Hoewel... eerst vond ik dat helemaal niet!
Twee mannen leverden rond de middag onze bestelde koelkast... maar zodra ze onze oude Amerikaanse koelkast zagen, zeiden ze dat ze die niet mochten meenemen wegens te zwaar.
Dat bleek te kloppen, lazen we later in heel kleine lettertjes en een beetje verborgen op de website van de leverancier. We besloten de bestelling te annuleren.
Wat nu? Roger zei nog: 'Vroeger hoorden we hier geregeld een oud ijzerhandelaar rondrijden, maar natuurlijk hebben we hem net nu al in weken niet gehoord'.
En, je gelooft het niet, net op dat moment weerklonk het ons zo bekende "oud ijzer, oude kachels, oude fornuizen, oude koelkasten, enzovoort" op straat.
Roger sprak de schroothandelaar aan die beloofde morgenochtend de koelkast te komen ophalen (in zijn eentje was dat uiteraard onmogelijk gezien het gewicht van het toestel).
Daarna twijfelde Roger of hij de pas gemaakte annulering niet zou herroepen. Tot ik hem voorstelde naar dezelfde winkel te rijden als waar we destijds onze Amerikaanse koelkast kochten.
Dat hadden we in eerste instantie niet gedaan omdat we bang waren dagen of zelfs weken te moeten wachten op een levering en we zochten naar een koelkast die liefst de volgende dag al kon geleverd worden. Maar, vermits we nu toch al enkele dagen verder zijn en we toch al zoveel hebben moeten wegsmijten, speelt dat argument niet meer.
Roger ging akkoord.
We vertelden er ons verhaal (afijn, niet helemaal: we hebben niet gezegd dat we eerst elders een koelkast hadden besteld) en kwamen na nog geen half uur buiten met een leveringsbon voor een koelkast die bijna 200 euro goedkoper is dan die andere. Ze (hij? Ik heb het nog steeds over een koelkast) wordt overmorgen geleverd.
En, als de schroothandelaar zijn belofte niet nakomt, nemen de leveranciers onze oude koelkast mee, werd ons beloofd.
Het probleem leek dus opgelost... maar voorlopig zitten we wel zonder koelkast.
Daarom kochten we deze avond, vlak voor het avondeten, haring, eieren en brood in Heers. Als avondmaal serveerde ik gebakken haring en ui. En brood, maar daar heb ik maar een halve snee van gegeten (en dat heb ik gevoeld).
We hadden immers ook brood gekocht omdat Roger in zijn laatste speltbrood een beetje rogge had gedaan. Ik had het niet geproefd maar mijn darmen, die niet tegen rogge kunnen, hadden het wel gevoeld. Vandaar dat ik het vermoedde. Roger gaf het toe en suste me: 'Dan kopen we gewoon volkoren brood voor jou'.
Vlak voor we deze avond begonnen te eten, las Roger de lijst ingrediënten (die op de verpakking was gedrukt, wat jammer genoeg zelden het geval is, maar die ik niet had gelezen in de winkel) van het gekochte brood. Er zat ook rogge in!
En, wat erger is (want die rogge is op zich niet verkeerd, alleen kan ik er niet goed tegen): bij de ingrediënten staat ook zonnebloemolie (verkeerde verhouding omega 3 en omega 6-vetzuren)!
Ik denk dat ik morgen veel eieren, noten en fruit zal eten overdag! Vlak voor het avondmaal zullen we dan nog eens kijken wat de winkel in Heers ons te bieden heeft.
woensdag 31 juli 2019
dinsdag 30 juli 2019
Wandeling in Brustem en daarna afscheid van een trouw toestel
Vandaag een wandeling in Brustem nadat Roger nog in de tuin en de wei had gewerkt.
Het is een aangenaam dorp (en het was aangenaam weer), met een leuke speeltuin die uitgeeft op een mooie groene vlakte (niet echt een park) van waar je dan weer een aangename wandeling kunt maken rondom het dorp. Alleen jammer dat je niet meer vlakbij de burchttoren geraakt... en dat
in de villawijk, waar we langskwamen, zoveel lelijke huizen staan.
Daarna was het tijd om voor het avondeten te zorgen. Alles wat ik gisteren had klaargemaakt, heb ik weggesmeten, samen met nog enkele diepvriesgroenten, vis, vlees en (wat vond ik dàt jammer!) sint-jacobsvruchten. De vuilniszak waar ik alles in smeet, stonk gewoon na een poosje.
Voor ons avondmaal maakte ik dan maar kikkererwten klaar (eigenlijk wilde ik dat al lang proberen). Eerlijk gezegd, ik heb het recept een beetje gekopieerd van Wiemla die ze klaarmaakt met ui, look en tomatenpuree. Ik voegde daar spekblokjes aan toe die ik eerst liet garen in olijffolie... en het resultaat was heel lekker!
Deze avond geen lectuur op papier als toetje: we hebben onze oude koelkast zo schoon gemaakt als ze (is koelkast eigenlijk mannelijk of vrouwelijk?) waarschijnlijk nog nooit is geweest in die twintig jaar dat ze ons trouwe diensten heeft geleverd!
Ik moest denken, terwijl we aan die vervelende karwei bezig waren, aan het klaarmaken van een lijk.
In feite wordt ze (hij? ik bedoel de koelkast) morgen opgehaald om bij het schroot gesmeten te worden (veronderstel ik toch) en toch maken we haar (hem?) zo mooi als maar zijn kan.
De nieuwe zal kleiner zijn, maar daar kan ik mee leven (meestal zijn we toch nog maar met z'n tweeën). Maar... hopelijk zullen etenswaren daarin even lang bewaren.
Want degene die we morgen laten wegvoeren was héél goed! Alleen verbruikte ze nogal veel.
Het is een aangenaam dorp (en het was aangenaam weer), met een leuke speeltuin die uitgeeft op een mooie groene vlakte (niet echt een park) van waar je dan weer een aangename wandeling kunt maken rondom het dorp. Alleen jammer dat je niet meer vlakbij de burchttoren geraakt... en dat
in de villawijk, waar we langskwamen, zoveel lelijke huizen staan.
Daarna was het tijd om voor het avondeten te zorgen. Alles wat ik gisteren had klaargemaakt, heb ik weggesmeten, samen met nog enkele diepvriesgroenten, vis, vlees en (wat vond ik dàt jammer!) sint-jacobsvruchten. De vuilniszak waar ik alles in smeet, stonk gewoon na een poosje.
Voor ons avondmaal maakte ik dan maar kikkererwten klaar (eigenlijk wilde ik dat al lang proberen). Eerlijk gezegd, ik heb het recept een beetje gekopieerd van Wiemla die ze klaarmaakt met ui, look en tomatenpuree. Ik voegde daar spekblokjes aan toe die ik eerst liet garen in olijffolie... en het resultaat was heel lekker!
Deze avond geen lectuur op papier als toetje: we hebben onze oude koelkast zo schoon gemaakt als ze (is koelkast eigenlijk mannelijk of vrouwelijk?) waarschijnlijk nog nooit is geweest in die twintig jaar dat ze ons trouwe diensten heeft geleverd!
Ik moest denken, terwijl we aan die vervelende karwei bezig waren, aan het klaarmaken van een lijk.
In feite wordt ze (hij? ik bedoel de koelkast) morgen opgehaald om bij het schroot gesmeten te worden (veronderstel ik toch) en toch maken we haar (hem?) zo mooi als maar zijn kan.
 |
| Vaarwel oude koelkast! (eigen foto's) |
Want degene die we morgen laten wegvoeren was héél goed! Alleen verbruikte ze nogal veel.
maandag 29 juli 2019
Boeiende dag
Het begon met een mail van Hendrik, met als bijlage een video over de voedselpiramide en hoe die gemanipuleerd werd. Eigenlijk hoorde ik daar wat ik al lang vermoedde na lectuur van het boek van dokter Verburgh en andere publicaties én mails van mijn (volgens Roger) "goeroe".
Als je echt nog gelooft in die officiële voedselpiramide raad ik je aan ook even te kijken. Het is wel in het Engels maar, als zoals voor mij (wat weinig waarschijnlijk is) gesproken Engels voor jou ook een probleem is, de ondertiteling helpt!
Terwijl ik naar die video keek, keek Roger op Google uit naar een koelkast. Hij heeft lang getwijfeld maar uiteindelijk hebben we er een besteld die woensdag zal geleverd worden. Veel geld uitgegeven dus... en eigenlijk vind ik het ergste (want de huidige koelkast is toch al 20 jaar oud) het eten dat we misschien zullen moeten wegsmijten.
Nu, deze avond heb ik zoveel mogelijk van wat er in overbleef klaargemaakt en wat we niet hebben opgegeten heb ik in de nu nog heel koele (hetzelfde mag niet gezegd worden van de koelkast) diepvriezer gelegd.
Als dat allemaal morgen nog in orde blijkt, eten we dat dan. En anders maak ik morgen eindelijk mijn al lang geplande kikkererwten met spekblokjes klaar.
O ja, iemand vroeg me waarom we voorlopig niet ons reiskoelkastje gebruiken. Wel... omdat we dat hebben uitgeleend aan Hendrik en Debby!
Daarna was het tijd voor een wandeling. We vertrokken aan de kapel van Helshoven richting galg en zwevende kapel, en maakten een lus van iets minder dan een uur via velden en fruitplantages terug naar de kapel. Het was prachtig zomerweer, we ontmoetten niet te veel mensen, en merkten onderweg op dat er nog heel veel kersen aan de bomen hingen. 'Die worden volgens mij niet meer geplukt', zei Roger toen ik hem diefstal verweet nadat hij er zelf enkele in zijn mond had gestoken... en net toen ik hem begon te geloven (omdat we zo opvallend veel kersen tegenkwamen onderweg) en er zelf enkele plukte, zagen we plukkers bezig. En voelde ik me schuldig. Maar ach, ik heb er misschien 5 gegeten (en ze waren succulent!).
We gingen daarna gezellig en "om onszelf te troosten omdat we weer zoveel geld hadden uitgegeven" een biertje drinken in de tuin van Stephane Malais in Heks.
En dan heb ik, zoals al vermeld, uitgebreid gekookt. Hopelijk kunnen we daar dus morgen nog van eten.
Nadat ik nog een dag uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt, viel ik op deze interessante video (weliswaar weer in het Frans) over geconditioneerde mensen vergeleken met goudvissen in een bokaal.
Eigenlijk wilde ik vandaag oorspronkelijk verder boeken opruimen maar daar is niets van gekomen, want na nog een uurtje lectuur voor mij, keken Roger en ik nog naar een film uit de Narnia-serie. Veel minder geweld en veel meer magie deze keer: ik heb volop genoten!
Nu begrijp ik waarom het boek "Shantaram" me meer "goesting" (sorry, Nederlanders, maar ik vind dat een mooier woord dan "zin") gaf om Indië te bezoeken dan reisrelazen: het is geschreven door iemand die daar jarenlang verbleef en dus zaken meemaakte die een toerist nooit zal meemaken.
Ik zou eigenlijk nog enkele mails van vriendinnen moeten beantwoorden (met mijn zus Bie heb ik vandaag wel al een paar keer over en weer gemaild en ik heb ook gebeld met Nany die nog steeds veel pijn heeft aan haar heup -verontrustend vind ik dat) maar ik denk dat ik hen snel zal schrijven dat ik dat pas morgen doe.
O ja, tussendoor heb ik nog ongeveer 20 bladzijden gedichten nagelezen op fouten. Een bestand dat Edith Oeyen (bestuurster van de KVLS) me had gestuurd, duidelijk bedoeld voor een of andere publicatie, maar ze gaf geen details.
Als je echt nog gelooft in die officiële voedselpiramide raad ik je aan ook even te kijken. Het is wel in het Engels maar, als zoals voor mij (wat weinig waarschijnlijk is) gesproken Engels voor jou ook een probleem is, de ondertiteling helpt!
Terwijl ik naar die video keek, keek Roger op Google uit naar een koelkast. Hij heeft lang getwijfeld maar uiteindelijk hebben we er een besteld die woensdag zal geleverd worden. Veel geld uitgegeven dus... en eigenlijk vind ik het ergste (want de huidige koelkast is toch al 20 jaar oud) het eten dat we misschien zullen moeten wegsmijten.
Nu, deze avond heb ik zoveel mogelijk van wat er in overbleef klaargemaakt en wat we niet hebben opgegeten heb ik in de nu nog heel koele (hetzelfde mag niet gezegd worden van de koelkast) diepvriezer gelegd.
Als dat allemaal morgen nog in orde blijkt, eten we dat dan. En anders maak ik morgen eindelijk mijn al lang geplande kikkererwten met spekblokjes klaar.
O ja, iemand vroeg me waarom we voorlopig niet ons reiskoelkastje gebruiken. Wel... omdat we dat hebben uitgeleend aan Hendrik en Debby!
Daarna was het tijd voor een wandeling. We vertrokken aan de kapel van Helshoven richting galg en zwevende kapel, en maakten een lus van iets minder dan een uur via velden en fruitplantages terug naar de kapel. Het was prachtig zomerweer, we ontmoetten niet te veel mensen, en merkten onderweg op dat er nog heel veel kersen aan de bomen hingen. 'Die worden volgens mij niet meer geplukt', zei Roger toen ik hem diefstal verweet nadat hij er zelf enkele in zijn mond had gestoken... en net toen ik hem begon te geloven (omdat we zo opvallend veel kersen tegenkwamen onderweg) en er zelf enkele plukte, zagen we plukkers bezig. En voelde ik me schuldig. Maar ach, ik heb er misschien 5 gegeten (en ze waren succulent!).
We gingen daarna gezellig en "om onszelf te troosten omdat we weer zoveel geld hadden uitgegeven" een biertje drinken in de tuin van Stephane Malais in Heks.
En dan heb ik, zoals al vermeld, uitgebreid gekookt. Hopelijk kunnen we daar dus morgen nog van eten.
Nadat ik nog een dag uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt, viel ik op deze interessante video (weliswaar weer in het Frans) over geconditioneerde mensen vergeleken met goudvissen in een bokaal.
Eigenlijk wilde ik vandaag oorspronkelijk verder boeken opruimen maar daar is niets van gekomen, want na nog een uurtje lectuur voor mij, keken Roger en ik nog naar een film uit de Narnia-serie. Veel minder geweld en veel meer magie deze keer: ik heb volop genoten!
Nu begrijp ik waarom het boek "Shantaram" me meer "goesting" (sorry, Nederlanders, maar ik vind dat een mooier woord dan "zin") gaf om Indië te bezoeken dan reisrelazen: het is geschreven door iemand die daar jarenlang verbleef en dus zaken meemaakte die een toerist nooit zal meemaken.
Ik zou eigenlijk nog enkele mails van vriendinnen moeten beantwoorden (met mijn zus Bie heb ik vandaag wel al een paar keer over en weer gemaild en ik heb ook gebeld met Nany die nog steeds veel pijn heeft aan haar heup -verontrustend vind ik dat) maar ik denk dat ik hen snel zal schrijven dat ik dat pas morgen doe.
O ja, tussendoor heb ik nog ongeveer 20 bladzijden gedichten nagelezen op fouten. Een bestand dat Edith Oeyen (bestuurster van de KVLS) me had gestuurd, duidelijk bedoeld voor een of andere publicatie, maar ze gaf geen details.
zondag 28 juli 2019
Spiritualiteit
Nee, het lijkt niet in orde, ons probleem met de koelkast! Dan is het maar zo en ik zal nog maar minder vaak naar de kapper gaan... (Grapje uiteraard, want ik ga bijna nooit!)
Terwijl we nog opbleven tot het opnieuw in gang zetten van het toestel, keek ik onder andere nog naar dit.
Ik heb het vroeger nog gehad over die Stephane Alix en zijn "test" maar ik weet niet meer welke titel ik aan die post gaf.
Toen ik dit interview met een aantal mediums bekeek, viel me op dat het erop neerkomt dat het rationele, cartesiaanse en het materialisme enkel aan deze kant van het leven zouden belangrijk zijn.
Eigenlijk zoals ikzelf altijd al dacht en schreef, ik denk in "In de schaduw van de moerbeiboom" (eigen schrijfsel dat waarschijnlijk nergens meer te vinden is wegens failliet van de uitgever). Ik dacht en denk dat we hier beneden die "logica" nodig hebben om te overleven... maar dat het helemaal anders is aan de "overkant".
Zus Bie en vriendin-tante Françoise, ik raad jullie aan, als jullie deze post lezen, even te klikken op de tweede link hierboven (dit dus). Het zal jullie goed doen en wat je krijgt te zien duurt niet heel lang!
Terwijl we nog opbleven tot het opnieuw in gang zetten van het toestel, keek ik onder andere nog naar dit.
Ik heb het vroeger nog gehad over die Stephane Alix en zijn "test" maar ik weet niet meer welke titel ik aan die post gaf.
Toen ik dit interview met een aantal mediums bekeek, viel me op dat het erop neerkomt dat het rationele, cartesiaanse en het materialisme enkel aan deze kant van het leven zouden belangrijk zijn.
Eigenlijk zoals ikzelf altijd al dacht en schreef, ik denk in "In de schaduw van de moerbeiboom" (eigen schrijfsel dat waarschijnlijk nergens meer te vinden is wegens failliet van de uitgever). Ik dacht en denk dat we hier beneden die "logica" nodig hebben om te overleven... maar dat het helemaal anders is aan de "overkant".
Zus Bie en vriendin-tante Françoise, ik raad jullie aan, als jullie deze post lezen, even te klikken op de tweede link hierboven (dit dus). Het zal jullie goed doen en wat je krijgt te zien duurt niet heel lang!
Loos alarm (of niet?)
Om 7:15 uur werd ik wakker: Roger lag niet naast mij. Kort daarop kwam hij er aan en zei: 'Onze koelkast is kapot'.
Roger was om 6 uur naar toilet gegaan en in de badkamer was geen licht: de aardlekschakelaar had de stroomtoevoer afgesloten. Roger heeft gezocht en gevonden dat de boosdoener onze koelkast was.
Ik maakte me uiteraard zorgen, hoewel die koelkast 20 jaar oud is en we die dus sowieso binnenkort zullen moeten vervangen. Maar... we hebben nog zoveel andere kosten voor de boeg: de stallen laten afbreken, die bomen laten vellen, eventueel een zitmaaier kopen...
En daarbij: onze diepvriezer steekt net goed vol: alles moeten wegsmijten?
Toch raadde ik Roger aan nog even te slapen. Voorlopig konden we er toch niets aan doen en de winkels zijn sowieso dicht op zondag.
Na onze brunch begon Roger te surfen naar prijzen van koelkasten. Duur... en meestal niet op één dag geleverd... behalve op één plek in Antwerpen. We besloten meteen een nieuw toestel te bestellen zodat het morgen zou geleverd worden. Mits de koelkast niet te vaak te openen, zou misschien niet alles in de diepvriezer ontdooid zijn.
Maar eerst besloot Roger de huidige koelkast gewoon even opnieuw aan te zetten... en dat hielp: het toestel werkte weer.
Na een poosje maakten we een wandeling in Borgloon (tussen twee regenbuien door) en toen we thuiskwamen, werkte de koelkast nog steeds.
Terwijl we deze avond naar nog een film keken echter, viel ineens de elektriciteit weer uit. Weer de aardlekschakelaar en weer de koelkast.
Het zag er dus naar uit dat we toch een nieuw toestel moesten bestellen... maar we herinnerden ons dat jaren geleden de koelkast het ook geregeld begaf. Toen lag het aan de ventilatie. Dus besloot Roger (deze avond na 23 uur) de koelkast van de muur weg te trekken en de ventilatie te stofzuigen.
Nu het geheel een paar uur volledig laten afkoelen... en dan zien wat het geeft als we de stekker weer insteken. We gaan dus nog niet meteen slapen!
Roger was om 6 uur naar toilet gegaan en in de badkamer was geen licht: de aardlekschakelaar had de stroomtoevoer afgesloten. Roger heeft gezocht en gevonden dat de boosdoener onze koelkast was.
Ik maakte me uiteraard zorgen, hoewel die koelkast 20 jaar oud is en we die dus sowieso binnenkort zullen moeten vervangen. Maar... we hebben nog zoveel andere kosten voor de boeg: de stallen laten afbreken, die bomen laten vellen, eventueel een zitmaaier kopen...
En daarbij: onze diepvriezer steekt net goed vol: alles moeten wegsmijten?
Toch raadde ik Roger aan nog even te slapen. Voorlopig konden we er toch niets aan doen en de winkels zijn sowieso dicht op zondag.
Na onze brunch begon Roger te surfen naar prijzen van koelkasten. Duur... en meestal niet op één dag geleverd... behalve op één plek in Antwerpen. We besloten meteen een nieuw toestel te bestellen zodat het morgen zou geleverd worden. Mits de koelkast niet te vaak te openen, zou misschien niet alles in de diepvriezer ontdooid zijn.
Maar eerst besloot Roger de huidige koelkast gewoon even opnieuw aan te zetten... en dat hielp: het toestel werkte weer.
Na een poosje maakten we een wandeling in Borgloon (tussen twee regenbuien door) en toen we thuiskwamen, werkte de koelkast nog steeds.
Terwijl we deze avond naar nog een film keken echter, viel ineens de elektriciteit weer uit. Weer de aardlekschakelaar en weer de koelkast.
Het zag er dus naar uit dat we toch een nieuw toestel moesten bestellen... maar we herinnerden ons dat jaren geleden de koelkast het ook geregeld begaf. Toen lag het aan de ventilatie. Dus besloot Roger (deze avond na 23 uur) de koelkast van de muur weg te trekken en de ventilatie te stofzuigen.
Nu het geheel een paar uur volledig laten afkoelen... en dan zien wat het geeft als we de stekker weer insteken. We gaan dus nog niet meteen slapen!
zaterdag 27 juli 2019
Wachten op de regen na de hittegolf
Het regende toen we opstonden. De ramen gingen open en we luisterden naar de radio terwijl we een eitje aten. Er werd gewaarschuwd voor hevige regenbuien, onweders, felle wind en wateroverlast.
Dan hield de regen op.
'Zouden we geen wandeling maken?' vroeg ik na wat opruimwerk.
'Mijn buienradar voorspelt weer regen om 13 uur,' antwoordde Roger, 'en vermits die kan gepaard gaan met onweer, liever niet van huis gaan'.
Ik keek op mijn mobieltje en inderdaad, er werd regen aangekondigd rond 13 uur.
Dan maar een beetje gelezen.
Eerst wilde ik de wasmachine in gang zetten maar als het regent, kan ik de was niet buiten te drogen hangen, dus maar niet.
Het werd 13 uur, 14 uur. Nog steeds geen regen. Ik keek op mijn mobieltje: de voorspellingen waren al aangepast. Nu zou het pas rond 16 uur beginnen te regenen.
'Zouden we dan toch maar geen wandeling maken,' stelde ik nogmaals voor, 'de regen moeten we immers pas rond 16 uur verwachten'.
Roger ging akkoord maar wilde eerst een hoofdstuk uitlezen van een boek. Ik kreeg een berichtje van Wiemla waar ik snel op antwoordde, er was nog een telefoon tussen Roger en zijn zus... en het werd 16 uur. Maar het regende nog steeds niet.
'Ach, binnen een paar minuten zal het wel beginnen te regenen', zei Roger terwijl we, in de plaats van een wandeling, genoten van een halve meloen in de keuken, met de deur naar het terras groot open.
Daarna las ik verder... het werd 16:30 uur en het regende nog steeds niet. Ik raadpleegde mijn buienalarm en... die kondigde nu pas regen aan om 17 uur.
Stipt om 17 uur ging ik terug naar de keuken om voor het avondeten te zorgen... en inderdaad, het begon pijpenstelen te regenen! Het is de hele avond met tussenpozen blijven regenen... en dat deed deugd: je voelde de temperatuur binnenshuis zo dalen.
Terwijl ik (eindelijk nog eens!) aan het koken was, kreeg ik weer een chatbericht van Wiemla (moeder van Debby) aan: bij hen regende het al uren!
Eigenlijk hou ik van zulke dagen: veel tijd voor jezelf, om te lezen, te schrijven, te mijmeren enzovoort.
Want, nee, ik heb, buiten het hoogstnodige opruimen en koken, niets gedaan in het huishouden.
Ik ben immers niet iemand die schoonmaakt omdat het "zo hoort". Schoonmaken doe ik alleen als het nodig is (en dan volg ik wél zo strikt mogelijk een zelf bepaald schema).
En, eigenaardig genoeg: ons huis is echt niet vuil genoeg om aan de schoonmaak te beginnen, hoewel we de voorbije, hete dagen praktisch niets deden in dat huishouden!
Hoe komt dat, vroeg ik me vandaag af. Zou het kunnen liggen aan het feit dat we weinig "deden" en bijna niet buitenkwamen?
Dan hield de regen op.
'Zouden we geen wandeling maken?' vroeg ik na wat opruimwerk.
'Mijn buienradar voorspelt weer regen om 13 uur,' antwoordde Roger, 'en vermits die kan gepaard gaan met onweer, liever niet van huis gaan'.
Ik keek op mijn mobieltje en inderdaad, er werd regen aangekondigd rond 13 uur.
Dan maar een beetje gelezen.
Eerst wilde ik de wasmachine in gang zetten maar als het regent, kan ik de was niet buiten te drogen hangen, dus maar niet.
Het werd 13 uur, 14 uur. Nog steeds geen regen. Ik keek op mijn mobieltje: de voorspellingen waren al aangepast. Nu zou het pas rond 16 uur beginnen te regenen.
'Zouden we dan toch maar geen wandeling maken,' stelde ik nogmaals voor, 'de regen moeten we immers pas rond 16 uur verwachten'.
Roger ging akkoord maar wilde eerst een hoofdstuk uitlezen van een boek. Ik kreeg een berichtje van Wiemla waar ik snel op antwoordde, er was nog een telefoon tussen Roger en zijn zus... en het werd 16 uur. Maar het regende nog steeds niet.
'Ach, binnen een paar minuten zal het wel beginnen te regenen', zei Roger terwijl we, in de plaats van een wandeling, genoten van een halve meloen in de keuken, met de deur naar het terras groot open.
Daarna las ik verder... het werd 16:30 uur en het regende nog steeds niet. Ik raadpleegde mijn buienalarm en... die kondigde nu pas regen aan om 17 uur.
Stipt om 17 uur ging ik terug naar de keuken om voor het avondeten te zorgen... en inderdaad, het begon pijpenstelen te regenen! Het is de hele avond met tussenpozen blijven regenen... en dat deed deugd: je voelde de temperatuur binnenshuis zo dalen.
Terwijl ik (eindelijk nog eens!) aan het koken was, kreeg ik weer een chatbericht van Wiemla (moeder van Debby) aan: bij hen regende het al uren!
Eigenlijk hou ik van zulke dagen: veel tijd voor jezelf, om te lezen, te schrijven, te mijmeren enzovoort.
Want, nee, ik heb, buiten het hoogstnodige opruimen en koken, niets gedaan in het huishouden.
Ik ben immers niet iemand die schoonmaakt omdat het "zo hoort". Schoonmaken doe ik alleen als het nodig is (en dan volg ik wél zo strikt mogelijk een zelf bepaald schema).
En, eigenaardig genoeg: ons huis is echt niet vuil genoeg om aan de schoonmaak te beginnen, hoewel we de voorbije, hete dagen praktisch niets deden in dat huishouden!
Hoe komt dat, vroeg ik me vandaag af. Zou het kunnen liggen aan het feit dat we weinig "deden" en bijna niet buitenkwamen?
vrijdag 26 juli 2019
Lectuur, film en hitte
Het was iets koeler buiten vandaag (we haalden de 37°C) maar eigenaardig genoeg nog warmer in huis: net geen 30°C.
Veel te warm voor mij. Het werd dus weer een rustige dag, met, buiten de aankoop van bier en speltmeel, enkel lectuur en film. Wel een typische jongensfilm, vind ik: zo gewelddadig! Waarom zijn mannen en jongens zo gefascineerd door geweld? Opvoeding?
We hebben ontdekt dat we het boek ook hebben. Eigenlijk zou ik het eens moeten lezen om het te vergelijken met de films!
Ook even gebeld met Nany: bij haar is het nog altijd 30°C binnenshuis... en Zeger mailde me dat hij 34°C had in zijn flat. Vreselijk! Ik moest terugdenken aan de hete zomer van 1976, toen we weken lang zulke temperaturen moesten trotseren op ons Antwerps flatje onder de pannen, Roger en ik. Toen kon ik er echter nog vrij goed tegen!
Voor deze avond was er onweer en regen aangekondigd. Helaas, wij hebben amper enkele druppels gekregen en alleen in de verte hoorden we de donder rommelen. Voor een keer dat ik bijna even fel als soms in Matadi snakte naar die regen!
Veel te warm voor mij. Het werd dus weer een rustige dag, met, buiten de aankoop van bier en speltmeel, enkel lectuur en film. Wel een typische jongensfilm, vind ik: zo gewelddadig! Waarom zijn mannen en jongens zo gefascineerd door geweld? Opvoeding?
We hebben ontdekt dat we het boek ook hebben. Eigenlijk zou ik het eens moeten lezen om het te vergelijken met de films!
Ook even gebeld met Nany: bij haar is het nog altijd 30°C binnenshuis... en Zeger mailde me dat hij 34°C had in zijn flat. Vreselijk! Ik moest terugdenken aan de hete zomer van 1976, toen we weken lang zulke temperaturen moesten trotseren op ons Antwerps flatje onder de pannen, Roger en ik. Toen kon ik er echter nog vrij goed tegen!
Voor deze avond was er onweer en regen aangekondigd. Helaas, wij hebben amper enkele druppels gekregen en alleen in de verte hoorden we de donder rommelen. Voor een keer dat ik bijna even fel als soms in Matadi snakte naar die regen!
donderdag 25 juli 2019
Nog naar een (halve) film gekeken en dagboeken overgetypt
Deze avond laat keken Roger en ik nog naar een deel van de tweede film van de serie "The Chronicles of Narnia". We kregen eigenaardig genoeg alleen Engelse ondertitels (maar gelukkig dat we die kregen, want gesproken Engels begrijp ik heel slecht).
We keken maar naar een deel ervan (en ik had enige moeite om Roger te overtuigen de film, zoals afgesproken, te pauzeren na een uurtje) omdat ik onder andere nog een uur wilde besteden aan vroegere dagboeken overtypen en Roger, nu het binnen iets koeler is - 28°C maar blijkbaar maakt dat een groot verschil voor de gevoelstemperatuur, één graad meer of minder - de resterende tijd deze avond ook wilde besteden aan zaken waar hij overdag geen energie wilde aan verspillen (onder andere voor een nieuw speltbrood zorgen).
En ik besteedde dus iets meer dan een uur aan het overtypen van mijn vroegere dagboeken. Maar... ineens stelde ik me een serieuze vraag.
Toen we met Nany, dochterlief, Zeger en de kleinkinderen in het Antwerpse samenkwamen, vertelde ik tegen Zeger dat het soms zo moeilijk is iets terug te vinden in mijn dagboeken. Hij antwoordde: 'Je hebt toch een zoekfunctie?'
En ik: 'Ja, maar soms weet ik niet in welk jaar precies ik iets moet zoeken'.
Waarop hij: 'Hoe? Heb je voor elk jaar een apart bestand gemaakt?' (je zei iets in die aard, hé, Zeger: jouw precieze woorden herinner ik me niet).
Inderdaad, ik heb in een map "Dagboeken en droomboeken", een submap "Journal" (omdat mijn dagboeken voor het grootste deel in het Frans zijn bijgehouden) en daarin een bestand per jaar.
Nu vraag ik me af of Zeger geen gelijk heeft: of ik van al die dagboeken niet één bestand moet maken. Maar... hoewel de eerste jaren (1962 en 1963) telkens maar een tientallen bladzijden beslaan, bevatten de latere bestanden al gauw enkele honderden bladzijden per jaar.
Wordt dat éne bestand dan niet té groot? Ik bedoel, "kindjes": ikzelf heb zelden zin om een boek of een bestand van duizenden bladzijden te lezen, en eigenlijk is de bedoeling van het overtypen van die dagboeken onder andere dat jullie ze later gemakkelijk kunnen raadplegen (en liefst ook lezen).
Dus... er één enkel bestand van maken of niet?
We keken maar naar een deel ervan (en ik had enige moeite om Roger te overtuigen de film, zoals afgesproken, te pauzeren na een uurtje) omdat ik onder andere nog een uur wilde besteden aan vroegere dagboeken overtypen en Roger, nu het binnen iets koeler is - 28°C maar blijkbaar maakt dat een groot verschil voor de gevoelstemperatuur, één graad meer of minder - de resterende tijd deze avond ook wilde besteden aan zaken waar hij overdag geen energie wilde aan verspillen (onder andere voor een nieuw speltbrood zorgen).
En ik besteedde dus iets meer dan een uur aan het overtypen van mijn vroegere dagboeken. Maar... ineens stelde ik me een serieuze vraag.
Toen we met Nany, dochterlief, Zeger en de kleinkinderen in het Antwerpse samenkwamen, vertelde ik tegen Zeger dat het soms zo moeilijk is iets terug te vinden in mijn dagboeken. Hij antwoordde: 'Je hebt toch een zoekfunctie?'
En ik: 'Ja, maar soms weet ik niet in welk jaar precies ik iets moet zoeken'.
Waarop hij: 'Hoe? Heb je voor elk jaar een apart bestand gemaakt?' (je zei iets in die aard, hé, Zeger: jouw precieze woorden herinner ik me niet).
Inderdaad, ik heb in een map "Dagboeken en droomboeken", een submap "Journal" (omdat mijn dagboeken voor het grootste deel in het Frans zijn bijgehouden) en daarin een bestand per jaar.
Nu vraag ik me af of Zeger geen gelijk heeft: of ik van al die dagboeken niet één bestand moet maken. Maar... hoewel de eerste jaren (1962 en 1963) telkens maar een tientallen bladzijden beslaan, bevatten de latere bestanden al gauw enkele honderden bladzijden per jaar.
Wordt dat éne bestand dan niet té groot? Ik bedoel, "kindjes": ikzelf heb zelden zin om een boek of een bestand van duizenden bladzijden te lezen, en eigenlijk is de bedoeling van het overtypen van die dagboeken onder andere dat jullie ze later gemakkelijk kunnen raadplegen (en liefst ook lezen).
Dus... er één enkel bestand van maken of niet?
Bombay
We haalden net niet de voorspelde 40°C vandaag: de buitenthermometer klom tot maximum 39°C (in de schaduw uiteraard en meer bepaald in het poortgebouw) en binnenshuis steeg de temperatuur tot 29°C.
Roger en ik deden niets dan lezen, luisteren en kijken. Ik keek en luisterde onder andere naar iets over "influencers". Als ik jonger was, het zou me echt interesseren, denk ik. Hoewel... je moet echt een vlotte prater zijn daarvoor en dat ben ik niet.
Deze avond wilde ik kikkererwten met spekblokjes klaarmaken maar toen ik me aan het werk zette, droop ik meteen zo van het zweet dat ik besloot gazpacho te serveren en, voor wie daarna nog honger had, een blikje sardienen of makreel te openen.
Ik had pas een halve liter van die koude soep gedronken toen mijn moeder Nany belde. Het was 31°C in haar flat... en ze vond dat ze niet moest klagen, dat het te doen was. Ikzelf heb te doen met al wie in deze hitte verplicht is te werken in de buitenlucht of in een restaurantkeuken bijvoorbeeld.
Na het avondmaal haastte ik me naar de relax om verder te lezen in "Shantaram".
Ik lees bewust vrij traag om te kunnen genieten van de prachtige stijl... en merkte ook iets eigenaardigs op. Het hoofdpersonage verblijft op dit moment in Bombay. Een van de reizen waarover de dochter en schoonzoon van onze vrienden ons vertelden, ging naar Indië en onder andere Bombay. Ze waren er helemaal niet enthousiast over en gaven me helemaal geen zin om hun voorbeeld te volgen. Wel, terwijl ik verder lees in dat boek, betrap ik mezelf erop dat ik wel zin krijg om naar Bombay te reizen.
Ach, dat zal waarschijnlijk nooit gebeuren en is eigenlijk ook niet nodig. Ik kan beter verder genieten van het schrijftalent van Gregory David Roberts die de stad én de sfeer op zulke meesterlijke wijze beschrijft dat het wel lijkt of ik er zelf rondloop.
Roger en ik deden niets dan lezen, luisteren en kijken. Ik keek en luisterde onder andere naar iets over "influencers". Als ik jonger was, het zou me echt interesseren, denk ik. Hoewel... je moet echt een vlotte prater zijn daarvoor en dat ben ik niet.
Deze avond wilde ik kikkererwten met spekblokjes klaarmaken maar toen ik me aan het werk zette, droop ik meteen zo van het zweet dat ik besloot gazpacho te serveren en, voor wie daarna nog honger had, een blikje sardienen of makreel te openen.
Ik had pas een halve liter van die koude soep gedronken toen mijn moeder Nany belde. Het was 31°C in haar flat... en ze vond dat ze niet moest klagen, dat het te doen was. Ikzelf heb te doen met al wie in deze hitte verplicht is te werken in de buitenlucht of in een restaurantkeuken bijvoorbeeld.
Na het avondmaal haastte ik me naar de relax om verder te lezen in "Shantaram".
Ik lees bewust vrij traag om te kunnen genieten van de prachtige stijl... en merkte ook iets eigenaardigs op. Het hoofdpersonage verblijft op dit moment in Bombay. Een van de reizen waarover de dochter en schoonzoon van onze vrienden ons vertelden, ging naar Indië en onder andere Bombay. Ze waren er helemaal niet enthousiast over en gaven me helemaal geen zin om hun voorbeeld te volgen. Wel, terwijl ik verder lees in dat boek, betrap ik mezelf erop dat ik wel zin krijg om naar Bombay te reizen.
Ach, dat zal waarschijnlijk nooit gebeuren en is eigenlijk ook niet nodig. Ik kan beter verder genieten van het schrijftalent van Gregory David Roberts die de stad én de sfeer op zulke meesterlijke wijze beschrijft dat het wel lijkt of ik er zelf rondloop.
woensdag 24 juli 2019
Lectuur en ontspanning
We haalden de 38°C in de schaduw vandaag.
Ik heb naar Nany gebeld die blijkbaar helemaal geen hinder ondervindt van de hitte op haar flat (30°C al om 12:00 uur) en die weer op stap ging met haar vriendin.
Wij hebben vandaag niet veel meer gedaan dan lezen en naar documentaires kijken. En ik ben eindelijk aan de lectuur begonnen van het tweede boek dat Chantal en André ons geleend hebben.
Het lijkt heel interessant en is goed geschreven (en vertaald). Ik zal er wel vrij lang over doen, vrees ik, want het zijn 871 bladzijden heel kleine druk.
Ik heb onder andere ook nog eens gekeken naar "Kurkdroog". Zo grappig! Maar wat een "diversiteit" in onze grote steden tegenwoordig!
Het is nu 22:30 uur en buiten is het nog 31°C.
Morgen halen we hier de 40°C in de schaduw naar het schijnt. Dat wordt weer een luie dag! Vandaag was de maximumtemperatuur binnenshuis (met alle ramen en deuren gesloten) 28°C. Nog net te doen dus. Ik hoop maar dat we morgen ook niet aan 30°C geraken binnenshuis.
Alleen jammer dat we ons daarvoor zo moeten "opsluiten".
Ik heb naar Nany gebeld die blijkbaar helemaal geen hinder ondervindt van de hitte op haar flat (30°C al om 12:00 uur) en die weer op stap ging met haar vriendin.
Wij hebben vandaag niet veel meer gedaan dan lezen en naar documentaires kijken. En ik ben eindelijk aan de lectuur begonnen van het tweede boek dat Chantal en André ons geleend hebben.
Het lijkt heel interessant en is goed geschreven (en vertaald). Ik zal er wel vrij lang over doen, vrees ik, want het zijn 871 bladzijden heel kleine druk.
Ik heb onder andere ook nog eens gekeken naar "Kurkdroog". Zo grappig! Maar wat een "diversiteit" in onze grote steden tegenwoordig!
Het is nu 22:30 uur en buiten is het nog 31°C.
Morgen halen we hier de 40°C in de schaduw naar het schijnt. Dat wordt weer een luie dag! Vandaag was de maximumtemperatuur binnenshuis (met alle ramen en deuren gesloten) 28°C. Nog net te doen dus. Ik hoop maar dat we morgen ook niet aan 30°C geraken binnenshuis.
Alleen jammer dat we ons daarvoor zo moeten "opsluiten".
dinsdag 23 juli 2019
Bordertown
Wat een luie dag vandaag! Maar met 34°C (niet de eerste keer dit jaar) in de schaduw leek me dat de beste optie voor Roger.
Niet dat ik helemaal niets heb gedaan (ik heb mails beantwoord, veel gelezen, verder oude dagboeken overgetypt, naar enkele documentaires gekeken - en onder andere geleerd dat vertering niet gelijk staat met metabolisatie: kaas bijvoorbeeld zou vrij snel verteren maar de metabolisatie ervan vraagt ongeveer 12 uur - en uiteraard voor het avondeten gezorgd: na een groentesoep, "filet américain préparé" met sla, tomaten en komkommer).
Eigenlijk hou ik van zulke rustige dagen (al vind ik het jammer dat we, omwille van de hitte, alle ramen en deuren dicht hielden).
Deze avond stelde ik voor naar nog een film van "The Chronicels of Narnia" te kijken... maar Roger keek liever naar een aflevering van de Finse serie "Bordertown". Traag maar niet slecht... hoewel ik het soms te gewelddadig vond.
Voor overmorgen wordt hier 40°C voorspeld (morgen 38°C). Te warm dus... maar kom, dan wordt het maar weer een luie dag, dat geeft een vakantiegevoel. Ik zit wel een beetje in met mijn oude moeder Nany... omdat het in haar flat echt heet kan worden! Nu, ze kan veel beter tegen de warmte dan wij...
Bij Zeger en Hendrik kan het ook heel warm worden in huis, vrees ik (en bij Zeger nog het heetst) maar zij zijn nog niet oud, dus vermoed ik dat ze er wel tegen kunnen.
Tegen zaterdag is de hitte al voorbij naar het schijnt, dus zullen we maar niet beginnen zagen over een zogezegde "opwarming" (wat de media nu wel doen!).
Niet dat ik helemaal niets heb gedaan (ik heb mails beantwoord, veel gelezen, verder oude dagboeken overgetypt, naar enkele documentaires gekeken - en onder andere geleerd dat vertering niet gelijk staat met metabolisatie: kaas bijvoorbeeld zou vrij snel verteren maar de metabolisatie ervan vraagt ongeveer 12 uur - en uiteraard voor het avondeten gezorgd: na een groentesoep, "filet américain préparé" met sla, tomaten en komkommer).
Eigenlijk hou ik van zulke rustige dagen (al vind ik het jammer dat we, omwille van de hitte, alle ramen en deuren dicht hielden).
Deze avond stelde ik voor naar nog een film van "The Chronicels of Narnia" te kijken... maar Roger keek liever naar een aflevering van de Finse serie "Bordertown". Traag maar niet slecht... hoewel ik het soms te gewelddadig vond.
Voor overmorgen wordt hier 40°C voorspeld (morgen 38°C). Te warm dus... maar kom, dan wordt het maar weer een luie dag, dat geeft een vakantiegevoel. Ik zit wel een beetje in met mijn oude moeder Nany... omdat het in haar flat echt heet kan worden! Nu, ze kan veel beter tegen de warmte dan wij...
Bij Zeger en Hendrik kan het ook heel warm worden in huis, vrees ik (en bij Zeger nog het heetst) maar zij zijn nog niet oud, dus vermoed ik dat ze er wel tegen kunnen.
Tegen zaterdag is de hitte al voorbij naar het schijnt, dus zullen we maar niet beginnen zagen over een zogezegde "opwarming" (wat de media nu wel doen!).
maandag 22 juli 2019
Een beetje keuvelen op een dag "zonder verplichtingen"
Na onze brunch en het opruimen van de keuken belde ik naar Nany. Ze was zich aan het klaarmaken om met vriendinnen (onder andere tante José) een glaasje te gaan drinken.
Daarna reden we naar de administratieve dienst van Heers: we hadden immers nog geen antwoord gekregen op onze vraag over het vellen van de bomen in de wei. Bleek dat ze onze vraag hadden doorgespeeld aan ik weet niet meer welke "natuur"-instantie en dat die met ons contact zou opnemen.
En dan reden we naar de nicht Jeannine van Roger, die nog voor onze reis een kunstheup kreeg ingeplant. Ze sukkelde nog wat maar begon toch heel vlot koffie en thee te zetten. We praatten bijna twee uur aan een stuk over de laatste boeken die we hebben gelezen, wisselden familienieuwtjes uit en wij moesten jammer genoeg toegeven dat we nog geen tijd hadden gevonden om "onze" zieke te bezoeken.
Uiteindelijk deden we onze uitgebreide boodschappen... en schrokken van het vele volk overal. Ik begrijp niet waarom net op deze maandag (in tegenstelling tot andere weken) de winkels zo druk bezocht werden. Ik weet het, gisteren was de nationale feestdag maar gisteren was het zondag en dan zijn de winkels die we aandeden sowieso gesloten, feestdag of niet.
Waren al die mensen daar ter voorkoming van de aangekondigde nieuwe hittegolf (vanaf morgen tot en met vrijdag worden temperaturen boven de 30°C en zelfs tegen de 40°C verwacht)? Toch zag ik geen massa's waterflessen in de winkelkarretjes... en daarbij, bij een hittegolf is een warenhuis voor veel mensen nog steeds frisser dan hun living. Nee, ik begrijp niet waarom er overal zoveel volk was!
Omdat we pas laat aan onze boodschappen begonnen, waren we pas na 18 uur thuis. Waar ik snel voor een seldersoepje met walnoten zorgde (Roger zorgde voor de noten en de selder was een restje van enkele dagen geleden dat ik, samen met een ui, een bouillonblokje, peper, wat koolzaadolie en kurkuma verwerkte tot soep) waarna ik een salade serveerde van rauwe spitskool, tomaten en komkommer met zure haring. Nee, geen aardappelen meer als we niemand op bezoek hebben, en we eten opvallend meer groenten sindsdien!
Deze avond heb ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt... en eindelijk een mail beantwoord van onder andere Bernadette en Roger Beeckman.
Hoewel zonder verplichtingen werd het dus nog een goed gevulde dag... waarin (zoals meestal) geen tijd overbleef om te telefoneren (ik zou eigenlijk - onder andere - eens moeten bellen naar diezelfde Beeckman).
Vermits ik toch aan het keuvelen ben, nog even dit. Mijn moeder Nany vertelde me dat ze gisteren naar mijn tante-vriendin Françoise had gebeld. Françoise verjaarde dan immers en... Nany begint (terecht, denk ik) kaartjes en postzegels te duur te vinden (voor de goedkoopste postzegel moet je nu al 1 euro neerleggen, wat - sorry, kindjes, dat ik weer omreken - iets meer is dan onze vroegere 40 BEF). 'En,' zei Nany, 'Françoise was zo blij dat ik belde'.
Misschien was Françoise echt blij... maar ik vroeg me af of ikzelf blij zou zijn als al de mensen, die me op mijn verjaardag feliciteren, me zouden opbellen. Ik vrees van niet (maar tja, ik telefoneer dan ook niet graag).
Eigenlijk is het jammer dat Nany nooit iets heeft willen weten van informatica. Ooit had ik haar een smartphone gekocht, met het idee dat ze zo langzaamaan zou leren omgaan met het internet (ze had immers al een mobieltje waarop ze, hoewel ze enkele jaren daarvoor zei dat ze daar niets moest van hebben, heel druk begon berichtjes te sturen naar vrienden en kennissen en zelfs ambetant begon te worden als die niet snel antwoordden!). Helaas, de overstap naar een smartphone heeft ze nooit willen maken (ik heb mijn cadeautje zelfs teruggekregen en zelf een paar jaar gebruikt).
Jammer, want anders kon ze Françoise een mailtje sturen, of een virtueel kaartje... Maar kom, op haar 88 jaar gaat Nany jammer genoeg niet meer overstappen op het internet!
Daarna reden we naar de administratieve dienst van Heers: we hadden immers nog geen antwoord gekregen op onze vraag over het vellen van de bomen in de wei. Bleek dat ze onze vraag hadden doorgespeeld aan ik weet niet meer welke "natuur"-instantie en dat die met ons contact zou opnemen.
En dan reden we naar de nicht Jeannine van Roger, die nog voor onze reis een kunstheup kreeg ingeplant. Ze sukkelde nog wat maar begon toch heel vlot koffie en thee te zetten. We praatten bijna twee uur aan een stuk over de laatste boeken die we hebben gelezen, wisselden familienieuwtjes uit en wij moesten jammer genoeg toegeven dat we nog geen tijd hadden gevonden om "onze" zieke te bezoeken.
Uiteindelijk deden we onze uitgebreide boodschappen... en schrokken van het vele volk overal. Ik begrijp niet waarom net op deze maandag (in tegenstelling tot andere weken) de winkels zo druk bezocht werden. Ik weet het, gisteren was de nationale feestdag maar gisteren was het zondag en dan zijn de winkels die we aandeden sowieso gesloten, feestdag of niet.
Waren al die mensen daar ter voorkoming van de aangekondigde nieuwe hittegolf (vanaf morgen tot en met vrijdag worden temperaturen boven de 30°C en zelfs tegen de 40°C verwacht)? Toch zag ik geen massa's waterflessen in de winkelkarretjes... en daarbij, bij een hittegolf is een warenhuis voor veel mensen nog steeds frisser dan hun living. Nee, ik begrijp niet waarom er overal zoveel volk was!
Omdat we pas laat aan onze boodschappen begonnen, waren we pas na 18 uur thuis. Waar ik snel voor een seldersoepje met walnoten zorgde (Roger zorgde voor de noten en de selder was een restje van enkele dagen geleden dat ik, samen met een ui, een bouillonblokje, peper, wat koolzaadolie en kurkuma verwerkte tot soep) waarna ik een salade serveerde van rauwe spitskool, tomaten en komkommer met zure haring. Nee, geen aardappelen meer als we niemand op bezoek hebben, en we eten opvallend meer groenten sindsdien!
Deze avond heb ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt... en eindelijk een mail beantwoord van onder andere Bernadette en Roger Beeckman.
Hoewel zonder verplichtingen werd het dus nog een goed gevulde dag... waarin (zoals meestal) geen tijd overbleef om te telefoneren (ik zou eigenlijk - onder andere - eens moeten bellen naar diezelfde Beeckman).
Vermits ik toch aan het keuvelen ben, nog even dit. Mijn moeder Nany vertelde me dat ze gisteren naar mijn tante-vriendin Françoise had gebeld. Françoise verjaarde dan immers en... Nany begint (terecht, denk ik) kaartjes en postzegels te duur te vinden (voor de goedkoopste postzegel moet je nu al 1 euro neerleggen, wat - sorry, kindjes, dat ik weer omreken - iets meer is dan onze vroegere 40 BEF). 'En,' zei Nany, 'Françoise was zo blij dat ik belde'.
Misschien was Françoise echt blij... maar ik vroeg me af of ikzelf blij zou zijn als al de mensen, die me op mijn verjaardag feliciteren, me zouden opbellen. Ik vrees van niet (maar tja, ik telefoneer dan ook niet graag).
Eigenlijk is het jammer dat Nany nooit iets heeft willen weten van informatica. Ooit had ik haar een smartphone gekocht, met het idee dat ze zo langzaamaan zou leren omgaan met het internet (ze had immers al een mobieltje waarop ze, hoewel ze enkele jaren daarvoor zei dat ze daar niets moest van hebben, heel druk begon berichtjes te sturen naar vrienden en kennissen en zelfs ambetant begon te worden als die niet snel antwoordden!). Helaas, de overstap naar een smartphone heeft ze nooit willen maken (ik heb mijn cadeautje zelfs teruggekregen en zelf een paar jaar gebruikt).
Jammer, want anders kon ze Françoise een mailtje sturen, of een virtueel kaartje... Maar kom, op haar 88 jaar gaat Nany jammer genoeg niet meer overstappen op het internet!
zondag 21 juli 2019
Helpen verhuizen
Samen met de ouders van Debby zouden we vandaag al enkele spullen van Hendrik en Debby verhuizen.
Ik dacht dat we tegen 17 uur wel zouden klaar zijn, daarna misschien nog even naar Nany konden rijden en dan allemaal samen ergens iets eten.
Voor mij werd het een rustige dag (praktisch alles is immers te zwaar voor mij) maar de anderen hebben gezwoegd... tot na 21 uur.
Veel te laat dus om nog langs Nany te gaan (nog een geluk dat ik haar niets had verteld over mijn vage plannen!) en zelfs om samen (maar zonder Jef en Wiemla, want die waren al naar huis) ergens iets te gaan eten.
Nadat we Debby en Hendrik terug naar hun flat hadden gebracht, reden Roger en ik naar huis waar we aankwamen om 23:15 uur. Ons laat avondmaal bestond uit gazpacho en brood met kaas. Gelukkig had ik overdag wat noten en hard gekookte eieren om mijn honger te stillen.
Gezellig was de dag wel, vooral mijn babbel met Debby terwijl Roger en Hendrik de laatste spullen haalden.
O ja, en de lantaarns op de foto hierboven hebben Debby en ik samen in elkaar gestoken, waarbij ik weer mijn spreekwoordelijke onhandigheid ten toon spreidde!😒
Ik dacht dat we tegen 17 uur wel zouden klaar zijn, daarna misschien nog even naar Nany konden rijden en dan allemaal samen ergens iets eten.
Voor mij werd het een rustige dag (praktisch alles is immers te zwaar voor mij) maar de anderen hebben gezwoegd... tot na 21 uur.
Veel te laat dus om nog langs Nany te gaan (nog een geluk dat ik haar niets had verteld over mijn vage plannen!) en zelfs om samen (maar zonder Jef en Wiemla, want die waren al naar huis) ergens iets te gaan eten.
Nadat we Debby en Hendrik terug naar hun flat hadden gebracht, reden Roger en ik naar huis waar we aankwamen om 23:15 uur. Ons laat avondmaal bestond uit gazpacho en brood met kaas. Gelukkig had ik overdag wat noten en hard gekookte eieren om mijn honger te stillen.
Gezellig was de dag wel, vooral mijn babbel met Debby terwijl Roger en Hendrik de laatste spullen haalden.
 |
| Debby rust even uit na de zware arbeid (eigen foto's) |
zaterdag 20 juli 2019
Donkere maar vruchtbare dag
Er was onweer en regen voorspeld maar we hebben slechts een paar buien gekregen. Wel hoorden we het geregeld donderen in de verte en was de lucht de hele dag donkergrijs.
Geen wandeling dus. Ik hoop dat het werk in de tuin en in de wei Roger voldoende beweging gaf.
Ikzelf hield me, buiten de noodzakelijke huishoudtaken, bezig met onze boeken (ik ben nu alle boeken over taal - ik bedoel geschiedenis van de Franse, Spaanse, Engelse en Nederlandse literatuur, boeken over linguïstiek en taalcursussen die ik niet bij de weg te geven boeken heb gelegd - naar Rogers atelier aan het verhuizen). En met het overtypen van mijn vroegere dagboeken, uiteraard (maar daar probeer ik elke dag minstens een uurtje aan te besteden).
O ja, Jan Gerits en ik hebben ook vrij lang aan telefoon gehangen. De jongste Limburgse monografie is nu echt klaar en ik wacht op groen licht om tekst en cover naar de drukker te mailen.
Ook een mailtje gekregen van KVLS-lid Luis Ruiz. Hij had ook een mail met slecht nieuws van onze vriend ontvangen. Die kwam bij hem en zijn vrouw hard aan. Tja, bij ons ook!
Geen wandeling dus. Ik hoop dat het werk in de tuin en in de wei Roger voldoende beweging gaf.
Ikzelf hield me, buiten de noodzakelijke huishoudtaken, bezig met onze boeken (ik ben nu alle boeken over taal - ik bedoel geschiedenis van de Franse, Spaanse, Engelse en Nederlandse literatuur, boeken over linguïstiek en taalcursussen die ik niet bij de weg te geven boeken heb gelegd - naar Rogers atelier aan het verhuizen). En met het overtypen van mijn vroegere dagboeken, uiteraard (maar daar probeer ik elke dag minstens een uurtje aan te besteden).
O ja, Jan Gerits en ik hebben ook vrij lang aan telefoon gehangen. De jongste Limburgse monografie is nu echt klaar en ik wacht op groen licht om tekst en cover naar de drukker te mailen.
Ook een mailtje gekregen van KVLS-lid Luis Ruiz. Hij had ook een mail met slecht nieuws van onze vriend ontvangen. Die kwam bij hem en zijn vrouw hard aan. Tja, bij ons ook!
vrijdag 19 juli 2019
The chronicles of Narnia
We keken deze avond verder naar die film. Deze keer geraakte ik er veel gemakkelijker in, maar ik vond toch dat er te veel oorlogstonelen in voorkwamen.
Wat me het meeste intrigeerde, was hoe die film is gemaakt. Als ik me niet vergis, is hij van de vroege jaren 80 van vorige eeuw en dan werd er nog niet "gerenderd", of wel?
Wat me het meeste intrigeerde, was hoe die film is gemaakt. Als ik me niet vergis, is hij van de vroege jaren 80 van vorige eeuw en dan werd er nog niet "gerenderd", of wel?
Vriend Paul, ik moet je weer gelijk geven!
Vandaag mocht Roger zijn nieuwe bril halen in Sint-Truiden. We parkeerden de auto aan de rand van de stad zodat we er meteen een wandeling konden van maken... want thuis hadden we nog wat werk voor de boeg. Dat vervloekte huishouden hé... en dat minder vervloekte opruimen van boeken (hoewel, telkens als ik in Roger zijn atelier kom, zinkt de moed me in de schoenen) en voor Roger snoeisel verhakselen.
Toch besteedde ik zoals gewoonlijk een uurtje aan lectuur op papier. Ik begon aan het tweede boek dat we onlangs van Liliane en Paul kregen... en ik moet je weer gelijk geven, Paul.
Dat boek (ik ga de titel en de naam van de auteur niet verklappen) is een typisch voorbeeld van een in eigen beheer uitgegeven, slecht boek. Slecht opgebouwde zinnen, filosofische uitweidingen die de draad van het verhaal te langdurig onderbreken, en zelfs grove taalfouten! Ik denk niet dat ik verder lees!
Deze avond vernam ik van (tante) Françoise dat zij en haar zoon (mijn neef in de betekenis van "cousin" dus) onlangs Zeger hebben ontmoet in het Leuvense en dat mijn neef en Zeger van plan zijn samen iets te organiseren. Lijkt me een heel "tof" initiatief!
Dat boek (ik ga de titel en de naam van de auteur niet verklappen) is een typisch voorbeeld van een in eigen beheer uitgegeven, slecht boek. Slecht opgebouwde zinnen, filosofische uitweidingen die de draad van het verhaal te langdurig onderbreken, en zelfs grove taalfouten! Ik denk niet dat ik verder lees!
Deze avond vernam ik van (tante) Françoise dat zij en haar zoon (mijn neef in de betekenis van "cousin" dus) onlangs Zeger hebben ontmoet in het Leuvense en dat mijn neef en Zeger van plan zijn samen iets te organiseren. Lijkt me een heel "tof" initiatief!
donderdag 18 juli 2019
Telefoon- en opruimperikelen
Ik had deze ochtend twee oproepen van Jan Gerits gemist, waarvan een op mijn mobieltje (tja, die huishoudelijke taken maken dat ik niet altijd de vaste telefoon hoor en mijn gsm was aan het opladen).
Na de middag belde ik hem zelf drie keer maar hij gaf telkens niet thuis. Ik moet hem echter spreken, want in de jongste Limburgse monografie van de KVLS, door hem geschreven, heb ik enkele opmerkingen (vragen) geplaatst die hij niet lijkt te kunnen zien... en ik zou die graag opgelost zien voor de tekst naar de drukker gaat.
Roger stelde voor een wandeling te maken in het Vinne (Zoutleeuw). Dat deden we dus net geen uur (en het deed deugd, eindelijk nog eens een fatsoenlijke wandeling te maken) maar... de plek was heel fel veranderd sinds de laatste keer dat we er waren... en de vegetatie aan de rand van het pad rond het meer stond zo hoog dat je het water (dat dan weer opvallend laag stond) van daar niet meer zag.
Tijdens ongeveer het laatste halfuur van onze wandeling heb ik echter met mijn mobieltje aan mijn oor rondgelopen: Jan Gerits die me eindelijk "te pakken" kreeg. We spraken af dat we volgende zaterdag met elkaar zullen bellen terwijl we elk aan onze pc zitten (uiteraard om die enkele vraagjes, die ik heb bij de monografie, op te lossen).
Uiteraard ben ik tussendoor nog steeds bezig met het sorteren en opruimen van onze boeken.
Maar ik werd een beetje ontmoedigd toen ik onlangs al enkele boeken naar Rogers boekbindatelier wilde verhuizen en daar merkte dat de planken al heel veel boeken bevatten. Ik kom zelden op dat atelier en wist het dus niet (eigenlijk "niet meer", want ik herinnerde me ineens dat Roger inderdaad, jaren geleden, om plaats te maken voor nieuwe boeken op de rekken in onze werkkamer, buiten mijn weten om, andere boeken naar boven had gebracht... en dat ik hem dat had verweten omdat hij de nieuwe boeken zo maar kris kras door elkaar, tussen de door mij op de rekken in de werkkamer per onderwerp geschikte boeken, had gezet)
En wat ik nog erger vond dan de ontdekking van die vergeten boeken in Rogers atelier, was dat ze daar ook zo maar door elkaar op de planken werden gezet. Dat betekent nog veel meer werk dan ik had vermoed. Eerlijk gezegd, ik vrees nu dat ik daar maanden (misschien jaren?) werk zal aan hebben (en hopelijk verhuist Roger ondertussen weer geen boeken buiten mijn medeweten om)!
Deze avond keken we samen naar een gedeelte van een (eerste?) film naar verhalen van Lewis: The Chronicles of Narnia. Je moet wel een beetje terug kind worden om er in op te gaan (ik moest terugdenken aan de verhalen vol fantasie die ik als kind vertelde aan mijn zusje Bie) en daar was ik niet echt toe in staat deze avond na al die telefoon- en opruimperikelen!
Maar kom, morgen of zo kijken we verder en hopelijk zal dat gebeuren na een dag zonder te veel "grote mensenzorgen"!
Na de middag belde ik hem zelf drie keer maar hij gaf telkens niet thuis. Ik moet hem echter spreken, want in de jongste Limburgse monografie van de KVLS, door hem geschreven, heb ik enkele opmerkingen (vragen) geplaatst die hij niet lijkt te kunnen zien... en ik zou die graag opgelost zien voor de tekst naar de drukker gaat.
Roger stelde voor een wandeling te maken in het Vinne (Zoutleeuw). Dat deden we dus net geen uur (en het deed deugd, eindelijk nog eens een fatsoenlijke wandeling te maken) maar... de plek was heel fel veranderd sinds de laatste keer dat we er waren... en de vegetatie aan de rand van het pad rond het meer stond zo hoog dat je het water (dat dan weer opvallend laag stond) van daar niet meer zag.
 |
| Foto's Roger (vanop de uitkijktoren waar ik niet op durf) |
Uiteraard ben ik tussendoor nog steeds bezig met het sorteren en opruimen van onze boeken.
Maar ik werd een beetje ontmoedigd toen ik onlangs al enkele boeken naar Rogers boekbindatelier wilde verhuizen en daar merkte dat de planken al heel veel boeken bevatten. Ik kom zelden op dat atelier en wist het dus niet (eigenlijk "niet meer", want ik herinnerde me ineens dat Roger inderdaad, jaren geleden, om plaats te maken voor nieuwe boeken op de rekken in onze werkkamer, buiten mijn weten om, andere boeken naar boven had gebracht... en dat ik hem dat had verweten omdat hij de nieuwe boeken zo maar kris kras door elkaar, tussen de door mij op de rekken in de werkkamer per onderwerp geschikte boeken, had gezet)
En wat ik nog erger vond dan de ontdekking van die vergeten boeken in Rogers atelier, was dat ze daar ook zo maar door elkaar op de planken werden gezet. Dat betekent nog veel meer werk dan ik had vermoed. Eerlijk gezegd, ik vrees nu dat ik daar maanden (misschien jaren?) werk zal aan hebben (en hopelijk verhuist Roger ondertussen weer geen boeken buiten mijn medeweten om)!
Deze avond keken we samen naar een gedeelte van een (eerste?) film naar verhalen van Lewis: The Chronicles of Narnia. Je moet wel een beetje terug kind worden om er in op te gaan (ik moest terugdenken aan de verhalen vol fantasie die ik als kind vertelde aan mijn zusje Bie) en daar was ik niet echt toe in staat deze avond na al die telefoon- en opruimperikelen!
Maar kom, morgen of zo kijken we verder en hopelijk zal dat gebeuren na een dag zonder te veel "grote mensenzorgen"!
woensdag 17 juli 2019
Afspraak met Karel en met Marieke
We haalden deze middag vriend Karel af aan zijn flat in het Leuvense en reden samen met hem naar Wijgmaal waar Marieke al op ons wachtte in "De Brug".
Roger en ik namen er elk een lekkere salade met haring... die zo copieus was dat de rest (die we mee naar huis kregen), samen met een kliekje linzensoep van gisteren, zal volstaan als avondmaal morgen.
Terwijl we nog steeds bijpraatten, begaven we ons daarna naar "Café Maritime" waar we op het terras nog twee consumpties bestelden. Het was er aangenaam zitten, al vond ik het de vorige keren, in de tuin van het café, nog gezelliger.
Nadat Marieke ons had verlaten, haalden Karel en wij nog herinneringen op bij een koffie/deca op het terras van de Oude Kantien.
Hoewel het vaak ging over eenzaamheid op oudere leeftijd (voor Roger en mij nog niet van toepassing maar Karel mist Colette nog steeds) een heel gezellige dag en we hadden geluk: het was prachtig weer!
Roger en ik namen er elk een lekkere salade met haring... die zo copieus was dat de rest (die we mee naar huis kregen), samen met een kliekje linzensoep van gisteren, zal volstaan als avondmaal morgen.
Terwijl we nog steeds bijpraatten, begaven we ons daarna naar "Café Maritime" waar we op het terras nog twee consumpties bestelden. Het was er aangenaam zitten, al vond ik het de vorige keren, in de tuin van het café, nog gezelliger.
 |
| Foto gemaakt door een ober |
Hoewel het vaak ging over eenzaamheid op oudere leeftijd (voor Roger en mij nog niet van toepassing maar Karel mist Colette nog steeds) een heel gezellige dag en we hadden geluk: het was prachtig weer!
dinsdag 16 juli 2019
Spiritualiteit
Ik had, na een vrij drukke dag, nog een paar mails moeten beantwoorden, maar ik vond er de tijd niet voor: sorry, vrienden!
Dat maakt volgens mij het verschil uit tussen "chatten" en "mailen" (kindjes, zeg me als ik me vergis). Op een mail hoef je niet meteen te antwoorden, een chatbericht veronderstelt dat je vrij snel zult antwoorden.
Het was, ondanks alles, weer een vrij drukke dag (huishouden, vertaling, koken - o ja, ik maakte linzensoep klaar maar deze keer, op aanraden van Roger, zonder aardappelen... en we vonden ze op die manier nog veel lekkerder dan anders - en een paar telefoontjes, onder andere met Nany die weer van haar leven ging genieten deze middag en morgen, en met Hendrik, maar daarover later meer) maar zopas vond ik nog de tijd om online te kijken naar een uitzending over nonnen en monniken.
Die uitzending duurt iets meer dan 2 uur en is in het Frans. Dus... klik maar niet op de link als je denkt dat je het niet zult begrijpen en/of appreciëren!
Ikzelf heb er echt van genoten, want... het kloosterleven heeft me altijd al aangetrokken, om dezelfde reden als de meeste kloosterlingen die optraden in dat programma.
Alleen jammer dat je in een klooster niet mag roken, en, veronderstel ik, ook niet mag "dampen"!😅
Dat maakt volgens mij het verschil uit tussen "chatten" en "mailen" (kindjes, zeg me als ik me vergis). Op een mail hoef je niet meteen te antwoorden, een chatbericht veronderstelt dat je vrij snel zult antwoorden.
Het was, ondanks alles, weer een vrij drukke dag (huishouden, vertaling, koken - o ja, ik maakte linzensoep klaar maar deze keer, op aanraden van Roger, zonder aardappelen... en we vonden ze op die manier nog veel lekkerder dan anders - en een paar telefoontjes, onder andere met Nany die weer van haar leven ging genieten deze middag en morgen, en met Hendrik, maar daarover later meer) maar zopas vond ik nog de tijd om online te kijken naar een uitzending over nonnen en monniken.
Die uitzending duurt iets meer dan 2 uur en is in het Frans. Dus... klik maar niet op de link als je denkt dat je het niet zult begrijpen en/of appreciëren!
Ikzelf heb er echt van genoten, want... het kloosterleven heeft me altijd al aangetrokken, om dezelfde reden als de meeste kloosterlingen die optraden in dat programma.
Alleen jammer dat je in een klooster niet mag roken, en, veronderstel ik, ook niet mag "dampen"!😅
Geluk voor het grijpen
We reden vandaag naar de autokeuring en ik had, voor als we lang zouden moeten aanschuiven, een van de boeken bij die onze vrienden Liliane en Paul ons onlangs gaven. "Geluk voor het grijpen" ("Try giving yourself away") van David Dunn.
We moesten praktisch niet aanschuiven maar ik begon er toch in te lezen. Je had gelijk, Paul... het is niet goed. Er staan heel vanzelfsprekende zaken in, aan elkaar geregen door nietszeggende en bladvullende voorbeelden.
Later heeft Roger nog een poosje gras staan maaien in onze wei... en onze bosmaaier heeft het begeven. Misschien wordt het tijd om aan een zitmaaier te denken? Heel duur, maar dat maaien gaat Roger geen jaren meer volhouden, vrees ik!😒
Terwijl ik dit schrijf, krijg ik een mail binnen van een goede vriend (ik schreef al vaak over hem maar voorlopig geef ik zijn identiteit niet prijs). Heel slecht nieuws, heeft hij!
We moesten praktisch niet aanschuiven maar ik begon er toch in te lezen. Je had gelijk, Paul... het is niet goed. Er staan heel vanzelfsprekende zaken in, aan elkaar geregen door nietszeggende en bladvullende voorbeelden.
Later heeft Roger nog een poosje gras staan maaien in onze wei... en onze bosmaaier heeft het begeven. Misschien wordt het tijd om aan een zitmaaier te denken? Heel duur, maar dat maaien gaat Roger geen jaren meer volhouden, vrees ik!😒
Terwijl ik dit schrijf, krijg ik een mail binnen van een goede vriend (ik schreef al vaak over hem maar voorlopig geef ik zijn identiteit niet prijs). Heel slecht nieuws, heeft hij!
maandag 15 juli 2019
Literatuur
Het boek van Emmanuel Carrere heb ik uit. Heel interessant, gruwelijk maar ook intrigerend. En je vraagt je af of die Romand echt inziet wat hij aangericht heeft, zoals hij nu beweert, of misschien weer aan het liegen is. Zeggen dat hij onlangs is vrijgekomen: angstaanjagend!
Het was koud vandaag (maximum 19°C). In een wandeling had ik geen zin maar Roger heeft voldoende beweging gekregen: na onze uitgebreide boodschappen heeft hij nog in de tuin gewerkt en de stoep zo onkruidvrij mogelijk gemaakt. Ikzelf heb alleen ons terras een beetje schoongemaakt (en weer eens opgemerkt hoe ontzettend veel mieren daar huizen tussen de tegels). Veel zin om ze te verdelgen heb ik niet.
Deze avond, nadat we hadden gekeken naar de laatste aflevering van "Father Brown" die we hebben, was ik aan het bedenken dat er in deze tijd toch een mogelijkheid moest bestaan om boeken online uit te geven (en niet op papier dus) - ik zeg nu wel "boeken" maar mag men nog spreken over "boeken" als er geen papier meer aan te pas komt? "Verhalen" dus.
Ik zocht een beetje en viel op dit.
Interessant maar nog niet ideaal voor mij.
Ik schreef gisteren immers dat ik nu weet dat ik minder goed schrijf dan ik ooit dacht (in feite, en eigenlijk wist ik het al lang, ben ik veel minder goed in het Nederlands dan in het Frans). Als ik het goed heb begrepen, zet je jouw eigen schrijfsels op die Sweek zonder dat iemand anders ze eerst beoordeelt (tenzij je zo verstandig bent jouw schrijfsel eerst door andere, meer competente mensen te laten lezen natuurlijk).
Ikzelf ken niemand die in staat is me echt goede raad te geven om mijn schrijfsels te verbeteren (behalve onze kinderen die heel taalgevoelig zijn maar die hebben het nu zo druk dat ze niet zouden lachen als ik geregeld bij hen afkwam met na te lezen teksten).
Hoewel... ik ken wel enkele auteurs die me zouden kunnen "coachen"... maar die zijn natuurlijk druk hun eigen creativiteit aan het botvieren.
En toch lijkt die "Sweek" me interessant voor enkele bevriende auteurs die volgens mij terecht in eigen beheer (of bij heel kleine uitgeverijen) uitgeven (omdat ze heel goed schrijven en desondanks geen fatsoenlijke uitgever vinden). Ik denk hier onder andere aan de KVLS-leden Daniël Depireux en Luis Ruiz die (volgens mij) echt talent hebben.
Het was koud vandaag (maximum 19°C). In een wandeling had ik geen zin maar Roger heeft voldoende beweging gekregen: na onze uitgebreide boodschappen heeft hij nog in de tuin gewerkt en de stoep zo onkruidvrij mogelijk gemaakt. Ikzelf heb alleen ons terras een beetje schoongemaakt (en weer eens opgemerkt hoe ontzettend veel mieren daar huizen tussen de tegels). Veel zin om ze te verdelgen heb ik niet.
Deze avond, nadat we hadden gekeken naar de laatste aflevering van "Father Brown" die we hebben, was ik aan het bedenken dat er in deze tijd toch een mogelijkheid moest bestaan om boeken online uit te geven (en niet op papier dus) - ik zeg nu wel "boeken" maar mag men nog spreken over "boeken" als er geen papier meer aan te pas komt? "Verhalen" dus.
Ik zocht een beetje en viel op dit.
Interessant maar nog niet ideaal voor mij.
Ik schreef gisteren immers dat ik nu weet dat ik minder goed schrijf dan ik ooit dacht (in feite, en eigenlijk wist ik het al lang, ben ik veel minder goed in het Nederlands dan in het Frans). Als ik het goed heb begrepen, zet je jouw eigen schrijfsels op die Sweek zonder dat iemand anders ze eerst beoordeelt (tenzij je zo verstandig bent jouw schrijfsel eerst door andere, meer competente mensen te laten lezen natuurlijk).
Ikzelf ken niemand die in staat is me echt goede raad te geven om mijn schrijfsels te verbeteren (behalve onze kinderen die heel taalgevoelig zijn maar die hebben het nu zo druk dat ze niet zouden lachen als ik geregeld bij hen afkwam met na te lezen teksten).
Hoewel... ik ken wel enkele auteurs die me zouden kunnen "coachen"... maar die zijn natuurlijk druk hun eigen creativiteit aan het botvieren.
