Frisse lentezondag

Het blijft fris voor de tijd van het jaar!

Buiten een telefoontje met zus Bie die voor enkele spannende dagen staat, vandaag achterbuurjongen L. op bezoek gekregen. Niet zo maar voor een "babbeltje" zoals ik verwachtte, maar met een heuse huistaak die we samen oplosten. Het ging over de aankoop van een auto, het brandstofverbruik op 5 jaar tijd en een ritje met vrienden naar de  Ardennen waarbij de kosten verdeeld worden. 

Na die inspanning keek ik bij wijze van ontspanning naar een interessant betoog van psychiater Christophe Fauré over bijna  doodervaringen. Hij is de zoveelste die zegt dat alles er op wijst dat, in tegenstelling tot de huidige wetenschappelijke opvatting, ons bewustzijn niet wordt voortgebracht door onze hersenen. 

En deze avond maakte Roger lekkere spekjes met kikkererwten klaar! 

Over Hoepertingen, kweeperen, de KVLS en Sinterklaas

Na enkele huishoudtaken en een korte wandeling in Hoepertingen (veel te kort: het begon immers te regenen) heeft Roger vandaag nog kweeperen geplukt (het was eerst echt lenteweer). Wat gaan we toch doen met die immense oogst? Nu, al doen we er niets mee: ze geuren fantastisch lekker!

Daarna kreeg ik van Jan Gerits de tekst doorgestuurd voor het volgend nummer van de Limburgse Monografieën van de KVLS. Deze keer gaat het over de heel spirituele Yolande Lambrechts (geschreven door Jan Gerits uiteraard). Ik las dus na, vond een paar foutjes, zorgde voor het zetwerk…

En vreesde dat ik het weer vergeten zou zijn, hoe ik pas vanaf bladzijde 5 de paginanummering moet laten verschijnen. Voor de opmaak van de vorige monografie (over Boudewijn Knevels door Edith Oeyen) had de auteur immers zelf willen zorgen. En ze had de bladzijdenummers later door de drukker laten invullen. Ik kon dus niet terugvallen op haar zetwerk.

Dus heb ik maar een oudere monografie als voorbeeld genomen en de paginanummering is me gelukt! Ik wacht wel nog op foto’s die ik aan de monografie moet toevoegen.

Tussendoor heb ik voor het avondeten gezorgd: nog eens een lekkere butternutsoepje en daarna heel eenvoudig: tonijn, tomaat en een hardgekookt eitje.

O  ja, en ondertussen ook gemaild met Sinterklaas. Deze keer hield ik rekening met de uitdrukkelijke wensen van Elena en Matthias en eigenlijk ben ik een beetje teleurgesteld. Vorige jaren bracht Sinterklaas heel veel speelgoed voor niet te veel geld. Dit jaar zal hij waarschijnlijk voor elk kleinkind slechts één duur speeltje brengen. En… Ik heb zo’n vermoeden dat kinderen liever veel krijgen van de Sint dan weinig. Of dat weinig veel heeft gekost of niet, dat beseffen ze toch niet. Of wel, tegenwoordig?

Een beetje luie dag?

Ondanks het zonnige weer kwam er vandaag eerst maar geen tijd vrij voor een wandeling. Roger wachtte immers op de levering van een werktuigje… dat inderdaad op zich liet wachten. En ik wachtte op een super dringende vertaling die echter nog op het laatste moment kon afgezegd worden.

Ik zorgde dus dat ik nooit te ver van mijn pc vertoefde maar hield me wel bezig met huishoudelijke taken, beantwoordde mails van vriendinnen en las een beetje.

Rond 16:15 uur werd er gebeld: de levering waar Roger op wachtte, en terwijl hij zijn lang verwachte pak opendeed, kwam er een mail binnen bij mij: de vertaling ging niet door.

Eigenlijk was ik niet ontgoocheld. Ik had ondertussen nagedacht over een e-mail die ik had gekregen van Santé Nature Innovation, waarin onder andere dit stond (het ging over proberen te leven zonder mobieltje en een vergelijking met het leven vroeger):

“Tout ce temps passé à ne rien pouvoir faire n'aidait-il pas à observer et à réfléchir ? Ces longs moments de calme et de solitude ne donnèrent-ils pas aux hommes préhistoriques l'idée de fabriquer les premières statuettes en bois ou en glaise ? Aux hommes des cavernes l'idée de faire les premières peintures rupestres (sur des rochers) ? Aux bergers l'idée de se fabriquer la flûte de pan, et de composer les premières mélodies ? Aux hommes du XIXe siècle, pour qui l'ennui était le « mal du siècle » selon Chateaubriand, de composer tant de belles poésies, de belles musiques et de faire tant de grandes inventions ?
Mais l'ennui est évidemment une arme à double tranchant. Une étude psychologique récente a montré que plus on pense, plus on est malheureux ; réciproquement, plus on est actif, sollicité, débordé même, moins on a de temps pour penser et plus on est heureux. Parce qu'on se sent utile, on se sent vivre évidemment. Pour trouver le bon équilibre, il est important donc de se réserver à la fois des moments pour méditer ou avoir une activité spirituelle qui vous permette de vous arrêter, faire le calme en vous-même et penser aux autres ; mais aussi de prévoir ces activités de base dans l'existence qui permettent d'éviter le piège de la déprime.”

