Nadat Hendrik en Anneke gisteren waren vertrokken, hebben wij Elena terug naar haar ouders gebracht.
Het was schattig (tja, sorry Marie-Louise, ik weet dat ik dat woord veel te vaak gebruik, maar ik vind “schattig” nu eenmaal een “schattig woord”!) hoe ze op elkaar reageerden! De blijdschap om het weerzien bleek duidelijk langs twee kanten! Ineens had Elena bijna geen oog meer voor haar grootva en oma!
Maar ze toonde ook duidelijk dat ze “haar” huis herkende! Begon druk rond te kruipen van de woonkamer naar de keuken en terug. En haalde in een mum van tijd al haar speelgoedjes uit hun dozen! Weer (maar dat was me hier ook opgevallen) begon ze blokjes en ander speelgoed “uit te delen”.
Na dat druk alles weer verkennen, pakte ze haar loopwagentje vast dat ik onlangs bij Sinterklaas had besteld. En ja, hoor, terwijl ze daarop steunde, stapte ze parmantig de kamer door.
Na een klein uurtje wilde ze de fruitpap, die ze hier geweigerd had, wel opeten!
En toen kwam Zeger eraan! We hebben samen lekker gegeten. Het toeval wil wel dat ik eergisteren avond Vlaamse carbonnaden had klaargemaakt… En dat onze dochter en haar echtgenoot gisteren… hetzelfde gerecht serveerden! 
Daarna volgden nog een paar heel gezellige uurtjes, terwijl het buiten regende en zelfs onweerde op een zeker ogenblik. Zeger (die op zijn beurt serieus verkouden is), Roger, Geert, ik en Elvira moesten immers ‘jureren’ zoals ik het vaak hoor zeggen door de voorzitster van de KVLS als ze moet oordelen over wedstrijdgedichten (ik wist vroeger niet dat leden van een jury “jureerden”: ik ken immers nog niet alle Nederlandse woorden!)
Natuurlijk ging het over creatieve werkjes die onze dochter aan haar leerlingen had opgedragen te maken. Gemakkelijk vond ik het niet (hoewel ik herkende wat de voorzitter van de KVLS vaak zegt: het oordeel van de verschillende juryleden komt vaak overeen).
Maar, zoals Edith, onze voorzitter altijd zegt, meer mag ik daar niet over vertellen.
Maar misschien wel dat het gezellig was?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten