Wachten…

Toen we de laatste keer onze Subaru voor onderhoud naar de garage brachten, kregen we te horen dat er binnenkort een nogal duur stuk moest vervangen worden. Ik stelde voor te wachten tot volgend jaar: het is nu immers zo’n dure periode! Roger echter besliste dat hij dat vandaag zou laten doen (‘Het is duur, inderdaad, maar een nieuwe auto is nog veel duurder!’).

Dus reden we naar de garage in Hasselt. Nadat we de auto daar hadden achtergelaten, liepen we naar de bushalte waar we onlangs die jonge dakloze hebben ontmoet (hij lag er niet meer) en wachtten we er bijna een half uur op de bus naar het centrum (‘We waren beter te voet gegaan’, zei Roger).

Twintig minuten zaten we op de bus. In Hasselt gingen we, na een poosje lopen, het “Stadsmus” binnen. Ik had daarvan gehoord op de jongste KVLS-vergadering en ik vroeg toen nog: ‘Wat is dat?’.

Het blijkt een afkorting te zijn voor “stadsmuseum”! Waarom dan niet gewoon het woord “museum” gebruiken, vraag ik me af!

We hadden nog maar twee zalen van dat museum bezocht toen ik Roger waarschuwde: als onze auto zoals beloofd om 15 uur klaar is, moeten we nu al terug naar de bushalte lopen!

De bus liet weer op zich wachten: pas 12 minuten na de aangekondigde tijd kwam hij aan.
In de garage bleek onze auto nog helemaal niet klaar te zijn.

En ik had honger: het is de eerste keer sinds ik probeer minder “snelle koolhydraten” te eten dat ik me nog zo flauw, bibberig en wankel voelde! Ik had natuurlijk van de hele dag nog enkel een sojabereiding en één banaan op: ik dacht immers dat we rond 15 uur de Subaru terug zouden krijgen en daar had ik proviand in steken !

Terwijl we in de garage wachtten tot bijna 16:30 uur kwamen er enkele berichten binnen op mijn GSM, waaronder een dringende vertaling. En… de banaan die in de auto op mij wachtte, bleek rot: bananen kunnen nog minder dan ik tegen de kou!

Onze bedoeling was oorspronkelijk vandaag ook boodschappen te doen en Roger stopte dus nog even aan de Aldi in Borgloon, waar ik onder andere broccoli (voor onze kerstsoep) wilde kopen: ik vond er  geen meer!

Ik zag letterlijk scheel van de honger terwijl ik thuis onze boodschappen opborg, Roger zorgde voor het opwarmen van de rest van de soep van gisteren en daarna moest hij even wachten: ik moest immers dringend aan die vertaling beginnen.

Pas rond 20 uur kreeg ik de tijd om voor de rest van ons avondmaal te zorgen, nadat mijn vertaling geleverd was. Ik improviseerde een woksel met onder andere vis.