Precies dat waar ik de laatste tijd heel veel over nadenk: we lijken ons leven vol te willen proppen om zo de indruk te krijgen dat we nuttig zijn, om te “voelen” dat we leven, maar zo houden we maar weinig tijd over om na te denken, om ons bezig te houden met de diepere zin van het leven en tijd te maken voor het spirituele en – in mijn geval toch – het creatieve.

Ik herhaal vaak dat ik een hekel heb aan het huishouden. Dat klopt in die zin dat het resultaat van dat werk me nooit vrolijk maakt: het is nooit echt bevredigend omdat ik geen goede huishoudster ben (omdat ik mijn gedachten er niet bij kan houden… en natuurlijk niet hou van het werk op zich). Maar als ik me tijdens huishoudelijke taken laat gaan (dus ondertussen aan heel andere zaken denk en bijgevolg waarschijnlijk het werk nog slechter uitvoer dan gewoonlijk) zie ik wel in welke voordelen dat soort werk biedt: ik krijg de meest  diepzinnige gedachten terwijl ik bijvoorbeeld machinaal de salon stofzuig.

Omdat de zon bleef schijnen maakten we toch een wandeling van een klein uur rond het dorp nog voor Roger de handleiding van zijn nieuw speeltje zou doornemen.

Dat werd weer klimmen en dalen in de velden (en mijn knieën en heupen beginnen daar heel veel last van te krijgen – maar volgens “Santé Nature Innovation” blijft de beste remedie blijven bewegen, en zeker geen prothese).

We zagen dat de bietenoogst volop aan de gang is.

 Foto Roger

En een beetje verder de aardbeienoogst (eigenaardig, ik dacht altijd dat die vruchtjes in mei werden geoogst).

 Foto’s Roger

Thuis was het hoog tijd om te koken: na een groentesoep met kikkererwten, niertjes al Jerez voor Roger en een omelet met tomaten voor mij.

Na mijn lectuur op papier (het boek van Jan Gerits, een beetje “Verzameld werk” van Boudewijn Knevels en Henri Troyat – van wie blijkbaar een belangrijk deel van zijn “Les semailles et les moissons” ontbreekt in onze bibliotheek: ik heb dat meteen besteld voor nog geen 2 euro bij Amazon) heb ik (ik hoop voor de laatste keer) gezorgd voor de boekhouding van de KVLS terwijl Roger vers brood bakte - deze keer, bij wijze van proef,  met uitsluitend volspeltbloem. Dat bleek heel goed gelukt aan de geur te oordelen:

 Eigen foto

Ik  heb zopas nog met veel plezier naar een aflevering van Star Trek gekeken (geleend van Hendrik) en nu plan ik te antwoorden op een lieve late mail van Bernadette, de vrouw van Juan Masondo.

Hoewel…

Gisteren zei ik dat ik het soms jammer vind dat onze vrienden zo verspreid wonen. Vandaag wil ik dat enigszins nuanceren.

Ik heb vandaag niet veel gedaan buiten enkele noodzakelijke huishoudelijke taken, inschrijven voor een concert (ter gelegenheid van de presentatie van een bijzondere Limburgse monografie, maar daarover later meer) en bellen naar Nany (die gelukkig veel bezoek zou krijgen: haar dag kondigde zich goed aan). Roger heeft vooral gewerkt aan zijn kasten (want het blijken er twee te zijn, kwestie van ze gemakkelijker te verhuizen van zijn atelier naar onze werkkamer) die nu geïnstalleerd zijn en binnenkort zullen gevuld worden met documenten die nu een beetje overal rondslingeren.

Omdat het vrij koud was (we geraakten moeilijk boven de 16°c vandaag: wat een eigenaardige zomer!) en ik had gemerkt dat Roger met al zijn werk voldoende beweging kreeg, drong ik niet aan op een wandeling. En genoot ik van een opvallend rustige dag.

Mijn moeder Nany begrijpt niet goed dat ik kan genieten van een dag waarop ik niemand ontmoet, dat ik het te druk vind als ik het ene sociale contact na het andere heb, en ze begrijpt al helemaal niet dat ik kan genieten van het niets doen.

Wat ik vandaag dus met momenten volop deed. Uiteraard heb ik gelezen, heb ik gekookt (onder andere niertjes “al Jerez” voor Roger - een omelet met bospaddenstoelen voor mij), heb ik even gekeken naar een kookprogramma (op mijn scherm) maar ik heb grote delen van de dag gewoon zitten mijmeren, dromen, denken aan vroeger en aan later. Zalig was dat!

En ik herinnerde me dat toen ik nog in Leuven woonde (ik bedoel tijdens en na mijn studies), ik het zo druk had met onder andere afspreken met vrienden dat ik me nu afvraag hoe ik ooit mijn studies heb afgekregen. Dat het in Antwerpen iets rustiger werd zodra onze “kindjes” alle drie naar school gingen en ik weer lesgaf (dat lijkt eigenaardig maar de uitleg is dat ik vanaf toen minder tijd had voor al die buurvrouwen die elke dag op bezoek wilden komen). Dat ik toen ook pas de tijd en de ruimte kreeg om echt voor mezelf te schrijven.

Sinds we in Limburg wonen, heb weer veel minder tijd voor mezelf.

Gisteren dacht ik even dat het lag aan het feit dat de meeste van onze vrienden zo ver wonen, maar er speelt ook iets anders. We zijn nu lid van verschillende verenigingen, de “kindjes” zijn groot geworden en wonen ver van hier: zelfs met hen verloopt het contact via bezoeken of e-mail. En er is inderdaad e-mail enzovoort bijgekomen: elke avond moet ik nu mails beantwoorden terwijl ik vroeger slechts één avond per week besteedde aan mijn briefwisseling. 

Stel je dus voor dat ik zoals vroeger elke dag zou moeten afspreken met vrienden! Wanneer zou ik dan nog aan mediteren, dromen of schrijven toekomen?

Dus ja, ik nuanceer mijn uitlaat van gisteren: hoezeer ik ook geniet van de contacten met vrienden, misschien is het goed dat niet al onze vrienden in onze buurt wonen!

Over geluk, medicijnen en onze “anima”

Na het avondeten kreeg ik eindelijk de tijd om te kijken naar een interview met mijn “goeroe” zoals Roger hem noemt. Heel interessant, kijk zelf maar hier. Het duurt wel bijna één uur en het is in het Frans (ondertitels instellen heeft geen zin, want ze trekken op niets).

Ik geraak er maar niet van af, van die nostalgie!

Terwijl ik nu luister naar nostalgische muziek, opgezet door Roger uiteraard, herinner ik me één mail van deze avond in het bijzonder. Van Ivo Hermans.

Hij zocht een foto waarvan hij dacht dat Roger die had gemaakt. Bij zijn uitleg dacht ik meteen aan deze foto van Dirk Lambrechts zaliger:

 Foto Roger

Welke foto ik hem dan ook vrij meteen (met de hulp van Roger) doorstuurde. Het bleek niet precies de foto die hij zocht… Maar ondertussen kregen Roger en ik (ik misschien nog de ergste) een serieuze aanval van de ziekte “nostalgie”!

Erfgoeddag

In het kader van Erfgoeddag opende het klooster van Colen zijn poorten. Afijn, een klein deel van zijn poorten, want van het klooster zelf kon je alleen de ontvangstruimte bezoeken.

 Foto Roger

Vriendin Liliane woonde destijds vlak bij het klooster en was er kind aan huis. Zij heeft me er jaren geleden eens binnengeloodst en toen heb ik veel meer kunnen zien van het eigenlijke slot!

In de mooie kapel echter (die we ook al ooit bezocht hadden) kregen we deze keer een heel interessante uitleg over onder andere het leven van de heilige Odilia van wie het schrijn na talrijke omzwervingen terechtkwam in de sacristie van die kapel.  Die uitleg werd gegeven door een historicus en theoloog met wie we al een paar keer in gesprek geraakten tijdens onze wandelingen in Kerniel. Ik weet niet hoe hij heet, Roger denkt dat zijn familienaam Bleus is.

 Foto’s Roger

Het verhaal van Odilia vertoont gelijkenissen met dat van de zeven maagden uit Simancas!

Onze gids vertelde ook over de in de kapel aanwezige  “vruchtbaarheidsbidstoel” van de heilige Lutgardis.

 Foto Roger

Dat is iets heel eigenaardigs! Volgens mensen uit de buurt zou het echt een “magische” stoel zijn. Een vrouw die erop gaat zitten, krijgt ongeveer negen maanden later een kind. En, echt, er zijn nog steeds vrouwen die vragen om even op die stoel te mogen zitten: het lijkt heel efficiënt te zijn!

Ook het fruitmuseum, geherbergd in de vroegere stallen van het klooster Mariënlof, opende gratis zijn deuren.

 Foto Roger

In de vroegere meisjesschool van Kerniel, ook een bijgebouw van  het klooster (en waarin ik lang geleden de presentatie hield van mijn tweede boek), was er een tentoonstelling: uittreksels uit de dagboeken van twee soldaten in 1914-18.

 Hier een tekst uit het dagboek van de uiteindelijk gesneuvelde Michel Toudy. Klik om te vergroten: het is de moeite waard! Ik hoop dat beide dagboeken ooit in boekvorm worden uitgegeven (eigen foto’s).

Nadat Roger en ik hadden genoten van een Bink in het geïmproviseerde café  in dat schooltje (een herinnering aan de vroegere succesvolle cafetaria van Colen), wilden we toch nog even echt wandelen.

Dat deden we eigenaardig genoeg niet in Kerniel deze keer maar in de velden tussen Batsheers en Oleye. Misschien hadden we die rust nodig na voor deze contreien toch vrij veel volk  rondom ons in Colen?

 Foto’s Roger

Het werd een typische “Roger”-wandeling: ver van de begane paden, langs de boorden van onder andere een bos en een akker; en dus heel veel rust én vogelgeluiden. En inderdaad, Martin, naast roofvogels, ook enkele kieviten.

De Tjenneboom

De eerste keer dat ik die boom zag, was toen de tante Laure zaliger van Roger ons er naartoe bracht. Later zijn we er nog geregeld naartoe gewandeld. Het verhaal van de zogenaamde “heks Tjenne” is afschuwelijk maar de plek zelf ademt een tastbare rust uit.

Ik herinner me dat we, lang geleden, met de broer en schoonzus van Roger dezelfde korte wandeling maakten als vandaag en dat Rogers broer op een zeker ogenblik zei dat hij wel uren zou kunnen blijven zitten bij die boom. Een (voor mij mystiek) gevoel dat ik meteen herkende!

We hebben vandaag dus inderdaad een vrij korte wandeling kunnen maken, ondanks mijn vele vertaalwerk. Dat ik daar tijd voor kreeg, heb ik te danken aan Roger die in mijn plaats de badkamer enzovoort op de verdieping schoonmaakte (maar daardoor geen tijd kreeg om de tuin verder op te ruimen: werk moet je immers doseren op onze leeftijd).

Dat het eindelijk nog eens naar de vrij dichtbije Tjenneboom ging, is dan weer te danken aan een gebrek aan tijd: ik kon me geen uren vrije tijd permitteren!

We liepen van Voort naar de Tjenneboom en terug: nog geen uur (vooral klimmende) beweging dus, maar wel heel rustgevend, zoals altijd op die plek! En weer opvallend: hoewel het door de wind eerst heel koud aanvoelde, begon het, naargelang die holle weg dieper werd, veel warmer aan te voelen. Dat hebben konijnen ook geweten, denk ik: we ontmoetten ontelbare holen!

 

 

 Waarom liggen al die peren verspreid over de plantage?

Foto’s Roger

Contrasten

We komen pas thuis en ik vind, tussen andere e-mails, een bericht van mijn vriend (hoewel we elkaar maar één keer ontmoet hebben, weet ik echt niet hoe ik hem anders moet noemen) die me op de hoogte brengt van het overlijden van de Frans-Italiaanse auteur Cavanna. Cavanna, van wie we verschillende boeken in huis hebben, las ik altijd met veel plezier. De laatste jaren bleef ik echter niet meer zo op de hoogte van de Franse literatuur (mijn toetreden tot de KVLS maakte onder andere dat ik minder tijd kreeg om te lezen – heel paradoxaal als je weet dat “KVLS” staat voor “Koninklijke Vereniging van Limburgse Schrijvers” – en dat ik slechtere boeken ging lezen) waardoor ik Cavanna wat “uit het oog verloor”. Maar, echt, nog vaak denk ik terug aan zinnen uit zijn boeken (is dat geen bewijs van kwaliteit?)!

Ik wilde het echter hebben over onze dag. Wel, we gingen babysitten. Elena leek heel blij ons te zien op de speelplaats, babbelde honderduit terwijl we naar Lutti reden. Daar was Matthias weer aan het koken, maar wuifde hij toch naar ons met zijn vrije hand.

“Thuis” vroeg Elena meteen een boterham met choco, at daarna nog wat yoghurt (in de auto had ze al een kiwi en druiven verorberd), terwijl Matthias hangerig werd en bijna onmiddellijk in slaap viel in zijn bedje. Elena begon te spelen: toen haar mama aankwam, was ik “Marie van op school”, en Elena “mijn juf”. Opa was “Tuur”.

Nadat wij gegeten hadden, hebben we nog moeten dansen, springen, lopen en zingen.

Dan werd Elena moe maar ze wilde niet naar bed. We gaven toe aan haar wens om, terwijl ze zou tekenen, filmpjes te bekijken (ik weet het, niet echt pedagogisch), hopende dat ze zou wakker blijven en deze nacht goed doorslapen en niet, zoals de laatste tijd vaak gebeurt, haar ouders verschillende keren per nacht wakkerroepen.

Toen werd Matthias wakker, die, na zijn fruitpap, ook naar die filmpjes wilde kijken…

Ik was iets aan het doen in de keuken, onze dochter was lessen aan het voorbereiden en Roger was bezig met een fotoreportage voor Heemkunde Groot Heers (maar daarover straks meer), toen ik Matthias heel luid hoorde huilen.

