Hendrieken en herinneringen

Vandaag was het koud, mistig en erg bewolkt. En vanaf ongeveer 17 uur begon het daarbij nog vrij fel te regenen.
Maar daarvoor gingen we een uurtje wandelen in Hendrieken (deelgemeente van Borgloon).

We vertrokken aan de nieuwe begraafplaats waar we ooit een wandelpad hadden ontdekt dat we nog niet gevolgd hadden.

Onderweg zagen we deze prachtige holle boom. Als onze kleindochter (jaja, het wordt een meisje) er al bij was, ik had haar zeker verteld dat daar kabouters wonen!

 (Foto Roger)

Maar Roger zou Roger niet zijn als we niet algauw het begane pad hadden verlaten om dwars door weiden, velden en boomgaarden verder te stappen. Door de modder en de koeienvlaaien.

 (Foto Roger)

Koeien zijn intelligente dieren, denk ik! Telkens als we door een wei liepen, kwamen ze dichterbij alsof ze echt geïntrigeerd waren door die voorbijgangers. Maar ik was er niet echt gerust op: stel dat er een stier bij was! 

Ik moest terugdenken aan de boerderij Meric (Chalabre, Aude, Frankrijk) waar we een paar keer gekampeerd hebben (héél lang geleden) en waar de dieren overdag allemaal vrij liepen. De stier stond soms naast onze kampeertafel, en de geitenbok sloeg een paar keer brood uit mijn handen om het te kunnen offreren aan zijn wijfjes. Zeger was toen nog een baby, Elvira een peuter, maar Hendrik liep al rond op het 40 hectare grote erf, samen met de dochter des huizes. En was goed bevriend met de hond. Elke avond, als die de koeien moest naar binnen jagen, kwam hij eerst Hendrik halen. En samen liepen ze achter de koeien en de stier die terug naar de stallen moesten. De boeren hadden ons verzekerd dat hun stier absoluut niet gevaarlijk was, en dat leek hij ook niet. Maar dat geldt niet voor alle stieren!

Maar terug naar vandaag. Nadat we door verschillende weiden en een boomgaard hadden geploeterd, kwamen we weer op een gewoon pad terecht dat ons voerde naar het oude kerkhof naast de kerk van Hendrieken. Kerk die ik persoonlijk niet mooi vind!

In de verte de kerk van Hendrieken (foto Roger)

We liepen een poosje door de kern van Hendrieken (ik vind die niet zo mooi: veel villa’s, de ene al wat lelijker dan de andere, of zelfs de ene al wat mooier dan de andere, het hangt er van af hoe je het bekijkt, maar allemaal storen ze omdat ze het landelijke karakter teniet doen).

 (Foto Roger)

Daar waren we op ongeveer 500 meter van onze auto, maar, vermits het toch nog niet regende (en koud hadden we het niet meer), besloten we nog even een lus te maken via de Loreto-Kapel van het kasteel Hulsberg.

 (Foto Roger)

Toen ik nog lessen initiatie Nederlands gaf voor de gemeente Heers, had ik een cursiste die pas van  Hulsberg was verhuisd naar Heers. Ze had, na het overlijden van haar echtgenoot, haar ‘stulpje’ verkocht. Van haar hoorde ik voor het eerst van die kapel, die, vertelde ze, in haar tijd altijd open was voor het publiek. De  nieuwe eigenaars echter hebben gemaakt dat je ze nog alleen bij speciale gelegenheden kunt bezoeken. De echtgenoot van mijn cursiste is begraven in die kapel. We hebben onlangs van andere vroegere cursisten van mij vernomen dat de vroegere kasteleinvrouw overleden is (op 80 jaar). Ze heeft maar een tijdje in Heers gewoond, daarna is ze verhuisd naar een molen, ik denk in Berloz. Misschien moeten we daar eens gaan zoeken naar haar graf?

Maar wij liepen dus voort, langs  het padje dat de gronden van het kasteel en zijn boomgaard volgt.

 (Foto’s Roger)

Aan overhangende takken van een perenboom hingen rijpe vruchten. We hadden er allebei echt zin in, maar konden er helaas niet aan!

Uiteindelijk kwamen we weer uit op de straat waar onze Subaru stond. En thuis vervingen sterappeltjes de ontoegankelijke peren .