We zitten al een poosje in Cluny maar de internetverbinding is hier zo onstabiel dat bloggen geen pretje is. Ik probeer het toch even.
Op 6 uur rijden (via Luxemburg) waren we hier maar de tent opzetten heeft langer dan een uur geduurd. Op een zeker moment was ik het zo beu dat ik meteen in Mâcon een Quechuatent wilde gaan kopen.
Cluny is even mooi en aangenaam als vorig jaar maar de camping zit veel voller: we hadden er niet aan gedacht dat het hemelvaartweekend was.
Heel mooi weer maar "s avonds wat koel nog: dan zitten we in onze (toegegeven) komfortabele tent.
vrijdag 31 mei 2019
donderdag 30 mei 2019
Vloggers
Vlak voor het slapengaan (over onze "vakantie" later meer, maar kindjes, je weet het: als jullie willen genieten van het mooie Haspengouw, gelieve ons huis een beetje in orde achter te laten hé!).
Ik heb veel bewondering voor vloggers! En het feit dat ze vaak kunnen leven van de publiciteit die ze (in het beste geval heel onopvallend) in hun vlog steken, vind ik heel aantrekkelijk! Als ik jonger was, misschien zou ik beginnen te vloggen in de plaats van te bloggen.
Hoewel... om te vloggen moet je graag en vlot praten en dat doe ik jammer genoeg niet zo graag en niet zo goed.
Ik heb veel bewondering voor vloggers! En het feit dat ze vaak kunnen leven van de publiciteit die ze (in het beste geval heel onopvallend) in hun vlog steken, vind ik heel aantrekkelijk! Als ik jonger was, misschien zou ik beginnen te vloggen in de plaats van te bloggen.
Hoewel... om te vloggen moet je graag en vlot praten en dat doe ik jammer genoeg niet zo graag en niet zo goed.
woensdag 29 mei 2019
Onder andere nogmaals over Vincent Lambert
Er valt niet veel interessants te vertellen over deze dag.
Verder ingepakt, laatste boodschappen gedaan (nee, geen voeding vermits we onze koelkast en onze diepvriezer aan het leegeten zijn, wel nog enkele zaken voor op reis, zoals onder andere tentpiketten en oplosbare wasbuiltjes), de laatste telefoontjes gepleegd voor ons vertrek (maar alleen Hendrik en mama - die het ondanks alles goed maakt - kunnen bereiken), heel even gechat met Wiemla, gemaild naar Zeger en dochterlief (alleen Zeger heeft geantwoord) en de jongste mails van vrienden en klanten beantwoord met de melding dat ik een poosje niet heel snel zal antwoorden op hun mails (klanten weten dat ik er even tussen uit muis... maar soms proberen ze me nog te overtuigen snel een job aan te nemen).
Ik voel me vanaf nu op vakantie. En voor mij betekent dat een poosje geen enkele verplichting meer!
Maar... ik las vandaag weer iets over Vincent Lambert. En toen voelde ik me wel verplicht daar iets mee te doen. Daarom geef ik hier een link ernaar: klik hier als het je interesseert.
Geef toe, wetenschappers hebben nog veel te ontdekken!
Verder ingepakt, laatste boodschappen gedaan (nee, geen voeding vermits we onze koelkast en onze diepvriezer aan het leegeten zijn, wel nog enkele zaken voor op reis, zoals onder andere tentpiketten en oplosbare wasbuiltjes), de laatste telefoontjes gepleegd voor ons vertrek (maar alleen Hendrik en mama - die het ondanks alles goed maakt - kunnen bereiken), heel even gechat met Wiemla, gemaild naar Zeger en dochterlief (alleen Zeger heeft geantwoord) en de jongste mails van vrienden en klanten beantwoord met de melding dat ik een poosje niet heel snel zal antwoorden op hun mails (klanten weten dat ik er even tussen uit muis... maar soms proberen ze me nog te overtuigen snel een job aan te nemen).
Ik voel me vanaf nu op vakantie. En voor mij betekent dat een poosje geen enkele verplichting meer!
Maar... ik las vandaag weer iets over Vincent Lambert. En toen voelde ik me wel verplicht daar iets mee te doen. Daarom geef ik hier een link ernaar: klik hier als het je interesseert.
Geef toe, wetenschappers hebben nog veel te ontdekken!
dinsdag 28 mei 2019
Koken met kliekjes en zonder aardappelen
Eigenlijk hou ik daar wel van: iets in elkaar flansen met kliekjes. Vandaag deed ik het weer.
We hadden nog bijna een hele selder en diepgevroren soepballetjes over. Met een saus op basis van kikkererwtenbloem, kookvocht, een half bouillonblokje, muskaatnoot, zout en peper, serveerde ik die na onze soep. In feite had ik min of meer het recept van mijn grootmoeder Marraine gevolgd.
'Lekker,' zei Roger, 'maar je hebt er deze keer geen aardappelen bij gedaan?'
'Ha nee,' antwoordde ik, 'om te beginnen heb je onlangs gezegd dat ik geen aardappelen meer hoefde te koken, en daarbij, er was nog zoveel selder dat, als ik er aardappelen bij serveerde, we de selder zeker niet op kregen'.
Want, het valt me op (hoewel het uiteraard vanzelfsprekend is): we eten veel meer groenten sinds we (bijna) geen aardappelen meer eten... en, hoewel ik persoonlijk zelf gerolde vleesballetjes verkies in dat gerecht, ik vond het eerlijk gezegd nog lekkerder zonder aardappelen.
Ik vraag me al een tijdje af vanwaar onze gewoonte komt om zoveel aardappelen te eten?
We hadden nog bijna een hele selder en diepgevroren soepballetjes over. Met een saus op basis van kikkererwtenbloem, kookvocht, een half bouillonblokje, muskaatnoot, zout en peper, serveerde ik die na onze soep. In feite had ik min of meer het recept van mijn grootmoeder Marraine gevolgd.
'Lekker,' zei Roger, 'maar je hebt er deze keer geen aardappelen bij gedaan?'
'Ha nee,' antwoordde ik, 'om te beginnen heb je onlangs gezegd dat ik geen aardappelen meer hoefde te koken, en daarbij, er was nog zoveel selder dat, als ik er aardappelen bij serveerde, we de selder zeker niet op kregen'.
Want, het valt me op (hoewel het uiteraard vanzelfsprekend is): we eten veel meer groenten sinds we (bijna) geen aardappelen meer eten... en, hoewel ik persoonlijk zelf gerolde vleesballetjes verkies in dat gerecht, ik vond het eerlijk gezegd nog lekkerder zonder aardappelen.
Ik vraag me al een tijdje af vanwaar onze gewoonte komt om zoveel aardappelen te eten?
Oostland
Ik had de voorzitster van de KVLS gemaild dat, als ik vandaag de drukproeven van het volgend nummer van Oostland kreeg, ik ze nog zou nalezen.
Ik kreeg ze en besteedde er enkele uren aan, nadat we eindelijk even waren gaan bijpraten met buurvrouw Marie-Claire. Ondertussen werkte Roger verder in de wei.
Tegen 16 uur echter onderbraken we ons werk: we wilden even gaan wandelen in Sint-Truiden. Helaas, onderweg begon het te regenen. Uiteraard trokken we dan maar naar de Kringwinkel. Ik liet me niet verleiden, Roger kocht wel een boek.
Toen we de winkel buitenkwamen, scheen de zon en we maakten dus nog een wandelingetje in de stad. Daarna was het tijd om te komen koken nadat ik toch nog een half uurtje verder had gewerkt aan Oostland.
Deze avond ook nog even naar Nany gebeld. Ze had net tante José op bezoek en had dus niet veel tijd voor mij!
Ik kreeg ze en besteedde er enkele uren aan, nadat we eindelijk even waren gaan bijpraten met buurvrouw Marie-Claire. Ondertussen werkte Roger verder in de wei.
Tegen 16 uur echter onderbraken we ons werk: we wilden even gaan wandelen in Sint-Truiden. Helaas, onderweg begon het te regenen. Uiteraard trokken we dan maar naar de Kringwinkel. Ik liet me niet verleiden, Roger kocht wel een boek.
Toen we de winkel buitenkwamen, scheen de zon en we maakten dus nog een wandelingetje in de stad. Daarna was het tijd om te komen koken nadat ik toch nog een half uurtje verder had gewerkt aan Oostland.
Deze avond ook nog even naar Nany gebeld. Ze had net tante José op bezoek en had dus niet veel tijd voor mij!
maandag 27 mei 2019
"Le sang de la vigne" om een bezige dag (bijna) af te sluiten
Deze avond keken we nog naar een aflevering van "Le sang de la vigne". Boeiend. En ongelooflijk hoe de acteur, die het hoofdpersonage vertolkt, aan Jean Gabin doet denken. Hij lijkt er niet op maar hij spreekt op dezelfde manier, maakt dezelfde gebaren en vertoont dezelfde gezichtsuitdrukkingen.
En wat een prachtige vertaling lees je in die Nederlandse ondertiteling! Ik weet van mezelf dat ik geen slechte vertaler ben, maar dat niveau haal ik absoluut niet!
Dat filmpje kijken gaf rust na weer een bezige dag die ikzelf echter niet echt "druk" zou noemen: geen enkele verplichting vandaag.
Uiteraard hebben we geluisterd naar de radio waarop het constant ging over de verkiezingsuitslag (die me eigenlijk niet verbaasde).
Roger heeft weer uren besteed aan grasmaaien in de wei. Eigenlijk wordt dat veel te zwaar voor hem: ik stelde hem voor te vragen aan onze achterbuur (zoon van V. en T.) of hij dat tegen betaling wil doen.
Ikzelf heb nog eens gewassen, nog wat opgeruimd, naar Nany gebeld en ook eindelijk beginnen inpakken.
Nany bleek opvallend goed gezind en vooral heel rustig aan telefoon. Helemaal anders dan gewoonlijk. Ze leek te genieten van het verzorgd en bediend worden, voor niets zelf te hoeven zorgen, van lectuur, televisiekijken, uitkijken naar soms verrassend bezoek waar ze zich niet hoeft op voor te bereiden, kortom ze kwam helemaal anders over dan de jachtige vrouw die ze gewoonlijk is. Geven ze haar een kalmeerpilletje?
Ook vrij lang aan telefoon gepraat met Jan Gerits. Over de dubbele presentatie, vorige zaterdag, van de dichtbundel van Ingrid Lenaerts en de Limburgse monografie over haar: het was een succes, vertelde Jan. En over de volgende geplande Limburgse monografieën van de KVLS, uiteraard. Ik bewonder Jan: op 87 jaar nog zoveel plannen maken!
Als avondmaal maakte ik, na een groentesoep, een vleesbroodje klaar en wokte ik een dikke paprika, enkele selderstelen en veel champignons samen met kruiden en sojascheuten, kwestie van onze koelkast op tijd leeg te krijgen.
Nog een mailtje van zus beantwoord, wier dochter kreeg te maken met een serieuze diefstal. Uiteraard werd zus niet zelf bestolen maar toch... ze maakt zich vanzelfsprekend weer zorgen!
Na het avondeten nog een beetje verder ingepakt (deze keer ons "keukengerief" voor op reis).
Zoals jullie hierboven zien, past de "reiskeuken" in één enkele doos.
Daarna keken we eindelijk naar die rustgevende en tegelijk spannende aflevering van "Le sang de la vigne".
En nu moet ik nog één mail beantwoorden.
En wat een prachtige vertaling lees je in die Nederlandse ondertiteling! Ik weet van mezelf dat ik geen slechte vertaler ben, maar dat niveau haal ik absoluut niet!
Dat filmpje kijken gaf rust na weer een bezige dag die ikzelf echter niet echt "druk" zou noemen: geen enkele verplichting vandaag.
Uiteraard hebben we geluisterd naar de radio waarop het constant ging over de verkiezingsuitslag (die me eigenlijk niet verbaasde).
Roger heeft weer uren besteed aan grasmaaien in de wei. Eigenlijk wordt dat veel te zwaar voor hem: ik stelde hem voor te vragen aan onze achterbuur (zoon van V. en T.) of hij dat tegen betaling wil doen.
Ikzelf heb nog eens gewassen, nog wat opgeruimd, naar Nany gebeld en ook eindelijk beginnen inpakken.
Nany bleek opvallend goed gezind en vooral heel rustig aan telefoon. Helemaal anders dan gewoonlijk. Ze leek te genieten van het verzorgd en bediend worden, voor niets zelf te hoeven zorgen, van lectuur, televisiekijken, uitkijken naar soms verrassend bezoek waar ze zich niet hoeft op voor te bereiden, kortom ze kwam helemaal anders over dan de jachtige vrouw die ze gewoonlijk is. Geven ze haar een kalmeerpilletje?
Ook vrij lang aan telefoon gepraat met Jan Gerits. Over de dubbele presentatie, vorige zaterdag, van de dichtbundel van Ingrid Lenaerts en de Limburgse monografie over haar: het was een succes, vertelde Jan. En over de volgende geplande Limburgse monografieën van de KVLS, uiteraard. Ik bewonder Jan: op 87 jaar nog zoveel plannen maken!
Als avondmaal maakte ik, na een groentesoep, een vleesbroodje klaar en wokte ik een dikke paprika, enkele selderstelen en veel champignons samen met kruiden en sojascheuten, kwestie van onze koelkast op tijd leeg te krijgen.
Nog een mailtje van zus beantwoord, wier dochter kreeg te maken met een serieuze diefstal. Uiteraard werd zus niet zelf bestolen maar toch... ze maakt zich vanzelfsprekend weer zorgen!
Na het avondeten nog een beetje verder ingepakt (deze keer ons "keukengerief" voor op reis).
 |
| Eigen foto |
Daarna keken we eindelijk naar die rustgevende en tegelijk spannende aflevering van "Le sang de la vigne".
En nu moet ik nog één mail beantwoorden.
zondag 26 mei 2019
Zondag kiesdag maar geen rustdag
Na onze brunch hebben we wat opgeruimd, zijn we gaan stemmen, heb ik de wasmachine laten draaien en, nadat ik de was te drogen had gehangen, reden we naar het ziekenhuis waar mijn moeder Nany ligt (in Merksem, in het Antwerpse).
Na een uur en 20 minuten rijden (weer via die vreselijke 313), kwamen we aan. Ik vernam later dat we zus Bie net hebben gemist.
De deur van de gang naar de kamer van Nany was op slot (dienst geriatrie) en Roger en ik vonden niet meteen de knop om ze open te doen. Zeker 5 minuten hebben we gezocht (uiteindelijk bleek die knop zo onopvallend en zo ver van de deur dat het niet vanzelfsprekend was).
Nany heeft gedurende anderhalf uur aan één stuk gepraat. Over hoe vervelend het is daar te liggen (daar kan ik inkomen), over wie al op bezoek is gekomen, over wat ze wel en niet te eten krijgt, enzovoort. Iets voor 18 uur verlieten we haar.
In Merksem reed Roger verkeerd (hij had niet geluisterd naar de gps) en we verloren meer dan een halfuur: een paar minuten voor 20 uur waren we pas thuis. Gelukkig waren er nog kliekjes van gisteren die ik kon opwarmen, want ik zag me niet meer koken op dat uur: hoewel ik de auto niet bestuurde, was ik doodmoe!
Na het eten snel een mail van zus beantwoord (zo stom: zij verliet mama een paar minuten voor wij aankwamen) en de kranten online gelezen. Nu nog even een wasje in de machine steken.
Eigenlijk stond in mijn agenda voor vandaag "beginnen inpakken voor de reis" maar dat is er niet van gekomen.
Na een uur en 20 minuten rijden (weer via die vreselijke 313), kwamen we aan. Ik vernam later dat we zus Bie net hebben gemist.
De deur van de gang naar de kamer van Nany was op slot (dienst geriatrie) en Roger en ik vonden niet meteen de knop om ze open te doen. Zeker 5 minuten hebben we gezocht (uiteindelijk bleek die knop zo onopvallend en zo ver van de deur dat het niet vanzelfsprekend was).
Nany heeft gedurende anderhalf uur aan één stuk gepraat. Over hoe vervelend het is daar te liggen (daar kan ik inkomen), over wie al op bezoek is gekomen, over wat ze wel en niet te eten krijgt, enzovoort. Iets voor 18 uur verlieten we haar.
In Merksem reed Roger verkeerd (hij had niet geluisterd naar de gps) en we verloren meer dan een halfuur: een paar minuten voor 20 uur waren we pas thuis. Gelukkig waren er nog kliekjes van gisteren die ik kon opwarmen, want ik zag me niet meer koken op dat uur: hoewel ik de auto niet bestuurde, was ik doodmoe!
Na het eten snel een mail van zus beantwoord (zo stom: zij verliet mama een paar minuten voor wij aankwamen) en de kranten online gelezen. Nu nog even een wasje in de machine steken.
Eigenlijk stond in mijn agenda voor vandaag "beginnen inpakken voor de reis" maar dat is er niet van gekomen.
zaterdag 25 mei 2019
De wereld is klein!
Vandaag bezoek van onze vrienden uit Ronse (en daarom konden we niet naar de presentatie van een nieuwe bundel van KVLS-lid Ingrid Lenaerts én van de monografie over haar geschreven door Jan Gerits).
Een heel gezellig weerzien. Aperitief, eenvoudig etentje en, na de regen, een wandeling in Kerniel, van de kerk naar het klooster en terug met een halte en een drankje in de "Vallei van Colen".
In Kerniel vond net "Sap Tap Run" plaats: er was voor één keer heel veel volk (renners vooral).
Aangename conversaties: nieuwtjes uitgewisseld, verteld over onze reizen en ons verwonderd over hoe vaak we toevallig in dezelfde steden en dorpjes waren terechtgekomen, herinneringen opgehaald... en ineens vertelde vriendin over een humaniora-lerares die ze had in Leuven (ze is, net als ik, van Leuven afkomstig) die bleek de moeder van Dirk Lambrechts zaliger te zijn! Wat is de wereld klein!
Na nog wat fruit, kaas (aangevuld met jam en kaas uit de buurt van Ronse, die zij - onder andere - hadden meegebracht) en wijn namen we afscheid. We zien elkaar hopelijk weer in het voorjaar van 2020.
Ik stuurde nog een sms naar Nany en daarna keken Roger en ik naar een aflevering van "Le sang de la vigne".
Een heel gezellig weerzien. Aperitief, eenvoudig etentje en, na de regen, een wandeling in Kerniel, van de kerk naar het klooster en terug met een halte en een drankje in de "Vallei van Colen".
In Kerniel vond net "Sap Tap Run" plaats: er was voor één keer heel veel volk (renners vooral).
Aangename conversaties: nieuwtjes uitgewisseld, verteld over onze reizen en ons verwonderd over hoe vaak we toevallig in dezelfde steden en dorpjes waren terechtgekomen, herinneringen opgehaald... en ineens vertelde vriendin over een humaniora-lerares die ze had in Leuven (ze is, net als ik, van Leuven afkomstig) die bleek de moeder van Dirk Lambrechts zaliger te zijn! Wat is de wereld klein!
Na nog wat fruit, kaas (aangevuld met jam en kaas uit de buurt van Ronse, die zij - onder andere - hadden meegebracht) en wijn namen we afscheid. We zien elkaar hopelijk weer in het voorjaar van 2020.
Ik stuurde nog een sms naar Nany en daarna keken Roger en ik naar een aflevering van "Le sang de la vigne".
vrijdag 24 mei 2019
Nany werd gehospitaliseerd: barst in heupbeen
Na onze brunch belde ik mijn moeder Nany op haar vaste telefoon. Ze gaf niet thuis. Ik probeerde nog eens op haar mobieltje. Ze antwoordde niet. Ik begon me zorgen te maken (ze mocht toch geen trappen doen?) en belde naar broertje. Die vertelde me dat Nany door een vroegere buur naar het ziekenhuis was gebracht om foto's van haar bekken te laten maken. Ze had immers nog te veel pijn.
Iets later kreeg ik een sms van Nany: ze vertoont een barst in haar heup en moet zeker een week in het ziekenhuis blijven (platte rust) om daarna stilaan opnieuw te beginnen stappen. Daarna een telefoontje van broertje om te vragen of ik al meer wist, een telefoontje van Nany zelf die erg tegen die week opziet (tja, niksen is niets voor haar) en die me vroeg sommige mensen te waarschuwen.
Tussendoor deden we nog een paar boodschappen, heeft Roger verder gemaaid in de wei, heb ik nog wat schoongemaakt en gekookt. Weer met kliekjes iets ineengeflanst in de wok. Het bleek heel lekker!
Het was heel mooi weer vandaag maar daar heb ik niet kunnen van genieten. Roger heeft, vermoed ik, voldoende beweging gekregen.
Ik heb ook eindelijk gebeld naar vriendin Liliane maar die nam ook niet op. Dan maar een mailtje gestuurd: eerst wilde ik volgende week met haar afspreken, maar of we dat kunnen uitstellen tot in juli... want volgende week wordt weer heel druk!
Iets later kreeg ik een sms van Nany: ze vertoont een barst in haar heup en moet zeker een week in het ziekenhuis blijven (platte rust) om daarna stilaan opnieuw te beginnen stappen. Daarna een telefoontje van broertje om te vragen of ik al meer wist, een telefoontje van Nany zelf die erg tegen die week opziet (tja, niksen is niets voor haar) en die me vroeg sommige mensen te waarschuwen.
Tussendoor deden we nog een paar boodschappen, heeft Roger verder gemaaid in de wei, heb ik nog wat schoongemaakt en gekookt. Weer met kliekjes iets ineengeflanst in de wok. Het bleek heel lekker!
 |
| Eigen foto |
Ik heb ook eindelijk gebeld naar vriendin Liliane maar die nam ook niet op. Dan maar een mailtje gestuurd: eerst wilde ik volgende week met haar afspreken, maar of we dat kunnen uitstellen tot in juli... want volgende week wordt weer heel druk!
donderdag 23 mei 2019
Over het huishouden en... doodgaan
Roger heeft nog uren aan het maaien van onze wei besteed vandaag: hij heeft zeker meer dan voldoende beweging gekregen; en ik ook, vermoed ik, met het verder schoonmaken.
Dus geen wandeling, ook al omdat Roger pijn had aan een teen. Jicht? Hij heeft de laatste weken immers weer geregeld cava gedronken en ik heb sinds een paar jaar de link gelegd tussen cava en jichtaanvallen bij Roger.
Hij vroeg zich deze ochtend af of hij een Colchicine-pilletje zou slikken.
'Waarom probeer je jouw homeopathische korreltjes niet?', stelde ik hem voor.
'Zouden die helpen nadat ik pas koffie heb gedronken?'
'Dat heb je pas gedaan maar dat doe je dan maar even niet na het innemen', antwoordde ik.
En hij liet die korreltjes smelten onder zijn tong. Het hielp, want, zoals ik al schreef, hij bracht vandaag uren in de wei door.
Terwijl ik schoonmaakte en de wasmachine enkele keren liet draaien, belde ik naar mijn moeder Nany. Ik wist dat ze gisterenavond met broertje, schoonzusje en hun dochters naar 40-45 zou gaan kijken en wilde weten of ze ervan genoten had.
Ze had het prachtig gevonden... maar had bij het verlaten van de zaal een laatste trap gemist, was gevallen en had zich bezeerd. Gelukkig had ze niets gebroken. Er was wel een dokter aan te pas gekomen die haar had aangeraden voorlopig geen trappen te doen.
'Ik zit dus opgesloten in mijn flat', klaagde ze. Dat is voor haar heel erg, dat weet ik!
Heel even dacht ik: "o nee, misschien moeten we haar gaan halen (dat zou weer drie uur over en weer rijden betekenen) maar... we krijgen bezoek overmorgen, en volgende week is ook al zo druk bezet, wanneer vinden we dan de tijd om haar terug naar huis te rijden?"
En dan besefte ik dat haar naar hier brengen geen zin heeft; hier moet ze immers ook trappen doen. In feite is haar flat voor haar nu de ideale plaats. Tenminste als ze voldoende etenswaren in huis heeft, maar dat is het geval, verzekerde ze me (we hebben immers vorige maandag samen boodschappen gedaan).
Ons avondmaal bestond uit kliekjes (onder andere linzensoep van vorige maandag), meloen en kaas.
En daarna keken we samen naar een aflevering van "Le sang de la vigne". Ik vond die heel goed!
Tussen al die activiteiten door keek ik ook naar weer een getuigenis van iemand die een poosje in coma lag en die na het ontwaken veel te vertellen had over een soort kosmisch bewustzijn dat ze ervoer tijdens die coma.
Ervaring die mij herinnert aan de enkele keren dat ik me één voelde met het hele universum!
Is het ook dat wat op mijn "Nononc" wachtte?
Dus geen wandeling, ook al omdat Roger pijn had aan een teen. Jicht? Hij heeft de laatste weken immers weer geregeld cava gedronken en ik heb sinds een paar jaar de link gelegd tussen cava en jichtaanvallen bij Roger.
Hij vroeg zich deze ochtend af of hij een Colchicine-pilletje zou slikken.
'Waarom probeer je jouw homeopathische korreltjes niet?', stelde ik hem voor.
'Zouden die helpen nadat ik pas koffie heb gedronken?'
'Dat heb je pas gedaan maar dat doe je dan maar even niet na het innemen', antwoordde ik.
En hij liet die korreltjes smelten onder zijn tong. Het hielp, want, zoals ik al schreef, hij bracht vandaag uren in de wei door.
Terwijl ik schoonmaakte en de wasmachine enkele keren liet draaien, belde ik naar mijn moeder Nany. Ik wist dat ze gisterenavond met broertje, schoonzusje en hun dochters naar 40-45 zou gaan kijken en wilde weten of ze ervan genoten had.
Ze had het prachtig gevonden... maar had bij het verlaten van de zaal een laatste trap gemist, was gevallen en had zich bezeerd. Gelukkig had ze niets gebroken. Er was wel een dokter aan te pas gekomen die haar had aangeraden voorlopig geen trappen te doen.
'Ik zit dus opgesloten in mijn flat', klaagde ze. Dat is voor haar heel erg, dat weet ik!
Heel even dacht ik: "o nee, misschien moeten we haar gaan halen (dat zou weer drie uur over en weer rijden betekenen) maar... we krijgen bezoek overmorgen, en volgende week is ook al zo druk bezet, wanneer vinden we dan de tijd om haar terug naar huis te rijden?"
En dan besefte ik dat haar naar hier brengen geen zin heeft; hier moet ze immers ook trappen doen. In feite is haar flat voor haar nu de ideale plaats. Tenminste als ze voldoende etenswaren in huis heeft, maar dat is het geval, verzekerde ze me (we hebben immers vorige maandag samen boodschappen gedaan).
Ons avondmaal bestond uit kliekjes (onder andere linzensoep van vorige maandag), meloen en kaas.
En daarna keken we samen naar een aflevering van "Le sang de la vigne". Ik vond die heel goed!
Tussen al die activiteiten door keek ik ook naar weer een getuigenis van iemand die een poosje in coma lag en die na het ontwaken veel te vertellen had over een soort kosmisch bewustzijn dat ze ervoer tijdens die coma.
Ervaring die mij herinnert aan de enkele keren dat ik me één voelde met het hele universum!
Is het ook dat wat op mijn "Nononc" wachtte?
woensdag 22 mei 2019
Vincent Lambert
Roger wist niet over wie ik het had toen ik vorig weekend absoluut naar het journaal wilde luisteren om te weten of Vincent Lambert passieve euthanasie zou ondergaan. Ikzelf volgde de zaak echter al jaren. Volgens de nieuwsberichten van vorige zaterdag zouden de zorgen stopgezet zijn.
Over vandaag valt niet veel te vertellen, tenzij werkjes als snoeien, gras maaien in de wei en schoonmaken jullie bijzonder interesseren.
Tussendoor las ik onder andere wel dit, over Vincent Lambert. Ik ga grotendeels akkoord met de brief van die arts. Het is niet omdat iets wettelijk toegelaten is, dat het ook goed is op moreel gebied.
En zopas lees ik dan weer dit. Vincent Lambert zou dus toch nog in leven worden gehouden.
Over vandaag valt niet veel te vertellen, tenzij werkjes als snoeien, gras maaien in de wei en schoonmaken jullie bijzonder interesseren.
Tussendoor las ik onder andere wel dit, over Vincent Lambert. Ik ga grotendeels akkoord met de brief van die arts. Het is niet omdat iets wettelijk toegelaten is, dat het ook goed is op moreel gebied.
En zopas lees ik dan weer dit. Vincent Lambert zou dus toch nog in leven worden gehouden.
dinsdag 21 mei 2019
Over babysitten, dansles en rommel
Na onze brunch heeft Roger nog een paar uur besteed aan het snoeien terwijl ik wat opruimde en zo.
Daarna reden we naar de school van de kindjes (in het Leuvense) waar Eva weer de eerste was die naar ons kwam toegelopen. Ze toonde ons een dikke buil op haar voorhoofd. Meteen kwam haar juf ons vertellen dat Eva gebotst had met een jongetje tijdens het spelen. Dat jongetje stond toevallig vlak bij ons en vertoonde een al even dikke buil. Tja, dat gebeurt met spelende kinderen.
'Ik zag jullie al staan in de rij voor de bel ging', vertelde Eva ons. Ze bedoelt natuurlijk de rij wachtende ouders en grootouders voor het poortje naar de speelplaats. Kort daarna kwamen ook Matthias en Elena aan.
"Thuis" moesten we ons weer haasten om niet te laat in de dansles van Elena te komen. We waren wel iets te laat. Terwijl Roger zich op het terras installeerde met Matthias en Eva, hielp ik Elena snel naar binnen.
Eva was niet tevreden. Ze zei (en op de duur riep ze) dat ze binnen wilde zitten. Ik liet even mijn autoriteit gelden en dat tieren heeft niet lang geduurd. Het terras van die dansschool is immers veel overzichtelijker dan het interieur én er zitten veel minder mensen - en het was vrij mooi weer. Vermits Eva echt nog moet in het oog gehouden worden, is het daar veel gemakkelijker voor mij.
Terwijl Roger ik weet niet welke artikels las op zijn gsm, speelden Eva, Matthias en ik "1000 kilometer" en daarna kwamen er twee jongetjes met hen spelen. Ik vermoed dus dat daarom Eva naar binnen wilde: ze wist waarschijnlijk dat ze daar enkele vriendjes zou ontmoeten. Weer was ik blij dat we op dat terras zaten. Ik kon al die kinderen heel gemakkelijk in de gaten houden, wat binnen veel moeilijker zou zijn geweest. Helaas heb ik daardoor deze keer praktisch niets gezien van de dansles zelf.
Toen we "thuis" kwamen, moest dochterlief meteen gaan lesgeven. Ik kreeg als opdracht aardappelen te koken... en restjes (boontjes en vlees) van vorige zondag op te warmen. De kinderen installeerden zich voor de televisie en ik dekte de tafel enzovoort.
Toen ik de groenten en het vlees wilde opwarmen, wist ik niet hoe ik de nieuwe microgolf aan de praat zou krijgen. Ik haalde er Roger bij maar die wist het ook niet.
Ondertussen werd het later dan 19 uur en net toen ik had besloten dan maar alles in een pan op te warmen, kwam schoonzoon thuis die de klus klaarde.
We gingen aan tafel... en nog tijdens het avondmaal kwamen ineens de buurtjes Lionel en Millie eraan. Omdat "onze" kindjes nog niet klaar waren met eten, begonnen de buurtjes onder elkaar te spelen... en, de speelkamer, die zo mooi was opgeruimd toen wij deze middag aankwamen (ik uitte toen nog tegenover dochterlief mijn bewondering voor hun zo snel opruimen van het huis na dat eerste communiefeest), werd in een mum van tijd omgetoverd tot één grote rotzooi.
Toen Elena, Matthias en Eva eindelijk hadden gegeten en mochten gaan spelen met de buurtjes, hebben Roger en ik maar afscheid genomen. Schoonzoon kon hun toilet wel aan... maar wat beklaag ik hem als hij deze avond nog die speelkamer in orde wilde brengen!
Daarna reden we naar de school van de kindjes (in het Leuvense) waar Eva weer de eerste was die naar ons kwam toegelopen. Ze toonde ons een dikke buil op haar voorhoofd. Meteen kwam haar juf ons vertellen dat Eva gebotst had met een jongetje tijdens het spelen. Dat jongetje stond toevallig vlak bij ons en vertoonde een al even dikke buil. Tja, dat gebeurt met spelende kinderen.
'Ik zag jullie al staan in de rij voor de bel ging', vertelde Eva ons. Ze bedoelt natuurlijk de rij wachtende ouders en grootouders voor het poortje naar de speelplaats. Kort daarna kwamen ook Matthias en Elena aan.
"Thuis" moesten we ons weer haasten om niet te laat in de dansles van Elena te komen. We waren wel iets te laat. Terwijl Roger zich op het terras installeerde met Matthias en Eva, hielp ik Elena snel naar binnen.
Eva was niet tevreden. Ze zei (en op de duur riep ze) dat ze binnen wilde zitten. Ik liet even mijn autoriteit gelden en dat tieren heeft niet lang geduurd. Het terras van die dansschool is immers veel overzichtelijker dan het interieur én er zitten veel minder mensen - en het was vrij mooi weer. Vermits Eva echt nog moet in het oog gehouden worden, is het daar veel gemakkelijker voor mij.
Terwijl Roger ik weet niet welke artikels las op zijn gsm, speelden Eva, Matthias en ik "1000 kilometer" en daarna kwamen er twee jongetjes met hen spelen. Ik vermoed dus dat daarom Eva naar binnen wilde: ze wist waarschijnlijk dat ze daar enkele vriendjes zou ontmoeten. Weer was ik blij dat we op dat terras zaten. Ik kon al die kinderen heel gemakkelijk in de gaten houden, wat binnen veel moeilijker zou zijn geweest. Helaas heb ik daardoor deze keer praktisch niets gezien van de dansles zelf.
Toen we "thuis" kwamen, moest dochterlief meteen gaan lesgeven. Ik kreeg als opdracht aardappelen te koken... en restjes (boontjes en vlees) van vorige zondag op te warmen. De kinderen installeerden zich voor de televisie en ik dekte de tafel enzovoort.
 |
| Eigen foto |
Ondertussen werd het later dan 19 uur en net toen ik had besloten dan maar alles in een pan op te warmen, kwam schoonzoon thuis die de klus klaarde.
We gingen aan tafel... en nog tijdens het avondmaal kwamen ineens de buurtjes Lionel en Millie eraan. Omdat "onze" kindjes nog niet klaar waren met eten, begonnen de buurtjes onder elkaar te spelen... en, de speelkamer, die zo mooi was opgeruimd toen wij deze middag aankwamen (ik uitte toen nog tegenover dochterlief mijn bewondering voor hun zo snel opruimen van het huis na dat eerste communiefeest), werd in een mum van tijd omgetoverd tot één grote rotzooi.
Toen Elena, Matthias en Eva eindelijk hadden gegeten en mochten gaan spelen met de buurtjes, hebben Roger en ik maar afscheid genomen. Schoonzoon kon hun toilet wel aan... maar wat beklaag ik hem als hij deze avond nog die speelkamer in orde wilde brengen!
maandag 20 mei 2019
Over tenten en reizen
We hopen binnenkort nog eens naar Frankrijk en Spanje te kunnen gaan.
'Maar deze keer nemen we onze Hollandse tent mee,' zegt Roger, 'want ik word echt te oud voor die Quechua-tenten waar we op handen en knieën moeten in en uit kruipen'.
Hij heeft gelijk: zelfs ik (bijna zes jaar jonger dan hij) kruip de laatste jaren met enige moeite uit onze slaaptent.
Ik weet het: ik had destijds bezwaren tegen die Hollandse tent. Dat het opstellen bijna een uur duurt. En dat de tent niet dichtgaat met ritssluitingen maar met drukknopen, waardoor er altijd openingen blijven waarlangs ongedierte kan binnendringen (ik herinner me dat ik al over dat bezwaar sprak met de verkoper toen we de tent kochten in 1992 en ik weet dat ondertussen hun nieuwe tenten wel zijn uitgerust met ritssluitingen).
Maar... die tent heeft ook veel voordelen. Ze is heel ruim (er is meer dan voldoende plaats om te slapen en te leven voor 4 personen) en je kunt er in rechtstaan. Dus ging ik meteen akkoord. De tent is immers zo groot en overzichtelijk dat ik gemakkelijk elke avond even snel kan checken of er ongedierte is in gedrongen.
Alleen met de tijd die het opstellen vraagt, zit ik nog in: na een lange reis is het niet prettig daar nog een uur te moeten aan besteden.
Langs de andere kant: ik heb op campings vaak de installatie van campers of caravans geobserveerd en telkens duurde dat veel meer dan een halfuur tot zelfs langer dan één uur.
Deze avond keek ik op mijn pc-scherm nog eens naar de vlog van het reizende gezin, zoals ik ze noem. Wel, die plannen nu van Panama naar Mexico te reizen met een "daktent". Bovenop de auto dus. Dat lijkt me helemaal onpraktisch! Zodra die tent is opgesteld kun je de auto toch niet meer gebruiken!?
En... eigenlijk stel ik me dezelfde vraag over campers. Je kunt daarmee, nadat je geïnstalleerd bent, toch niet meer rondrijden? Dat moet ik volgend weekend eens vragen aan vrienden die met een camper reizen (en die we dan op bezoek krijgen)!
'Maar deze keer nemen we onze Hollandse tent mee,' zegt Roger, 'want ik word echt te oud voor die Quechua-tenten waar we op handen en knieën moeten in en uit kruipen'.
Hij heeft gelijk: zelfs ik (bijna zes jaar jonger dan hij) kruip de laatste jaren met enige moeite uit onze slaaptent.
Ik weet het: ik had destijds bezwaren tegen die Hollandse tent. Dat het opstellen bijna een uur duurt. En dat de tent niet dichtgaat met ritssluitingen maar met drukknopen, waardoor er altijd openingen blijven waarlangs ongedierte kan binnendringen (ik herinner me dat ik al over dat bezwaar sprak met de verkoper toen we de tent kochten in 1992 en ik weet dat ondertussen hun nieuwe tenten wel zijn uitgerust met ritssluitingen).
Maar... die tent heeft ook veel voordelen. Ze is heel ruim (er is meer dan voldoende plaats om te slapen en te leven voor 4 personen) en je kunt er in rechtstaan. Dus ging ik meteen akkoord. De tent is immers zo groot en overzichtelijk dat ik gemakkelijk elke avond even snel kan checken of er ongedierte is in gedrongen.
Alleen met de tijd die het opstellen vraagt, zit ik nog in: na een lange reis is het niet prettig daar nog een uur te moeten aan besteden.
Langs de andere kant: ik heb op campings vaak de installatie van campers of caravans geobserveerd en telkens duurde dat veel meer dan een halfuur tot zelfs langer dan één uur.
Deze avond keek ik op mijn pc-scherm nog eens naar de vlog van het reizende gezin, zoals ik ze noem. Wel, die plannen nu van Panama naar Mexico te reizen met een "daktent". Bovenop de auto dus. Dat lijkt me helemaal onpraktisch! Zodra die tent is opgesteld kun je de auto toch niet meer gebruiken!?
En... eigenlijk stel ik me dezelfde vraag over campers. Je kunt daarmee, nadat je geïnstalleerd bent, toch niet meer rondrijden? Dat moet ik volgend weekend eens vragen aan vrienden die met een camper reizen (en die we dan op bezoek krijgen)!
Laatste dag met Nany
Deze nacht heerlijk geslapen in de kamer van Hendrik. Toch, beweert Nany, is ze even vaak opgestaan als vorige nacht.
Na ons ontbijt maakte ik linzensoep klaar terwijl Nany vertelde onder andere over de oorlog, haar veelvuldige verblijf bij haar grootouders in Hoksem, over vroeger in Matadi en over haar vele vrienden.
Nadat we linzensoep hadden gegeten, gingen we samen boodschappen doen, waarna we Nany terug naar het Antwerpse brachten. Ondanks een paar files vrij vlot verkeer in het gaan maar ontzettend druk in het terugkomen. Niet aangenaam die E 313! Maar kom, Nany leek tevreden over haar weekend.
Na ons ontbijt maakte ik linzensoep klaar terwijl Nany vertelde onder andere over de oorlog, haar veelvuldige verblijf bij haar grootouders in Hoksem, over vroeger in Matadi en over haar vele vrienden.
Nadat we linzensoep hadden gegeten, gingen we samen boodschappen doen, waarna we Nany terug naar het Antwerpse brachten. Ondanks een paar files vrij vlot verkeer in het gaan maar ontzettend druk in het terugkomen. Niet aangenaam die E 313! Maar kom, Nany leek tevreden over haar weekend.
zondag 19 mei 2019
Eerste communie van Elena
Gisterenmiddag haalden we Nany naar hier. Ze was zo mooi gekleed dat ik spontaan mijn bewondering uitriep, maar ja, ze had zich dan ook al voorbereid op de eerste communie van Elena vandaag: mijn moeder is veel koketter dan ik!
Onderweg naar Haspengouw stelde ze voor eerst iets te gaan drinken op een terras. Het werd weer de tuin van Stephane Malais in Heks waar we genoten van een wijntje door Stephane zelf gemaakt (en voor Roger een Orval). We hadden veel geluk, want kort nadat we thuis aankwamen, begon het hevig te regenen en zelfs even te onweren.
Ik maakte nog eens alu gobi klaar en mama vond het duidelijk heerlijk. Ondertussen babbelden we (afijn, wij luisterden vooral).
Rond 22 uur stelden we haar voor samen te kijken naar "Le baron de l'écluse", een film die Roger en ik zeker drie keer gezien hebben maar deze keer ook met veel plezier bekeken. Nany bleek hem ook goed te vinden. Kort daarna ging zij slapen. Roger en ik bleven nog een poosje op.
Deze ochtend had ik de indruk dat ik niet geslapen had. Nany had me al vaak verteld dat ze zo dikwijls moet opstaan 's nachts maar dit is de eerste keer dat ik het echt meemaakte (de vorige keren was Nany hier samen met Hendrik en Debby, sliepen Roger en ik op de kamer van Hendrik - die niet in orde is - en Hendrik en Debby op de kamer van dochterlief, waar wij gewoonlijk slapen en vorige nacht dus ook sliepen). Vanop de kamer van Hendrik hoor ik niet wat er op de gang naar de badkamer gebeurt, vanop de kamer van dochterlief wel. En echt, tussen 6 en 9 uur ben ik zeker acht keer midden in een slaapcyclus wakker geworden van getrappel op de gang. Misschien straks opnieuw gaan slapen op de kamer van Hendrik?
Na een snel ontbijt reden we naar het Leuvense, waar we in de kerk (waar die eerste communie zou plaatsvinden) Zeger en de ouders van schoonzoon ontmoetten (dochterlief, schoonzoon en hun kinderen hebben we niet gezien, die hadden waarschijnlijk voorbehouden plaatsen). Hendrik en Debby zou Roger iets over 13 uur afhalen aan het station van Leuven.
Na de mooie mis (hoewel... ik heb bijna niets verstaan van wat de pastoor vertelde, maar de kindjes zongen prachtig, dat wel!) reden we allemaal (per auto of fiets) naar het huis van dochter en schoonzoon. Roger zette Nany en mij af en reed meteen verder naar het Leuvense station.
Weer hadden we ontzettend veel geluk, want we konden het aperitief op het terras gebruiken (kort daarna, terwijl we binnenshuis aan tafel zaten, heeft het gestortregend).
Het werd een heel mooi feest. Dochterlief had weer haar creativiteit en inventiviteit aangesproken om de tafel en het huis te versieren; de ouders, zus, schoonbroer en neven (van wie één met een mooi en lief vriendinnetje) van schoonzoon en wij waren heel blij elkaar nog eens te ontmoeten; Elena, Matthias en Eva genoten volop van de feestsfeer (en Elena van haar cadeautjes uiteraard), en het eten was weer superlekker (ik heb trouwens te veel gegeten). Heel aangename conversaties met Maria en Michel (ouders van onze schoonzoon), vrij intieme conversaties met Elena die zich eigenlijk nog steeds afvraagt wat "christelijk zijn" in feite inhoudt, veel gelachen tijdens conversaties met Hendrik en Zeger, kortom, een heel aangename dag.
Hierbij enkele sfeerbeelden (geen foto's in de kerk, want er werd gevraagd er geen te maken):
We waren terug thuis iets over 22 uur en Nany was duidelijk heel moe: ze is praktisch onmiddellijk gaan slapen.
Onderweg naar Haspengouw stelde ze voor eerst iets te gaan drinken op een terras. Het werd weer de tuin van Stephane Malais in Heks waar we genoten van een wijntje door Stephane zelf gemaakt (en voor Roger een Orval). We hadden veel geluk, want kort nadat we thuis aankwamen, begon het hevig te regenen en zelfs even te onweren.
Ik maakte nog eens alu gobi klaar en mama vond het duidelijk heerlijk. Ondertussen babbelden we (afijn, wij luisterden vooral).
Rond 22 uur stelden we haar voor samen te kijken naar "Le baron de l'écluse", een film die Roger en ik zeker drie keer gezien hebben maar deze keer ook met veel plezier bekeken. Nany bleek hem ook goed te vinden. Kort daarna ging zij slapen. Roger en ik bleven nog een poosje op.
Deze ochtend had ik de indruk dat ik niet geslapen had. Nany had me al vaak verteld dat ze zo dikwijls moet opstaan 's nachts maar dit is de eerste keer dat ik het echt meemaakte (de vorige keren was Nany hier samen met Hendrik en Debby, sliepen Roger en ik op de kamer van Hendrik - die niet in orde is - en Hendrik en Debby op de kamer van dochterlief, waar wij gewoonlijk slapen en vorige nacht dus ook sliepen). Vanop de kamer van Hendrik hoor ik niet wat er op de gang naar de badkamer gebeurt, vanop de kamer van dochterlief wel. En echt, tussen 6 en 9 uur ben ik zeker acht keer midden in een slaapcyclus wakker geworden van getrappel op de gang. Misschien straks opnieuw gaan slapen op de kamer van Hendrik?
Na een snel ontbijt reden we naar het Leuvense, waar we in de kerk (waar die eerste communie zou plaatsvinden) Zeger en de ouders van schoonzoon ontmoetten (dochterlief, schoonzoon en hun kinderen hebben we niet gezien, die hadden waarschijnlijk voorbehouden plaatsen). Hendrik en Debby zou Roger iets over 13 uur afhalen aan het station van Leuven.
Na de mooie mis (hoewel... ik heb bijna niets verstaan van wat de pastoor vertelde, maar de kindjes zongen prachtig, dat wel!) reden we allemaal (per auto of fiets) naar het huis van dochter en schoonzoon. Roger zette Nany en mij af en reed meteen verder naar het Leuvense station.
Weer hadden we ontzettend veel geluk, want we konden het aperitief op het terras gebruiken (kort daarna, terwijl we binnenshuis aan tafel zaten, heeft het gestortregend).
Het werd een heel mooi feest. Dochterlief had weer haar creativiteit en inventiviteit aangesproken om de tafel en het huis te versieren; de ouders, zus, schoonbroer en neven (van wie één met een mooi en lief vriendinnetje) van schoonzoon en wij waren heel blij elkaar nog eens te ontmoeten; Elena, Matthias en Eva genoten volop van de feestsfeer (en Elena van haar cadeautjes uiteraard), en het eten was weer superlekker (ik heb trouwens te veel gegeten). Heel aangename conversaties met Maria en Michel (ouders van onze schoonzoon), vrij intieme conversaties met Elena die zich eigenlijk nog steeds afvraagt wat "christelijk zijn" in feite inhoudt, veel gelachen tijdens conversaties met Hendrik en Zeger, kortom, een heel aangename dag.
Hierbij enkele sfeerbeelden (geen foto's in de kerk, want er werd gevraagd er geen te maken):
 |
| Eigen foto's |
 |
| Foto's Roger |
vrijdag 17 mei 2019
A touch of Frost om de dag te beëindigen
Roger heeft ontzettend hard gewerkt vandaag, in de tuin en in de wei. Ik vond het dus niet nodig hem aan te porren om te gaan wandelen. En... eigenlijk kwam me dat goed uit, want mijn dag was ook voldoende gevuld.
Nadat de badkamer een beurt had gekregen, ik de kamer, waar Nany binnenkort slaapt, had gecontroleerd op spinnenwebben (ik heb er geen gevonden) en net toen Wiemla wilde beginnen te chatten met mij kwam er weer een vertaling aan. Zo een met stukjes gemarkeerde tekst die ik nog moest vertalen en andere tekst die al vertaald was (blijkbaar door een of ander vertaaltool aan de onvolmaaktheden te oordelen - nee, ik heb die al vertaalde delen deze keer zelfs niet nagelezen: ik word daar niet voor betaald en ik had wat anders te doen).
Nadat ik de vertaling had geleverd, kreeg ik een mail, zogezegd van Elena. Eigenlijk vanwege haar school:
"Hallo oma,
Ik organiseer samen met mijn school De Kraal Schaffelkant een Tekenfund-actie om geld in te zamelen voor leerlingenraad speelplaatsverfraaiing.
Hiervoor heb ik een tekening gemaakt waarvan nu allerlei toffe spulletjes te koop zijn in mijn eigen webwinkeltje. Hoe gaaf is dat!"
Uiteraard* ging ik meteen naar dat webwinkeltje en bestelde (er was een grote keuze) twee sets magneten voor 20 euro.
Vlak daarna kreeg ik een mail van dochterlief: ik mag nog dezelfde mail verwachten zogezegd van Matthias en Eva!
Had ik het geweten, ik had maar één set besteld. Want het is niet meer te doen: bijna elke week geven we meer uit dan wat ik heb voorzien in mijn budget. Ik kom er zelfs niet meer aan toe een nieuwe jurk voor mezelf te kopen (ik hou niet van shoppen en vind dat op zich dus eigenlijk niet erg... maar stel dat ik dat wel eens zou willen doen!).
Weer een vrij drukke dag dus ( ja, ik weet het, voor mij is het nogal snel druk) maar, na ons glas gaspacho en ons avondeten (ik had, bij gebakken kabeljauw, iets in elkaar geflanst met onder andere broccoli, spruitjes, kurkuma, sojasaus en curry, en het was heel lekker) stelde Roger voor samen naar een aflevering van "A touch of Frost" te kijken. Ik vond het wat lang maar heel goed!
Nadat de badkamer een beurt had gekregen, ik de kamer, waar Nany binnenkort slaapt, had gecontroleerd op spinnenwebben (ik heb er geen gevonden) en net toen Wiemla wilde beginnen te chatten met mij kwam er weer een vertaling aan. Zo een met stukjes gemarkeerde tekst die ik nog moest vertalen en andere tekst die al vertaald was (blijkbaar door een of ander vertaaltool aan de onvolmaaktheden te oordelen - nee, ik heb die al vertaalde delen deze keer zelfs niet nagelezen: ik word daar niet voor betaald en ik had wat anders te doen).
Nadat ik de vertaling had geleverd, kreeg ik een mail, zogezegd van Elena. Eigenlijk vanwege haar school:
"Hallo oma,
Ik organiseer samen met mijn school De Kraal Schaffelkant een Tekenfund-actie om geld in te zamelen voor leerlingenraad speelplaatsverfraaiing.
Hiervoor heb ik een tekening gemaakt waarvan nu allerlei toffe spulletjes te koop zijn in mijn eigen webwinkeltje. Hoe gaaf is dat!"
Vlak daarna kreeg ik een mail van dochterlief: ik mag nog dezelfde mail verwachten zogezegd van Matthias en Eva!
Had ik het geweten, ik had maar één set besteld. Want het is niet meer te doen: bijna elke week geven we meer uit dan wat ik heb voorzien in mijn budget. Ik kom er zelfs niet meer aan toe een nieuwe jurk voor mezelf te kopen (ik hou niet van shoppen en vind dat op zich dus eigenlijk niet erg... maar stel dat ik dat wel eens zou willen doen!).
Weer een vrij drukke dag dus ( ja, ik weet het, voor mij is het nogal snel druk) maar, na ons glas gaspacho en ons avondeten (ik had, bij gebakken kabeljauw, iets in elkaar geflanst met onder andere broccoli, spruitjes, kurkuma, sojasaus en curry, en het was heel lekker) stelde Roger voor samen naar een aflevering van "A touch of Frost" te kijken. Ik vond het wat lang maar heel goed!
 |
| Eigen foto |
* Zodra ik hier iets kopieer, verandert de lettergrootte en ik weet echt niet wat ik daaraan kan doen als ik het lettertype niet kan veranderen.
donderdag 16 mei 2019
Wachten op een pakje
Het werd onverwachts weer een vrij drukke dag.
Ik verwachtte vandaag een pakje van Yves Rocher dat via B-post zou aankomen, dus probeerden we, tot wanneer we ons beloofde bezoek zouden brengen aan de buren V. en T., zo vaak als mogelijk binnen te blijven, zodat we de bel zouden horen.
's Ochtends, vrij vroeg, bracht Roger de auto naar de garage op de weg naar Sint-Truiden om de banden te laten vervangen (meer dan 600 euro kostte dat!) terwijl ik gebruik maakte van de badkamer.
Roger werd teruggebracht door de vrouw van onze garagist en, terwijl hij aan zijn pc zat, begon ik het poorthuis te vegen. Ik kreeg daar zo felle rugpijn van dat ik me afvroeg hoe ik het zal doen als de stallen zijn afgebroken en ik opnieuw geregeld heel het binnenplein onder handen moet nemen (nu doe ik het terras en het poorthuis al in twee keer en de rest van het binnenplein laat ik min of meer verkommeren in afwachting van die afbraak... en ook uit vrees een dakpan op mijn hoofd te krijgen).
Nadat Roger weer werd opgehaald door de echtgenote van de garagist en nog voor hij met onze eigen auto weer hier aankwam, kreeg ik een vertaling aan. Ondanks onze belofte aan T. en V. nam ik die aan. Het was een vrij korte tekst, hij leek me niet te moeilijk: ik zou daar wel tijd voor vinden na ons bezoek.
Roger kwam dus terug en we trokken naar onze straatgenoten. Onderweg nog een babbeltje met een andere buurvrouw. Bij V. en T. wafels aangeboden gekregen (ik heb een halve wafel gegeten) en veel gesproken, vooral over politiek, de moord op Julie, de levensduurte, hun parkieten en hun kleinzoon die zo goed zou zijn in Frans. Toen Roger en ik, na iets meer dan een uur, wilden doorgaan, vonden ze het veel te vroeg. Ik legde uit dat er nog werk op mij wachtte.
Eigenlijk was ik eerst van plan geweest na dat bezoek eindelijk nog eens bij overbuurvrouw Marie-Claire langs te gaan, maar zij had ook bezoek, had ik gemerkt in het voorbijgaan. En, trouwens, thuis wachtte die vertaling.
Terwijl ik daar aan werkte (nadat ik eerst in de brievenbus had gekeken naar een eventueel briefje van B-post) ging Roger de haag een beetje snoeien. Ook hij had duidelijk rugpijn toen hij weer binnenkwam.
Stipt om 17 uur kon ik de vertaling leveren en begon ik het avondmaal te bereiden, nadat we toch nog snel bier waren gaan kopen (en twee extra flesjes cadeau kregen). Mijn pakje was nog steeds niet aangekomen. 'Nu is het toch te laat, dat pakje komt vandaag niet meer aan', had Roger gezegd.
En dan werd er toch gebeld, net toen ik, nadat we soep hadden gegeten, broccoli samen met ui, knoflook, peterselie, basilicum, zout en peper liet garen in olijfolie.
Roger ging opendoen: het was overbuurvrouw/vriendin Marie-Claire, bij wie het verwachte pakje werd achtergelaten nadat de leverancier, toen hij het hier wilde leveren deze ochtend, net Roger had zien wegrijden (en ik dus in de badkamer was).
Ik heb dus mijn pakje... maar weer heb ik niet kunnen spreken met Marie-Claire... Roger antwoordde me immers, toen ik hem vroeg waarom hij haar niet binnen had gevraagd, dat ze nogal gehaast leek.
Ook te druk dus?
Ik verwachtte vandaag een pakje van Yves Rocher dat via B-post zou aankomen, dus probeerden we, tot wanneer we ons beloofde bezoek zouden brengen aan de buren V. en T., zo vaak als mogelijk binnen te blijven, zodat we de bel zouden horen.
's Ochtends, vrij vroeg, bracht Roger de auto naar de garage op de weg naar Sint-Truiden om de banden te laten vervangen (meer dan 600 euro kostte dat!) terwijl ik gebruik maakte van de badkamer.
Roger werd teruggebracht door de vrouw van onze garagist en, terwijl hij aan zijn pc zat, begon ik het poorthuis te vegen. Ik kreeg daar zo felle rugpijn van dat ik me afvroeg hoe ik het zal doen als de stallen zijn afgebroken en ik opnieuw geregeld heel het binnenplein onder handen moet nemen (nu doe ik het terras en het poorthuis al in twee keer en de rest van het binnenplein laat ik min of meer verkommeren in afwachting van die afbraak... en ook uit vrees een dakpan op mijn hoofd te krijgen).
Nadat Roger weer werd opgehaald door de echtgenote van de garagist en nog voor hij met onze eigen auto weer hier aankwam, kreeg ik een vertaling aan. Ondanks onze belofte aan T. en V. nam ik die aan. Het was een vrij korte tekst, hij leek me niet te moeilijk: ik zou daar wel tijd voor vinden na ons bezoek.
Roger kwam dus terug en we trokken naar onze straatgenoten. Onderweg nog een babbeltje met een andere buurvrouw. Bij V. en T. wafels aangeboden gekregen (ik heb een halve wafel gegeten) en veel gesproken, vooral over politiek, de moord op Julie, de levensduurte, hun parkieten en hun kleinzoon die zo goed zou zijn in Frans. Toen Roger en ik, na iets meer dan een uur, wilden doorgaan, vonden ze het veel te vroeg. Ik legde uit dat er nog werk op mij wachtte.
Eigenlijk was ik eerst van plan geweest na dat bezoek eindelijk nog eens bij overbuurvrouw Marie-Claire langs te gaan, maar zij had ook bezoek, had ik gemerkt in het voorbijgaan. En, trouwens, thuis wachtte die vertaling.
Terwijl ik daar aan werkte (nadat ik eerst in de brievenbus had gekeken naar een eventueel briefje van B-post) ging Roger de haag een beetje snoeien. Ook hij had duidelijk rugpijn toen hij weer binnenkwam.
Stipt om 17 uur kon ik de vertaling leveren en begon ik het avondmaal te bereiden, nadat we toch nog snel bier waren gaan kopen (en twee extra flesjes cadeau kregen). Mijn pakje was nog steeds niet aangekomen. 'Nu is het toch te laat, dat pakje komt vandaag niet meer aan', had Roger gezegd.
En dan werd er toch gebeld, net toen ik, nadat we soep hadden gegeten, broccoli samen met ui, knoflook, peterselie, basilicum, zout en peper liet garen in olijfolie.
Roger ging opendoen: het was overbuurvrouw/vriendin Marie-Claire, bij wie het verwachte pakje werd achtergelaten nadat de leverancier, toen hij het hier wilde leveren deze ochtend, net Roger had zien wegrijden (en ik dus in de badkamer was).
Ik heb dus mijn pakje... maar weer heb ik niet kunnen spreken met Marie-Claire... Roger antwoordde me immers, toen ik hem vroeg waarom hij haar niet binnen had gevraagd, dat ze nogal gehaast leek.
Ook te druk dus?
Nuance
Ik vroeg gisteren aan Elena wat ze het belangrijkste vond: haar eerste communie, de geschenken of het feest. 'Het belangrijkste is de communie maar het leukste het feest', antwoordde ze.
woensdag 15 mei 2019
Drukke babysitdag
Deze ochtend kwam er een (weer dringende) vertaling van 26 bladzijden aan die ik jammer genoeg moest weigeren: te veel andere belangrijke afspraken deze dagen.
Om te beginnen vandaag: we reden naar het Leuvense waar we eerst Rogers oudste zus haar gerepareerde stoel terugbrachten en daarna naar dochterlief reden. Terwijl zij met Matthias naar de zwemles ging, bracht Roger Elena naar de repetitie voor haar eerste communie.
Eva vertelde ons (maar vooral Roger) over haar schattendoos. En, nadat Roger Elena was gaan terughalen, toonde ze ons de inhoud van die doos. Uiteraard wilde Elena ons ook haar speciale doos tonen.
Matthias kwam terug en zette zich aan het tekenen en het knippen.
Dochterlief en ikzelf begonnen voor het avondeten te zorgen, waarna zij ging les geven.
Wij gingen aan tafel en de kindjes aten opvallend goed. Elena vertelde over haar eerste communie terwijl Matthias uitkeek naar de bosklassen waar hij morgen zou aan deelnemen en de avond van vrijdag, als een paar vriendjes zouden komen spelen.
Later, terwijl Elena, Matthias en Eva televisie keken, verschenen ineens de buurtjes Millie en Lionel. De kinderen begonnen een kussengevecht maar, omdat ik bang was dat ze iets zouden afgooien, stelde ik voor dat ze buiten zouden gaan spelen. Daar kregen ze nog het gezelschap van buurmeisje Anna.
Eva bleef binnen spelen, samen met mij.
Iets over 20 uur riepen Roger en ik Elena en Matthias naar binnen, maar, omdat de buurtjes nog mochten opblijven, kregen ze de toelating om tot 20:30 uur buiten te blijven spelen.
En dan was het tijd voor het avondtoilet, een verhaaltje voor het slapengaan en een nachtzoen.
Nadat ik de tafel had afgeruimd en de vaatwasser gevuld, kreeg ik eindelijk wat tijd om te lezen tot wanneer dochterlief thuiskwam met schoonzoon die ze, na haar les, in Zaventem was gaan afhalen van een zakenreis.
Iets over 24 uur waren Roger en ik terug thuis.
Om te beginnen vandaag: we reden naar het Leuvense waar we eerst Rogers oudste zus haar gerepareerde stoel terugbrachten en daarna naar dochterlief reden. Terwijl zij met Matthias naar de zwemles ging, bracht Roger Elena naar de repetitie voor haar eerste communie.
Eva vertelde ons (maar vooral Roger) over haar schattendoos. En, nadat Roger Elena was gaan terughalen, toonde ze ons de inhoud van die doos. Uiteraard wilde Elena ons ook haar speciale doos tonen.
 |
| Eigen foto's |
 |
| Eigen foto |
Wij gingen aan tafel en de kindjes aten opvallend goed. Elena vertelde over haar eerste communie terwijl Matthias uitkeek naar de bosklassen waar hij morgen zou aan deelnemen en de avond van vrijdag, als een paar vriendjes zouden komen spelen.
Later, terwijl Elena, Matthias en Eva televisie keken, verschenen ineens de buurtjes Millie en Lionel. De kinderen begonnen een kussengevecht maar, omdat ik bang was dat ze iets zouden afgooien, stelde ik voor dat ze buiten zouden gaan spelen. Daar kregen ze nog het gezelschap van buurmeisje Anna.
 |
| Eigen foto's |
 |
| Eigen foto's |
En dan was het tijd voor het avondtoilet, een verhaaltje voor het slapengaan en een nachtzoen.
Nadat ik de tafel had afgeruimd en de vaatwasser gevuld, kreeg ik eindelijk wat tijd om te lezen tot wanneer dochterlief thuiskwam met schoonzoon die ze, na haar les, in Zaventem was gaan afhalen van een zakenreis.
Iets over 24 uur waren Roger en ik terug thuis.
dinsdag 14 mei 2019
Over Bruno
Ik had het over hem toen.
Maar ik vroeg me al een hele tijd af of hij geen mentalist was, of telepaat?
En deze avond, heel laat, kreeg ik de bevestiging dat hij berichten krijgt van overgeganen.
Hij is wel voorzichtig, want hij wil niet de naam "medium" krijgen. Hij zei ook dat er iets is voor en na ons leven hier, wat wetenschappers nog niet ontdekt hebben.
Maar ik vroeg me al een hele tijd af of hij geen mentalist was, of telepaat?
En deze avond, heel laat, kreeg ik de bevestiging dat hij berichten krijgt van overgeganen.
Hij is wel voorzichtig, want hij wil niet de naam "medium" krijgen. Hij zei ook dat er iets is voor en na ons leven hier, wat wetenschappers nog niet ontdekt hebben.
Afspraak in Leuven in plaats van in Sint-Truiden na brand in seinkast
Vandaag hadden we met vriend Karel afgesproken in Sint-Truiden. Deze ochtend belde hij ons echter op: of we niet naar Leuven kwamen, want na de brand in een seinkast waren er problemen met het spoorverkeer.
Wij dus naar daar. We pikten Karel op aan zijn flat, gingen samen eten in de Engelenburcht in Tildonk (weer heel lekker), genoten daarna een hele poos van de zon op het binnenterras voor we naar Café Maritime reden.
Daar bestelden we een biertje (Karel nam een ijsje) in de tuin waar enkele schapen rondliepen. Het was er zo gezellig dat we besloten volgende keer daar te komen eten (het is daar ook goedkoper dan in de Engelenburcht).
Uiteindelijk reden we naar het Arenbergkasteel waar we nog een flinke wandeling maakten in het park en de kruidentuin bezochten. Een beetje verwaarloosd maar zo interessant (Karel weet heel veel over planten).
Na nog twee consumpties (koffie, thee, water en voor mij een schotel kaas en salami die ik met de mannen deelde en die als avondmaal fungeerde) reden we Karel rond 20:30 uur naar huis. Een klein uur later waren wij terug in Haspengouw.
Een heel aangename dag (ook dankzij het mooie weer) met boeiende conversaties over literatuur, politiek en zelfs geneeskunde (Karel had een televisie-uitzending gezien waarin de gevaren van Statines werden onderstreept), veel herinneringen (onder andere aan Karels vriendin Colette en aan zijn broer Dirk - allebei zaliger) maar vrij duur voor ons beperkt pensioen. Zulke dag kunnen we ons zeker niet elke week permitteren.
Deze avond aarzelde Roger om zijn Statines te slikken. Erg hé: ik praat hem al jaren over de gevaren ervan maar naar mij luisterde hij nooit!
Het toeval wil dat ik deze avond ergens las dat omega 3-vetzuren eigenlijk Statines kunnen vervangen (en op andere plekken lees ik dat een hoog cholesterolgehalte eigenlijk helemaal geen kwaad kan, dat het gevaar ligt in de cholesterol die samen met kalk gaat proberen de gevolgen van ontstekingen in de bloedvaten te genezen). Ik ben geneigd dat van die ongevaarlijke cholesterol te geloven... maar het is inderdaad zo dat omega 3-vetzuren (in tegenstelling tot omega 6- vetzuren) ontstekingen tegengaan... en minder ontstekingen betekent ook minder cholesterol die zich gaat vastkleven aan de wanden van de bloedvaten.
Wij dus naar daar. We pikten Karel op aan zijn flat, gingen samen eten in de Engelenburcht in Tildonk (weer heel lekker), genoten daarna een hele poos van de zon op het binnenterras voor we naar Café Maritime reden.
Daar bestelden we een biertje (Karel nam een ijsje) in de tuin waar enkele schapen rondliepen. Het was er zo gezellig dat we besloten volgende keer daar te komen eten (het is daar ook goedkoper dan in de Engelenburcht).
 |
| Eigen foto's |
 |
| Eigen foto's |
Een heel aangename dag (ook dankzij het mooie weer) met boeiende conversaties over literatuur, politiek en zelfs geneeskunde (Karel had een televisie-uitzending gezien waarin de gevaren van Statines werden onderstreept), veel herinneringen (onder andere aan Karels vriendin Colette en aan zijn broer Dirk - allebei zaliger) maar vrij duur voor ons beperkt pensioen. Zulke dag kunnen we ons zeker niet elke week permitteren.
Deze avond aarzelde Roger om zijn Statines te slikken. Erg hé: ik praat hem al jaren over de gevaren ervan maar naar mij luisterde hij nooit!
Het toeval wil dat ik deze avond ergens las dat omega 3-vetzuren eigenlijk Statines kunnen vervangen (en op andere plekken lees ik dat een hoog cholesterolgehalte eigenlijk helemaal geen kwaad kan, dat het gevaar ligt in de cholesterol die samen met kalk gaat proberen de gevolgen van ontstekingen in de bloedvaten te genezen). Ik ben geneigd dat van die ongevaarlijke cholesterol te geloven... maar het is inderdaad zo dat omega 3-vetzuren (in tegenstelling tot omega 6- vetzuren) ontstekingen tegengaan... en minder ontstekingen betekent ook minder cholesterol die zich gaat vastkleven aan de wanden van de bloedvaten.
maandag 13 mei 2019
Bijna-doodervaring
Nee, ikzelf heb het nog niet meegemaakt!
Maar ik keek deze avond laat op mijn pc-scherm nog even naar dit (nadat Roger en ik eerst samen naar een politiefilm hadden gekeken).
Het was weer boeiend, en weer ging het over een soort kosmisch bewustzijn waar ons lichamelijk brein mee verbonden zou zijn.
Verteld door een osteopate die het zelf heeft meegemaakt na een verkrachting en moordpoging. Ze vergelijkt het "uittreden" met een geboorte en dat doet me dan weer denken aan sommige dromen van mij.
Ze vertelt ook dat ze tijdens het "dood zijn" alles wist over alles en ongelooflijk blij was met het feit dat ze in deze tijd en ruimte "even" een "ik" was geweest. Wat me weer deed denken aan wat ik meemaakte na de eerste operatie die ik moest ondergaan (volgens mij op 2 en half jaar). Toen ik wakker werd, besefte ik ineens dat ik een individu was.
