Roger en ik in "Studio Ghibli-stijl"

Hendrik stuurde me zonet een tekening in "studio Ghibi-stijl" die hij door chat GPT heeft laten maken op basis van een foto van Roger en mij aan de keukentafel. Knap en heel grappig (al vindt ik chat GPT opvallend mild voor mij)!

Over de kindjes, kastelen en een familiereünie

Ik heb vandaag onder andere naar de kindjes gebeld (op het mobieltje van Elena, want hun mama was gaan werken en ik wilde hun papa, die telewerkte, niet lastig vallen). Ze hebben alle drie een prachtig schoolresultaat behaald, maakten volop plannen voor de vakantie en Matthias, die pas thuiskwam van de bosklassen, vertelde heel enthousiast over die leuke dagen. Ik bedankte Eva voor haar brief en beloofde haar zo snel mogelijk te antwoorden, waarop ze mij vroeg of ik nog mooi versierd briefpapier had. Dat heb ik niet maar ze beloofde me er te maken tegen ons volgend bezoek.

Ik kreeg ook een lekker menuvoorstel van De Horne voor onze familiereünie in mei. Voorstel dat ik meteen doorstuurde naar neven, nichten, broertje en zus. Nicht Chantal antwoordde zo goed als meteen.

Verder heb ik nog documentatie gezocht bij die foto's. Er zijn ook veel kiekjes bij van (interieurs van) kastelen en andere (soms verdwenen) gebouwen. Ik heb nu alle foto's onder handen genomen en het volgende werk zal zijn om al die documentatie in teksten te verwerken. Weer een interessante bezigheid dus voor de boeg, maar eerst ga ik die brief van Eva beantwoorden - op gewoon wit, onversierd papier. 

Correspondentie

Ik was van plan vandaag verder opzoekingen te doen bij die foto's, maar ik kreeg er de tijd niet voor. Het was boodschappendag, ik moest wat huishoudtaken inhalen en deze avond heb ik eindelijk enkele mails beantwoord.

Toen ik jong was (en ook nog toen ik iets minder jong was) voerde ik een drukke briefwisseling met vrienden van overal: een Franse vriendin, een vriendin uit Leuven toen ik in Schoten woonde, een vriendin uit Antwerpen toen ik opnieuw in Leuven woonde, de collegevriend van mijn vader, André, die zowat mijn beste vriend werd (en die afwisselend in Afrika en in België woonde), een vriendje uit de tijd van Matadi, een Duits meisje dat ik ooit in Parijs had ontmoet, een Limburgse jongen die ik in Leuven had leren kennen, de peter van mijn vader die als missionaris in Indië woonde, Marcel Inghels, onze pastoor in Matadi… enzovoort. Minstens één avond per week besteedde ik aan die correspondentie.

En dan kwamen er computers, en internet, en mails. Stilaan verving ik mijn brieven door mails, maar sommige vrienden haakten af. (Mijn Matadi-vriendin Sabine bijvoorbeeld antwoordde eerst nog geregeld met een papieren brief, maar die brieven werden steeds schaarser. Op den duur schreef ze enkel nog af en toe, als ze echt iets speciaals te melden had – zoals onlangs het overlijden van haar moeder Rachel.) Vriend André antwoordde ook steeds minder vaak. Misschien had de stijgende prijs van postzegels daar ook iets mee te maken? (Ik vergat trouwens te vertellen dat Eva me vorige dinsdag een brief overhandigde die ik pas thuis mocht lezen. Ze had hem niet op de post gedaan omdat postzegels zo duur zijn en ze me toch zou zien. Ik heb haar bedankt per e-mail nadat ik de heel lieve brief had gelezen, maar ik moet haar nog wel antwoorden – “op papier”.)

Stilaan begonnen mensen met elkaar te communiceren via "berichtjes" en "chatprogramma's". Mij lag dat veel minder. Een lange brief of mail maakt dat je minstens een half uur in gedachten bent bij je correspondent. Die "berichtjes" vond ik enkel geschikt voor dringende boodschappen. En chatten – al had het zijn charme – leek me in de meeste gevallen te veel op “keuvelen”.

Toch merkte ik dat steeds meer mensen berichtjes begonnen te sturen ("sturen" noemt men dat hier tegenwoordig, eigenaardig genoeg zonder nog te zeggen wat je stuurt). En één voor één vielen praktisch al mijn correspondenten weg, behalve enkelen die nog steeds "ouderwets" mailen, en die dan ook een vrij lange mail terug verwachten met nieuwtjes, gedachtewisselingen, vragen, antwoorden op vragen en nieuws van hun kant. Kortom: een mail die eigenlijk de vroegere papieren brief opvolgt.

Dat zijn dus de mails die ik geregeld beantwoord – en die vragen wel wat tijd.

En we blijven bezig

Gisteren pikten we Eva op terwijl ze van school naar huis liep. Matthias was er niet bij, want op bosklassen. "Thuis" werden we opgewacht door dochterlief en Elena die pas haar laatste examen had afgelegd. Met succes, vermoedt ze. Terwijl hun mama verder ging lessen voorbereiden, aten de meisjes een koekje en een stuk fruit en dronken we thee. Daarna gingen we aan het tekenen en het spelen tot Zeger en schoonzoon eraan kwamen. 

We aten een heel lekkere stoofschotel die schoonzoon eergisteren had klaargemaakt en bleven nog een poosje nakeuvelen aan tafel voor Roger en ik terug naar Haspengouw reden.

Daar besteedde ik nog een klein uurtje aan het nalezen van schooltaken van buurjongen L.

Vandaag haalden we om 12 uur vriend Karel af aan zijn flat in Leuven en reden we zoals gewoonlijk naar De Brug in Herent. We bestelden alle drie konijn, smulden, klaagden nog over de overgang naar de zomertijd, wisselden nieuwtjes uit en keuvelden tot ongeveer 14:30 uur.

Nadat we Karel aan zijn flat hadden afgezet, reden we naar schoonzus L. Die ons weer leek op te wachten, want we trokken onmiddellijk naar de cafetaria. Bij een glas wijn voor L. en mij (Roger koos voor koffie), praatten we bij, wisselden we familienieuwtjes uit en haalden we herinneringen op tot L. weer bijna te laat was voor het avondeten.

Wij reden terug naar Haspengouw waar we snel wat brood en beleg aten en afwasten alvorens ik nog een taak van buurjongen L. verbeterde.

Morgen wordt het hopelijk wat rustiger!

Toch nog een vrij drukke dag

Vandaag wordt een rustige dag, dacht ik. En ik begon, buiten de gewone dagelijkse verplichte huishoudelijke taakjes, rustig verder opzoekingen te doen in verband met die foto's.

Maar... ik viel tussendoor toevallig op dit interview met twee auteurs die beweren dat de Wereldgezondheidsorganisatie openlijk toegeeft het aantal aardebewoners te willen beperken, ook op manieren die ikzelf afkeur (maar dat is natuurlijk mijn heel persoonlijke mening). Ik sprak daarover met Roger die meteen zei: 'Dat ruikt naar complot', reactie die ik begrijp, maar ikzelf dacht meteen terug aan wat ik onlangs las. Als mensen niet meer nodig zijn, is het dan geen logisch gevolg te willen zorgen dat er nog zo weinig mogelijk mensen rondlopen op deze planeet?

Uiteraard hoorde ik op het nieuws ook over de veroordeling van Marine Le Pen. Na ons avondmaal (selder met balletjes volgens het recept van mijn "marraine") zocht ik daar wat meer over op dan wat ik las of zag in onze media en ik vond dit interview met Marine Le Pen.  (Het zijn weer meestal video's in het Frans waar ik naar verwijs, maar ik herhaal: met de instellingen onderaan kun je tegenwoordig de tekst automatisch laten vertalen)

En toen ik eindelijk dacht aan een rustige avond te beginnen, kreeg ik een mail van buurjongen L. waarin hij me vroeg te oordelen over een schooltaak die hij had gemaakt. Ik had daarover enkele opmerkingen waarvoor wat online zoekwerk nodig was.

Tussendoor heb ik nog enkele andere mails beantwoord, even gechat met Elena die morgen haar laatste examen aflegt en uiteraard verder documentatie gezocht over die negentiende-eeuwse foto's (en weer vrij veel gevonden).

Spelletjesmiddag

Vannacht werd de klok een uur vooruit gezet: begin van de zomertijd. Dat vind ik nooit aangenaam en vandaag ook niet, al had ik deze keer uit voorzorg mijn eigen horloge al enkele dagen op voorhand aangepast. En toch: wakker worden van de kerkklokken om wat nog steeds als 8 uur voelt, maar nu 9 uur is; daarna niet terug in slaap geraken, omdat je innerlijke klok nog niet is aangepast en je bang bent te laat wakker te worden, en uiteindelijk toch maar opstaan om 10:30 uur, wat nog steeds aanvoelde als 9:30 uur, omdat je bang bent je te overslapen: niet prettig is dat!

En we moesten wel opstaan om op tijd te kunnen vertrekken naar het Antwerpse. Debby organiseerde immers een "spelletjesmiddag" en we wilden daar naartoe. Niet zozeer om te spelen, dachten we, gewoon voor de gezelligheid en om Debby en Hendrik en enkele andere mensen terug te zien.

We trotseerden om 13 uur (nog steeds maar 12 uur voor mijn gevoel) dus de heel drukke 313 om tegen 15 uur, een half uurtje na het begin van de ludieke middag, aan te komen. 

Het was supergezellig... en Roger en ik hebben heel enthousiast mee gedaan met "Tik Tak Boem" en "Rummikub". Tussendoor ook aangename gesprekken met Hendrik, Debby, enkele vrienden van hen en de ouders en broer van Debby (die vertelde dat hij ook veel last had van die overgang naar de zomertijd). 

Een heel aangename middag werd het dus voordat we deze avond de al even drukke 313 in omgekeerde richting trotseerden.

De kleine Emile

Sinds zijn verdwijning vond ik de hele zaak verdacht en daarom volgde ik alles wat ik erover kon lezen of horen. Een hele tijd las of hoorde je er niets meer over maar dan, plotseling...

Deze avond luisterde ik nog even naar deze uitzending waar ik veel details vernam over de stand van het onderzoek.