Het blijft prachtig weer: tot 19°c vandaag... maar vanaf morgen zou het weer kouder worden.
Roger wilde nog eens naar Sint-Truiden en daar hebben we lang rondgewandeld. Heel veel volk op de terrasjes van de Grote Markt, maar weer heel veel rust in de zijstraatjes. En weer een nieuwe doorgang ontdekt! Echt een aangename stad! En weet je wat? Dat Indisch winkeltje waar ik vroeger onder andere kurkuma en shampoo op basis van aloë vera kocht, bleek weer open!
Uiteraard wilde Roger nog eens langs de kringwinkel voor we terug naar huis reden. Deze keer hebben we ons door niets laten verleiden!
Ondertussen heeft Roger wel weer telefooncontact gehad met zijn zus én met de afbreker die ze ons aanbeveelt. Morgen komt die man kijken naar de af te breken stallen. Benieuwd of dat bezoek wél positieve gevolgen zal krijgen!
woensdag 27 februari 2019
dinsdag 26 februari 2019
Tijdlijn
Onze kinderen hadden me al uitgelegd hoe je op de pc via je persoonlijke "tijdlijn" op Google Maps kunt terugvinden waar je op welk moment was.
Tot hiertoe had ik dat nog maar zelden gebruikt maar onlangs wilde Roger weten wanneer we een bepaald ingrediënt hadden gekocht... en ik schrijf uiteraard niet alle details van die aard op in mijn dagboek. We houden wel alle facturen en rekeningen bij maar van dat ene ingrediënt vonden we niets terug.
En toen dacht ik terug aan die "tijdlijn". We wisten immers waar we dat gekocht hadden.
Warempel! Meteen vond ik terug op welke dag we in de winkel waren waar we dat ingrediënt hadden gekocht. Ik was echt verbluft... maar dacht er verder niet over na.
Deze avond, terwijl ik een beetje over en weer mailde met Zeger (over zijn werk en reizen onder andere), bleek Roger bezig te zijn geweest op zijn "tijdlijn".
Hij had er alles teruggevonden van onze laatste reis, inclusief het uur waarop we aan "péages" stopten of incheckten in een hotel of een camping. Met de nodige foto's als we die gemaakt hadden.
Enerzijds is die "tijdlijn" dus heel interessant, langs de andere kant, iemand die jouw pc zou stelen, kan dus alles over je doen en laten te weten komen? Oké, daarvoor moet eerst die pc gestolen worden.
Maar hoe zit dat met de politie (die toch nogal snel overgaat tot confisqueren van computers)? Geraken ze tegenwoordig sneller aan gegevens van misdadigers? En op welke manier proberen deze laatsten daaraan te ontsnappen?
Tot hiertoe had ik dat nog maar zelden gebruikt maar onlangs wilde Roger weten wanneer we een bepaald ingrediënt hadden gekocht... en ik schrijf uiteraard niet alle details van die aard op in mijn dagboek. We houden wel alle facturen en rekeningen bij maar van dat ene ingrediënt vonden we niets terug.
En toen dacht ik terug aan die "tijdlijn". We wisten immers waar we dat gekocht hadden.
Warempel! Meteen vond ik terug op welke dag we in de winkel waren waar we dat ingrediënt hadden gekocht. Ik was echt verbluft... maar dacht er verder niet over na.
Deze avond, terwijl ik een beetje over en weer mailde met Zeger (over zijn werk en reizen onder andere), bleek Roger bezig te zijn geweest op zijn "tijdlijn".
Hij had er alles teruggevonden van onze laatste reis, inclusief het uur waarop we aan "péages" stopten of incheckten in een hotel of een camping. Met de nodige foto's als we die gemaakt hadden.
Enerzijds is die "tijdlijn" dus heel interessant, langs de andere kant, iemand die jouw pc zou stelen, kan dus alles over je doen en laten te weten komen? Oké, daarvoor moet eerst die pc gestolen worden.
Maar hoe zit dat met de politie (die toch nogal snel overgaat tot confisqueren van computers)? Geraken ze tegenwoordig sneller aan gegevens van misdadigers? En op welke manier proberen deze laatsten daaraan te ontsnappen?
Kerniel
Na onze brunch namen we onze werkkamer nog eens onder handen. Dat vraagt uren werk... omdat er zoveel ligt (onder andere boeken... en rommel)!
Vermits die karwei veel acrobatiewerk vergt, drong ik, ondanks het prachtige weer, niet aan op een wandeling toen ik daarna Roger achter zijn pc zag verdwijnen.
Ik belde ondertussen even met mijn moeder Nany (dat "even" werd wel iets meer dan een halfuur: ze had weer zoveel te vertellen).
Een uurtje later stelde Roger echter zelf voor nog eens in Kerniel te wandelen. Deze keer werd het de lus rond het klooster van Colen (voor een groot deel een vlonderpad waar ik een soort hoogtevrees op heb en waarop Roger dus mijn hand moet vasthouden! Echt gezellig!😉).
De middag liep op zijn einde, we waren daar helemaal alleen, we haalden de 18°C, de zon begon stilaan onder te gaan en we hoorden vogels fluiten. Het was zalig!
Vermits die karwei veel acrobatiewerk vergt, drong ik, ondanks het prachtige weer, niet aan op een wandeling toen ik daarna Roger achter zijn pc zag verdwijnen.
Ik belde ondertussen even met mijn moeder Nany (dat "even" werd wel iets meer dan een halfuur: ze had weer zoveel te vertellen).
Een uurtje later stelde Roger echter zelf voor nog eens in Kerniel te wandelen. Deze keer werd het de lus rond het klooster van Colen (voor een groot deel een vlonderpad waar ik een soort hoogtevrees op heb en waarop Roger dus mijn hand moet vasthouden! Echt gezellig!😉).
De middag liep op zijn einde, we waren daar helemaal alleen, we haalden de 18°C, de zon begon stilaan onder te gaan en we hoorden vogels fluiten. Het was zalig!
 |
| Eigen foto's |
maandag 25 februari 2019
Rustige maandag
Geen wandeling vandaag: we deden onze wekelijkse uitgebreide boodschappen. Ik vermoed dat Roger zo voldoende beweging kreeg (we doen verschillende winkels aan). Het was wel echt lenteweer: tot 17°C!
Daarna wilde Roger de tuin "opruimen". We hebben vorig jaar immers niets gedaan met onze kweeperen en konden er blijkbaar zelfs niemand mee plezieren, dus lag de tuin de hele winter bezaaid met afgevallen kweeperen. Ik heb geholpen... maar amai (zeggen ze in Antwerpen) mijn rug! Wat heeft die afgezien van dat constante bukken en weer recht komen (Roger heeft trouwens hetzelfde probleem: oud worden!).
Deze avond nog eens naar een aflevering van Wallander gekeken nadat ik het voorwoord voor de volgende Oostland had nagelezen (geschreven door Valere Gijbels, dat nieuwe KVLS-lid dat ik ontmoet heb in december vorig jaar; de tekst vond ik deze keer perfect).
Die "Wallander-serie" vind ik echt heel goed Ik krijg er zelfs zin door om toch eens naar Zweden te reizen...
Maar... Roger had me gewaarschuwd: 'Ze zijn daar ongelooflijk politiek correct!'
En inderdaad, af en toe rol ik met mijn ogen bij bepaalde opmerkingen van personages: ze passen duidelijk op om niet "tegendraads" te zijn!
Ik wilde vandaag eigenlijk bellen naar mijn moeder Nany... maar uiteindelijk was onze "rustige" dag zo druk dat ik er geen tijd voor vond!
Daarna wilde Roger de tuin "opruimen". We hebben vorig jaar immers niets gedaan met onze kweeperen en konden er blijkbaar zelfs niemand mee plezieren, dus lag de tuin de hele winter bezaaid met afgevallen kweeperen. Ik heb geholpen... maar amai (zeggen ze in Antwerpen) mijn rug! Wat heeft die afgezien van dat constante bukken en weer recht komen (Roger heeft trouwens hetzelfde probleem: oud worden!).
Deze avond nog eens naar een aflevering van Wallander gekeken nadat ik het voorwoord voor de volgende Oostland had nagelezen (geschreven door Valere Gijbels, dat nieuwe KVLS-lid dat ik ontmoet heb in december vorig jaar; de tekst vond ik deze keer perfect).
Die "Wallander-serie" vind ik echt heel goed Ik krijg er zelfs zin door om toch eens naar Zweden te reizen...
Maar... Roger had me gewaarschuwd: 'Ze zijn daar ongelooflijk politiek correct!'
En inderdaad, af en toe rol ik met mijn ogen bij bepaalde opmerkingen van personages: ze passen duidelijk op om niet "tegendraads" te zijn!
Ik wilde vandaag eigenlijk bellen naar mijn moeder Nany... maar uiteindelijk was onze "rustige" dag zo druk dat ik er geen tijd voor vond!
zondag 24 februari 2019
Nog over schoenen
We haalden de 16°C vandaag!
Na een korte wandeling in Sint-Truiden (ik had toen mijn oude, witte stapschoenen aan) reden we naar "ons cafeetje".
Op Rogers aanraden had ik de schoenen, die ik gisteren droeg, bij. Dat zijn de meest comfortabele schoenen met hakjes die ik heb en, al zijn ze meer dan 20 jaar oud, ze zien er nog als nieuw uit. Mooi heb ik ze nooit echt gevonden maar ik draag ze uitsluitend onder een lange broek en dan zie je enkel de punten en de hakken ervan.
Roger hield immers vol dat, als ik opnieuw zou oefenen, ik na een poosje wel weer op hakjes zou kunnen lopen.
Ik dus oefenen van de auto naar het café, en later van het café naar de auto. Het ging, tenminste als ik heel traag stapte en niet probeerde Roger zijn ritme te volgen. Tussen de twee oefeningen kon ik gelukkig op mijn stoel blijven zitten... want zelfs na die telkens minieme afstand voelde ik aan mijn rug dat de houding die hakjes je verplichten aan te nemen alles behalve natuurlijk is.
Ik zal dus maar verder oefenen zeker? En binnenkort ook met andere schoenen met iets hogere hakjes die iets meer elegant zijn.
Thuis zwierde ik mijn schoenen wel meteen uit (weer rugpijn dus) voor ik begon te koken.
O ja, ik heb deze avond heel snel iets heel lekkers in elkaar geflanst met wat kliekjes. Ik maakte een puree van drie vierde knolselderie en twee aardappeltjes, een beetje boter, amandelmelk, nootmuskaat, zout en peper. Dat ging in een ovenschotel, daarop spreidde ik 250 gram gekruid gehakt, daarboven nog wat geraspte kaas voor ik alles een twintigtal minuten liet gratineren. Ik was een beetje bang dat die "creatie" op niets zou lijken maar Roger en ik vonden het gerecht heerlijk!
Na een korte wandeling in Sint-Truiden (ik had toen mijn oude, witte stapschoenen aan) reden we naar "ons cafeetje".
Op Rogers aanraden had ik de schoenen, die ik gisteren droeg, bij. Dat zijn de meest comfortabele schoenen met hakjes die ik heb en, al zijn ze meer dan 20 jaar oud, ze zien er nog als nieuw uit. Mooi heb ik ze nooit echt gevonden maar ik draag ze uitsluitend onder een lange broek en dan zie je enkel de punten en de hakken ervan.
Roger hield immers vol dat, als ik opnieuw zou oefenen, ik na een poosje wel weer op hakjes zou kunnen lopen.
Ik dus oefenen van de auto naar het café, en later van het café naar de auto. Het ging, tenminste als ik heel traag stapte en niet probeerde Roger zijn ritme te volgen. Tussen de twee oefeningen kon ik gelukkig op mijn stoel blijven zitten... want zelfs na die telkens minieme afstand voelde ik aan mijn rug dat de houding die hakjes je verplichten aan te nemen alles behalve natuurlijk is.
Ik zal dus maar verder oefenen zeker? En binnenkort ook met andere schoenen met iets hogere hakjes die iets meer elegant zijn.
Thuis zwierde ik mijn schoenen wel meteen uit (weer rugpijn dus) voor ik begon te koken.
O ja, ik heb deze avond heel snel iets heel lekkers in elkaar geflanst met wat kliekjes. Ik maakte een puree van drie vierde knolselderie en twee aardappeltjes, een beetje boter, amandelmelk, nootmuskaat, zout en peper. Dat ging in een ovenschotel, daarop spreidde ik 250 gram gekruid gehakt, daarboven nog wat geraspte kaas voor ik alles een twintigtal minuten liet gratineren. Ik was een beetje bang dat die "creatie" op niets zou lijken maar Roger en ik vonden het gerecht heerlijk!
zaterdag 23 februari 2019
Over onder andere een geboorte, schoenen en oud worden
Vandaag kregen Debby en Hendrik een nichtje en werd Wiemla (moeder van Debby) voor de eerste keer grootmoeder. Het werd voor Wiemla een heel emotionele dag en daar kan ik inkomen. Ook een schakelmoment, vermoed ik: oma worden is niet niets!
Na een paar boodschappen wilde Roger wandelen in en rond de kringwinkel in Sint-Truiden. Voor mij is dat oké, als hij maar een beetje beweegt. Al is de kringwinkel ook "gevaarlijk": ik kwam weer thuis met een boek over etiquette in de 21ste eeuw.
Omdat we toch niet "echt" zouden wandelen, had ik vandaag voor de derde keer schoenen met een (echt, klein) hakje aan (de eerste keer was vorige woensdag, de tweede keer gisteren).
Omdat ik woensdag al merkte dat ik bijna niet meer kon stappen met zulke schoenen, had ik ze niet aan toen we gingen babysitten.
Het is duidelijk: ik draag al zo lang platte schoenen dat ik er niet meer tegen kan als mijn schoeisel heel mijn lichaam onder druk zet. Alles deed immers pijn: heupen, knieën, rug en uiteraard mijn voeten. Ik moest (ook woensdag en gisteren) Roger een arm geven, en hij stapt zo snel dat ik moeite heb om hem te volgen (Roger is niet echt wat je "een galante man" noemt maar... dat is eigenaardig genoeg een eigenschap waar ik van hou) en dus nog meer pijn krijg. Ik vermoed dus dat ik al mijn schoenen met hakjes moet afschrijven (wegdoen of weggeven)!
Jammer, ze waren zo elegant! Nu vraag ik me af hoe ik er ooit in slaagde om op heel hoge hakken van ons vroeger huis naar centrum Antwerpen te stappen, daar uren rond te lopen zonder te beginnen "strompelen" zoals ik nu al doe na een kwartiertje op schoenen met lage hakjes lopen!
Ha ja, toen was ik nog jong, nu ben ik oud. Dat maakt uiteraard het verschil.
Roger zei me deze avond, nadat we nog eens samen naar een aflevering van Wallander hadden gekeken: 'Ach, na enkele dagen ben je zulke schoenen weer gewoon'. Maar ik vrees dat hij ongelijk krijgt: ik voel heel duidelijk het verschil met vroeger.
Na een paar boodschappen wilde Roger wandelen in en rond de kringwinkel in Sint-Truiden. Voor mij is dat oké, als hij maar een beetje beweegt. Al is de kringwinkel ook "gevaarlijk": ik kwam weer thuis met een boek over etiquette in de 21ste eeuw.
Omdat we toch niet "echt" zouden wandelen, had ik vandaag voor de derde keer schoenen met een (echt, klein) hakje aan (de eerste keer was vorige woensdag, de tweede keer gisteren).
Omdat ik woensdag al merkte dat ik bijna niet meer kon stappen met zulke schoenen, had ik ze niet aan toen we gingen babysitten.
Het is duidelijk: ik draag al zo lang platte schoenen dat ik er niet meer tegen kan als mijn schoeisel heel mijn lichaam onder druk zet. Alles deed immers pijn: heupen, knieën, rug en uiteraard mijn voeten. Ik moest (ook woensdag en gisteren) Roger een arm geven, en hij stapt zo snel dat ik moeite heb om hem te volgen (Roger is niet echt wat je "een galante man" noemt maar... dat is eigenaardig genoeg een eigenschap waar ik van hou) en dus nog meer pijn krijg. Ik vermoed dus dat ik al mijn schoenen met hakjes moet afschrijven (wegdoen of weggeven)!
Jammer, ze waren zo elegant! Nu vraag ik me af hoe ik er ooit in slaagde om op heel hoge hakken van ons vroeger huis naar centrum Antwerpen te stappen, daar uren rond te lopen zonder te beginnen "strompelen" zoals ik nu al doe na een kwartiertje op schoenen met lage hakjes lopen!
Ha ja, toen was ik nog jong, nu ben ik oud. Dat maakt uiteraard het verschil.
Roger zei me deze avond, nadat we nog eens samen naar een aflevering van Wallander hadden gekeken: 'Ach, na enkele dagen ben je zulke schoenen weer gewoon'. Maar ik vrees dat hij ongelijk krijgt: ik voel heel duidelijk het verschil met vroeger.
vrijdag 22 februari 2019
Over groot worden
Ik heb lang geaarzeld of ik iets zou schrijven daarover... omdat er mij gisteren geheimen zijn toevertrouwd door Elena en je geheimen niet rondbazuint.
Maar kom, ik wil het dus hebben over "groot worden" en ineens beseffen dat je tot dan in een sprookje leefde en er nog rotsvast in geloofde ook.
Ik heb er als kind ook enige moeite mee gehad (dochterlief, als je het nog hebt, leen Elena volgend jaar - dan is ze er volgens mij rijp voor - mijn eerste boek eens: daar schrijf ik uitgebreid over al die kindergevoelens; zelf heb ik nog alleen mijn eigen exemplaar en het boek is, denk ik, nergens meer te verkrijgen, tenzij in pdf-formaat, want papa heeft de oorspronkelijke tekst ooit gescand en er een pdf-document van gemaakt).
Elena vroeg me hoe ik bepaalde zaken te weten was gekomen en daarop moest ik haar een heel raar (in haar ogen toch) verhaal vertellen (het staat in dat eerste boek van mij, lieve Elena).
Ik moest immers als kind elke avond minstens één weesgegroetje bidden. En daarin is sprake van "de vrucht van uw lichaam". Nu, mij hadden ze als kind verteld dat kindjes werden gekocht in speciale winkels die "Moederhuis" heetten (verleden tijd, want nu bestaan die niet meer, zelfs niet in de kinderfantasie). Toen ik op 5 jaar en half mijn mama vroeg wat "de vrucht van uw lichaam" wel kon betekenen, legde ze me uit dat die speciale winkel eigenlijk nooit heeft bestaan. En dan... vroeg ik haar over welke andere zaken ze nog gelogen had!
Echt, voor mij, als kind, stond dat gelijk met een leugen (zeggen dat ikzelf om de minste leugen heel erg gestraft werd).
Mama vertelde me toen eigenlijk alles wat ik moest weten als "groot meisje", zelfs over seks (nee, ze gebruikte dat woord niet, ze vertelde enkel, in voor mij begrijpelijke woorden, hoe kindjes echt ontstonden)!
Ik werd ineens veel minder boos op haar omwille van haar "leugens", want ik besefte dat ik nu een heel groot meisje was (en ik wist ook dat ik, net als de grote mensen, al die zaken geheim moest houden).
Ik ga hier niets meer toevoegen over Sinterklaas en zo (al die geheimen werden wel voor mij opgelost die ene avond in Matadi toen ik nog geen zes jaar was).
Ik hoop zo dat je dit binnen enkele jaren leest, lieve Elena!
Maar kom, ik wil het dus hebben over "groot worden" en ineens beseffen dat je tot dan in een sprookje leefde en er nog rotsvast in geloofde ook.
Ik heb er als kind ook enige moeite mee gehad (dochterlief, als je het nog hebt, leen Elena volgend jaar - dan is ze er volgens mij rijp voor - mijn eerste boek eens: daar schrijf ik uitgebreid over al die kindergevoelens; zelf heb ik nog alleen mijn eigen exemplaar en het boek is, denk ik, nergens meer te verkrijgen, tenzij in pdf-formaat, want papa heeft de oorspronkelijke tekst ooit gescand en er een pdf-document van gemaakt).
Elena vroeg me hoe ik bepaalde zaken te weten was gekomen en daarop moest ik haar een heel raar (in haar ogen toch) verhaal vertellen (het staat in dat eerste boek van mij, lieve Elena).
Ik moest immers als kind elke avond minstens één weesgegroetje bidden. En daarin is sprake van "de vrucht van uw lichaam". Nu, mij hadden ze als kind verteld dat kindjes werden gekocht in speciale winkels die "Moederhuis" heetten (verleden tijd, want nu bestaan die niet meer, zelfs niet in de kinderfantasie). Toen ik op 5 jaar en half mijn mama vroeg wat "de vrucht van uw lichaam" wel kon betekenen, legde ze me uit dat die speciale winkel eigenlijk nooit heeft bestaan. En dan... vroeg ik haar over welke andere zaken ze nog gelogen had!
Echt, voor mij, als kind, stond dat gelijk met een leugen (zeggen dat ikzelf om de minste leugen heel erg gestraft werd).
Mama vertelde me toen eigenlijk alles wat ik moest weten als "groot meisje", zelfs over seks (nee, ze gebruikte dat woord niet, ze vertelde enkel, in voor mij begrijpelijke woorden, hoe kindjes echt ontstonden)!
Ik werd ineens veel minder boos op haar omwille van haar "leugens", want ik besefte dat ik nu een heel groot meisje was (en ik wist ook dat ik, net als de grote mensen, al die zaken geheim moest houden).
Ik ga hier niets meer toevoegen over Sinterklaas en zo (al die geheimen werden wel voor mij opgelost die ene avond in Matadi toen ik nog geen zes jaar was).
Ik hoop zo dat je dit binnen enkele jaren leest, lieve Elena!
Ziekenbezoek
Vandaag vonden we eindelijk nog eens voldoende tijd voor een bezoekje aan onze "familiezieke". Eindelijk, want het was weer heel lang geleden. Het probleem (dat eigenlijk geldt voor al onze afspraken: vandaag bijvoorbeeld probeerde Roger af te spreken met vriend Karel en stelden ze vast dat het niet mogelijk zal zijn voor april) is dat we allemaal zo ver van elkaar wonen. Meer dan anderhalf uur heen en terug rijden is het naar "onze" zieke.
Onze zieke leek heel blij ons te zien maar communicatie was weer enkel mogelijk via gezichtsuitdrukking en aanrakingen. Hoewel, ze zei toch twee woorden meer dan de vorige keer...
We bleven er iets langer dan anderhalf uur (haar echtgenoot kwam er ook aan en we wisselden wat nieuwtjes uit). En daarmee was onze middag weer gevuld!
Nadat we thuis (in het terugkeren deden we er iets meer dan drie kwartier over: zo'n druk verkeer) zuurkool hadden gegeten, ik enkele mails had beantwoord, en na nog een uurtje lectuur op papier voor mij, keken Roger en ik nog naar een aflevering van Wallander.
Gisteren vernam Rogers van zijn zus dat die serie net nu heruitgezonden wordt op tv! Dat wist ik niet (maar dat is dan ook niet echt verwonderlijk).
Onze zieke leek heel blij ons te zien maar communicatie was weer enkel mogelijk via gezichtsuitdrukking en aanrakingen. Hoewel, ze zei toch twee woorden meer dan de vorige keer...
We bleven er iets langer dan anderhalf uur (haar echtgenoot kwam er ook aan en we wisselden wat nieuwtjes uit). En daarmee was onze middag weer gevuld!
Nadat we thuis (in het terugkeren deden we er iets meer dan drie kwartier over: zo'n druk verkeer) zuurkool hadden gegeten, ik enkele mails had beantwoord, en na nog een uurtje lectuur op papier voor mij, keken Roger en ik nog naar een aflevering van Wallander.
Gisteren vernam Rogers van zijn zus dat die serie net nu heruitgezonden wordt op tv! Dat wist ik niet (maar dat is dan ook niet echt verwonderlijk).
donderdag 21 februari 2019
Babysitten
We haalden Elena, Matthias en Eva af aan de school en weer begonnen ze alle drie tegelijk te vertellen. In de auto slaagde ik er pas in ze een voor een hun dag te laten bespreken.
"Thuis" waren er werken aan de gang waardoor we noch in de keuken, noch in de living konden verblijven. We gingen dus naar het terras waar Elena met een tablet een filmpje maakte met Matthias, Eva en mij als hoofdrolspelers. Ik was een moeder die haar dochter (Eva) beschermde tegen de boef die Mathias met veel overtuiging vertolkte. Het was echt grappig om te zien hoe Eva en Matthias in hun rol opgingen. Misschien tegen de volgende keer korte verhaaltjes verzinnen die Elena kan verfilmen? O ja, maar volgende keer logeren ze hier en ik vermoed dat Roger zijn tablet (de enige die we hebben) niet graag aan de kinderen uitleent (hoewel hij die tablet eigenlijk nooit meer gebruikt).
En toen kwam buurmeisje Anna eraan en gingen de kinderen in de tuin spelen.
Ik begon op het terras "De verborgen glimlach" van Nicci French te lezen (Roger had ons "thuis" afgezet en was daarna meteen doorgereden naar zijn oudste zus) maar ik vond het weldra wat koud worden. Dus, wat typisch is voor een (groot)moeder, vroeg ik de kinderen of zij het niet koud hadden, maar dat bleek niet het geval.
Dochterlief kwam thuis, Roger kwam terug en nog iets later verscheen schoonzoon. We aten (kant en klare gerechten maar ik heb er ontzettend van genoten: het was immers tomatensoep, gevolgd door kip en rauwkost - Roger, die geen kip lust, kreeg een stoofschotel) en dan vertrokken schoonzoon en dochterlief naar een catecheseavond voor de ouders van communicanten (Elena doet haar eerste communie in mei).
Elena, Matthias en Eva mochten tv kijken (het toestel stond voorlopig in de speelkamer). Roger en ik lazen ondertussen tot het tijd was om de kindjes naar bed te brengen na een snel toiletritueel.
Weer wilde Elena zelf voorlezen voor het slapengaan, en ze deed dat voortreffelijk uit een boek (ik heb de titel niet kunnen zien) over Helena van Troje.
Terwijl Elena aan het voorlezen was, kwamen haar ouders terug. Hun "ouderavond" bleek tijdverlies te zijn geweest.
Roger en ik gaven de kindjes nog een zoen en vertrokken naar Haspengouw.
We waren iets over 22 uur thuis. Ik checkte meteen de laatste Limburgse monografie, want deze middag had ik tussendoor even over en weer gemaild (een smartphone is soms echt handig maar om dezelfde reden soms hinderlijk) met Edith Oeyen over volgens haar een ernstig tekort in de tekst. Gelukkig vond ik meteen een detail in de tekst dat maakte dat alles in orde was, net zoals Jan Gerits Edith en mij schreef in een mail die ik vlak daarna ook pas las (ik had die wel merken binnenkomen maar dat was tijdens het avondritueel van Elena, Matthias en Eva, en daardoor nog niet gelezen).
"Thuis" waren er werken aan de gang waardoor we noch in de keuken, noch in de living konden verblijven. We gingen dus naar het terras waar Elena met een tablet een filmpje maakte met Matthias, Eva en mij als hoofdrolspelers. Ik was een moeder die haar dochter (Eva) beschermde tegen de boef die Mathias met veel overtuiging vertolkte. Het was echt grappig om te zien hoe Eva en Matthias in hun rol opgingen. Misschien tegen de volgende keer korte verhaaltjes verzinnen die Elena kan verfilmen? O ja, maar volgende keer logeren ze hier en ik vermoed dat Roger zijn tablet (de enige die we hebben) niet graag aan de kinderen uitleent (hoewel hij die tablet eigenlijk nooit meer gebruikt).
 |
| Eigen foto (Elena bekijkt de film die ze pas heeft gemaakt, Eva zit op mijn schoot) |
 |
| Eigen foto |
Ik begon op het terras "De verborgen glimlach" van Nicci French te lezen (Roger had ons "thuis" afgezet en was daarna meteen doorgereden naar zijn oudste zus) maar ik vond het weldra wat koud worden. Dus, wat typisch is voor een (groot)moeder, vroeg ik de kinderen of zij het niet koud hadden, maar dat bleek niet het geval.
Dochterlief kwam thuis, Roger kwam terug en nog iets later verscheen schoonzoon. We aten (kant en klare gerechten maar ik heb er ontzettend van genoten: het was immers tomatensoep, gevolgd door kip en rauwkost - Roger, die geen kip lust, kreeg een stoofschotel) en dan vertrokken schoonzoon en dochterlief naar een catecheseavond voor de ouders van communicanten (Elena doet haar eerste communie in mei).
Elena, Matthias en Eva mochten tv kijken (het toestel stond voorlopig in de speelkamer). Roger en ik lazen ondertussen tot het tijd was om de kindjes naar bed te brengen na een snel toiletritueel.
Weer wilde Elena zelf voorlezen voor het slapengaan, en ze deed dat voortreffelijk uit een boek (ik heb de titel niet kunnen zien) over Helena van Troje.
Terwijl Elena aan het voorlezen was, kwamen haar ouders terug. Hun "ouderavond" bleek tijdverlies te zijn geweest.
Roger en ik gaven de kindjes nog een zoen en vertrokken naar Haspengouw.
We waren iets over 22 uur thuis. Ik checkte meteen de laatste Limburgse monografie, want deze middag had ik tussendoor even over en weer gemaild (een smartphone is soms echt handig maar om dezelfde reden soms hinderlijk) met Edith Oeyen over volgens haar een ernstig tekort in de tekst. Gelukkig vond ik meteen een detail in de tekst dat maakte dat alles in orde was, net zoals Jan Gerits Edith en mij schreef in een mail die ik vlak daarna ook pas las (ik had die wel merken binnenkomen maar dat was tijdens het avondritueel van Elena, Matthias en Eva, en daardoor nog niet gelezen).
woensdag 20 februari 2019
Rendez-vous
Elie had aan de leden van de werkgroep WOI gevraagd wie hem deze avond wilde vergezellen naar het jaarlijkse "Rendez-vous" van Erfgoed Haspengouw. Alleen Roger en ik hadden toegezegd.
Deze avond, onderweg er naartoe (deze keer was het te doen in het mooie cultuurhuis van Gingelom, een vroegere kerk), kreeg ik een berichtje van Elie: hij is ziek en kan niet komen.
Dit jaar hebben we er niemand van Heemkunde Groot Heers ontmoet, wel Rombout Nijssen, Jos V.d.B en Johnny en Christiane, met wie we lang converseerden bij een drankje en hapjes. Na meer dan één uur kregen we een paar toespraken en daarna... zouden we verdeeld worden in "speed date"-groepjes. Het was ondertussen al vrij laat geworden en Roger noch ik hadden zin om te "daten" met iemand anders. We zijn er dus tussen uit gemuisd.
Ik begrijp het idee: we zijn immers allemaal bezig met erfgoed én die "afspraak"-avond is bedoeld om ideeën uit te wisselen maar... dat "speed daten" vond ik in deze context niet zo'n goed idee. Je kunt op zo korte tijd toch al weinig indrukken en/of plannen uitwisselen met een onbekende. Ik persoonlijk had bijvoorbeeld veel liever verder gepraat met Christiane (maar natuurlijk vormden net wij geen "date-stel") die me heel interessante zaken aan het vertellen was over het verleden van de stroopfabriek in Borgloon (haar vader heeft er nog gewerkt, en dat was in die tijd heel hard werken, legde ze me onder andere uit)!
Thuis hadden Roger en ik nog tijd genoeg om samen naar een aflevering van Wallander te kijken.
Dat vond ik eerlijk gezegd een veel gezelliger "rendez-vous"!
Deze avond, onderweg er naartoe (deze keer was het te doen in het mooie cultuurhuis van Gingelom, een vroegere kerk), kreeg ik een berichtje van Elie: hij is ziek en kan niet komen.
Dit jaar hebben we er niemand van Heemkunde Groot Heers ontmoet, wel Rombout Nijssen, Jos V.d.B en Johnny en Christiane, met wie we lang converseerden bij een drankje en hapjes. Na meer dan één uur kregen we een paar toespraken en daarna... zouden we verdeeld worden in "speed date"-groepjes. Het was ondertussen al vrij laat geworden en Roger noch ik hadden zin om te "daten" met iemand anders. We zijn er dus tussen uit gemuisd.
Ik begrijp het idee: we zijn immers allemaal bezig met erfgoed én die "afspraak"-avond is bedoeld om ideeën uit te wisselen maar... dat "speed daten" vond ik in deze context niet zo'n goed idee. Je kunt op zo korte tijd toch al weinig indrukken en/of plannen uitwisselen met een onbekende. Ik persoonlijk had bijvoorbeeld veel liever verder gepraat met Christiane (maar natuurlijk vormden net wij geen "date-stel") die me heel interessante zaken aan het vertellen was over het verleden van de stroopfabriek in Borgloon (haar vader heeft er nog gewerkt, en dat was in die tijd heel hard werken, legde ze me onder andere uit)!
Thuis hadden Roger en ik nog tijd genoeg om samen naar een aflevering van Wallander te kijken.
Dat vond ik eerlijk gezegd een veel gezelliger "rendez-vous"!
dinsdag 19 februari 2019
Het is nog steeds rustig
En daar geniet ik bewust van, want vanaf volgende maand wordt ons leven weer veel drukker.
Vandaag was het, vooral door de wind, veel koeler dan gisteren (en ik merkte weer hoe snel je went aan een comfortabele temperatuur: ik vond het zelfs koud tijdens de relatief korte wandeling die we maakten in het mooie Borgloon).
Voor de rest valt er niet veel te vertellen over deze rustige dag (tenzij ik jullie lastig val met een relaas over vervelende huishoudkarweitjes).
Of toch wel: ik heb iets belangrijks gelezen, namelijk dit interview met Gerard Bodifée (die ik altijd bewonderd heb) over de klimaatkwestie. Heel interessant, lees zelf maar!
Roger en ik hebben zopas nog naar een aflevering van Wallander gekeken op ons televisiescherm en nu wil ik graag verder naar dit kijken op mijn pc-scherm.
Tot vorig jaar zou ik vandaag mijn "Nononc" een gelukkig nieuw levensjaar hebben gewenst. Nu zit hij aan de overkant en ik vermoed dat daar geen geboortedagen worden herdacht vermits (denk ik) tijd daar niet bestaat. Of denkt men daar toch even terug aan het moment dat men incarneerde? In dat geval, nee, niet "gelukkig nieuw levensjaar", lieve Nononc, want jaren, maanden, weken en dagen bestaan niet meer voor jou, maar "wees zeker dat hier niemand die jou gekend heeft je gauw zal vergeten!"
Vandaag was het, vooral door de wind, veel koeler dan gisteren (en ik merkte weer hoe snel je went aan een comfortabele temperatuur: ik vond het zelfs koud tijdens de relatief korte wandeling die we maakten in het mooie Borgloon).
Voor de rest valt er niet veel te vertellen over deze rustige dag (tenzij ik jullie lastig val met een relaas over vervelende huishoudkarweitjes).
Of toch wel: ik heb iets belangrijks gelezen, namelijk dit interview met Gerard Bodifée (die ik altijd bewonderd heb) over de klimaatkwestie. Heel interessant, lees zelf maar!
Roger en ik hebben zopas nog naar een aflevering van Wallander gekeken op ons televisiescherm en nu wil ik graag verder naar dit kijken op mijn pc-scherm.
Tot vorig jaar zou ik vandaag mijn "Nononc" een gelukkig nieuw levensjaar hebben gewenst. Nu zit hij aan de overkant en ik vermoed dat daar geen geboortedagen worden herdacht vermits (denk ik) tijd daar niet bestaat. Of denkt men daar toch even terug aan het moment dat men incarneerde? In dat geval, nee, niet "gelukkig nieuw levensjaar", lieve Nononc, want jaren, maanden, weken en dagen bestaan niet meer voor jou, maar "wees zeker dat hier niemand die jou gekend heeft je gauw zal vergeten!"
Over getallen en taal
Onze zoon Hendrik mailde me zopas een filmpje (vlog?) door over de verschillende manieren om getallen in taal en geschrift uit te drukken in bepaalde culturen. Ik had al een paar keer daarover gelezen maar wat ik leer uit dit filmpje is echt verbluffend! Ongelooflijk wat een verschillen per cultuur!
maandag 18 februari 2019
Net geen 80 jaar bereikt...
...heeft mijn "Nononc". Vandaag zou hij immers 80 zijn geworden. Toen hij mij in mei vorig jaar schreef dat hij slecht nieuws had, namelijk dat hij normaal gezien nog slechts zes maanden te leven had, probeerden we elkaar gerust te stellen. Ik antwoordde hem dat hij moest proberen tot deze dag in leven te blijven en dat we daarna wel zouden zien... en hij zou het proberen
Het is hem niet gelukt: hij heeft zelfs die zes maanden niet gehaald! Wat mis ik hem!
Het is hem niet gelukt: hij heeft zelfs die zes maanden niet gehaald! Wat mis ik hem!
Natuurgebied in Mechelen-Bovelingen
Nog steeds is het prachtig voorjaarsweer. We maakten dus tijd voor eindelijk nog eens een lange wandeling in het natuurgebied in Mechelen-Bovelingen.
Wat heb ik daarvan genoten! Het terrein is heel drassig maar het is er zo rustgevend stil (hoewel: soms hoor je zelfs daar nog hinderlijke flarden van ver verkeerslawaai).
Na de wandeling was het hoogtijd om te beginnen koken en ondertussen zorgde Roger voor nieuw speltbrood: hij was dat gisteren vergeten te bakken, we zaten praktisch zonder brood en dus heb ik er vandaag helemaal geen gegeten (ik eet over het algemeen dan ook slechts één à twee sneetjes brood per dag).
En... eigenlijk heb ik dat niet gemist, honger heb ik al evenmin gehad. Het is duidelijk: brood eet ik tegenwoordig vooral omdat ik het lekker vind. Dat geldt dan voor het speltbrood van Roger, want, eerlijk gezegd, ander brood vind ik zelden nog lekker.
Deze avond, nadat ik een paar mails had beantwoord, nog gezellig samen gekeken naar een aflevering van Wallander. En nu ga ik nog een paar bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtypen.
Wat heb ik daarvan genoten! Het terrein is heel drassig maar het is er zo rustgevend stil (hoewel: soms hoor je zelfs daar nog hinderlijke flarden van ver verkeerslawaai).
 |
| Eigen foto's |
En... eigenlijk heb ik dat niet gemist, honger heb ik al evenmin gehad. Het is duidelijk: brood eet ik tegenwoordig vooral omdat ik het lekker vind. Dat geldt dan voor het speltbrood van Roger, want, eerlijk gezegd, ander brood vind ik zelden nog lekker.
Deze avond, nadat ik een paar mails had beantwoord, nog gezellig samen gekeken naar een aflevering van Wallander. En nu ga ik nog een paar bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtypen.
zondag 17 februari 2019
Nog eens over François De Witt
Om deze mooie vroege lentedag te eindigen, keek ik nog naar een interview met die "polytechnicien" François De Witt zaliger die me al veel langer intrigeert.
Het gaat deze keer weer over de "ziel" die zou voorbestaan en deel zou uitmaken van een groot geheel dat hij onder andere een "algemeen informatieveld" noemt.
Dat benadert allemaal heel fel mijn intuïtie en dus blijft het mij heel erg interesseren!
De Witt was (verleden tijd, want hij is overleden nu) ervan overtuigd dat de wetenschappers weldra zullen toegeven dat zulk "spiritueel informatieveld" aan de oorsprong ligt van alles.
Ik ben benieuwd en hoop dat ik nog lang genoeg op deze wereldbol mag blijven om het mee te maken!
Het gaat deze keer weer over de "ziel" die zou voorbestaan en deel zou uitmaken van een groot geheel dat hij onder andere een "algemeen informatieveld" noemt.
Dat benadert allemaal heel fel mijn intuïtie en dus blijft het mij heel erg interesseren!
De Witt was (verleden tijd, want hij is overleden nu) ervan overtuigd dat de wetenschappers weldra zullen toegeven dat zulk "spiritueel informatieveld" aan de oorsprong ligt van alles.
Ik ben benieuwd en hoop dat ik nog lang genoeg op deze wereldbol mag blijven om het mee te maken!
Egoïsme
Wat ben ik soms toch egoïstisch!
Na enkele telefoontjes (onder andere tussen Roger en zijn zus over die af te breken stallen; er is niets afgesproken, behalve dat zij deze avond zou terugbellen, wat ze echter niet deed) besloten we nog eens te wandelen achter de kapel van Helshoven en te kijken of de vroegere "Kluizenaar'" weer open is.
Normaal gezien is het heel rustig in die buurt... maar nu kwamen we wandelaar na wandelaar tegen.
Gelukkig namen we op een zeker moment een zijpaadje, liepen we plantages in - waar geen van al die andere wandelaars zich waagde - maar na een klein uur kwamen we weer op het hoofdpad terecht en moesten we weer telkens opnieuw andere wandelaars begroeten.
'Kijk toch eens wat een volk!', zei ik tegen Roger en hij antwoordde me (terecht): 'Iedereen heeft toch het recht hier te wandelen?'
Hij heeft gelijk, al dacht ik in mezelf : 'Nee!'
Zo egoïstisch van mij, ik weet het! En Roger heeft gelijk: waarom zou niet iedereen op deze mooie vroege lentedag mogen genieten van Haspengouw? Alleen... ik miste sereniteit en stilte!
De "Kluizenaar" wordt blijkbaar in mei "'t Fakkelhuis", een "grand café, brasserie, restaurant": ik vrees dat het veel minder gezellig zal worden dan vroeger!
Na enkele telefoontjes (onder andere tussen Roger en zijn zus over die af te breken stallen; er is niets afgesproken, behalve dat zij deze avond zou terugbellen, wat ze echter niet deed) besloten we nog eens te wandelen achter de kapel van Helshoven en te kijken of de vroegere "Kluizenaar'" weer open is.
Normaal gezien is het heel rustig in die buurt... maar nu kwamen we wandelaar na wandelaar tegen.
Gelukkig namen we op een zeker moment een zijpaadje, liepen we plantages in - waar geen van al die andere wandelaars zich waagde - maar na een klein uur kwamen we weer op het hoofdpad terecht en moesten we weer telkens opnieuw andere wandelaars begroeten.
'Kijk toch eens wat een volk!', zei ik tegen Roger en hij antwoordde me (terecht): 'Iedereen heeft toch het recht hier te wandelen?'
Hij heeft gelijk, al dacht ik in mezelf : 'Nee!'
Zo egoïstisch van mij, ik weet het! En Roger heeft gelijk: waarom zou niet iedereen op deze mooie vroege lentedag mogen genieten van Haspengouw? Alleen... ik miste sereniteit en stilte!
De "Kluizenaar" wordt blijkbaar in mei "'t Fakkelhuis", een "grand café, brasserie, restaurant": ik vrees dat het veel minder gezellig zal worden dan vroeger!
zaterdag 16 februari 2019
Om de avond af te sluiten...
... las ik nog enkele nieuwsberichten online en viel ik op een artikel dat me echt verontrust maar waarover ik eigenaardig genoeg niets heb gehoord op de radio (we hebben alleen naar het radiojournaal geluisterd vandaag). Lees zelf maar!
Ideale zaterdag
Voor mij mogen alle dagen verlopen zoals deze zaterdag (alleen is dat jammer genoeg niet mogelijk).
Praktisch niets gedaan in het huishouden: alleen de keuken opgeruimd en geveegd na onze brunch en deze avond gekookt (Roger vult de vaatwasser na het avondmaal).
Enkele uren besteed aan het nalezen van het volgend nummer van Oostland (publicatie van de KVLS). Het wordt een sterk nummer, vind ik.
Daarna meer dan een uur gewandeld in Sint-Truiden. Het was iets minder lenteachtig dan gisteren maar we haalden toch nog de 14°C en de zon scheen weer krachtig. Heel (te voor mij) veel volk op de Grote Markt maar veel rustiger in de zijstraatjes. Ik hou echt van die stad!
Na het avondeten een uurtje lectuur (Aspe). Ik begin zijn speciale stijl echt te appreciëren. In het begin vond ik die soms te zakelijk en informatief, al bleek het boek meteen vlot leesbaar. Nu begint die stijl me echt aan te staan.
Nadat ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt, zopas samen met Roger nog gekeken naar een aflevering van Wallander.
Maar... ik moest eigenlijk een paar telefoontjes plegen en dat ben ik rats vergeten!
Praktisch niets gedaan in het huishouden: alleen de keuken opgeruimd en geveegd na onze brunch en deze avond gekookt (Roger vult de vaatwasser na het avondmaal).
Enkele uren besteed aan het nalezen van het volgend nummer van Oostland (publicatie van de KVLS). Het wordt een sterk nummer, vind ik.
Daarna meer dan een uur gewandeld in Sint-Truiden. Het was iets minder lenteachtig dan gisteren maar we haalden toch nog de 14°C en de zon scheen weer krachtig. Heel (te voor mij) veel volk op de Grote Markt maar veel rustiger in de zijstraatjes. Ik hou echt van die stad!
Na het avondeten een uurtje lectuur (Aspe). Ik begin zijn speciale stijl echt te appreciëren. In het begin vond ik die soms te zakelijk en informatief, al bleek het boek meteen vlot leesbaar. Nu begint die stijl me echt aan te staan.
Nadat ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt, zopas samen met Roger nog gekeken naar een aflevering van Wallander.
Maar... ik moest eigenlijk een paar telefoontjes plegen en dat ben ik rats vergeten!
vrijdag 15 februari 2019
Eindelijk nog eens gewandeld in Kerniel
Vandaag haalden we de 16°C!
Terwijl we na de middag van Alken, waar we speltmeel hadden gekocht, terug naar huis reden, stelde ik voor even te stoppen in Kerniel.
We parkeerden de auto aan het klooster van Colen, liepen langs de vallei naar het dorp en van daar terug naar het klooster via de vroegere spoorwegzate. De zon scheen, we zagen een paard dartelen in een wei, een ezel kwam Roger goeiendag zeggen, het was stil, rustig... en zalig!
En... deze avond had ik geen enkel probleem om nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken over te typen... alleen werd ik er ontzettend nostalgisch van: precies 53 jaar geleden schreef ik dat ik zo blij was omdat mijn "Nononc" (nu zaliger) drie dagen later op bezoek zou komen om bij ons zijn verjaardag te vieren op 19 februari.
Roger heeft nog eens geprobeerd zijn zus te bereiken (in verband met die af te breken stallen): weer tevergeefs.
Terwijl we na de middag van Alken, waar we speltmeel hadden gekocht, terug naar huis reden, stelde ik voor even te stoppen in Kerniel.
We parkeerden de auto aan het klooster van Colen, liepen langs de vallei naar het dorp en van daar terug naar het klooster via de vroegere spoorwegzate. De zon scheen, we zagen een paard dartelen in een wei, een ezel kwam Roger goeiendag zeggen, het was stil, rustig... en zalig!
 |
| Eigen foto's |
Roger heeft nog eens geprobeerd zijn zus te bereiken (in verband met die af te breken stallen): weer tevergeefs.
donderdag 14 februari 2019
Lentegevoel
We haalden de 15°C vandaag! De koolmeesjes beginnen weer "hun" Spaanse kruik op ons terras klaar te maken, de zon scheen krachtig: ik kreeg echt een lentegevoel!
Na enkele huishoudtaken (nee, nog steeds geen vertaling: wordt dit weer een "magere" maand?) wilde Roger nog eens naar de kringwinkel in Tongeren. Dat vond ik een goed idee, want ik had daar een heel goede herinnering aan. Helaas, deze keer leek die me veel minder groot dan toen, misschien omdat enkele kamers waren afgesloten.
Uiteraard liepen we weer met twee nieuwe tweedehandsboeken buiten.
Daarna reden we naar het Pliniuspark waar we wat zouden wandelen. Het werd echter een korte wandeling. Het park was zo goed als verlaten, alle gebouwen waren dicht en eigenlijk vonden we het niet erg inspirerend. Maar kom, Roger heeft opnieuw wat bewogen vandaag.
Na het avondeten en mijn uurtje lectuur in de relax, nog gekeken naar een halve aflevering van Wallander (vervolg van gisteren). Ik vind het nog steeds heel goed!
We kijken daarnaar in de bibliotheek, op het televisietoestel dat we hebben geërfd van Debby (sorry, geleend, want zodra je het nodig hebt, krijg je dat toestel meteen terug, lieve Debby!) en weer was ik aan het bedenken dat we beter de salonmeubelen naar de bibliotheek zouden verhuizen en de eettafel en stoelen naar wat nu de salon is.
Ik kan daar dan uren zitten over fantaseren, de kamers in gedachten herinrichten (en het zou veel gemakkelijker zijn voor mij op familiefeesten omdat de eetkamer dan veel dichter bij de keuken zou liggen). Roger gaat echter nog steeds niet akkoord en, zelfs als - wat dus niet het geval is - ik mijn zin zou willen doordrijven, in mijn eentje ben ik daar niet toe in staat!
Vandaag heb ik Roger weer enkele keren aangemaand te bellen naar de afbreker die zijn zus hem ooit heeft aangeraden (vermits de eerste, die beloofd had onze varkensstallen af te breken, niets meer van zich laat horen). Deze avond belde Roger eindelijk naar zijn zus (om het telefoonnummer van die man te vragen) maar ze gaf niet thuis...
O ja, mijn oog lijkt weer in orde maar... toen ik deze avond zoals gewoonlijk nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken wilde overtypen, bleek dat ik nog last heb om mijn eigen (!) geschrift te ontcijferen!
Na enkele huishoudtaken (nee, nog steeds geen vertaling: wordt dit weer een "magere" maand?) wilde Roger nog eens naar de kringwinkel in Tongeren. Dat vond ik een goed idee, want ik had daar een heel goede herinnering aan. Helaas, deze keer leek die me veel minder groot dan toen, misschien omdat enkele kamers waren afgesloten.
Uiteraard liepen we weer met twee nieuwe tweedehandsboeken buiten.
Daarna reden we naar het Pliniuspark waar we wat zouden wandelen. Het werd echter een korte wandeling. Het park was zo goed als verlaten, alle gebouwen waren dicht en eigenlijk vonden we het niet erg inspirerend. Maar kom, Roger heeft opnieuw wat bewogen vandaag.
Na het avondeten en mijn uurtje lectuur in de relax, nog gekeken naar een halve aflevering van Wallander (vervolg van gisteren). Ik vind het nog steeds heel goed!
We kijken daarnaar in de bibliotheek, op het televisietoestel dat we hebben geërfd van Debby (sorry, geleend, want zodra je het nodig hebt, krijg je dat toestel meteen terug, lieve Debby!) en weer was ik aan het bedenken dat we beter de salonmeubelen naar de bibliotheek zouden verhuizen en de eettafel en stoelen naar wat nu de salon is.
Ik kan daar dan uren zitten over fantaseren, de kamers in gedachten herinrichten (en het zou veel gemakkelijker zijn voor mij op familiefeesten omdat de eetkamer dan veel dichter bij de keuken zou liggen). Roger gaat echter nog steeds niet akkoord en, zelfs als - wat dus niet het geval is - ik mijn zin zou willen doordrijven, in mijn eentje ben ik daar niet toe in staat!
Vandaag heb ik Roger weer enkele keren aangemaand te bellen naar de afbreker die zijn zus hem ooit heeft aangeraden (vermits de eerste, die beloofd had onze varkensstallen af te breken, niets meer van zich laat horen). Deze avond belde Roger eindelijk naar zijn zus (om het telefoonnummer van die man te vragen) maar ze gaf niet thuis...
O ja, mijn oog lijkt weer in orde maar... toen ik deze avond zoals gewoonlijk nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken wilde overtypen, bleek dat ik nog last heb om mijn eigen (!) geschrift te ontcijferen!
woensdag 13 februari 2019
Verloren dag door weer een lodderoog
Hoewel, echt verloren niet: we deden onze uitgebreide boodschappen. Maar ik had nog zoveel meer willen doen... alleen werd ik deze nacht weer wakker van de pijn aan mijn oog. Ik denk dat het meer dan een jaar geleden is sinds de laatste keer. Even kijken... Inderdaad: veel langer zelfs!
Buiten die boodschappen dus niet veel gedaan vandaag wegens wazig zien en te veel pijn. Pas tegen dat ik moest beginnen koken ging het wat beter.
Roger vraagt me telkens of daar niets aan te doen is. Jawel... Het probleem (ik denk dat ik in herhaling val, sorry) is, volgens mijn oogarts, dat ik mijn ogen nooit volledig sluit, ook niet als ik slaap. En na verloop van tijd heeft dat als gevolg dat mijn oog aanvoelt alsof het verbrand is. Volgens de oogarts zou ik preventief een bepaalde zalf kunnen gebruiken... Maar dan zou ik dat het hele jaar door moeten doen vermits ik niet weet wanneer het zal gebeuren. Dat vind ik dus te veel van het goede (ik moet al elke avond druppels in mijn ogen doen).
Ik had stiekem gehoopt op vertaalwerk vandaag. Op dat gebied is februari immers ook heel rustig! Gelukkig kwam er geen job aan, want ik zou het niet aangekund hebben! Ik ga trouwens meteen ophouden met hier te schrijven, want mijn zicht is nog steeds niet perfect!
Buiten die boodschappen dus niet veel gedaan vandaag wegens wazig zien en te veel pijn. Pas tegen dat ik moest beginnen koken ging het wat beter.
Roger vraagt me telkens of daar niets aan te doen is. Jawel... Het probleem (ik denk dat ik in herhaling val, sorry) is, volgens mijn oogarts, dat ik mijn ogen nooit volledig sluit, ook niet als ik slaap. En na verloop van tijd heeft dat als gevolg dat mijn oog aanvoelt alsof het verbrand is. Volgens de oogarts zou ik preventief een bepaalde zalf kunnen gebruiken... Maar dan zou ik dat het hele jaar door moeten doen vermits ik niet weet wanneer het zal gebeuren. Dat vind ik dus te veel van het goede (ik moet al elke avond druppels in mijn ogen doen).
Ik had stiekem gehoopt op vertaalwerk vandaag. Op dat gebied is februari immers ook heel rustig! Gelukkig kwam er geen job aan, want ik zou het niet aangekund hebben! Ik ga trouwens meteen ophouden met hier te schrijven, want mijn zicht is nog steeds niet perfect!
dinsdag 12 februari 2019
"Klimaatmars"
Ik heb toch een klein beetje kunnen praten met de kindjes deze middag en avond.
Elena en Matthias vertelden me onder andere dat ze met de school een "klimaatmars" hadden gehouden in het dorp. En dat ze spandoeken hadden mogen beschrijven/beschilderen. Elena had geschreven: "Voor de planeet en voor minder CO2" (of toch iets dergelijks: ze vertelden dat terwijl het geroezemoes op de speelplaats zijn hoogtepunt bereikte).
Ik heb alleen geantwoord dat het klimaat in de loop der eeuwen al vaak is veranderd. Elena stelde zich wel meer vragen, onder andere: 'Hoe komt het dan dat de mensen zich daar nu pas zorgen over maken?'
Ikzelf denk dat we (in onze contreien) ons daarover nog niet te veel zorgen hoeven te maken, maar leg dat eens uit aan een meisje van 8 jaar en een jongen van 6 jaar. Misschien vergis ik me uiteraard, maar dan nog: ik vind dat ze veel te jong zijn voor zulke discussies.
Zij gingen echter verder (en dat was in de auto, terwijl we van de school naar "huis" reden, waar we ons zouden moeten haasten om op tijd in de dansles te zijn): 'Ja, maar oma, nu weten we dat we er iets kunnen aan doen: de verwarming lager zetten en een trui aantrekken, vaker met de fiets naar school gaan, minder met de auto rijden, en minder naar de televisie kijken!'
Daar had ik echt niet van terug... want het zou te veel moeite gevraagd hebben heel die indoctrinatie te ontleden en waar nodig te weerleggen... en uit te leggen dat wij, haar opa en oma, heel dicht bij dat ideaal zitten, behalve wat de auto betreft!😏
Maar ik hoefde niet te antwoorden, want Elena was me voor: 'ik hoop maar dat naar de televisie kijken niet verboden wordt, want dat doe ik zo graag!'
Opvoeders, hou toch eens op onze kinderen zo te indoctrineren! Je duwt er enkelen echt in een diepe depressie (ik ken zo iemand over wie ik hier niet meer wil vertellen): ze gaan (voor hun leeftijd) te fel nadenken en worden zo bang van een wereld zonder toekomst dat ze zelfs eraan denken er een einde aan te maken.
En... ikzelf stel me één cruciale vraag. Ik ben echt niet genoeg op de hoogte van de "problematiek" om me ermee te moeien maar ik heb wel ettelijke keren gelezen dat kerncentrales juist voor de minste CO2 uitstoot zorgen!?
Elena en Matthias vertelden me onder andere dat ze met de school een "klimaatmars" hadden gehouden in het dorp. En dat ze spandoeken hadden mogen beschrijven/beschilderen. Elena had geschreven: "Voor de planeet en voor minder CO2" (of toch iets dergelijks: ze vertelden dat terwijl het geroezemoes op de speelplaats zijn hoogtepunt bereikte).
Ik heb alleen geantwoord dat het klimaat in de loop der eeuwen al vaak is veranderd. Elena stelde zich wel meer vragen, onder andere: 'Hoe komt het dan dat de mensen zich daar nu pas zorgen over maken?'
Ikzelf denk dat we (in onze contreien) ons daarover nog niet te veel zorgen hoeven te maken, maar leg dat eens uit aan een meisje van 8 jaar en een jongen van 6 jaar. Misschien vergis ik me uiteraard, maar dan nog: ik vind dat ze veel te jong zijn voor zulke discussies.
Zij gingen echter verder (en dat was in de auto, terwijl we van de school naar "huis" reden, waar we ons zouden moeten haasten om op tijd in de dansles te zijn): 'Ja, maar oma, nu weten we dat we er iets kunnen aan doen: de verwarming lager zetten en een trui aantrekken, vaker met de fiets naar school gaan, minder met de auto rijden, en minder naar de televisie kijken!'
Daar had ik echt niet van terug... want het zou te veel moeite gevraagd hebben heel die indoctrinatie te ontleden en waar nodig te weerleggen... en uit te leggen dat wij, haar opa en oma, heel dicht bij dat ideaal zitten, behalve wat de auto betreft!😏
Maar ik hoefde niet te antwoorden, want Elena was me voor: 'ik hoop maar dat naar de televisie kijken niet verboden wordt, want dat doe ik zo graag!'
Opvoeders, hou toch eens op onze kinderen zo te indoctrineren! Je duwt er enkelen echt in een diepe depressie (ik ken zo iemand over wie ik hier niet meer wil vertellen): ze gaan (voor hun leeftijd) te fel nadenken en worden zo bang van een wereld zonder toekomst dat ze zelfs eraan denken er een einde aan te maken.
En... ikzelf stel me één cruciale vraag. Ik ben echt niet genoeg op de hoogte van de "problematiek" om me ermee te moeien maar ik heb wel ettelijke keren gelezen dat kerncentrales juist voor de minste CO2 uitstoot zorgen!?
Haastige babysitdag en voorbereiding reünie
Vandaag was het onze beurt om te babysitten (ik zei tegen Elena: 'Gisteren kwamen we in de plaats van jullie moeke en vake, vandaag komen we in onze eigen plaats' en dat vond ze zo grappig).
Maar... het was ook dansles voor Elena en dat betekende haast! Haast om na school alles klaar te hebben om naar de les te rijden. Matthias wilde eerst niet mee maar besloot op het laatste ogenblik ons toch te vergezellen. Eva had enkele spelletjes bij en die speelden we samen met Matthias terwijl Elena danste. Roger las ondertussen dat boek van Aspe waar ik maar geen tijd voor vind de laatste dagen, maar het was wel hij die telkens Matthias en Eva naar het toilet vergezelde.
Van het dansen zelf heb ik praktisch niets gezien: de strategische plaatsen waren door iemand anders ingenomen.
Na een uurtje reden we terug naar "huis" waar dochterlief voor het eten had gezorgd voor ze naar haar werk was vertrokken. Ik warmde de saus op, zette water op voor spaghetti, maakte de vaatwasser leeg, dekte de tafel terwijl de kindjes naar televisie keken en af en toe klaagden dat ze honger hadden (dat had ik ook trouwens). Eindelijk konden we aan tafel en we hadden pas gedaan met eten toen schoonzoon aankwam.
Rond 19:30 uur vertrokken Roger en ik terug naar Haspengouw. De kindjes vonden dat te vroeg (ik vind ook dat we te weinig kunnen praten op zulke haastige dagen) maar... ze zouden sowieso snel gaan slapen en ik had hier nog wat werk.
Stijn van De Horne had immers een van de twee dagen, die ik voor onze reünie voorstelde, aanvaard en een suggestie gedaan voor een niet te duur menu dat mij uitstekend leek. Ik had dat allemaal doorgemaild of ge-sms't naar onze vrienden en terwijl we met de kindjes bezig waren, kreeg ik al een akkoord van iedereen. Dus wilde ik deze avond nog iedereen beantwoorden, en zeker Stijn mailen dat we zijn voorstel aannamen.
Even heb ik geaarzeld: zou ik opnieuw mensen uitnodigen die er vroeger wel bij waren maar niet meer de laatste jaren, toen het in het Antwerpse te doen was? Hoewel ik sommige van die mensen heel graag zou terugzien, heb ik beslist dat we het voorlopig nog in "petit comité" houden. We zullen met een tiental zijn (ik schat 11 à 12 mensen) en eigenlijk is dat meer dan voldoende volk rond een tafel.
Maar... het was ook dansles voor Elena en dat betekende haast! Haast om na school alles klaar te hebben om naar de les te rijden. Matthias wilde eerst niet mee maar besloot op het laatste ogenblik ons toch te vergezellen. Eva had enkele spelletjes bij en die speelden we samen met Matthias terwijl Elena danste. Roger las ondertussen dat boek van Aspe waar ik maar geen tijd voor vind de laatste dagen, maar het was wel hij die telkens Matthias en Eva naar het toilet vergezelde.
Van het dansen zelf heb ik praktisch niets gezien: de strategische plaatsen waren door iemand anders ingenomen.
Na een uurtje reden we terug naar "huis" waar dochterlief voor het eten had gezorgd voor ze naar haar werk was vertrokken. Ik warmde de saus op, zette water op voor spaghetti, maakte de vaatwasser leeg, dekte de tafel terwijl de kindjes naar televisie keken en af en toe klaagden dat ze honger hadden (dat had ik ook trouwens). Eindelijk konden we aan tafel en we hadden pas gedaan met eten toen schoonzoon aankwam.
Rond 19:30 uur vertrokken Roger en ik terug naar Haspengouw. De kindjes vonden dat te vroeg (ik vind ook dat we te weinig kunnen praten op zulke haastige dagen) maar... ze zouden sowieso snel gaan slapen en ik had hier nog wat werk.
Stijn van De Horne had immers een van de twee dagen, die ik voor onze reünie voorstelde, aanvaard en een suggestie gedaan voor een niet te duur menu dat mij uitstekend leek. Ik had dat allemaal doorgemaild of ge-sms't naar onze vrienden en terwijl we met de kindjes bezig waren, kreeg ik al een akkoord van iedereen. Dus wilde ik deze avond nog iedereen beantwoorden, en zeker Stijn mailen dat we zijn voorstel aannamen.
Even heb ik geaarzeld: zou ik opnieuw mensen uitnodigen die er vroeger wel bij waren maar niet meer de laatste jaren, toen het in het Antwerpse te doen was? Hoewel ik sommige van die mensen heel graag zou terugzien, heb ik beslist dat we het voorlopig nog in "petit comité" houden. We zullen met een tiental zijn (ik schat 11 à 12 mensen) en eigenlijk is dat meer dan voldoende volk rond een tafel.
maandag 11 februari 2019
Gaatjes in de oorlellen
Ik vergat daarnet het voornaamste (voor Elena toch) te vertellen.
Toen Elena ons zo rustig tegemoet kwam, viel me wel op dat ze haar hoofd een beetje van links naar rechts draaide. Ik had het meteen door (er was mij onlangs een verrassing beloofd aan telefoon): ze draagt (heel onopvallende, gouden) oorbellen.
Ze heeft dus onlangs gaatjes in haar oorlellen laten schieten, want ze krijgt van haar andere grootouders voor haar eerste communie chique oorbellen.
Haar (voorlopige) oorbellen op zich vond ik wel discreet en mooi... maar eigenlijk heb ik dat nooit begrepen: gaatjes in je oorlellen maken! (uiteraard ben ik daar niet over begonnen met Elena).
En nu, vriendinnen die dit toevallig zouden lezen, vraag ik jullie mij te verbeteren als ik me vergis.
Volgens mij heb ik tijdens mijn lagere en middelbare studiejaren (dus tussen mijn 6 en 17 jaar) geen enkele vriendin gehad die haar oorlellen had laten doorboren. Maar ik kan me dus vergissen!
Dat is trouwens een van de zaken die Roger zegt te appreciëren aan mij: dat ik nooit heb meegedaan aan die "verminking"!
Toen Elena ons zo rustig tegemoet kwam, viel me wel op dat ze haar hoofd een beetje van links naar rechts draaide. Ik had het meteen door (er was mij onlangs een verrassing beloofd aan telefoon): ze draagt (heel onopvallende, gouden) oorbellen.
Ze heeft dus onlangs gaatjes in haar oorlellen laten schieten, want ze krijgt van haar andere grootouders voor haar eerste communie chique oorbellen.
Haar (voorlopige) oorbellen op zich vond ik wel discreet en mooi... maar eigenlijk heb ik dat nooit begrepen: gaatjes in je oorlellen maken! (uiteraard ben ik daar niet over begonnen met Elena).
En nu, vriendinnen die dit toevallig zouden lezen, vraag ik jullie mij te verbeteren als ik me vergis.
Volgens mij heb ik tijdens mijn lagere en middelbare studiejaren (dus tussen mijn 6 en 17 jaar) geen enkele vriendin gehad die haar oorlellen had laten doorboren. Maar ik kan me dus vergissen!
Dat is trouwens een van de zaken die Roger zegt te appreciëren aan mij: dat ik nooit heb meegedaan aan die "verminking"!
Weer een handtasje rijker!
De schoonouders van dochterlief hadden ons gevraagd of we vandaag in hun plaats konden babysitten. Vermits we vrij waren, vonden we dat geen probleem.
Opvallend hoe kinderen evolueren! Eva sprong in mijn armen op de speelplaats, net zoals haar broer en zus het vroeger deden, Matthias verraste ons langs achteren en kwam zich tegen mij aan vleien en Elena kwam ons rustig tegemoet met een grote glimlach.
Eva begon te vertellen over een pop die ze thuis te slapen had gelegd en die ze zou eten geven, tussendoor begon Matthias ook van alles te vertellen en weer begreep ik maar de helft van hun verhalen (door al het geroezemoes en het geroep op de speelplaats). Terwijl we naar de uitgang liepen, ging Elena even praten met buurmeisje Anna. Ze vertelde me later in de auto dat Anna in de nabewaking moest blijven maar dat ze hadden afgesproken daarna samen te spelen.
Thuis kregen ze een koekje en een stuk fruit, ging Eva haar pop voeden, begon Matthias meteen te spelen en checkte Elena wel drie keer of Anna al thuis was. Ze sprak met mij over kinderen die in de nabewaking moeten blijven (wat ze zelf niet leuk vindt - heel soms moet zij ook blijven) omdat hun papa en mama nog aan het werken zijn op het moment dat de school uit is. Eerlijk gezegd, ik vind dat ook een probleem. Hoewel ik begrijp dat vrouwen tegenwoordig niet meer kunnen/willen exclusief huisvrouw zijn, hoewel het voor mezelf als een beetje opoffering voelde toen ik thuis bleef om er constant te zijn voor de kinderen, denk ik dat het voor de kinderen beter is als ze meteen na school naar huis kunnen.
Eva wilde een bepaald spelletje met mij spelen. Alleen... er was zo goed opgeruimd in huis dat ik dat spelletje nergens vond. Nadat we de speelkamer en de kinderslaapkamers hadden doorzocht, gaven we het op en zou Eva haar pop een schone luier aandoen. Daarna speelde ze, samen met Matthias, een elektronisch spel op een tablet.
Elena wilde dammen met mij. Dat spel vond ze snel terug en... we waren pas begonnen of Anna verscheen. Ik merkte dat Elena aarzelde: ze had zo verlangd naar het gezelschap van Anna, en net nu ze met haar oma zou beginnen spelen, kwam dat buurmeisje eraan. Zou ze haar oma geen verdriet aandoen als ze nu met Anna zou gaan spelen? Ik zei haar dus dat ze gerust mocht gaan, dat ik alles wel zou opruimen.
Kort daarna kwam dochterlief thuis. Zij wist meteen waar het spelletje lag dat Eva met mij had willen spelen. 'Maar ik kan nu niet meespelen, hoor, ik moet voor het eten zorgen!'
De driejarige Eva antwoordde: 'Ha, dan blijven er twee mensen over (Matthias was toen al televisie aan het kijken), opa en oma. Wie gaat met mij spelen? Oma best, niet, oma? Want dan zijn we twee meisjes en anders zijn we een meisje en een jongen!' (wat een logica! 😊).
We speelden maar ik merkte wel dat Eva steeds vaker de neiging had om ook naar het televisiescherm te kijken. 'Wil je liever televisie kijken?' vroeg ik haar enkele keren. Ze heeft tot drie keer toe 'Nee' geantwoord maar daarna zei ze me ineens : 'Oma, ik wil eigenlijk wel liever naar de televisie kijken nu'.
Dus ging ik dochterlief helpen met het eten (ze had al praktisch alles klaar). Toen alles op het kookvuur stond, zei dochterlief me: 'Kom eens kijken wat ik onlangs heb gemaakt!' (ze naait nog steeds heel veel in haar vrije tijd). Het betrof een prachtig handtasje... dat ik cadeau kreeg!
We aten (zonder schoonzoon die heel laat moest werken vandaag) en praatten ondertussen, onder andere over die vele eigenaardige dromen van mij. Elena kwam op mijn schoot zitten, wilde langs de ene kant dat ik verder vertelde, langs de andere kant dat ik zou ophouden, want het maakte haar een beetje bang. En toen vroeg Matthias haar of ze ook bang zou zijn van een droom waarin honderd leeuwen (denk ik, het kunnen ook andere dieren zijn geweest) zouden opdraven.
Elena wilde dat we zouden blijven tot ze in bed lag... maar ik had weer de medicijnen van Roger vergeten (ik weet het, verkeerd van mij maar het lijkt wel of ik aan alles moet denken!).
Dus reden we vlak na de thuiskomst van schoonzoon terug naar Haspengouw waar ik nog een wasmachine liet draaien.
Opvallend hoe kinderen evolueren! Eva sprong in mijn armen op de speelplaats, net zoals haar broer en zus het vroeger deden, Matthias verraste ons langs achteren en kwam zich tegen mij aan vleien en Elena kwam ons rustig tegemoet met een grote glimlach.
Eva begon te vertellen over een pop die ze thuis te slapen had gelegd en die ze zou eten geven, tussendoor begon Matthias ook van alles te vertellen en weer begreep ik maar de helft van hun verhalen (door al het geroezemoes en het geroep op de speelplaats). Terwijl we naar de uitgang liepen, ging Elena even praten met buurmeisje Anna. Ze vertelde me later in de auto dat Anna in de nabewaking moest blijven maar dat ze hadden afgesproken daarna samen te spelen.
Thuis kregen ze een koekje en een stuk fruit, ging Eva haar pop voeden, begon Matthias meteen te spelen en checkte Elena wel drie keer of Anna al thuis was. Ze sprak met mij over kinderen die in de nabewaking moeten blijven (wat ze zelf niet leuk vindt - heel soms moet zij ook blijven) omdat hun papa en mama nog aan het werken zijn op het moment dat de school uit is. Eerlijk gezegd, ik vind dat ook een probleem. Hoewel ik begrijp dat vrouwen tegenwoordig niet meer kunnen/willen exclusief huisvrouw zijn, hoewel het voor mezelf als een beetje opoffering voelde toen ik thuis bleef om er constant te zijn voor de kinderen, denk ik dat het voor de kinderen beter is als ze meteen na school naar huis kunnen.
 |
| Eigen foto's |
Elena wilde dammen met mij. Dat spel vond ze snel terug en... we waren pas begonnen of Anna verscheen. Ik merkte dat Elena aarzelde: ze had zo verlangd naar het gezelschap van Anna, en net nu ze met haar oma zou beginnen spelen, kwam dat buurmeisje eraan. Zou ze haar oma geen verdriet aandoen als ze nu met Anna zou gaan spelen? Ik zei haar dus dat ze gerust mocht gaan, dat ik alles wel zou opruimen.
Kort daarna kwam dochterlief thuis. Zij wist meteen waar het spelletje lag dat Eva met mij had willen spelen. 'Maar ik kan nu niet meespelen, hoor, ik moet voor het eten zorgen!'
De driejarige Eva antwoordde: 'Ha, dan blijven er twee mensen over (Matthias was toen al televisie aan het kijken), opa en oma. Wie gaat met mij spelen? Oma best, niet, oma? Want dan zijn we twee meisjes en anders zijn we een meisje en een jongen!' (wat een logica! 😊).
We speelden maar ik merkte wel dat Eva steeds vaker de neiging had om ook naar het televisiescherm te kijken. 'Wil je liever televisie kijken?' vroeg ik haar enkele keren. Ze heeft tot drie keer toe 'Nee' geantwoord maar daarna zei ze me ineens : 'Oma, ik wil eigenlijk wel liever naar de televisie kijken nu'.
Dus ging ik dochterlief helpen met het eten (ze had al praktisch alles klaar). Toen alles op het kookvuur stond, zei dochterlief me: 'Kom eens kijken wat ik onlangs heb gemaakt!' (ze naait nog steeds heel veel in haar vrije tijd). Het betrof een prachtig handtasje... dat ik cadeau kreeg!
 |
| Eigen foto |
Elena wilde dat we zouden blijven tot ze in bed lag... maar ik had weer de medicijnen van Roger vergeten (ik weet het, verkeerd van mij maar het lijkt wel of ik aan alles moet denken!).
Dus reden we vlak na de thuiskomst van schoonzoon terug naar Haspengouw waar ik nog een wasmachine liet draaien.
zondag 10 februari 2019
Romananalyse
Ik moet het afleren (of toch niet?), die romananalyse van mij! Het is beroepsmisvorming (of eerder "opleidingsmisvorming"), ik weet het. En ik probeer (tja, en dan koop ik gisteren weer een boek daarover!)
En toch: het lukt me blijkbaar niet. Ik lees dus nu dat boek van Aspe terwijl ik probeer bewust zo weinig mogelijk te ontleden. Maar... af en toe is het zo erg dat ik geërgerd word door details.
Bijvoorbeeld: Aspe neemt soms (niet altijd) een godsstandpunt in, maar niet voor elk personage. Als hij de god is van zijn boek, weet hij echter alles van elk personage en mag de lezer dat ook weten. Als hij niet alles weet over elk personage, is hij niet de god in zijn boek en mag hij niet te veel prijsgeven van wat in zijn menselijk hoofd omgaat over die personages en dat die afzonderlijke personages zelf niet weten in het verhaal.
Ik kan er blijkbaar niet veel aan doen, ik lijk wel geconditioneerd door mijn studies... en het hindert me soms.
Hoewel, langs de andere kant: het maakt wel dat ik elke roman heel bewust en kritisch lees... alleen doe ik er langer over dan iemand die alleen naar het "verhaal" luistert.
En toch: het lukt me blijkbaar niet. Ik lees dus nu dat boek van Aspe terwijl ik probeer bewust zo weinig mogelijk te ontleden. Maar... af en toe is het zo erg dat ik geërgerd word door details.
Bijvoorbeeld: Aspe neemt soms (niet altijd) een godsstandpunt in, maar niet voor elk personage. Als hij de god is van zijn boek, weet hij echter alles van elk personage en mag de lezer dat ook weten. Als hij niet alles weet over elk personage, is hij niet de god in zijn boek en mag hij niet te veel prijsgeven van wat in zijn menselijk hoofd omgaat over die personages en dat die afzonderlijke personages zelf niet weten in het verhaal.
Ik kan er blijkbaar niet veel aan doen, ik lijk wel geconditioneerd door mijn studies... en het hindert me soms.
Hoewel, langs de andere kant: het maakt wel dat ik elke roman heel bewust en kritisch lees... alleen doe ik er langer over dan iemand die alleen naar het "verhaal" luistert.
"Rustige" zondag
Een reünie in oktober zal niet mogelijk zijn! De Horne blijkt tegenwoordig die maand gesloten. Ja, ik weet het, ik had dat eigenlijk eerst moeten checken.
Dus heb ik zitten puzzelen en kijken waar ik ergens nog een middag kon vrijmaken, door desnoods minder belangrijke afspraken op te schuiven of af te zeggen. Daarna een resem data gemaild naar Matadi-vrienden Lieven P., Sabine B. en Roger Beeckman. Na hun antwoord bleven er twee data over in april.
Daarna naar Nany gebeld om haar te zeggen die data vrij te houden en hetzelfde gedaan in een berichtje aan Matadi-vriendin Anne V.
Uiteindelijk naar Stijn van De Horne gemaild om hem te vragen of we een van die twee dagen welkom zijn en of hij weer kan zorgen voor een heerlijk menu aan een schappelijke prijs. Ik heb nog geen antwoord ontvangen maar dat lijkt me normaal.
Het regende al van toen we deze ochtend opstonden. Na nog een paar mailtjes te hebben uitgewisseld met zus Bie (de wilde eenden die ze elk jaar op bezoek krijgt in haar tuin - een van de thema's in ons gezamenlijk geschreven boek "Bruce" - zijn er weer: een voorbode van de lente? Dat wordt weer boeiend!) ging ik lezen.
Maar toen hield de regen even op, maakten we een korte wandeling in Sint-Truiden en dronken daarna een biertje in "ons" cafeetje waar ik weer mijn vroegere cursist Konstantin tegenkwam (wat ben ik fier op hem - en jawel, ook op mezelf - als ik die zo vlot hoor Nederlands spreken).
Terwijl Roger en ik daar genoten van onze pint, kreeg ik weer een bericht van Jan Gerits. Of ik nog iets wilde toevoegen aan de monografie. Dat werd werk voor na het avondeten en mijn uurtje lectuur in de relax.
Daarna (na nog een kort telefoontje van dochterlief en de kindjes) keken we naar het tweede deel van die aflevering van Wallander. Nog steeds boeiend maar ook akelig!
Nu ga ik nog een paar bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtypen maar... ik vraag me steeds vaker af waar ik destijds de tijd vond om die enkele boeken te schrijven!?
Dus heb ik zitten puzzelen en kijken waar ik ergens nog een middag kon vrijmaken, door desnoods minder belangrijke afspraken op te schuiven of af te zeggen. Daarna een resem data gemaild naar Matadi-vrienden Lieven P., Sabine B. en Roger Beeckman. Na hun antwoord bleven er twee data over in april.
Daarna naar Nany gebeld om haar te zeggen die data vrij te houden en hetzelfde gedaan in een berichtje aan Matadi-vriendin Anne V.
Uiteindelijk naar Stijn van De Horne gemaild om hem te vragen of we een van die twee dagen welkom zijn en of hij weer kan zorgen voor een heerlijk menu aan een schappelijke prijs. Ik heb nog geen antwoord ontvangen maar dat lijkt me normaal.
Het regende al van toen we deze ochtend opstonden. Na nog een paar mailtjes te hebben uitgewisseld met zus Bie (de wilde eenden die ze elk jaar op bezoek krijgt in haar tuin - een van de thema's in ons gezamenlijk geschreven boek "Bruce" - zijn er weer: een voorbode van de lente? Dat wordt weer boeiend!) ging ik lezen.
Maar toen hield de regen even op, maakten we een korte wandeling in Sint-Truiden en dronken daarna een biertje in "ons" cafeetje waar ik weer mijn vroegere cursist Konstantin tegenkwam (wat ben ik fier op hem - en jawel, ook op mezelf - als ik die zo vlot hoor Nederlands spreken).
Terwijl Roger en ik daar genoten van onze pint, kreeg ik weer een bericht van Jan Gerits. Of ik nog iets wilde toevoegen aan de monografie. Dat werd werk voor na het avondeten en mijn uurtje lectuur in de relax.
Daarna (na nog een kort telefoontje van dochterlief en de kindjes) keken we naar het tweede deel van die aflevering van Wallander. Nog steeds boeiend maar ook akelig!
Nu ga ik nog een paar bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtypen maar... ik vraag me steeds vaker af waar ik destijds de tijd vond om die enkele boeken te schrijven!?
zaterdag 9 februari 2019
Tijd om te lezen?
Na enkele kleine huishoudtaken besloot ik deze middag: 'en nu ga ik lezen... tot wanneer ik moet zorgen voor het avondeten'.
Maar... ik kreeg weer een telefoontje van Jan Gerits. Of ik nog een paar zaken wilde wijzigen aan de Limburgse monografie. Na een gesprek van iets meer dan een halfuur heb ik daar een klein uur aan gewerkt.
Voor ik me daarna installeerde in de relax met een boek van Aspe, nog heel even een paar mails beantwoord in verband met onze eventuele Matadi-reünie. Wat hebben we het toch allemaal druk, zeg: het zal niet mogelijk zijn voor oktober!
Rond 14:30 uur - ik had net mijn boek geopend - wilde Roger nog een paar zaken kopen in de "Action" en in de plaatselijke AD-Delhaize. Dat vond ik goed: zo zou hij nog wat bewegen (het waaide heel fel de hele dag. Ik denk niet dat je al van een echte storm kunt spreken maar wandelen was toch niet aangewezen). Daarna stelde hij voor naar de Kringwinkel te rijden. Daar liepen we nog een klein uur rond... en ik vond er een interessant boek dat ik onderweg naar huis al begon te lezen: "Introduction à l'analyse du roman" van Yves Reuter.
Thuis was het hoog tijd om te beginnen koken. Na het avondmaal, terwijl Roger de tafel afruimde, kon ik eindelijk een uurtje lezen. Alleen... was de keuze nu heel moeilijk, dus werd het afwisselend dat boek van Aspe en het nieuwe boek.
Toen besloten we nog samen te kijken naar de helft van een (boeiende) aflevering van Wallander en daarna moest ik dringend een paar mails beantwoorden. Nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt en ineens was het 0:20 uur, dus eigenlijk 10 februari.
Ik heb op deze "vrije" dag dus iets meer dan een uurtje kunnen lezen en zelfs geen tijd gevonden om naar Nany te bellen zoals ik eerst van plan was!
Maar... ik kreeg weer een telefoontje van Jan Gerits. Of ik nog een paar zaken wilde wijzigen aan de Limburgse monografie. Na een gesprek van iets meer dan een halfuur heb ik daar een klein uur aan gewerkt.
Voor ik me daarna installeerde in de relax met een boek van Aspe, nog heel even een paar mails beantwoord in verband met onze eventuele Matadi-reünie. Wat hebben we het toch allemaal druk, zeg: het zal niet mogelijk zijn voor oktober!
Rond 14:30 uur - ik had net mijn boek geopend - wilde Roger nog een paar zaken kopen in de "Action" en in de plaatselijke AD-Delhaize. Dat vond ik goed: zo zou hij nog wat bewegen (het waaide heel fel de hele dag. Ik denk niet dat je al van een echte storm kunt spreken maar wandelen was toch niet aangewezen). Daarna stelde hij voor naar de Kringwinkel te rijden. Daar liepen we nog een klein uur rond... en ik vond er een interessant boek dat ik onderweg naar huis al begon te lezen: "Introduction à l'analyse du roman" van Yves Reuter.
Thuis was het hoog tijd om te beginnen koken. Na het avondmaal, terwijl Roger de tafel afruimde, kon ik eindelijk een uurtje lezen. Alleen... was de keuze nu heel moeilijk, dus werd het afwisselend dat boek van Aspe en het nieuwe boek.
Toen besloten we nog samen te kijken naar de helft van een (boeiende) aflevering van Wallander en daarna moest ik dringend een paar mails beantwoorden. Nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt en ineens was het 0:20 uur, dus eigenlijk 10 februari.
Ik heb op deze "vrije" dag dus iets meer dan een uurtje kunnen lezen en zelfs geen tijd gevonden om naar Nany te bellen zoals ik eerst van plan was!
vrijdag 8 februari 2019
Storm op komst?
Deze middag bezochten we eindelijk onze straatgenoten V. en T. Uiteraard liepen we er te voet naar toe en, hoewel het op zich niet echt koud meer is, had ik wel dat gevoel... door de felle wind.
We bleven vrij lang bij onze buren en bij een kopje koffie en weer wafels praatten we bij. Interessante conversaties... vooral over de stijgende levensduurte en politiek en ik kan je verzekeren dat we kritisch waren!
Daarna deden we onze uitgebreide boodschappen. Dat zou onze enige wandeling worden... want ik werd twee keer bijna omvergeblazen door de wind terwijl ik ons winkelkarretje van de auto terug naar de winkel bracht... en, nadat we thuis onze boodschappen hadden opgeborgen, was het voor mij hoog tijd om te beginnen koken.
Na het avondeten samen met Roger gekeken naar een aflevering van Wallander. Buiten hoorden we de wind gieren. Daarna nog wat over en weer gemaild met Matadi-vriend Lieven over eventueel opnieuw een Matadi-reünie in Vechmaal.
En dan ging ik een Trappist halen in het poorthuis en... merkte ik dat het nog heviger waaide! Er werd storm voorspeld en ik vrees dat die voorspelling zal uitkomen!
Op dit moment is Roger met Hendrik aan het telefoneren (om eventueel nog eens af te spreken, en af en toe kom ik er uiteraard tussen: gevaarlijk is dat gratis telefoneren!).
Weer geen lectuur dus vandaag! Ik had me eerlijk gezegd mijn pensioenleeftijd minder druk voorgesteld! Maar misschien is het goed zo?
Terwijl ik dit schrijf, voel ik de wind zelfs door de kieren in de raamkozijnen achter mijn rug: als het morgen echt stormt en er waait geen boom omver in onze wei zal ik waarschijnlijk heel veel tijd krijgen om te lezen!
We bleven vrij lang bij onze buren en bij een kopje koffie en weer wafels praatten we bij. Interessante conversaties... vooral over de stijgende levensduurte en politiek en ik kan je verzekeren dat we kritisch waren!
Daarna deden we onze uitgebreide boodschappen. Dat zou onze enige wandeling worden... want ik werd twee keer bijna omvergeblazen door de wind terwijl ik ons winkelkarretje van de auto terug naar de winkel bracht... en, nadat we thuis onze boodschappen hadden opgeborgen, was het voor mij hoog tijd om te beginnen koken.
Na het avondeten samen met Roger gekeken naar een aflevering van Wallander. Buiten hoorden we de wind gieren. Daarna nog wat over en weer gemaild met Matadi-vriend Lieven over eventueel opnieuw een Matadi-reünie in Vechmaal.
En dan ging ik een Trappist halen in het poorthuis en... merkte ik dat het nog heviger waaide! Er werd storm voorspeld en ik vrees dat die voorspelling zal uitkomen!
Op dit moment is Roger met Hendrik aan het telefoneren (om eventueel nog eens af te spreken, en af en toe kom ik er uiteraard tussen: gevaarlijk is dat gratis telefoneren!).
Weer geen lectuur dus vandaag! Ik had me eerlijk gezegd mijn pensioenleeftijd minder druk voorgesteld! Maar misschien is het goed zo?
Terwijl ik dit schrijf, voel ik de wind zelfs door de kieren in de raamkozijnen achter mijn rug: als het morgen echt stormt en er waait geen boom omver in onze wei zal ik waarschijnlijk heel veel tijd krijgen om te lezen!
donderdag 7 februari 2019
Centrale verwarming
Ik vergat daarstraks te vertellen dat deze ochtend de verwarming weer bleek te zijn uitgevallen. Roger belde naar de installateur die beloofde rond de middag te komen. Hij was er zelfs iets vroeger en kort na de middag kon ik eindelijk een douche nemen (daarvoor vond ik het echt te koud).
Hij verving het thermokoppel... maar als dat niet helpt, vreest de installateur dat we veel kosten zullen hebben. Ik hoop zo dat het nu voor enkele jaren in orde is, want kosten kunnen we voorlopig missen!
Hij verving het thermokoppel... maar als dat niet helpt, vreest de installateur dat we veel kosten zullen hebben. Ik hoop zo dat het nu voor enkele jaren in orde is, want kosten kunnen we voorlopig missen!
Heemkunde Groot Heers en Limburgse monografieën
Na een vrij rustige dag (en weer iets lekkers in elkaar geflanst te hebben voor het avondmaal: met een restje gekookte gierst van gisteren, kikkererwtenmeel, curry en kurkuma bereidde ik hartige in olijfolie gebakken "koekjes" die ik serveerde met tilapia en spruitjes), gingen we naar de algemene vergadering van Heemkunde Groot Heers. We waren slechts met 11 leden!
Roger lichtte de stand van onze rekening toe, Ludo D. werd aangesteld als nieuwe secretaris (en het deed raar Tony en Martine niet aanwezig te zien - nu was ik trouwens de enige vrouw). Daarna bekeken we foto's van de activiteiten van vorig jaar en besefte ik pas hoe zelden we eraan hadden kunnen deelnemen wegens andere verplichtingen!
Tijdens de pauze proefden we van de wafels gebakken door de echtgenote van voorzitter Michel en dronken we koffie of thee waar Ludo had voor gezorgd.
Weer viel me op dat van al die mannen enkel Ludo dacht aan de afwas na de vergadering (ik heb hem wel geholpen).
Ondertussen kreeg ik een mail van Jan Gerits. Of ik nog een paar zaken wilden wijzigen aan de jongste monografie. Daar heb ik de rest van de avond aan besteed: geen lectuur en geen "Wallander" dus.
 |
| Eigen foto |
Roger lichtte de stand van onze rekening toe, Ludo D. werd aangesteld als nieuwe secretaris (en het deed raar Tony en Martine niet aanwezig te zien - nu was ik trouwens de enige vrouw). Daarna bekeken we foto's van de activiteiten van vorig jaar en besefte ik pas hoe zelden we eraan hadden kunnen deelnemen wegens andere verplichtingen!
Tijdens de pauze proefden we van de wafels gebakken door de echtgenote van voorzitter Michel en dronken we koffie of thee waar Ludo had voor gezorgd.
Weer viel me op dat van al die mannen enkel Ludo dacht aan de afwas na de vergadering (ik heb hem wel geholpen).
Ondertussen kreeg ik een mail van Jan Gerits. Of ik nog een paar zaken wilden wijzigen aan de jongste monografie. Daar heb ik de rest van de avond aan besteed: geen lectuur en geen "Wallander" dus.
woensdag 6 februari 2019
Plannen
Na een "wandeling" van een klein uur en gratis koffie of thee in Ikea en ons avondeten, deze avond even over en weer gemaild met Matadi-vriend Lieven P. terwijl Roger een bestuursvergadering van Heemkunde bijwoonde.
Waarom we niet opnieuw een Matadi-reünie zouden organiseren in De Horne in Vechmaal? Lieven en echtgenote Diane zouden dan Nany en onze vrienden Beeckman meebrengen. Vriendin Sabine zorgt wel voor vervoer voor haar moeder, en dat zijn de enige vier die overblijven van de generatie voor de onze.
Het zou dus echt te doen zijn: heel goed idee dus, want onze reünies bij De Horne vond ik de meest gezellige!
Roger kreeg deze ochtend een bericht dat zijn pc vol zat. Op dit moment is hij aan het bellen met Hendrik die vanop afstand zijn pc gaat overnemen om die op te kuisen.
O ja, en terwijl Roger op die vergadering zat, viel hier weer de verwarming uit. Na een klein uurtje had ik het zo koud dat ik eigenlijk zin had om in bed te kruipen. Gelukkig heeft Roger dat weer in orde gekregen na de vergadering!
Waarom we niet opnieuw een Matadi-reünie zouden organiseren in De Horne in Vechmaal? Lieven en echtgenote Diane zouden dan Nany en onze vrienden Beeckman meebrengen. Vriendin Sabine zorgt wel voor vervoer voor haar moeder, en dat zijn de enige vier die overblijven van de generatie voor de onze.
Het zou dus echt te doen zijn: heel goed idee dus, want onze reünies bij De Horne vond ik de meest gezellige!
Roger kreeg deze ochtend een bericht dat zijn pc vol zat. Op dit moment is hij aan het bellen met Hendrik die vanop afstand zijn pc gaat overnemen om die op te kuisen.
O ja, en terwijl Roger op die vergadering zat, viel hier weer de verwarming uit. Na een klein uurtje had ik het zo koud dat ik eigenlijk zin had om in bed te kruipen. Gelukkig heeft Roger dat weer in orde gekregen na de vergadering!
dinsdag 5 februari 2019
Hebben we meer gemeen met keien dan met sommige van onze medemensen?
Deze avond keken Roger en ik weer gezellig samen naar een aflevering van Wallander. Ik herhaal: ontzettend goed!
Daarna zaten we weer elk aan onze pc... en ik viel (onder andere) op dit interview met weer (de nu overleden) "polytechnicien" François de Witt (dat is de wetenschapper van wie de ideeën mijn "intuïtie" benaderen).
Ik ga niet alles herhalen wat hij zei, luister zelf maar! En je zult begrijpen waarom ik aan deze post die eigenaardige titel gaf.
O ja, sorry, dat is weer in het Frans! Ik besef blijkbaar nooit op tijd in welke taal ik iets deel!
Daarna zaten we weer elk aan onze pc... en ik viel (onder andere) op dit interview met weer (de nu overleden) "polytechnicien" François de Witt (dat is de wetenschapper van wie de ideeën mijn "intuïtie" benaderen).
Ik ga niet alles herhalen wat hij zei, luister zelf maar! En je zult begrijpen waarom ik aan deze post die eigenaardige titel gaf.
O ja, sorry, dat is weer in het Frans! Ik besef blijkbaar nooit op tijd in welke taal ik iets deel!
Gros plein de soupe
Wij eten praktisch elke dag een rijke groentesoep. Volgens mij een gemakkelijke manier om veel groenten te eten.
Vandaag echter viel ik op dit. Die geneesheer-nutritionist (voedingsdeskundige) beweert dat soep eten (en dan vooral 's avonds) niet zo'n goed idee is. De vele minerale zouten die soep bevat (maar die voor een groot deel worden verwijderd als je het kookwater van de groenten niet mee consumeert), kunnen voor waterretentie zorgen en dus voor onder andere een bloeddrukstijging en... gewichtstoename.
Ik weet niet of hij gelijk heeft maar het lijkt me plausibel. Roger herinnerde me er trouwens aan dat mijn broertje (apotheker) ooit hetzelfde heeft gezegd (ik was het vergeten). Ik zal het verder onderzoeken... en in het ergste geval zal ik voorstellen 's middags in plaats van 's avonds een bordje soep te eten (dat gerecht helemaal afschaffen zie ik niet echt zitten omdat ik niet weet hoe we dan aan voldoende groenten per dag geraken).
Ik moest uiteraard terugdenken aan een uitdrukking die, toen ik kind was, veel gebruikt werd voor dikke mensen: "gros plein de soupe"! Uitdrukking die ik altijd heel vreemd vond, want "van soep word je toch niet dik?"
Vandaag echter viel ik op dit. Die geneesheer-nutritionist (voedingsdeskundige) beweert dat soep eten (en dan vooral 's avonds) niet zo'n goed idee is. De vele minerale zouten die soep bevat (maar die voor een groot deel worden verwijderd als je het kookwater van de groenten niet mee consumeert), kunnen voor waterretentie zorgen en dus voor onder andere een bloeddrukstijging en... gewichtstoename.
Ik weet niet of hij gelijk heeft maar het lijkt me plausibel. Roger herinnerde me er trouwens aan dat mijn broertje (apotheker) ooit hetzelfde heeft gezegd (ik was het vergeten). Ik zal het verder onderzoeken... en in het ergste geval zal ik voorstellen 's middags in plaats van 's avonds een bordje soep te eten (dat gerecht helemaal afschaffen zie ik niet echt zitten omdat ik niet weet hoe we dan aan voldoende groenten per dag geraken).
Ik moest uiteraard terugdenken aan een uitdrukking die, toen ik kind was, veel gebruikt werd voor dikke mensen: "gros plein de soupe"! Uitdrukking die ik altijd heel vreemd vond, want "van soep word je toch niet dik?"
maandag 4 februari 2019
Over "synchroniciteit", onder andere
De maand januari was vrij druk maar februari is des te rustiger.
Oké, Roger beweegt te weinig naar mijn zin maar, langs de andere kant, ik hou echt van de rust die we nu beleven. Ik vind zelfs dat de tijd lijkt trager te gaan.
Dat is volgens mij trouwens meestal het probleem van mensen die graag de ene afspraak na de andere maken: alles moet snel gaan, ze kunnen niet tegen even "niets te doen hebben", tegen een "trager" leven dus. Onze vriend Karel noemt dat een vorm van "horror vacui" en ik denk dat hij gelijk heeft.
Ikzelf kan daar dus wel enorm van genieten! Vandaag was weer zulke dag: niet veel "gedaan" buiten de noodzakelijke huishoudelijke karweien en koken.
O ja, eerst nog even over dat koken. Ik wilde vandaag gegratineerde flageolets klaarmaken... maar tijdens onze laatste boodschappen vonden we nergens flageolets. Dus heb ik hetzelfde recept, dat ik jaren geleden had "ontworpen" voor die peulvruchten, uitgeprobeerd met de schorseneren die we in huis hadden. Heel lekker ook maar minder dan met die boontjes.
Ik geniet dus van deze rustige maand (maart zal weer veel drukker worden) en van deze (toch nog vrij koude omwille van de wind) dag!
Deze avond keken we samen naar het tweede deel van die aflevering van "Wallander". Echt heel goed! Ik ontdekte ook dat we veel meer boeken hebben van Aspe (Hendrik herinnerde me eraan), maar dan wel e-boeken! Goed nieuws dus, want ik las vandaag ook voort in dat ene boek en ja, het is goed, maar... een e-boek neem ik echt niet mee naar de relax na het avondeten!
En dan, nadat ik nog een paar bladzijden uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt, viel ik op dit. Over die synchroniciteit waarover tegenwoordig zo vaak wordt gesproken: een uitleg van François de Witt, de "polytechnicien" over wie ik het hier eerder al had.
Wat ik daar onder andere hoorde, gaat weer helemaal in de richting van mijn intuïtie: we zijn volgens de Witt gewoon een deel van wat hij noemt een "oceaan van bewustzijn".
O ja, mijn "intuïtie" vind je terug in mijn boek "De ivoren toren" en weet je wat (ik zocht een link om hierbij te plaatsen)? Blijkbaar kun je nu het boek gratis downloaden. Hier. Ik weet echt niet wie daarvoor gezorgd heeft maar ik vind het heel goed nieuws! Bedankt, onbekende!
Oké, Roger beweegt te weinig naar mijn zin maar, langs de andere kant, ik hou echt van de rust die we nu beleven. Ik vind zelfs dat de tijd lijkt trager te gaan.
Dat is volgens mij trouwens meestal het probleem van mensen die graag de ene afspraak na de andere maken: alles moet snel gaan, ze kunnen niet tegen even "niets te doen hebben", tegen een "trager" leven dus. Onze vriend Karel noemt dat een vorm van "horror vacui" en ik denk dat hij gelijk heeft.
Ikzelf kan daar dus wel enorm van genieten! Vandaag was weer zulke dag: niet veel "gedaan" buiten de noodzakelijke huishoudelijke karweien en koken.
O ja, eerst nog even over dat koken. Ik wilde vandaag gegratineerde flageolets klaarmaken... maar tijdens onze laatste boodschappen vonden we nergens flageolets. Dus heb ik hetzelfde recept, dat ik jaren geleden had "ontworpen" voor die peulvruchten, uitgeprobeerd met de schorseneren die we in huis hadden. Heel lekker ook maar minder dan met die boontjes.
Ik geniet dus van deze rustige maand (maart zal weer veel drukker worden) en van deze (toch nog vrij koude omwille van de wind) dag!
Deze avond keken we samen naar het tweede deel van die aflevering van "Wallander". Echt heel goed! Ik ontdekte ook dat we veel meer boeken hebben van Aspe (Hendrik herinnerde me eraan), maar dan wel e-boeken! Goed nieuws dus, want ik las vandaag ook voort in dat ene boek en ja, het is goed, maar... een e-boek neem ik echt niet mee naar de relax na het avondeten!
En dan, nadat ik nog een paar bladzijden uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt, viel ik op dit. Over die synchroniciteit waarover tegenwoordig zo vaak wordt gesproken: een uitleg van François de Witt, de "polytechnicien" over wie ik het hier eerder al had.
Wat ik daar onder andere hoorde, gaat weer helemaal in de richting van mijn intuïtie: we zijn volgens de Witt gewoon een deel van wat hij noemt een "oceaan van bewustzijn".
O ja, mijn "intuïtie" vind je terug in mijn boek "De ivoren toren" en weet je wat (ik zocht een link om hierbij te plaatsen)? Blijkbaar kun je nu het boek gratis downloaden. Hier. Ik weet echt niet wie daarvoor gezorgd heeft maar ik vind het heel goed nieuws! Bedankt, onbekende!
zondag 3 februari 2019
Is Latijn toch geen dode taal?
Het werd een vrij rustige zondag.
Zonnig weer ook maar eigenlijk nog iets te koud voor de oude mensen die we zijn geworden: slechts een heel korte wandeling.
Een lang telefoongesprek met Nany, een telefoontje van Hendrik (hij en Debby hadden een probleempje met hun wasmachine en dus deed Hendrik een beroep op zijn vader; ik weet eigenlijk niet of het probleem is opgelost) en een korte chat met Wiemla die vertelde over weer een verjaardagsfeest in haar familie - waar uiteraard ook Debby en Hendrik op aanwezig waren.
Ik heb vooral veel gelezen (op papier en online), enkele mails beantwoord (onder andere van zus Bie en Bernadette).
Omdat ik het boek, waar ik gisteren nog in las, opzij heb gelegd, haalde ik uit onze "bibliotheek" het enige boek van Pieter Aspe dat we hebben: "Onder Valse Vlag".
Na ons avondmaal (soep met veel groenten, gebakken eigen appels en spek) begon ik erin te lezen. De stijl valt nogal mee. Maar... op bladzijde 13 lees ik al een tegenstrijdigheid met bladzijde 8! Het gaat over een schijnbaar onbenullig detail in de conversaties en ik zal er hier niet verder op ingaan. Mij hindert dat echter!
Maar kom, deze keer gaat het niet over taalfouten, wel over de inhoud en misschien, wie weet, wordt daar verder in het boek op teruggekomen!
We keken ook nog samen naar een halve aflevering van de televisieserie "Wallander" (anderhalf uur vonden we weer te lang)
Nadat ik daarna nog even op het Internet ronddoolde (en onder andere naar dit keek: we hebben immers theetreeolie in huis en, al wist ik al dat het goed is voor de huid, de paar recepten van die vrouw met de fel roodgestifte lippen waren welkom; o ja, sorry, dit is dan weer in het Spaans - maar ik vind het heel gemakkelijk te verstaan: probeer zelf maar!), liet Roger me naar dit kijken.
Wat vond ik dat boeiend zeg (als ik 20 jaar jonger was en heel veel vrije tijd had, het zou me zin geven om opnieuw lessen fonetiek te volgen)! Het gaat immers weer over de uitspraak maar ook over de interactie tussen verbuigingen en woordvolgorde en de evolutie van romaanse talen, erfgenamen van het Latijn.
Ik wist dat wij de verkeerde uitspraak op school hadden geleerd voor onder andere namen als Cicero of Caesar, maar wat ik absoluut niet wist, was dat de "v" als een "w" werd uitgesproken. Toen ik dat hoorde, vond ik het meteen eigenaardig dat Frans geen klank "w" kent (jawel, ze gebruiken de letter, maar ze spreken die als "v" uit) terwijl je in Wallonië die klank "w" heel vaak "ziet" en "hoort" (in straatnamen en typische Waalse woorden; maar nu ze allemaal naar het Frans overstappen, hoor je die klank daar steeds minder vaak).
En dan verneem ik in dat filmpje dat Waals een van de idiomen is die het dichts staat bij het klassieke Latijn (ik heb destijds, tijdens mijn studies, iets helemaal anders geleerd)!
Toch ontzettend boeiend wat je allemaal kunt leren vandaag! Had ik al die mogelijkheden maar gehad toen ik nog les gaf!
Zonnig weer ook maar eigenlijk nog iets te koud voor de oude mensen die we zijn geworden: slechts een heel korte wandeling.
Een lang telefoongesprek met Nany, een telefoontje van Hendrik (hij en Debby hadden een probleempje met hun wasmachine en dus deed Hendrik een beroep op zijn vader; ik weet eigenlijk niet of het probleem is opgelost) en een korte chat met Wiemla die vertelde over weer een verjaardagsfeest in haar familie - waar uiteraard ook Debby en Hendrik op aanwezig waren.
Ik heb vooral veel gelezen (op papier en online), enkele mails beantwoord (onder andere van zus Bie en Bernadette).
Omdat ik het boek, waar ik gisteren nog in las, opzij heb gelegd, haalde ik uit onze "bibliotheek" het enige boek van Pieter Aspe dat we hebben: "Onder Valse Vlag".
Na ons avondmaal (soep met veel groenten, gebakken eigen appels en spek) begon ik erin te lezen. De stijl valt nogal mee. Maar... op bladzijde 13 lees ik al een tegenstrijdigheid met bladzijde 8! Het gaat over een schijnbaar onbenullig detail in de conversaties en ik zal er hier niet verder op ingaan. Mij hindert dat echter!
Maar kom, deze keer gaat het niet over taalfouten, wel over de inhoud en misschien, wie weet, wordt daar verder in het boek op teruggekomen!
We keken ook nog samen naar een halve aflevering van de televisieserie "Wallander" (anderhalf uur vonden we weer te lang)
Nadat ik daarna nog even op het Internet ronddoolde (en onder andere naar dit keek: we hebben immers theetreeolie in huis en, al wist ik al dat het goed is voor de huid, de paar recepten van die vrouw met de fel roodgestifte lippen waren welkom; o ja, sorry, dit is dan weer in het Spaans - maar ik vind het heel gemakkelijk te verstaan: probeer zelf maar!), liet Roger me naar dit kijken.
Wat vond ik dat boeiend zeg (als ik 20 jaar jonger was en heel veel vrije tijd had, het zou me zin geven om opnieuw lessen fonetiek te volgen)! Het gaat immers weer over de uitspraak maar ook over de interactie tussen verbuigingen en woordvolgorde en de evolutie van romaanse talen, erfgenamen van het Latijn.
Ik wist dat wij de verkeerde uitspraak op school hadden geleerd voor onder andere namen als Cicero of Caesar, maar wat ik absoluut niet wist, was dat de "v" als een "w" werd uitgesproken. Toen ik dat hoorde, vond ik het meteen eigenaardig dat Frans geen klank "w" kent (jawel, ze gebruiken de letter, maar ze spreken die als "v" uit) terwijl je in Wallonië die klank "w" heel vaak "ziet" en "hoort" (in straatnamen en typische Waalse woorden; maar nu ze allemaal naar het Frans overstappen, hoor je die klank daar steeds minder vaak).
En dan verneem ik in dat filmpje dat Waals een van de idiomen is die het dichts staat bij het klassieke Latijn (ik heb destijds, tijdens mijn studies, iets helemaal anders geleerd)!
Toch ontzettend boeiend wat je allemaal kunt leren vandaag! Had ik al die mogelijkheden maar gehad toen ik nog les gaf!
zaterdag 2 februari 2019
Weer sneeuw
Weer heeft het praktisch de hele dag gesneeuwd en weer maakten we geen wandeling!
Roger belde uiteindelijk toch naar T. en V. Er is niets aan de hand. V. zou tegen Roger gezegd hebben (in dat laatste telefoontje) dat ze woensdag zou bellen "als het haar past". En het paste blijkbaar niet woensdag. Je moet blijkbaar beter luisteren, liefje! 😊
Roger gaf V. aan mij door en we keuvelden. Hoewel, V. is een heel interessante vrouw en het ging niet zomaar over koetjes en kalfjes. Ze sprak ook over de "voor het klimaat spijbelende" kinderen. Zijzelf zou - als ze in het onderwijs stond - al die kinderen laten buizen ("zakken", denk ik, is het goede woord in Nederlands, hoewel... "buizen" klinkt toch zoveel mooier, niet?) en - als ze daar iets over te zeggen had - hun ouders het kindergeld afnemen. Nogal drastisch maar ik begrijp haar reactie.
Gisteren aan telefoon vroeg mijn moeder Nany me ook wat ik vond van die acties. Ik heb haar eerlijk geantwoord dat ik denk dat die kinderen op hun leeftijd niet echt weten waarover het allemaal gaat, tenzij dan wat ze lezen in de pers, dat ik het gevoel had dat ze geïndoctrineerd zijn, waarop Nany antwoordde: 'Tja, maar misschien zijn onze politici nu wakker geworden en gaan ze er iets aan doen?'.
'Wat gaan ze dan doen en aan wat?', vroeg ik maar dat wist Nany ook niet precies.
Dat is het net, wij, gewone mensen, kennen de details niet. Het zou een hele studie vergen om te weten waarover het precies allemaal gaat (behalve, zoals ik denk, over het recupereren van acties van geïndoctrineerde en graag spijbelende pubers - en ik kan me echt inbeelden dat ze zulke middagen heel prettig vinden - door bepaalde partijen, met het oog op de verkiezingen in mei?).
Het toeval (?) wil dat ik, na dat "keuvelen" met V., op dit viel. In feite een antwoord op Nany en een argument bij voor V. Als je de link volgt, ga ook naar de reacties, die zijn zeker even interessant!
Na het avondeten (weer kliekjes: het lijkt wel of we steeds minder eten) heb ik, zoals ik mezelf beloofde, nog een uurtje gelezen maar daarna heb ik dat boek opzij gelegd. Je kunt geen 10 bladzijden lezen zonder een serieuze fout tegen te komen! Soms heb ik heel veel zin om die uitgever te schrijven. Dat gaat toch niet op? Hij vertelt zelf dat hij beginnende auteurs, die geweigerd worden door grote uitgeverijen, zelf een kans wil geven, gaat prat over het feit dat hij hun boeken laat redigeren (in feite doet hij dat zelf, heb ik ontdekt) en dan laat hij zoveel fouten staan!
Wat ik ook niet begrijp: Boudewijn zou het typoscript hebben nagelezen en normaal gezien merkt die elke fout (of toch zo goed als) op. Wat is er gebeurd? Was Boudewijn er niet echt bij met zijn hoofd toen hij die tekst nalas?
Deze avond nog samen met Roger gekeken naar een aflevering van Wallander. Deze keer volledig uitgekeken (dus toch maar anderhalf uur voor het televisietoestel gezeten). Echt heel goed!
Zopas een mail van zus Bie beantwoord. Ze heeft het over buurvrouwen voor wie ze heel veel bewondering heeft, en met reden als ik haar mail lees. Maar wat bewonder ik mijn zusje ook!
Roger belde uiteindelijk toch naar T. en V. Er is niets aan de hand. V. zou tegen Roger gezegd hebben (in dat laatste telefoontje) dat ze woensdag zou bellen "als het haar past". En het paste blijkbaar niet woensdag. Je moet blijkbaar beter luisteren, liefje! 😊
Roger gaf V. aan mij door en we keuvelden. Hoewel, V. is een heel interessante vrouw en het ging niet zomaar over koetjes en kalfjes. Ze sprak ook over de "voor het klimaat spijbelende" kinderen. Zijzelf zou - als ze in het onderwijs stond - al die kinderen laten buizen ("zakken", denk ik, is het goede woord in Nederlands, hoewel... "buizen" klinkt toch zoveel mooier, niet?) en - als ze daar iets over te zeggen had - hun ouders het kindergeld afnemen. Nogal drastisch maar ik begrijp haar reactie.
Gisteren aan telefoon vroeg mijn moeder Nany me ook wat ik vond van die acties. Ik heb haar eerlijk geantwoord dat ik denk dat die kinderen op hun leeftijd niet echt weten waarover het allemaal gaat, tenzij dan wat ze lezen in de pers, dat ik het gevoel had dat ze geïndoctrineerd zijn, waarop Nany antwoordde: 'Tja, maar misschien zijn onze politici nu wakker geworden en gaan ze er iets aan doen?'.
'Wat gaan ze dan doen en aan wat?', vroeg ik maar dat wist Nany ook niet precies.
Dat is het net, wij, gewone mensen, kennen de details niet. Het zou een hele studie vergen om te weten waarover het precies allemaal gaat (behalve, zoals ik denk, over het recupereren van acties van geïndoctrineerde en graag spijbelende pubers - en ik kan me echt inbeelden dat ze zulke middagen heel prettig vinden - door bepaalde partijen, met het oog op de verkiezingen in mei?).
Het toeval (?) wil dat ik, na dat "keuvelen" met V., op dit viel. In feite een antwoord op Nany en een argument bij voor V. Als je de link volgt, ga ook naar de reacties, die zijn zeker even interessant!
Na het avondeten (weer kliekjes: het lijkt wel of we steeds minder eten) heb ik, zoals ik mezelf beloofde, nog een uurtje gelezen maar daarna heb ik dat boek opzij gelegd. Je kunt geen 10 bladzijden lezen zonder een serieuze fout tegen te komen! Soms heb ik heel veel zin om die uitgever te schrijven. Dat gaat toch niet op? Hij vertelt zelf dat hij beginnende auteurs, die geweigerd worden door grote uitgeverijen, zelf een kans wil geven, gaat prat over het feit dat hij hun boeken laat redigeren (in feite doet hij dat zelf, heb ik ontdekt) en dan laat hij zoveel fouten staan!
Wat ik ook niet begrijp: Boudewijn zou het typoscript hebben nagelezen en normaal gezien merkt die elke fout (of toch zo goed als) op. Wat is er gebeurd? Was Boudewijn er niet echt bij met zijn hoofd toen hij die tekst nalas?
Deze avond nog samen met Roger gekeken naar een aflevering van Wallander. Deze keer volledig uitgekeken (dus toch maar anderhalf uur voor het televisietoestel gezeten). Echt heel goed!
Zopas een mail van zus Bie beantwoord. Ze heeft het over buurvrouwen voor wie ze heel veel bewondering heeft, en met reden als ik haar mail lees. Maar wat bewonder ik mijn zusje ook!
vrijdag 1 februari 2019
Einde van de winterslaap?
Zijn we ontwaakt uit onze "winterslaap"?
Vandaag eindelijk een korte wandeling in Borgloon, met vrij veel zon. Hoewel het hier gisteren nog sneeuwde, lag daar helemaal geen sneeuw meer.
We kwamen langs het nieuwe politiekantoor dat ik voor de eerste keer zag. Toen ik iets zei over de ongelooflijke grootte ervan, antwoordde Roger: 'Tja dat betalen wij toch allemaal met ons belastinggeld'.
Onderweg besloten we nog eens vissoep te eten deze avond (we hadden weer een overschot van mosselen). Dus gingen we naar de Aldi waar we gamba's en vis kochten (en de - deze keer weer geïmproviseerde - vissoep was heel lekker).
Ik ga jullie niet weer lastig vallen met verhalen over het huishouden maar het viel me op dat we ook daarin meer energie staken dan de vorige dagen.
Na het avondeten, een telefoontje van Nany. Bij haar had het nog gesneeuwd vandaag. Ze had zich niet verveeld, wegens een groot deel van de dag doorgebracht bij tante José en deze avond lang getelefoneerd met nicht G.
Daarna een beetje gelezen... maar ik weet echt niet of ik dat boek verder ga lezen. Weer kwam ik serieuze fouten tegen ("het kans" en "de aanrecht" bijvoorbeeld), ik merkte dat bij de opmaak verkeerde "enters" niet waren verwijderd uit het typoscript (foei, uitgever!) en eigenlijk geeft de tekst de indruk niet grondig te zijn nagelezen wat stijl betreft (twee zinnen die gemakkelijk tot één zin konden herleid worden bijvoorbeeld, woorden apart geschreven die aan elkaar moeten geschreven en vice-versa - ik weet het, op dat gebied is Nederlands een vreselijke taal, komma's die ontbraken, onnodige herhalingen, enzovoort). Ik lees morgen nog een uurtje en dan beslis ik of ik het boek opzij leg of niet. Jammer van het geld...
Nog steeds geen telefoontje van T. en V.
Roger drong aan: 'Bel jij even, zogezegd gewoon om te keuvelen!'
Maar... ik ben nu eenmaal niet iemand die zomaar telefoneert om te "kletsen"! Hijzelf wilde het niet doen, want dan moest hij V. er wel aan herinneren, vond hij, dat ze had beloofd ons te bellen vorige woensdag.
Nog even wachten dus tot ik misschien een andere reden vind dan "keuvelen" om even contact op te nemen.
Deze avond, nadat ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt, nog samen gekeken naar het tweede deel van die aflevering. Ingewikkeld verhaal maar we hebben ervan genoten.
Vandaag eindelijk een korte wandeling in Borgloon, met vrij veel zon. Hoewel het hier gisteren nog sneeuwde, lag daar helemaal geen sneeuw meer.
We kwamen langs het nieuwe politiekantoor dat ik voor de eerste keer zag. Toen ik iets zei over de ongelooflijke grootte ervan, antwoordde Roger: 'Tja dat betalen wij toch allemaal met ons belastinggeld'.
Onderweg besloten we nog eens vissoep te eten deze avond (we hadden weer een overschot van mosselen). Dus gingen we naar de Aldi waar we gamba's en vis kochten (en de - deze keer weer geïmproviseerde - vissoep was heel lekker).
Ik ga jullie niet weer lastig vallen met verhalen over het huishouden maar het viel me op dat we ook daarin meer energie staken dan de vorige dagen.
Na het avondeten, een telefoontje van Nany. Bij haar had het nog gesneeuwd vandaag. Ze had zich niet verveeld, wegens een groot deel van de dag doorgebracht bij tante José en deze avond lang getelefoneerd met nicht G.
Daarna een beetje gelezen... maar ik weet echt niet of ik dat boek verder ga lezen. Weer kwam ik serieuze fouten tegen ("het kans" en "de aanrecht" bijvoorbeeld), ik merkte dat bij de opmaak verkeerde "enters" niet waren verwijderd uit het typoscript (foei, uitgever!) en eigenlijk geeft de tekst de indruk niet grondig te zijn nagelezen wat stijl betreft (twee zinnen die gemakkelijk tot één zin konden herleid worden bijvoorbeeld, woorden apart geschreven die aan elkaar moeten geschreven en vice-versa - ik weet het, op dat gebied is Nederlands een vreselijke taal, komma's die ontbraken, onnodige herhalingen, enzovoort). Ik lees morgen nog een uurtje en dan beslis ik of ik het boek opzij leg of niet. Jammer van het geld...
Nog steeds geen telefoontje van T. en V.
Roger drong aan: 'Bel jij even, zogezegd gewoon om te keuvelen!'
Maar... ik ben nu eenmaal niet iemand die zomaar telefoneert om te "kletsen"! Hijzelf wilde het niet doen, want dan moest hij V. er wel aan herinneren, vond hij, dat ze had beloofd ons te bellen vorige woensdag.
Nog even wachten dus tot ik misschien een andere reden vind dan "keuvelen" om even contact op te nemen.
Deze avond, nadat ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt, nog samen gekeken naar het tweede deel van die aflevering. Ingewikkeld verhaal maar we hebben ervan genoten.