Vorige vrijdag, rond 15:00 uur kwamen onze vrienden André en Chantal, uit de Ardennen, hier aan. Weer met taarten, Waste en een lekkere fles wijn. Het was prachtig weer en we maakten eerst een vrij lange wandeling in Berlingen. Telkens weer verwondert het me hoe fit die mensen nog zijn (zij wordt 81, hij is er 86). Thuisgekomen aten we van de taarten (oei, mijn dieet weer!) en ‘s avonds, bij en na ons eten, en met de nodige glazen wijn, werd er veel geconverseerd: over boeken, filosofie en zelfs over politiek (een gevaarlijk onderwerp, maar hoewel onze vrienden en wij vaak niet akkoord gaan, kan daar zonder ruzie over gesproken worden). Uiteraard wisselden we ook familienieuwtjes uit.
We gingen pas rond 1:30 uur slapen, en toch waren we gisteren middag op tijd klaar met ons eten om hun dochter Nanou en haar echtgenoot te ontvangen. Het is wel zo dat we de gewoonte hebben samen te koken (terwijl we van een aperitiefje genieten) en dat scheelt heel wat in tijd.
Hun (oudste, met wie ik de meeste affiniteiten heb) dochter en haar echtgenoot kwamen gisteren aan rond 12:30 uur, met twee flessen heel dure wijn (die ze had gekregen van haar baas, verklapte ze me 
) , zelfgemaakte humous, en allerlei hapjes. Na een uitgebreid aperitief aten we (op het terras, want het was nog steeds prachtig weer) linzensoep. Dat serveer ik zelden aan mijn gasten, maar van hen wist ik dat ze dat heerlijk vinden. Een vrij lange wandeling in Manshoven zorgde daarna voor de nodige calorieënverbranding zodat we na onze thuiskomst nog een stukje taart konden eten. En ondertussen maar praten: weer over boeken, religie en geloof, politiek en uiteraard, vermits de man van Nanou vertaler is, over vertalingen en talen. Ons avondmaal bestond uit slaatjes, kaas, en brood voor degenen die daar nood aan hadden. Ikzelf vond dat ik al meer dan voldoende taart (koolhydraten) had gegeten de laatste dagen. Nanou verliet ons rond 23:30 uur, nadat ze me beloofd had me vandaag nog de filmpjes door te sturen die werden gemaakt op de bruiloft van haar zoon (van haar eerste echtgenoot) in Israël. De bruid is inderdaad een Joodse (dat lijkt mijn vriend André niet echt te appreciëren) en de bruidegom heeft zich tot het Jodendom bekeerd. Na hun vertrek ging Chantal vrij meteen slapen, maar André en wij bleven nog vrij lang napraten.
Vandaag kwamen onze dochter, haar echtgenoot, Elena en Matthias aan rond 13:30 uur. Weer hadden we samen gekookt rond een glaasje Montilla of Oloroso, en onze “kindjes” konden meteen aan tafel aanschuiven. Niet op terras deze keer, want het regende, en dus was het echt krap in onze leefkeuken. Maar wel gezellig. Eerst kreeg ik de indruk, aan zijn pruillip te zien, dat Matthias me weer niet herkende… Maar, besefte ik ineens, ik had mijn haar opgestoken. Ik maakte het los en ja, hoor: dat was het! Hij begon daarna meteen te lachen en heeft van de hele middag niets anders gedaan dan glimlachen, het uitproesten en de mensen aandachtig observeren. Chantal mailde me deze avond, toen ze thuis waren aangekomen, dat zijn doordringende blik en aanstekelijke glimlach hen meteen hadden ingepalmd. En over Elena waren ze ook vol lof. Oké, ik weet dat mensen dat soms zeggen uit beleefdheid, maar van deze vrienden weet ik dat ze altijd eerlijk zijn, zelfs als het kwetst. En zoiets stel ik echt op prijs!
We aten deze middag kip (nee, Roger niet, die verkoos een hamburger), slaatjes, appelmoes en gebakken aardappelen. Heel eenvoudig maal dus omdat ik rekening hield met Elena. Die inderdaad gesmuld heeft en op een zeker ogenblik vroeg om te gaan dutten in “haar klein bed, met de vele zachte knuffels”. Wat ze dan ook een uurtje deed na een verhaaltje, een poosje zitten op het potje (dat heeft haar vandaag twee stickers opgeleverd) en nog lang rondkijken op de vroegere kamer van haar mama.
Daarna maakten we een wandeling in Batsheers (we hadden geluk: het regende niet meer, het was zelfs heel zacht weer). Ik had Elena immers verteld over een ezeltje en ze zei me dat ze dat dier nog nooit in het echt had gezien (haar ouders beweren van wel, maar blijkbaar herinnert ze het zich niet). Ik had haar dus beloofd dat we na haar dutje zouden gaan kijken naar ezels. En die zijn er in overvloed in Batsheers, in de weiden rond de hoeve waar die dieren worden gekweekt.
Foto Roger
Elena genoot duidelijk van de wandeling. Ze heeft gelachen, gelopen, tikkertje gespeeld met haar ouders, terwijl de “oudjes”, zijnde wij en onze vrienden, achteraan slenterden, ik met de kinderwagen van Matthias. Die ook de hele tijd lachte.
In Batsheers gingen we even het kerkhof op. Elena vroeg wie er woonde in die tomben! Ik zei haar dat het mensen waren die al bij Jezus waren (ik heb een enorme bewondering voor Jezus) maar ze bleek die nog niet te kennen. Toen vertelde haar mama een mooi verhaaltje over mensen die naar Jezus gaan en dan gaan wonen rond de kerk. Heel mooi gevonden, maar… Tegenwoordig liggen de begraafplaatsen niet meer rond de kerk! 
Onze dochter wilde na de wandeling meteen naar huis rijden, maar toen ik André en Chantal nog een stuk van hun eigen taart voorstelde, wilde Elena er ook eentje, en haar vader volgde haar voorbeeld. Onze dochter en Roger verkozen een stukje Waste. En ik ook. En dat beschouwde ik maar als mijn avondmaal!
Elena wilde nog de beer Japy van haar oma (van mij dus) erbij halen, wat maakte dat we nog meer op elkaar geprangd zaten in onze keuken. Nu, gezellig was het wel…
André, Chantal en onze “kindjes” zijn samen vertrokken, rond 19:30 uur. En, eerlijk gezegd, ik was moe! Ik had de hele tijd staan koken en opdienen, opruimen en vegen (nee, “de hele tijd” is overdreven, ik kan tegen veel vuil, maar ik wilde wel zorgen dat ons - op twee weken tijd! - “passchoongemaakt” huis er niet te vuil uitzag bij elk nieuw bezoek) en Roger heeft ocharmen de vaatwasser tijdens die drie dagen wel acht keer gevuld en leeggehaald. Maar gezellig dat het was!
Deze avond, na het opruimen, vond ik in mijn mailbox de beloofde filmpjes van Nanou. Daar heb ik toch nog bijna een uurtje naar gekeken (maar ik mag ze jammer genoeg niet delen, want ze zijn niet van mij): een Joodse bruiloft is helemaal anders dan bij ons. Veel uitbundiger en met veel meer symbolen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten