkbaar veel minder mooi weer was geweest en dat het zelfs serieus geregend had!