Ik ging kijken: hij zat te wenen naast zijn garage (gekregen van Sinterklaas), Elena zat te tekenen en naar filmpjes te kijken op een tablet. Ik dacht meteen te weten wat er was gebeurd (want normaal  speelt Matthias graag met die garage) en vroeg aan Elena waarom haar broertje huilde.

Ik kreeg gelijk: Matthias mocht van haar niet meekijken! Dat ze hem naar de garage had geduwd, gaf ze echter niet toe, onze “grote meid”: ze zei alleen dat hij met zijn eigen speelgoed moest spelen!

Roger en ik moesten boodschappen doen voor het avondeten, Elena wilde toch alleen verder filmpjes bekijken, dus namen we alleen Matthias mee (door de regen).

Hij zat in het autostoeltje van Elena en keek zijn ogen nogal uit onderweg! Ik zat naast hem en hoorde hem constant zeggen en wijzen: “Kijk!” (een van de weinige verstaanbare woorden die hij zegt). Ook in de winkel wees hij mij verwonderd allerlei zaken aan: ‘Kijk!’.

Heemkunde Groot Heers had een beamer van de gemeente Heers in leen gekregen voor de fotopresentatie van deze avond (waarover straks meer) maar die bleek tijdens de voorbereiding van Roger niet behoorlijk te werken. Onze dochter raadde ons aan een nieuwe kabel te kopen, dus reden we ook nog naar een computerwinkel in de buurt.

Vlak na het avondeten dat ik bereidde terwijl onze dochter met de kindjes bezig was (ze zal haar lesvoorbereidingen deze avond wel hebben moeten inhalen) zijn Roger en ik naar Heers vertrokken.

Voor de Algemene Vergadering van Heemkunde Groot Heers. Waarop Roger het kasverslag moest voorlezen, en ook zijn fotoreportage over het voorbije jaar projecteren via de beamer (en dat ging perfect, dankzij die nieuwe kabel!).

Ik had pas een dag met spontane kindjes doorgebracht: de mannen die zich zo belangrijk voordeden aan het begin van de vergadering vond ik daarom eerst “verwaand”. Niemand is toch zo belangrijk dat hij “de volwassene moet uithangen” (of hoe moet ik het noemen? Ik bedoel dit: volwassen ben je zelden op spiritueel gebied).

Gelukkig deed Roger niet mee aan dat “zich zo belangrijk voelen” en voelde ik tijdens de fotoprojectie dat alle andere aanwezigen weer zichzelf werden, en zich weer gedroegen als een kind!

We reden uiteindelijk naar huis, Roger en ik, waar ik, op één (persoonlijke) uitzondering na,  alleen zakelijke mails heb beantwoord deze avond en waar Roger me op deze tekst attent maakte.

Wat een hetze toch tegen dat roken! En wat een  eigenaardig onderzoek! Ik rook en ben toch actiever dan vele niet-rokers: ik begin te geloven dat ik op alle gebied een uitzondering op de regels ben!

Rijk weekend

Gisteren avond organiseerde Heemkunde Groot Heers in samenwerking met de milieudienst van de gemeente een avondwandeling van Heks naar Vechmaal en terug. Onze (uitstekende, want heel erudiete) gids was Jos Vandebrouck. Meer dan twee uur hebben we gestapt, eerst in de schemering, daarna in een volledige duisternis, door veldwegen (die wij al kenden), langs begraafplaatsen, kerken en kapellen (de mooie kapel van Vechmaal was speciaal voor onze groep opengemaakt. Roger en ik waren er nog maar een keer binnen geweest, met Paul Boes, maar die wist ons toen niet te vertellen dat het beeld van de heilige Leonardus dat je er vindt, van geperst karton is). De wandeling eindigde in Heks, waar we toestemming hadden gekregen om door het kasteelpark te lopen. Jos had ons gemaand goed te luisteren, omdat daar heel veel geluiden waar te nemen zijn. Helaas was de groep te groot (rond de 57 mensen) zodat het gekakel van al die mensen de vogel- en andere geluiden overstemde… Dat vond ik wel jammer. We eindigden in het buurthuis van Heks, waar wie wilde jenever of chocomelk kon krijgen. Ik lust geen van de twee: had eerder zin in een sigaret die ik dan ook buiten bleef roken!

Het was gisteren koud, maar droog en windstil. Vandaag was dat  anders: praktisch de hele dag regen en veel wind! Deze avond, na nog een dag boeken schikken en een paar telefoontjes, onder andere met Nany, gingen we naar het mosselfestijn in Bommershoven. We ontmoetten er twee zussen van Roger en zijn Spaanse schoonbroer. En twee van zijn nichten, waaronder de weduwe van Camille die in september is overleden. Tranen, nostalgische gevoelens, blije herinneringen, lekker eten en drinken, een sigaret buiten met schoonbroer Lorenzo die de uitvaart van Camille heeft meegemaakt en die heel emotioneel en mooi vond, kortom, het werd een heel rijke avond!

En daarna heb ik nog een poosje gewerkt aan de vertaling die ik beloofd heb aan een vriendin nog voor we op reis vertrokken. In principe verricht ik op zondag geen “slavenwerk”, maar die vertaling voel ik niet zo aan, integendeel, zo interessant is de tekst!

Daarom had ik daarnet geen tijd om meer te schrijven dan dat Hendrik 36 jaar is geworden!

Over Overbroek en “soeur Emmanuel van Medjugorje”

Weer veel werk vandaag, maar toch tijd gemaakt voor een wandeling in Overbroek. Heel rustgevende wandeling, al werd ik weer enkele keren door muggen of andere insecten gestoken. Jammer genoeg heeft Roger geen enkele foto gemaakt.

Deze avond nog naar een aflevering van Star Trek gekeken. Hendrik had me gewaarschuwd dat die maar flauw was, maar ik vond die vooral komisch!

En daarna gekeken naar dit. Ik heb, jaren geleden, een paar boeken van die Soeur Emmanuel vertaald in het Nederlands en eerlijk gezegd, ze spraken me aan! Hoewel ik me bij veel van haar beweringen vragen stelde (bijvoorbeeld: hoe zou je een oorlog kunnen stoppen door te bidden en te vasten?), ga ik er niet van uit, zoals Torpi (volg de link hiervoor en kijk naar de reacties), dat wat ik rationeel niet begrijp per definitie niet waar is. Ik ben er immers van overtuigd dat onze rationaliteit en logisch denken (wat sommige mensen zelfs niet kunnen!) ons het leven hier vergemakkelijken, maar dat er meer mogelijkheden zijn dan dat. Dat is trouwens ook een van de thema’s die ik heb “verstopt” in mijn boek “De ivoren toren”.

Kortom, het was alles bij elkaar een mooie dag en ik heb genoten van de charismatische “soeur Emmanuel”! Ze herinnert me aan mijn vriend Marcel Inghels, pastoor in Matadi, en zelfs aan Soetewey, onze bijzondere pastoor in Antwerpen.

Onweersschade en interessante vondst

Toen we deze middag de brievenbus checkten, vonden we er ook een briefje van de achterburen. Tijdens het onweer van gisteren avond zou in onze wei weer een tak zijn afgewaaid en gedeeltelijk terecht zijn gekomen op hun perceel.

We gingen onmiddellijk kijken: een enorme tak! Roger begon die meteen in stukken te zagen, hoewel ik vond dat hij daar een werkman moest voor zoeken: het was wel wat minder warm dan gisteren maar toch nog behoorlijk heet en ik denk niet dat zulk een werk voor hem gezond is in deze omstandigheden. Daarom had ik hem trouwens ook afgeraden verder te werken aan de bibliotheek de laatste dagen. Maar als Roger echt iets wil doen, valt daar toch niets tegen in te brengen!

Uiteraard is hij niet klaar en ik vrees dat het zelfs nog ettelijke dagen zal duren (zal ik weer een jaartje langer moeten wachten op de afwerking van de bibliotheek? Er staan immers nog heel veel sociale verplichtingen op ons programma de volgende weken). En uiteraard droop Roger van het zweet en was hij heel moe na al dat zwoegen.

Ik ben ondertussen beginnen schoonmaken, maar zoals altijd was een kamer voldoende voor mijn rug… En droop het zweet daarna ook van mijn lijf.

Ik vermeed de pc vandaag: veel te warm in dat bureau waar onze beide computers extra warmte produceren. De binnengekomen mails las ik op mijn smartphone en ze beantwoorden zou ik dan wel deze avond doen (uiteraard kon ik dat ook via de smartphone maar meer dan een paar zinnetjes op dat toestelletje typen vind ik niet zo praktisch).

Ik heb de mails nog niet allemaal “behandeld”. Nadat ik die van mijn vriendin Denise (dat was lang geleden) had beantwoord, kon ik het niet nalaten wat te surfen en kwam ik op deze theorie terecht, met op die weblog een  interessante “verbannen video”. Ik weet het, op die weblog staan geregeld DT-fouten, maar dat lijk je er vandaag  te moeten bijnemen.

En nu verlaat ik ons bureau om nog wat te gaan lezen (in een papieren boek dus) in de veel koelere salon.

En nog foto’s!

Ik vond het misplaatst om deze foto’s (die Roger vandaag maakte van de festiviteiten in Leuven) te posten tegelijkertijd met mijn herinneringen aan Willy Lens. Hoewel… Willy geniet er misschien ook van in die andere dimensie waar ik graag aan geloof?

Wat er ook van zij, hieronder serveer ik jullie enkele foto’s van Leuven nu:

 Stoet met de “Fiere Margriet”, foto Roger

 Foto’s Roger

En, om te eindigen, nog een foto die Roger maakte terwijl we weer onze auto opzochten (wat zijn die parkings duur geworden in mijn geboortestad!). Het ouderlijk huis van Dirk Lambrechts zaliger, waar Roger en ik, elk apart, want toen waren we nog geen “stel”, ettelijke avonden doorbrachten terwijl de ouders van Dirk afwezig waren:

 Foto Roger

Lieve Willy, al deze herinneringen vandaag waren er dankzij jouw overlijden! Heel erg bedankt!

Herinnering aan een heel eigenaardig “toeval”

Deze avond wilde Roger nog eens mijn gratin van venkel eten en dus maakte ik dat maar klaar. Het is niet te vet voor hem en het gerecht is vrij vlug klaar (en bijzonder lekker). Hieronder vinden jullie trouwens mijn (echt zelf bedacht) recept:

Venkelgratin (2 personen)

2 kleine venkelknollen 2 doorsnee aardappelen 200 gram hespblokjes 20 g margarine, 30 g bloem, 1/2 tablet groentebouillon, een goede scheut sojaroom, zout, peper 50 g magere geraspte gruyère of andere geraspte kaas

Aardappelen 15 minuten in licht gezouten water koken Venkelknollen 10 min in licht gezouten water koken Laten uitlekken en kookvocht bewaren Groenten in partjes snijden, in  ovenschotel schikken Saus maken met koolzaadolie, bloem, kookvocht en groentebouillon. Een goede scheut sojaroom toevoegen. Hespenblokjes en 25 g gemalen kaas door de saus roeren. Saus over de groente scheppen, rest van gemalen kaas erover strooien. Bakken in de oven op 180°C tot de kaas gesmolten is en de gratin mooi goudbruin kleurt.

Terwijl ons hoofdgerecht in de oven gaarde, werkte ik aan onze soep en net als bij het schoonmaken vandaag begon ik aan vroeger te denken, en mezelf verhalen te vertellen.

En ineens herinnerde ik me dit.

Het was op een barbecue, ik weet echt niet meer van welke vereniging. Naast ons zat een gezin met een zoontje en vrienden, met wie wij geen contact hadden. Ik luisterde wel af dat de zoon tijdens de tombola echt “ging voor een jeep op afstandsbediening”. Ik voelde dat hij er echt van uit ging dat als hij daar voldoende aan dacht, hij het zou krijgen. Maar hij kreeg het niet. En leek zijn “geloof” verloren te hebben. Toen die speelgoedjeep werd verloot, hadden zijn ouders geen tombolabonnetjes meer en hij begon te wenen: hij zou dat gegeerde speelgoed dus zeker niet krijgen.

Ik herinnerde me dat onze jongens gedurende heel hun kinderjaren zulk speelgoed hadden begeerd, maar dat we dat toen te duur vonden (we waren eerst maar een eenverdienersgezin, en later een anderhalve-verdienersgezin).

Ik bedacht toen – tijdens die barbecue dus – dat ik misschien moest doen zoals die kleine jongen: heel fel denken aan het feit dat die speelgoedauto voor ons zou zijn. En het lukte: wij kregen hem!

De kleine jongen begon nog feller te wenen, tot ik deed wat ik al een poosje zinnens was, als het mij zou lukken dat speeltje te bemachtigen. Ik gaf het hem (onze kinderen waren ondertussen volwassen geworden, en ik geloof niet dat ik ze nog zou geplezierd hebben met zulk speelgoed. Hoewel? ).

Het jongetje bekeek me alsof ik van Mars kwam, lachte me even toe, en begon daarna onbedaarlijk te wenen.

Kreeg hij de indruk dat hij zijn droomauto niet verdiend (gewonnen) had?

Goede vrijdag

Vandaag had ik, en dat is zeldzaam, heimwee naar Antwerpen. Niet echt naar de stad, maar naar ons vroeger huis, naar de “kindjes” en naar onze parochie daar, met de onvolprezen pastoor Soetewey. En naar zijn vieringen van de Goede Week en Pasen. Voor mij was Pasen altijd veel belangrijker dan Kerstmis; en gelukkig waren er geen grote familiefeesten aan verbonden. We vierden dat dus gewoon onder ons thuis op Paasavond, met een eenvoudig lekker etentje (en Nany was meestal van de partij) dat we onderbraken om naar de heel mooie, sfeervolle avonddienst van Soetewey te gaan. Tussen haakjes: ik hoor tegenwoordig zoveel kritiek over priesters terwijl ik het op dat gebied vroeger altijd getroffen heb (hier in Haspengouw is dit wat minder het geval). In Matadi hadden we immers de ruimdenkende  pater Inghels zaliger als pastoor, die later een goede vriend van me werd, en in Antwerpen kon je  pastoor Soetewey zeker geen gebrek aan kritische geest verwijten!

Toen ik deze ochtend ontwaakte, lag er  weer een wit tapijt op het gras. Ook dat versterkte mijn heimwee naar Paastijden die zonniger waren. De sneeuw smolt vrij snel, maar toen we deze middag onze boodschappen deden, was het nog heel koud: geen 3°C! Wat is er toch gaande?

We reden weer met de bus heen en terug naar Heers en het ging vlot. Eigenlijk is het nog een geluk dat we, nu we geen auto kunnen gebruiken, vaker inkopen moeten doen: ik vermoed dat ik anders Roger met deze kou niet uit zijn bureaustoel zou krijgen!

Uiteraard kochten we alleen wat wij voor ons tweetjes nodig hebben. Andere jaren (behalve vorig jaar) was Nany al hier deze dag, en zouden de kinderen morgen afkomen voor de rest van het weekend. Dit jaar bleek iedereen bezet! Weer een “traditie” die verdwijnt?

Nu,  voor dit jaar hebben we er nog een oplossing voor gevonden, maar daar vertel ik later over.

Voor de rest werd het weer een rustige dag, met een gezond, eenvoudig maar lekker avondmaal: groentesoep (waar ik sojascheuten had aan toegevoegd) gevolgd door roodbaars in een manteltje van sesamzaad, peper en bloem, met een scheutje citroen, champignons met look gebakken in olijfolie, champignonsaus (met de rest van de paddenstoelen) op mijn manier bereid, dus zonder boter, melk of room, wel met koolzaadolie, magere bouillon en sojaroom, en sla. En daarbij krieltjes. Heel lekker!

Toch eventjes een echte Kerstsfeer!

Ik las vandaag nog even dit. Een Kerstmirakel?

Kerstavond

Gisteren vierden we Kerstmis bij mijn broertje en zijn vrouw Ingrid. Ik noem het liever een familiereünie, want ik mis de laatste tijd de spirituele en ook een beetje sprookjesachtige kerstsfeer uit mijn kinderjaren.

Ik heb echter genoten van ons samenzijn, van de lekkere dranken en spijzen, van de gesprekken en van de (soms hoog oplaaiende) discussies, vooral tussen onze jongens, van Elena die probeerde ieders naam na te zeggen. Telkens als ze een cadeautje kreeg (want er werden natuurlijk ook pakjes uitgedeeld), vroeg ze mij om dat te helpen openen. En vaak zei ze dan – tot ieders hilariteit - dat oma daarbij moest gaan zitten  ‘met (haar) dikke poep op (de) stoel’.

Ik moet hierbij uitleggen dat “poep” bij ons Vlamingen is wat in Nederland een “kont” wordt genoemd; en dat ik een poosje geleden, toen ze mij wilde laten zitten op een heel smal stoeltje van haar, zei dat ik daarvoor te dik ben. Het begrip “dikke buik” kende ze al, en ze vroeg me toen: ‘Oma dikke poep?’.

Op een zeker ogenblik reageerde Roger gisteren daarop plagend met: ‘Nu hoor je het eens van je eigen kleindochter!’. Ik weet dat ik geen dikke “poep” heb, dus kon ik daar smakelijk om lachen, maar toen de papa van Elena mij vertelde dat onze grote meid die uitdrukking tegenwoordig te pas en te onpas gebruikt (ze zegt soms zo maar in een winkel, als ze achter iemand staat: ‘dikke poep!’) voelde ik me toch lichtjes schuldig!

 Zeger, Geert, schoonbroer Paul, Anneke en Hendrik (foto Roger)

 Anneke en Hendrik (foto Roger)

 Nadia (dochter van mijn zus Bie) en Nany (foto Roger)

Zeger (foto Roger)

We werden bij mijn broertje en Ingrid allemaal aangenaam verrast door de nieuwe aanwinst in zijn gezinnetje: hun lieve hondje Louise!

 Stephanie en Nathalie (dochters van broertje en Ingrid) met Louise (foto Roger)

 Louise (foto Roger)

Dit jaar moest mijn zus een geschenk voor mij kopen. En het was weeral bingo! Ik kreeg een prachtig okerkleurig vest… dat toevallig perfect paste bij mijn eenvoudige outfit van die avond… en bij de okerkleurige sjaal (onlangs van onze dochter gekregen) die ik bijhad. Vest en sjaal werden geregeld aangetrokken om tussen de gerechten samen met Anneke, Hendrik, Bie, haar man Paul (en soms niet rokers die graag bij ons vertoefden) buiten een sigaret te gaan opsteken. Warmere kleding was niet nodig: de avond was ongelooflijk zacht.

 Een heel klein deel van het gezelschap: mijn broertje, Nadia, Anton en hun moeder Bie (foto Roger)

Roger en ik waren wel pas om 3:30 uur thuis. Terwijl het in het Antwerpse aan het regenen was, merkten we dat hier alles droog was.

Roger had, als goede chauffeur, praktisch niets gedronken en wilde thuis dus wel nog minstens één glaasje wijn drinken. Ik denk dat we pas rond 5 uur deze ochtend in bed lagen. Vandaag was dus een echt heel luie dag!