Slecht en goed nieuws

Ik spreek hier niet vaak meer over de oorlog Rusland-Oekraïne maar ik blijf het verloop ervan volgen (voor zover ik kan volgen, want politiek en zeker oorlog zijn echt niet mijn ding: als ik bijvoorbeeld hoor of  lees over oorlogsstrategie, heb ik de neiging heel snel af te haken omdat het me misselijk maakt). 

Met Roger praat ik ook niet vaak meer over die oorlog. Toen ik in het begin ervan mijn vrees uitte, stelde hij me gerust: ik overdreef en eigenlijk kende ik er niets van. Uiteraard had hij gelijk.

Onlangs, na de recente gebeurtenissen, gaf Roger echter toe dat hij zich nu wel serieuze zorgen begint te maken over een (eventuele) heel gevaarlijke escalatie. 

Zijn gevoel benadert dus steeds meer wat ik sinds het begin van de oorlog intuïtief vreesde. En Roger gaat zelden voort op intuïtie, wel op zijn kennis van politiek (en vroegere studies dus)! 

Dat stemt me allemaal heel pessimistisch. Maar... ik kreeg vandaag een mail van Jan Gerits die me dan weer optimistisch stemde: mijn bespreking van zijn boek over zijn overleden echtgenote in Oostland zou enkele mensen aangespoord hebben zijn boek te kopen!

Nog vergaderen

Omdat ik gelezen had dat in openbare gebouwen de temperatuur zou verlaagd worden, had ik op de vorige vergadering van de werkgroep WO I-II een warme trui aangetrokken. En... ik kreeg het er te warm! Dus trok ik voor onze vergadering vandaag een lichtere trui aan... maar de thermostaat werd ondertussen duidelijk lager gezet in het administratieve centrum van Heers: ik kreeg het er koud! Ik kon er deze keer dus niet even bekomen van het kou lijden thuis! 😉

Ondertussen brandt hier de houtkachel weer en voel ik me al helemaal opgewarmd. Ik vind dat we uitstekend werk hebben geleverd tijdens onze vergadering! De presentatie is bijna klaar! Dat wordt nog een keer of hoogstens twee keer samenkomen daarrond. En na die presentatie kunnen we verder werken aan de oorlogsschadedossiers. 

Koude dagen

De zomer lijkt definitief voorbij en ik vind dat erg! Gezien de energiecrisis wachten we nog even om de centrale verwarming aan te zetten (we hebben nog geen afrekening gekregen voor gas en elektriciteit en trouwens, andere jaren proberen we ook te wachten tot oktober om te verwarmen). 

's Ochtends en 's avonds brandt de houtkachel maar het duurt telkens lang voor het hier een beetje opgewarmd is (en 's middags koelt het heel snel weer af nadat we ophouden de kachel te voeden, waardoor ik kou lijd tot wanneer de kachel 's avonds weer goed brandt). En alles wordt hier zo vreselijk stofferig (eigenaardig trouwens: in Antwerpen verwarmden we enkel met een kolenkachel - en één gasradiator in de badkamer - en daar hoefde ik niet elke dag het stof af te nemen, hier wel). Kortom, ik vind de herfst dit jaar helemaal niet aangenaam. Veel te koud voor de tijd van het jaar, te veel regen en te veel saai, repetitief werk!  

Heimwee naar het onderwijs

Schoonzus werd vandaag toch maar naar het ziekenhuis gebracht voor een grondig onderzoek, vernamen we van een van mijn andere schoonzussen. Uiteraard heerst er zenuwachtigheid bij Roger en ikzelf voel me ook niet zo gerust!

Praten met Nany aan telefoon wordt elke dag moeilijker. Ze vertelt heel veel maar ik kan haar vaak niet volgen. Heb steeds meer de indruk dat ze eender welk woord gebruikt als ze niet meteen op het juiste woord valt. Ze vergeet ook zo veel dat het geen zin heeft haar iets te vragen over een paar uur geleden of de vorige dag, dan zegt ze eerlijk dat ze het weer vergeten is. Binnenkort gaan we haar bezoeken: waarover praat ik dan met haar? Ik weet het, naar het schijnt zou het lange termijngeheugen nog werken maar broertje vertelde me onlangs dat ze zich van vroeger ook praktisch niets herinnert. Nog eens foto's van vroeger meenemen?

Een ander telefoontje echter was aangenamer. Straatgenote V. vroeg me of ik haar kleinzoon L. kon helpen met een opdracht voor de lessen Frans. Uiteraard vond ik dat oké en iets later belde L. me zelf. We hebben een poosje (aan telefoon dus) gepraat over die opdracht en zijn aanpak ervan - die ik heel goed vond. Ik gaf hem een beetje raad... en ik kreeg heimwee naar mijn jaren in het onderwijs! 

Ik vermoed dat ik vandaag het veranderde onderwijs niet meer zou aankunnen maar wat gaf het vroeger een voldoening te merken hoe snel de leerlingen bijleerden en steeds vlotter Frans spraken en schreven!

Schoonzus slaapt

Vandaag bezochten we nog eens schoonzus L. in het Leuvense. Nu kennen we onze weg goed in het rusthuis en we moesten dus helemaal niet meer zoeken naar haar kamer.

