Hendrik was hier van vrijdag tot vandaag: lekker koken, lange interessante praatavonden, te korte nachten maar veel gezelligheid. Vandaag reed hij met ons naar Nany.
Nany voelde zich niet zo goed, zei ze. Ze vindt het erg dat ze alles vergeet (dat is de eerste keer dat ze daarover klaagt). Op het terras van de cafetaria dronken we koffie of thee en toen ik haar had gezegd dat we ook nog dochterlief, schoonzoon en de kindjes verwachtten (Zeger was niet vrij vandaag), vond ze de tijd "krap". Om 17 uur moest ze immers al eten en ze wilde al dat volkje een beetje rondleiden in het rusthuis en vooral iedereen haar nieuwe kamer tonen (tja, ze was weer "verhuisd"). Stipt om 15:30 uur kwamen de anderen eraan en dat leek Nany veel plezier te doen. Vooral de tekening die Eva voor haar had gemaakt deed haar plezier, had ik de indruk. Ze dronk nog met veel smaak een glaasje witte wijn en dan wilde ze terug naar binnen. O ja, ze had een blauwe plek in haar gezicht maar wist niet meer of ze gevallen was.
Haar kamer kenden dochterlief, Hendrik en wij natuurlijk (toch eigenaardig, dat waanidee van die constante verhuizing bij Nany) maar kom, iedereen was zo wijs haar niet nog meer van streek te brengen. Dan vergezelden we haar naar de eetkamer maar eens daar aangekomen, wilde ze terug naar haar kamer, ze had geen zin om te eten deze avond. Ze drong zo fel aan dat we toegaven en eens ze weer in haar relax zat, werd ze heel sentimenteel: toch erg dat ze zich die gezellige uren morgen al niet meer zou herinneren. Ze had zich oud worden anders voorgesteld, ze vond het niet meer fijn zo en hoopte dat het niet te lang meer zou duren. En ze wenste de kinderen een gelukkig leven verder, voor het geval ze hen niet meer zou zien. Een beetje onrustwekkend allemaal: dit is de eerste keer dat ik Nany echt over haar gevoelens hoor spreken en zeker klagen.
Nadat we afscheid van haar hadden genomen, reden wij naar "Pot au feu" waar we op het terras genoten van een uitstekend avondmaal getrakteerd door schoonzoon. Ik kreeg van Elena een (te klein) armbandje dat ze voor mij had gemaakt, de kindjes hadden heel veel te vertellen en daardoor kon ik het levendige gesprek tussen onze kinderen en Roger niet volgen, maar het werden een paar heel gezellige uren.
Tegen 20 uur namen we afscheid van elkaar en reden Roger en ik samen met Elena, Matthias en Eva naar Haspengouw.
Eva wilde meteen naar bed, Elena zou haar dagboek nog bijwerken en daarna lazen zij en haar broertje nog tot bijna 23 uur!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten