Mijn gsm bengelt weer aan mijn ceintuur.
Roger vroeg me gisteren hoe het kwam dat ik niet aan mijn smartwatch had gemerkt dat Ludo D. belde. Wel, als mijn gsm in de keuken ligt, met alle deuren tussen die keuken en de werkkamer dicht, verliest mijn smartwatch soms het contact met mijn smartphone. Dus heb ik vandaag mijn mobieltje maar opnieuw aan mijn riem gehangen.
Gisteren of eergisteren kreeg Roger een mailtje van Guy Missotten. Of Roger zijn relaas eens wilde lezen en hem vertellen of hij zich ergens vergiste. Guy en Roger zijn immers achterneven en hebben hun kinderjaren allebei in deze contreien doorgebracht.
Roger had zijn post al lang gelezen maar las de tekst opnieuw en schreef vandaag naar Guy een lange, heel interessante mail (hij vroeg mij om hem eerst na te lezen), vol herinneringen aan zijn eigen kinderjaren in Haspengouw. Alleen weet ik niet, Roger kennende, of ik die tekst mag publiceren (wat ik wel graag zou doen).
Voor de rest was het een heel rustige dag vandaag. Na een paar wasjes stelde ik een wandeling in Sint-Truiden voor. Het was er drukker dan gewoonlijk (omwille van dat "zwarte weekend"?) maar nog steeds heel aangenaam. Ook niet te koud hoewel voor mij te koud om een terrasje te doen. En toch zaten die vol, al heb ik nergens terrasverwarming gezien.
Na onze wandeling reden we dus maar terug naar huis waar we... ja, ik zal het maar opbiechten, even snoepten bij een kop koffie of een mok thee.
We zijn geen zoetekauwen, maar sinds 24 november eten we praktisch elke middag een stukje van de heel lekkere, zelfgemaakte speculaas die we van Zeger kregen.
zaterdag 30 november 2019
vrijdag 29 november 2019
Borgloon en Limburgse Monografie
Omdat het vandaag niet zo koud was en niet regende, stelde ik na de middag een wandeling voor. Nog eens in Borgloon. Ik heb ervan genoten: het was er veel minder doods dan de vorige keer maar ook niet te druk. En ik vind Borgloon een heel mooi stadje!
Kort nadat we terug thuis waren, een telefoontje van Jan Gerits. De volgende Limburgse monografie is klaar om nagelezen en opgemaakt te worden. Dat is ontzettend vroeg: die moet pas in maart volgend jaar verschijnen. Deze keer heeft niet Jan Gerits ze geschreven, wel Roger Janssen.
Ik weet eigenlijk niet waarom, maar de laatste dagen laat ik mijn gsm in mijn handtasje terwijl die vroeger altijd aan mijn riem bengelde. En dat handtasje ligt meestal in de keuken. Toen ik deze avond voor het eten begon te zorgen, keek ik toch eerst even op mijn mobieltje of ik iets gemist had.
Jawel hoor: gisterenavond een oproep van Ludo D.
Ik belde hem uiteraard meteen terug. Het bleek te gaan over een vergadering van de cultuurraad gisterenavond waar Ludo én Roger (als afgevaardigden van Heemkunde) hadden moeten naartoe gaan, maar waar geen van beiden naartoe is geweest. Ludo niet omdat hij verhinderd was (dat wilde hij vertellen in die gemiste oproep) en Roger niet omdat hij er niet van op de hoogte was omdat hij de mail met de uitnodiging niet had aangekregen. Tja, dat gebeurt. Veel minder vaak dan met de gewone post maar toch...
Ludo, ik weet dat je deze blog soms leest: als je geen respons krijgt op onze smartphones, bel dan in het vervolg naar ons vast nummer. Het bereik is hier zo slecht dat Roger en ik daarstraks, tijdens ons gesprek met jou, echt in een hoekje van de keuken moesten blijven staan of we hoorden je niet meer!
Als je je afvraagt hoe ik dan soms uren aan telefoon kan hangen met mijn moeder: het antwoord is dat we elkaar bellen op een vast nummer (en ik ben echt bang dat het zal veranderen zodra ze in dat rusthuis zit: ik zie me echt niet om de andere dag een uurtje in een hoekje van de keuken - of de badkamer, daar is het ook oké in dit oude huis - doorbrengen).
Jan Gerits heeft me deze avond de tekst van de nieuwe monografie doorgemaild en ik ga daar dus rustig aan beginnen te werken.
Kort nadat we terug thuis waren, een telefoontje van Jan Gerits. De volgende Limburgse monografie is klaar om nagelezen en opgemaakt te worden. Dat is ontzettend vroeg: die moet pas in maart volgend jaar verschijnen. Deze keer heeft niet Jan Gerits ze geschreven, wel Roger Janssen.
Ik weet eigenlijk niet waarom, maar de laatste dagen laat ik mijn gsm in mijn handtasje terwijl die vroeger altijd aan mijn riem bengelde. En dat handtasje ligt meestal in de keuken. Toen ik deze avond voor het eten begon te zorgen, keek ik toch eerst even op mijn mobieltje of ik iets gemist had.
Jawel hoor: gisterenavond een oproep van Ludo D.
Ik belde hem uiteraard meteen terug. Het bleek te gaan over een vergadering van de cultuurraad gisterenavond waar Ludo én Roger (als afgevaardigden van Heemkunde) hadden moeten naartoe gaan, maar waar geen van beiden naartoe is geweest. Ludo niet omdat hij verhinderd was (dat wilde hij vertellen in die gemiste oproep) en Roger niet omdat hij er niet van op de hoogte was omdat hij de mail met de uitnodiging niet had aangekregen. Tja, dat gebeurt. Veel minder vaak dan met de gewone post maar toch...
Ludo, ik weet dat je deze blog soms leest: als je geen respons krijgt op onze smartphones, bel dan in het vervolg naar ons vast nummer. Het bereik is hier zo slecht dat Roger en ik daarstraks, tijdens ons gesprek met jou, echt in een hoekje van de keuken moesten blijven staan of we hoorden je niet meer!
Als je je afvraagt hoe ik dan soms uren aan telefoon kan hangen met mijn moeder: het antwoord is dat we elkaar bellen op een vast nummer (en ik ben echt bang dat het zal veranderen zodra ze in dat rusthuis zit: ik zie me echt niet om de andere dag een uurtje in een hoekje van de keuken - of de badkamer, daar is het ook oké in dit oude huis - doorbrengen).
Jan Gerits heeft me deze avond de tekst van de nieuwe monografie doorgemaild en ik ga daar dus rustig aan beginnen te werken.
donderdag 28 november 2019
Black Friday
Het was een rustige dag: boodschappen, vroegere dagboeken overtypen, enkele mails beantwoorden, veel lectuur en stilte maar ook... ergernis.
Ik kreeg het immers op mijn heupen van de constante reclame voor Black Friday waar ik voortdurend mee werd geconfronteerd.
Op een zeker moment doorbrak ik trouwens de stilte om aan Roger te vragen of hij wist wat dat precies was, Black Friday. 'Koopjesdag overgewaaid uit Amerika', antwoordde hij kort. Maar dat had ik zelf al lang door, dus ging ik zelf op zoek.
Ik begrijp niet goed waarom mensen ingaan op zulke hypes. Als je niets koopt (want meestal koop je, denk ik, bij zulke gelegenheden, toch zaken die je niet echt nodig hebt) spaar je immers 100% uit!
De boodschappen hadden niet heel lang geduurd en... het heeft weer bijna de hele dag geregend. Ik maak me dus wel een beetje zorgen over het gebrek aan beweging voor Roger vandaag.
Ikzelf kreeg wel voldoende beweging. Mijn moeder Nany belde me immers op en ik heb de gewoonte rond te lopen terwijl zij vertelt. Gedurende net geen uur had ze het weer over een feestje hier en een feestje daar... en over het feit dat ze gisteren met een paar vriendinnen op koopjesjacht was geweest. 'Het was immers, ach, nu ben ik de naam vergeten en ik weet niet of dat overal bestaat, maar je kreeg soms tot 40% korting'.
'Bedoel je Black Friday?' vroeg ik.
'Ja, dat is het!'.
Ik heb maar niet gezegd dat "friday" vrijdag betekent en dat het gisteren woensdag was en zeker niet verteld over de geschiedenis van die "zwarte vrijdag" of ik liep misschien nog een half uur langer rond met de telefoon in mijn hand. Hoewel... zou ze naar mij geluisterd hebben? Ze had het immers zo druk met te vertellen wat haar vriendinnen en zij wel en niet gekocht hadden.
Ik kreeg het immers op mijn heupen van de constante reclame voor Black Friday waar ik voortdurend mee werd geconfronteerd.
Op een zeker moment doorbrak ik trouwens de stilte om aan Roger te vragen of hij wist wat dat precies was, Black Friday. 'Koopjesdag overgewaaid uit Amerika', antwoordde hij kort. Maar dat had ik zelf al lang door, dus ging ik zelf op zoek.
Ik begrijp niet goed waarom mensen ingaan op zulke hypes. Als je niets koopt (want meestal koop je, denk ik, bij zulke gelegenheden, toch zaken die je niet echt nodig hebt) spaar je immers 100% uit!
De boodschappen hadden niet heel lang geduurd en... het heeft weer bijna de hele dag geregend. Ik maak me dus wel een beetje zorgen over het gebrek aan beweging voor Roger vandaag.
Ikzelf kreeg wel voldoende beweging. Mijn moeder Nany belde me immers op en ik heb de gewoonte rond te lopen terwijl zij vertelt. Gedurende net geen uur had ze het weer over een feestje hier en een feestje daar... en over het feit dat ze gisteren met een paar vriendinnen op koopjesjacht was geweest. 'Het was immers, ach, nu ben ik de naam vergeten en ik weet niet of dat overal bestaat, maar je kreeg soms tot 40% korting'.
'Bedoel je Black Friday?' vroeg ik.
'Ja, dat is het!'.
Ik heb maar niet gezegd dat "friday" vrijdag betekent en dat het gisteren woensdag was en zeker niet verteld over de geschiedenis van die "zwarte vrijdag" of ik liep misschien nog een half uur langer rond met de telefoon in mijn hand. Hoewel... zou ze naar mij geluisterd hebben? Ze had het immers zo druk met te vertellen wat haar vriendinnen en zij wel en niet gekocht hadden.
woensdag 27 november 2019
Lobbying van de farmaceutische industrie
Ik heb dus heel veel gelezen vandaag en onder andere dit. Gebruik desnoods een of andere vertaaltool als je het wilt lezen, wat ik je aanraad, want het is heel interessant... maar verontrustend.
Het gaat wel over Franse toestanden: ik weet dus niet of het er in ons land ook zo aan toe gaat.
Ik veronderstel wel dat hier ook cursussen en vormingen worden gegeven door de farmaceutische industrie maar ik weet niet of ze in België nog cadeau's mogen overhandigen aan huisartsen en specialisten.
Het gaat wel over Franse toestanden: ik weet dus niet of het er in ons land ook zo aan toe gaat.
Ik veronderstel wel dat hier ook cursussen en vormingen worden gegeven door de farmaceutische industrie maar ik weet niet of ze in België nog cadeau's mogen overhandigen aan huisartsen en specialisten.
Werken en fauteuils
Er zijn hier dus werken bezig, waardoor het geen zin had om verder schoon te maken. Ik ga immers niet elke dag werk verrichten dat 's anderendaags moet herhaald worden.
Omdat het ook nog heel geregeld regende, werd het een heel rustige dag met heel veel lectuur en enkele wasbeurten.
Op een zeker moment krijgt Roger een telefoontje van zijn oudste zus. Ze koopt een nieuwe canapé en of wij de vorige terug willen hebben. Die vorige sofa, die ik geërfd had van mijn grootmoeder van vaderskant, had ik haar meer dan 43 jaar geleden, samen met twee bijpassende clubzetels, gegeven omdat ik er geen plaats voor had.
Terwijl Roger telefoneerde, ging ik even naar de badkamer. En raad eens wat Roger me zegt als ik terugkom?
Hij heeft een tweede telefoonoproep gekregen, van iemand die geïnteresseerd is in de twee fauteuils die we weggeven. Ze worden binnen het halfuur opgehaald.
En... deze keer gebeurde het ook. De fauteuils zijn weg en we kunnen de bibliotheek weer fatsoenlijk inrichten. Ik ben blij, want die "zetels" waren nog in heel goede staat en het zou echt jammer zijn geweest ze naar het containerpark te moeten brengen.
En nee hoor, die sofa van mijn grootmoeder nemen we niet terug. Om te beginnen had schoonzus hem destijds opnieuw laten overtrekken in vaal groen (en ik hou niet echt van die kleur - de oorspronkelijke kleur was oudroze), ten tweede is die sofa echt versleten, ten derde heb ik als herinnering aan mijn grootmoeder nog die twee clubzetels (een poosje geleden al teruggekregen van schoonzus, weliswaar ook van oudroze omgetoverd naar vaal groen) en vooral: we hebben er de plaats niet voor!
Omdat het ook nog heel geregeld regende, werd het een heel rustige dag met heel veel lectuur en enkele wasbeurten.
Op een zeker moment krijgt Roger een telefoontje van zijn oudste zus. Ze koopt een nieuwe canapé en of wij de vorige terug willen hebben. Die vorige sofa, die ik geërfd had van mijn grootmoeder van vaderskant, had ik haar meer dan 43 jaar geleden, samen met twee bijpassende clubzetels, gegeven omdat ik er geen plaats voor had.
Terwijl Roger telefoneerde, ging ik even naar de badkamer. En raad eens wat Roger me zegt als ik terugkom?
Hij heeft een tweede telefoonoproep gekregen, van iemand die geïnteresseerd is in de twee fauteuils die we weggeven. Ze worden binnen het halfuur opgehaald.
En... deze keer gebeurde het ook. De fauteuils zijn weg en we kunnen de bibliotheek weer fatsoenlijk inrichten. Ik ben blij, want die "zetels" waren nog in heel goede staat en het zou echt jammer zijn geweest ze naar het containerpark te moeten brengen.
En nee hoor, die sofa van mijn grootmoeder nemen we niet terug. Om te beginnen had schoonzus hem destijds opnieuw laten overtrekken in vaal groen (en ik hou niet echt van die kleur - de oorspronkelijke kleur was oudroze), ten tweede is die sofa echt versleten, ten derde heb ik als herinnering aan mijn grootmoeder nog die twee clubzetels (een poosje geleden al teruggekregen van schoonzus, weliswaar ook van oudroze omgetoverd naar vaal groen) en vooral: we hebben er de plaats niet voor!
dinsdag 26 november 2019
Afscheid van tante Mathilde
Vandaag werd dochterlief 40 jaar!
En wij reden naar het Brusselse om afscheid te nemen van mijn tante Mathilde.
Vlak voor we vertrokken, kwamen de werklieden aan: de werken zijn eindelijk begonnen.
Van de dienst in de kerk heb ik praktisch niets verstaan: zo'n slechte akoestiek. Maar het was wel fijn om daarna praktisch al mijn neven en nichten van vaders kant (plus mijn ooms Gusty en Paul) terug te zien. Jammer dat zoiets enkel gebeurt bij uitvaarten...
En om zelf een reünie te organiseren heb ik het veel te druk!
Plus, maar dat is een heel ander probleem: aan die kant van mijn familie is alles in het Frans te doen. Hoewel, Stéphane, de oudste zoon van tante Mathilde en "oncle" Ludo, Yves (oudste zoon van mijn vaders zus, die toevallig in België was en dus naar de uitvaart kon komen) en nicht Chantal spreken vrij tot heel goed Nederlands. Maar... ze doen het niet zo gauw.
O ja, broertje en Nany waren ook op de uitvaart maar broertje had geen tijd om naar de koffietafel te komen.
En wij reden naar het Brusselse om afscheid te nemen van mijn tante Mathilde.
Vlak voor we vertrokken, kwamen de werklieden aan: de werken zijn eindelijk begonnen.
Van de dienst in de kerk heb ik praktisch niets verstaan: zo'n slechte akoestiek. Maar het was wel fijn om daarna praktisch al mijn neven en nichten van vaders kant (plus mijn ooms Gusty en Paul) terug te zien. Jammer dat zoiets enkel gebeurt bij uitvaarten...
En om zelf een reünie te organiseren heb ik het veel te druk!
Plus, maar dat is een heel ander probleem: aan die kant van mijn familie is alles in het Frans te doen. Hoewel, Stéphane, de oudste zoon van tante Mathilde en "oncle" Ludo, Yves (oudste zoon van mijn vaders zus, die toevallig in België was en dus naar de uitvaart kon komen) en nicht Chantal spreken vrij tot heel goed Nederlands. Maar... ze doen het niet zo gauw.
O ja, broertje en Nany waren ook op de uitvaart maar broertje had geen tijd om naar de koffietafel te komen.
maandag 25 november 2019
The Lion King
Na enkele uren opruimen en oppervlakkig schoonmaken (eigenlijk heeft Roger gelijk: als je zoveel mensen over de vloer krijgt, is het verstandiger pas na het bezoek schoon te maken) zorgde ik voor het avondeten. Selder met balletjes zoals mijn grootmoeder "marraine" ze destijds klaarmaakte. Er was immers nog selder over van de osso bucco en gehakt van de gevulde paprika's van zaterdag. De kliekjes van het Indiaas restaurantje kregen we niet meer op.
Ik herinnerde me dat we gisteren met de kinderen spraken over de nieuwe versie van "The Lion King". Ik besloot deze avond, na mijn uurtje lectuur, daarnaar te kijken (in m'n eentje omdat Roger geen zin had).
Terwijl Zeger opmerkingen had over de rendering, was ik daar juist van onder de indruk. Maar ja, Zeger rendert zelf (of zeg je "maakt zelf renderingen"?) en let dus veel meer op details dan ik.
Toen op een zeker moment hyena's de leeuwenwelpen aanvielen, googelde ik even naar die dieren. In Matadi hadden onze ouders ons immers wijsgemaakt dat we niet bang hoefden te zijn voor hyena's omdat die enkel krengen eten. Blijkbaar vergisten ze zich: hyena's zouden wel ook levende dieren aanvallen (om op te eten).
Hoewel ik onder de indruk was van de rendering, vond ik deze film eigenlijk te lang. Als ik me goed herinner, duurde de film van 1994 anderhalf uur en dat vind ik voldoende. En die eerste tekenfilm (waarschijnlijk ook al gerenderd?) vond ik alles bij elkaar toch aangenamer dan de meer realistische "The Lion King" waar ik zopas naar keek.
Ik herinnerde me dat we gisteren met de kinderen spraken over de nieuwe versie van "The Lion King". Ik besloot deze avond, na mijn uurtje lectuur, daarnaar te kijken (in m'n eentje omdat Roger geen zin had).
Terwijl Zeger opmerkingen had over de rendering, was ik daar juist van onder de indruk. Maar ja, Zeger rendert zelf (of zeg je "maakt zelf renderingen"?) en let dus veel meer op details dan ik.
Toen op een zeker moment hyena's de leeuwenwelpen aanvielen, googelde ik even naar die dieren. In Matadi hadden onze ouders ons immers wijsgemaakt dat we niet bang hoefden te zijn voor hyena's omdat die enkel krengen eten. Blijkbaar vergisten ze zich: hyena's zouden wel ook levende dieren aanvallen (om op te eten).
Hoewel ik onder de indruk was van de rendering, vond ik deze film eigenlijk te lang. Als ik me goed herinner, duurde de film van 1994 anderhalf uur en dat vind ik voldoende. En die eerste tekenfilm (waarschijnlijk ook al gerenderd?) vond ik alles bij elkaar toch aangenamer dan de meer realistische "The Lion King" waar ik zopas naar keek.
zondag 24 november 2019
Moe na het feest
Vandaag vierden we al onze verjaardagen. Hendrik en Debby kwamen al gisteren na de middag aan, en uiteraard werd het weer een lange avond en een veel te korte nacht.
Deze middag haalde Roger Zeger af aan het station van Sint-Truiden en kwamen dochterlief, schoonzoon en de kindjes aan.
Sinterklaas was deze nacht langs geweest, dus dat moest eerst bekeken worden!
De kindjes hadden elk voor mij een mooie ingelijste foto bij met een zelf geschreven (getekend voor Eva) wens.
Dochterlief gaf me zelf gemaakte en ontworpen (op basis van een tekening van Elena) keukenhanddoeken en Zeger had heel lekkere speculaas gebakken.
We aten in de bibliotheek die Roger opgeruimd had. En weer vond ik dat die kamer te ver ligt van de keuken. Volgens mij zou het echt beter zijn van de salon een eetkamer te maken en van de bibliotheek een salon. Maar ja, Roger ziet dat niet zitten.
Tussen de osso bucco en de broodmaaltijd 's avonds toonde Zeger ons foto's van zijn recente reis naar Zuid-Afrika. Heel mooie landschappen... maar volgens Zeger voel je je er zelden veilig.
Na een gezellige middag en avond vertrokken dochterlief en haar gezinnetje en brachten wij Hendrik, Debby en Zeger terug naar het station.
En... ik voelde me heel moe (veel te weinig geslapen vorige nacht).
O ja, en Zeger leerde me dit You Tubekanaal kennen. Lijkt zeer interessant (als het Engels niet te moeilijk blijkt voor mij).
Ik had ook een heel interessant gesprek met onze kinderen over het feit dat ik mijn leven te druk vind. Uiteraard hebben ze gelijk als ze zeggen dat je vaak kiest voor bepaalde verplichtingen. Dat geldt onder andere voor het werk dat ik verricht voor de KVLS en dat Roger en ik verrichten voor de werkgroep WO I-II. Maar het is niet over dat soort verplichtingen dat ik klaag, eerder over de te vele sociale verplichtingen... en uiteraard dat huishouden. .
Hoewel... Zeger deed me wel nadenken. Hij vroeg me hoeveel mensen die Limburgse monografieën en Oostland lezen... En eerlijk gezegd, ik heb er geen idee van...
Maar als dat er een 200-tal zijn, zoals ik vermoed, is het inderdaad maar pover... voor de uren die ik er in steek. Ermee ophouden? Zeger en Hendrik zouden het doen, zeggen ze. De monografieën wil ik echter zeker blijven nalezen en opmaken zolang Jan Gerits leeft maar over Oostland moet ik misschien inderdaad eens serieus nadenken.
Deze middag haalde Roger Zeger af aan het station van Sint-Truiden en kwamen dochterlief, schoonzoon en de kindjes aan.
Sinterklaas was deze nacht langs geweest, dus dat moest eerst bekeken worden!
De kindjes hadden elk voor mij een mooie ingelijste foto bij met een zelf geschreven (getekend voor Eva) wens.
Dochterlief gaf me zelf gemaakte en ontworpen (op basis van een tekening van Elena) keukenhanddoeken en Zeger had heel lekkere speculaas gebakken.
 |
| Eigen foto's |
We aten in de bibliotheek die Roger opgeruimd had. En weer vond ik dat die kamer te ver ligt van de keuken. Volgens mij zou het echt beter zijn van de salon een eetkamer te maken en van de bibliotheek een salon. Maar ja, Roger ziet dat niet zitten.
Tussen de osso bucco en de broodmaaltijd 's avonds toonde Zeger ons foto's van zijn recente reis naar Zuid-Afrika. Heel mooie landschappen... maar volgens Zeger voel je je er zelden veilig.
Na een gezellige middag en avond vertrokken dochterlief en haar gezinnetje en brachten wij Hendrik, Debby en Zeger terug naar het station.
En... ik voelde me heel moe (veel te weinig geslapen vorige nacht).
O ja, en Zeger leerde me dit You Tubekanaal kennen. Lijkt zeer interessant (als het Engels niet te moeilijk blijkt voor mij).
Ik had ook een heel interessant gesprek met onze kinderen over het feit dat ik mijn leven te druk vind. Uiteraard hebben ze gelijk als ze zeggen dat je vaak kiest voor bepaalde verplichtingen. Dat geldt onder andere voor het werk dat ik verricht voor de KVLS en dat Roger en ik verrichten voor de werkgroep WO I-II. Maar het is niet over dat soort verplichtingen dat ik klaag, eerder over de te vele sociale verplichtingen... en uiteraard dat huishouden. .
Hoewel... Zeger deed me wel nadenken. Hij vroeg me hoeveel mensen die Limburgse monografieën en Oostland lezen... En eerlijk gezegd, ik heb er geen idee van...
Maar als dat er een 200-tal zijn, zoals ik vermoed, is het inderdaad maar pover... voor de uren die ik er in steek. Ermee ophouden? Zeger en Hendrik zouden het doen, zeggen ze. De monografieën wil ik echter zeker blijven nalezen en opmaken zolang Jan Gerits leeft maar over Oostland moet ik misschien inderdaad eens serieus nadenken.
vrijdag 22 november 2019
Feesten voor mijn verjaardag?
Ik kreeg zopas een mail van iemand die me vroeg of ik het niet jammer vind dat mijn 70 jaar alleen gevierd werd met een Indiaas gerechtje.
Nee!
Behalve die heel uitgebreide boodschappen en al die antwoorden op mails, telefoontjes en andere berichtjes, was het voor mij een dag (eigenlijk vooral een avond) zonder verplichtingen!
En sorry vrienden, ik zie jullie allemaal heel graag, maar wat kan ik genieten van "niets hoeven te doen", van op mijn gemakje te lezen wat ik wil lezen, van het mijmeren terwijl ik een blokje bittere chocola laat smelten op mijn tong, kortom, van even met niemand anders dan mezelf rekening te houden.
Oké, ik geniet dus bewust van een heel egoïstische dag! Met volle teugen! Voor mij hoeven er dus absoluut geen feesttoeters of - neuzen aan te pas te komen om me gelukkig te voelen. Integendeel.
Maar vanaf morgen hou ik weer meer rekening met mijn dierbaren, dat is beloofd!
Nee!
Behalve die heel uitgebreide boodschappen en al die antwoorden op mails, telefoontjes en andere berichtjes, was het voor mij een dag (eigenlijk vooral een avond) zonder verplichtingen!
En sorry vrienden, ik zie jullie allemaal heel graag, maar wat kan ik genieten van "niets hoeven te doen", van op mijn gemakje te lezen wat ik wil lezen, van het mijmeren terwijl ik een blokje bittere chocola laat smelten op mijn tong, kortom, van even met niemand anders dan mezelf rekening te houden.
Oké, ik geniet dus bewust van een heel egoïstische dag! Met volle teugen! Voor mij hoeven er dus absoluut geen feesttoeters of - neuzen aan te pas te komen om me gelukkig te voelen. Integendeel.
Maar vanaf morgen hou ik weer meer rekening met mijn dierbaren, dat is beloofd!
70 jaar!
Zo oud werd ik vandaag. Heel veel wensen gekregen: ik heb zelden zo lang aan telefoon en op Facebook gehangen.
Vaak onderweg, want we moesten heel veel gaan kopen voor het weekend. Ook telefoontjes van mensen met wie ik al jaren geen contact meer had (gewoon door gebrek aan tijd) en van familie (broertje, neef) in verband met de nakende verhuizing van Nany en de begrafenis van tante Mathilde volgende week.
Het was heel mooi weer maar die heel uitgebreide boodschappen waren onze enige uitstap. Bij de laatste handelaar (onze bierleverancier) kregen we weer twee flesjes cadeau. Zomaar, want ik denk niet dat ze daar mijn verjaardagsdatum kennen.
Deze avond hadden we meer geluk dan vorig jaar. Het Indiaas restaurantje was open. We haalden er twee eenvoudige hoofdgerechten af, telkens met rijst. Het was lekker maar...
Roger en ik stellen de laatste tijd vast dat we (nee, ik had het al langer, hij niet) dus dat "hij" sneller voelt dat hij verzadigd is. Deze avond weer: van mijn gerecht blijft naar goede gewoonte de helft over plus praktisch de hele kom rijst, van zijn gerecht blijft zeker een derde over plus een vierde kom rijst. Morgen wordt dat weer kliekjes eten (hoewel, we krijgen bezoek dat al een heel ander gerecht heeft besteld).
Voor de rest geen feestelijkheden vandaag, wel veel lectuur na de boodschappen en het beantwoorden van alle mails, berichtjes enzovoort.
Morgen wordt een kookdag: ik moet gevulde paprika's met en zonder vlees (dus met "nepvlees") klaarmaken, osso bucco met en zonder vlees (idem maar dat wordt dan eerder een soort tomatensaus met de groenten van osso bucco), en groentesoep met en zonder balletjes.
En... Sinterklaas komt langs de nacht van zaterdag op zondag!
Vaak onderweg, want we moesten heel veel gaan kopen voor het weekend. Ook telefoontjes van mensen met wie ik al jaren geen contact meer had (gewoon door gebrek aan tijd) en van familie (broertje, neef) in verband met de nakende verhuizing van Nany en de begrafenis van tante Mathilde volgende week.
Het was heel mooi weer maar die heel uitgebreide boodschappen waren onze enige uitstap. Bij de laatste handelaar (onze bierleverancier) kregen we weer twee flesjes cadeau. Zomaar, want ik denk niet dat ze daar mijn verjaardagsdatum kennen.
Deze avond hadden we meer geluk dan vorig jaar. Het Indiaas restaurantje was open. We haalden er twee eenvoudige hoofdgerechten af, telkens met rijst. Het was lekker maar...
Roger en ik stellen de laatste tijd vast dat we (nee, ik had het al langer, hij niet) dus dat "hij" sneller voelt dat hij verzadigd is. Deze avond weer: van mijn gerecht blijft naar goede gewoonte de helft over plus praktisch de hele kom rijst, van zijn gerecht blijft zeker een derde over plus een vierde kom rijst. Morgen wordt dat weer kliekjes eten (hoewel, we krijgen bezoek dat al een heel ander gerecht heeft besteld).
Voor de rest geen feestelijkheden vandaag, wel veel lectuur na de boodschappen en het beantwoorden van alle mails, berichtjes enzovoort.
Morgen wordt een kookdag: ik moet gevulde paprika's met en zonder vlees (dus met "nepvlees") klaarmaken, osso bucco met en zonder vlees (idem maar dat wordt dan eerder een soort tomatensaus met de groenten van osso bucco), en groentesoep met en zonder balletjes.
En... Sinterklaas komt langs de nacht van zaterdag op zondag!
donderdag 21 november 2019
Koud
Een wandeling in Sint-Truiden vandaag. Wat was het koud: ik heb er niet van genoten, het voelde aan als een karwei. Ik heb nooit echt van de winter gehouden maar dit jaar lijk ik er wel een echte afkeer van te hebben!
"Gelukkig" helpt Roger nog veel in het huishouden waardoor hij toch ook wat beweging krijgt!
Deze avond een telefoontje van mijn moeder Nany. Haar schoonzus, mijn tante Mathilde, is deze middag overleden. (Aangetrouwde) tante Mathilde is de weduwe van mijn vaders oudste broer Ludo. Ze was, net als mijn vaders jongste broer Gusty en mijn moeder, geboren in 1931.
Na het overlijden van mijn "oncle" Ludo (in 2010 als ik me goed herinner) heb ik tante Mathilde niet meer ontmoet. Haar kinderen hadden me immers verteld dat ze... tja, wat was het? Dement was ze niet maar ze deed niets meer, bracht haar dagen praktisch al slapend door, verlangde naar geen bezoek meer.
Mijn neef Yves vertelde me, de laatste keer dat hij hier op bezoek was, dat hij tante Mathilde toch eens was gaan bezoeken en dat ze duidelijk liever alleen was, dat "ze wachtte op de dood".
Wat ik eigenlijk begrijp: ik vind het ook niet erg een dagje of meer zonder ontmoetingen door te brengen (o ja, maar er is uiteraard een heel groot verschil: ik heb nog Roger bij mij. En zelfs op dagen dat we praktisch niets tegen elkaar zeggen, ben ik niet echt alleen. Dus oké, ik kan niet echt meespreken over "alleen zijn").
Tussen haakjes, ik heb iets heel interessant gelezen over dat onderwerp. Je vindt het hier.
Uiteindelijk weet ik dus niet of ik verkeerd deed of niet door me al die jaren niet meer op te dringen aan tante Mathilde (van wie ik heel veel hield en die bij mij heel veel prachtige herinneringen oproept).
Ik werd koud van het nieuws over haar overlijden! Sic transit... ook ons verleden!
"Gelukkig" helpt Roger nog veel in het huishouden waardoor hij toch ook wat beweging krijgt!
Deze avond een telefoontje van mijn moeder Nany. Haar schoonzus, mijn tante Mathilde, is deze middag overleden. (Aangetrouwde) tante Mathilde is de weduwe van mijn vaders oudste broer Ludo. Ze was, net als mijn vaders jongste broer Gusty en mijn moeder, geboren in 1931.
Na het overlijden van mijn "oncle" Ludo (in 2010 als ik me goed herinner) heb ik tante Mathilde niet meer ontmoet. Haar kinderen hadden me immers verteld dat ze... tja, wat was het? Dement was ze niet maar ze deed niets meer, bracht haar dagen praktisch al slapend door, verlangde naar geen bezoek meer.
Mijn neef Yves vertelde me, de laatste keer dat hij hier op bezoek was, dat hij tante Mathilde toch eens was gaan bezoeken en dat ze duidelijk liever alleen was, dat "ze wachtte op de dood".
Wat ik eigenlijk begrijp: ik vind het ook niet erg een dagje of meer zonder ontmoetingen door te brengen (o ja, maar er is uiteraard een heel groot verschil: ik heb nog Roger bij mij. En zelfs op dagen dat we praktisch niets tegen elkaar zeggen, ben ik niet echt alleen. Dus oké, ik kan niet echt meespreken over "alleen zijn").
Tussen haakjes, ik heb iets heel interessant gelezen over dat onderwerp. Je vindt het hier.
Uiteindelijk weet ik dus niet of ik verkeerd deed of niet door me al die jaren niet meer op te dringen aan tante Mathilde (van wie ik heel veel hield en die bij mij heel veel prachtige herinneringen oproept).
Ik werd koud van het nieuws over haar overlijden! Sic transit... ook ons verleden!
woensdag 20 november 2019
We proberen een beetje te sparen
Volgend jaar stappen we over naar een groepsaankoop voor elektriciteit en gas. Op aanraden van mijn zus Bie. Ik heb de indruk (en ik hoop dat het inderdaad zo zal zijn) dat we dan veel meer dan 1000 euro per jaar zullen besparen. Nu is het immers een ramp: we betalen ons arm aan die energie, ook al is het in dit oude huis vol kieren altijd op het randje van koud. Als we bezoek krijgen, moeten we trouwens altijd de thermostaat hoger zetten (en dat merken we meteen aan de kosten).
Sinds we die nieuwe, kleinere koelkast hebben, valt me ook op dat we veel minder voedingswaren kopen. Ik stel nog steeds een menu op voor elke week maar we doen geen impulsieve aankopen meer: we hebben toch geen plaats om alles op te bergen. En we zijn ondertussen nog niets tekort gekomen.
Blijkbaar kochten we vroeger dus te vaak impulsief. Ik ben trouwens bezig blikken (onder andere sardienen, makreel en champignons), die bijna over tijd zijn, te gebruiken in allerlei zelf verzonnen recepten. Die blikken staan natuurlijk niet in de koelkast maar illustreren wel hoe onbezonnen ons koopgedrag ooit is geweest!
Als ik nu ook nog kon besparen op kleding en kapper, we zouden veel geld overhouden voor cadeautjes en zo... maar... ik koop bijna nooit kleding en ga bijna nooit naar de kapper (wat een geluk dat ik nog maar vier grijze haren heb!)!
Ik had niet verwacht dat we het moeilijk zouden krijgen na onze pensionering. Roger verdiende goed zijn brood (maar moest er ferm voor werken - of babbelen? Want op kantoren, dat heb ik zelf ondervonden, wordt veel tijd verloren met babbelen.... wat niet Roger zijn favoriete bezigheid is).
Ikzelf had mijn vertalingen, na vele jaren enkel voor de kinderen en het huishouden zorgen en enkele jaren lesgeven.
Maar blijkbaar heb ikzelf niet genoeg "gewerkt" (hoewel ik me soms kapot heb gewerkt) om een fatsoenlijk pensioen te krijgen.
Het gevolg is dat ons gezamenlijk pensioen overeenkomt met iets minder dan een pensioen voor één ambtenaar.
En, vermits we heel veel kosten hebben, proberen we dus een beetje te sparen.
Sinds we die nieuwe, kleinere koelkast hebben, valt me ook op dat we veel minder voedingswaren kopen. Ik stel nog steeds een menu op voor elke week maar we doen geen impulsieve aankopen meer: we hebben toch geen plaats om alles op te bergen. En we zijn ondertussen nog niets tekort gekomen.
Blijkbaar kochten we vroeger dus te vaak impulsief. Ik ben trouwens bezig blikken (onder andere sardienen, makreel en champignons), die bijna over tijd zijn, te gebruiken in allerlei zelf verzonnen recepten. Die blikken staan natuurlijk niet in de koelkast maar illustreren wel hoe onbezonnen ons koopgedrag ooit is geweest!
Als ik nu ook nog kon besparen op kleding en kapper, we zouden veel geld overhouden voor cadeautjes en zo... maar... ik koop bijna nooit kleding en ga bijna nooit naar de kapper (wat een geluk dat ik nog maar vier grijze haren heb!)!
Ik had niet verwacht dat we het moeilijk zouden krijgen na onze pensionering. Roger verdiende goed zijn brood (maar moest er ferm voor werken - of babbelen? Want op kantoren, dat heb ik zelf ondervonden, wordt veel tijd verloren met babbelen.... wat niet Roger zijn favoriete bezigheid is).
Ikzelf had mijn vertalingen, na vele jaren enkel voor de kinderen en het huishouden zorgen en enkele jaren lesgeven.
Maar blijkbaar heb ikzelf niet genoeg "gewerkt" (hoewel ik me soms kapot heb gewerkt) om een fatsoenlijk pensioen te krijgen.
Het gevolg is dat ons gezamenlijk pensioen overeenkomt met iets minder dan een pensioen voor één ambtenaar.
En, vermits we heel veel kosten hebben, proberen we dus een beetje te sparen.
Roger heeft het opgelost
Hij heeft die zware fauteuils uit de weg gezet en gezorgd dat de tafel vrij is. De bibliotheek staat wel nog propvol maar we kunnen tenminste aan tafel eten... en Sinterklaas kan er zijn geschenken op kwijt.
De bibliotheek schoonmaken is ook gebeurd: het meeste werk heeft Roger verricht. Ik vermoed dus dat hij voldoende beweging kreeg hoewel we geen wandeling maakten (veel te koud).
De bibliotheek schoonmaken is ook gebeurd: het meeste werk heeft Roger verricht. Ik vermoed dus dat hij voldoende beweging kreeg hoewel we geen wandeling maakten (veel te koud).
 |
| Eigen foto |
dinsdag 19 november 2019
Heerlijke Belgische keuken
Ik vroeg me al lang af hoe het komt dat Vlamingen en Walen dezelfde heerlijke recepten opdienen. Naar mijn gevoel is de Belgische keuken immers een van de lekkerste (jawel, veel lekkerder dan de Franse, maar misschien niet de gezondste?).
Ik kreeg echter nooit een antwoord op mijn vraag: hoe komt het dat twee totaal verschillende volkeren, verenigd in één land, ongeveer hetzelfde eten?
Omdat ik deze avond niet wilde blijven treuren over het niet weghalen van de fauteuils, ging ik (nadat ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt en even met Hendrik over en weer had gemaild - over wat hij en Debby willen eten: zij komen immers de vooravond van ons feestje al aan) op het internet op zoek naar video's over de Belgische keuken, gezien vanuit Frankrijk.
Ik heb heel veel video's gevonden (uit Frankrijk) over de Belgische keuken. Telkens even lovend, telkens met de opmerking dat het opvalt dat Vlamingen en Walen hetzelfde eten, maar een antwoord op mijn oorspronkelijke vraag heb ik nog niet gevonden.
Hier zie je een van die video's maar zoals ik al zei, je vindt er heel veel!
Ik kreeg echter nooit een antwoord op mijn vraag: hoe komt het dat twee totaal verschillende volkeren, verenigd in één land, ongeveer hetzelfde eten?
Omdat ik deze avond niet wilde blijven treuren over het niet weghalen van de fauteuils, ging ik (nadat ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt en even met Hendrik over en weer had gemaild - over wat hij en Debby willen eten: zij komen immers de vooravond van ons feestje al aan) op het internet op zoek naar video's over de Belgische keuken, gezien vanuit Frankrijk.
Ik heb heel veel video's gevonden (uit Frankrijk) over de Belgische keuken. Telkens even lovend, telkens met de opmerking dat het opvalt dat Vlamingen en Walen hetzelfde eten, maar een antwoord op mijn oorspronkelijke vraag heb ik nog niet gevonden.
Hier zie je een van die video's maar zoals ik al zei, je vindt er heel veel!
Ontgoocheling
Vandaag enkele telefoontjes, van Jan Gerits en van Nany die weer gedurende net geen uur heel veel te vertellen had.
Na nog enkele huishoudtaken, het beantwoorden van een paar mails en een korte vertaling was het te laat om nog te gaan wandelen. Ik moest immers dringend beginnen te koken... en om 18:30 uur zou de fauteuil afgehaald worden.
Helaas, het werd 19 uur, 20 uur, en er kwam niemand opdagen. Je zou dan minstens een telefoontje verwachten maar dat kwam er ook niet.
Morgen zou ik normaal gezien de bibliotheek onder handen nemen. Onmogelijk zoals die er nu bij ligt. 'Ik zet die fauteuils morgen desnoods wel weer opzij', zegt Roger. We zullen zien... want, zelfs al staan ze niet echt meer in de doorgang, de bibliotheek blijft overvol. Echt vervelend met een feestje in het vooruitzicht!
Na nog enkele huishoudtaken, het beantwoorden van een paar mails en een korte vertaling was het te laat om nog te gaan wandelen. Ik moest immers dringend beginnen te koken... en om 18:30 uur zou de fauteuil afgehaald worden.
Helaas, het werd 19 uur, 20 uur, en er kwam niemand opdagen. Je zou dan minstens een telefoontje verwachten maar dat kwam er ook niet.
Morgen zou ik normaal gezien de bibliotheek onder handen nemen. Onmogelijk zoals die er nu bij ligt. 'Ik zet die fauteuils morgen desnoods wel weer opzij', zegt Roger. We zullen zien... want, zelfs al staan ze niet echt meer in de doorgang, de bibliotheek blijft overvol. Echt vervelend met een feestje in het vooruitzicht!
maandag 18 november 2019
Borgloon, Guy Missotten en ironie
Praktisch de hele dag regen vandaag. Dus maar thuis gebleven, enkele huishoudtaken verricht... en me onder andere zorgen gemaakt over die fauteuils die blijkbaar niemand gratis wil afhalen. Maar gelukkig... kwam er deze avond, tijdens het eten, een telefoontje: een mevrouw die morgen één fauteuil wil afhalen. Dat is al iets (maar dan blijft er wel nog één over).
Veel gelezen ook. Onder andere een heel interessante familiegeschiedenis op de blog van Guy Missotten (van wie de grootvader van moeders kant de broer bleek te zijn van Rogers grootvader van moeders kant). Het is een eerder triestig verhaal... dat zich grotendeels afspeelt in Borgloon waar Guy geboren en getogen is. Volgens Guy was Borgloon toen al een doods stadje!
Verder op de radio gehoord over de zaak Finkielkraut. Hij bedoelde dat allemaal ironisch, begrepen Roger en ik meteen, zeker nadat Caroline De Haas "verleiden" gelijkstelde met "verkrachten". Maar zo zag die feministe dat helemaal niet. Kwade wil of domheid?
Veel gelezen ook. Onder andere een heel interessante familiegeschiedenis op de blog van Guy Missotten (van wie de grootvader van moeders kant de broer bleek te zijn van Rogers grootvader van moeders kant). Het is een eerder triestig verhaal... dat zich grotendeels afspeelt in Borgloon waar Guy geboren en getogen is. Volgens Guy was Borgloon toen al een doods stadje!
Verder op de radio gehoord over de zaak Finkielkraut. Hij bedoelde dat allemaal ironisch, begrepen Roger en ik meteen, zeker nadat Caroline De Haas "verleiden" gelijkstelde met "verkrachten". Maar zo zag die feministe dat helemaal niet. Kwade wil of domheid?
zondag 17 november 2019
Jammer
Ik stelde vandaag eindelijk nog eens een niet te lange wandeling in Borgloon voor.
Het was onaangenaam koud en het stadje bleek zo doods als iets. We hebben er niet langer dan een halfuur rondgelopen: we vonden er niets aangenaams aan.
Plus dat er ontzettend veel handelsruimtes te koop staan. Ik vermoed al lang dat winkels steeds meer gaan verdwijnen uit het centrum van steden maar in Borgloon is het al jaren heel opvallend hoe de ene winkel na de andere sluit.
Dat mooie stadje maakte vandaag een troosteloze indruk op mij... en maakte me er ineens heel fel van bewust dat de winter in aantocht is.
Ik hou niet van de winter en ik heb het gevoel dat ik dit jaar de herfst (waar ik wel van hou) heb overgeslagen! Jammer!
Het was onaangenaam koud en het stadje bleek zo doods als iets. We hebben er niet langer dan een halfuur rondgelopen: we vonden er niets aangenaams aan.
Plus dat er ontzettend veel handelsruimtes te koop staan. Ik vermoed al lang dat winkels steeds meer gaan verdwijnen uit het centrum van steden maar in Borgloon is het al jaren heel opvallend hoe de ene winkel na de andere sluit.
Dat mooie stadje maakte vandaag een troosteloze indruk op mij... en maakte me er ineens heel fel van bewust dat de winter in aantocht is.
Ik hou niet van de winter en ik heb het gevoel dat ik dit jaar de herfst (waar ik wel van hou) heb overgeslagen! Jammer!
zaterdag 16 november 2019
Geen literaire middag vandaag maar wel Sinterklaas zien aankomen
"Literaire middag KVLS" stond er in onze agenda. Ik merkte wel dat Roger niet heel veel zin had, en de meevallende dag van gisteren was alles bij elkaar toch vrij zwaar geweest: ik zag er tegen op om van een parkeerplaats aan de rand van de stad naar het centrum van Hasselt te lopen.
"Gelukkig" hadden we gisteren ook een telefoontje gekregen van de aannemer. Of hij deze middag mocht langskomen: reden genoeg dus om af te zien van de literaire middag van de KVLS.
Uren hebben we in de keuken zitten praten met die aannemer. Over de werken uiteraard maar hij vertelde ook heel veel persoonlijke anekdotes. Toen we het daarna even over astrologie hadden en hij bleek een "stier" te zijn, vergeleek ik zijn praten meteen met dat van mijn moeder en andere "stieren" die ik ken.
Maar kom, het waren aangename uren... hoewel het te laat werd om nog te koken daarna en ik een avondmaal heb moeten improviseren op basis van sla, tomaten, koolrabi, gekookte eieren en blikjes vis.
Wel heb ik de tijd gevonden om via de pc de aankomst van Sinterklaas in Antwerpen te volgen. Ik wil immers kunnen meepraten met Matthias en Eva (en misschien nog Elena?) volgende keer dat we elkaar ontmoeten! 😉
Ik vroeg me even af of, als we nog in Antwerpen zouden wonen, we met de kindjes naar het MAS zouden getrokken zijn. Waarschijnlijk niet: hoewel ik het een heel leuke bedoening vond, al dat volk zou er te veel aan geweest zijn!
"Gelukkig" hadden we gisteren ook een telefoontje gekregen van de aannemer. Of hij deze middag mocht langskomen: reden genoeg dus om af te zien van de literaire middag van de KVLS.
Uren hebben we in de keuken zitten praten met die aannemer. Over de werken uiteraard maar hij vertelde ook heel veel persoonlijke anekdotes. Toen we het daarna even over astrologie hadden en hij bleek een "stier" te zijn, vergeleek ik zijn praten meteen met dat van mijn moeder en andere "stieren" die ik ken.
Maar kom, het waren aangename uren... hoewel het te laat werd om nog te koken daarna en ik een avondmaal heb moeten improviseren op basis van sla, tomaten, koolrabi, gekookte eieren en blikjes vis.
Wel heb ik de tijd gevonden om via de pc de aankomst van Sinterklaas in Antwerpen te volgen. Ik wil immers kunnen meepraten met Matthias en Eva (en misschien nog Elena?) volgende keer dat we elkaar ontmoeten! 😉
Ik vroeg me even af of, als we nog in Antwerpen zouden wonen, we met de kindjes naar het MAS zouden getrokken zijn. Waarschijnlijk niet: hoewel ik het een heel leuke bedoening vond, al dat volk zou er te veel aan geweest zijn!
vrijdag 15 november 2019
De "zware" dag viel mee
Enkele maanden geleden kregen we een bericht dat Subaru auto's zoals de onze terugroept om iets aan de airbag te wijzigen.
Vandaag moesten we de auto naar Tervuren brengen. Om 7:45 uur zijn we vertrokken om stipt om 8:30 uur in de garage aan te komen. Maar wat een drukte onderweg!
Zodra de auto was afgeleverd, liepen we naar de dichtstbijzijnde bushalte. Na bijna een halfuur wachten in de bijtende kou, namen we de bus naar het Afrikamuseum.
Van de halte naar het museum zelf was het nog een heel eind lopen... en toen we merkten dat we 8 euro per persoon (prijs voor oudjes, gewone prijs 12 euro) moesten betalen voor een ticket, vonden we dat veel... te meer omdat ik geen zin had om nog uren rond te lopen en recht te staan.
Dus gingen we een kop koffie/thee drinken in de cafetaria en iets later aten we er ook eieren met spek.
Ik moest wel een vertaling weigeren, die om 12 uur had moeten klaar zijn (dat is al de tweede keer deze week).
Rond 11 uur liepen we terug naar de bushalte waar we vrij meteen een bus naar de garage hadden. In de garage kregen we nog een kopje koffie of thee (wat zijn ze daar opvallend vriendelijk!) en rond 13:30 uur was de auto klaar. Ik kreeg ondertussen een tweede job aan, die ik wel kon aanvaarden.
We reden naar Rogers broer en samen met hem bezochten we "onze zieke". Die leek heel blij ons te zien... maar de communicatie blijft moeilijk.
Tegen 16:30 uur reden Roger en ik terug naar huis waar ik meteen na het avondeten aan de vertaling begon. Het was niet zo veel maar wel uitdagend. Het betreft een handgeschreven brief (pdf-formaat) van eind 19de eeuw (en meer mag ik er niet over vertellen). Ik heb daar een dik uur aan besteed (boeiend werk trouwens!). Morgen nog even nalezen voor ik lever.
Daarna kreeg ik een telefoontje van Nany. Net geen uur aan een stuk vertelde ze over haar vrienden en haar verwachtingen betreffende het rusthuis.
Nu nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtypen voor ik enkele mails beantwoord.
Vandaag moesten we de auto naar Tervuren brengen. Om 7:45 uur zijn we vertrokken om stipt om 8:30 uur in de garage aan te komen. Maar wat een drukte onderweg!
Zodra de auto was afgeleverd, liepen we naar de dichtstbijzijnde bushalte. Na bijna een halfuur wachten in de bijtende kou, namen we de bus naar het Afrikamuseum.
Van de halte naar het museum zelf was het nog een heel eind lopen... en toen we merkten dat we 8 euro per persoon (prijs voor oudjes, gewone prijs 12 euro) moesten betalen voor een ticket, vonden we dat veel... te meer omdat ik geen zin had om nog uren rond te lopen en recht te staan.
Dus gingen we een kop koffie/thee drinken in de cafetaria en iets later aten we er ook eieren met spek.
Ik moest wel een vertaling weigeren, die om 12 uur had moeten klaar zijn (dat is al de tweede keer deze week).
 |
| Eigen foto's |
We reden naar Rogers broer en samen met hem bezochten we "onze zieke". Die leek heel blij ons te zien... maar de communicatie blijft moeilijk.
Tegen 16:30 uur reden Roger en ik terug naar huis waar ik meteen na het avondeten aan de vertaling begon. Het was niet zo veel maar wel uitdagend. Het betreft een handgeschreven brief (pdf-formaat) van eind 19de eeuw (en meer mag ik er niet over vertellen). Ik heb daar een dik uur aan besteed (boeiend werk trouwens!). Morgen nog even nalezen voor ik lever.
Daarna kreeg ik een telefoontje van Nany. Net geen uur aan een stuk vertelde ze over haar vrienden en haar verwachtingen betreffende het rusthuis.
Nu nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtypen voor ik enkele mails beantwoord.
donderdag 14 november 2019
Te zwaar?
We stonden heel vroeg op voor ons doen. De mannen van de Kringwinkel belden aan lang voor het afgesproken uur... en ze namen de fauteuils niet mee! "Niet nieuw genoeg" maar ik vermoed vooral te zwaar (ze zien er echt veel minder gebruikt uit dan veel meubels die je in de Kringwinkel vindt, maar ze zijn wel niet gemakkelijk te vervoeren).
Heel vervelend, want ze staan nu ferm in de weg in de bibliotheek waar ik binnenkort een etentje wil geven voor de kinderen en kleinkinderen.
Roger heeft ze meteen "gratis af te halen" op 2dehands.be geplaatst maar of ze op tijd zullen afgehaald worden? En de leefkeuken, hoewel niet echt klein, is wat krap voor ons allemaal. Plus dat ik die bibliotheek niet kan schoonmaken zoals die er nu bijligt. O ja, en Sinterklaas die de gewoonte heeft daar zijn geschenken neer te leggen! Waar kan hij die cadeau's kwijt als tegen dan de "zetels" daar nog staan?
Buiten enkele schaarse huishoudtaken (wassen, opruimen) heb ik vandaag vooral uren besteed aan een laatste keer nalezen van de jongste Limburgse Monografie, zoals gisteren beloofd aan Jan Gerits. Die is nu klaar om naar de drukker te worden gestuurd zodra Edith Oeyen klaar is met de opmaak van de tweede publicatie van de KVLS, "Oostland".
En, bij wijze van ontspanning, begon ik tussendoor in "Flarden" van Koen De Cauter te lezen. Inderdaad boeiende flarden van herinneringen, mijmeringen vol nostalgie, vaak tragisch getint, dikwijls ook nogal cryptisch. En toch wel veel dialecttoetsen. Geen wonder dat een niet-Nederlandstalige zoals Juan Masondo het boek niet gelezen kreeg.
Voor de rest heb ik rug en buik laten rusten, want morgen wordt een drukke, zware (voor mij toch en dus waarschijnlijk niet zo aangename) dag. Maar daarover vertel ik dan wel.
Heel vervelend, want ze staan nu ferm in de weg in de bibliotheek waar ik binnenkort een etentje wil geven voor de kinderen en kleinkinderen.
 |
| Eigen foto |
Buiten enkele schaarse huishoudtaken (wassen, opruimen) heb ik vandaag vooral uren besteed aan een laatste keer nalezen van de jongste Limburgse Monografie, zoals gisteren beloofd aan Jan Gerits. Die is nu klaar om naar de drukker te worden gestuurd zodra Edith Oeyen klaar is met de opmaak van de tweede publicatie van de KVLS, "Oostland".
En, bij wijze van ontspanning, begon ik tussendoor in "Flarden" van Koen De Cauter te lezen. Inderdaad boeiende flarden van herinneringen, mijmeringen vol nostalgie, vaak tragisch getint, dikwijls ook nogal cryptisch. En toch wel veel dialecttoetsen. Geen wonder dat een niet-Nederlandstalige zoals Juan Masondo het boek niet gelezen kreeg.
Voor de rest heb ik rug en buik laten rusten, want morgen wordt een drukke, zware (voor mij toch en dus waarschijnlijk niet zo aangename) dag. Maar daarover vertel ik dan wel.
woensdag 13 november 2019
Babysitten
Het leek me een eeuwigheid geleden! Elena was de eerste die naar ons toe kwam gelopen op de speelplaats, weldra gevolgd door Matthias en Eva.
We liepen samen naar de auto, Roger beladen met een deel van de boekentassen en danstassen.
Weer aten de kindjes hun boterhammen onderweg en weer kwamen we maar net op tijd in de dansschool aan.
Roger hielp Elena en Eva zich om te kleden, Matthias vond een vrije tafel waar hij zich samen met mij installeerde. Roger kwam er iets later bij zitten.
Deze keer ben ik amper één keer gaan kijken naar de dansende meisjes. Mijn rug en buik hadden rust nodig en ik heb gezelschapsspelletjes gespeeld met Matthias terwijl Roger het nieuws online las op zijn gsm.
Veel gepraat ook met Matthias (als Elena erbij is, eist ze de meeste aandacht). Hij lijkt geen zin te hebben in een of andere hobby buitenshuis, ik heb de indruk dat hij, net zoals ik, meer geniet van een rustig leven zonder te veel verplichtingen.
Toen we eindelijk "thuis"kwamen, viel me ook op hoe goed hij en Eva samen spelen. Vooral rollenspelletjes (en uiteraard was er weer sprake van Sinterklaas).
Elena kwam met mij praten, we zochten samen naar Nederlandse homoniemen, ze toonde me haar tekeningen en tegen 16 uur ging ze even spelen met buurmeisje Anna.
Dochterlief had een kimono-jurk voor mij gemaakt maar die stond me jammer genoeg niet zo goed.
Ik kreeg een telefoontje van Jan Gerits. Hij heeft problemen met zijn ogen en zal de jongste monografie niet zelf een laatste keer kunnen nalezen. Dat zal ik dus zo snel mogelijk zelf doen.
We kregen ook een oproep van de afbreker die nogmaals beloofde heel snel aan de afbraak van de stallen te beginnen.
Kort na het avondeten hebben Roger en ik de kindjes, dochterlief en schoonzoon verlaten om in de regen naar huis te rijden. Roger moest hier immers, helemaal zonder hulp, twee (zware) "zetels" klaarzetten die morgenochtend door de kringwinkel worden opgehaald. Ze geraken niet in onze auto en dus kunnen we ze niet naar Hendrik en Debby brengen.
We liepen samen naar de auto, Roger beladen met een deel van de boekentassen en danstassen.
Weer aten de kindjes hun boterhammen onderweg en weer kwamen we maar net op tijd in de dansschool aan.
Roger hielp Elena en Eva zich om te kleden, Matthias vond een vrije tafel waar hij zich samen met mij installeerde. Roger kwam er iets later bij zitten.
Deze keer ben ik amper één keer gaan kijken naar de dansende meisjes. Mijn rug en buik hadden rust nodig en ik heb gezelschapsspelletjes gespeeld met Matthias terwijl Roger het nieuws online las op zijn gsm.
Veel gepraat ook met Matthias (als Elena erbij is, eist ze de meeste aandacht). Hij lijkt geen zin te hebben in een of andere hobby buitenshuis, ik heb de indruk dat hij, net zoals ik, meer geniet van een rustig leven zonder te veel verplichtingen.
Toen we eindelijk "thuis"kwamen, viel me ook op hoe goed hij en Eva samen spelen. Vooral rollenspelletjes (en uiteraard was er weer sprake van Sinterklaas).
Elena kwam met mij praten, we zochten samen naar Nederlandse homoniemen, ze toonde me haar tekeningen en tegen 16 uur ging ze even spelen met buurmeisje Anna.
Dochterlief had een kimono-jurk voor mij gemaakt maar die stond me jammer genoeg niet zo goed.
Ik kreeg een telefoontje van Jan Gerits. Hij heeft problemen met zijn ogen en zal de jongste monografie niet zelf een laatste keer kunnen nalezen. Dat zal ik dus zo snel mogelijk zelf doen.
We kregen ook een oproep van de afbreker die nogmaals beloofde heel snel aan de afbraak van de stallen te beginnen.
Kort na het avondeten hebben Roger en ik de kindjes, dochterlief en schoonzoon verlaten om in de regen naar huis te rijden. Roger moest hier immers, helemaal zonder hulp, twee (zware) "zetels" klaarzetten die morgenochtend door de kringwinkel worden opgehaald. Ze geraken niet in onze auto en dus kunnen we ze niet naar Hendrik en Debby brengen.
 |
| Eigen foto's |
dinsdag 12 november 2019
Marie-Rose (2) en Storm over de Rimboe (2)
Deze avond heeft ze me gebeld vanuit het ziekenhuis. Hoewel het nog steeds niet goed met haar gaat, was het voor mij een opluchting. Marie-Rose is tenminste nog in leven!
En... "Storm over de Rimboe" had ik inderdaad al gelezen.
En... "Storm over de Rimboe" had ik inderdaad al gelezen.
maandag 11 november 2019
Spinnen
 |
| Eigen foto |
Spinnen dat wij hebben in huis!
Nu, mij hinderen ze niet echt!
Storm over de Rimboe
Eigenlijk valt er niets te vertellen over deze dag en zulke dag vind ik perfect!
Beetje opgeruimd, wasmachine twee keer laten werken, beetje gekookt (weer iets in elkaar geflanst dat heel lekker bleek: zalmfilets, broccoli en gele paprika met veel look, basilicum, rozemarijn, olijfolie en weinig zout en peper laten garen in de oven op vrij lage temperatuur) en veel gelezen.
Ik ben eindelijk begonnen in het boek dat Roger voor mij had klaargelegd (Flarden van Koen is voor daarna).
Het is "Storm over de Rimboe" van Sylva De Jonghe. Herkenbaar... maar vaak heb ik ook de indruk dat ik het boek al gelezen heb (minstens diagonaal).
Dat is dan weer geen goed teken (als ik het gelezen heb en ik heb enkel flarden eruit onthouden is dat geen reclame voor het boek)!
Het boek zou in 1941 zijn uitgegeven en de taal lijkt me al zo ouderwets, ongelooflijk!
Weer geen wandeling wegens te veel regen maar ook omdat ik dacht het nog niet aan te kunnen. Roger krijgt wel echt te weinig beweging deze dagen! Hoewel, hij vervangt me nog steeds heel veel in het huishouden.
Beetje opgeruimd, wasmachine twee keer laten werken, beetje gekookt (weer iets in elkaar geflanst dat heel lekker bleek: zalmfilets, broccoli en gele paprika met veel look, basilicum, rozemarijn, olijfolie en weinig zout en peper laten garen in de oven op vrij lage temperatuur) en veel gelezen.
Ik ben eindelijk begonnen in het boek dat Roger voor mij had klaargelegd (Flarden van Koen is voor daarna).
Het is "Storm over de Rimboe" van Sylva De Jonghe. Herkenbaar... maar vaak heb ik ook de indruk dat ik het boek al gelezen heb (minstens diagonaal).
Dat is dan weer geen goed teken (als ik het gelezen heb en ik heb enkel flarden eruit onthouden is dat geen reclame voor het boek)!
Het boek zou in 1941 zijn uitgegeven en de taal lijkt me al zo ouderwets, ongelooflijk!
Weer geen wandeling wegens te veel regen maar ook omdat ik dacht het nog niet aan te kunnen. Roger krijgt wel echt te weinig beweging deze dagen! Hoewel, hij vervangt me nog steeds heel veel in het huishouden.
zondag 10 november 2019
Verjaardag gemist
Veel mensen verwijten me dat ik niet vaak genoeg telefoneer (maar ik doe dat niet graag, ben altijd bang dat ik ongelegen kom), chat (dat vind ik al bijna even opdringerig als telefoneren) of mail (maar dat probeer ik wel regelmatig te doen: ik denk niet dat mijn vrienden ooit lang op een antwoord moeten wachten).
De voorbije weken heb ik (zelfs mij viel het op) opvallend weinig aan telefoon gehangen. Ik had immers andere (gezondheids-) zorgen.
Vorige vrijdag echter, nog voor we Hendrik gingen afhalen, belde ik naar straatgenote V. In mijn agenda stond dat ze die dag 81 werd. Helaas, toen ik haar een gelukkige verjaardag wenste, antwoordde ze eerlijk dat ze 4 dagen vroeger was verjaard!
Maar kom, we hebben toch een tijdje gekeuveld aan telefoon.
De voorbije weken heb ik (zelfs mij viel het op) opvallend weinig aan telefoon gehangen. Ik had immers andere (gezondheids-) zorgen.
Vorige vrijdag echter, nog voor we Hendrik gingen afhalen, belde ik naar straatgenote V. In mijn agenda stond dat ze die dag 81 werd. Helaas, toen ik haar een gelukkige verjaardag wenste, antwoordde ze eerlijk dat ze 4 dagen vroeger was verjaard!
Maar kom, we hebben toch een tijdje gekeuveld aan telefoon.
Closer to Truth
Vorige vrijdag hebben we (vooral Roger) verder schoongemaakt, heb ik gekookt voor 's avonds en 's anderendaags, haalden we Hendrik af aan het station van Sint-Truiden, keken we na het avondeten samen naar "Dark Crystal" (de film ontgoochelde me) en eindigden we de dag met een lange praatavond.
Gisteren rond 17 uur kwamen Debby, haar ouders en broer aan. We brachten samen enkele gezellige uurtjes door, waarbij ik opvallend veel hulp kreeg van Hendrik in de keuken: elke pot, elk recipiënt, dat voor mij te zwaar was, werd door hem aangereikt of klaargezet. En jawel hoor, onze gasten leken mijn stoofschotel te lusten!
Nadat onze gasten ons hadden verlaten (met Debby die nog eens bij haar ouders zou logeren), opnieuw een lange, interessante praatavond met Hendrik. Met "praatavond" bedoel ik uiteraard niet dat we zomaar nieuwtjes uitwisselen of over koetjes en kalfjes praten. Het zijn vaak heel diepe filosofische conversaties.
Vandaag was een rustige dag. We hebben wat opgeruimd, Hendrik heeft het een en ander op onze computers in orde gebracht, we aten kliekjes van gisteren... maar vooral: Hendrik leerde me dit You Tubekanaal kennen. In het Engels deze keer maar zelfs voor mij heel verstaanbaar. En heel interessant!
Zopas brachten we Hendrik terug naar het station van Sint-Truiden.
Gisteren rond 17 uur kwamen Debby, haar ouders en broer aan. We brachten samen enkele gezellige uurtjes door, waarbij ik opvallend veel hulp kreeg van Hendrik in de keuken: elke pot, elk recipiënt, dat voor mij te zwaar was, werd door hem aangereikt of klaargezet. En jawel hoor, onze gasten leken mijn stoofschotel te lusten!
Nadat onze gasten ons hadden verlaten (met Debby die nog eens bij haar ouders zou logeren), opnieuw een lange, interessante praatavond met Hendrik. Met "praatavond" bedoel ik uiteraard niet dat we zomaar nieuwtjes uitwisselen of over koetjes en kalfjes praten. Het zijn vaak heel diepe filosofische conversaties.
Vandaag was een rustige dag. We hebben wat opgeruimd, Hendrik heeft het een en ander op onze computers in orde gebracht, we aten kliekjes van gisteren... maar vooral: Hendrik leerde me dit You Tubekanaal kennen. In het Engels deze keer maar zelfs voor mij heel verstaanbaar. En heel interessant!
Zopas brachten we Hendrik terug naar het station van Sint-Truiden.
donderdag 7 november 2019
Heemkunde en lectuur
Ik ben deze middag niet met Roger meegegaan naar de vergadering van de werkgroep WO I-II. Er was immers een vertaling aangekomen.
Als ik deze avond naar de lezing van Heemkunde Groot Heers wilde gaan, moest ik wel de vertaling voorrang geven.
Deze avond, na onze zuurkool, kon ik dus wel mee gaan luisteren naar een lezing over de Rome-reis van Simon Michael Coninckx tussen 1772 en 1775. Interessante lezing die me vooral zin gaf om dat reisjournaal zelf te lezen. En weet je wat? Roger heeft zopas wat gegoogeld: je kunt het gratis downloaden.
Weer lectuur in het vooruitzicht dus. Daarbij heeft Bernadette (echtgenote van Juan Masondo) mij ook nog het boek van Koen opgestuurd. Juan had het cadeau gekregen van Koen maar kan zijn Nederlands niet lezen.
Ik krijg het boek in leen, zodat ik Juan en Bernadette kan vertellen wat er in staat. Ik heb al een beetje diagonaal gelezen. Het zijn mijmeringen, goed geschreven. Maar... Luis schrijft even goed. Dus zal de bekendheid van Koen zeker een rol hebben gespeeld in de publicatie door EPO.
O ja, en Luis schreef fictie, ook dat nog.
Deze avond, tijdens de pauze, een zoon van dorpsgenote P. ontmoet, die ons vertelde over ons huis vroeger. Heel leuk!
O ja, en... de smartphone van Roger bleek deze ochtend helemaal geladen... en bleef geladen. Was het loos alarm gisteren?
Als ik deze avond naar de lezing van Heemkunde Groot Heers wilde gaan, moest ik wel de vertaling voorrang geven.
Deze avond, na onze zuurkool, kon ik dus wel mee gaan luisteren naar een lezing over de Rome-reis van Simon Michael Coninckx tussen 1772 en 1775. Interessante lezing die me vooral zin gaf om dat reisjournaal zelf te lezen. En weet je wat? Roger heeft zopas wat gegoogeld: je kunt het gratis downloaden.
Weer lectuur in het vooruitzicht dus. Daarbij heeft Bernadette (echtgenote van Juan Masondo) mij ook nog het boek van Koen opgestuurd. Juan had het cadeau gekregen van Koen maar kan zijn Nederlands niet lezen.
Ik krijg het boek in leen, zodat ik Juan en Bernadette kan vertellen wat er in staat. Ik heb al een beetje diagonaal gelezen. Het zijn mijmeringen, goed geschreven. Maar... Luis schrijft even goed. Dus zal de bekendheid van Koen zeker een rol hebben gespeeld in de publicatie door EPO.
O ja, en Luis schreef fictie, ook dat nog.
Deze avond, tijdens de pauze, een zoon van dorpsgenote P. ontmoet, die ons vertelde over ons huis vroeger. Heel leuk!
O ja, en... de smartphone van Roger bleek deze ochtend helemaal geladen... en bleef geladen. Was het loos alarm gisteren?
woensdag 6 november 2019
Rogers smartphone heeft het begeven
Vlak na onze brunch kreeg Roger een oproep op zijn smartphone. Van de afbreker.
Daarna deden we onze uitgebreide boodschappen.
Weer kon je het centrum van Sint-Tuiden niet binnen rijden. En ik voelde me nog niet in staat om van de rand van de stad naar de Grote Markt te lopen: de tabakswinkel sloegen we over, en later, nadat we een paar andere winkels hadden bezocht, stopten we even bij een krantenwinkel onderweg, waar ze ook e-liquids verkopen. Ik vind het erg voor onze vaste verkoper, maar waarom vindt Sint-Truiden het zo vaak nodig het centrum af te sluiten voor auto's?
Ik had weer heel veel geluk: in die krantenwinkel waren er net e-liquids met tabakssmaak in afslag: 1 euro per flesje!
Thuisgekomen stelt Roger vast dat zijn gsm plat is (hij was vorige nacht pas opgeladen). Hij laadt hem op... maar het toestel weigert op te laden. Blijkbaar stuk!
Zo plotseling! We belden nog even met Hendrik die zei wat ik al vermoedde: dat een nieuwe batterij kopen geen zin heeft, dat Roger beter meteen een nieuw toestel koopt.
Weer onvoorziene kosten dus!
En de afbreker, die morgen zou terugbellen, hebben we via mijn gsm een berichtje gestuurd dat hij voorlopig naar mij moet bellen.
Hopelijk begeeft mijn smartphone het niet!
Daarna deden we onze uitgebreide boodschappen.
Weer kon je het centrum van Sint-Tuiden niet binnen rijden. En ik voelde me nog niet in staat om van de rand van de stad naar de Grote Markt te lopen: de tabakswinkel sloegen we over, en later, nadat we een paar andere winkels hadden bezocht, stopten we even bij een krantenwinkel onderweg, waar ze ook e-liquids verkopen. Ik vind het erg voor onze vaste verkoper, maar waarom vindt Sint-Truiden het zo vaak nodig het centrum af te sluiten voor auto's?
Ik had weer heel veel geluk: in die krantenwinkel waren er net e-liquids met tabakssmaak in afslag: 1 euro per flesje!
Thuisgekomen stelt Roger vast dat zijn gsm plat is (hij was vorige nacht pas opgeladen). Hij laadt hem op... maar het toestel weigert op te laden. Blijkbaar stuk!
Zo plotseling! We belden nog even met Hendrik die zei wat ik al vermoedde: dat een nieuwe batterij kopen geen zin heeft, dat Roger beter meteen een nieuw toestel koopt.
Weer onvoorziene kosten dus!
En de afbreker, die morgen zou terugbellen, hebben we via mijn gsm een berichtje gestuurd dat hij voorlopig naar mij moet bellen.
Hopelijk begeeft mijn smartphone het niet!
dinsdag 5 november 2019
Plannen na "The Exorcist"
Nadat we naar die film keken, stelde ik me zoveel vragen... en onder andere of er ook een boek over bestaat (blijkbaar wel dus). Ik wilde immers vergelijken.
Roger was sneller dan ik. Hij wist dat we het boek hebben en haalde het meteen uit onze rekken (ik wist zelfs niet dat het in ons bezit was)!
Maar... het is in het Engels geschreven. Hoewel ik vrij gemakkelijk Engels lees (gemakkelijker dan dat ik gesproken Engels begrijp) zie ik toch een beetje op tegen die lectuur.
We zullen zien. Het boek ligt nu op onze stapel "te lezen boeken". Maar eerst "Shantaram" uitlezen (ik ben bijna aan het einde!😒) en dan eerst dit boek misschien vergelijken met de film "Shantaram"?
En daarna eindelijk proberen te beginnen aan het boek "The Exorcist"?
Dat zijn veel plannen die eigenlijk niet ongezond zijn op onze hoge leeftijd!
Roger was sneller dan ik. Hij wist dat we het boek hebben en haalde het meteen uit onze rekken (ik wist zelfs niet dat het in ons bezit was)!
Maar... het is in het Engels geschreven. Hoewel ik vrij gemakkelijk Engels lees (gemakkelijker dan dat ik gesproken Engels begrijp) zie ik toch een beetje op tegen die lectuur.
We zullen zien. Het boek ligt nu op onze stapel "te lezen boeken". Maar eerst "Shantaram" uitlezen (ik ben bijna aan het einde!😒) en dan eerst dit boek misschien vergelijken met de film "Shantaram"?
En daarna eindelijk proberen te beginnen aan het boek "The Exorcist"?
Dat zijn veel plannen die eigenlijk niet ongezond zijn op onze hoge leeftijd!
Boeiende Marie Laforêt
Vandaag waren de badkamer, de gang op de verdieping, de trap en de hal aan de beurt. Ik maakte alle spulletjes (wc, wastafel, douche, spiegels, vuilnisemmer, weegschaal, zeepdrager, ...) schoon. Roger stofzuigde en dweilde. Daar heeft hij veel meer dan een uur aan besteed: hopelijk kreeg hij zo voldoende beweging. Voor mij was mijn deel van de schoonmaak ruim voldoende geweest!
Ook een telefoontje naar Nany die opvallend rustig was en opvallend weinig vertelde deze keer; en deze avond, na wat lectuur, "The Exorcist" uitgekeken. Heel akelig!
Maar de ontdekking van de dag was wel dit. Een interview uit 1990 met de onlangs overleden zangeres en actrice Marie Laforêt. Wat een boeiende vrouw!
Ook een telefoontje naar Nany die opvallend rustig was en opvallend weinig vertelde deze keer; en deze avond, na wat lectuur, "The Exorcist" uitgekeken. Heel akelig!
Maar de ontdekking van de dag was wel dit. Een interview uit 1990 met de onlangs overleden zangeres en actrice Marie Laforêt. Wat een boeiende vrouw!
maandag 4 november 2019
Flarden
Weer veel regen vandaag. Een rustige dag: Hendriks kamer werd door Roger schoongemaakt... en ik bracht mijn uren vooral door met lectuur.
Ik had er al vage geruchten over opgevangen en vandaag kwam ik toevallig terecht op een interview met hem. Het blijkt waar: Koen De Cauter heeft een boek uitgegeven: "Flarden" (mooie titel!).
Toen hij vorige lente hier was samen met Juan, Bernadette, Maj en Charlie, had hij niet verteld dat hij aan het schrijven was.
Nu, ik had hem destijds ook niets verteld over mijn boeken. Toen hij het later te weten kwam en er mij over aansprak, gaf ik hem (op zijn vraag) een paar boeken cadeau... Waar hij me nooit meer iets over gezegd heeft, als hij ze al gelezen heeft. Waarschijnlijk uit beleefdheid en om me niet te kwetsen (ik loop echt niet zo hoog op met mijn zogenaamd schrijftalent, zeker niet in het Nederlands).
Koen kreeg zijn boek uitgegeven bij EPO en dat is niet min! Ik vraag me trouwens af waarom hij daar wel is in geslaagd terwijl de roman van Luis Ruiz geweigerd werd. Natuurlijk, Luis had een fictie-typoscript aangeboden en het boek van Koen is absoluut geen fictie. Plus dat Koen veel meer bekendheid geniet dan Luis. En dat enkele van onze gemeenschappelijke vrienden al bij EPO hadden gepubliceerd.
Koen neemt, dat wist ik, een heel andere houding aan tegenover dialecten dan ik. Ergens begrijp ik Vlamingen die vasthouden aan hun dialect (en soms vind ik het jammer dat ik geen enkel dialect spreek) maar nogmaals, op die manier worden ze nooit serieus genomen door de Franstaligen in dit land. Die Vlamingen gaan dan maar over op Frans met die mensen en zo verandert er niets.
Uiteraard zou ik "Flarden" willen kopen... maar dat moet ik nog even uitstellen: nog te veel kosten voor de boeg!
Roger heeft wel weinig beweging de laatste tijd... langs de andere kant, hij neemt een groot deel van het huishouden van mij over en dat geeft hem onopgemerkt wat beweging en... hij heeft vandaag appelen geplukt en kweeperen geraapt.
En nu gaan we verder kijken naar "The Exorcist". Akelige film!
Ik had er al vage geruchten over opgevangen en vandaag kwam ik toevallig terecht op een interview met hem. Het blijkt waar: Koen De Cauter heeft een boek uitgegeven: "Flarden" (mooie titel!).
Toen hij vorige lente hier was samen met Juan, Bernadette, Maj en Charlie, had hij niet verteld dat hij aan het schrijven was.
Nu, ik had hem destijds ook niets verteld over mijn boeken. Toen hij het later te weten kwam en er mij over aansprak, gaf ik hem (op zijn vraag) een paar boeken cadeau... Waar hij me nooit meer iets over gezegd heeft, als hij ze al gelezen heeft. Waarschijnlijk uit beleefdheid en om me niet te kwetsen (ik loop echt niet zo hoog op met mijn zogenaamd schrijftalent, zeker niet in het Nederlands).
Koen kreeg zijn boek uitgegeven bij EPO en dat is niet min! Ik vraag me trouwens af waarom hij daar wel is in geslaagd terwijl de roman van Luis Ruiz geweigerd werd. Natuurlijk, Luis had een fictie-typoscript aangeboden en het boek van Koen is absoluut geen fictie. Plus dat Koen veel meer bekendheid geniet dan Luis. En dat enkele van onze gemeenschappelijke vrienden al bij EPO hadden gepubliceerd.
Koen neemt, dat wist ik, een heel andere houding aan tegenover dialecten dan ik. Ergens begrijp ik Vlamingen die vasthouden aan hun dialect (en soms vind ik het jammer dat ik geen enkel dialect spreek) maar nogmaals, op die manier worden ze nooit serieus genomen door de Franstaligen in dit land. Die Vlamingen gaan dan maar over op Frans met die mensen en zo verandert er niets.
Uiteraard zou ik "Flarden" willen kopen... maar dat moet ik nog even uitstellen: nog te veel kosten voor de boeg!
Roger heeft wel weinig beweging de laatste tijd... langs de andere kant, hij neemt een groot deel van het huishouden van mij over en dat geeft hem onopgemerkt wat beweging en... hij heeft vandaag appelen geplukt en kweeperen geraapt.
En nu gaan we verder kijken naar "The Exorcist". Akelige film!
zondag 3 november 2019
Marraine en Nononc
'Zouden we vandaag een paar kerkhoven bezoeken?' vroeg ik aan Roger.
'Zou je het niet rustig aan doen? Gisteren was vrij zwaar', antwoordde hij.
Hij heeft gelijk en een van de volgende dagen vinden we misschien tijd om tenminste in het Leuvense enkele graven te bezoeken (Rogers ouders, marraine en Nononc). Hoewel, vanaf morgen moeten we ook verder schoonmaken, één kamer per dag.
Ik heb dus veel gelezen maar vooral veel bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt. Ik ging daar zo fel in op dat ik zelfs vergat naar Nany te bellen zoals ik van plan was.
Een van de laatste items die ik heb overgetypt ging over een verjaardagsfeest voor de 66 jaar van marraine (ze zou vandaag 119 jaar zijn geworden). Bij de aanwezigen waren "nonkel" Ludo en "tante" José Steurs, Noël en Lea, vrienden van Nononc, uiteraard (tante) Françoise (toen verloofd met Nononc), haar ouders en broer en wij. Françoise had mijn haar opgestoken, ik had een jurk, gekregen van Lea, aangetrokken, marraine vond mijn nieuwe oorbellen (een van de weinige die ik ooit gedragen heb, en ja hoor, zonder mijn oren te laten doorboren) vulgair, we hebben gevierd tot 04:30 uur 's ochtends, waarna Nononc bij Françoise thuis ging slapen. En nog veel meer pittige details las ik in mijn dagboek.
Terwijl we deze avond soep aten en ik, terugdenkend aan wat ik pas had overgetypt, besloot dat ik absoluut moest zorgen dat ik nog zoveel mogelijk overgetypt krijg voor ik overga, kreeg ik een chatbericht van (tante) Françoise. Zij was wel naar het kerkhof van 't Park gegaan en ze stuurde me een foto:
Ik vraag me nog steeds af waar ik destijds (maar ook daarna) de tijd vond om al die zaken te noteren met het drukke leven dat ik leidde: naar school gaan, studeren, opvallend veel moeten helpen in het huishouden, geregeld zorgen voor zieke familieleden zoals marraine en tante Bibi, veel lectuur, veel familiale verplichtingen en toch ook tijd doorbrengen met mijn vrienden.
Na de eerste aflevering van "Stille Waters" heeft Roger nooit willen verder kijken naar de volgende afleveringen. Vandaag stelde hij wel voor naar "The Exorcist" te kijken (hoewel we die film lang geleden al hadden gezien). Dat deden we tijdens 45 minuten (we gaan die heel lange film in drie keer bekijken) na de rest van ons avondeten.
Ik had nog hertensteak en witte kool over. In kool met bechamelsaus had ik helemaal geen zin, dus probeerde ik op een andere manier die volgens mij toch flauwe groente op smaak te brengen: in de wok, met look en ui, kurkuma, curry, peper en zout, sherry en sojasaus. Dat viel goed mee.
'Zou je het niet rustig aan doen? Gisteren was vrij zwaar', antwoordde hij.
Hij heeft gelijk en een van de volgende dagen vinden we misschien tijd om tenminste in het Leuvense enkele graven te bezoeken (Rogers ouders, marraine en Nononc). Hoewel, vanaf morgen moeten we ook verder schoonmaken, één kamer per dag.
Ik heb dus veel gelezen maar vooral veel bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt. Ik ging daar zo fel in op dat ik zelfs vergat naar Nany te bellen zoals ik van plan was.
Een van de laatste items die ik heb overgetypt ging over een verjaardagsfeest voor de 66 jaar van marraine (ze zou vandaag 119 jaar zijn geworden). Bij de aanwezigen waren "nonkel" Ludo en "tante" José Steurs, Noël en Lea, vrienden van Nononc, uiteraard (tante) Françoise (toen verloofd met Nononc), haar ouders en broer en wij. Françoise had mijn haar opgestoken, ik had een jurk, gekregen van Lea, aangetrokken, marraine vond mijn nieuwe oorbellen (een van de weinige die ik ooit gedragen heb, en ja hoor, zonder mijn oren te laten doorboren) vulgair, we hebben gevierd tot 04:30 uur 's ochtends, waarna Nononc bij Françoise thuis ging slapen. En nog veel meer pittige details las ik in mijn dagboek.
Terwijl we deze avond soep aten en ik, terugdenkend aan wat ik pas had overgetypt, besloot dat ik absoluut moest zorgen dat ik nog zoveel mogelijk overgetypt krijg voor ik overga, kreeg ik een chatbericht van (tante) Françoise. Zij was wel naar het kerkhof van 't Park gegaan en ze stuurde me een foto:
 |
| Hier liggen twee van de mensen waar ik het meeste van houd (Foto Françoise) |
Na de eerste aflevering van "Stille Waters" heeft Roger nooit willen verder kijken naar de volgende afleveringen. Vandaag stelde hij wel voor naar "The Exorcist" te kijken (hoewel we die film lang geleden al hadden gezien). Dat deden we tijdens 45 minuten (we gaan die heel lange film in drie keer bekijken) na de rest van ons avondeten.
Ik had nog hertensteak en witte kool over. In kool met bechamelsaus had ik helemaal geen zin, dus probeerde ik op een andere manier die volgens mij toch flauwe groente op smaak te brengen: in de wok, met look en ui, kurkuma, curry, peper en zout, sherry en sojasaus. Dat viel goed mee.
 |
| Eigen foto |
zaterdag 2 november 2019
Subsidies
Ik besef ineens dat ik onlangs schreef dat we subsidies zouden krijgen voor het snoeien van bomen in de wei, en dat ik toen geen rekening hield met wat ik altijd verkondig en voel over subsidies.
In principe ben ik daar dus tegen. Maar dan moet volgens mij wel elke belasting, waarvan het geld gaat naar subsidies, worden afgeschaft.
En... ik denk dat we in dat geval een hele som geld per jaar zouden overhouden (en daar heel veel mee kunnen doen)!
Dus, ik aanvaard de subsidies (met toch een heel klein schuldgevoel) en ik ben bereid verder te sparen om de resterende meer dan 1.100 euro te betalen.
Voeg dat bij de prijs van de afbraak en ik hoef zeker geen kapper te bezoeken gedurende een aantal jaren! 😊
In principe ben ik daar dus tegen. Maar dan moet volgens mij wel elke belasting, waarvan het geld gaat naar subsidies, worden afgeschaft.
En... ik denk dat we in dat geval een hele som geld per jaar zouden overhouden (en daar heel veel mee kunnen doen)!
Dus, ik aanvaard de subsidies (met toch een heel klein schuldgevoel) en ik ben bereid verder te sparen om de resterende meer dan 1.100 euro te betalen.
Voeg dat bij de prijs van de afbraak en ik hoef zeker geen kapper te bezoeken gedurende een aantal jaren! 😊
Afscheid van Ilonka op Allerzielen
Terwijl we naar de begraafplaats gingen na de vrij lange dienst hoorde ik de begrafenisondernemer zeggen dat er 300 mensen waren geweest in de kerk.
De vrij grote kerk van Hendrieken-Voort zat inderdaad bomvol, veel mensen moesten recht blijven staan.
Ik denk dat er niet veel minder volk was op de koffietafel in Borgloon. Wat schrijf ik? Het was niet zo maar een koffietafel, het was een heus Breughelbuffet: soep, heel veel soorten vlees, verschillende soorten kaas, andere toespijs, brood en rijstpap.
'Ik zie een beetje op tegen dat buffet,' had Roger me gezegd, 'we zullen er misschien niemand kennen'.
Maj en Charlie, die we na de dienst hadden ontmoet, zouden er niet naartoe gaan.
Bert B. met wie we een poosje samen stapten naar de begraafplaats, bleek, toen we de zaal binnenkwamen al aan een volle tafel te zitten.
En wij kwamen terecht bij enkele leden van de KVLS (Edith Oeyen, Jeannette Funk, Luis Ruiz en Ingrid Lenaerts).
Ik heb weer niet van de helft van al het aangebodene geproefd maar wat ik geproefd heb, was heel lekker.
Veel geconverseerd heb ik ook niet: als er geroezemoes is, hoor ik steeds slechter. Alleen Ingrid en Roger, die vlak naast mij zaten, en later Boudewijn, die er even kwam bij staan, begreep ik.
Er werden foto's van Ilonka geprojecteerd op een muur maar ik zat jammer genoeg met mijn rug naar die muur en heb dus slechts af en toe kunnen kijken. Jammer. Boudewijn vertelde nog aan de KVLS-leden hoe we onlangs nog samen met Ilonka een terrasje deden en hoe we toen hadden afgesproken dat snel nog eens over te doen. Helaas... Het heeft niet mogen zijn
Gelukkig, zo vertelde Boudewijn me, is Ilonka heel vredig ingeslapen en overgegaan zonder pijn.
Zo triestig allemaal!
O ja, voor mij was het wel een vrij zware dag: meer dan anderhalf uur zitten op ongemakkelijke kerkbanken, vrij veel stappen en vrij lang zitten op harde stoelen in de zaal.
De vrij grote kerk van Hendrieken-Voort zat inderdaad bomvol, veel mensen moesten recht blijven staan.
Ik denk dat er niet veel minder volk was op de koffietafel in Borgloon. Wat schrijf ik? Het was niet zo maar een koffietafel, het was een heus Breughelbuffet: soep, heel veel soorten vlees, verschillende soorten kaas, andere toespijs, brood en rijstpap.
'Ik zie een beetje op tegen dat buffet,' had Roger me gezegd, 'we zullen er misschien niemand kennen'.
Maj en Charlie, die we na de dienst hadden ontmoet, zouden er niet naartoe gaan.
Bert B. met wie we een poosje samen stapten naar de begraafplaats, bleek, toen we de zaal binnenkwamen al aan een volle tafel te zitten.
En wij kwamen terecht bij enkele leden van de KVLS (Edith Oeyen, Jeannette Funk, Luis Ruiz en Ingrid Lenaerts).
Ik heb weer niet van de helft van al het aangebodene geproefd maar wat ik geproefd heb, was heel lekker.
Veel geconverseerd heb ik ook niet: als er geroezemoes is, hoor ik steeds slechter. Alleen Ingrid en Roger, die vlak naast mij zaten, en later Boudewijn, die er even kwam bij staan, begreep ik.
Er werden foto's van Ilonka geprojecteerd op een muur maar ik zat jammer genoeg met mijn rug naar die muur en heb dus slechts af en toe kunnen kijken. Jammer. Boudewijn vertelde nog aan de KVLS-leden hoe we onlangs nog samen met Ilonka een terrasje deden en hoe we toen hadden afgesproken dat snel nog eens over te doen. Helaas... Het heeft niet mogen zijn
Gelukkig, zo vertelde Boudewijn me, is Ilonka heel vredig ingeslapen en overgegaan zonder pijn.
Zo triestig allemaal!
O ja, voor mij was het wel een vrij zware dag: meer dan anderhalf uur zitten op ongemakkelijke kerkbanken, vrij veel stappen en vrij lang zitten op harde stoelen in de zaal.
vrijdag 1 november 2019
Marie-Rose
Ik heb vandaag (relatief) weinig tijd doorgebracht aan mijn pc.
Wel enkele mails beantwoord van zus en zo maar ik had de belangrijke mail van Matadi-vriendin Marie-Rose zelfs nog niet gevonden voor deze avond.
Marie-Rose heeft de gewoonte vaak een hele reeks (tot wel 40 per dag) mails met grappen en grollen door te sturen. Het was me al opgevallen dat ze dat de laatste dagen niet meer deed (en eerlijk gezegd, ik was er niet kwaad om).
En dan ontdek ik deze avond ergens tussen de post eindelijk die mail van haar, geschreven vanop een intensieve afdeling van een of ander ziekenhuis in Brussel.
Ze zegt dat ze tijdens een operatie voor een knieprothese enkele infarcten heeft gedaan. Dat ze vlak na het wakker worden weer een infarct kreeg, dat ze later ook bleek water op de longen te hebben, dat ze een stent kreeg ingeplant en dat men heeft vastgesteld dat ze diabetica is.
En... dat ze geen bezoek wenst.
Uiteraard heb ik haar meteen een antwoordmail gestuurd.
En tijdens mijn lectuur op papier deze avond, waarbij ik meestal een beetje wegdoezel, dacht ik heel fel aan haar.
Ze is, denk ik, twee jaar ouder dan ik, heel eenzaam en alles behalve gelukkig. Ik probeerde daar wat aan te doen via het internet maar ik geef toe: veel te weinig.
Weer schuldgevoelens dus... maar langs de andere kant, ik kan echt niet de hele wereld op mijn schouders laden!
Gemakkelijk excuus, ik weet het! Marie-Rose is immers niet de hele wereld!
Wel enkele mails beantwoord van zus en zo maar ik had de belangrijke mail van Matadi-vriendin Marie-Rose zelfs nog niet gevonden voor deze avond.
Marie-Rose heeft de gewoonte vaak een hele reeks (tot wel 40 per dag) mails met grappen en grollen door te sturen. Het was me al opgevallen dat ze dat de laatste dagen niet meer deed (en eerlijk gezegd, ik was er niet kwaad om).
En dan ontdek ik deze avond ergens tussen de post eindelijk die mail van haar, geschreven vanop een intensieve afdeling van een of ander ziekenhuis in Brussel.
Ze zegt dat ze tijdens een operatie voor een knieprothese enkele infarcten heeft gedaan. Dat ze vlak na het wakker worden weer een infarct kreeg, dat ze later ook bleek water op de longen te hebben, dat ze een stent kreeg ingeplant en dat men heeft vastgesteld dat ze diabetica is.
En... dat ze geen bezoek wenst.
Uiteraard heb ik haar meteen een antwoordmail gestuurd.
En tijdens mijn lectuur op papier deze avond, waarbij ik meestal een beetje wegdoezel, dacht ik heel fel aan haar.
Ze is, denk ik, twee jaar ouder dan ik, heel eenzaam en alles behalve gelukkig. Ik probeerde daar wat aan te doen via het internet maar ik geef toe: veel te weinig.
Weer schuldgevoelens dus... maar langs de andere kant, ik kan echt niet de hele wereld op mijn schouders laden!
Gemakkelijk excuus, ik weet het! Marie-Rose is immers niet de hele wereld!
Allerheiligen
Vandaag is het Allerheiligen (en dus pas morgen Allerzielen waarop men de overgeganen herdenkt).
Het heeft praktisch de hele dag geregend: geen bezoek aan kerkhoven.
Wel begon ik op mijn gemakje de salon op te ruimen en te stoffen tot Roger het werk van mij overnam.
Op een dik uur tijd was hij klaar (stoffen, stofzuigen). 'Dweilen doe je best pas vlak voor ons bezoek aankomt', raadde hij me aan. Hij heeft gelijk. De ruiten, tja, die zullen weer overschieten.
Voor mij was het een heel rustige dag. Veel lectuur en een lang telefoontje van Nany die nog steeds aan het bedisselen is over wat er allemaal moet gebeuren voor haar verhuizing naar het rusthuis.
Deze avond een gratin van witte kool en gehakt klaargemaakt. Heel lekker!
Het heeft praktisch de hele dag geregend: geen bezoek aan kerkhoven.
Wel begon ik op mijn gemakje de salon op te ruimen en te stoffen tot Roger het werk van mij overnam.
Op een dik uur tijd was hij klaar (stoffen, stofzuigen). 'Dweilen doe je best pas vlak voor ons bezoek aankomt', raadde hij me aan. Hij heeft gelijk. De ruiten, tja, die zullen weer overschieten.
Voor mij was het een heel rustige dag. Veel lectuur en een lang telefoontje van Nany die nog steeds aan het bedisselen is over wat er allemaal moet gebeuren voor haar verhuizing naar het rusthuis.
Deze avond een gratin van witte kool en gehakt klaargemaakt. Heel lekker!