Gisteren kreeg ik een verrassende opmerking van onze dochter: ‘Als je zwanger bent, haalt iedereen vreselijke verhalen aan over bevallingen, maar niemand waarschuwt je dat het daarna zo zwaar zal worden!’
Ik heb dat wel gedaan, vertellen over hoe vermoeiend het was met die kleine ukjes in huis, maar… toen luisterde niemand naar mij! Ik herinner me zelfs dat de eerste keer dat ik het daarover had tegen de kinderen zelf, was toen onze dochter nog een kleuter was. Ze stelde me dit voor: ‘Mama, ik zal later voor nog meer kindjes zorgen, en jij mag die dan opvoeden, oké?’, waarop ik heel spontaan antwoordde: ‘Nee, meisje, niet oké! Voor jouw kindjes zorg jij zelf, ik heb al genoeg gewerkt voor jullie!’. Ik veronderstel echter dat de mama van Elena en Matthias dat al lang vergeten is. En Roger, die dacht dat ik overdreef als ik in die tijd al eens klaagde over mijn te drukke dagen! Ik had immers het geluk thuis te kunnen blijven en zelf voor de kinderen te zorgen (ik ben pas terug gaan werken toen Zeger, onze jongste, naar de lagere school ging). Ik hoefde ze dus niet uit te besteden en kon “op mijn gemak” voor het huishouden zorgen.
Dat ik me vaak ‘s avonds doodmoe voelde, begreep niemand! En ik vermoed dat daarom onze dochter zich ook mijn “waarschuwingen” niet herinnert. Maar, net zoals ik geen gruwelverhalen heb opgehangen over een bevalling tijdens haar zwangerschappen, heb ik het toen ook niet meer gehad over het extra werk dat een baby met zich meebrengt!
Wel, mag ik hier even herinneren aan hoe mijn leven er toen uitzag, “kindjes”?
Ik neem als voorbeeld een kleine maand na de geboorte van Zeger. Zijn zus was toen 2 jaar, zijn broer 4 en ging al naar de kleuterschool. ‘s Ochtends moesten we ons reppen om iedereen klaar te krijgen zodat we op tijd in die kleuterschool zouden aankomen. Roger bracht ons met de auto en nadat wij waren uitgestapt, reed hij verder naar zijn werk. Ikzelf zette Hendrik af, maakte nog een praatje met zijn “juffrouw” en liep daarna terug naar huis met Zeger in een draagzak en zijn zus in een buggy. Daarna werd de voormiddag volledig besteed aan huishoudelijk werk (ons huis in Antwerpen was immens en ik had immers geen werkvrouw vermits ik zelf “huisvrouw” was). Ondertussen moest ik natuurlijk zorgen dat Zeger op tijd een flesje kreeg, dat onze dochter geregeld op het potje zat, en uiteraard haar een beetje bezighouden. Rond 11:45 uur liepen we terug naar de school, waar ik Hendrik zou afhalen voor een etentje tussen de middag (hij leek dat heel belangrijk te vinden, en ik begreep dat). Ik legde jou in een grote kinderwagen, Zeger, en jouw zus kon er gewoon in zitten (ja, die “koets” was heel groot). Allemaal samen liepen we weer naar huis (en omdat het snel moest gaan, zat Hendrik ook in de kinderwagen). Waar we aten, Zeger geen flesje kreeg, dat zou immers later gebeuren, en ik ons meisje hielp bij het eten. Rond 13:15 uur moesten we weer Hendrik naar school brengen. Tegen 13:45 uur waren we terug thuis, waar ik Zeger zijn fles gaf, en jullie daarna in bed legde. Als mijn huishouden voldoende was opgeschoten in de voormiddag probeerde ik ook even te dutten (en dat lukte, want slapen kan ik eender wanneer en eender waar, maar soms was er gewoon geen tijd: als ik dringend moest strijken bijvoorbeeld. Een wasmachine had ik toen gelukkig wel, wat niet het geval was vlak na de geboorte van Hendrik!).
15:30 uur op de wekker was het teken dat we weer naar de school moesten, weer met die enorme kinderwagen. Zeger kreeg zijn fles terwijl zijn broer en zus genoten van hun vieruurtje. En we heel veel praatten. Hendrik had zoveel te vertellen, en zijn zus hing aan zijn lippen. Ze wilde toen ook naar de kleuterschool (kreeg je misschien te weinig aandacht van mij, meisje? Tja, ik moest die nogal verdelen!), wat betekende dat ik haar zindelijkheidstraining heb moeten opvoeren: nog meer werk!
Na ons uitgebreid vieruurtje, moest ik zorgen voor het avondeten, want Roger (jullie papa dus) zou bijna thuiskomen. Tijdens dat uur had ik niet zoveel tijd voor jullie. Hoewel… Hoe vaak heb ik een van jullie gewoon laten zitten op het aanrecht zodat je “kon kijken naar wat ik klaarmaakte”!
Papa kwam thuis, en hield zich even met jullie bezig na het avondeten (en weer een flesje voor Zeger). En ik kon aan de afwas beginnen (een vaatwasser hadden we niet), want daarvoor was papa echt te moe na zijn werkdag! Terwijl ik toch maar gewoon thuis had gezeten!
We legden jullie wel samen in bed, papa en ik, na een gemeenschappelijk bad en een verhaaltje. En daarna steriliseerde ik nog even de flesjes voor Zeger (in die tijd duurde dat meer dan een half uur).
Waarna ik nog even zo veel als mogelijk klaarmaakte voor de volgende ochtend, en ik daarna neerplofte in een fauteuil voor de TV.
Waar ik toen de tijd haalde om voor jullie alle drie een dagboek bij te houden, weet ik niet. Maar toen was ik natuurlijk nog jong!
!) die ze ook leken te appreciëren. Voor de Limburgse taart - die we hadden voorzien als dessert - en de aansluitende kaasschotel konden we (het regende of sneeuwde eindelijk eens niet en het was ook minder koud) een vrij lange wandeling maken rond het dorp en in de velden. 
) die ze kent (en die helemaal niet dement, noch ziek zijn) die er eigenlijk liever een einde zouden aan maken. Omdat ze zich vervelen bijvoorbeeld. 
).
Ik dacht terug aan de keren dat ik als kind volwassenen nabootste en in mijn spel probeerde te doen alsof ik mezelf heel belangrijk vond. Zouden de meeste volwassenen zichzelf echt belangrijk vinden (ikzelf alvast niet!) of is het ook een soort spel dat ze opvoeren? 
