Ik was deze avond toch nog even aan het surfen en viel hierop. De troonswisseling gezien door Nederlandse ogen en becommentarieerd – als ik de stem juist herkend heb – door Marlene de Wouters.
Eigenlijk wel interessant, achteraf gezien, zulke ceremonie! Maar dat constante gebazel over die eenheid in diversiteit! 
Flahaut, die toch vrij goed Nederlands lijkt te spreken, kan, door bepaalde taalaccenten, toch niet verdoezelen dat hij Franstalig is (nu, dat wordt me soms ook nog verweten) en je voelt wel dat uiteindelijk Frans nog steeds als voornaamste taal wordt aanzien (ik zeg dit als “Franstalige”, ik hou van die taal – jawel, Zeger! - dus schrijf ik dit absoluut zonder minachting voor het Frans, maar ook als Vlaming die zou willen dat het Nederlands hier evenveel respect zou krijgen). Dat hangt echter ook een beetje af van de Vlamingen zelf, ik zei het al vaker. Gisteren hadden we het ook daarover met die aangetrouwde Waalse neef die vrij goed Nederlands spreekt: Vlamingen spreken nog veel te vaak “plat”.
Wat mij ook opviel in dat filmpje: de toespraken waren – op z’n Frans – heel breedsprakerig: veel woorden om weinig te zeggen! Ze deden me denken aan de (ook Franse) toespraken van mijn oom Gusty (jongste broer van mijn vader) op familiefeesten. Iedereen was telkens onder de indruk, pinkte af en toe een traantje weg, maar als je achteraf vroeg aan een van de toehoorders wat hij of zij ervan had onthouden, bleek dat bitterweinig te zijn.
Afijn, zo zie je maar dat je nooit mag zeggen “nooit”! Ik schreef immers op 21 juli: ‘Wij hebben zelfs het radionieuws geen kans gegeven onze dag te verpesten’!
Het was wel bloedheet die dag en ik heb medelijden met de mensen die ter plaatse moesten zijn!
O ja, wat ook leuk was: ik heb, in 1994, vertalingen gemaakt in verband met het gebouw waar de eedaflegging plaatsvond (nee, meer mag ik daarover echt niet vertellen).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten