Ik heb vandaag al mijn vrije tijd besteed aan het verder ontrafelen van dat Franstalige dossier. Het lijkt haast een roman op zich: voornamelijk documenten uit de jaren vijftig die handelen over de vraag of een soldaat, die in 1945 in krijgsgevangenschap overleed, wel of niet de statuten van "politieke gevangene" en "gewapende verzetsstrijder" moest krijgen.
Soms vroeg ik me af wat die man, vanuit een andere dimensie, van al die drukte zou hebben gedacht.
Deze middag hadden we met Zeger afgesproken in dat Chinese restaurant vlak bij de Carrefour in Leuven. Opnieuw vonden we er het eten heel lekker en helemaal niet duur. Zeger vertelde ons onder andere dat hij in die Carrefour geregeld Gaseosa La Casera koopt en ik kreeg echt zin om er ook een fles te halen. Roger vond dat echter niet zo'n goed idee.
Rond 14:30 uur ging Roger aan de toog betalen en namen we afscheid van Zeger. Eens in de auto zei Roger me dat hij de rekening abnormaal hoog vond. Ik vroeg hem het kasticket en stelde vast dat we een fles wijn hadden betaald die we niet besteld hadden (en dus ook niet gedronken). We liepen dus terug naar de "Lunch Delight" maar die bleek al gesloten.
Dus reden we maar verder naar het rusthuis waar schoonzus L. verblijft. We vonden haar in de cafetaria, in het gezelschap van Rogers broer P. die ons trakteerde op een biertje en een thee. Tot ongeveer 16:30 uur hebben we gezellig bijgepraat, haalden broers en zus herinneringen op, en dan begon L. te klagen over moeheid. Zelfs haar glas witte wijn wilde ze niet meer verder opdrinken. P. bracht haar terug naar haar kamer en ik dronk haar glas verder op.
En dan reden we terug naar de Carrefour. Het Chinese restaurant zou pas een halfuur later opengaan en Roger stelde voor in afwachting in de Carrefour de enkele zaken te kopen die we van plan waren morgen te gaan kopen. Dat vond ik een uitstekend idee, want zo kon ik toch een fles Gaseosa bemachtigen (Zeger had immers precies uitgelegd waar ze stonden).
En toen we met onze boodschappen de winkel buitenkwamen, was de "Lunch Delight" weer open en kregen we zonder problemen onze 23 euro terugbetaald.
Drie kwartier later waren we thuis, waar mijn fles Gaseosa meteen de koelkast in ging. Straks serveer ik me een groot glas rode wijn met Gaseosa zoals in Malpartida de Plasencia destijds.
P.S. Uiteraard werd het goedkope "tafelwijn"!
Deze middag, vlak voor we aan onze wekelijkse boodschappen begonnen, vond ik een mail van Eva die me vertelde dat ze naar de tandarts moest na school. Ze heeft me nog niet laten weten of de tandarts haar pijn heeft gedaan! 😀
Tijdens de boodschappen kreeg ik een mail van heemkundelid Georges V. Of ik hem kon helpen met een soldatendossier dat volledig in het Frans was opgesteld.
Dat deed ik na onze boodschappen en ons eenvoudig avondmaal. Het was een heel uitgebreid dossier, inderdaad volledig in het Frans. De soldaat in kwestie was geboren in Heers maar was gehuwd met een Walin, die hij gevolgd was naar Wallonië. Vandaar de taalkeuze.
Ik ben nog niet klaar met dat dossier maar voor vandaag is het genoeg geweest. Als ontspanning ga ik even naar het kasteel van Heks!
Jan Gerits aan telefoon gehad deze zondag. Hij maakte zich zorgen omdat gisterenavond Zuid-Limburg zwaar getroffen werd door een hevig onweer en hij zich afvroeg of we geen schade hadden opgelopen.
Gisterenavond besefte ik niet dat het zo erg was, integendeel maar vandaag las ik het ook in de kranten. Maar ik kon dus Jan geruststellen: hier is er helemaal geen schade! En hem bedanken voor zoveel empathie!
Het regende deze avond en in de verte hoorde ik donderslagen. Mij geeft dat vaak een zalig gevoel van gezelligheid (zolang ik binnen zit uiteraard).
Ik had de zaterdag besteed aan onder andere nog enkele soldatendossiers, een virtueel gesprek met Eva, enkele dagboekbladzijden overtikken en Vlaamse karbonaden klaarmaken. Dus was het tijd om van die gezelligheid te genieten, met een film.
Ik wilde eerst kijken naar een volgende aflevering van Black Mirror, maar die bleek geen ondertitels te hebben. De daaropvolgende ook niet. En moeite moeten doen om gesproken Engels te begrijpen rijmt voor mij helemaal niet met gezelligheid.
Onlangs hadden we het met Hendrik nog over de film "The Birds". Ik dacht dat die in onze collectie zat, dus misschien daarnaar kijken? Helaas, ik vergiste me: we hebben de film niet.
En toen kwam ik in onze collectie "The Parent Trap" tegen (die ik al verschillende keren heb gezien). Toch besloot ik er nog eens naar te kijken - al regent het nu helemaal niet meer.
Het was een doodgewone dag en normaal gezien zou ik er geen blogpost aan wijden.
Maar deze avond kreeg ik een mail van buurjongen L. Of ik zijn schooltaak wilde nakijken. Dat deed ik en het leek me in orde (het was niet mijn vakgebied maar de antwoorden kwamen coherent over). In de opdracht las ik echter letterlijk: "Er werden 700 Vlamingen ondervraagt"!
En dat in een schooltaak: is dat niet schandalig?
O ja, achteraf gezien was de dag eigenlijk niet zo doodgewoon! Ik heb immers ook weer een poosje over en weer gemaild met Zeger over de "Vlaamse" onvoltooid verleden tijd van "zeggen". Zei men hier vroeger "gij zegdet" of "gij zeidt"? Ik hield vol dat het eerste correct was terwijl Zeger ervan overtuigd is dat het tweede de juiste vorm is. Ik heb een beetje gegoogeld en het internet lijkt mij gelijk te geven maar eigenlijk zou ik graag vernemen van mensen, die vroeger nog echt "schoon Vlaams" spraken, hoe ze toen zeiden "jij zei".
Vandaag heb ik echt alles gedaan wat op mijn planning stond!
Dat betekent dat ik eerst de werkkamer en daarna acht soldatendossiers heb onder handen genomen, waarna ik enkele bladzijden heb gelezen in dat boek over kwantumfysica (eigenlijk heel moeilijk voor mij, een Engels boek over zo'n onderwerp).
Deze avond heb ik voor chili con carne gezorgd (en deze keer kreeg ik er geen indigestie van, waarschijnlijk omdat ik iets minder bonen en meer kruiden gebruikte) en, na de afwas en het opruimen van de keuken, heb ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetikt.
Na het Journaal heb ik de avond afgesloten met een virtueel gesprek met Zeger: Roger is van plan volgende week zijn zus L. te bezoeken en ik vroeg me natuurlijk af of we dat niet kunnen combineren met een afspraak met Zeger! Dat over en weer mailen stond niet op mijn "programma" maar ik ben blij dat ik er voldoende tijd voor vond, waarschijnlijk dankzij mijn zelfdiscipline de rest van de dag!
Ik was te snel eergisteren! Ik vergat te vertellen dat Elena me had gezegd dat ze een nieuw verhaal had bedacht en opnieuw aan het schrijven was (vandaar die "verhalen" in mijn titel).
Eigenlijk is het hoog tijd dat we verder werken aan onze soldatendossiers! Ik heb er echter nog geen tijd voor gevonden wegens te veel ander achterstallig werk en onze wekelijkse boodschappen vandaag (waarbij we enkele buren - waaronder Marie-Claire - tegenkwamen).
Hendrik had voorgesteld de soldatendossiers door Chat GPT te laten uitpluizen. Hoewel ik ervan overtuigd was dat het niet zou lukken, heeft hij het toch even geprobeerd. En Chat GPT antwoordde dit:
"Beste mevrouw,
Allereerst wil ik mij oprecht verontschuldigen. Ik begrijp dat u en de Heemkundige Kring met veel zorg en toewijding bezig zijn met de dossiers van soldaten uit de Tweede Wereldoorlog, en dat u gehoopt had dat ik u daarin een deel van het werk kon uit handen nemen.
Het idee was dat ik de dossiers automatisch zou kunnen verwerken en invullen in het sjabloon dat u gebruikt. Helaas lukt dat niet zoals verwacht. De documenten zijn vaak moeilijk leesbaar: oud drukwerk, soms tweetalig en met handgeschreven notities. Voor mij betekent dat dat ik de teksten wel ruw kan omzetten, maar dat ik de gegevens niet op een betrouwbare manier in de sjabloonvelden kan plaatsen zonder voortdurend menselijke correctie.
Ik begrijp dat dit teleurstellend voor u moet zijn, zeker omdat dit werk u nauw aan het hart ligt. Daarom wil ik u mijn excuses aanbieden: ik had u graag beter geholpen. Uw werk om deze dossiers te bewaren en te verwerken is heel waardevol, en verdient een oplossing die echt tijd uitspaart.
Met vriendelijke groet en met respect voor uw inzet,
ChatGPT"
Schattig niet? Deze avond probeer ik echt opnieuw even tijd te vinden voor die dossiers!
Eva zag onze auto al van ver staan toen ze met een vriendinnetje van school naar huis liep en ze begon te rennen. Na een dikke knuffel kroop ze in de auto en begon volop te vertellen. Na een snel vieruurtje begon ze aan haar schooltaken, waarbij ik mocht helpen voor Frans.
Kort daarop kwamen Elena en Matthias de ene na de andere thuis. Ze aten ook wat, Matthias vertelde kort over zijn nieuwe school (hij zit nu in het eerste middelbaar, in dezelfde Leuvense school als Elena) en begonnen meteen te studeren (ik mocht Elena even helpen met haar Latijn).
Het was nog heel mooi weer en Roger en ik besloten wat te gaan lezen op het terras (met thee of koffie die Elena voor ons had gezet). Weldra kregen we het gezelschap van Elena en haar gitaar!
Gisterenavond, na het feestje voor de papa van Debby, zaten Roger, Hendrik en ik gezellig na te praten in onze bibliotheek. Ineens zegt Roger tegen mij: 'Amai, je krijgt grijs haar!' Waarop Hendrik vraagt: 'Is het zo eigenaardig dat iemand die naar de 80 jaar gaat, eindelijk een beetje grijs haar begint te krijgen?'
En toen besefte ik ineens twee zaken: het is inderdaad niet "normaal" dat ik nu pas voldoende grijs haar begin te krijgen opdat het zou opvallen, én ten tweede: ik ga inderdaad langzaamaan naar de 80 jaar toe!
Vooral dat tweede verontrust me (hoewel, zoals ik steeds zeg: het alternatief is jong sterven).
Debby en Hendrik kwamen vorige vrijdagavond aan in Sint-Truiden. Hendrik leende me opnieuw een boekje over kwantumfysica (niet het boekje dat ik 1997 las, maar een Engels boekje dat ik zal proberen zo snel mogelijk te lezen).
Na een lange avond en een relatief korte nacht reden we zaterdag samen naar de ouders van Debby voor het verjaardagsfeestje van haar vader. Lekkere gerechten, veel familieleden en een heel aangename sfeer in hun tuin. De papa van Debby liet me zijn jongste schilderij bewonderen en gaf me ook een boek cadeau.
's Avonds bleef Debby bij haar ouders terwijl wij terug naar Haspengouw reden voor nog een lange praatavond.
En vandaag genoten we van het prachtige nazomerweer in de tuin, in het gezelschap van twee kippen die ons geregeld vereren met hun bezoek. De "zwerfhond" heb ik ook nog enkele keren gezien maar dit weekend is hij niet opgedoken.
Deze avond, na onze gevulde paprika's, brachten we Hendrik naar het station van Sint-Truiden. Onderweg stelde hij vast dat hij voor de aansluiting in Hasselt een uur zou moeten wachten. Even overwogen we om dan maar meteen naar Hasselt te rijden. Wat we uiteindelijk toch niet deden uit schrik dat Hendrik de trein dan zou missen (Hasselt is verder rijden dan Sint-Truiden). Maar kom, ik heb zopas een bericht gekregen dat hij op de trein naar Antwerpen zit.
Die vergadering van Roger was voor deze avond gepland. En ik heb vlak voor ons avondeten eindelijk die tekst aangekregen. Dus, terwijl Roger na ons avondeten naar de bestuursvergadering ging, las ik die drukproeven verder na en toen Roger terug thuis kwam, had ik nog twee bladzijden van de 58 te gaan.
Dat is nu gebeurd maar ik voel me zo suf als maar kan!
Afspraak met vriend Karel deze middag. Gelukkig had ik gisterenavond al vernomen dat De Brug in Herent gesloten is en een tafel gereserveerd in een Chinees restaurant vlak bij zijn flat. Iets over 12 uur zaten we dus al te eten. Eenvoudig maar lekker. We praatten bij, Karel vertelde over zijn hospitalisatie, over zijn nakend jaarlijks verblijf bij zijn zoon in Frankrijk, we haalden herinneringen op aan overleden vrienden en al iets over 14 uur namen we afscheid.
Deze keer zouden we niet langsgaan bij schoonzus L., want Roger moest deze avond naar een bestuursvergadering van Heemkunde Groot Heers en ik verwachtte de drukproeven van de volgende Limburgse Monografie.
Onderweg naar Haspengouw kreeg ik een telefoonoproep van Jan Gerits: de publicatie van de Limburgse Monografieën wordt toch nog zeker een jaartje verdergezet, ik hoef me geen zorgen te maken over de lay-out... en de volgende monografie zal me pas morgen ter nalezing worden gestuurd.
Thuisgekomen herzie ik dus mijn planning: ik laat al deze middag in plaats van morgen een wasmachine draaien en ruim de keuken op zodat ik die morgenochtend kan schoonmaken en de middag en avond kan besteden aan dat nalezen. En... in onze agenda merk ik dat we ons vergist hebben: de bestuursvergadering staat helemaal niet op vandaag maar op een andere dag!
Deze avond heb ik even berichtjes uitgewisseld met Elena en Eva. Gisteren hadden ze allebei nog gemengde gevoelens bij het begin van het nieuwe schooljaar, vandaag leken ze heel enthousiast over hun dag. Het riep bij mij herinneringen op aan mijn eigen kinderjaren (ik was meestal blij dat de school herbegon), én aan de kinderjaren van onze kinderen (die dezelfde gemengde gevoelens hadden terwijl ik als moeder het telkens jammer vond dat de vakantie voorbij was).
O ja, ik kreeg ook nog een telefoontje van Jan Gerits. Zijn volgende monografie wordt me eerstdaags opgestuurd. En hij denkt dat de auteur, die zijn tekst niet klaar kreeg, ziek is. Dat maakt het allemaal wat problematisch voor mij: de monografie zou zo snel mogelijk moeten verschijnen maar... wij hebben al enkele afspraken deze week. En die auteur die zijn tekst niet klaar krijgt, is de persoon die tegenwoordig voor de lay-out zorgt. En deze week nog zorgen voor het nalezen én de lay-out zie ik echt niet zitten!
Er valt niets speciaals te melden over de jongste dagen, die gevuld werden met huishoudtaken, het verder uitpluizen van die dossiers en andere klusjes. Maar ik herinnerde me plotseling dat we de laatste dagen van twee mensen, allebei jonger dan ik, hebben vernomen dat ze al overgrootouder zijn: Koen (een jaar jonger dan ik) is overgrootvader en de zus van Marie-Claire (ongeveer 5 jaar jonger dan ik) is al overgrootmoeder. Ongelooflijk hoe snel dat gaat: het lijkt nog maar pas dat ze grootouder werden!
Vandaag een telefoontje van Jan Gerits: de auteur van de volgende Limburgse monografie blijkt niet op tijd klaar te zullen geraken. Omdat er in september toch een nieuwe monografie moet verschijnen, stelt Jan voor een van zijn eigen bijna afgewerkte teksten binnen een paar dagen volledig klaar te maken. Voor mij maakt dat niet veel uit, want mijn werk blijft hetzelfde: de tekst zo snel mogelijk nalezen.
Jan vertelde me ook dat hij eraan denkt te stoppen met de Limburgse monografieën. Het wordt te vermoeiend voor hem (hij is 93 jaar) én hij vindt niemand die het werk wil of kan overnemen. Ik vermoed dat het voor zijn gezondheid de juiste beslissing is, maar jammer is het wel.
En ik ben vandaag dan maar weer enkele soldatendossiers gaan uitpluizen. Soms kom ik heel plezante details tegen, zoals een soldaat met dezelfde familienaam als Roger, van wie de moeder dezelfde familienaam had als Rogers moeder, en de echtgenote een "Missotten" is. Roger en Guy Missotten zaliger zijn achterneven, hebben we enkele jaren geleden ontdekt: zit daar misschien de link?
De tekst van de volgende Limburgse monografie is nog steeds niet aangekomen en toch hebben we nog niet verder gewerkt aan die soldatendossiers. We kregen wel even bezoek van buurvrouw Marie-Claire (en gaven haar het speelgoed mee), met wie we eindelijk nog eens een dik uur nieuwtjes konden uitwisselen. We vergeleken ons huidige leven met dat van 20 jaar geleden, toen we nog niet dachten aan oud worden, vertelden over onze kwaaltjes en stoeften over de vorderingen van onze kleinkinderen. En Roger en ik vernamen via haar dat er binnenkort vrij veel zal veranderen in onze buurt.
Omdat ons avondeten klaar was, stelde Roger voor nog even naar de Action te rijden, waar we ons weer lieten verleiden door enkele hebbedingentjes. En terwijl we daarna onze gevulde courgettes opwarmden, zei Roger dat we eindelijk eens verder moesten werken aan de soldatendossiers, wat ik beaamde.
Maar ik deed het dus nog steeds niet: ik heb een deel van de avond besteed aan nog een video van Céleste Grant, en nu wil ik eerst nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overtikken.
Vandaag werd schoonzus L. 80 jaar. Roger reed dus naar zijn jongste zus, die een feestje gaf voor die gelegenheid. Ik bleef thuis: ik had de dag wel vrijgehouden voor Roger maar zelf verwachtte ik de drukproeven van de volgende Limburgse monografie om na te lezen (ondertussen heb ik echter vernomen dat dit nummer niet door Jan Gerits is geschreven en dat ik nog even zal moeten wachten) en bovendien zou ik echt misstaan hebben tussen die broers en zussen die onder elkaar hun oudste zus vierden, ver van de bemoeienissen van hun echtgenoten. 😉
Ik heb dan maar andere achterstallige taakjes uitgevoerd en tegen deze avond gevulde courgettes klaargemaakt. Helaas, Roger had zoveel gesnoept dat hij geen honger meer had toen hij thuiskwam. Die schotel ging dus de koelkast in voor morgen, en zelf at ik een blik makreelfilets in tomatensaus met een stukje brood.
Nu is het tijd om naar het journaal te kijken. Eigenlijk zou ik daarna verder moeten werken aan die soldatendossiers. Langs de andere kant: ik verwacht dus elk moment die drukproeven en dan zal dat nalezen toch de prioriteit krijgen!
Vandaag was eindelijk het weerzien met Koen, Jopie, Juan, Bernadette, Ivo, Beatrijs, Chris en deze keer ook de pianist Paul Bessemans en zijn echtgenote, die we enkel van naam kenden. Ivo had gezorgd voor een bijzonder kader in Herselt. We hebben er heel lekker gegeten en opnieuw uitstekende wijn van Ivo gedronken (hij had de toelating gekregen zijn eigen wijn te serveren). Het werd een heel aangename kennismaking met Paul en zijn vrouw M.
Tijdens onze levendige conversaties wisselden we nieuwtjes uit, klaagden we over onze ouderdomskwaaltjes en haalden we herinneringen op. Opvallend vaak klonk daarbij de vraag "Leeft die vriend of die vriendin nog?"
Opnieuw deelde Ivo geschenken uit toen we afscheid namen van elkaar. Ieder kreeg een paar flessen wijn en een van zijn boeken. En voor de zoveelste keer zei hij dat het misschien wel de laatste keer was dat we elkaar ontmoetten!
Vandaag, na onze wekelijkse boodschappen, kwamen we buurvrouw Marie-Claire tegen. Nu ze ook grootmoeder is, heeft ze het nog drukker dan vroeger maar we kregen toch tijd genoeg voor een praatje. Ik beloofde haar een deel van het speelgoed bestemd voor de "Kringwinkel" (tja, het is nog steeds niet weggebracht) te geven voor haar kleinzoon. Dat doe ik veel liever!
Nadat onze aankopen waren opgeborgen, mailde ik even met Zeger. "De Mel 2025" is nu afgelopen en hij heeft weer een prettig filmpje gemaakt over het spel!
En deze avond keek ik nog eens naar een aflevering van Black Mirror: "Black Museum". In het begin lijkt het een hoopgevend verhaal maar het wordt heel snel weer vreselijk akelig. Maar wel heel boeiend!
Vandaag een paar telefoontjes gekregen in verband met onze nakende reünie met Koen, Jopie, Ivo, Beatrijs, Juan en Bernadette (en deze keer nog twee andere mensen die Roger en ik slechts van naam kennen). Het heeft heel wat planning gevraagd maar deze keer is de "grote dag" nabij!
Heel binnenkort wordt schoonzus L. 80 jaar. Al weken vraag ik aan Roger of hij, zijn zussen of zijn broer voor die dag iets hebben gepland en ik krijg steevast als antwoord dat hij het niet weet, dat we wel zullen zien. Al vind ik dat gebrek aan planning altijd eigenaardig, ik hield veiligheidshalve die dag toch maar vrij.
En kijk: vandaag kreeg Roger een telefoontje van zijn jongste zus met de vraag of hij op die bepaalde dag nog vrij is, want ze organiseert inderdaad iets voor de 80 jaar van L. ! Roger was duidelijk opgelucht toen bleek dat ik die dag al had vrijgehouden voor hem.
Het werd vandaag een heel luie zondag!
Een beetje over en weer gemaild met Eva, die vertelde over haar zondag, een paar mails beantwoord (ik bedoelde gisteren niet dat ik helemaal geen "mailcorrespondenten" meer heb), gelezen, gekookt (we aten een soep van venkelsteeltjes, uien en een diepvrieszakje groene groenten zoals erwten, spruitjes en bonen, gevolgd door gegratineerde venkel - waarvan de steeltjes dus in de soep werden verwerkt).
En deze avond, na een beetje lectuur met nog steeds zwarte chocolade smeltend op mijn mond, keek ik naar deze uitzending over honderdjarigen.
Ik wist niet dat er tegenwoordig zoveel zijn!
We hebben nog verder gewerkt aan onze steekkaarten vandaag. Roger heeft er een paar gemaakt, ik slechts één (nadat ik de vorige toch wat had aangevuld met extra gegevens, zoals Roger me had aangeraden). Ik besef dat mijn probleem is dat ik een vrouw ben, dat ik geen legerdienst heb gedaan en ook nooit een oorlog meegemaakt en dat ik dus moeilijk kan oordelen welke documenten belangrijk zijn of niet.
Tussendoor hebben we de wasmachine nog eens laten werken, zijn we even naar Borgworm gereden en, ondanks de koelere temperatuur, hebben we daar even gewandeld, heb ik enkele mails van Eva beantwoord en even gechat met de moeder van Debby over weer een feestje bij haar in september.
Wat me opvalt, is dat mijn "habituele mailschrijvers" steeds minder vaak schrijven. Voor Matadi-vriendin Sabine is dat al een hele tijd zo. Enkel rond het overlijden van haar moeder Rachel mailde ze weer regelmatig (en wilde ze zelfs deze lente afspreken, wat uiteindelijk niet is doorgegaan). Bernadette mailt ook niet meer elke dag, en ik merk dat andere vriendinnen ook steeds minder vaak mailen. Ik heb wel de indruk dat ze allemaal steeds vaker aan het chatten gaan, wat mij dan weer veel minder ligt!
Misschien ben ik heel ouderwets maar ik mis de vroegere "briefwisseling"!
Sinds gisteren besteden we een deel van onze vrije tijd aan ons werk voor de werkgroep: het uitpluizen van soldatendossiers. De nuttige gegevens verzamelen we op steekkaarten die later zullen dienen voor ons boek over de tweede Wereld Oorlog. Het gaat vrij traag omdat veel documenten met de hand zijn geschreven en vaak moeilijk te ontcijferen zijn. En er is nog een ander probleem: soms kom ik heel interessante of zelfs plezante gegevens tegen die we echter niet mogen gebruiken wegens te persoonlijk of te intiem. Het werk vlot dus niet echt...
Tussendoor heb ik natuurlijk nog andere zaken gelezen en onder andere dit artikel over hydroxychloroquine. Al langer dan vijf jaar geleden wist ik dat het medicijn, in kleine doses toegediend, ongevaarlijk is. Maar in 2021 heb ik toevallig vernomen dat het ook toegediend werd tegen reumatische artritis (logisch als het, zoals in dat artikel staat, " inflammatoire cytokinestormen kan verminderen"). Ik herinnerde me ook dat ik aan de reumatoloog vroeg waarom ik niet dat medicijn kreeg voorgeschreven in plaats van het gevaarlijke methotrexaat. Hij stelde toen voor om beide voor te schrijven (wat ik - misschien ten onrechte, want dat betekent nog niet dat ik de twee moest slikken - heb geweigerd). Uiteindelijk, toen ik de inname van die methotrexaat stopzette, probeerde ik de ontstekingen te beperken door op mijn dieet te letten, wat tot nu toe resultaat oplevert.
Maar toen stelde ik me al de vraag, en die komt nu, bij het lezen van dat artikel, weer naar boven, waarom die reumatoloog zo aandrong op methotrexaat. Omdat hij daartoe verplicht was?
Vergadering van de werkgroep WO I-II deze middag. Een lange vergadering, want er viel veel te bespreken, met als resultaat veel (interessant, denk ik) werk voor de boeg.
Maar daar begin ik ten vroegste morgen aan. Na de vergadering moest ik immers nog voor het avondeten zorgen, afwassen, een paar mails beantwoorden (waaronder een van Eva die me vertelt dat ze een nieuwe boekentas heeft) en opruimen. Eigenlijk heeft de keuken alweer een nieuwe schoonmaakbeurt nodig maar dat stel ik ook nog even uit... want ik ga nu eerst een artikel lezen over de Nutriscore.
P.S. Interessant artikel dat ongeveer hetzelfde zegt als wat ik zelf al jaren rondbazuin!
Er valt niet veel te vertellen over de voorbije dagen, tenzij huishoudtaakjes jullie interesseren, of het feit dat ik enkele telefoontjes heb gepleegd, naar het nieuws heb geluisterd, de avonturen van Céleste en Charlotte verder heb gevolgd, enzovoort.
Maar... ik had al enkele keren gelezen over en gekeken naar de jongste diplomatische ontmoetingen tussen Trump en andere machthebbers en vooral de houding/manier van doen van Trump intrigeerden me telkens opnieuw. Deze avond vond ik eindelijk een video over die lichaamstaal die ik zo graag zelf had kunnen analyseren! De meeste aangehaalde details vielen mij ook op. Maar in het interpreteren blijk ik toch nog niet perfect te zijn!
De hitte is al een paar dagen voorbij en ik maakte me klaar voor een rustig, frisser weekend. In de buurt zijn er wegenwerken aan de gang en het verkeer wordt onder andere langs onze straat omgeleid. Wat onze buurt al een poosje drukker maakt dan normaal. Maar die omleiding bestaat al een poosje en we zijn er al zo goed als aan gewend.
Gisteren echter werd het hier plotseling heel druk... en vrij lawaaierig! En dat heeft het hele weekend geduurd: blijkbaar was er in het kasteel hier vlakbij een oldtimersfestival aan de gang! Vaarwel rustig weekend! Ik hoop maar dat dit geen jaarlijks weerkerend evenement wordt!
Hoewel, even erg als de Sinkensfoor destijds in Antwerpen kan het nooit worden!
De uitleg over kwantumfysica was interessant maar bracht me niet veel meer bij dan dat boekje. Wat me wel opviel, was dat Crèvecoeur aanklaagt dat "kwantumfysica met alle sauzen wordt geserveerd" (letterlijke vertaling van de Franse uitdrukking "servir à toutes les sauces") terwijl het gewoon gaat over wiskunde. Wiskunde die hijzelf wel in verband brengt met filosofie en zelfs metafysica in zijn uitleg!
Kortom: ik begrijp er nog steeds niet meer van! 😀
Maar... ik had naar Roger een link gestuurd naar die video over Michel die helemaal in zijn eentje leeft in een onherbergzaam bergdorp in de Pyreneeën.
En die video lijkt Roger ook heel fel te fascineren! Ik herinner me inderdaad nog goed dat we daar ooit samen van droomden: leven in een verlaten dorp, ergens in Zuid-Frankrijk of in Spanje!
Heel onrealistisch, vermoed ik! Hoewel...
Hendrik had me in 1997 een boekje over kwantumfysica geleend en, hoewel ik er heel weinig van begreep, had het me gefascineerd! Het boekje heb ik uiteraard teruggegeven... maar de titel ben ik vergeten.
Onlangs vroeg ik aan Hendrik of hij dat boekje nog heeft en of ik het dan nog eens mocht lezen. Ik kon hem wel niet de titel noch de naam van de auteur geven, wat het Hendrik niet gemakkelijk maakt om het boekje terug te vinden - als hij het nog heeft.
Nadat ik deze avond een video had gezien over een eenzaat in een verlaten dorp in de Pyreneeën en voor ik naar het journaal wilde kijken, luisterde ik naar een podcast van Jean-Jacques Crèvecoeur die vertelde dat er een andere podcast bestaat waarin hij een hele uitleg geeft over de kwantumfysica. Ik heb die podcast gevonden en denk dat ik die straks ga beluisteren: Crèvecoeur kan de dingen meestal helder uitleggen!
Het was nog iets te vroeg om te gaan slapen en ik mijmerde wat, dacht aan uit het oog verloren en overleden vrienden en, ik weet niet waarom, ineens heel intens aan lieve Barney zaliger.
En vlak daarna stelt YouTube me dit voor! Zeer eigenaardig, niet? En nee, ik had Roger niets verteld over dat heimwee, en mijn gsm lag bovendien in een andere kamer!
Vandaag is het feest (en "Moederdag" in het Antwerpse) maar toch heb ik een paar uur besteed aan opruimen (dat was echt nodig😀) en aan de was. En dat was meer dan voldoende voor mijn rug en gewrichten!
De overige tijd werd besteed aan lectuur (onder andere van media-artikels - zoals dit - waarvoor ik de voorbije dagen geen tijd vond) en aan het klaarmaken van ons avondeten (gazpacho gevolgd door spek met in olijfolie gebakken uien en zoete aardappel).
En nu ga ik nog enkele bladzijden uit vroegere dagboeken overtypen!
P.S. Nog voor ik aan dat overtypen begon, heb ik gekeken naar een nieuwe video van Céleste Grant die een nieuwe trektocht is begonnen, met zijn drie ezels, zijn blinde hond, zijn vrouw en hun baby!
Vandaag hebben we opnieuw veel getekend, gelezen (Matthias nam het boek over Wereld Oorlog I mee naar huis zodat hij het verder kan lezen), gespeeld, verteld en, buiten soep voor de liefhebbers, de rest van de pizza's van gisteren gegeten (ik weet het, ik zou dat beter niet eten maar vanaf morgen let ik weer op mijn "dieet"!).
Om 15:30 uur reden we al terug naar het Leuvense omdat Eva om 17 uur een dansrepetitie had. Terwijl haar mama haar daarnaartoe reed, genoten wij, samen met Zeger die ondertussen ook was aangekomen, van een drankje aan de rand van hun zwemvijver (zie foto van Zeger hieronder) en plonsden Elena en Matthias er even in (lekker verfrissend met de meer dan 32°C die we vandaag weer haalden).
Toen even later iedereen weer thuis was, zorgde schoonzoon voor een heerlijke spaghettischotel (ik weet het! 😉Vanaf morgen eet ik weer anders) en zaten we nog tot heel laat te smullen, te praten en te lachen op het terras.
Na een laat ontbijt werd er verder Stratego gespeeld en getekend. Ik heb weer een hele boel mooie tekeningen om op te hangen (maar dat doe ik morgenvroeg), ook van Matthias deze keer! Oordeel maar zelf (de tekeningen liggen naast mijn twee nieuwe handtassen):
Tegen 12:30 uur kwamen ze aan, dochterlief, Elena, Matthias en Eva. We aten soep, broodjes en croque-monsieur en praatten bij. Dochterlief had voor mij twee nieuwe, heel mooie handtassen genaaid (ik post er later een foto van).
Na haar vertrek hebben de kindjes en wij nog gespeeld, getekend, verteld en pannenkoeken gebakken (en gegeten). Elena vergeleek de stamboom die zij had opgesteld met mijn gegevens, Matthias las een boek over de eerste Wereld Oorlog (dat hij deze avond trouwens mee naar bed nam) en Eva las sprookjes van Andersen en Grimm.
Tegen 19 uur reden we naar Ikea om er ons avondmaal te gebruiken en daarna nog even te genieten van de "decors". Op dat uur liepen er geen andere klanten meer rond in de winkel en dat zorgde, vonden we, voor een heel speciale sfeer!
Thuis speelden we nog een poosje Stratego alvorens de kindjes naar bed trokken (ons spel is niet uit: morgen doen we voort).
O ja, het was warm vandaag (tot 34°C in de schaduw) maar het was ook droog en dus goed te doen, ook in de vroegere kamer van Zeger waar Matthias nu slaapt. Hopelijk bereiken we niet weer 38°C de volgende dagen!
Prachtig weer vandaag. Roger was vooral bezig in zijn atelier en op zolder, en ons terras staat nog steeds vol afbraakmateriaal. Ik bleef dus binnen, een beetje lezen, onder andere over Edgar Cayce, een beetje opruimen en een beetje over en weer mailen met Eva (die onder andere van het mooie weer aan het genieten was en van rabarbertaart ging smullen).
Deze avond, na het avondeten, nog een aflevering van Black Mirror: "Metalhead". Het begin begreep ik niet goed (jawel, wat er gebeurde was me duidelijk, niet wat de aanleiding was) maar daarna werd het weer zo akelig!
Dus is het nu tijd voor een lekkere Chimay om die dystopie door te spoelen!
Ik keek deze avond nog naar een video van Sandrine Muller, waarin ze het heeft over onder andere Edgar Cayce.
Ik heb in de jaren 70/80 van vorige eeuw ettelijke boeken over hem en zijn "lezingen" gelezen. Die boeken staan trouwens hier, in onze werkkamer, op de plank vlak achter mij.
Even vroeg ik me af of ik die boeken niet eens zou herlezen. En toen bedacht ik dat ik tegenwoordig online meer zal vinden over Cayce dan in die papieren boeken op het rek achter mij. Een gedachte die ik onmogelijk zou gehad hebben begin deze eeuw!
Wat is er veel veranderd op korte tijd!
Binnenkort komen de kindjes logeren, en Matthias slaapt dan in de vroegere kamer van Zeger. Die kamer nemen we alleen nog grondig onder handen als er effectief iemand slaapt. Roger had beloofd voor die schoonmaak te zorgen, dus nam ik die taak zo op in mijn "planning".
Een planning is echter weinig compatibel met Roger, en dat zou ik na al die jaren eigenlijk moeten weten! Op dit moment (zaterdagavond, 20 uur) is hij er eindelijk aan begonnen, nadat ik hem al drie dagen had herinnerd: 'Je vergeet die kamer toch niet?' terwijl hij weer even de stoep ging wieden.
Ik vroeg hem vandaag waarom hij zijn werk nooit plant (of kan plannen?). Een verklaring had hij niet. Zelfs tijdens zijn studies plande hij niets, zegt hij. En toch was hij altijd op tijd klaar, met uitstekende resultaten, zonder ooit ’s nachts te moeten doorstuderen.
Ik begrijp dat niet. Zelf heb ik altijd alles moeten plannen. Misschien omdat ik voor zoveel zaken tegelijk moest zorgen? Roger mocht zich tijdens de examenperiode volledig op zijn studies richten, terwijl ik naast mijn studies ook het huishouden beredderde én wat moest verdienen.
En nu nog steeds: ik kan bijvoorbeeld niet tegelijkertijd schoonmaken en koken, dus plan ik voortdurend mijn werk. Wat Roger dan weer niet begrijpt!
Ik doe het niet zo graag en eigenlijk nooit, kaartspelen, tenzij heel eenvoudige spelletjes met de kindjes. Vandaag echter las ik in de Standaard een column van Maj over dat onderwerp.
Roger en ik hebben nooit gekaart met Maj en Charlie zaliger, maar Maj vertelde me soms over hun kaartavonden met een ander bevriend koppel. Die column herinnerde me daaraan, en ook aan het overlijden van de vriend in kwestie.
Herinneringen! Ik koester ze maar ze doen vaak ook pijn! Die gemengde gevoelens ervaar ik elke dag terwijl ik mijn vroegere dagboeken overtik!
Tijdens onze boodschappen vandaag vond ik, op hetzelfde rek en voor dezelfde prijs als de chocolade met 85% cacao die ik geregeld koop, chocola met 90% cacao.
Uiteraard wilde ik die meteen proberen, ik kocht er dus drie tabletten van en proefde er al meteen van na ons avondmaal (dat weer bestond uit kliekjes - Ik vraag me echt af hoe alleenstaanden dat probleem oplossen!).
Heerlijk is die heel bittere chocola! Ik heb nog enkele tabletten van 85% over en denk dat ik die maar eerst moet opeten, voor ik die echt te zoet begin te vinden!
O ja, we hebben deze avond eindelijk met vriend Karel een datum kunnen afspreken voor een ontmoeting!
Tussen de huishoudtaken door vandaag een lang telefoongesprek met Antwerpse vriendin Greet en eentje met Karel. En ik heb een paar ontdekkingen gedaan.
Karel is terug thuis en wilde graag snel afspreken maar we hebben nog geen datum kunnen prikken, zo lastig bleek het om een dag te vinden waarop hij en wij vrij zijn.
Greet vertelde, naast de gebruikelijke nieuwtjes, over een aandoening die ik helemaal niet kende: TGA. Eigenaardig, interessant en eigenlijk ook akelig!
En deze avond, na nog een babbeltje met buurjongen L. over zijn verdere studies, botste ik op een YouTubefilm over Congo vlak na de onafhankelijkheid! Daar ga ik nu naar kijken!
Twee "ontdekkingen" dus vandaag: een rijke dag!
Weer zo'n rustige zondag waarover niet veel te melden valt. Deze avond wel toevallig gekeken naar een interview met een arts die het op zijn beurt heeft over wat me tegenwoordig zo tegenstaat in de uitoefening van geneeskunde!
In dat interview vertelt hij (ik denk rond minuut 8 - weliswaar weer in het Frans, maar de automatische vertaling is heel goed) dat een bevriende arts zichzelf, op basis van zijn kennis en ervaring, succesvol had behandeld tegen ziekte X met medicijn Y. Toen die bevriende arts vervolgens gevraagd werd of hij datzelfde medicijn ook aan zijn patiënten zou geven bij die ziekte, antwoordde hij dat hij dat niet zou durven omdat geneesmiddel Y niet voorkomt in het - volgens hem minder efficiënt en gevaarlijker - protocol dat door de Orde der Geneesheren wordt "aanbevolen". En dat hij gevaar loopt geschorst te worden als hij dat protocol niet volgt.
Deze avond keek ik nog eens naar een aflevering van "Black Mirror": "Hang the DJ" uit seizoen 4. Eerst bleef ik enkel kijken omdat het mij ontspande, al vond ik de aflevering niet echt bijzonder. In het "echte amoureuze leven" gaat het er ook vaak zo aan toe, dacht ik.
Het ontspannen gevoel ging stilaan zelfs over in verveling. Maar toen ik plots meende te begrijpen dat alles zich afspeelde in een virtuele of gesimuleerde wereld, en ik me afvroeg of wij misschien ook niet in zo'n wereld leven, keek ik verder, hoewel het verhaal me nog akeliger leek...
En toen vond ik het helemaal niet meer saai!
Het blijft te fris en te regenachtig voor de tijd van het jaar! Ik had Roger voor deze avond een hartverwarmende linzensoep beloofd maar toen bleek dat er nog te veel overschotjes in de koelkast stonden, moest ik wel iets anders verzinnen!
Ik heb dus een halve spitskool, een restje gehakt, geraspte kaas en enkele eieren verwerkt tot een gratin, die we aten na een soep gemaakt met de bladeren en steeltjes van bloemkool en broccoli, een restje wortels en erwtjes en een paar uien.
Het was lekker, vonden we, en de linzensoep eten we dan maar morgen. Alleen heb ik nu weer een beetje soep van deze avond over! Wat is het moeilijk koken voor slechts twee mensen! Ik vraag me trouwens al heel lang af hoe alleenstaanden dat oplossen!
Roger vond al een poosje dat ik deze keer wel erg goedgelovig ben, ik die enkele jaren geleden nog zei dat ik geen vertrouwen meer had in de mainstream media. En toch bleef ik het allemaal geloven en, zoals bijna iedereen, vreselijk vinden... Tot ik vandaag dit artikel las dat me deed twijfelen.
Ben ik weer te naïef geweest en is het toch allemaal gelogen, wat ik elders hoor en lees?
Bezoek aan schoonzus L. vandaag.
De cafetaria was open en bij een wijntje, een biertje of een watertje praatten we bij. Familienieuwtjes passeerden de revue en toen ging het over overleden familieleden en vrienden en hoezeer we ze missen. L. vroeg ons hoe oud onze vriend Dirk Lambrechts was bij zijn overlijden en, terwijl ik '62 jaar' antwoordde, realiseerde ik me dat René Marc ook net 62 jaar is geworden.
'We zijn hier wel over een luguber onderwerp bezig!' zei Roger nog, waarop ik antwoordde: 'Wel over het enige dat ons allemaal zeker te wachten staat!' , waarop L. begon over haar eigen voorkeuren qua uitvaartplechtigheden. Maar toen was het hoog tijd om L. naar de eetkamer te brengen.
Wij reden terug naar Haspengouw via een heel drukke E40. En thuis vernam ik dat René Marc vorige nacht is overleden.
Wekelijkse boodschappen vandaag, en eindelijk "echte" gazpacho gevonden (eigenaardig genoeg in dezelfde winkel als waar we onlangs die gazpacho met zonnebloemolie zagen staan). Ik kocht er enkele flessen van... hoewel het er het weer niet echt naar is! Het blijft fris en het regent heel vaak!
Ook een mailtje van Eva gekregen: ze was met haar ouders, broer en zus naar Bokrijk geweest. Ik zou daar ook nog wel eens naartoe willen... hoewel, met dit weer?
Eigenlijk valt er niets speciaals te melden over deze dagen. Het is koud (of toch te fris voor de zomer), het regent vaak en soms heel fel en gisteren kregen we ook een flink onweer te verwerken. René Marc laat niets meer van zich horen (maar ik veronderstel dat hij er nog is en dat we anders op de een of andere manier op de hoogte zouden gebracht zijn van zijn heengaan).
We wilden binnenkort afspreken met vriend Karel, maar toen Roger hem belde, bleek hij in het ziekenhuis te liggen (nee, het is niet heel ernstig en ik vermoed dat we binnenkort wel weer kunnen afspreken). Ik krijg al een paar dagen geen berichtjes meer van Eva (maar de reis is nu voorbij en ofwel heeft ze niet veel meer te vertellen, ofwel heeft ze geen tijd meer om te mailen).
Onze dagen worden gevuld met alledaagse klusjes waar niet veel over te zeggen valt, we lezen veel, ik beantwoord mails en andere berichtjes van vrienden, waarvan er enkelen geregeld klagen over ouderdomskwaaltjes of, en dat vind ik pijnlijker, voor goed afscheid hebben moeten nemen van een nog oudere vriend.
Heel rustige dagen dus, maar daar hou ik wel van! En deze avond toch nog een toets muziek: "Tous les mêmes" van Stromae! Ik hou heel erg van zijn liedjes maar ik weet dat Roger die smaak niet deelt: ik luisterde dus met een koptelefoon op. 😇
P.S. ik verneem zopas dat René Marc er nog is!
We gingen bier kopen, en daarna stelde Roger voor "een beetje rond te rijden". Ik doe niets liever. Of nee, dat is eigenlijk liegen: het liefst van al zou ik opnieuw van die lange wandelingen maken langs veld, wei en bos, maar Roger zijn hart en mijn gewrichten laten dat niet meer toe. Dus maar wat rondrijden en hier en daar enkele stappen doen.
We waren pas thuis of ik kreeg een telefoontje van dochterlief die net terug is van een reis naar Spanje. Ze vertelde me uitgebreid over hun reis, en ik bedacht dat ze blijkbaar niet wist dat Eva me de afgelopen weken via e-mails al op de hoogte had gehouden van alles wat ze deden! 😁
Er viel niets speciaals te vertellen over vandaag (tenzij jullie het leuk vinden als ik het heb over huishoudklusjes? Ik alvast niet!)... Tot ik deze avond laat merk dat René Marc een volgens hem heel waarschijnlijk "laatste episode" heeft gepost!
Hoewel hij zienderogen achteruit ging, schrok ik! Zeggen dat hij gisteren nog de lof zong van het leven dat hij weldra zal verlaten!
Ik was (zoals elke dag) wat aan het opruimen na onze brunch, met de bedoeling daarna eindelijk de bibliotheek verder onder handen te nemen, toen de na te lezen tekst voor het volgende nummer van Oostland (publicatie van de KVLS) aankwam.
Uiteraard kreeg dat veel interessantere werk voorrang! Het waren een tachtigtal bladzijden en ik heb daar enkele uurtjes aan besteed. Een vrij goed nummer wordt het, met onder andere een heel mooi verhaal van Valère Gijbels en een interessant artikel van Jan Gerits over de vorig jaar overleden Ferdinand Duchateau.
Omdat we ook nog naar een horlogemaker moesten gaan, en het daarna hoog tijd was om te koken, ben ik uiteraard weer niet aan de bibliotheek toegekomen! 😀
Vandaag deden we weer onze wekelijkse boodschappen. En we kochten, net zoals vorige week, "confituuraardbeien" voor een heel schappelijke prijs.
De laatste jaren vonden we (en zeker Roger) aardbeien niet meer zo lekker als vroeger: veel te waterig en iets te zoet. Toen we vorige week die "confituuraardbeien" zagen liggen, besloten we ze te proberen en, o wonder, ze smaakten zoals de aardbeien uit onze jeugd: net zoet genoeg, en helemaal niet waterig!
Uiteraard kochten we ze dus deze week opnieuw!
Maar waarom worden die aardbeien verkocht met de bedoeling er confituur (jam) van te maken en zijn ze zoveel goedkoper dan die dikke, veel minder smakelijke en waterige aardbeien?
De verjaardag van mijn vriendin-tante Françoise vergeet ik niet zo gauw! Die dag vinden er immers ook jaarlijks een militaire parade en allerlei feestelijkheden plaats (maar niet echt ter ere van haar 😀). Proficiat, Françoise!
Rustige dag weer: veel regen en geen enkele verplichting. Ik werkte verder aan die vroegere dagboeken en deze avond volgde ik een heel interessante documentaire over een andere medische aanpak van kanker. Ik kopieer hieronder de samenvatting onder de (Franstalige maar met een uitstekende automatische vertaling) video:
"Kanker eist jaarlijks miljoenen levens, ondanks decennia van onderzoek en miljardeninvesteringen. Deze film verkent een lang verwaarloosd gebied: het metabolisme van kankercellen. Geconfronteerd met de beperkingen van gerichte therapieën en genetica, brengen onderzoekers het werk van Nobelprijswinnaar Otto Warburg weer onder de aandacht en stellen ze de rol van suiker, zuurstof en de cellulaire omgeving ter discussie. Centraal in dit onderzoek staat een cruciale vraag: wat als kanker niet alleen een kwestie van genen is? Tussen wetenschappelijke controverses, getuigenissen van patiënten en alternatieve klinische studies biedt deze documentaire een ander perspectief op kanker, de oorsprong ervan... en de mogelijke behandelingen."
De documentaire deed me denken aan Guy Tenenbaum die ook vaak spreekt over Otto Warburg en Laurent Schwartz, en die alle suikers uit zijn voeding weert en al langer dan zeven jaar een terminale kanker (dokters gaven hem nog een viertal maanden!) overleeft.
Het was een heel rustig weekend! Buiten wat koken en berichtjes uitwisselen met Eva, ben ik vooral met mijn vroegere dagboeken bezig geweest. Ik ben nu het dagboek uit 1978 over aan het typen en ik heb dit weekend de dagboeken van 1965 en 1966 nagelezen op tikfoutjes. Dat nalezen geeft een eigenaardig gevoel: je herleeft als het ware je leven!
Tussendoor ook een beetje Balaxie (dat Hendrik op mijn pc heeft geïnstalleerd) gespeeld. Leuk spel... maar ik ben er echt niet goed in! 😀
Vandaag heb ik nog eens Roger geholpen met allerlei taakjes, maar, zoals elke dag, keek ik ook naar het dagelijks praatje van René Marc.
Hoewel hij de titel van zijn reeks heeft veranderd van "Fin de vie" naar "Faim de vie", gaat hij zichtbaar achteruit. Ik merk trouwens dat zijn jongste video weer "Fin de vie" kreeg als titel: hij beseft het blijkbaar zelf heel goed.
Ik vergeleek hem in het begin met Guy Tenenbaum maar dat was duidelijk een vergissing. Guy let heel streng op zijn voeding, terwijl René Marc vooral ijsjes of andere zoetigheden naar binnen werkt.
Ik denk dat "faim de vie" meer van toepassing is op Guy Tenenbaum en ik vermoed dat René Marc de titel van zijn video niet voor niets weer heeft veranderd in "Fin de vie"!
Ik bewonder hem wel: hoe rustig hij praat over zijn naderende dood is indrukwekkend!
Deze avond maakte ik weer eens tijd voor een film: "Hated in the Nation", een aflevering van Black Mirror. Akelig gewoon! Ik heb enkele keren overwogen om te stoppen met kijken, maar langs de andere kant was het zo spannend dat ik toch maar bleef kijken. Ik denk trouwens, Hendrik, dat - door het detectivegehalte - deze aflevering jouw papa meer zou bekoord hebben dan de aflevering waar we dat weekend samen naar keken!
Ik ga wel nog niet meteen slapen na zo'n film! Het was echt te akelig en, eerlijk gezegd, in deze tijd volgens mij niet eens meer zo "sciencefiction"-achtig!
Deze dag werd vooral besteed aan saai administratief werk maar... Ik kreeg van Ivo Hermans ook een paar leuke herinneringen aan de "Koerier van Navarra" opgestuurd: een boeiend interview met hem en enkele paellageheimen. Zijn paella was inderdaad overheerlijk en de feesten in de "Koerier" onvergetelijk!
Het doet deugd om terug te denken aan die bijzondere momenten!
Wekelijkse boodschappen vandaag. Ik kocht bijna een fles gazpacho maar zag nog op tijd bij de ingrediënten "zonnebloemolie" staan waar ik olijfolie verwachtte! Eigenlijk vind ik dat schandalig: niet iedereen doet de moeite om de ingrediënten van een product te controleren maar iedereen die gazpacho kent, verwacht dat er olijfolie werd gebruikt voor de bereiding ervan!
Die gazpacho kochten we dus niet. We kochten wel garnalen. Ik had immers nog enkele mosselen van gisteren over en wilde die vandaag, samen met die garnalen en een beetje kabeljauw, wortels en champignons die ik nog in huis had in een gegratineerd vispannetje verwerken.
Roger stribbelde eerst een beetje tegen omdat de twee laatste vispannetjes, die hij op restaurant had gegeten, hem helemaal niet gesmaakt hadden. Maar mijn vispannetje viel heel goed mee: hij heeft zich enkele keren bediend! 😀
Roger ging vandaag naar de autokeuring (alles was oké, gelukkig) en kocht op de terugweg mosselen, die hij deze avond klaarmaakte. Ze waren superlekker en we hebben gesmuld, echt waar, zelfs ik die normaal gezien geen grote mosselliefhebber ben!
Ik was vandaag wat Nany "lui" zou hebben genoemd. Ik heb enkel wat gelezen, vroegere dagboeken overgetypt en... mijn dagboek uit 1964 herlezen (ik was toen dus tussen 14 en 15 jaar).
Het is eigenaardig hoe een gewoon leven herleest als een roman op je 75ste: de vriendjes en eerste jeugdliefdes, de school en de toekomstdromen, de kleine ruzies thuis met vaak te strenge ouders, Nononc en zijn liefdeleven (en, lieve Françoise, ik ga hier geen namen noemen, maar wel even herinneren aan hoe blij ik was toen hij eindelijk voor jou koos in plaats van voor N.! Want Nononc was als een broer voor mij en vertelde me over zijn liefdesperikelen en ik herinner me heel goed hoe opgelucht ik was toen ik hoorde dat jij mijn tante zou worden!). Echt boeiend, dat verleden!
De keuken heeft gisteren een beurt gekregen, de bibliotheek nog steeds niet. En die zal nog even moeten wachten, want morgen ben ik van plan eindelijk nog eens te strijken.
Vandaag heb ik niet veel gedaan buiten enkele berichtjes uitwisselen met Eva en buurjongen L., lezen en koken. Het is tenslotte zondag en dan doe ik geen "slavenwerk"!
Ook geluisterd naar deze uitleg van Céleste Grant en zijn Charlotte over hun laatste trektocht op de GR 20 (Charlotte was toen 4,5 maanden zwanger!) en naar dit gesprek met Meester Di Vizio over de gevaren van de euthanasiewet in Frankrijk. Hij haalt dezelfde details aan waar ik zelf al een poosje over struikel!
Beide video's zijn in het Frans, maar de automatische vertaling (instellingen onderaan de video) valt best mee!
Toch geen lectuur deze avond: ik zag dat er deze avond een nieuwe aflevering van Blckbx Today (trouwens met onder andere Ido Dekstra, journalist bij "De Andere Krant") online is en dat lijkt me interessant! En nog meer relax dan lectuur! 😊
Ik ga daar dus naar kijken!
Normaal gezien kan ik mijn werk vrij goed organiseren maar vandaag heb ik het helemaal verknoeid! Toen we met Hendrik zo vaak in onze bibliotheek zaten, viel de rommel me daar op. Vandaag moest ik eigenlijk de keuken schoonmaken, maar ik besloot eerst die bibliotheek op te ruimen, terwijl de wasmachine draaide.
Ik heb in de bibliotheek het speelgoed van de kindjes gesorteerd: een hoopje "speelgoed voor de kringwinkel", een hoopje "speelgoed voor het containerpark", een hoopje "kindjes vragen of dat al weg mag" en een hoopje "nog even bijhouden". Daarmee was ik al een hele poos zoet, maar dan kwam de grootste rommel: spullen van Roger. Het lijkt wel of die geen lege oppervlakte kan ontwaren zonder zin te krijgen ze op te vullen met zijn spullen. Al die spullen heb ik verzameld. Nu liggen ze weliswaar allemaal samen op de eettafel in plaats van verdeeld over de hele kamer, maar ze zijn nog steeds niet echt opgeruimd! En de hoopjes "speelgoed voor de kringwinkel / voor het containerpark" moeten ook nog weggebracht worden. 😒
Ondertussen was de was klaar en heb ik die te drogen gehangen... waarna mijn rug en gewrichten zo pijn deden dat ik de moed niet meer had om aan de keuken te beginnen. Die taak verschuift dus naar morgen, waardoor de rest van mijn planning helemaal in het gedrang komt. Want wanneer ga ik dan wel die bibliotheek een beetje schoonmaken? Ik zei het nog tegen Roger deze avond: zelfs al nemen we een huishoudhulp, dat opruimen blijft onze (lees " vooral mijn") taak!
Ik heb deze avond nog wel voor soep en "alu gobi" (op mijn manier: met veel minder aardappelen en met gehaktballetjes) gezorgd, én na onze maaltijd voor de afwas, maar nu ben ik echt op! Ik denk dat ik niet veel anders meer ga doen dan lezen. Ik heb trouwens voldoende nieuwe lectuur, want daarstraks bracht Liliane ons enkele exemplaren van "De andere krant"!
