We liepen vandaag weer te voet naar Heers om boodschappen te doen voor het weekend, kwamen deze keer na 20 minuten al aan in de supermarkt en namen na onze inkopen de bus terug naar huis. Het lijkt er wel op dat we steeds sneller lopen: eergisteren deden we er nog 25 minuten over! 
Het is vooral Roger die heel snel stapt, en ik, ik dribbel achter hem aan en voel bij elke stap dat ik zo mijn gewrichten overbelast! Ik weet echter dat Roger het nooit zal leren, trager gaan… Dus moet ik wel volgen. Dat heb ik immers beloofd toen we trouwden!
Maar mijn knieën en heupen deden wel echt pijn toen we in dat warenhuis aankwamen!
Thuisgekomen nam ik onze keuken eindelijk nog eens fatsoenlijk onder handen: meer dan 2 uur werk waarvan ik 50 minuten doorbracht met de telefoon in mijn linkerhand en tegen mijn linkeroor: mijn moeder Nany aan de lijn. Haar beste vrienden zijn op vakantie en ik weet dat ze dan nood heeft aan een babbel. Ze vertelde me deze keer over een reisje naar Parijs waar ik niets van wist. De jongste broer van mijn vader heeft daar jaren gewoond en ze zou hem eens zijn gaan bezoeken samen met de oudste broer van mijn vader en diens echtgenote. Alleen kon ze zich het jaar niet herinneren. Natuurlijk komt het door dat tegelijk telefoneren dat mijn schoonmaak iets langer duurde dan normaal, hoewel ik aan onze vrij grote en een beetje overvolle keuken toch altijd veel meer dan een uur spendeer. En daarbij: nu was het echt te lang geleden, dus denk ik niet dat ik tijd heb verloren. Eerst telefoneren en daarna schoonmaken zou immers meer uren gevergd hebben.
Nog voor onze boodschappen kregen we het bezoek van een tuinman die Boudewijn Knevels ons gisteren had aangeraden en die we nog gisteren avond hadden gebeld. Maar wat een ontgoocheling: hij kwam ons vertellen dat hij het heel druk heeft en dus geen tijd om er nog tuinen bij te nemen. Of stond onze “verwilderde” tuin hem niet aan? Dat betekent alleszins dat we een andere oplossing moeten vinden, want dat tuinieren wordt te zwaar voor Roger. We kunnen natuurlijk de schapen inzetten (Roger gaat daar niet echt mee akkoord) om het gras kort te houden, maar er is ook nog het snoeien bijvoorbeeld. Terwijl ik daar over nadacht (tijdens het schoonmaken van de keuken dus en na mijn telefoontje met Nany) merkte ik ineens dat Roger bezig was met dat snoeien. En net toen ik bedacht dat ik na mijn werk dan maar het snoeisel zou bijeenharken,voelde ik de eerste pijnscheut in mijn rug.
Uiteraard is al het snoeisel blijven liggen! Tot wanneer? Een deel van dat van vorig jaar ligt er nog steeds! 
We worden oud, dat is overduidelijk! En toch zou ik hier willen blijven wonen zolang we het kunnen.
Mijn rug ging me steeds meer pijn doen deze avond, maar mijn uurtje lectuur in de relax na het avondeten bracht een beetje soelaas (alleen liggen en wandelen lijken te helpen).
Ik las onder andere verder in dat laatste boek van Thierry Deleu en merkte dat hij, net als ik, de “erfzonde” vereenzelvigt met karma! Ik vind het echt jammer dat hij een einde aan zijn leven liet maken: die man had volgens mij nog veel te vertellen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten