Jaarvergadering Heemkunde, sneeuw en laptopperikelen

Vandaag heeft het afwisselend gesneeuwd, geregend en gehageld. En er stond een felle wind: geen wandeling. Eigenlijk wilde ik het poorthuis onder handen nemen, maar met dit weer had dat helemaal geen zin. De sneeuw bleef geregeld liggen en werd vaak onder het poorthuis gejaagd door de wind. Dan maar andere werkjes afgehandeld, gebeld met mijn moeder die de winter al even beu is als ik, en met onze dochter die met Matthias op dokterscontrole was gegaan. Hij doet het heel goed!

Terwijl ik ons avondmaal klaarmaakte, merkte ik niet alleen dat er heel veel mussen, merels en koolmeesjes op onze vetbollen afkomen, maar ook dat de meesjes al bezig zijn met de kruik in te richten. Binnenkort toch lente?

Deze avond gingen we naar de jaarvergadering van Heemkunde Groot Heers. Roger zou foto’s tonen van de voorbije activiteiten en daarvoor moest een  beamer aangesloten worden op zijn laptop. Dat lukte maar niet, en toen hij zijn pc afsloot en kort daarna weer opzette, kreeg hij het bericht dat Windows beschadigd was, waarschijnlijk na het verkeerd aansluiten van een of ander apparaat. We waren even in paniek: het zou vanzelf weer gerepareerd worden, maar dat duurde zo vreselijk lang dat we vermoedden dat de pc echt stuk was. De voorzitter ging dan even zijn eigen laptop halen maar ook daarop kreeg hij de beamer niet aangesloten. Dus zijn we maar wat dichter bij elkaar geschoven en hebben we naar de foto’s gekeken op zijn pc.

Toen op het scherm van Roger verscheen dat hij zijn pc moest afzetten en weer aanzetten, wilde ik dat laatste meteen doen, maar hij vond het beter daar tot thuis mee te wachten. Dat maakte dat ik de rest van de vergadering mij afwisselend zorgen maakte over zijn laptop en geamuseerd keek naar al die druk en belangrijk doende mannen (Martine en ik waren de enige aanwezige vrouwen). Ze kunnen er blijkbaar evenveel van als vrouwen! Ik dacht terug aan de keren dat ik als kind volwassenen nabootste en in mijn spel probeerde te doen alsof ik mezelf heel belangrijk vond.  Zouden de meeste volwassenen zichzelf echt belangrijk vinden (ikzelf alvast niet!) of is het ook een soort spel dat ze opvoeren?

Rond 22:30 uur reden we terug naar huis, nadat ik Martine had geholpen met de afwas (de mannen dachten weer zelfs niet aan een handje toesteken: die waren immers met “veel belangrijkere” zaken bezig). Roger reed heel traag: nu waren de dorpswegen echt ondergesneeuwd. We kwamen zonder brokken aan, Roger installeerde zijn laptop, startte het toestel, ik hield mijn adem in… maar het lukte!