Ik klaag geregeld over de rommel in en rondom ons huis maar Roger kan het blijkbaar niet laten: een lege plek moet opgevuld worden. Binnen lukt het me nog om de rommel een beetje in toom te houden (behalve in de kamers die Roger zich helemaal heeft toegeëigend). Maar het poortgebouw is een ramp sinds ik me er niet meer mee bemoei (uit schrik te struikelen over een van de spullen die Roger er opstapelt).
Ik heb ook nooit opgehouden te klagen over ons terras dat maar niet opgeruimd geraakt. Hoewel Roger geregeld herhaalt dat gewoon op het gras gaan zitten "even gezellig" is, bleef ik aandringen en zagen. En onlangs eiste ik dat we tegen volgende zomer opnieuw van dat terras kunnen genieten. Daarom sprak Roger enkele dagen geleden af met de aannemer die ons vandaag eindelijk kwam verlossen van dat afbraakmateriaal.
Ondertussen keek ik dat schoolwerk van L. na, zette ik koffie en maakte ik al plannen om het terras opnieuw te gebruiken.
Ik was blij... tot de aannemer en zijn kompaan na het werk even koffie kwamen drinken in de keuken. Ik vernam toen dat de aannemer bij een vorige opdracht een spier had bezeerd en ik merkte dat het vrijmaken van ons terras die spier helemaal geen deugd had gedaan. En toen voelde ik me schuldig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten