Vandaag kregen Debby en Hendrik een nichtje en werd Wiemla (moeder van Debby) voor de eerste keer grootmoeder. Het werd voor Wiemla een heel emotionele dag en daar kan ik inkomen. Ook een schakelmoment, vermoed ik: oma worden is niet niets!
Na een paar boodschappen wilde Roger wandelen in en rond de kringwinkel in Sint-Truiden. Voor mij is dat oké, als hij maar een beetje beweegt. Al is de kringwinkel ook "gevaarlijk": ik kwam weer thuis met een boek over etiquette in de 21ste eeuw.
Omdat we toch niet "echt" zouden wandelen, had ik vandaag voor de derde keer schoenen met een (echt, klein) hakje aan (de eerste keer was vorige woensdag, de tweede keer gisteren).
Omdat ik woensdag al merkte dat ik bijna niet meer kon stappen met zulke schoenen, had ik ze niet aan toen we gingen babysitten.
Het is duidelijk: ik draag al zo lang platte schoenen dat ik er niet meer tegen kan als mijn schoeisel heel mijn lichaam onder druk zet. Alles deed immers pijn: heupen, knieën, rug en uiteraard mijn voeten. Ik moest (ook woensdag en gisteren) Roger een arm geven, en hij stapt zo snel dat ik moeite heb om hem te volgen (Roger is niet echt wat je "een galante man" noemt maar... dat is eigenaardig genoeg een eigenschap waar ik van hou) en dus nog meer pijn krijg. Ik vermoed dus dat ik al mijn schoenen met hakjes moet afschrijven (wegdoen of weggeven)!
Jammer, ze waren zo elegant! Nu vraag ik me af hoe ik er ooit in slaagde om op heel hoge hakken van ons vroeger huis naar centrum Antwerpen te stappen, daar uren rond te lopen zonder te beginnen "strompelen" zoals ik nu al doe na een kwartiertje op schoenen met lage hakjes lopen!
Ha ja, toen was ik nog jong, nu ben ik oud. Dat maakt uiteraard het verschil.
Roger zei me deze avond, nadat we nog eens samen naar een aflevering van Wallander hadden gekeken: 'Ach, na enkele dagen ben je zulke schoenen weer gewoon'. Maar ik vrees dat hij ongelijk krijgt: ik voel heel duidelijk het verschil met vroeger.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten