Elena en Matthias

We kwamen deze middag ongeveer samen bij haar thuis aan, onze dochter en wij. Zij kwam van de kinderdokter waar ze de twee “pateekes”, zoals ze Elena en Matthias soms noemt, had laten wegen, meten, enzovoort. Alles bleek oké.
Elena begon meteen al van alles te vertellen, en toen ik haar mama het cadeautje van “tante Izzy” gaf, wilde ze helpen om het te openen. Ik legde uit dat de nieuwe muzikale uil voor haar broertje was bedoeld, en we moesten hem meteen aan zijn wiegje hangen… En de andere uil (die van Elena dus) die er momenteel aan hing, afhaken. Elena bracht die onmiddellijk naar haar eigen kamer en legde hem in haar bed. Vlak voor haar dutje en voor ze deze avond slapen ging,  vergewiste ze zich ervan dat hij nog wel lag op de plaats waar ze hem gelegd had, en dat hij nog een muziekje produceerde.

Dan is ze een poosje bezig geweest met het papier waarin het cadeautje was gewikkeld: tja, daar stonden immers Mickey en Minnie Mouse op!

Matthias vond ik opvallend veranderd: nu lag hij geregeld in zijn box, keek rond en lachte soms zo lief. Hij lijkt wel nog steeds een gemakkelijke baby. Behalve wat gehuil als hij een “boertje” moet laten, wat onmiddellijk ophoudt als je hem oppakt, hoor je hem niet (kraaien kan hij natuurlijk nog niet). Je ziet wel aan zijn ogen dat hij  geïntrigeerd raakt door al die spulletjes rondom hem.

Na haar dutje en haar vieruurtje begon Elena me uitgebreid te vertellen over de sneeuwpoppen die ze onlangs met haar papa had gemaakt. Alle details moest ik horen: dat ze hun laarzen, trui, jasje en handschoenen hadden aangetrokken, dat ze naar buiten waren geweest, dat mama binnen was gebleven met Matthias en dat ze naar haar gewuifd hadden, dat ze dan die sneeuwpoppen hadden gemaakt: een sneeuwpapa en een sneeuwkindje. Ze hadden een wortel gebruikt voor de neus, en blauwe dopjes voor de ogen. En nee, een sneeuwmama hadden ze niet gemaakt, want toen was “de tijd op”.

Dat was de eerste keer dat ik Elena zo’n lang verhaal hoorde vertellen. En ze deed het nog eens: op een bepaald ogenblik vertelde ze me uitgebreid over een prentenboekje dat ze bekeken had.

Uiteraard moest ik weer met haar “wandelen”, maar deze keer noemde ze het “(op) reis gaan”. Met elk een “valiesje” en ik kreeg weer het rode.  Toen haar mama vroeg waar we naartoe gingen, antwoordde ze telkens: ‘Naar oma en opa’. Dat deed me eraan denken dat ze misschien nog eens wilde komen logeren… Maar deze avond viel het me op dat ze erop stond dat haar mama haar naar bed zou brengen. Dus misschien beter nog even wachten?

Ik had voorgesteld voor het avondeten gebraden kip, frieten, appelmoes en sla te serveren en dat vonden onze dochter en (zelfs) Elena een uitstekend idee. Alleen voor Roger zouden we een hamburger voorzien, want hij lust geen kip. En Zeger, die ‘s avonds mee kwam eten, vond het duidelijk ook heel lekker, dat eenvoudige maal (ik ook trouwens!). Terwijl ik kookte, is Elena ook aan het “koken” gegaan. Ze zou ook appelmoes klaarmaken voor haar poppen (die natuurlijk ook moesten rondgewandeld worden in de poppenwagen). Van de echte moes, de kip en de frieten heeft ze eenvoudigweg gesmuld!

Na het avondmaal hebben we nog een poosje met de “passepintjes” (plasticine)  gespeeld, en terwijl Elena door haar mama naar bed werd gebracht, heb ik Matthias nog even uit zijn wiegje gehaald omdat hij toch weer eens huilde. Hij kreeg twee dikke oprispingen en viel daarna rustig in slaap in mijn armen.

Roger heeft vandaag enkele foto’s gemaakt, maar heeft zijn fototoestel toch wel vergeten bij onze dochter! Die krijgen jullie dus later!