Nieuwe schooljaar

Daarstraks had ik de kindjes aan de lijn. Ze praatten door elkaar, uiteraard vooral over wat er morgen gaat gebeuren. Vooral Eva is vol verwachtingen (ze gaat naar het eerste leerjaar). Maar natuurlijk hadden ze het ook over hun laatste vakantiedagen. Ze hadden onder andere enkele nachten onder de (onze grote) tent geslapen die Roger in hun tuin was gaan opzetten en waren daar heel enthousiast over.

En bij mij... kwam mijn nostalgische aard weer naar boven: wat een spannende dagen waren dat, toen ik kind was maar ook toen onze kinderen nog klein waren! 

Limburgse monografie

Vandaag zouden normaal gezien Jo, Jan en ik elkaar ontmoet hebben maar ik had me dus verontschuldigd. In de loop van de middag kreeg ik wel de tekst en de afbeeldingen voor de volgende Limburgse monografie door Jo Corstjens opgestuurd en ik heb al enkele uren besteed aan het opmaken en het nalezen van het boekje over Jaak Leyssen. Het wordt een heel boeiend nummer en ik vind het heel goed geschreven! 

Ik werk nog even voort!

Koud

Ik weet dat ik een koukleum ben en wilde dus niet vervelend doen... maar wat was ik blij toen Roger deze middag zelf besloot de verwarming aan te zetten! Ik had al de hele dag in stilte kou geleden. 

Normaal vind ik het echter niet, dat die verwarming nog voor september aan moet! 

En, tijdens deze voor ons rustige, koude zaterdag was het veel minder rustig in Frankrijk: honderden duizenden manifestanten weer tegen de "passe sanitaire", waaronder deze in Parijs. 

Nieuw leven!

Op wereldvlak zijn de nieuwsberichten niet verblijdend...  maar op familiaal gebied is er goed nieuws. Pas vernomen dat mijn zusje gisteren voor de eerste keer grootmoeder is geworden! Welkom aan het nieuwe familielid en proficiat aan de jonge ouders!

Limburgse monografieën van de KVLS

Vandaag heb ik me, tijdens een telefoontje met Jan Gerits, verontschuldigd voor de bijeenkomst die we voor binnenkort planden. Ik voel me er immers nog niet toe in staat. We spraken af dat hij en Jo dan maar onder elkaar zouden bespreken wat we te bespreken hebben, ik ga toch meestal akkoord met Jan en Jo.

We hadden het ook over de volgende monografie waar Jo voor aan het zorgen is. Normaal gezien zijn we rond dit tijdstip zo goed als klaar, deze keer niet. Maar ja, het is dan ook vakantieperiode...

Het toeval (?) wil echter dat deze keer Edith Oeyen het volgende nummer van Oostland uitzonderlijk vroeg naar de drukker heeft gestuurd en dat ze, als voorzitter van de KVLS, verlangt dat wij (ik bedoel Jo, Jan en ik) zorgen dat de monografie tegelijkertijd met Oostland klaar is (wat ik begrijp, maar andere keren moest ik geregeld enkele weken wachten voor ik de drukproeven van de monografie naar de drukker stuurde...  en ik had gehoopt dat Edith deze keer op ons zou wachten. Niet dus). 

Edith woont niet ver van de drukker, wij drieën wel, dus is de vraag wie zich zal "opofferen" als Edith de gedrukte monografieën niet wil ophalen! Wat haat ik zulke toestanden!

Nany heeft gisteren veel bezoek gekregen en voelde zich duidelijk weer heel goed zoals ik haar hoorde aan telefoon vandaag!

Taliban

Ik zei het al, ik interesseer me eigenlijk te weinig aan politiek. De laatste tijd stel ik me echter constant dezelfde vraag (en Roger vindt die niet eens zo dom): kon echt niemand voorspellen wat er nu gebeurt in Afghanistan? 

Ik ken het antwoord nog steeds niet maar deze avond wilde ik toch nog eens wat meer vernemen over de Taliban. En ik viel op deze boeiende maar akelige reportage. Toch beter geen vrouw zijn onder hun bewind!

Telefoontjes

Weer enkele uren aan telefoon doorgebracht vandaag. Achtereenvolgens een oproep van de schoonmoeder van dochterlief, van Koen De Cauter en van straatgenote V. De twee eersten hadden van mijn ongelukje gehoord (van familie of van Bernadette en Juan Masondo) en wilden weten hoe het met mij ging. We beloofden elkaar af te spreken zodra het beter gaat met mij. De derde vertelde ik zelf over mijn valpartij. Zij vertelde dan weer over alle keren dat ze zelf gevallen is (ten gevolge van haar serieuze reuma): dat belooft!

Nany voelde zich weer iets minder goed (omdat ze geen bezoek kreeg?) en Rogers oudste zus, die ook belde, vroeg wanneer we nog eens afspraken. Dat zal nog een poosje duren, tenzij Roger haar in zijn eentje wil bezoeken.  

Voor de rest was het een rustige dag met niet veel meer dan lectuur... en zuurkool op het menu 's avonds, zo herfstachtig is het!

Passiviteit

Ik doe niet veel: slapen, lezen, observeren, mijmeren, eten, naar mijn moeder bellen (ze krijgt weer vrij veel bezoek en maakt het dus goed. Heeft zelfs weinig tijd om me te woord te staan tegenwoordig, want ze heeft andere "verplichtingen"). 

Ik heb het al gezegd, denk ik, maar het valt me steeds weer op: Roger en ik eten bijzonder weinig sinds we enkel eten als we honger hebben (vandaar waarschijnlijk dat we heel snel het gevoel hebben te veel gegeten te hebben als we bij andere mensen zijn uitgenodigd). Soms vraag ik me zelfs af of we niet te weinig eten! Hoewel, we eten groenten (genoeg?), fruit (zeker genoeg), vlees, vis en/of eieren, een beetje brood met boter en beleg voor Roger, yoghurt voor mij en, als avondtoetje, voor mij bittere chocolade. 

Het zijn de min of meer diffuse pijntjes die me zo passief maken... maar eigenlijk vind ik dat niet zo erg.  Een mens moet immers naar zijn lichaam luisteren.

In Frankrijk is het volk zeker nog niet passief geworden, kijk maar hier! Ik vraag me af of het Belgische volk even opstandig zou worden als ons land het voorbeeld van Frankrijk zou volgen... maar ik vrees van niet!

Slecht nieuws

Het moest er eens van komen: struikelen, nergens meteen iets kunnen vastgrijpen en heel even Roger niet in de buurt. Met als gevolg weer een valpartij. Niets gebroken, bevestigde de dokter maar wel overal pijn.

En dan het slechte nieuws: mijn bloeddruk moet nog zakken voor ik de reumabehandeling mag beginnen! Pijn (ja, nu wel: kneuzingen en gewrichten die een beetje opspelen, dat is vrij veel van het "goede") zal ik dus nog even serieus voelen!

Het weer is gewoon vreselijk: we haalden amper de 16°C vandaag en het regende bijna constant!

Waarom we zo ver van Hendrik en Debby wonen, vroeg iemand me

Het is "Onze Lieve Vrouw ten hemel opneming" vandaag! Ik herinner me dat, toen we pas hier woonden, er die dag een processie was! Iets dat ik al jaren niet meer had meegemaakt! Ondertussen gaat die processie hier ook al niet meer uit!

Dat we kozen om hier te wonen na jaren Antwerpen kwam doordat Roger echt leek zin te hebben terug naar zijn roots te keren (en ikzelf, ik wist het niet op voorhand, vond een deel van de mijne hier ook terug).
De kinderen waren afgestudeerd of bezig aan hun academische opleiding in Leuven en we gingen er van uit dat ze, zoals zoveel studenten, in het Leuvense zouden blijven hangen, niet zo heel ver van hier dus.

Hendrik echter leerde toen zijn eerste liefje kennen... een Antwerpse en ze besloten in Antwerpen te blijven. In die tijd vond ik de snelweg 313 al heel druk (ik geef toe: ik vind het nogal snel druk) maar het verkeer werd er nog veel intenser met de jaren! 

Vandaar dus dat we zo ver wonen van onze oudste zoon... of toch die indruk hebben!

Kwantum

Kwantumfysica begrijp ik nog steeds niet maar boeit en intrigeert me al decennia (ik weet het, heel eigenaardige tegenstelling is dat, geboeid zijn door iets wat je niet begrijpt maar ik heb dat wel meer voor)). Onlangs vroeg ik aan onze kinderen (tegenwoordig vragen ouders vaak meer uitleg aan hun kinderen dan andersom!) van waar de naam "kwantum" komt maar eerlijk gezegd, hun antwoord begreep ik ook niet volledig, dus zocht ik het deze avond zelf op.

Dat had ik veel vroeger moeten doen, want kijk eens wat een (bijna volledig) begrijpbare uitleg ik vond!

Een arts aan het woord

Vandaag nog even rondgereden om uiteindelijk een uurtje van het mooie weer te genieten in de tuin van Stephane Malais. 

Deze avond ben ik heel toevallig op dit gevallen. Een huisarts die durft te spreken en te zeggen wat hij denkt, goed wetende dat hij zijn job riskeert, en die andere artsen oproept om de stilte te doorbreken. 

Afspraak met Debby en Hendrik

Ze wachtten al op ons op dat ruime caféterras in hun buurt toen wij om 18 uur aankwamen na meer dan anderhalf uur rijden. We bestelden een "Bolleke" bij wijze van aperitief en... hoewel vandaag de warmste dag van de week was, werd het na een poosje vrij koel.

We verhuisden dan naar hun huis waar zij een heel lekkere en rijke pastaschotel bereidden terwijl we enkele hapjes aten, gezellig converseerden en hun verdere vakantieplannen bespraken. 

Ons avondmaal was heel lekker maar... weer had ik het gevoel te veel gegeten te hebben daarna! We keuvelden verder, luisterden naar mooie muziek en iets over 23:30 uur besloten Roger en ik terug naar huis te vertrekken. We kwamen, na weer de 313 getrotseerd te hebben, hier aan iets over 01 uur en ik denk dat ik meteen ga slapen, zo moe voel ik me. Het waren heel aangename uren in gezelschap van Hendrik en Debby... maar die afstand en vooral die snelweg zijn zo vermoeiend!

Binnenkort eindelijk begin van de behandeling?

Mijn bloeddruk moest daarvoor even dalen én ik wist dat de pilletjes die ik met dat doel slik enkele weken nodig hadden om aan te slaan. 

Gisteren en vandaag heb ik het gevoeld: ze beginnen serieus te werken, die pillen! Twee keer even het gevoel gehad dat ik zou flauwvallen (door een bloeddrukval, gevoel dat ik goed herken omdat ik dat heel lang geleden nog heb gehad). Een heel onaangename gewaarwording en ik moest denken aan enkele kennissen die daar geregeld last van hebben: vreselijk!

Maar kom, blijkbaar zal ik nu heel snel die behandeling kunnen aanvatten. Hopelijk zorgt die niet voor ook te veel bijwerkingen (ik heb erover gelezen en ben er wat bang voor)! 

Eigenlijk is het eigenaardig: je voelt je vaak beter zonder de medicijnen of behandelingen die je moet slikken of ondergaan "om je beter te voelen"! 

Crematie André

Vandaag werd onze oude vriend gecremeerd, in alle intimiteit dus waren wij er niet bij. Die keuze had ik van hem, eerlijk gezegd, verwacht... en, eigenaardig genoeg had ik vandaag, terwijl ik aan hem dacht, niet de indruk dat ik "geen afscheid kon nemen". 

Afscheid van hem hebben we immers wel heel bewust genomen en weer ben ik zo blij dat een mens herinneringen kan koesteren! Vaarwel, André!

Verrassingen

Ik had verwacht dat we Nany in haar rolstoel naar de cafetaria moesten brengen, maar o verrassing: ze zat ons al op te wachten aan het onthaal toen Roger en ik vandaag aankwamen. Ze had gewoon haar rollator gebruikt. Hoewel ze het dus veel beter maakte dan ik had verwacht, trokken we toch maar niet naar een ander café. Een terrasje doen was trouwens uitgesloten, zo regenachtig en winderig was het.

In de cafetaria van het rusthuis vertelde Nany meer dan een uur voluit over haar medebewoners en alle bezoeken die ze de laatste dagen heeft gehad.  Bezoek doet haar duidelijk heel veel deugd!

                                                                Foto Roger

Maar we kregen een andere, minder leuke verrassing. Toen we aan een tweede consumptie toe waren, kregen we eerst geen aandacht van de obers... die iets later rondweg onbeleefd en zelfs grof waren. Als het toen iets vroeger was geweest, waren we stante pede naar een andere gelegenheid getrokken. Daar was het nu echter te laat voor, dus keuvelden we verder in een zithoekje op het gelijkvloers. 'Hier kom ik nooit meer', zei Roger terwijl we de cafetaria verlieten (en ik hoopte dus dat Nany bij ons volgend bezoek even fit als vandaag zal zijn). 

Herinneringen

Vandaag heel veel tijd besteed aan teksten nalezen, onder andere de drukproeven van de volgende Oostland van de KVLS (het wordt volgens mij een vrij sterk nummer). Telkens als mijn aandacht even verslapte, kwamen echter die herinneringen opdagen! Aan André zaliger natuurlijk.

We leerden elkaar kennen in 1964. Zo laat, hoewel hij de collegevriend van mijn vader was, omdat wij eerst zes jaar in Matadi verbleven en daarna André met zijn jonge gezin op zijn beurt voor enkele jaren naar Congo trok. Maar... vanaf die eerste ontmoeting klikte het tussen de beste collegevriend van papa en mij! 

Ik wist natuurlijk al enkele jaren dat we weldra afscheid van hem zouden moeten nemen... maar het blijft pijn doen!

Deze middag vertelde Nany heel coherente praat aan telefoon. Ze verwachtte weer bezoek en klonk heel enthousiast. En dan, deze avond, krijg ik een mail van zus die  me vertelt over een telefoongesprek met onze moeder. Weer bleek ze van alles vergeten te zijn en vrij fel in de war. Is de dag te druk geweest voor haar? Dat zou wel heel vervelend zijn, want zij houdt net van zulke drukte!

Onze vriend is overleden

André overleed in zijn slaap vorige nacht (hij was net 94 jaar geworden), meldt zijn dochter Nanou me. We zullen hem  heel fel missen maar het is beter zo. 

Ze hebben het niet gehaald...

En ze zijn boos, de Fransen! 

Weer afscheid nemen van een vriend?

Onze zieke oude vriend heeft zijn aanvraag voor euthanasie herhaald en zijn dokter lijkt geneigd erop in te gaan, hoe zwaar hij die beslissing zelf ook vindt. Onze vriend blijft bijna constant slapen (dat heb ik allemaal van zijn vrouw of zijn kinderen natuurlijk) en ik vraag me serieus af of hij dat slaapverwekkend medicijn nog steeds krijgt toegediend! Ik vermoed van wel (omdat ik iets dergelijks met Roger heb meegemaakt na zijn eerste hartinfarct) maar ik kan uiteraard niets doen als buitenstaander.

Het doet pijn: ik moet me dus voorbereiden op weer een definitief afscheid van een vriend! 

Toch even cortisone

Bezoek aan de reumatoloog vandaag. Het ging snel: als, na mijn bezoek aan onze huisdokter binnenkort, blijkt dat mijn bloeddruk weer normaal is, mag ik met de behandeling van mijn reuma beginnen. Ik vroeg enkele details, en jawel hoor, eerst enkele weken cortisone, omdat het resultaat daarvan spectaculair is en ik anders te lang moet wachten op enige verbetering. Ik heb niet aangedrongen, ondanks mijn afkeer voor cortisone. Om helemaal eerlijk te zijn: ik ben die doktersbezoeken beu en besef nu des te meer hoeveel geluk ik heb gehad op gezondheidsgebied al die vorige jaren!

Voor dat bezoek een telefoontje met Nany die weer heel normaal klonk ('Ik voel me veel beter') en gisteren toch had genoten van een ijsje, maar ook weer heel abrupt een einde maakte aan het gesprek.

Na dat bezoek nog even rondgereden en weer passeerden we via Mettekoven. Roger zuchtte luid, ik vroeg hem wat er was en hij antwoordde: 'Ik dacht aan Boudewijn!' 

Ze laten zich niet doen...

... de Fransen, maar of ze het gaan halen? Hier een relaas over de laatste manifestaties. 

Ik vrees echter dat het volk toch het onderspit zal moeten delven!

Amai, denk ik ineens, hoe erg ik de werkelijkheid, die achter dat spreekwoord (dat zomaar in mij opkwam) schuilt, ook vind, wat een mooi beeld eigenlijk: wat is die Nederlandse taal rijk!

Nany aan telefoon

Zoals elke dag belde ik haar. Het ging beter, zei ze, maar nog niet heel goed. Ze was in de eetzaal gaan eten... maar er werd vrij weinig gebabbeld aan tafel (tja, zoiets mist ze heel fel natuurlijk)... 

Ze had geen zin om in te gaan op het voorstel van haar tafelgenoten die planden samen van een ijsje te gaan smullen in de cafetaria. Ik moedigde haar aan het toch maar te doen, ik weet immers dat ze gezelschap nodig heeft. Ze zou er nog eens over nadenken. Morgen dus even vragen of ze een ijsje is gaan eten!

Ze zei nog iets dat mij ook vaak bezighoudt. Niemand kon haar uitleggen hoe een infectie kon als gevolg hebben dat je je niet meer goed voelt in je hoofd (vergeetachtigheid, waanideeën, verwardheid). Ik kon het haar ook niet uitleggen (heb er wel wat over opgezocht maar begrijp er te weinig van om in eenvoudige bewoordingen uit te leggen aan Nany). 'Waarom zie ik de dokter bijna nooit en waarom, als hij komt, legt hij niet uit wat er precies met mij aan de hand is?'  vroeg ze.

Inderdaad, waarom? Leren artsen dan niet in zo eenvoudig mogelijke bewoordingen hun patiënten toe te lichten over hun toestand?

Gemis

We reden nog wat rond in deze mooie streek vandaag. Zoals zo vaak passeren we dan even langs Mettekoven en telkens opnieuw voel ik dan dat gemis: hier zullen we nooit meer afspreken met Boudewijn!

Geen terrasje, geen tuin van Stephane Malais vandaag: het was veel te koud (en regenachtig).