Koud

Een wandeling in Sint-Truiden vandaag. Wat was het koud: ik heb er niet van genoten, het voelde aan als een karwei. Ik heb nooit echt van de winter gehouden maar dit jaar lijk ik er wel een echte afkeer van te hebben!
"Gelukkig" helpt Roger nog veel in het huishouden waardoor hij toch ook wat beweging krijgt!

Deze avond een telefoontje van mijn moeder Nany. Haar schoonzus, mijn tante Mathilde, is deze middag overleden. (Aangetrouwde) tante Mathilde is de weduwe van mijn vaders oudste broer Ludo. Ze was, net als mijn vaders jongste broer Gusty en mijn moeder, geboren in 1931.

Na het overlijden van mijn "oncle" Ludo (in 2010 als ik me goed herinner) heb ik tante Mathilde niet meer ontmoet. Haar kinderen hadden me immers verteld dat ze... tja, wat was het? Dement was ze niet maar ze deed niets meer, bracht haar dagen praktisch al slapend door, verlangde naar geen bezoek meer.

Mijn neef Yves vertelde me, de laatste keer dat hij hier op bezoek was, dat hij tante Mathilde toch eens was gaan bezoeken en dat ze duidelijk liever alleen was, dat "ze wachtte op de dood".

Wat ik eigenlijk begrijp: ik vind het ook niet erg een dagje of meer zonder ontmoetingen door te brengen (o ja, maar er is uiteraard een heel groot verschil: ik heb nog Roger bij mij. En zelfs op dagen dat we praktisch niets tegen elkaar zeggen, ben ik niet echt alleen. Dus oké, ik kan niet echt meespreken over "alleen zijn").

Tussen haakjes, ik heb iets heel interessant gelezen over dat onderwerp. Je vindt het hier.

Uiteindelijk weet ik dus niet of ik verkeerd deed of niet door me al die jaren niet meer op te dringen aan tante Mathilde (van wie ik heel veel hield en die bij mij heel veel prachtige herinneringen oproept).

Ik werd koud van het nieuws over haar overlijden! Sic transit... ook ons verleden!