Alles (of toch bijna) valt in het water

We hadden bezoekplannen voor het weekend maar weer kunnen ze niet doorgaan: andere verplichtingen voor sommigen, besmettingen, ziektes, kortom alles valt in het water. Ook Nany, die we planden zondag te bezoeken, zal wat langer dan voorzien moeten wachten op ons bezoek. Ik heb onze en haar vrienden Lily en Roger ervan op de hoogte gebracht en we hebben een nieuwe afspraak gemaakt. 

Uiteraard gaan wij ons daarom niet vervelen maar het is jammer.

Vandaag vernomen (van dochterlief en Eva die ook even aan telefoon kwam - de twee anderen waren buiten aan het spelen) dat de kindjes alle drie heel goede resultaten hebben behaald en dat ze volop beginnen te genieten van hun vakantie. We zullen ze wel nog niet ontmoeten de eerste weken en dus moet ik nog een poosje wachten op het boekje van Elena. Haar meester, vriendinnen en Matthias hebben al wel een exemplaar gekregen en Matthias heeft het in één ruk uitgelezen, zo spannend vond hij het! 

Proefpersoon

Toen ik naar Nany belde vandaag dacht ze nog steeds dat ze naar "een andere maar toch dezelfde kamer was verhuisd". En weer vroeg ze zich af of de persoon die ze vandaag verwachtte de kamer zou vinden. Die bezoekster, een vroegere buurvrouw van Nany, ken ik vrij goed, want vroeger ontmoette ik haar af en toe als we Nany gingen bezoeken op haar flat. Ze kwam de kamer van Nany binnen tijdens ons telefoontje en Nany gaf ze mij even door. 

Ik vernam dat die buurvrouw al meer dan 13 jaar aan dezelfde aandoening lijdt als ik en bijna drie jaar hetzelfde medicijn als ik slikte zonder heel opvallend resultaat. Toen werd haar voorgesteld mee te doen aan een studie over een nieuw medicijn, dat tien jaar zou duren. Dat medicament bleek bij haar meteen aan te slaan. Sinds kort is de studie afgerond en zij slikt het medicijn verder maar het is nog zo duur op de markt dat het praktisch nooit wordt voorgeschreven (zij kan het kopen aan een heel sterk gereduceerde prijs - 12 euro in plaats van 1000 euro per maand). Hoewel de officiële prijs voor ons onbetaalbaar zou zijn, was ik heel fel geïnteresseerd en ik vroeg haar dus hoe dat medicijn heet. Dat wist ze jammer genoeg niet (wel eigenaardig, vind ik maar ja, misschien gaat het er zo aan toe als je proefpersoon bent?).

Ik weet dus dat er een nieuw, voorlopig nog heel duur, medicament op de markt is, maar niet hoe het heet. Jammer.

Toen ik Nany weer aan telefoon kreeg, had die haast om onze conversatie te beëindigen: ze had immers heel veel te vertellen aan haar vroegere buurvrouw!

Ik begin Nany's denkwijze een beetje te begrijpen

Tijdens mijn telefoongesprek met Nany deze middag vertelde ze me dat ze vandaag het bezoek verwachtte van de dochters van "tante" José (wat ik wist) en dat ze zich zorgen maakte: zouden die dames haar nieuwe kamer vinden?

Want Nany "was weer verhuisd". Ik luisterde met veel aandacht naar haar verhaal over die "verhuizing" en begon heel veel zaken van vroeger te begrijpen. Deze keer was het na het middageten dat ze besefte dat ze verhuisd was, nadat ze de "straat" (de gang - blijkbaar noemen de bewoners die gangen vaak "straten" onder elkaar) naar haar "huis" (haar kamer) niet meteen vond. Ze wist nog dat ze de "tram" had moeten nemen (ondertussen heb ik uit andere conversaties begrepen dat men daar al grappend de lift een "tram" noemt, misschien een beetje zoals hier in Vlaanderen wordt gezegd dat je de "tram naar bed neemt" als je daarvoor de trap moet opgaan). Maar dan was er iemand die haar had begeleid en haar op een zeker moment op de naam van de "straat" wees waar ze inliepen.  Hij had gezegd: 'Herken je die naam niet?' (de gangen hebben namen in het rusthuis). Nee, Nany herkende de naam niet maar 'je weet, ik onthoud heel slecht de laatste tijd hé!'. En dan kwam ze in een "huis" terecht dat helemaal was zoals haar vroeger "huis", met alle foto's op dezelfde plaats en allemaal dezelfde meubels, hoewel ze dus op een andere verdieping was. Men had dus al haar spullen verhuisd en gemaakt dat haar nieuwe "huis" er precies hetzelfde uitzag als het vroegere.

Ik stelde haar gerust; de dochters van "tante" José zouden haar zeker vinden (en dat is gelukt, las ik deze avond op hun FB-pagina😀).

Ik denk dat Nany verdwaald is geraakt in de gangen van het rusthuis, de lift heeft genomen, door een personeelslid naar haar kamer is begeleid en daardoor weer in de war was. Ik heb ook het gevoel dat het feit dat men daar onder elkaar sommige zaken al grappend anders benoemt ("tram" voor "lift", "straat" voor "gang", "restaurant" voor "eetkamer", "living" voor zithoek in de kamer, "huis" of "appartement" voor kamer, ...) haar nog meer in de war brengt. 

Maar kom, het was een blije Nany die ik zag op de foto die de dochter van "tante" José postte op FB:

Roddels

Roger voelt zich veel beter. Misschien was het goed om nog eens een paar dagen "niets" te doen, misschien was het leven toch weer wat te druk aan het worden? Tenslotte zijn we niet meer van de jongsten! 😉 

We spraken wel af dat we binnenkort nog eens Nany (mijn moeder dus) zullen bezoeken en ik wilde naar onze Matadi-vrienden Beeckman bellen om te vragen of ze dan, zoals "lang geleden" afgesproken, erbij willen zijn. Lily Beeckman was me echter voor. Ze belde me niet zozeer om te vragen wanneer we die afspraak tot uitvoering zouden brengen, wel omdat ze nieuwtjes had gehoord over onze familie die haar verontrustten. Ik ga hier niet vertellen wie haar die roddel had verteld noch waarover het precies gaat (vooral omdat het niet over Roger of mij gaat) maar al meteen begreep ik wat er gebeurd was: iemand had een flard van een verhaal opgevangen, was verder gaan fantaseren en vertelde Lily uiteindelijk gewoon leugens. 

Uiteraard stelde ik onze vriendin gerust maar ik raadde haar ook aan niet zo maar alles te geloven wat er verteld wordt: het is heel erg, zelfs vreselijk hoeveel mensen onwaarheden vertellen omdat ze maar half luisteren, niet aandachtig lezen en vooral zomaar verder vertellen en verkeerd aanvullen wat ze niet echt hebben begrepen. In dit geval betrof het niet echt iets ergs maar toch: wat haat ik gesprekken die het hebben over "Naar het schijnt, zou..."!

Uiteraard hebben we voor binnenkort afgesproken met Lily en haar Roger!

Teleurstelling

Normaal gezien waren we deze avond in het Leuvense, naar een opvoering van de toneelgroep "De Reizende Reiger". Morgen zouden we dan naar de Ardennen gaan, naar Chantal, de weduwe van onze overleden vriend André. Ik had echt uitgekeken naar dit weekend maar helaas is alles weer in het water gevallen. Roger voelde zich immers niet zo lekker bij het opstaan en, hoewel hij steeds herhaalde dat hij de afspraken wel zou halen, heb ik alles afgezegd: ik zag wel dat het niet ging. Op dit ogenblik is hij trouwens alweer aan het slapen (het beste wat hij kan doen). Met onze vriendin Chantal heb ik al een andere afspraak voor heel gauw maar hoe lang zal ik moeten wachten om "De Reizende Reiger" nog eens aan het werk te zien?

Ach, het voornaamste is natuurlijk dat Roger niet echt ziek wordt!

Dat moeilijke Nederlands!

Ik vermoedde het al: ik had onlangs "welteverstaan" moeten schrijven en niet elk woord apart ("wel te verstaan")! Dat vind ik zo moeilijk in het Nederlands met zijn "agglutinerend" karakter zoals we dat in het Frans noemen. Soms mag je woorden aan elkaar "plakken", soms niet (zegt Google me, want ik heb het nooit geleerd en voel het ook niet aan). Ik zoek vaak naar een uitleg, vind er soms een die me meestal helemaal niet logisch lijkt en dus, eerlijk, ik weet het gewoon niet meer. En dat is ook mijn grootste probleem als ik teksten moet nalezen. Zolang het gaat over overzichtelijke en logische zaken, zoals grammatica, weet ik waar ik moet op letten (hoewel ik ook nooit bevredigende grammaticalessen heb gekregen voor Nederlands). Maar wanneer woorden "aan elkaar vast" of niet schrijven,  ik weet het nog steeds niet en voel het ook helemaal niet aan! 

Wat een moeilijke taal is Nederlands toch! Waarom worden de woorden niet altijd apart geschreven? Wat is de meerwaarde van woorden aan elkaar te plakken (agglutineren)?

Vergeetachtigheid

Een bijna tropisch onweer kregen we deze nacht, vlak na het slapengaan. Roger was er niet gerust op (wegens de bomen in de tuin en de wei) maar, hoewel het vrij hevig was, het duurde veel minder lang dan vroeger in Matadi en heeft hier geen schade aangericht.

Nany vertelde aan telefoon heel enthousiast dat ze gisteren naar een optreden ging maar ze wist niet meer van wie noch in welke buurgemeente, maar ze wist nog wel dat ze er met de bus of de tram naartoe was gereden. Eigenaardig: ik dacht dat er in het rusthuis zelf een optreden werd georganiseerd.  

Na de middag en nog een korte regenbui gingen wij heel even wandelen in Walsbets waar ik vooral in bewondering stond voor de kerk, grotendeels in lincensteen gebouwd als ik het goed heb. Roger zegt dat we nog ooit daar waren: ik herinner me daar absoluut niets van en dat verontrust me een beetje! Roger maakte enkele foto's:

Deze avond van dochterlief vernomen dat het boekje van Elena klaar is - en het is heel mooi, vind ik volgens de foto die dochterlief me mailde: 

Ik heb nog geen exemplaar gekregen. Daarvoor zal ik nog even moeten wachten, vrees ik (iedereen heeft het ook zo druk op het einde van het schooljaar). Ik vermoed dat Elena heel blij en fier is! En ik ook!

Virtuele reizen en zo...

Het was een doodgewone hoewel vrij warme (tot 30°C) dag. Lectuur en daarna een korte wandeling in Jeuk (grappige namen hebben die gemeenten hier soms), lang genoeg voor mijn ledematen maar te kort vergeleken met vroeger. Na ons avondeten moest Roger naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers en ik... ging op reis.

Virtueel wel te verstaan! Ik "ging" eerst naar Marokko (een land waarvan ik droomde er ooit naartoe te gaan maar ik weet nu dat dit nooit zal gebeuren, omdat een groepsreis niets voor ons is, er met de auto naartoe rijden niet te doen is én omdat nu mijn ledematen het zeker niet meer aankunnen). Familieleden plannen een reis daarnaartoe voor binnenkort en natuurlijk kwam die vroegere wens weer opdagen bij mij. Dus deed ik het zo. Ik miste wel de geuren! 

En nu "ben" ik in Parijs, met "Bruno" die wordt gegidst en vertelt wat hij "voelt" bij de zaken die hem worden getoond. Ondertussen hoor ik de donder, die ik al een poosje in de verte hoorde rommelen, dichterbij komen. 

Lectuur

Ik had al wat gebladerd in het boek van Jan, had de foto's al bewonderd, hier en daar een anekdote gelezen maar deze avond begon ik zijn boek over Andreia echt te lezen. Wel, ik kon niet meer ophouden, zo boeiend! Ik ken Jan al vrij lang, Andreia minder maar hij sprak altijd zo liefdevol over haar en dus meende ik haar ook vrij goed te kennen maar wat een ontdekkingen! En het boek leest zo vlot dat je blijft lezen (maar dat ben ik eigenlijk gewoon van Jans schrijfsels). 

Kortom, het werd een avond volledig gewijd aan lectuur hoewel ik eigenlijk nog andere dingen wilde doen! Ik kreeg wel een lang telefoontje van straatgenote V. met wie ik zeker een half uur gezellig bijpraatte en heb, nog voor ik aan die lectuur begon, een paar mails beantwoord. 

Ik besef ineens dat ik dat allemaal eigenlijk beter rechtstreeks naar Jan - die deze blog praktisch nooit leest - zou mailen (maar zou dat niet al te lovend overkomen? Ik kan er met de beste wil geen enkel negatief commentaar aan toevoegen... hoewel... ik heb gemerkt dat in zijn boek Andreia soms het woord "langs" gebruikt in de plaats van "naast" - op z'n Limburgs dus - terwijl ze helemaal geen Limburgse was). 

Een intrigerende conversatie

Tijdens de picknick van vorige zondag waren Roger, Hendrik en Zeger op een zeker moment aan het praten over de zaak "Lambda". Ik kon met één oor luisteren (het ander oor verplicht gericht op andere conversaties) maar het leek me een heel interessant onderwerp. Hendrik beloofde er ons meer uitleg over te sturen.

Vandaag, na de boodschappen, vond ik die uitleg. Het werd steeds interessanter en het meest intrigerend vond ik het gelekt gesprek zelf waar het allemaal over gaat. Dat is hier te lezen. Je hebt echt de indruk dat je met een (zeer positief ingesteld) menselijk wezen te maken hebt (zoals die chatrobot zelf beweert trouwens). Heel boeiend maar tegelijkertijd een beetje angstaanjagend!

"Monsieur Joseph"

Rustige dag vandaag (vorige nacht wel van Jan Gerits gedroom en dat ik hem troostte om het heengaan van Andreia). Later heb ik zelf naar Jan gebeld en hij bleek zo dankbaar omdat we eergisteren op die presentatie aanwezig waren (die eerst voor volgende week voorzien was) dat ik vergat hem te bedanken voor het boek dat we van hem cadeau kregen, wat eigenlijk de bedoeling was van mijn telefoontje.

Deze avond, na ons avondmaal (selder-venkelsoep en daarna kofta's), de afwas etc. wilde ik eerst nog eens een boek van Simenon lezen. Maar... YouTube stelde me een film voor, gebaseerd op een roman van die schrijver dat ik nog niet heb gelezen: "Monsieur Joseph". Wat een prachtige film! Die me deed denken aan een vraag die ik me vaak stel. Ik heb namelijk op vrij veel plaatsen gewoond, ik had overal vrienden maar als je me vraagt waar mijn "thuis" is, heb ik geen antwoord. Ik vermoed (nee, ik weet) dat als er iets ergs gebeurt met ons hier, in Haspengouw, we van onze buren hulp krijgen, maar ben ik hier "thuis"? Ik weet het echt niet, want ik weet echt niet meer waar mijn "thuis" is.

Ik vraag me ook af waarom die film mij deed denken aan Jan Gerits? Omdat hij (geboren in 1932) zoveel ouder is dan zijn Andreia zaliger (1949-2021) - zoals in die film "monsieur Joseph" en zijn verdwenen vrouw?

O ja, toen ik Roger vertelde dat ik naar die film aan het kijken was, zei hij me dat hij daar toevallig pas een interessant artikel had over gelezen! 

Nany was heel enthousiast aan telefoon vandaag: ze blijkt nog steeds te "zorgen" voor die nieuwe bewoner en, zoals ik al zei, dat geeft zin aan haar dagen! 

Picknick

Debby verjaarde onlangs en had ons allemaal, haar ouders, broer en een vriend vandaag uitgenodigd op een picknick in het Provinciaal Domein van Kessel-Lo bij Leuven. De temperatuur was sinds gisteren met ongeveer 10 graden gezakt, was dus heel aangenaam maar we vreesden wel een beetje de aangekondigde "mogelijke regenbuien". Weer  hadden we geluk: de eerste druppels vielen pas uit de lucht toen het tijd was om terug naar huis te gaan. 

Het werd een heel gezellige middag in dat prachtige domein, met een rijk gevulde tafel, aangename conversaties, veel gelach en af en toe een wandelingetje tussendoor (bijvoorbeeld om naar toilet te gaan - vrij ver voor mijn ledematen maar een wel perfecte oefening).

Boekvoorstelling bij 35°C

Wat was het heet vandaag (tot 35°C in de schaduw)! Gelukkig hebben we de hele middag genoten van de koelte in de heel mooie Sint-Gertrudiskerk van Gruitrode. Jan Gerits stelde daar immers zijn prachtige boek gewijd aan Andreia voor. 

Er was jammer genoeg niet heel veel volk en, buiten Jo en ik, geen enkel lid van de KVLS. Niettemin werd het een mooie presentatie met tussendoor prachtige pianomuziek gespeeld door Andreia zaliger. Radiopresentator Fred Brouwers stelde het boek voor en Jo Corstjens vertelde over de auteur ervan (Jan dus). Ik zei gisteren dat ik geen boeken meer koop maar voor dit boek wilde ik een uitzondering maken. Wel, dat hoefde niet: Jan gaf ons zomaar een exemplaar van zijn boek cadeau!

Hieronder enkele foto's die Roger tijdens de presentatie maakte, van Jo, Fred Brouwers en Jan Gerits (die signeert):

Na nog een glaasje wijn en lange gesprekken met vooral de echtgenote en kinderen van Jo, reden Roger en ik Jan naar huis waar we nog een uurtje napraatten in de koelte van zijn grote woonkamer. Ik smelt telkens als ik Jan hoor praten over zijn lieve Andreia zaliger! Wat een liefde!

Voor ons was het dus een heel gezellige middag zonder last van de hitte, maar ik vrees dat veel andere mensen (onze kinderen?) afgezien hebben!

Een nieuwe mobiele telefoon of besparen?

Alles wordt zo vreselijk duur (en ik voel het vooral aan de brandstof voor de auto - al meer dan 2 euro de liter - want op alle andere gebieden heb ik heel lang geleden al geleerd zuinig te zijn). Dat is een van de redenen waarom ik geen boeken meer koop... en het kopen van een smartphone telkens uitstel hoewel de batterij van de mijne versleten is.

Mijn huidige smartphone heb ik jaren geleden (ik weet echt niet meer hoeveel jaren) gekocht nadat het merk mij werd aangeraden door de kinderen. En ik kreeg er een vervangbatterij bij. Ik herlaadde die batterij elke maand maar toen ik de huidige batterij (die dus minstens twee keer per dag leegliep) wilde vervangen door die nieuwe, kreeg ik de smartphone niet open. Roger ook niet. Op de "bruiloft" sprak ik met de kinderen over dat probleem en Zeger  probeerde op zijn beurt (ik heb die vervangbatterij altijd bij). Even vreesde ik, terwijl ik hem zag mijn smartphone manipuleren, dat hij hem zou kapot maken maar ik dacht: "Dan is het maar zo, dat toestel is eigenlijk toch afgeschreven."

Maar wat een "wonder"! Zeger kreeg de nieuwe batterij erin en nu kan ik weer een paar jaar voort met die smartphone!

Hoewel ik niet echt van plan was meteen een nieuw telefoontje te kopen, wist ik dat ik er niet al te lang meer moest mee wachten. Nu is dat geld, dankzij Zeger, uitgespaard! Heel fel bedankt, jongen!

Wantrouwen

Het is heel warm en het zal morgen nog heter worden naar het schijnt! Wij hebben geluk: ons huis blijft lang fris. Ik maak me echter zorgen, niet om Nany omdat het rusthuis goed is uitgerust om de koelte te bewaren maar om de kinderen en dan vooral om Zeger omdat ik weet dat het soms ondraaglijk warm kan worden bij hem.

Maar ik wilde het eigenlijk over iets anders hebben. Ik had gehoopt dat ik, na het stoppen met de cortisone, de enkele bijgekomen kilo's meteen zou verliezen. Eerst kreeg ik de indruk dat het die kant opging maar daarna stelde ik vast dat ik toch weer een beetje was aangekomen. Dat is op zich helemaal geen ramp zolang ik niet verplicht word een nieuwe garderobe aan te schaffen.

Op het bruiloftsfeest van vorige zaterdag merkte ik dat broertje opnieuw flink was aangekomen. Hij gaf toe dat hij de laatste maanden zijn koolhydraatarm dieet serieus verwaarloost. Ik vertelde hem dat ik ook  was aangekomen en hij zei meteen: 'Waterretentie, da's normaal met wat je slikt". Vorige woensdag ging ik op controle bij de reumatoloog en terloops klaagde ik over die gewichtstoename, waarop ik als spontaan antwoord kreeg dat je niet dikker wordt van MTX. Toen ik zei dat broertje het tegenovergestelde beweert bleef de reumatoloog volhouden dat dit niet het geval is. Uiteraard ging ik zelf een beetje op zoek (hoewel ik op gebied van medicijnen eerder geneigd ben een apotheker dan een arts te geloven) en jawel hoor, je kunt aankomen van MTX.

Het gevolg is natuurlijk dat ik een beetje wantrouwig ben  geworden tegenover die specialist! 

Het boekje krijgt vorm

Zopas stuurde dochterlief me een voorbeeld van de kaft voor het boek dat Elena heeft geschreven. Met erop een mooie tekening door Elena zelf gemaakt. Het boekje krijgt vorm! Nee, ik plaats hier nog geen afbeelding van die kaft, dat doe ik als het boekje klaar is.

Voor de rest was het weer een rustige, vrij hete dag. Een tekst nagelezen die Elie M. heeft geschreven over de Tweede Wereldoorlog. Een heel interessante en goed opgebouwde tekst bedoeld voor de scholen maar die volgens mij ook perfect kan dienen als introductie tot ons boek als dat er ooit komt.

Op controle geweest bij de reumatoloog en uitgelegd waarom ik dat bepaalde medicijn niet zal slikken. Mijn alternatief vond hij op het eerste gezicht minder vreemd dan de huisdokter. 

Nany gebeld die zich lijkt te ontfermen over een nieuwe bewoner en dat blijkbaar heel graag doet. Ik voelde dat het zin geeft aan haar dagen.
En vernomen dat de ingreep, die een familielid gisteren moest ondergaan, goed verlopen is. Mijn dag is goed!

Herinneringen aan een akelige periode

Weer moesten we niet "babysitten" vandaag en Roger stelde na mijn telefoontje met Nany voor nog eens naar de kringwinkel in Tongeren te rijden. Ik loop daar heel graag rond maar heb ondertussen geleerd me niet meer te laten verleiden. Dus niets gekocht. Het viel me op dat er opvallend weinig boeken verkocht werden. Omdat mensen bijna geen papieren boeken meer lezen?

Ik heb ook eindelijk weer een kwartiertje (denk ik, heb het niet gemeten) gelopen met de wandelstokken waarmee ik vroeger uren kon wandelen en ik voelde me zo fier als een baby die zijn eerste stapjes zet! 

Nadat ik deze avond enkele mails had beantwoord, viel ik op een Arte-documentaire over de zaak Dutroux. Het is, denk ik, een documentaire in vier delen en ik ben nu naar het tweede deel aan het kijken. Ik zal sowieso voor ik ga slapen moeten overschakelen op iets meer ontspannend, want de video roept te akelige herinneringen op aan een periode dat we onze kinderen bijna niet meer alleen op straat durfden te laten lopen!

Over vitamine D en K

Rustige dag voor mij: heel weinig huishoudtaakjes (niet omdat er geen zijn, wel uit luiheid) en zelfs niet hoeven koken (er bleef een kliekje over van wat ik gisteren in elkaar flanste met rundsvlees, champignons, uien, look, wortelen, tomaten, kurkuma, gember en paprika). Roger was ijveriger: hij ging weer het gras afrijden (daar komt maar geen einde aan, maar kom, het geeft hem beweging) en bakte brood. Hierboven enkele foto's van de tuin na Rogers werk: toegankelijk maar niet te netjes, zoals ik het graag heb - alleen is het echt jammer dat die aannemer zijn "rommel" maar niet komt ophalen zoals beloofd.

Ik zou vandaag beginnen vitamine K en magnesium te slikken in de plaats van dat medicijn dat ik liever niet slik en zocht een beetje documentatie erover. En ik viel op deze lezing uit 2018. Over vitamine D en K (natuurlijke en als supplement) in verband met nierziekten. Hoewel het dus specifiek voor nierpatiënten is bedoeld, bleef ik kijken, zo interessant vond ik die uitleg (het ging uiteraard ook over de invloed op onze botten). Het is allemaal heel duidelijk uitgelegd (in het Nederlands deze keer) maar de inleiding vond ik wat te speels. Ik vond het opvallend hoeveel jaren studie er nodig zijn om tot sluitende conclusies te komen: zo wordt er verteld dat soms wat op korte termijn een voordeel lijkt te zijn op langere termijn nefast blijkt. 

Vervolg Headwind

Ik heb vandaag wel tijd gevonden om verder te kijken naar dat debat. Heel interessant hoewel sommige heel wetenschappelijke delen echt te moeilijk waren voor mijn verstandje. Dat was bijvoorbeeld het geval voor de uitleg over het op een natuurlijke wijze trainen van immuunsystemen. Of waar Malone uitlegt waarom volgens hem de vaccins niet zo doeltreffend zijn als beloofd. 

Ik kreeg ook een antwoord op enkele vragen die ik me al lang stelde, zoals waarom "kinderziekten" bij volwassenen veel ergere gevolgen hebben dan bij kinderen (de uitleg is zo logisch dat ik het zelf had kunnen bedenken: omdat het immuunsysteem van volwassenen verouderd is en dus niet meer zo efficiënt). 

Ze stellen zich dezelfde vraag als ik me al heb gesteld (alsook enkele andere wetenschappers): of er concurrentie is tussen verschillende virussen. Wat ze wel met zekerheid beweren (en dat heb ik nog gehoord) is dat als men vaccineert TIJDENS een epidemie, het virus gemakkelijker muteert omdat het niet zozeer mensen "wil" doden maar gewoon zichzelf vermenigvuldigen. 

Op een zeker ogenblik raadt Malone ouders aan zelf hun verantwoordelijkheid ten opzichte van hun kinderen op te nemen en niet over te laten aan de staat. Als er iets misloopt, kunnen die ouders immers niet in beroep gaan tegen de staat of tegen de vaccinontwikkelaars noch gaan aankloppen bij hun verzekering; en zullen ze heel hun verdere leven met schuldgevoelens opgescheept zitten. 

Ik vond het debat dus echt de moeite waard en over het algemeen heel goed te volgen maar Roger, die het ook bekeken heeft, vond het te "technisch".

Headwind

Of "Tegenwind" dus. Nadat we deze avond thuiskwamen, las ik nog enkele mails en omdat er geen enkele een dringend antwoord leek te vragen, begon ik te kijken naar een aflevering van "Headwind". Een debat tussen Robert Malone en Geert Vanden Bossche. Malone kende ik niet, dus ging ik eerst op zoek (zie link hiervoor) en ja hoor, ik las wat ik verwachtte.

Uiteraard gaf dat me zin om verder te kijken (maar het is nogal lang, ik vrees dat ik pas morgen aan het einde ervan kom). Heel interessant en weer vraag ik me af waarom een debat tussen tegenstelde meningen van wetenschappers niet mogelijk blijkt in deze tijd? Waarom niet geluisterd wordt naar iemand die niet behoort tot de "doxa" (een algemeen heersend beeld van dezelfde - opgelegde? - opvattingen en gebruiken)? 

Ik kijk nog heel even verder en misschien, als ik er tijd voor vind (ik heb immers veel andere verplichtingen als gewone gepensioneerde huisvrouw), vertel ik er morgen meer over.  

Bruiloft

Hoewel... het was eerder een huwelijksverjaardag!
Sarah en neef Anton trouwden immers al in juni van het coronajaar 2020 maar moesten omwille van de maatregelen hun bruiloftsfeest een jaar uitstellen. Vorig jaar was het helaas opnieuw van dat! Vandaag echter konden ze ons eindelijk allemaal uitnodigen en ons laten kennis maken met hun schattig zoontje Danté.

Het was dus feest vandaag. We haalden eerst Debby en Hendrik af en reden samen naar de feestzaal waar praktisch de hele familie al aanwezig was. Broertje en zijn gezin kwamen iets na ons aan. Het was bijzonder prettig iedereen eindelijk terug te zien, ook de schoonfamilie van zus die ik al enkele keren heb ontmoet en waarmee ik telkens een heel aangenaam contact had. We maakten ook kennis (dat was vooral aan tafel, na het aperitief dat buiten werd geserveerd) met enkele tantes en de ouders van Sarah.

Na een bijzonder lekker diner kregen we koffie of thee buiten geserveerd en daar werd nog uren gebabbeld in de lentezon. Hieronder enkele foto's, vooral van ons gezin behalve de laatste waarop Debby in gesprek is met neef Anton:

Dochterlief en schoonzoon hadden Zeger meegebracht (de kindjes waren van gisterenavond bij hun andere grootouders) maar konden hem niet meenemen in het terug naar huis rijden (omdat ze de kindjes moesten afhalen). Dus reden wij met z'n vijven samen, eerst naar het Antwerpse waar we Debby en Hendrik afzetten en daarna naar het Leuvense waar we Zeger afzetten. Tegen 22 uur waren we thuis. 

Idee Software

Er valt niet veel bijzonders te melden over deze dag tenzij... dat Hendrik me een leuke video opstuurde. Kijk hier! Jawel, over oude spelletjes ontworpen door Idee Software. Ik ken de spreker niet maar het is grappig én boeiend hoe hij het Nederlands van Hendrik probeert te begrijpen, de (gratis te downloaden) spelletjes speelt en er (enthousiaste) commentaar bij geeft. 

Het zijn dan ook heel leuke (maar oude) spelletjes. Zelfs Matthias en Elena speelden ze nog graag! 

"Inactieve vrouwen"

Met vriendin Bernadette (echtgenote van Juan Masondo) ben ik per mailwisseling een interessante conversatie aan het voeren over huisvrouwen en buitenhuiswerkende vrouwen vroeger en nu. Ik weet dat ik het daar al vaker over had (maar vind de betreffende posts niet meteen) maar nu gaat het net over hetzelfde: buitenhuiswerkende vrouwen brengen op voor de staat, huisvrouwen niet. Hoewel ze allebei, volgens mij, even hard werken (en ik geef toe, ikzelf vind het werk van een huisvrouw, waar ik kan over meespreken, zelden boeiend). 

Toch wordt nu een buitenhuiswerkende vrouw een "werkende" vrouw genoemd en een thuiswerkende vrouw een "huisvrouw" of een "inactieve vrouw". 

Nu ben ik een huisvrouw zonder thuiswonende kinderen met nog heel zelden betaald "werk" (vertalingen) maar vrij veel vrijwilligerswerk (dat ik meestal boeiend vind) maar vroeger was ik een hele tijd een "huisvrouw" met drie kleine kinderen en een heel groot huis. Wel, ik heb nooit zoveel gewerkt als in die periode. Toen de kinderen wat groter werden en naar school gingen, gaf ik enkele jaren opnieuw les en eigenaardig genoeg had ik toen minder werk, vooral omdat ik een schoonmaakster kon betalen met het geld dat ik verdiende.

En toch... zou ik, vroeger als moeder, opvoedster, huisvrouw en nu als gepensioneerde huisvrouw (een contradictio in terminis eigenlijk) een "inactieve" zijn zoals ik onlangs nog hoorde in het Journaal? 

Oorlogsschadedossiers

Er bleef nog wel wat op te ruimen na het weekend maar dat hebben we niet gedaan gekregen. Om 13 uur werden we immers verwacht in het dienstencentrum van Heers om oorlogsschadedossiers, ons geleend door Rombout Nijssen, te helpen uitpluizen. Het eerste dossier dat we in handen kregen vroeg wat tijd maar voor de volgende vlotte het werk zozeer dat we twee uur later al klaar waren met wat we ons voor vandaag hadden opgelegd (we moesten immers nog een beetje werk overlaten voor degenen die er morgen aan zouden werken 😉). Het was echt boeiend werk, we kwamen dossiers tegen die handelden over overleden familieleden van Roger (onder andere tante Laure), van vriend Guy Missotten zaliger, we kwamen heel interessante details tegen, kortom, ik vond het heel aangenaam werk. Morgen zal wel nog maar één gemeente van Heers afgehandeld zijn, de andere gemeenten volgen de volgende weken. 

In de regen (het heeft praktisch de hele dag geregend) reden we terug naar huis, nadat we onderweg even bier hadden gekocht bij de zus en schoonbroer van Maj.

Thuis belde ik meteen naar Nany die eerst niet opnam. Toen ik haar later wel kon bereiken, wist ze niet meer precies wat ze gedaan had deze middag. Ze herinnerde zich wel vaag dat ze had geluisterd naar een optreden van een zanger (wie het precies was, wist ze niet) maar of dat vandaag of gisteren was? Toch bleef ze vrij lang praten aan telefoon (en vaak dezelfde zaken herhalen).

Eigenlijk moesten we nog onze wekelijkse boodschappen doen maar na dat lange telefoongesprek had ik daar helemaal geen zin meer in. Die karwei wordt dus weer uitgesteld (net als het opruimen) en deze avond aten we een rest spaghetti van maandag. 

P.S. Ik vergat het te vertellen: ik heb vandaag ook gevonden en besteld wat ik wil gebruiken (vitamine K2 en magnesium bij de calcium en de vitamine D die ik nu al slik) in plaats van dat medicament dat men mij wil opdringen!

Een heerlijke avond

Vandaag moesten we niet "babysitten", dus besloten we Rogers gehospitaliseerde zus in het Leuvense te bezoeken. Het gaat beter met haar, ze mag heel binnenkort naar huis. Ik had aan Zeger voorgesteld daarna samen te gaan eten en toen zijn zus dat te weten kwam, stelde ze voor dat we alle drie bij hen zouden eten.

Iets over 19 uur kwamen we dus aan bij dochter, schoonzoon en de kindjes, waar Zeger al op ons wachtte. De kindjes waren al druk bezig met hun oom, schoonzoon was aan het koken en dochterlief was de tafel aan het dekken. Wat een gezellige en lekkere avond werd het (er was ook kip!). We praatten tot vrij laat (ineens was het over 22 uur - toen waren de kindjes al wel naar bed) over de plannen van de kinderen, de school, de toetsen, de actualiteit, de maatschappij, ... En daarbij dronken we een heerlijk wijntje. Er werd, zoals altijd als Zeger erbij is, ook heel veel gelachen! Een heerlijke avond!

Goed nieuws!

Hoewel... eerst vond ik het geen goed nieuws: ik dacht immers dat het ons niet zou lukken er naartoe te gaan.

Het gaat hierover: de vooropgestelde datum voor de presentatie van het boek van Jan Gerits is veranderd. Ik, die me voorgenomen had mijn leven nooit meer zo druk te laten worden als voor de Coronacrisis, had in mijn geheugen immers opgeslagen dat het weekend in kwestie bezet was. Ik vergiste me echter: slechts één dag is bezet, en de (nieuwe) dag van de presentatie zijn we vrij. Dat wordt dus een heel druk weekend voor mijn doen maar kom, voor één keer... (ben ik nu niet op de weg die ik niet opnieuw wilde inslaan, namelijk te veel "verplichtingen aannemen"? Ja maar, net die twee "afspraken" noem ik geen verplichtingen... ach, "les excuses sont faites pour s'en servir", niet waar?).  

Het goede nieuws is dat we door die verandering van datum vrij zullen zijn als de "Reizende Reiger" zijn eerste optreden verzorgt na die twee crisisjaren!

De kindjes zijn weg

Vandaag stonden de kindjes pas na 9 uur op (en konden wij dus ook iets langer slapen). Na het ontbijt en nog een beetje schoolwerk ging Elena verder werken aan een spel waar ze gisteren aan begon. Een vervolg op "Levensweg" (dat we gisteren speelden) dat ze de beetje macabere naam "Doodsweg" gaf. Matthias wilde liever verder lezen in de vele "Jommekes" die onze kinderen hier hebben achtergelaten en Eva en ik speelden met de kaarten. 

Toen ik na het middagmaal de keuken wilde vegen, stelde Elena voor dat in mijn plaats te doen, een aanbod dat ik graag aanvaarde. Matthias en Eva speelden toen in de bibliotheek.

Na de middag konden Roger, de kindjes (behalve Eva die toen liever tekende) en ik het spel van Elena uitproberen. Heel plezierig ondanks de akelige naam!

Ik had de kindjes het verhaal van Tristan en Isolde verteld en vond online een kort filmpje waarin het verhaal wordt uitgebeeld met poppen. Daar hebben de kindjes nog met veel interesse naar gekeken. 

Na het vieruurtje nog een beetje lectuur voor de "groten" (onder andere de volledige collectie "Ster", een blaadje dat Hendrik uitgaf op Elena's leeftijd) en een sprookjesfilm voor Eva. 

Tegen dat dochterlief en schoonzoon de kindjes kwamen halen, hadden Matthias en Elena zich verstopt. Nadat hun ouders ze eindelijk hadden gevonden, was het tijd voor een aperitiefje gevolgd door spaghetti waarvoor ik gisterenavond de saus nog had klaargemaakt.

Het was bijna 20 uur toen dat volkje ons verliet (met de belofte elkaar zeer snel weer te zien). Roger en ik zorgden voor de afwas (nog steeds handmatig), ruimden wat op en ploften daarna, moe maar tevreden, neer op de sofa.  

P.S. 7/6/2022 

Nu pas vond ik de tijd om te kijken naar de foto's die Roger maakte dit weekend (veel mooier dan wat ik jullie hierboven serveerde maar dan ook met een traditioneel fototoestel gemaakt).

 

Een nieuwe dag met de kindjes

Iets voor 8 uur begon een nieuwe dag vol spelletjes, lectuur, tekenen en toch ook nog een beetje werk voor school. Eerst wilden we deze middag in "Den Teluur" in Sint-Truiden gaan eten maar een diluviale regen deed ons dat uitstellen tot deze avond. Weer hebben we geen last gehad van wateroverlast in tegenstelling tot andere gemeenten in Limburg. In de plaats van ons uitstapje bakte ik dan maar pannenkoeken.

Tegen 17 uur reden we dan eindelijk naar Sint-Truiden. Wat is "Den Teluur" uitgebreid sinds 2 jaar! Het is er nog steeds even goedkoop en lekker... maar de porties zijn zo mogelijk nog copieuzer geworden. Ik kreeg maar de helft op van mijn vispannetje, Elena en Eva hebben meer dan de helft van hun vol-au-vent laten liggen en Matthias een van zijn twee worsten. De kindjes wilden zelfs geen ijsje toe en Elena voelde zich ook een beetje misselijk in het naar buiten gaan (ik had natuurlijk niet verwacht dat ze die hele grote portie zou op krijgen maar nog minder dat ze me beleefd zou vragen of ze mocht ophouden nadat ze zich een poosje - dat vernam ik toen dus pas- geforceerd had verder te eten). 

Gelukkig ging de misselijkheid thuis snel over na een uurtje lectuur. En toen vroegen de kindjes een waterijsje. Daarna keken ze samen nog naar een sprookjesfilm voor het (iets te laat) naar bed gaan.

Ze worden groot, de kindjes!

Rond 10:30 uur werden ze gebracht, Elena, Matthias en Eva. Nadat we enkele plannen hadden gemaakt voor het weekend was het tijd voor de schooltaken (of lectuur voor wie er al klaar mee was).

Daarna, nadat we elkaar nog wat nieuwtjes hadden verteld en de kindjes een beetje hadden gespeeld in de bibliotheek, reden we naar Ikea in Luik. Zoals gewoonlijk werden het Zweedse balletjes met frieten, erwtjes, appelmoes of veenbessenjam en een ijsje toe voor de kinderen. Weer heel aangename conversaties terwijl we smulden. Op de eerste foto hieronder zijn de kindjes samen met Roger hun dessert (een ijsje dus) gaan halen en zat ik even alleen aan tafel. Het bord dat het minst is "leeggegeten" is het mijne!

Iets over 14 uur waren we terug thuis waar er volop gespeeld, getekend en gelezen werd: gezelschapspelen en Lego, elfjes en paarden, "Jommeke", ...

Tegen 16 uur riep ik de kindjes bij elkaar voor het vieruurtje (een drankje, koekjes, fruit) en babbelden we nog gezellig rond de keukentafel. Matthias vertelde onder andere over zijn recente open luchtklassen waar hij leek van genoten te hebben. 

Tot ongeveer 18:30 uur kregen de kindjes weer "vrij". Het is inderdaad opvallend hoe ze steeds meer op zichzelf bezig kunnen zijn en steeds minder aandacht vragen. Toch speelden we samen nog een paar gezelschapspelen nadat er even naar filmpjes online werd gekeken. 

Het avondeten bestond uit broodjes, tomatensoep met balletjes, die ze (behalve Eva, die "alleen de soep van Vake en Moeke - haar andere grootouders - lust") heel fel apprecieerden, broodbeleg en een waterijsje toe. O ja, ik had nog enkele pralines ("bonbons" voor de Nederlanders) en daar hebben ze ook van mogen proeven. 

Na nog een gezamenlijk kaartspel (dat ik niet zo leuk vond, en ocharmen Elena: toen ik zo eerlijk was dat te zeggen, besloot ze ermee op te houden) lectuur voor de "groten" en een sprookjesfilm voor Eva. 

En dan... gebeurde er iets waarbij ik ineens besefte hoe groot ze wel worden. Een voor een kwamen ze ons zeggen dat ze gingen slapen. Eva wilde wel dat opa haar nog even hielp met haar avondtoilet en daarna ging ze alleen naar bed (waar ze nog haar dagboek zou bijwerken, want ook zij houdt nu een dagboek bij - het viel me trouwens op hoe goed ze leest op het einde van haar eerste studiejaar). De twee groten kwamen ons gewoon vertellen dat ze naar bed gingen en bleken helemaal geen "hulp" meer nodig te hebben. Eigenlijk normaal op hun leeftijd natuurlijk (11 en half en 9 en half) maar tot nog toe had  ik nooit echt beseft dat ze ineens groot zijn geworden, de "kindjes".

O ja, nog over dat groot worden: we hebben vandaag ook samen hun speelgoed nagekeken en beslist welk speelgoed we mogen weggeven aan de "meeneemwinkel" van de gemeente. 

Wandeling

Mijn eerste "echte" wandeling sinds maanden! Dat wil zeggen, ik noemde het een wandeling maar voor Roger zal het een vervelend karweitje zijn geweest, vrees ik! Ik nog trager dan vroeger (toch in vergelijking met zijn ritme), verschillende keren moeten stoppen, braafjes in het dorp (Brustem eindelijk nog eens) gebleven, niets avontuurlijks dus. 

De burchttoren stond nog steeds in de steigers, het dorp gaf een doodse indruk ondanks het prachtige weer maar bleef desondanks een aangename plek. Deze keer heeft Roger de toren niet beklommen (ik weet trouwens niet of het nog toegelaten is) maar toch, alles bij elkaar was het voor mij een vrij aangenaam uurtje.

Deze avond op dokterscontrole. De reumatoloog wil me tegen osteoporose een medicijn voorschrijven met zoveel mogelijke en soms vreselijke bijwerkingen dat ik dat liever niet slik (ik vind het al erg genoeg dat ik, ondanks mijn voornemen zo weinig mogelijk medicijnen te slikken, er al drie moet verdragen). 

Ik legde de huisdokter uit dat ik liever een preparaat zou krijgen van vitamine D3, K2, Calcium en magnesium. Voor vitamine D en calcium vond hij het geen slecht idee, maar hij wist met zijn klassieke opleiding niet dat vitamine K2 en magnesium ook zouden helpen. Dat vermoedde ik al! Ik had immers al eens aan de reumatoloog iets gevraagd over alternatieve middelen en over een alternatieve manier van toediening van medicijnen en het eerlijke antwoord was dat zoiets niet voorkwam in hun opleiding en dat ze gewoon de protocol volgden die ze hadden geleerd. 

Eigenlijk vind ik dat erg! Ik zal dus zelf moeten uitzoeken in welke dosering ik die zaken het beste slik, want ik kan toch moeilijk een beroep doen op onze vroegere dokter in Antwerpen (ik vermoed dat hij wel van die alternatieven op de hoogte is) nadat ik hem heb verlaten! 'Vraag het eens aan jouw broer apotheker', stelde de huisdokter voor. Ja maar heeft hij ook niet enkel een "klassieke" opleiding gekregen? 

Trompe- l'oeil

Ik ben al lang gefascineerd door trompe-l'oeils (optische illusie) en deze avond viel ik nog op dit tijdens mijn "ontspanningsuurtje" voor het slapengaan.

Gebakjes bekoren me niet zo maar dit soort van "bakken" vind ik echte kunst! 

Vragen

Vandaag hadden we een vergadering van de werkgroep Wereldoorlog I-II én andere vrij dringende verplichtingen. Ik heb ons dus verontschuldigd voor de vergadering, beloofd dat we zouden proberen nog even langs te komen maar dat is niet gelukt.

Na onze thuiskomst (te laat voor de vergadering dus) nog even de keuken onder handen genomen - niet te grondig: alles wordt binnenkort toch weer vuil gemaakt - en daarna bleef nog voldoende tijd over voor ik aan het avondeten zou beginnen om wat rond te hangen op het internet. Ik viel (echt, toevallig) op een film waar ik al vaag over gehoord had maar waarvan ik dacht dat hij "gecensureerd" en dus verdwenen was op YouTube: "Hold out".  Waarschijnlijk bestempeld als "complotfilm", dacht ik en ik kreeg gelijk toen ik er wat meer over opzocht dan wat ik had onthouden van wat ik er vroeger had over opgevangen. 

Ik begon te kijken en dacht steeds minder dat het ging over een "complottheorie", tenzij het woord wordt verstaan in zijn eerste betekenis van "een complot (proberen te) ontleden". Ik stelde me steeds meer vragen over verhalen, getuigenissen die mij verteld werden en die ik soms niet geloofde of niet kon plaatsen en die overeenkwamen met wat ik in die film zag of hoorde (in feite stelt de film ook enkel vragen bij ongewone gebeurtenissen na de vaccinatie - toch tot waar ik gekomen ben, want hij duurt heel lang en ik heb hem nog niet kunnen uitkijken).

Er kwam immers (onbetaald) werk binnen: het nalezen van de drukproeven van het volgend nummer van Oostland. Daaraan heb ik het grootste deel van mijn avond (na het eten) besteed, waarna ik de dringendste mails beantwoordde. Maar ik blijf me zoveel vragen stellen dat ik morgen zeker verder kijk!

O ja, Nany klonk heel blij aan telefoon vandaag: ze kreeg bezoek van een vroegere buurvrouw!