La Roche en Ardenne is heel druk maar het dorpje waar onze vrienden wonen des te rustiger. En zo stil!
De eerste ochtend hoorden we, buiten af en toe een ekster, een specht en een merel, ineens honderden schapen (ooien en hun lammetjes, zo bleek later) blaten, die van een weiland terug naar de schapenstal werden gedreven. Een ooi was achtergebleven en net zoals de "goede herder" liet de schapenboer zijn andere schapen, nee, niet in de steek, maar onder de hoede van zijn zoon, om dat ene schaap te gaan zoeken.
Vandaag hoorden we dezelfde schapen blaten, maar dan in de verte, in de boerderij. Volgens vriend André was het misschien te wijten aan het feit dat ze gescheiden werden van hun lammetjes, volgens zijn vrouw Chantal werden ze waarschijnlijk geschoren.
Voor de rest heel stil en rustig dus dit weekend (zo stil dat we soms een bijenzwerm hoorden zoemen en dat overvliegende wilde eenden die even in de struiken gingen schuilen onze aandacht trokken alsook een in de verte lachende specht).
Uiteraard hebben we niet alleen naar de stilte geluisterd maar maakten we ook een mooie wandeling in het heuvelachtig landschap en wisselden we van gedachten: over de recente aanslag in Nice, de mislukte staatsgreep in Turkije, over politiek en literatuur.
Nanou, de oudste dochter van onze vrienden (ik herhaal dat André in eerste instantie de collegevriend van mijn vader zaliger was) was er ook (zonder haar echtgenoot die bij familie in Italië verbleef) en zij, haar ouders en ik hebben op literatuurgebied vaak dezelfde smaak. Chantal raadde me aan "
Un jardin en enfer" te lezen (het boek dat Roger voor haar
onlangs opnieuw had ingebonden).
Toen ik erin begon te lezen (want bij onze vrienden is men niet verplicht de hele dag te praten), vroeg Nanou me: 'Denk je dat je het kunt uitlezen tegen het einde van het weekend? Ik zou het immers graag mee naar huis nemen om het op mijn beurt te lezen'.
Dus heb ik gelezen in de tuin waar de zon geregeld van achter wolken te voorschijn kwam, terwijl André (heel binnenkort wordt hij 89) onkruid wiedde, Roger een beetje soesde, Chantal en Nanou ook zaten te lezen.
Er werden een fles wijn en glazen bijgehaald, en aperitiefhapjes. Oergezellig was dat!
Ik mocht deze keer zelfs niet helpen bij het koken (Nanou had er immers alle belang bij dat ik "mijn" boek zou uitlezen).
Het is een prachtig boek (zie eerste link hierboven). Omdat ik nogal gehaast was, schonk ik meer aandacht aan de inhoud dan aan de stijl en zelfs dan viel me nog op hoe goed het geschreven is.
Toen ik het boek triomfantelijk aan Nanou gaf, vlak voor het avondeten gisteren, begon zij over het boek dat zij pas had uitgelezen. En ik kreeg het in leen:
Serena van Ron Rash. André en Chantal hadden het tijdens het avondmaal over de boeken van Sylvie Germain (van wie ik maar
één boek heb gelezen maar wier stijl ik bijzonder mooi vond) en ja hoor, ik kreeg vijf boeken van haar in leen.
We hebben uiteraard ook elke dag eenvoudig maar lekker gegeten, vandaag zelfs in de tuin waar we de rest van de dag telkens doorbrachten met de nodige drankjes en hapjes.
Deze avond, bij het afscheid, spraken we af voor volgende lente hier.
Thuisgekomen, meteen een telefoontje met Nany: of ik, volgende keer dat we naar haar komen of zij hier is, nog eens een recept van marraine wil klaarmaken: selder met balletjes.