De televisie stond op... maar schoonzus sliep. Roger en ik wachtten een poosje, vroegen ons af of we haar wel of niet zouden wakker maken, besloten het uiteindelijk wel te doen. Slaapdronken ging schoonzus deze keer in haar rolstoel zitten en we reden haar naar de cafetaria. Bij een kopje koffie of thee (en een wit wijntje voor L) begonnen we wat te praten maar het viel ons op dat L. steeds de neiging had opnieuw in slaap te vallen. 'Dat komt door al die medicijnen,' legde ze me uit. 'Eigenlijk zou ik liever terug naar mijn kamer gaan en gaan slapen.' Dus reden we haar terug hoewel ze nog maar amper van haar glas had genipt.

Kort daarop kwam diezelfde Spaanse verpleger binnen en we spraken met hem over de slaperigheid van schoonzus. Hij weet die ook aan al de medicamenten die ze moet slikken. 

Roger en ik keerden terug naar Haspengouw en thuis zocht ik naar de mogelijke bijwerkingen van die medicijnen: zij blijken inderdaad de boosdoeners te zijn!

Heropening van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen

In elke nieuwsuitzending ging het vandaag over die heropening na 11 jaar verbouwen. En ik werd weer nostalgisch. Niet dat ik vandaag erbij had willen zijn (veel te druk, vermoed ik) maar... 

We woonden vroeger vlak bij dat museum. Voor Antwerpenaren was de toegang gratis en dus liepen we er geregeld binnen, de kinderen en ik. We liepen door een paar zalen, bekeken en bespraken sommige schilderijen en daarna speelden de kinderen nog even in het parkje (of moet ik "grote tuin" zeggen?) dat zich rond het museum uitstrekt. Ondertussen zat ik na te genieten op een bank of (soms) te praten met vriendin Jeannine die ook in de buurt woonde en ook vaak het museum binnenliep.

Geneesmiddelen of placebo?

Het gaat veel beter met mijn reumatische polyartritis maar ik ondervind steeds meer last van bijwerkingen van het medicament. Niet echt heel erge last en zeker (nog?) niet van de gevaarlijkste of vreselijkste bijwerkingen waarover je in de bijsluiter leest. 

Het is voor mij "enkel" geregeld een bloedneus na de wekelijkse inname, haarverlies, waterretentie en dus niet meer (of moeilijk) passen in mijn kleren, een lichte hoofdpijn (die ik vroeger praktisch nooit had), diarree de dag van inname en 's anderendaags én me veel meer moe voelen. Gelukkig nog geen (voelbaar) problemen met lever, nieren of longen, en blijkbaar ook nog geen "plotselinge dood" (jawel, zelfs dat staat in de bijsluiter bij de "mogelijke bijwerkingen"!).

Ik heb dus heel veel zin om bij de volgende consultatie bij de reumatoloog (heel binnenkort) te vragen naar een andere aanpak (als medicatie nog nodig is). Helaas, ik weet al op voorhand dat hij daar geen antwoord zal op hebben! 

Die mensen hebben immers een "klassieke" opleiding gekregen en geen tijd om andere mogelijkheden te onderzoeken (heeft onze huisarts - die van Roger die nu ook de mijne is geworden omdat we het ons niet kunnen veroorloven elke maand naar mijn vroegere huisarts-homeopaat in het Antwerpse te rijden - beaamd)!

Kortom, ik dacht deze avond terug aan vroeger (ja, weeral!), toen we nog geholpen werden door onze huisdokter homeopaat (ik weet het, deze keer kon hij me niet helpen maar hij is het dan ook die me vrij snel naar een reumatoloog verwees - dat ik daarna langer dan 6 maanden moest wachten op een allopathische behandeling, lag aan de reumatoloog). 

Onze vroegere dokter verwees ons (vroeger dus) nooit (of zelden) naar specialisten of andere - logen (behalve die ene keer in 1997, toen Roger een serieus hartprobleem had), hij gaf geen geneesmiddelen met mogelijk vreselijke bijwerkingen, we hoefden niet constant op consultatie, we konden per telefoon raad vragen, enzovoort! Nu word ik constant aangemoedigd om de een of andere specialist te raadplegen in verband met mogelijke bijwerkingen van wat ik slik, moet ik geregeld op consultatie, etc.!

En weet je wat, toen ik zopas even (als "ontspanning" en omdat ik me zoveel vragen stel over de medicijnen die ik slik) zocht naar "homeopathie" op YouTube, viel ik op dit. Ik ga nog even verder kijken voor ik ga slapen maar ik herken al de hamvraag: is het homeopathie die werkt of het placebo-effect? Ik vermoed toch de homeopathische aanpak (vermits zelfs dieren er baat bij hebben).  

Maar zelfs al zou enkel het placebo-effect werken, dan nog lijkt het me interessanter dan meteen medicijnen voor te schrijven!

Werkgroep WO I-II

Onlangs kregen we van Erfgoedcellen de vraag of we op het "Netwerkmoment" van dit jaar (dat in Heers zal doorgaan) een presentatie willen geven over onze activiteiten (archiefonderzoek, collectedagen, expo, publicatie) in verband met de eerste Wereldoorlog in Heers. Daar moesten we toch even over nadenken en dus hielden we deze avond al een eerste werkvergadering. We nemen de uitdaging aan maar dat betekent (omdat het Netwerkmoment niet meer zo veraf is) wel voorlopig elke week even samenkomen!

Het was een heel aangename vergadering, zoals steeds trouwens. Ik vond het wel eigenaardig dat de mannen, tijdens het keuvelkwartiertje aan het einde, niet over de gebeurtenissen in Rusland spraken, wel over voetbal!

Roger had weer een computerprobleem vandaag: zijn scherm liet het plotseling afweten! De hulp van Hendrik werd ingeschakeld (wie anders kunnen we op een donderdagavond heel laat opbellen?😉) en hij heeft zijn vader weer uit de nood geholpen: morgen wordt er al een nieuw beeldscherm geleverd. Wel zijn we opnieuw veel centjes kwijt!

Nostalgie

Gisteren hadden we varkensniertjes besteld in die AD-Delhaize in Heers, vandaag gingen we ze halen. 

Maar eerst zouden we enkele stappen zetten in Mettekoven. Terwijl we naar het boekenruilkastje liepen, kreeg ik heimwee naar onze vroegere wandelingen rondom dat dorp. 

'Als je wilt, wandelen we nu de velden in,' stelde Roger voor! Dat durfde ik echter niet: stel je voor dat ik ergens daarboven op een heuvel ineens niet meer verder geraak!

We bleven dus heel braaf in het dorp. En ik dacht terug aan Boudewijn Knevels zaliger, met wie we soms afspraken in het enige dorpscafé (vandaag gesloten, ondanks het relatief mooie weer). Ook dat is voor goed voorbij!

En dan gingen we onze niertjes halen. Even reclame maken: ik heb ze nog nooit zo mooi schoongemaakt gekregen! 

Deze avond maakte ik dus niertjes "al Jerez" klaar voor Roger (en ik at een restje spitskool met een omelet). 

Keuvelen

Ik hoefde niet te keuvelen aan telefoon vandaag: Nany heeft de hele tijd gepraat. Over die begrafenis, over een dokter die zou zijn langsgekomen, want ze voelde zich weer niet zo goed en over haar "nieuwe kamer". Maar deze keer was ze in de kamer van "tante José" die er echter niet was. En over het regenachtige weer: ze dacht niet dat ze zou gaan wandelen vandaag!

Daarna deden we onze boodschappen en inderdaad, de lucht was zwaar grijs. Maar regen hebben we niet gekregen.

Over de "Wakkeren"

Nany had me deze keer aan telefoon (terwijl Roger naar die bestuursvergadering was)  verteld over  "wereldgebeurtenissen"! Ze was immers "de begrafenis van de koningin" aan het volgen op tv en vertelde me daar opvallend veel details over. 

Deze avond wilde ik toch even op een of ander tv-programma kijken naar die begrafenis om morgen eventueel een gespreksonderwerp te hebben met Nany.

Net toen ik (op mijn scherm, we hebben immers geen tv) begon te kijken naar "De afspraak", zei Roger me dat hij op een heel interessant interview was gevallen met een zekere Jean-François Braunstein, over zijn boek "La religion Woke". Het interview werd afgenomen door André Bercoff, die Frans-Libanese journalist die ik oprecht bewonder! 

Uiteraard ging ik meteen naar Sud-Radio (waar Roger dat interview aan het volgen was). Ik heb nog niet tot het einde gekeken... maar hoe erg is het wel gesteld met onze maatschappij? Je mag al lang niet meer zeggen wat je wilt zonder "racist" te worden genoemd, nu mag je niet meer zomaar denken te maken hebben met een man of een vrouw, want het is absoluut niet zeker of iemand die er (bijvoorbeeld) uitziet als een man zich niet "een vrouw voelt". Eigenlijk mag je dus nooit meer echt je mening uiten, want die zou wel eens kunnen niet stroken met een "woke-wet". En bij die "wakkeren" horen is de boodschap!

Maar... wat ik het ergste vind: volgens Braunstein is de "Woke-filosofie" zelfs in het onderwijs geslopen! Tot in het kleuteronderwijs!

Ik zal dus morgen met Nany niet kunnen praten over die begrafenis (die blijkbaar fortuinen heeft gekost... terwijl zoveel mensen in armoede leven): ik kijk heel even verder naar dat interview! En daarna ga ik slapen!

Naar Sint-Truiden

Roger ging naar een bestuursvergadering van Heemkunde deze middag. Ik bleef thuis en ik leed kou (echt, we halen de 19°C niet meer binnenshuis de laatste dagen; het is echter veel te vroeg om de verwarming aan te zetten)!  

Toen Roger (vrij vroeg) terugkwam, stelde hij voor naar Sint-Truiden te rijden. We vonden er een parkeerplaats dicht bij de Grote Markt en wandelden er een half uurtje (ik met mijn wandelstokken). Niet heel lang dus maar voldoende voor mij. En het deed deugd: het leek er veel minder koud dan bij ons, misschien dankzij de stralende zon! En ik hou van die stad!

Kerkklokken

Heel rustige zondag: vrij koud, veel regen en de houtkachel aan. Er valt dus niet veel te vertellen maar ik wil het even hebben over iets waar ik me al lang vragen over stel. 

Al maanden word ik (Roger hoort ze meestal niet) elke zondag gewekt om 9 uur (we zijn nachtraven en dus is dat voor mij vrij vroeg, zeker op een zondag) door de kerkklokken! Ik begrijp niet waarom! Er is al jaren immers geen mis meer in ons dorp!

Toen we pas hier woonden, luidden de klokken pas om 10 uur voor de mis van 10:30 uur! 

Avondje uit in Frankrijk en in Japan

Het was vandaag heel koud en regenachtig en dus brandt deze avond eindelijk de houtkachel weer! 

Vandaag een warme trui voor mij gaan kopen (ik had geen enkele echt wollen trui en droeg er de laatste dagen soms een van Roger... kwestie van de centrale verwarming nog niet aan te zetten). Ik wilde niets modieus, wel iets dat lekker warm is en jaren zou meegaan, liefst voor niet al te veel geld. Roger stelde dus voor naar een "Amerikaans Stockhuis" te rijden, 20 km hier vandaan. Hij houdt van dat soort winkels, ik niet... maar ik heb er wel een heel warme, goed passende (maar het "passen" was wel een heel gedoe in die smalle winkelgang, te meer omdat ik een lichtere trui, een jas, een muts en een sjaal aanhad) en vrij mooie visserstrui gevonden die ik waarschijnlijk jaren zal kunnen dragen.  

Ik wilde het echter over iets heel anders hebben. Deze avond viel ik (na het beantwoorden van mails, nog een paar uur lectuur, etc.) op een interessante video van een Japanner die ik al een tijdje volg. Hij verblijft al jaren in Frankrijk (ik denk in Parijs - vloggers vertellen zelden waar ze precies wonen) en vergelijkt de gewoontes in Frankrijk met die in zijn thuisland. Deze keer ging het over het uitgaansleven (of eerder, breder gezien, over "des soirées entre amis" die in Frankrijk blijkbaar nog vaker dan hier bij iemand thuis doorgaan). Ik vond het heel interessant, ook al omdat ik een groot verschil ontdek met hoe wij vroeger onze "soirées entre amis" doorbrachten. Ik weet wel niet hoe onze kinderen dat tegenwoordig doen!

Herfst?

Het blijft fris! De zomer lijkt voorbij en, hoewel ik van de herfst hou, ik vind de overgang dit jaar te plots! Zeggen dat we in 2021 eind september nog buiten zaten toen Matthias zijn eerste communie vierde! Nu brandt onze houtkachel al!

We doen niet heel veel. Buiten mijn dagelijks telefoontje met Nany en de hoogstnoodzakelijke huishoudtaakjes, veel lectuur. Praten met Nany wordt steeds moeilijker. Om te beginnen omdat ze heel veel herhaalt en soms het tegenovergestelde vertelt van wat ze een minuut vroeger vertelde. Hoe reageer je daarop?

Mijn lectuur bestaat vooral uit dat oorlogsdagboek van een religieuze dat zuster A. ons cadeau gaf. Ik zei het al: soms is het geschrift een beetje moeilijk te ontcijferen. Maar het blijft heel boeiend, eigenlijk jammer dat ik er niets mag uit verder vertellen! De schrijfster hanteert immers een heel rijke (Franse) woordenschat, een vlotte stijl en schrijft zonder fouten (wat je nu nog zelden tegenkomt)! 

Het zijn dus rustige (een beetje voorbarige) herfstdagen. O ja, toch nog even een serieus minpunt (maar verdere details zijn voorbehouden aan mijn dagboek): een vriendin mailde me dat haar echtgenoot gisteren werd opgenomen op "intensieve zorgen"!

Dat wordt pijnlijk!

Het is koel de laatste dagen: vandaag bereikte de buitenthermometer amper 17°C! In huis was het 21°C en eerlijk gezegd, ik vond dat fris na de aangename temperaturen van de laatste weken! Opvallend toch hoe snel dat went, warmte! Normaal staat in de winter onze thermostaat op 20°C en vinden we dat warm genoeg. Dit jaar zal dat echter een serieuze aanpassing vergen, vrees ik! En als we, om te besparen, beslissen de thermostaat op 19°C te zetten, wordt het pijnlijk!

Het celibaat in de katholieke kerk

Vandaag was Nany weer heel goed geluimd aan telefoon. Ze wist nog dat ze gisteren (na mijn telefoontje dus) van de "ene gemeente naar de andere was gewandeld" en mensen had ontmoet. Nu maakte ze zich wel zorgen over iets anders. Iemand had haar gezegd dat, als ze geen bezoek verwachtte, ze best thuis bleef, want je wist nooit wie er onverwachts kon aankloppen. Dat vond ze een vervelend idee! Ik legde haar uit dat eender wie, die onverwachts op bezoek komt, haar uiteindelijk wel zou vinden in dat rusthuis maar ik geloof niet dat ik haar heb kunnen overtuigen.

Toen ik vertelde dat we onze wekelijkse boodschappen zouden gaan doen, vroeg ze me of we dat op de markt deden. Ik legde haar uit welke winkels we zouden aandoen en zij zei dat ze ook "nog maar zelden naar de markt gaat maar dat ze dat vroeger wel deed". Inderdaad, vroeger ging ze elke zaterdag naar de markt met onze Matadi-vrienden Beeckman en daarna gingen ze samen iets eten en drinken in een of andere brasserie. Dat herinnerde ze zich blijkbaar wel vandaag!

Voor de rest valt er niet veel te vertellen over deze dag behalve misschien dit: ik viel deze avond op een interessante documentaire van Arte over het verplichte celibaat in de katholieke kerk. Mij lijkt die verplichting al heel lang voor problemen te zorgen (en vroeger, in Leuven, kenden we verschillende priesters die een relatie hadden). Een heel interessante documentaire (maar een beetje langdradig en dat verwijt ik vaak aan Arte).

Nany klaagt en ik stel me vragen

Vandaag, aan telefoon, heeft Nany constant geklaagd: wel vijf keer heeft ze herhaald dat ze gisteren geen bezoek heeft gekregen. Ik wist dat broertje en zus andere verplichtingen hadden en wijzelf waren uiteraard ook niet vrij. Ik wist ook dat Nany onlangs bezoek had gehad van mijn zus maar dat was Nany blijkbaar weer vergeten. Ik legde haar uit dat mensen ook andere verplichtingen hebben en haar antwoord was: 'Dat weet ik wel, maar ik heb geen bezoek gekregen gisteren. Het was toch zondag gisteren hé? Wel, iedereen kreeg bezoek maar ik niet en er was een verpleegster die even met mij kwam babbelen omdat ze het zo erg vond dat ik helemaal alleen was.' 

Later kreeg ik een mail van zus Bie die pas naar Nany had gebeld en... bleek dat zij weer viel op een enthousiaste Nany die vandaag opnieuw heel veel had "beleefd" in verschillende "gemeenten" (ik heb al begrepen dat als ze van de ene "gemeente" naar de andere "wandelt", Nany eigenlijk bedoelt dat ze van de ene ruimte in het rusthuis naar de andere loopt - en uiteraard onderweg andere bewoners ontmoet). 

Nu stel ik me twee vragen: kan het inderdaad waar zijn dat verzorgpersoneel een bewoner erop wijst dat hij geen bezoek heeft terwijl alle anderen wel op stap zijn met familie? En trouwens, eens vertelde broertje me dat, toen hij Nany op een zondag bezocht, zij de enige was op haar gang die bezoek kreeg. Ikzelf heb daar nooit echt op gelet als we haar (ook telkens op een zondag) bezoeken!

En, tweede vraag: in het rusthuis waar schoonzus L. verblijft, zie ik nooit andere mensen rondlopen in de gangen. Daar vind je ook niet overal zithoekjes zoals bij Nany! Waar ontmoeten de bewoners elkaar daar dan? Enkel in de cafetaria? Zoveel mensen zitten daar nu ook weer niet (opvallend minder dan in het rusthuis waar Nany verblijft zelfs)! 

Een heerlijke zondag

Deze middag gingen we naar dat mosselfeest met Rogers nicht Jeannine (ik ben geen mosselfan en at dus een zalmgerecht). Hoewel zij heel veel mensen te begroeten had, kregen we tijd genoeg voor een gezellige babbel en we beloofden heel snel nog eens bij haar langs te komen.

Om 14 uur reden Roger en ik naar het Leuvense waar we een afspraak hadden met Rogers zus L. en Zeger. Onderweg kreeg ik een bericht van dochterlief: of we na ons bezoek aan L. even langskwamen voor een drankje.

Zeger (op zijn fiets) en wij (per auto) kwamen tegelijkertijd aan in het rusthuis. L. stelde meteen voor nog eens naar de cafetaria te gaan maar helaas wilde ze weer binnen zitten, hoewel het vandaag opnieuw prachtig weer was. Twee uur hebben we zitten praten bij koffie, een wijntje of bier. Veel herinneringen opgehaald aan vroeger en heel veel gelachen (Zeger was er immers bij!). We kregen ook weer het gezelschap van zuster A. die eerst haar eigen zus in de gesloten afdeling van het rusthuis had bezocht. Nadat we om 17 uur L. naar de eetkamer hadden begeleid (en na zuster A. een uitprint van het dagboek van mijn grootoom missionaris te hebben overhandigd) namen we afscheid en reden we naar dochterlief en schoonzoon waar Zeger en wij opnieuw tegelijkertijd aankwamen.

Daar werden we uitbundig verwelkomd met verhalen over school en hun bezoek aan de kermis door de kindjes (die dus duidelijk pas van de kermis in Leuven kwamen), en door schoonzoon en dochterlief met een glaasje heerlijke champagne dat we op het terras dronken. Na een paar uur gezellig praten en veel lachen (ook heel leerrijke zaken kwamen aan bod, vaak in combinatie met de typische humor van Zeger: die zoon van ons zou het heel goed doen in het onderwijs, denk ik vaak) stelde schoonzoon ons voor te blijven eten. Hij en dochterlief hadden in de voormiddag immers lasagne klaargemaakt voor twee dagen. Uiteraard hoefde hij niet aan te dringen.

Dat werd smullen, echt, maar ik vrees dat, ondanks hun planning, schoonzoon en dochterlief morgen opnieuw aan de kookpotten zullen moeten staan! De wijn, die we erbij kregen, was weer heerlijk en de gesprekken werden steeds levendiger, diepzinniger en interessanter. 

Daarna toverde schoonzoon nog een citroentaart te voorschijn en ook daar kon niemand aan weerstaan. Stilletjes aan moesten de kindjes echter naar bed (ze probeerden het wel telkens uit te stellen, zo gezellig was het) maar uiteindelijk namen ook wij afscheid tegen 21:30 uur.

Wat een heerlijke zondag was het!

Universiteit vroeger en nu

Het was een rustige dag met vrij veel regen. En nogal fris ook! Niet veel speciaals gedaan dus.
Deze avond viel ik wel op een interessant gesprek tussen Rik Torfs en Ad Verbrugge. Over de universiteit vroeger en nu. Het ging onder andere over het feit dat tot einde jaren 70 de opleidingen een holististisch karakter hadden, terwijl ze later meer "verzakelijkt" werden. Daardoor zouden steeds meer verschillende expertises naast elkaar bestaan, zonder mogelijke uitwisseling of debat. Zo'n beetje van "moei je er niet mee als het niet tot jouw expertisegebied behoort", wat volgens Rik Torfs een gevaar voor autoritarisme inhoudt. 

In onze tijd kregen we in de Romaanse filologie, buiten de talrijke literaire en taalkundige vakken, inderdaad vrij veel filosofie, psychologie, logica, geschiedenis, geschiedkundige kritiek, religie, etc. Ik moet eens opzoeken welke vakken iemand die Romaanse talen bestudeert vandaag krijgt!

Maar het was dus een heel boeiend gesprek, wel vrij lang! 

Nany vertelt me het nieuws van de dag

Ik hoor deze avond weer de regen tokkelen op het raam achter mij: heel rustgevend!  

Niets speciaals te melden vandaag behalve misschien... mijn telefoontje met Nany. Heel eigenaardig: ze vertelde me dat gisteren de koningin van England was overleden en ze wist nog dat niet zo lang geleden haar echtgenoot ook was gestorven. Maar ze wist niet meer of zus/broertje deze week op bezoek waren gekomen en uiteraard al helemaal niets meer van ons bezoek met de kinderen. 

Bewogen middag met Karel

We haalden vriend Karel af aan zijn flat in Leuven rond 12 uur en reden samen naar de "Engelenburcht" in Tildonk. Brasserie "De Brug" in Herent was immers gesloten vandaag. Wat we aten was wel iets duurder dan wat we gewend zijn in "De Brug" maar mijn "Mechelse koekoek" was ongelooflijk lekker en de vooraf gratis aangeboden gazpacho en de copieuze sla die het vlees begeleidde maakten dat het prijsverschil uiteindelijk meeviel. Roger en Karel vonden hun varkenswangetjes ook succulent. 

Na het eten en lang bijpraten, reden we naar Café Maritime. Daar aangekomen werden we verrast door regendruppels en.... bleek het café gesloten. Ik had er niet meer aan gedacht dat het enkel open is bij mooi weer. Karel stelde voor naar "De Brousse" te rijden. Een typisch volkscafé waar we ons konden installeren onder een afdak in de tuin. Vrij aangenaam ondanks het hinderlijke verkeerslawaai! Hoewel de buienradar ons had gewaarschuwd, verwachtten we niet de diluviale regen die we kregen! Om een beetje droog te blijven moesten we vrij dicht bij elkaar kruipen rond onze tafel. We praatten verder maar omdat Karel het verkeer te hinderlijk begon te vinden, reden we na de bui terug naar de "Engelenburcht". 

Nu bleek de brasserie daar gesloten. We besloten terug naar Leuven te rijden en daar naar het studentencafé "De Spuye" te gaan. Daar aangekomen vond Karel het toch wat te druk en stelde hij voor nog eens naar het "Begijnhof Hotel" te rijden. Onderweg haalden we herinneringen op aan de vorige keren dat we daar in de bar afspraken, soms ook met vriend Jan zaliger. Maar dat was al enkele jaren geleden... en de bar van het hotel bleek ondertussen een zelfbedieningsbar te zijn geworden. 

Roger en ik vonden dat op zich niet echt een probleem en we maakten aanstalten om ons te bedienen van koffie en thee en daarmee in de tuin te gaan zitten. Helaas, Karel was zo ontgoocheld omdat hij de vroegere sfeer niet terugvond dat hij terug naar "De Spuye" wilde. Ondertussen vielen er weer enkele regendruppels en we besloten Karel zijn zin te geven, ook omdat we in "De Spuye" waarschijnlijk plaats zouden vinden onder een afdak, wat in het hotel niet mogelijk was.

Terug naar "De Spuye" dus. Plaats genoeg, hoewel nog steeds iets te druk en te luidruchtig voor Karel. Toch zaten we nog een klein uurtje met een biertje te praten op het terras, goed beschut tegen de regen die ondertussen weer met bakken uit de lucht viel.

Iets over 18 uur namen we afscheid van elkaar, Karel keerde te voet naar huis (daar vlakbij) en wij reden naar Haspengouw. 

En... ik voelde me plotseling doodmoe!

Het is beslist

Voor de boeg hebben we: een afspraak met vriend Karel, een bezoek aan schoonzus, een mosselfeest met nicht Jeannine en voor Roger binnenkort nog een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers. Het is dus beslist: we gaan niet op reis! Ach, het is misschien beter zo, ook voor onze portemonnee, want ik weet nog niet welke verrassing de afrekening voor elektriciteit en gas voor ons in petto heeft!

Vandaag een heel lang, interessant telefoongesprek met straatgenote V. en ik voelde me beschaamd: zij kent dat soort twijfels niet, ze gaat (kan) gewoon niet op reis!

Amper 24°C gehaald vandaag en morgen nog kouder! Ik vind die snelle temperatuurschommelingen heel opvallend dit jaar!

En weer onweer!

Opnieuw 30°C in de schaduw vandaag. Ik heb echt de indruk dat de temperatuur ongewone schommelingen maakt dit jaar!

Behalve boodschappen en telefoneren naar Nany deed ik niet veel. Hoewel... ik zorgde voor een heel lekker avondmaal (een verrukkelijk soepje gemaakt van restjes witloof, bladeren en steeltjes van bloemkool, uien en een kliekje bechamelsaus, gevolgd door hetzelfde tajinegerecht als ik in april had "verzonnen" voor Hendrik en Debby - maar dat ze niet hebben kunnen proeven). Na de afwas heb ik heel even mails gewisseld met "zuster A.", de vriendin van schoonzuster L. En een lange mail van Bernadette beantwoord. Ik heb ook van zusje vernomen dat Nany ook tegen haar vertelt over haar denkbeeldige "reünies". En uiteraard heb ik veel gelezen: eigenlijk heb ik dus wel veel gedaan! 😉

Ik zit echter al langer dan een halfuur gewoon te luisteren naar de donder en de regen. Vandaar waarschijnlijk dat gevoel van "weinig gedaan te hebben": ik word daar zo rustig van!

Onweer

Vlak nadat ik vorige post had beëindigd, begon het hier te regenen en te donderen! Nu hangt er een serieus onweer boven ons dorp en de donderslagen volgen de bliksemschichten razendsnel op! 

Eigenlijk hou ik daarvan (Roger niet): het herinnert me aan mijn kinderjaren in Matadi! 

Het boek Henoch

Weer een rustige dag. Bezoek aan de gemeentelijke bibliotheek om onder andere de boeken van Lod Lavki terug te brengen, huishoudtaken, telefoontje met Nany die weer veel eigenaardige zaken te vertellen had en ons weer afgevraagd of we wel of niet op reis gaan. 

Ik zocht zo'n beetje naar logies op campings maar die bleken (vrij veel) duurder te zijn geworden. Goedkope hotels zeggen ons niet veel (niet omdat ze minderwaardig zouden zijn maar omdat de ruimte je er moeilijk veel meer toelaat dan slapen) en zijn trouwens minstens even duur als die campinglogies. Brandstof voor de auto blijft peperduur: niet zoveel rondreizen? Ja maar... op de drie weken van september die ons resten kunnen we sowieso al veel minder dan de helft van de locaties, die we graag terug zouden zien, aandoen! In elk geval zullen we ontgoocheld terugkomen, dat weten we! En... de afrekening voor gas en elektriciteit mogen we in september verwachten. Dat zal ook geen aangename verrassing worden! En dan zei Roger ook: 'L. (zijn oudste zus) zouden we ook nog even moeten bezoeken.' Wanneer dan wel? En Nany... tja, een bezoek aan haar zit er echt niet meer in voor we eventueel zouden vertrekken. Maar stel je voor dat... tenslotte is ze duidelijk in haar allerlaatste levensfase beland! Zou ik het mezelf kwalijk nemen als ik op haar laatste moment op aarde ergens in Spanje zit? Ik weet het eerlijk gezegd niet, want ik kan evengoed hier thuis (dus ook ver van haar) zitten op dat moment (hoewel, ik denk er nog steeds aan dat, precies toen de tante Laure van Roger overleed, wij in Segovia zaten en we dus niet naar de begrafenis konden, terwijl we normaal gezien probeerden haar elke week te bezoeken). Voor Nany hoeft de afscheidsceremonie wel niet vlak na haar overlijden te gebeuren vermits ze haar lichaam afstaat aan de wetenschap.

We zijn er echt nog niet uit en eerlijk, ik vrees dat we voortaan nog enkel virtueel zullen reizen. Ergens iets huren voor een week of twee en van daaruit rondrijden, zoals vrienden en familie ons aanraden, dat zegt ons helemaal niets. Dan blijven we liever hier in het mooie Haspengouw!

Ik heb me echter niet alleen zorgen gemaakt vandaag. Al heel lang intrigeren me in de bijbel de verwijzingen naar een zekere "Henoch" die zelf niet aan bod komt in de "Heilige Schrift". Ik had natuurlijk al ontdekt dat er een (apocrief) "Boek Henoch" bestaat maar tot nog toe had ik nooit de tijd gevonden ernaar op zoek te gaan. Vandaag wel, en ik merk dat je er heel veel over vindt online! Wat heb ik interessante zaken daarover gevonden (onder andere hier)! Echt boeiend en dat "boek Henoch" verklaart veel zaken uit de bijbel die voor mij nog duister waren! 

Vergeten te vertellen

Niets speciaals te melden over deze rustige, aangename zondag maar ik merk dat ik iets belangrijks ben vergeten te vertellen en dat ik het zelfs niet in mijn dagboek heb genoteerd. Eigenaardige vergetelheid, want op het moment zelf vond ik het zo merkwaardig dat ik me voornam het zeker op te schrijven.

Toen we Nany bezochten met de kinderen, vertelde mijn moeder me even, stilletjes - ik denk dat niemand anders het heeft gehoord - dat ze geregeld in "haar ander huis" reünies beleeft met al haar vrienden en  familieleden. Ik vond dat zo raar dat ik probeerde haar meer te laten vertellen en vroeg: 'In dat huis aan het kanaal?' (omdat ze het altijd heeft over haar "ander huis aan het kanaal"). En zij toen: 'Ja... nee... ik kan het niet echt uitleggen maar iedereen is altijd daar.' Ik vroeg nog of het plezante bijeenkomsten waren en ja hoor, ze vond die heel aangenaam, echt iedereen was er! Veel meer kon ze niet vertellen, want voor de rest  "was ze het weer vergeten" en vlak daarna werd haar aandacht trouwens getrokken door een van de kinderen.

Ging het over een steeds weerkerende droom misschien? Ik zou echt heel graag in haar brein kunnen kruipen!

Eindelijk regen!

Het was een rustige dag: veel gelezen, mails beantwoord... en weer boodschappen gedaan. Ik had immers geen verse groenten meer in huis. We trokken dus naar de plaatselijke AD-Delhaize. Dezelfde winkel als waar ik het onlangs over had. Deze keer had ik tijd genoeg en genoot ik gewoon van het rondlopen in die heel aangename winkel. Al bij het uit de auto stappen op de parking regende het een beetje maar toen we de winkel buitenkwamen, regende het pijpenstelen. En... door de regen naar de auto lopen vond ik ongelooflijk aangenaam en verfrissend na die droge dagen! 

Ik keek na het avondeten naar een uitleg over epigenetica door de Franse nefroloog Deray (onder andere over hoe onze levenswijze onze genen kan beïnvloeden - en zelfs de genen van ons nageslacht). Volgens die nefroloog zou men binnen enkele jaren zelfs kunnen nagaan welke genen "beginnen een gevaar te betekenen" en ze desnoods deactiveren. 

Ik had al gelezen dat ook onze darmen neuronen bevatten die communiceren met onze hersenneuronen maar dokter Deray vertelde dat ons hart er ook (weliswaar niet veel) bevat. En dat die neuronen ook met de andere communiceren. In zeldzame gevallen kan daardoor een levensgevaarlijke situatie ontstaan bij een "gebroken hart" legde hij uit! 

Over neuronen gesproken: ik versta de laatste dagen bijna niets meer van wat Nany me vertelt. Tot voor kort kon ik aan Roger min of meer navertellen waarover ze het had, ook al ging het over waanideeën. De laatste dagen is dat onmogelijk. Ze lijkt me zelfs onsamenhangende zinnen te debiteren. Niet aangenaam voor mij, maar zij lijkt weer helemaal niet ongelukkig, integendeel, zo uitbundig als ze vertelt aan telefoon tegenwoordig! 

Oud worden

Bezoek aan Rogers nicht Jeannine vandaag. Ze klaagde over het oud worden (Jeannine is 83 jaar), over het feit dat mensen haar betuttelend beginnen te behandelen. We spraken over die vreselijke manier waarop veel volwassenen ouderen benaderen en Jeannine leende me prompt een boek dat ze pas had gelezen. "Cliënt E. Busken" van Jeroen Brouwers (zeggen dat ik onlangs nog zei dat ik graag nog eens een boek van hem zou lezen!). Ik ben er deze avond beginnen in lezen en inderdaad, het is confronterend! Als Nany me aan telefoon vertelt over gesprekken tussen haar en zorgpersoneel, doet ze altijd de stem van de verzorgende na (Nany voert altijd een soort toneeltje op als ze iets vertelt) en herken ik telkens die betuttelende toon! Alsof je op een bepaalde leeftijd automatisch weer een kleuter wordt!

Jeannine nodigde  ons uit op een mosselfeest binnenkort in haar dorp. Terwijl we het aannamen, dacht ik: 'Daar gaat onze reis!'

Roger had gisteren tevergeefs geprobeerd vriend Karel te bereiken en we maakten ons een beetje zorgen. Karel is ook niet meer van de jongsten (hij wordt 81 in oktober), woont alleen sinds het overlijden van vriendin Colette en als er iets met hem zou gebeuren...? Maar vandaag belde hij ons zelf. Hij vertelde ons dat een gemeenschappelijke kennis onlangs een zelfmoordpoging had ondernomen. En drong aan op een nieuwe ontmoeting. We spraken af voor volgende week, nog voor het mosselfeest. 'En daarna neem ik niets meer aan deze maand,' zei Roger me. Dat betekent dus dat, als er niets meer tussenkomt, we na dat mosselfeest eindelijk even op reis kunnen vertrekken!

Een allegaartje

Vandaag was het opruimen geblazen (ik dring wel aan bij de kindjes om op tijd en stond speelgoed en strips op te ruimen maar ze doen het niet altijd en gisteren zeker niet), wasmachines aan de gang zetten, ondertussen een beetje de vloer vegen hier en daar, enkele mails, die al enkele dagen wachtten, beantwoorden, enkele facturen betalen en een paar telefoontjes plegen. Nu herinnerde Nany zich niets meer van ons bezoek vorige zondag maar was ze wel heel blij gezind, want ze verwachtte weer een of ander optreden vandaag of morgen. Dochterlief vertelde me aan telefoon dat de eerste schooldag toch was meegevallen voor Elena, Matthias en Eva.  

En dan werd het tijd om na te denken over wat ik zou klaarmaken deze avond (ik had immers nog geen menu opgesteld voor vandaag en de volgende dagen). Eerst wilde ik spitskool serveren met een vinaigrette en enkele chipolata's die ik in de diepvriezer bewaarde maar ik zou toch eerst de koelkast inspecteren (ik smijt niet graag voedsel weg). Daarin vond ik een kliekje tomatensoep met balletjes die ik voor de kindjes had klaargemaakt en er  stond nog een liter gazpacho in. Een meloen, waar de kindjes niet wilden van proeven, moest opgegeten worden en enkele van de voorgebakken broodjes, die we speciaal voor hen hadden gekocht omdat ze ons speltbrood niet lusten, bleven over. Dat werd dus een allegaartje voor het avondmaal: tomatensoep met balletjes gevolgd door gazpacho met broodjes en daarna meloen. De spitskool en de worsten serveer ik morgen. 

O ja, even terzijde: toen ik onlangs schreef dat er misschien binnenkort wateroverlast zou komen, voorspelde ik uiteraard niet wat er nu in Pakistan gebeurt en nog minder wilde ik ontkennen dat er misschien iets aan de hand is met het klimaat zoals een "anoniem" vermoedde (onnodig te zoeken naar de reactie: ik heb ze verwijderd. Ik kan vrij veel aan - denk ik toch - maar ik neem het niet dat iemand, die dan nog anoniem wil blijven, mij beschuldigt van egoïsme omdat ik me vragen stel omtrent de  manier van doen van de media).