Maar de vrouw naar wier video ik keek, besefte ook, tijdens die bijna- doodervaring dat ze stilaan opgenomen werd in een alles omvattend bewustzijn. Vol liefde. En dat lees of hoor/zie ik telkens weer in dat soort video's of teksten.
Alleen heb ik nog nooit iets gelezen of gehoord van mensen die dat stadium voorbij zijn. Behalve bij Bruno dan...
En dan lijkt het contact heel moeilijk te worden!
Maar ik keek deze avond laat op mijn pc-scherm nog even naar dit (nadat Roger en ik eerst samen naar een politiefilm hadden gekeken).
Het was weer boeiend, en weer ging het over een soort kosmisch bewustzijn waar ons lichamelijk brein mee verbonden zou zijn.
Verteld door een osteopate die het zelf heeft meegemaakt na een verkrachting en moordpoging. Ze vergelijkt het "uittreden" met een geboorte en dat doet me dan weer denken aan sommige dromen van mij.
Ze vertelt ook dat ze tijdens het "dood zijn" alles wist over alles en ongelooflijk blij was met het feit dat ze in deze tijd en ruimte "even" een "ik" was geweest. Wat me weer deed denken aan wat ik meemaakte na de eerste operatie die ik moest ondergaan (volgens mij op 2 en half jaar). Toen ik wakker werd, besefte ik ineens dat ik een individu was.
Maar de vrouw naar wier video ik keek, besefte ook, tijdens die bijna- doodervaring dat ze stilaan opgenomen werd in een alles omvattend bewustzijn. Vol liefde. En dat lees of hoor/zie ik telkens weer in dat soort video's of teksten.
Alleen heb ik nog nooit iets gelezen of gehoord van mensen die dat stadium voorbij zijn. Behalve bij Bruno dan...
En dan lijkt het contact heel moeilijk te worden!
Vertaalgeheugen
Wekelijkse boodschappen vandaag.
Ik maak dan een lijstje nadat ik, rekening houdend met wat ik nog in huis heb, een menu heb opgesteld voor de hele week. Dat betekent dat ik in feite vrij snel klaar ben met die boodschappen maar in de praktijk is dat niet zo. Roger wil in de winkels rondlopen (goed voor zijn gezondheid natuurlijk) en geregeld wil hij iets kopen dat niet op mijn lijstje voorkomt... waardoor ik soms mijn weekmenu ter plaatse moet aanpassen.
Maar eigenlijk wilde ik het hier over iets anders hebben. Nog voor die boodschappen werkte ik een dik uur aan een vertaling.
Onlangs, nadat mijn pc allerlei updates had geïnstalleerd, bleek mijn vertaalgeheugen "Wordfast" niet meer gekoppeld te zijn aan Word. Voor die updates werkte ik altijd met Wordfast: zo kon ik de klant een korting geven naargelang hoeveel herhalingen de tekst bevatte of hoeveel regels al in een vroegere vertaling voorkwamen.
Vandaag (en daar heb ik toch ook bijna een uur aan besteed) wilde ik, voor ik begon te vertalen, toch even zoeken of ik die Wordfast terugvond op mijn pc en of ik dat vertaalgeheugen weer kon koppelen aan Word. Het is me gelukt maar.... het geheugen herkende geen enkele zin (hoewel ik pertinent weet dat er zinnen bij waren die ik al heel vaak heb vertaald). Heel vervelend is dat!
Ik maak dan een lijstje nadat ik, rekening houdend met wat ik nog in huis heb, een menu heb opgesteld voor de hele week. Dat betekent dat ik in feite vrij snel klaar ben met die boodschappen maar in de praktijk is dat niet zo. Roger wil in de winkels rondlopen (goed voor zijn gezondheid natuurlijk) en geregeld wil hij iets kopen dat niet op mijn lijstje voorkomt... waardoor ik soms mijn weekmenu ter plaatse moet aanpassen.
Maar eigenlijk wilde ik het hier over iets anders hebben. Nog voor die boodschappen werkte ik een dik uur aan een vertaling.
Onlangs, nadat mijn pc allerlei updates had geïnstalleerd, bleek mijn vertaalgeheugen "Wordfast" niet meer gekoppeld te zijn aan Word. Voor die updates werkte ik altijd met Wordfast: zo kon ik de klant een korting geven naargelang hoeveel herhalingen de tekst bevatte of hoeveel regels al in een vroegere vertaling voorkwamen.
Vandaag (en daar heb ik toch ook bijna een uur aan besteed) wilde ik, voor ik begon te vertalen, toch even zoeken of ik die Wordfast terugvond op mijn pc en of ik dat vertaalgeheugen weer kon koppelen aan Word. Het is me gelukt maar.... het geheugen herkende geen enkele zin (hoewel ik pertinent weet dat er zinnen bij waren die ik al heel vaak heb vertaald). Heel vervelend is dat!
zondag 12 mei 2019
Moederdag
Het was Moederdag vandaag en ik wist het niet.
Omdat wij nooit meevieren met zulke commerciële feesten.
Ik hoorde en las het wel overal na onze brunch... en ik dacht: 'Wat heb ik Hendrik en Debby gisteren toch aangedaan door ze te vragen bij Nany langs te komen, terwijl ze vandaag al naar Debby's ouders moesten gaan' (want Wiemla, moeder van Debby, viert die Moederdag wel).
Ik mailde dus naar Hendrik en hij antwoordde me dat Debby inderdaad naar haar moeder was maar dat hij was thuisgebleven. 'En trouwens', voegde hij daar aan toe, 'Het is niet eens echt Moederdag vandaag. Ja, oké, de nieuwlichterige commerciële parking-variant, maar de echte Moederdag is op 15 augustus hé'. Hendrik is immers Antwerpenaar hé!
Ik vroeg me op deze rustige zondag echter wel even af hoe de kinderen zouden reageren als ik ineens wel Moederdag zou beginnen te vieren? Ik vermoed dat ze dat heel vervelend zouden vinden!
Op deze rustgevende zondag kreeg ik wel een telefoontje van een Franstalige nicht, die ik het laatst ontmoette op de begrafenis van de echtgenoot van mijn zus Bie.
Gisteren waren we immers ook uitgenodigd op een feest ter gelegenheid van de 90ste verjaardag van een aangetrouwde oom van mij en van de 80 jaar van zijn tweede echtgenote (niet mijn tante, want die oom is weduwnaar van mijn vaders zus).
Maar wij waren niet vrij. Nichtje (ze is 11 jaar jonger dan ik) had gehoopt ons daar te ontmoeten en was dus ontgoocheld. Of we eens konden afspreken, samen met haar vader (de jongste broer van mijn vader, nu, evenals Nany, 88 jaar oud) bij mijn moeder, samen met mijn zus, broer en schoonzus - nichtje is zelf enig kind: toen ze amper één jaar was, stierf haar moeder aan de gevolgen van een gasontploffing.
Ik beloofde na te denken over een kleine reünie, nichtje wenste me nog een fijne Moederdag, was heel verwonderd over het feit dat wij daar niet aan meedoen en zei me dat ze meteen naar Nany zou bellen.
Wat ze ook deed blijkbaar, want kort daarop kregen we een telefoontje van Nany. Details over hun conversatie ken ik niet, want eigenaardig genoeg praatte mijn moeder alleen met Roger deze keer!
Omdat wij nooit meevieren met zulke commerciële feesten.
Ik hoorde en las het wel overal na onze brunch... en ik dacht: 'Wat heb ik Hendrik en Debby gisteren toch aangedaan door ze te vragen bij Nany langs te komen, terwijl ze vandaag al naar Debby's ouders moesten gaan' (want Wiemla, moeder van Debby, viert die Moederdag wel).
Ik mailde dus naar Hendrik en hij antwoordde me dat Debby inderdaad naar haar moeder was maar dat hij was thuisgebleven. 'En trouwens', voegde hij daar aan toe, 'Het is niet eens echt Moederdag vandaag. Ja, oké, de nieuwlichterige commerciële parking-variant, maar de echte Moederdag is op 15 augustus hé'. Hendrik is immers Antwerpenaar hé!
Ik vroeg me op deze rustige zondag echter wel even af hoe de kinderen zouden reageren als ik ineens wel Moederdag zou beginnen te vieren? Ik vermoed dat ze dat heel vervelend zouden vinden!
Op deze rustgevende zondag kreeg ik wel een telefoontje van een Franstalige nicht, die ik het laatst ontmoette op de begrafenis van de echtgenoot van mijn zus Bie.
Gisteren waren we immers ook uitgenodigd op een feest ter gelegenheid van de 90ste verjaardag van een aangetrouwde oom van mij en van de 80 jaar van zijn tweede echtgenote (niet mijn tante, want die oom is weduwnaar van mijn vaders zus).
Maar wij waren niet vrij. Nichtje (ze is 11 jaar jonger dan ik) had gehoopt ons daar te ontmoeten en was dus ontgoocheld. Of we eens konden afspreken, samen met haar vader (de jongste broer van mijn vader, nu, evenals Nany, 88 jaar oud) bij mijn moeder, samen met mijn zus, broer en schoonzus - nichtje is zelf enig kind: toen ze amper één jaar was, stierf haar moeder aan de gevolgen van een gasontploffing.
Ik beloofde na te denken over een kleine reünie, nichtje wenste me nog een fijne Moederdag, was heel verwonderd over het feit dat wij daar niet aan meedoen en zei me dat ze meteen naar Nany zou bellen.
Wat ze ook deed blijkbaar, want kort daarop kregen we een telefoontje van Nany. Details over hun conversatie ken ik niet, want eigenaardig genoeg praatte mijn moeder alleen met Roger deze keer!
zaterdag 11 mei 2019
Eigenlijk spannender dan een film...
... de documentaire waar ik deze avond laat nog naar keek op mijn pc!
En dat verklaart volgens mij ook waarom ik zo traag verder lees in "Qu'elle était belle ma vallée". Omdat je daarin niet enkel een verhaal leest maar dat het ook een soort (heel poëtisch geschreven) documentaire is over een bepaalde gemeenschap in Wales. Ik vind die 497 bladzijden kleine druk zo boeiend dat ik er liefst zo laat mogelijk afscheid wil van nemen!
Idem dus met deze "film". Die zegt veel meer dan fictie kan produceren!
En dat verklaart volgens mij ook waarom ik zo traag verder lees in "Qu'elle était belle ma vallée". Omdat je daarin niet enkel een verhaal leest maar dat het ook een soort (heel poëtisch geschreven) documentaire is over een bepaalde gemeenschap in Wales. Ik vind die 497 bladzijden kleine druk zo boeiend dat ik er liefst zo laat mogelijk afscheid wil van nemen!
Idem dus met deze "film". Die zegt veel meer dan fictie kan produceren!
Feestje voor Nany
Het was een heel klein feestje, maar wel gezellig.
Roger en ik trokken kort na de middag nog eens naar het Antwerpse. Eerst een bezoekje aan mijn vriendin en vroegere klasgenote Denise. Letterlijk "bezoekje", want we bleven er nog geen uur: zus Bie, haar zoon en schoondochter wachtten immers op ons bij mijn moeder Nany die gisteren verjaarde.
Ik was heel blij iedereen eindelijk nog eens terug te zien! Iets later kwamen ook Hendrik en Debby bij Nany aan. Ook Hendrik leek heel blij zijn neef (in de betekenis van "cousin") weer te zien. De vier jongeren bleken trouwens veel nieuwtjes uit te wisselen te hebben.
Zus had voor taart gezorgd. Heel lekkere... maar Roger en ik hebben er maar een heel klein stuk van gegeten.
Na een paar uurtjes gezellig praten, besloten we samen ergens (niet te duur) te gaan eten. Roger stelde Colmar voor; zus, neef en zijn partner leken de Lunch Garden te verkiezen. Voor mij was het eender... en eigenlijk had zus gelijk, want ik veronderstel dat je bij de Colmar niet gemakkelijk onaangekondigd een tafel vindt voor 8, terwijl dat in de Lunch Garden geen probleem was. Komt daarbij dat je daar precies kunt kiezen wat je eet (voor Roger en mij was dat een beetje "filet américain" en vrij veel groenten).
Rond 20 uur namen we afscheid van zus Bie, neef en zijn partner, van Hendrik en Debby die vlakbij de tram naar centrum Antwerpen zouden nemen, reden we Nany naar huis om daarna terug naar Haspengouw te keren.
De aangekondigde regen hebben we niet gekregen, het was ook minder koud dan voorspeld, maar tijd voor een wandeling hebben we niet gevonden!
Roger en ik trokken kort na de middag nog eens naar het Antwerpse. Eerst een bezoekje aan mijn vriendin en vroegere klasgenote Denise. Letterlijk "bezoekje", want we bleven er nog geen uur: zus Bie, haar zoon en schoondochter wachtten immers op ons bij mijn moeder Nany die gisteren verjaarde.
Ik was heel blij iedereen eindelijk nog eens terug te zien! Iets later kwamen ook Hendrik en Debby bij Nany aan. Ook Hendrik leek heel blij zijn neef (in de betekenis van "cousin") weer te zien. De vier jongeren bleken trouwens veel nieuwtjes uit te wisselen te hebben.
Zus had voor taart gezorgd. Heel lekkere... maar Roger en ik hebben er maar een heel klein stuk van gegeten.
Na een paar uurtjes gezellig praten, besloten we samen ergens (niet te duur) te gaan eten. Roger stelde Colmar voor; zus, neef en zijn partner leken de Lunch Garden te verkiezen. Voor mij was het eender... en eigenlijk had zus gelijk, want ik veronderstel dat je bij de Colmar niet gemakkelijk onaangekondigd een tafel vindt voor 8, terwijl dat in de Lunch Garden geen probleem was. Komt daarbij dat je daar precies kunt kiezen wat je eet (voor Roger en mij was dat een beetje "filet américain" en vrij veel groenten).
Rond 20 uur namen we afscheid van zus Bie, neef en zijn partner, van Hendrik en Debby die vlakbij de tram naar centrum Antwerpen zouden nemen, reden we Nany naar huis om daarna terug naar Haspengouw te keren.
De aangekondigde regen hebben we niet gekregen, het was ook minder koud dan voorspeld, maar tijd voor een wandeling hebben we niet gevonden!
vrijdag 10 mei 2019
"Faculteit" of "kunst"?
Toen ik met Nany belde deze middag was ze zoals steeds heel spraakzaam (buiten praten over het verwachte bezoek van mijn vriendin en over wat een vrouw allemaal moet doen in een huishouden, had ze het over de zorgen die ze zich maakte over toekomstige gebeurtenissen, bijvoorbeeld Elena's eerste communie).
Elena doet inderdaad binnenkort haar eerste communie; wij halen de dag daarvoor Nany naar hier zodat ze op de bewuste dag met ons kan meerijden naar het Leuvense. Dus moet Nany zich in feite over niets zorgen maken.
En toch dus. Nany wil me, de volgende keer dat we haar ontmoeten (en dat is niet die dag voor de communie van Elena) een kaartje meegeven voor Elena. 'Want je weet nooit wat er kan gebeuren. Ik kan ziek worden, ik kan doodvallen, jij kunt ziek vallen, Roger kan een been breken. Dus heb ik liever dat je dat kaartje al bezorgt aan jouw dochter zodat Elena dat zeker krijgt, wat er ook gebeurt*', zei ze aan telefoon.
En... die constante bezorgdheid voor wat komen kan, die ik eigenlijk vervelend vind, herken ik in mezelf: zo moeder zo dochter zeker?
Op het vorige Paasfeest, sprak ik daarover met Zeger van wie ik toen de rust bewonderde.
Zeger heeft immers de studio, die hij huurde, gekocht (dat is het goede nieuws waar ik al een hele poos geleden over schreef) en uiteraard moet hij nu, als eigenaar, zorgen voor enkele aanpassingen die geld gaan kosten. Hij zei echter dat hij zich de zorgen voor later nu nog niet aantrekt.
Ik zei toen spontaan dat ik zijn "faculteit" om daar rustig onder te blijven bewonderde... waarna iedereen even zweeg (waarschijnlijk, dacht ik nadat Hendrik eindelijk antwoordde, omdat niemand begreep wat ik bedoelde). Want Hendrik zei na een poosje: 'Faculteit is hier niet het juiste woord, mama!'
Oei, dacht ik! Verkeerde vertaling dus (want, inderdaad, ik dacht toen even in het Frans, en in die taal moest ik wel het woord "faculté" gebruiken).
Wel, ik ben nog steeds aan het nadenken hoe ik dat moet zeggen in het Nederlands!
Ik weet al wel dat ik blijkbaar hetzelfde gebrek heb als mijn moeder: mij (vaak) onnodig zorgen op voorhand maken, maar ik weet nog niet hoe je dat noemt, de kunst van iemand die je bewondert omdat hij zulke zorgen bewust of niet voor zich uit schuift?
Ha, ik heb het (en dat was mijn bedoeling eigenlijk): door deze tekst volledig in het Nederlands te schrijven, zonder vertaling enzovoort, gebruikte ik spontaan het woord "kunst".
Ziezo, weer de vertaling van een woord vrij spontaan gevonden (maar binnenkort hoeven we dus misschien niet meer te vertalen?).
* Nany heeft ook gezorgd (via dochterlief) dat haar cadeau voor Elena al ter plaatse is.
Elena doet inderdaad binnenkort haar eerste communie; wij halen de dag daarvoor Nany naar hier zodat ze op de bewuste dag met ons kan meerijden naar het Leuvense. Dus moet Nany zich in feite over niets zorgen maken.
En toch dus. Nany wil me, de volgende keer dat we haar ontmoeten (en dat is niet die dag voor de communie van Elena) een kaartje meegeven voor Elena. 'Want je weet nooit wat er kan gebeuren. Ik kan ziek worden, ik kan doodvallen, jij kunt ziek vallen, Roger kan een been breken. Dus heb ik liever dat je dat kaartje al bezorgt aan jouw dochter zodat Elena dat zeker krijgt, wat er ook gebeurt*', zei ze aan telefoon.
En... die constante bezorgdheid voor wat komen kan, die ik eigenlijk vervelend vind, herken ik in mezelf: zo moeder zo dochter zeker?
Op het vorige Paasfeest, sprak ik daarover met Zeger van wie ik toen de rust bewonderde.
Zeger heeft immers de studio, die hij huurde, gekocht (dat is het goede nieuws waar ik al een hele poos geleden over schreef) en uiteraard moet hij nu, als eigenaar, zorgen voor enkele aanpassingen die geld gaan kosten. Hij zei echter dat hij zich de zorgen voor later nu nog niet aantrekt.
Ik zei toen spontaan dat ik zijn "faculteit" om daar rustig onder te blijven bewonderde... waarna iedereen even zweeg (waarschijnlijk, dacht ik nadat Hendrik eindelijk antwoordde, omdat niemand begreep wat ik bedoelde). Want Hendrik zei na een poosje: 'Faculteit is hier niet het juiste woord, mama!'
Oei, dacht ik! Verkeerde vertaling dus (want, inderdaad, ik dacht toen even in het Frans, en in die taal moest ik wel het woord "faculté" gebruiken).
Wel, ik ben nog steeds aan het nadenken hoe ik dat moet zeggen in het Nederlands!
Ik weet al wel dat ik blijkbaar hetzelfde gebrek heb als mijn moeder: mij (vaak) onnodig zorgen op voorhand maken, maar ik weet nog niet hoe je dat noemt, de kunst van iemand die je bewondert omdat hij zulke zorgen bewust of niet voor zich uit schuift?
Ha, ik heb het (en dat was mijn bedoeling eigenlijk): door deze tekst volledig in het Nederlands te schrijven, zonder vertaling enzovoort, gebruikte ik spontaan het woord "kunst".
Ziezo, weer de vertaling van een woord vrij spontaan gevonden (maar binnenkort hoeven we dus misschien niet meer te vertalen?).
* Nany heeft ook gezorgd (via dochterlief) dat haar cadeau voor Elena al ter plaatse is.
Vroeger
Ik heb zopas (ook overdag heb ik daar even tijd aan besteed) nog enkele bladzijden uit mijn jeugddagboeken overgetypt. Het is niet altijd plezant maar vaak wel heel boeiend om te lezen hoe ik op mijn 16 jaar tegen bepaalde zaken aankeek. En verrassend ook over hoeveel zaken ik mijn mening heb herzien in de loop van mijn leven!
Eindelijk is het gras afgereden!
Er valt niet veel te vertellen over deze dag, tenzij dat mijn moeder Nany vandaag 88 jaar werd. Ik belde haar op terwijl ik de keuken schoonmaakte en we hadden een interessante conversatie over de taken van een huisvrouw! 😏 En ze keek vol verwachting uit naar het bezoek van mijn vriendin en haar partner!
Terwijl ik dus de keuken schoonmaakte, heeft Roger eindelijk het gras afgereden (we werden gespaard van regen vandaag). Dat gaf hem meer dan voldoende beweging dus drong ik daarna niet aan op een wandeling ondanks het relatief mooie weer.
 |
| Eigen foto |
O ja, deze avond heb ik deze heel interessante documentaire over de ziekte van Alzheimer bekeken. Daarna sprak Roger (die uiteraard ook weer aan zijn pc zat) me over deze vertaaltool. Als het inderdaad zo goed werkt als het filmpje laat uitschijnen, zijn binnenkort ook tolken overbodig!
donderdag 9 mei 2019
Huishouden en werkgroep WO I/II Heers
Vandaag heb ik nog eens de vroegere kamer van Zeger onder handen genomen. Omdat Nany daar binnenkort weer een paar nachten slaapt. En nee, dat is niet volgend weekend, dus die kamer zal ik nog heel even moeten controleren - vooral op spinnenwebben, want Nany heeft een hekel aan die beestjes - voordat we haar gaan halen.
Wat was het toch gemakkelijker toen mijn rug me toeliet een heel (groot) huis op één of hoogstens twee dagen schoon te krijgen!
Morgen bijvoorbeeld wil ik de keuken een beurt geven, wat eerst was gepland voor volgende week woensdag; maar die dag hebben we een andere, belangrijke afspraak aangenomen. dus heb ik dat maar gewijzigd in onze planning.
Dat betekent dus dat ik volgende week geen tijd zal hebben om die keuken nog eens onder handen te nemen (omdat we op de enkele vrije dagen die zullen overschieten andere kamers moeten schoonmaken natuurlijk: mijn rug kan maar één kamer per dag aan).
Eigenlijk stond eerst in onze agenda voor morgen: "Even langs V. en T. en naar Marie-Claire gaan?" maar dat zal ik dus weer maar even uitstellen.
Roger wilde het gras afrijden... maar het begon weer te regenen. Dat is dus ook weer uitgesteld.
En dan hadden we een vergadering van de werkgroep WO I/II Heers. Normaal gezien vergaderen we 's ochtends maar Michel M. had gevraagd of dat later kon, wegens te veel verplichtingen in de voormiddag. Dus hadden we de vergadering verlaat... en raad eens wie niet aanwezig was? Michel !
Ook Jef V. was er niet, maar, dat hadden Roger en ik al vernomen van zijn vrouw op het feest van Maj en Charlie, hij heeft zijn heup gebroken na een val met zijn fiets!
Het was een vruchtbare vergadering maar... we hebben volgens mij nog jaren werk voor de boeg voor we eventueel aan het schrijven van een boek over Wereldoorlog II in Heers toe zijn!
Ach, zo blijven we bezig met interessante zaken hé!
Wat was het toch gemakkelijker toen mijn rug me toeliet een heel (groot) huis op één of hoogstens twee dagen schoon te krijgen!
Morgen bijvoorbeeld wil ik de keuken een beurt geven, wat eerst was gepland voor volgende week woensdag; maar die dag hebben we een andere, belangrijke afspraak aangenomen. dus heb ik dat maar gewijzigd in onze planning.
Dat betekent dus dat ik volgende week geen tijd zal hebben om die keuken nog eens onder handen te nemen (omdat we op de enkele vrije dagen die zullen overschieten andere kamers moeten schoonmaken natuurlijk: mijn rug kan maar één kamer per dag aan).
Eigenlijk stond eerst in onze agenda voor morgen: "Even langs V. en T. en naar Marie-Claire gaan?" maar dat zal ik dus weer maar even uitstellen.
Roger wilde het gras afrijden... maar het begon weer te regenen. Dat is dus ook weer uitgesteld.
En dan hadden we een vergadering van de werkgroep WO I/II Heers. Normaal gezien vergaderen we 's ochtends maar Michel M. had gevraagd of dat later kon, wegens te veel verplichtingen in de voormiddag. Dus hadden we de vergadering verlaat... en raad eens wie niet aanwezig was? Michel !
Ook Jef V. was er niet, maar, dat hadden Roger en ik al vernomen van zijn vrouw op het feest van Maj en Charlie, hij heeft zijn heup gebroken na een val met zijn fiets!
Het was een vruchtbare vergadering maar... we hebben volgens mij nog jaren werk voor de boeg voor we eventueel aan het schrijven van een boek over Wereldoorlog II in Heers toe zijn!
Ach, zo blijven we bezig met interessante zaken hé!
woensdag 8 mei 2019
Over onze slaapzakken en de belastingaangifte
Lang geleden sliepen we op reis in "dekenslaapzakken" die aan elkaar geritst waren. Zalig was dat! Toen die versleten waren (ik heb het hier ook over jaren geleden), kochten we mummieslaapzakken (omdat we geen andere vonden) maar al de jaren dat we daarmee op reis gingen, hadden we heimwee naar onze dekenslaapzakken. Maar ja, slaapzakken zijn vrij duur...
Tijdens onze laatste boodschappen echter vonden en kochten we in de Aldi heel degelijke dekenslaapzakken voor een heel schappelijke prijs.
En die wilden we uiteraard uitproberen. We ritsten ze weer aan elkaar en kropen erin de twee vorige nachten. En genoten (nu kan Roger de lakens en dekens niet meer naar zich toe trekken en toch liggen we zo dicht bij of zo ver van elkaar als we willen: heerlijk!).
Deze ochtend bleven we dus nog wat langer dan gewoonlijk in bed liggen en praatten wat. Ik had het onder andere over volgende nacht (tegen onze zin: ik denk er al jaren aan zulke slaapzakken ook gewoon thuis en elke dag te gebruiken) opnieuw onder een dekbed te gaan liggen (of ik moet die slaapzakken al wassen tegen dat we op reis gaan dit jaar) én over de salon die ik vandaag onder handen wilde nemen. 'Ik stofzuig dan wel zoals gewoonlijk', stelde Roger voor. En ik: 'Weet je wat, misschien kun jij beter het gras afrijden en dan zal ik dat stofzuigen wel voor mijn rekening nemen'.
Helaas, tijdens onze brunch (Roger bakte eieren) stelden we vast dat het regende (dat hadden we dus nog niet gemerkt!😊). En het heeft de hele dag geregend: het gras werd dus weer niet afgereden en Roger heeft wel gestofzuigd.
Daarna stelde ik voor "Itsme" te downloaden zodat Roger eindelijk die belastingaangifte kon ondertekenen. Ik zou als eerste proberen maar al gauw bleek dat de enige bankkaart die ik heb niet ondersteund wordt door die app. Dus was Roger aan de beurt. Het leek goed te gaan... tot hij moest wachten op een sms.
Dat is in dit oude huis altijd een probleem. Het gebeurt heel vaak dat sms'en niet lukt, dat we berichten pas veel later aankrijgen (als we het huis verlaten hebben bijvoorbeeld) en weer was het van dat. Dat berichtje kwam maar niet aan. En we verlieten het huis niet (voor een wandeling bijvoorbeeld), want het bleef maar regenen.
Uiteindelijk stelde ik aan Roger voor nog eens te proberen met zijn identiteitskaart in te loggen op de website van de overheid, maar deze keer niet via mijn pc en niet nadat ik het zelf zou geprobeerd hebben. Ik weet echt niet waarom ik dat voorstelde... maar het lukte: hij geraakte er meteen op (weliswaar weer via Internet Explorer) en, nadat ik hem had helpen zoeken naar onze aangifte, heeft hij die heel gemakkelijk kunnen ondertekenen.
Weer een zorg minder... tot volgend jaar...
O nee, ik denk er ineens aan: Roger moet nog zorgen voor de belastingaangifte van Heemkunde Groot Heers en vorig jaar heeft hij daar zelfs de hulp van een belastingambtenaar moeten voor inroepen!
Tijdens onze laatste boodschappen echter vonden en kochten we in de Aldi heel degelijke dekenslaapzakken voor een heel schappelijke prijs.
En die wilden we uiteraard uitproberen. We ritsten ze weer aan elkaar en kropen erin de twee vorige nachten. En genoten (nu kan Roger de lakens en dekens niet meer naar zich toe trekken en toch liggen we zo dicht bij of zo ver van elkaar als we willen: heerlijk!).
Deze ochtend bleven we dus nog wat langer dan gewoonlijk in bed liggen en praatten wat. Ik had het onder andere over volgende nacht (tegen onze zin: ik denk er al jaren aan zulke slaapzakken ook gewoon thuis en elke dag te gebruiken) opnieuw onder een dekbed te gaan liggen (of ik moet die slaapzakken al wassen tegen dat we op reis gaan dit jaar) én over de salon die ik vandaag onder handen wilde nemen. 'Ik stofzuig dan wel zoals gewoonlijk', stelde Roger voor. En ik: 'Weet je wat, misschien kun jij beter het gras afrijden en dan zal ik dat stofzuigen wel voor mijn rekening nemen'.
Helaas, tijdens onze brunch (Roger bakte eieren) stelden we vast dat het regende (dat hadden we dus nog niet gemerkt!😊). En het heeft de hele dag geregend: het gras werd dus weer niet afgereden en Roger heeft wel gestofzuigd.
Daarna stelde ik voor "Itsme" te downloaden zodat Roger eindelijk die belastingaangifte kon ondertekenen. Ik zou als eerste proberen maar al gauw bleek dat de enige bankkaart die ik heb niet ondersteund wordt door die app. Dus was Roger aan de beurt. Het leek goed te gaan... tot hij moest wachten op een sms.
Dat is in dit oude huis altijd een probleem. Het gebeurt heel vaak dat sms'en niet lukt, dat we berichten pas veel later aankrijgen (als we het huis verlaten hebben bijvoorbeeld) en weer was het van dat. Dat berichtje kwam maar niet aan. En we verlieten het huis niet (voor een wandeling bijvoorbeeld), want het bleef maar regenen.
Uiteindelijk stelde ik aan Roger voor nog eens te proberen met zijn identiteitskaart in te loggen op de website van de overheid, maar deze keer niet via mijn pc en niet nadat ik het zelf zou geprobeerd hebben. Ik weet echt niet waarom ik dat voorstelde... maar het lukte: hij geraakte er meteen op (weliswaar weer via Internet Explorer) en, nadat ik hem had helpen zoeken naar onze aangifte, heeft hij die heel gemakkelijk kunnen ondertekenen.
Weer een zorg minder... tot volgend jaar...
O nee, ik denk er ineens aan: Roger moet nog zorgen voor de belastingaangifte van Heemkunde Groot Heers en vorig jaar heeft hij daar zelfs de hulp van een belastingambtenaar moeten voor inroepen!
dinsdag 7 mei 2019
42 jaar getrouwd
Normaal doen we niets speciaals die dag, herinneren we ons zelfs niet dat het deze dag gebeurde, maar nadat twee vriendinnen hun huwelijksverjaardag uitbundig vierden, herinnerde ik me ineens heel goed dat Roger en ik op 7 mei 1977 voor de burgerlijke stand huwden.
'Zouden we dit jaar ook niet eens iets speciaals doen?' vroeg ik aan Roger. Hij wist het niet zo goed (en, eerlijk gezegd, ik ook niet, want wat bedoelde ik eigenlijk daarmee? Was het een plotselinge nood aan romantiek? Voor mij is immers een dag zonder verplichtingen met Roger voldoende om gelukkig te zijn).
Het "toeval" wil wel dat we net vandaag een "date" hadden. Ik bedoel dus dat we zouden proberen geen enkele verplichting aan te nemen.
We probeerden dus zelfs niet opnieuw in te loggen op de site van de overheid! Ik kreeg wel een berichtje van mijn vriendin Denise die me aanraadde "Itsme" te downloaden. Ik dacht dat je die app enkel op de gsm kon gebruiken maar ze verzekert mij dat het ook op de pc werkt. Dus misschien toch downloaden morgen of zo.
Na enkele huishoudtaken (ja, ik weet het, ik beschouw dat als verplichtingen... jammer genoeg kan ik niemand betalen om het in onze plaats te doen) besloten we kort na de middag eindelijk nog eens op bezoek te gaan bij "onze familiezieke". Ze had net ook een van haar zussen en haar schoonbroer op bezoek en dat maakte het contact wat gemakkelijker.
Want... die mensen hebben iets dat ik absoluut mis. Ze praten met "onze zieke" zoals ze met een kind praten dat nog niet kan spreken. Met die nuance dat ze wel beseffen dat onze zieke alles begrijpt en ze dus niet eender wat mogen zeggen. Ik kan dat niet. Ik ben al geen prater en ik kan zeker niet speels praten tegen iemand van wie ik weet dat ze eigenlijk heel droevig is ("onze zieke" heeft weer enkele keren geweend) omdat ze niet kan antwoorden. Ik kan niet praten om te praten en in de aanwezigheid van "onze zieke" (ik blijf ze zo noemen als is ze in feite niet meer ziek, ze lijdt enkel aan de gevolgen van haar ziekte) zeg ik dus bijna niets, en gebeurt het contact vooral via aanrakingen en gezichtsuitdrukkingen.
Ik merkte wel dat "onze zieke" toch enkele woordjes meer zei dan de vorige keer. En we bleven iets langer dan anders: toen haar echtgenoot erbij kwam, hadden we elkaar nog veel te vertellen.
We vertrokken naar huis iets later dan 18 uur. Thuis wilde ik onder andere lamsvlees met champignons en paprika klaarmaken maar onderweg (het was heel druk) stelde Roger ineens voor op restaurant te gaan.
Nee, niet zozeer omwille van dat 42 jaar getrouwd zijn. Wel omdat we volgende week in Sint-Truiden afspreken met vriend Karel. En we dan ergens in Sint-Truiden samen iets zullen moeten nuttigen. En dat Karel niet de gemakkelijkste is op dat gebied!😏
We kwamen terecht in "Uno Due". Ik vond het er op het eerste gezicht nogal duur maar uiteindelijk viel dat restaurant heel goed mee. We namen elk een sla voor 24 euro (wat ik dus heel veel geld vond) maar daarbij kregen we vooraf olijven en een soepje en bij het afrekenen een bokaal snoepjes op tafel (waar wij uiteraard niet van geproefd hebben).
De heel lekkere sla was echter zo copieus dat ik amper de helft heb opgekregen. Misschien hadden ze in dat restaurant beter ook een kleinere versie aan een mindere prijs aangeboden?
Maar... ik denk dat "Uno Due" oké zal zijn voor vriend Karel!
Deze avond laat nog gezellig naar een politiefilm gekeken met Roger.
'Zouden we dit jaar ook niet eens iets speciaals doen?' vroeg ik aan Roger. Hij wist het niet zo goed (en, eerlijk gezegd, ik ook niet, want wat bedoelde ik eigenlijk daarmee? Was het een plotselinge nood aan romantiek? Voor mij is immers een dag zonder verplichtingen met Roger voldoende om gelukkig te zijn).
Het "toeval" wil wel dat we net vandaag een "date" hadden. Ik bedoel dus dat we zouden proberen geen enkele verplichting aan te nemen.
We probeerden dus zelfs niet opnieuw in te loggen op de site van de overheid! Ik kreeg wel een berichtje van mijn vriendin Denise die me aanraadde "Itsme" te downloaden. Ik dacht dat je die app enkel op de gsm kon gebruiken maar ze verzekert mij dat het ook op de pc werkt. Dus misschien toch downloaden morgen of zo.
Na enkele huishoudtaken (ja, ik weet het, ik beschouw dat als verplichtingen... jammer genoeg kan ik niemand betalen om het in onze plaats te doen) besloten we kort na de middag eindelijk nog eens op bezoek te gaan bij "onze familiezieke". Ze had net ook een van haar zussen en haar schoonbroer op bezoek en dat maakte het contact wat gemakkelijker.
Want... die mensen hebben iets dat ik absoluut mis. Ze praten met "onze zieke" zoals ze met een kind praten dat nog niet kan spreken. Met die nuance dat ze wel beseffen dat onze zieke alles begrijpt en ze dus niet eender wat mogen zeggen. Ik kan dat niet. Ik ben al geen prater en ik kan zeker niet speels praten tegen iemand van wie ik weet dat ze eigenlijk heel droevig is ("onze zieke" heeft weer enkele keren geweend) omdat ze niet kan antwoorden. Ik kan niet praten om te praten en in de aanwezigheid van "onze zieke" (ik blijf ze zo noemen als is ze in feite niet meer ziek, ze lijdt enkel aan de gevolgen van haar ziekte) zeg ik dus bijna niets, en gebeurt het contact vooral via aanrakingen en gezichtsuitdrukkingen.
Ik merkte wel dat "onze zieke" toch enkele woordjes meer zei dan de vorige keer. En we bleven iets langer dan anders: toen haar echtgenoot erbij kwam, hadden we elkaar nog veel te vertellen.
We vertrokken naar huis iets later dan 18 uur. Thuis wilde ik onder andere lamsvlees met champignons en paprika klaarmaken maar onderweg (het was heel druk) stelde Roger ineens voor op restaurant te gaan.
Nee, niet zozeer omwille van dat 42 jaar getrouwd zijn. Wel omdat we volgende week in Sint-Truiden afspreken met vriend Karel. En we dan ergens in Sint-Truiden samen iets zullen moeten nuttigen. En dat Karel niet de gemakkelijkste is op dat gebied!😏
We kwamen terecht in "Uno Due". Ik vond het er op het eerste gezicht nogal duur maar uiteindelijk viel dat restaurant heel goed mee. We namen elk een sla voor 24 euro (wat ik dus heel veel geld vond) maar daarbij kregen we vooraf olijven en een soepje en bij het afrekenen een bokaal snoepjes op tafel (waar wij uiteraard niet van geproefd hebben).
 |
| Eigen foto |
 |
| Eigen foto |
Maar... ik denk dat "Uno Due" oké zal zijn voor vriend Karel!
Deze avond laat nog gezellig naar een politiefilm gekeken met Roger.
maandag 6 mei 2019
Verloren dag?
Deze maandag voelt echt aan als een verloren dag.
Om te beginnen, na onze brunch (en het nieuws dat het lichaam van het in Merksem verdwenen meisje gevonden werd) weer tevergeefs enkele uren besteed aan die belastingaangifte: telefoneren naar de belastingdienst waar ze weliswaar heel vriendelijk waren maar ons niet echt konden helpen: 'Probeer eens via een andere browser, Firefox bijvoorbeeld... Ha, dat werkt dus ook niet... Tja, ik vermoed dat de site overbelast is... Er zijn nog problemen gemeld... Ik weet het, heel vervelend maar eigenlijk hebben jullie nog tijd genoeg hé. Weet je wat? Probeer morgen of zo nog eens...'
Daarna onze uitgebreide wekelijkse boodschappen, maar eerst een bezoekje aan "onze" garagist op de weg naar Sint-Truiden, die ook voor Subaru 2 zorgde. Subaru 3 moet immers nieuwe banden krijgen en na enkele prijzen online te hebben vergeleken, bleek "onze" garagist de beste. Dat betekent wel dat er volgende week meer dan 600 euro uit onze portemonnee verdwijnt. Weer meer dan zes keer niet naar de kapper gaan voor mij dus!😉
Na die boodschappen die toch enkele uren duurden, voor het avondeten gezorgd. Het is nog steeds heel koud (vandaag haalden we amper 11°C maximum, het regende en er viel zelfs even smeltende sneeuw) en ik dacht dat zuurkool nog wel eens zou smaken. Zuurkool, daar horen aardappelen bij, dus aten we voor de eerste keer sinds het bezoek van broertje nog eens aardappelen.
Gelukkig vond ik toch wat tijd om te lezen na het eten!
Om te beginnen, na onze brunch (en het nieuws dat het lichaam van het in Merksem verdwenen meisje gevonden werd) weer tevergeefs enkele uren besteed aan die belastingaangifte: telefoneren naar de belastingdienst waar ze weliswaar heel vriendelijk waren maar ons niet echt konden helpen: 'Probeer eens via een andere browser, Firefox bijvoorbeeld... Ha, dat werkt dus ook niet... Tja, ik vermoed dat de site overbelast is... Er zijn nog problemen gemeld... Ik weet het, heel vervelend maar eigenlijk hebben jullie nog tijd genoeg hé. Weet je wat? Probeer morgen of zo nog eens...'
Daarna onze uitgebreide wekelijkse boodschappen, maar eerst een bezoekje aan "onze" garagist op de weg naar Sint-Truiden, die ook voor Subaru 2 zorgde. Subaru 3 moet immers nieuwe banden krijgen en na enkele prijzen online te hebben vergeleken, bleek "onze" garagist de beste. Dat betekent wel dat er volgende week meer dan 600 euro uit onze portemonnee verdwijnt. Weer meer dan zes keer niet naar de kapper gaan voor mij dus!😉
Na die boodschappen die toch enkele uren duurden, voor het avondeten gezorgd. Het is nog steeds heel koud (vandaag haalden we amper 11°C maximum, het regende en er viel zelfs even smeltende sneeuw) en ik dacht dat zuurkool nog wel eens zou smaken. Zuurkool, daar horen aardappelen bij, dus aten we voor de eerste keer sinds het bezoek van broertje nog eens aardappelen.
Gelukkig vond ik toch wat tijd om te lezen na het eten!