Rijbewijs kopen zonder lessen te volgen

Ik heb deze avond tussendoor even naar Pano gekeken. Over gesjoemel met rijbewijzen (de link werkt nog tot einde 25 naar het schijnt). Heel erg vind ik dat zoiets mogelijk is... maar nog erger dat al in de jaren 90 van vorige eeuw (toen we nog in Antwerpen woonden dus) een Turkse buurvrouw mij "geheimen" toevertrouwde die in die richting wezen. Ik geloofde haar toen maar half, denkende dat zulke fraude heel snel aan het licht zou komen... maar blijkbaar vergiste ik me. 

Ik weet het, toen het rijbewijs werd ingevoerd, mocht ik (zo oud ben ik dus al!) dat zo maar aanvragen als ik al rijervaring had (maar dat heb ik dus bewust niet gedaan - ik denk dat ik daar al heb over geschreven). In theorie een vergelijkbare situatie dus... behalve dat het nu toch veel drukker en gevaarlijker is in het verkeer!

Zalig!

We waren vandaag uitgenodigd op het terras van dochterlief en schoonzoon. En het werd een zalige middag, met 23°C in de schaduw, gezelschapspelletjes met de kindjes, bijpraten met dochterlief en om 16 uur gezellig Limburgse taarten smullen. Hun terras is groot, dus we konden ver genoeg uit elkaar zitten en we waren maar met vier volwassenen (meestal zelfs maar met drie, want schoonzoon telewerkte binnenshuis): alles verliep conform de maatregelen. De kindjes zaten afwisselend bij ons of speelden in de tuin met de buurtjes.

Het enige jammere is dat we elkaar nog steeds geen kus mogen geven...

O ja, het was heel lang geleden dat Roger en ik nog taart hadden gegeten en eerlijk, die taarten van Haspengouw zijn overheerlijk! We moeten opletten dat we er niet opnieuw elke week van proeven!😉 

Lente

Aan telefoon deed Nany heel enthousiast over het bezoek van broertje gisteren: ze waren even gaan wandelen, zij met haar rollator.
Na enkele eenvoudige huishoudtaken reden wij naar de apotheker om medicamenten voor Roger en daarna besloten we nog wat rond te toeren in de streek. De sleedoornstruiken beginnen te bloesemen, de narcissen bloeien overal volop, er waren heel veel wandelaars (en dikwijls in groepjes van veel meer dan vier volwassenen. Wat ik erg vind: nogmaals, ofwel beliegt men ons van in het begin - wat mogelijk is en dan moet ik uiteraard anders redeneren - ofwel is dat virus inderdaad zo hevig bezig dat iedereen een beetje voorzichtig zou moeten zijn).

Thuis waren de koolmeesjes druk bezig in de buurt van de Spaanse kruik en... zag ik plotseling vier muisjes van onder een struikgewas wegschieten. Zolang ze in de tuin blijven, is het oké voor mij! Ik vind het wel vreemd, want hier dolen ook nog vrij veel zwerfkatten rond.

Deze avond een vrij lang (handenvrij) telefoongesprek met Rogers nicht Jeannine (de zus van zijn onlangs overleden neef). Een diepzinnige conversatie die haar en ons deugd deed! 

Om de avond te eindigen ben ik op het privé kanaal van Jean-Jacques Crèvecoeur aan het luisteren naar zijn uitleg over de spirituele dimensie van wat er nu allemaal gebeurt. Crèvecoeur is niet meer bereikbaar  op YouTube (censuur), ik kan jullie dus geen link meer serveren. En vermits hij volgens de meesten van jullie een "complotist" is,  ga ik hier niet verder op in gaan, wel even twee puntjes aanhalen. 

Ten eerste denkt Crèvecoeur, zoals ik, dat ons brein ons bewustzijn capteert (en dus dat ons brein niet ons bewustzijn voortbrengt); ten tweede, hij denkt dat artificiële intelligentie een gevaar betekent voor ons, en daarin volg ik hem (nog?) niet! Oké, ik merk bijvoorbeeld zelf ook wel op dat ik steeds minder vertalingen krijg naargelang vertaaltools beter worden (het kan natuurlijk ook liggen aan mijn werk dat slechter wordt!😉) maar daarom ben ik nog niet bang van  die artificiële intelligentie!

Dertigers

Zus Bie mailde me vandaag dat ze die serie ook zo goed vindt. Ikzelf blijf kijken en ervan genieten... maar ik betrap mezelf er steeds op dat al dat gsm-gedoe me hindert. Ik besef dat ik ouderwets ben, dat het er nu zo aan toe gaat. Maar ja, zoals ik al zei, in het echte leven hindert het me ook vreselijk als ik in ons gezelschap iemand (meestal een "jongere") constant zie tokkelen op zijn gsm. Er was een tijd dat we zelfs onze gsm afzetten als we bijvoorbeeld met mensen samen aan tafel zaten! 

Nu, dat laatste doe ik ook wel niet meer (omdat ik zo een belangrijk bericht over bijvoorbeeld een vertaling zou kunnen missen) maar tijdens een conversatie in "het echte leven" constant zitten communiceren met andere mensen via WhatsApp berichtjes en zo stoot me zo tegen de borst! Het kan toch niet anders dan dat de communicatie langs de twee kanten dan heel oppervlakkig blijft (trouwens, de "berichtjes" lijken me inderdaad meestal maar "small talk")?

Ach, waarschijnlijk ben ik hopeloos ouderwets!

Waarvoor Facebook onder andere goed is!

Facebook is niet echt mijn ding maar langs de andere kant: ik heb opgemerkt dat ik bepaalde nieuwtjes slechts daar kan vernemen. Dus ga ik geregeld toch eens kijken. Onlangs viel ik op berichtjes van nichtjes die heel enthousiast waren omdat de VRT (een vervolg van?) de serie "Dertigers" zou uitzenden. 

Ik werd nieuwsgierig en keek naar de eerste aflevering van seizoen 1, waar ik niet zo heel enthousiast over was. Tegelijk besefte ik dat dit kwam doordat heel veel aandacht werd besteed aan de constante communicatie via chatberichten en zo meer (wat mij in het echte leven ook serieus op de zenuwen kan werken). 

Ik verplichtte mezelf naar de tweede aflevering te kijken en moest toegeven dat ik gewoon ouderwets ben: zo gaat het er nu eenmaal aan toe, of ik het graag heb of niet. En ik begon het boeiend te vinden omdat de serie, denk ik, het gewone leven van jonge volwassenen in deze tijd weerspiegelt. 

Ik keek met veel plezier naar de derde aflevering... en ik denk dat ik ga blijven kijken! Bedankt, nichtjes!

Weer een maand uitgesteld

Ik wilde in april even bijeenkomen met de kinderen en de kindjes maar dat moet dus jammer genoeg weer minstens een maand worden uitgesteld. En Nany zullen we volgende maand ook nog niet kunnen bezoeken met die weer verstrengde maatregelen. Het begint lang te duren!

Begrijp me niet verkeerd: we vervelen ons niet, we houden contact met Nany, kinderen en kleinkinderen, we voelen ons niet eenzaam, we hebben geen nood aan feesten of te veel afspraken en eigenlijk bevalt dit bijna monastieke leven me wel. Maar toch... nog eens samenkomen zou wel fijn zijn! 

De dag begon perfect

Alles leek goed te gaan vandaag! Geen besmetting vastgesteld bij de kindjes, Nany goed gezind aan telefoon en daarna mijn klantenlijst. Het indienen ervan was zo gebeurd (weliswaar via de pc van Roger) en de website van de overheid zorgde niet voor problemen! Ik hoorde wel op de radio over een mogelijke nieuwe lockdown, maar dat had ik eigenlijk al lang verwacht.

En dan een mail van een goede vriend (ook KVLS-lid) die pas goed ziek is geweest en drie weken gehospitaliseerd werd. Hij is nu weer thuis maar, zoals hij zegt, we mogen jammer genoeg nog niet afspreken. 

btw-listing

Vandaag weer uren verloren met het proberen indienen van mijn klantenlijst (povere lijst trouwens voor 2020!). 

Deze avond kwam zelfs Hendrik er aan te pas, via telefoon en het overnemen van mijn pc. Conclusie: mijn pc herkent mijn identiteitskaartlezer niet (jawel, toch hadden we de nodige apps geïnstalleerd), ik probeer morgen nog eens via de pc van Roger en hoop dat ik dit jaar beter mijn weg vind in het doolhof van de overheidswebsite maar... we hebben ook meer dan anderhalf uur een gezellige babbel gevoerd met Hendrik!

Hij vertelde me onder andere dat hij van veel mensen hoort dat ze eigenlijk niet terug willen naar hun vroeger drukke leven. Ikzelf heb dat gevoel ook heel fel en ik begin al te panikeren als ik denk aan alle afspraken die er zullen gemaakt worden na deze crisis. Eigenaardig genoeg wil ik tegelijk heel graag iedereen terugzien.

Ik hoop zo dat ik morgen via de pc van Roger die povere klantenlijst kan indienen... want ik riskeer een boete van 3000 euro als ik het niet doe! In feite is dat een probleem dat zich elk jaar herhaalt!    

Amnesie

Wat een eigenaardig toeval! Deze avond werd me dit praatprogramma (weliswaar weer in het Frans) over amnesie voorgesteld. Interessant, je begrijpt beter hoe die mensen zich voelen, maar allemaal hebben ze toch een gedeelte van hun geheugen kunnen recupereren. 

Hoe zou het zijn als je helemaal zonder geheugen moet leven? 

In feite beginnen we ons leven zo! Of beter gezegd, herinneren we ons niets van het begin van ons leven. Mijn eigen herinneringen gaan terug tot, volgens mijn "marraine", mijn 2 jaar, volgens mezelf tot mijn 2 jaar en half (maar ze zijn heel vaag tot een poosje voor de geboorte van zus Bie toen ik 3 jaar en half was). Veel mensen zeggen me echter dat ze zich niets herinneren van voor hun 4 of 5 jaar!

Intrigerend allemaal!

Ontgoocheling (maar ook een geschenk)

De kindjes zouden vandaag met hun ouders een tentoonstelling bezoeken in Tongeren. 'Misschien kunnen we daarna even langskomen?' stelde dochterlief voor. 

Het is nog heel koud... maar toch zorgden we voor warme koffie die we in het open poortgebouw zouden drinken. Ik had ook enkele dekentjes klaar en Roger had dat poorthuis een beetje opgeruimd.

Vlak voor de kinderen zouden aankomen, kregen we echter een oproep van dochterlief. Ze hadden pas een telefoontje gekregen: een van de kindjes is in contact geweest met een besmette persoon, moet in quarantaine en getest worden. Ze zouden dus meteen naar huis rijden. Of toch niet, ze zouden toch even langskomen om mij een geschenkje te overhandigen maar alleen dochterlief zou uitstappen en mij via het raam het cadeau overhandigen.

We waren ontgoocheld, en de kindjes nog meer naar het schijnt! Ze wuifden vanuit de auto, meer mocht niet!  

Maar kom, hopelijk is het loos alarm, wordt er geen besmetting vastgesteld en dan zal dat weekje quarantaine snel voorbij zijn!

En... ik kreeg twee prachtige keukenhanddoeken, gemaakt en ontworpen door dochterlief op basis van een oud "receptenschrift" van mij: 

Laten we hopen dat de maand april ons gunstiger gezind zal zijn!

Bernard Pivot na de ontgoocheling

Over de ontgoocheling vertel ik seffens. Maar zopas viel ik dus op een interview met Bernard Pivot die nu 85 jaar is. Destijds, in Antwerpen, keken Roger en ik altijd naar zijn literaire programma "Apostrophes". Pivot heeft nu een boek geschreven over onder andere oud worden en het interview is boeiend. Uiteraard spreekt hij over ouderdomskwaaltjes en vergeetachtigheid, maar vooral, hoe kan het anders, over zijn liefde voor literatuur, taal, woorden, zinnen. 

Het deed deugd na de ontgoocheling (waarover dus straks meer). 

Geheugen en dromen

Ik heb een geheugen als een zeef maar toch hecht ik enorm veel belang aan dat geheugen en ben ik eigenlijk jaloers op mensen die alles onthouden. Minder op mensen die weliswaar allerlei zaken onthouden waarmee je in gezelschap kunt uitpakken (wat ik "eruditie" noem - ik bewonder die mensen wel daarvoor!) maar praktisch alle zelf beleefde gebeurtenissen (wat ik het "affectieve" geheugen noem) vergeten.

Mijn eigen "affectief" geheugen is dan ook vrij goed en ik vind het vaak jammer dat vrienden of kennissen zich niets meer herinneren van zaken die we samen hebben meegemaakt. Zo vond ik het onlangs heel erg dat Nany zich niets herinnerde van dat jaar dat ze met vader in die eenkamerflat woonde. 

Ik blijk dus veel belang te hechten aan het onthouden van zelf meegemaakte gebeurtenissen. Niet verwonderlijk dus dat ik al voor mijn 12 jaar een dagboek bijhield (dat ik nog steeds bijhoud: deze blog is immers niet mijn echte dagboek).

Vorige nacht had ik echter een zeer eigenaardige droom. Ik probeerde me de inhoud van alle boeken die ik ooit gelezen heb te herinneren! Wat uiteraard niet lukte. Toen bedacht ik (in mijn droom dus) dat ik toch minstens de inhoud van mijn eigen boeken nog moest kennen. Nee dus, ik haalde alle verhalen door elkaar, verwarde de namen van de personages... en begon de droom helemaal niet meer "plezant" te vinden. Dus besloot ik een eenvoudigere test uit te voeren: kon ik mij alles herinneren van mijn laatste telefoongesprek met Nany? 

Toen ik (nog steeds in mijn droom) besefte dat ik er mij niets kon van herinneren, werd ik wakker... met een heel onaangenaam gevoel... en ik heb de hele dag zitten denken aan mensen met amnesie!

Ik vraag me echt af hoe je daarmee leeft!

Hygiëne door de eeuwen heen

Deze avond nog gekeken naar deze documentaire van "Arte" over de geschiedenis van hygiëne (altijd boeiend, vind ik) en dus ook over ziekten, pandemieën en geneeskundige vooruitgang. 

Maar, als je hoort dat men, na de Spaanse griep, pas rond 1940 een vrij betrouwbaar vaccin klaar had tegen die ziekte (vaccin dat dan nog maar voor 50% efficiënt is zoals ik onlangs hoorde op ik weet niet meer welk maar  toch, hoop ik, geloofwaardig televisieprogramma - tja, sorry voor mijn geheugen als een zeef)  dan stel ik me toch weer vragen bij vaccins die op nog géén jaar klaargestoomd worden!

Maar kom, dit terzijde: het was een interessante documentaire!

Uitvaart

Na weer een lang telefoongesprek met Nany "namen Roger en ik deel" aan de gestreamde uitvaart van zijn neef. Ik was wel blij dat ons die mogelijkheid geboden werd, want ik dacht al dat we weer geen afscheid zouden kunnen nemen.

Het was de eerste keer dat we dat meemaakten en eigenlijk vind ik het jammer dat we die kans niet kregen bij vorige overlijdens. Het leek wel of we erbij waren! Zonder koffietafel achteraf uiteraard maar ik vermoed dat de 15 aanwezigen het ook zonder moeten doen hebben! 

Jeannine Leduc heeft heel mooie herinneringen aan haar broer opgehaald tijdens de dienst!

Shadowlands

We keken deze avond voor de tweede keer naar "Shadowlands", over de relatie tussen de schrijver Lewis en de Amerikaanse Joy. Een waargebeurd verhaal met een serieuze filosofische en zelfs religieuze dimensie, een boeiende film. Alleen hadden we heel lang geleden naar nog een andere "Shadowlands" gekeken, waarin Joy twee zonen had. In deze film heeft ze er maar één. 

Roger heeft het opgezocht: in werkelijkheid had Joy twee zonen. 

Hoewel de film dus boeiend en triestig was en Lewis zijn betrokkenheid tot het lijden goed illustreerde (hij heeft er trouwens een boek over geschreven) blijf ik dat (toch waargebeurde) verhaal in feite vrij ongeloofwaardig vinden!

Euthanasie in Frankrijk

Eerlijk gezegd, ik wist niet dat euthanasie daar nog steeds verboden was! Dat verneem ik deze avond terwijl ik kijk naar dit heel interessante (en voor één keer rustige) debat. 

Het gaat natuurlijk ook over letale sedatie en de toestand in (onder andere) België. Volgens enkele deelnemers is men hier al bezig ongevraagde euthanasie uit te voeren (en ze zullen er meer over weten dan wij, vermits ze allemaal experten zijn). Ik hoorde zelfs al een mening in de richting van wat ik al heel lang vrees, namelijk "moreel verplichte" euthanasie na een bepaalde leeftijd of in bepaalde omstandigheden! 

Ik ben nog niet aan het einde van het debat, ik kijk dus verder en vertel er morgen misschien meer over. 

Luie dagen

Er valt eigenlijk niets te vertellen over de laatste luie dagen. Buiten het allernoodzakelijkste in het huishouden besteden we onze tijd aan lectuur en soms aan een film. 

Ik heb wel van Edith Oeyen het door haar aangepaste monografiebestand aangekregen plus richtlijnen voor de opmaak van de volgende monografieën. Vermits ik daar absoluut niets van ken, zal ik die in het vervolg maar opvolgen (inderdaad onder andere de marge iets versmallen) hoewel Jan Gerits (die beweert dat er verschillende richtlijnen bestaan - nogmaals ik ken daar niets van en ik volgde gewoon de lay-out van de vroegere monografieën) dat niet echt nodig vindt. Beter geen ruzie stoken! 😉 

Nany heeft wel nog elke dag veel te vertellen! Vandaag bijvoorbeeld kwam er een nieuwe bewoonster in het rusthuis, en dat bleek een van haar vriendinnen. Vaak klaagt Nany dat ze toch meer vrijheid zou hebben als ze nog thuis woonde maar ik geloof echt dat ze beter in dat rusthuis is. Thuis zou ze om te beginnen de trappen nog amper op en af kunnen... en zou ze in deze coronaperiode bijna niemand ontmoeten. Nu heeft ze elke dag mensen rondom zich en dat is voor haar heel belangrijk!

Naar de dokter

Hij vindt de evolutie oké, ook al duurt het lang, en hoopt nog steeds dat hij mij kan helpen zonder chemische medicijnen. Al kan hij, zoals hij herhaalde, het niet garanderen (homeopathie werkt niet altijd). Ik koos ervoor het verder te proberen, ook al omdat hij vertelde dat zelfs mijn dromen beantwoorden aan het profiel natrium phosphoricum.

Ik vertelde hem dat ik van plan was de vaccinatie te weigeren zodra ik een uitnodiging krijg... en hij antwoordde dat hij ons net hetzelfde wilde aanraden.  Hij zei ook dat als we ons later (als we vrij kunnen kiezen voor het type vaccin) toch willen laten inenten, hij ons Johnson & Johnson aanraadt (ik zei gisteren hetzelfde tegen Roger). 

We kwamen net op tijd thuis om een koppel bonte spechten druk bezig te zien aan de rand van het terras én koolmeesjes die weer hun nest bouwen in de Spaanse kruik. Lente is duidelijk op komst, al laat de temperatuur nog serieus te wensen over!

Toch nog vragen over de vaccinatie

Toen ik deze ochtend van onder de douche kwam, was Roger druk aan het telefoneren met vriendin Liliane. Ik weet niet precies waarover ze het allemaal hadden maar het ging onder andere duidelijk over het overlijden van Rogers neef die Liliane en haar echtgenoot Paul ook goed kennen. Ook Nany en later mijn zus (maar dan in een mail) stelden zich vragen over een eventuele link tussen zijn vaccinatie en zijn plotse overlijden. Ik vrees dat we het nooit zullen weten... maar het feit dat steeds meer landen het gebruik van dat vaccin opschorten, doet me serieus nadenken. 

Vriend Karel, die na de middag vrij lang met Roger belde, stelde zich minder vragen maar vond wel dat er steeds meer van onze kennissen en vrienden verdwijnen. Tja, dat heeft natuurlijk ook gewoon met onze leeftijd te maken hé! 

Over de Limburgse monografieën, een overlijden en auto-immuunziektes

Ik vreesde even dat het vandaag weer een "telefoon"-dag zou worden. Na mijn dagelijks gesprek met Nany en een heel aangename e-mailwisseling met Zeger wilden we bier gaan kopen toen de telefoon overging. Het was Jan Gerits. Ik was net de keuken een klein beetje aan het opruimen, praatte dus de hele tijd met het toestel aan mijn oor en voelde na een dik halfuur dat mijn pols daarvan niet gediend was.

Jan had van Edith de monografie in de "aangepaste lay-out" gekregen en hij was er niet tevreden over. Hij vroeg me of ik die ook had aangekregen en of ik kon zien wat Edith precies had veranderd, maar Edith had mij niets gestuurd, ondanks mijn vraag om dat wel te doen. Jan beloofde me het bestand door te sturen.

Ik kreeg het pdf-bestand aan na onze boodschappen en nadat we een beetje in de streek hadden rondgereden. Wat ging de wind nog heftig te keer, zeg! Echt geen weer om te profiteren van de "versoepelingen van de coronamaatregelen"!

Ik zag meteen wat er nu verkeerd was aan het bestand, Jan stuurde het terug naar Edith en kort daarna kon hij mij een pdf-bestand opsturen dat me in orde leek (behalve dat de paginamarkering ontbrak). Ik kreeg de indruk dat Edith de marge versmald had, maar nogmaals, ze heeft me niet, zoals ik gevraagd had, het word-bestand teruggestuurd (noch het pdf-bestand trouwens). 

En dan rinkelde de telefoon opnieuw. Roger nam op. Het was een achternicht van hem: haar oom, Rogers neef (in de betekenis van "cousin"), de oudere broer van zijn nicht Jeannine Leduc, is deze ochtend overleden, plotseling en totaal onverwacht maar toevallig wel twee dagen nadat hij gevaccineerd werd. 

Helaas, weer zullen we niet samen afscheid van hem kunnen nemen! Hij was 87 jaar, een "mooie leeftijd", ja maar... dat is slechts 10 jaar ouder dan Roger! 

Na de avondmaaltijd en de afwas, keek ik naar een interview met dokter Laurent Chevalier over auto-immuunziektes. Heel interessant. Hij vertelde onder andere over het gebrek aan vitamine D in het Noorden, over hoe te veel zout eten opstoten van zulke ziektes kan bevorderen, over voedingsmiddelen die opstoten enigszins zouden kunnen tegengaan. Allemaal zaken die ik graag eet maar die mij nu blijkbaar niet geholpen hebben: yoghurt, zuurkool, kaas (met de korst), rauwe ham. En, hoewel hij vaccinaties aanraadde, vond hij het beter die even uit te stellen midden in een opstoot. 

Nu nog even snel een paar mails beantwoorden!

Telefoon

Ik heb weer het gevoel dat ik een groot deel van mijn dagen aan telefoon doorbreng. Onder andere met mijn moeder die elke dag veel te vertellen heeft. Vandaag bijvoorbeeld is een personeelslid haar vragen komen stellen over haar verleden, nadat haar verzekerd werd dat haar antwoorden nergens zouden gepubliceerd worden. Het intrigeerde me wel en eigenlijk zou ik die herinneringen wel heel graag lezen!

Met straatgenote V. die stilaan begint te twijfelen of ze zich zal laten vaccineren. En met Jan Gerits na berichten van Edith Oeyen  over de lay-out van de gedrukte jongste monografie die serieus te wensen zou overlaten. Ze legt wel niet uit wat er precies aan verkeerd is: ik ben benieuwd! 

Mensen beseffen het meestal niet, maar op die manier breng je dagelijks uren aan telefoon door! Nog een geluk dat ik dat nu handenvrij kan doen! 

Hoewel... vroeger deed ik andere zaken tijdens het telefoneren en wandelde ik daardoor automatisch al die tijd rond. Mijn polsen laten niet meer toe dat ik het toestel constant met me meezeul, dus moet ik tegenwoordig de tijd, die ik aan telefoon gekluisterd zit, achteraf inhalen! Met als gevolg gebrek aan beweging en aan tijd!

Het is koud!

Het is koud, ik voel en hoor de wind weer door de kieren achter mijn rug, denk terug aan één jaar geleden en vraag me af welk nut de versoepelde maatregelen echt hebben. Ik zie me met dit weer echt niet in de buitenlucht afspreken met familie of vrienden! Ik vermoed zelfs dat we ook dit jaar Pasen niet samen zullen kunnen vieren. 

Hoewel... zelf hecht ik wel veel belang aan Pasen, want ik blijf ondanks alles een Christen, maar, net zoals voor Kerstmis vorig jaar, vind ik het geen ramp als we het niet kunnen vieren. Wat ik wel zou willen, is nog eens met de kinderen en kleinkinderen samen zijn en dat hoeft niet per se met Pasen te gebeuren. 

Misschien kunnen we binnen enkele weken toch een kleine middagbijeenkomst organiseren zodra het weer het enigszins toelaat? 

Corona

Precies een jaar geleden logeerden Elena, Matthias en Eva de laatste keer bij ons. Een dag of twee later was de wereld compleet veranderd! 

Virtueel reizen in Frankrijk

Vandaag een interessante link gekregen van die Franstalige vriend die ik slechts één keer in levende lijve heb ontmoet. 

Virtuele reizen in verschillende Franse streken. En reizen betekent ook literatuur, kunst, archeologie, gastronomie, geschiedenis en zoveel meer! Ik heb al een paar video's bekeken en weet nu al dat ik hier verder uren plezier ga aan beleven! Een prachtig geschenk!

Twitter

Heel rustige zondag en eigenlijk hou ik daar wel van! We hoefden zelfs niet te koken, er waren kliekjes genoeg. Opvallend hoe weinig wij eten de laatste maanden!

Ik hoorde of las ergens (maar ik weet jammer genoeg niet meer waar) vandaag wel één nieuwtje dat me serieus verontrustte. Twitter zou het account van mensen die het vaccin afraden afsluiten. Zelf ben ik niet actief op Twitter maar ik vond dat toch een heel eigenaardig bericht. Dat me trouwens deed terugdenken aan wat ik eens bijna toevallig op de radio hoorde en daarna nog maar één keer in bedekte woorden heb horen bevestigen in een praatprogramma op televisie: dat artsen die het vaccin afraden serieuze professionele problemen tegemoet gaan! Nogmaals, wat is er gaande? Censuur? 

Bijna dood ervaring

Deze avond gekeken naar deze reportage over bijna dood ervaringen. Interviews met mensen die het hebben meegemaakt en weer die mogelijke theorie, namelijk dat ons brein een (deel van?) extracerebraal bewustzijn capteert. Soms vergelijkingen met computers (iets wat ik al deed in ik weet niet meer precies welk boek - ik denk in "De ivoren toren").

Het valt me op dat verschillende van die mensen later momenten hebben waarop ze "zich alles en iedereen voelen zijn". Dat heb ik een paar keer in mijn leven meegemaakt (wat ik noem mijn "mystieke ervaringen") en echt, het was telkens een overweldigend (maar niet onverdeeld aangenaam) gevoel!

Ik was op bezoek bij marraine

 ... in mijn droom vorige nacht, en marraine is mijn grootmoeder van moederskant (die, voor dat we naar Congo vertrokken, grotendeels zorgde voor mijn opvoeding).

Ik droom meestal heel levendig maar spreek daar zelden over. Vandaag heb ik echter heel de dag aan die droom gedacht en wil ik het er daarom wel even over hebben.

Ik was dus op bezoek bij marraine en ik had een vriendin bij mij (geen idee wie). Marraine trakteerde ons op boterhammen met beleg en we aten daar gretig van. Ik merkte echter dat marraine zich zorgen maakte: zou ze nog eten genoeg voor zichzelf overhouden na ons bezoek? Uiteraard sprak ze daar niet over, ik voelde het gewoon. 

Mijn geheimzinnige vriendin vertrok voor mij en ik hielp marraine op te ruimen. Ondertussen praatten we en haalden we herinneringen op aan haar leven (en aan al de ontberingen die ze heeft meegemaakt)... maar tijdens dat opruimen merkte ik op dat marraine eten in overvloed had en vroeg ik me af van waar die angst om zonder eten te vallen.

Terwijl ik me die vraag stelde, werd ik wakker. Meestal kan ik, nadat ik heel even wakker werd, zorgen dat ik een vorige droom verder droom (als ik die aangenaam vond natuurlijk) maar deze keer lukte dat niet. 

Integendeel, ik viel maar half in slaap, stelde me constant diezelfde vraag en... na het opstaan ben ik me de hele dag die vraag blijven stellen!

Plaquenil

Deze middag brachten Edith Oeyen en Ingrid Lenaerts ons de stock Oostland en Limburgse monografieën. Roger en ik hebben enkele uren besteed aan het klasseren van al die boekjes en nu moeten we er nog een plekje voor vinden.

Ondanks de felle kou zouden Ingrid en Edith gaan wandelen. Ik legde uit dat ik daar nu niet toe in staat ben en meteen vroeg Edith me waarom ik geen Plaquenil slik.

Eerlijk gezegd, ik heb het mezelf ook al afgevraagd. Waarschijnlijk zou mijn probleem al opgelost zijn (tenzij ik last zou krijgen van een van de vele bijwerkingen) en tegelijk zou ik beschermd worden tegen Covid!

Maar nee, als de dokter er in slaagt me te helpen zonder dat ik chemische medicamenten moet slikken, vind ik het de moeite nog even geduld te oefenen...

Nany aan telefoon

Zoals elke dag belde ik haar op. Drie maal tevergeefs, de vierde keer had ik prijs. 

'Was je vergeten dat ik vandaag naar de kapper mocht?' vroeg ze me. Nee, maar ze had me gezegd dat ze om 14 uur bij de kapper (in het rusthuis zelf) moest zijn en ik telefoneerde haar tussen 13:15 uur en 14:00 uur. Om 14 uur kreeg ik haar dus eindelijk aan de lijn: ze bleek al veel vroeger dan voorzien naar de kapper te zijn geweest. 

Nany vertelde over haar snit, over de verhaaltjes van de kapster, over een nieuwe bewoonster die ze verwachtte, herhaalde nog eens wat ze me gisteren vertelde over tante José, en ineens zei ze: 'Ik ga je laten hé, we bellen nog wel!'

En dat was het einde van ons gesprek (waarbij ik, zoals zo vaak, niets had hoeven te vertellen). Het is niet de eerste keer dat Nany een telefoongesprek abrupt stopzet zonder verdere uitleg. Eigenaardig! 

Roger had zin in mosselen

Vandaag deden we onze wekelijkse boodschappen nadat ik een weekmenu had opgesteld. In feite gaat Roger dan in zijn eentje de winkels binnen (Coronamaatregelen) en wacht ik met lectuur in de auto.

Op mijn lijstje stond voor deze avond mosselen: Roger had er zoveel zin in! Hij vond er bij Colruyt.

Deze avond bereidde hij dus mosselen (lekker hoewel niet van de allerbeste kwaliteit).  Toch bleek Roger er echt van te genieten, maar ik... tja, mosselen zijn niet mijn lievelingsgerecht en dat is ook de reden waarom Roger die klaarmaakt: als ik het zelf doe, eet ik er gewoon niet meer van.

Na de afwas zegt Roger ineens tegen mij: 'We hebben wel heel duur gegeten deze avond!' Bleek dat de mosselen 8,50 euro per kilo kostten! 

Ongelooflijk duur vind ik dat! In het vervolg zelf een boterham eten als Roger nog eens zin heeft in mosselen? 

Televisie

We hebben geen televisie maar af en toe kijk ik naar programma's via "VRT nu". Ik kijk dan vooral om te kunnen meepraten met de kinderen en Elena. Helaas, onlangs was ik zo gedegouteerd dat ik bang ben dat ik nooit meer naar wat dan ook zal kijken. 

Terloopse leugens die niet weerlegd worden (ik weet echt niet meer op welk programma het was, maar het ging over die fakestudie over hydroxychloroquine die The Lancet heeft moeten terugtrekken - en over dat laatste werd niet gerept), beweringen zonder mogelijkheid tot nuancering, kortom, ik kreeg er een afkeer van! Ik vrees dat de VRT weer eens heeft afgedaan voor mij!