En toch lijkt die "Sweek" me interessant voor enkele bevriende auteurs die volgens mij terecht in eigen beheer (of bij heel kleine uitgeverijen) uitgeven (omdat ze heel goed schrijven en desondanks geen fatsoenlijke uitgever vinden). Ik denk hier onder andere aan de KVLS-leden Daniël Depireux en Luis Ruiz die (volgens mij) echt talent hebben.
zondag 14 juli 2019
Over uitgeverijen onder andere
Iemand vroeg me deze avond in een mail waarom ik geen boek meer wilde uitgeven.
Ik denk dat mijn antwoord ineens kan dienen voor alle vrienden die me ooit dezelfde vraag hebben gesteld... en voor mijn "collegae schrijvers" die ooit bij een kleine uitgeverij of in eigen beheer iets uitgaven.
Volgens mij hopen die kleine uitgevers dat je jouw werk zult verkopen aan vrienden en kennissen... die meestal niet anders durven dan jouw vers verschenen boek te kopen. Of ze het daarna lezen is natuurlijk de vraag!
Als je het nieuwe boek een beetje "officieel" presenteert, kan er iets komen over te staan in een plaatselijke of provinciale krant... maar verder reik je zelden.
In feite vraagt men je zelf te leuren met jouw geschriften! Want als schrijver van het "tweede circuit" (zoals we onszelf noemen) geraak je heel zelden binnen bij grote uitgeverijen.
Onze vriend Dirk Lambrechts is het gelukt voor zijn eerste boek... maar hij bekende ons zelf dat hij goed bevriend was met iemand die veel te zeggen had in de uitgeverij... en dat hij beweringen uit zijn boek heeft moeten aanpassen aan de geest van zijn (vrij linkse) uitgever.
Boudewijn Knevels heeft op dat gebied ook heel even veel geluk gehad. Zijn twee (of drie?) wensboeken kreeg hij uitgegeven bij (als ik me niet vergis) "The House of books" maar de roman, die hij daarna schreef, moest hij weer zelf promoten via een "presentatie" en het "leuren met zijn eigen boeken".
Ik ben er vroeger in "getrapt", in het goedkeurend antwoord van kleine uitgevers. Ik dacht dat ik goed schreef (en dat was een dwaling, dat weet ik nu). Jammer genoeg ken ik "schrijvers" die op dat gebied ook dwalen en die blijven uitgeven!
Dus nee, ik geef niets meer uit... al vind ik het soms jammer van de verhalen die door mijn hoofd spelen.
Maar mensen verplichten mijn boeken te lezen (en daar komt het dus op neer bij kleine uitgevers - en misschien ook bij grotere?) nee, daar doe ik liever niet meer aan mee!
Ik denk dat mijn antwoord ineens kan dienen voor alle vrienden die me ooit dezelfde vraag hebben gesteld... en voor mijn "collegae schrijvers" die ooit bij een kleine uitgeverij of in eigen beheer iets uitgaven.
Volgens mij hopen die kleine uitgevers dat je jouw werk zult verkopen aan vrienden en kennissen... die meestal niet anders durven dan jouw vers verschenen boek te kopen. Of ze het daarna lezen is natuurlijk de vraag!
Als je het nieuwe boek een beetje "officieel" presenteert, kan er iets komen over te staan in een plaatselijke of provinciale krant... maar verder reik je zelden.
In feite vraagt men je zelf te leuren met jouw geschriften! Want als schrijver van het "tweede circuit" (zoals we onszelf noemen) geraak je heel zelden binnen bij grote uitgeverijen.
Onze vriend Dirk Lambrechts is het gelukt voor zijn eerste boek... maar hij bekende ons zelf dat hij goed bevriend was met iemand die veel te zeggen had in de uitgeverij... en dat hij beweringen uit zijn boek heeft moeten aanpassen aan de geest van zijn (vrij linkse) uitgever.
Boudewijn Knevels heeft op dat gebied ook heel even veel geluk gehad. Zijn twee (of drie?) wensboeken kreeg hij uitgegeven bij (als ik me niet vergis) "The House of books" maar de roman, die hij daarna schreef, moest hij weer zelf promoten via een "presentatie" en het "leuren met zijn eigen boeken".
Ik ben er vroeger in "getrapt", in het goedkeurend antwoord van kleine uitgevers. Ik dacht dat ik goed schreef (en dat was een dwaling, dat weet ik nu). Jammer genoeg ken ik "schrijvers" die op dat gebied ook dwalen en die blijven uitgeven!
Dus nee, ik geef niets meer uit... al vind ik het soms jammer van de verhalen die door mijn hoofd spelen.
Maar mensen verplichten mijn boeken te lezen (en daar komt het dus op neer bij kleine uitgevers - en misschien ook bij grotere?) nee, daar doe ik liever niet meer aan mee!
"L'adversaire" van Emmanuel Carrere
Ik moest eigenlijk ons terras een beurt geven vandaag maar het is zondag hé, en dan is slaafs werk verboden, of niet?
Dus werd het vooral lectuur. Ik begon te lezen in dat boek geleend van Chantal en André en kon niet meer ophouden.
Auteur reconstrueert het leven van Jean-Claude Romand. Een waar gebeurd verhaal dus, en goed geschreven. Spannend maar akelig!
Toen Roger tussen twee regenbuien door een wandelingetje voorstelde in "Hof ter Biest", stemde ik wel toe. Daar bleek een "invasie" van Sikhs aan de gang te zijn. We vernamen dat ze daar vandaag hun jaarlijks Kadabbi-tornooi hielden.
Nog een glaasje wijn in "ons" cafeetje maar eigenlijk had ik haast om verder te lezen. Wat ik deze avond dan ook deed na het eten... tot we samen nog keken naar een aflevering van "Father Brown".
Zalig, zo'n zondag zonder verplichtingen gezellig onder ons tweetjes!
Dus werd het vooral lectuur. Ik begon te lezen in dat boek geleend van Chantal en André en kon niet meer ophouden.
 |
| Eigen foto |
Toen Roger tussen twee regenbuien door een wandelingetje voorstelde in "Hof ter Biest", stemde ik wel toe. Daar bleek een "invasie" van Sikhs aan de gang te zijn. We vernamen dat ze daar vandaag hun jaarlijks Kadabbi-tornooi hielden.
Nog een glaasje wijn in "ons" cafeetje maar eigenlijk had ik haast om verder te lezen. Wat ik deze avond dan ook deed na het eten... tot we samen nog keken naar een aflevering van "Father Brown".
Zalig, zo'n zondag zonder verplichtingen gezellig onder ons tweetjes!
zaterdag 13 juli 2019
Greet
Terwijl ik vandaag het poortgebouw aan het vegen was, hoorde Roger (die aan zijn pc zat maar net klaar stond om mij te komen helpen) de telefoon rinkelen. Hij nam op en kwam me de telefoon geven.
Greet was aan de lijn.
Ik heb haar ontmoet in Antwerpen, aan de poort van de school waar onze kinderen naartoe gingen.
We praatten soms met elkaar en omdat ze werkte in onze buurt, liep ze op de duur met mij mee naar ons huis. Ik nodigde haar een paar keer thuis uit voor een kopje koffie nog voor ze naar haar werk zou verder lopen, en stilaan werden we vriendinnen.
Ze vertelde me over haar problemen, ze hield soms onze twee en later drie kinderen bij als Roger en ik echt niet konden ontkomen aan een afspraak; wij hielden haar zoon bij om dezelfde redenen én als ze ziek was.
Want ze is serieus ziek geworden, nadat wij wel eens samen met haar, haar echtgenoot, zoon en onze kinderen een prachtig weekend in hun huisje aan zee meemaakten, heeft een echtscheiding "ondergaan" rond dezelfde periode en heeft kort nadien haar huidige echtgenoot ontmoet.
Wij verhuisden naar Haspengouw, zij ging wonen bij haar tweede echtgenoot in Deurne (in het Antwerpse). Met haar nieuwe echtgenoot kwam ze enkele keren op bezoek en wij aten een paar keer bij hen.
Maar... Greet schrijft niet graag en dus "verwaterde" onze vriendschap (want ik ben dan weer iemand die niet graag telefoneer).
Daar had ze het onder andere over vandaag aan telefoon.
Ze haalde zoveel herinneringen op aan de tijd toen onze jongens (haar zoon en "onze"Hendrik) in dezelfde klas zaten, ik werd er zo nostalgisch van dat ik met veel plezier drie kwartier naar haar luisterde en pas veel later dan voorzien verder begon te werken aan het poortgebouw en haar spontaan zei: 'Bel nog maar eens gauw... en we zullen binnenkort afspreken'.
Maar wanneer afspreken met ons zo drukke leven???
Greet was aan de lijn.
Ik heb haar ontmoet in Antwerpen, aan de poort van de school waar onze kinderen naartoe gingen.
We praatten soms met elkaar en omdat ze werkte in onze buurt, liep ze op de duur met mij mee naar ons huis. Ik nodigde haar een paar keer thuis uit voor een kopje koffie nog voor ze naar haar werk zou verder lopen, en stilaan werden we vriendinnen.
Ze vertelde me over haar problemen, ze hield soms onze twee en later drie kinderen bij als Roger en ik echt niet konden ontkomen aan een afspraak; wij hielden haar zoon bij om dezelfde redenen én als ze ziek was.
Want ze is serieus ziek geworden, nadat wij wel eens samen met haar, haar echtgenoot, zoon en onze kinderen een prachtig weekend in hun huisje aan zee meemaakten, heeft een echtscheiding "ondergaan" rond dezelfde periode en heeft kort nadien haar huidige echtgenoot ontmoet.
Wij verhuisden naar Haspengouw, zij ging wonen bij haar tweede echtgenoot in Deurne (in het Antwerpse). Met haar nieuwe echtgenoot kwam ze enkele keren op bezoek en wij aten een paar keer bij hen.
Maar... Greet schrijft niet graag en dus "verwaterde" onze vriendschap (want ik ben dan weer iemand die niet graag telefoneer).
Daar had ze het onder andere over vandaag aan telefoon.
Ze haalde zoveel herinneringen op aan de tijd toen onze jongens (haar zoon en "onze"Hendrik) in dezelfde klas zaten, ik werd er zo nostalgisch van dat ik met veel plezier drie kwartier naar haar luisterde en pas veel later dan voorzien verder begon te werken aan het poortgebouw en haar spontaan zei: 'Bel nog maar eens gauw... en we zullen binnenkort afspreken'.
Maar wanneer afspreken met ons zo drukke leven???
Zwevende kapel
Nadat we het poortgebouw een beurt hadden gegeven en toch nog vier stuks teruggenomen hadden uit de stapel weg te geven boeken reden we naar de Kringwinkel in Sint-Truiden waar we ze allemaal mochten afgeven. We gingen de Kringwinkel even binnen maar ik verbood mezelf naar de aangeboden boeken te kijken! 😅
Daarna, en omdat het niet meer regende, stelde Roger voor iets te drinken op het binnenplein van Heirbaan 66. Deze keer zaten we er niet alleen: er waren enkele gezelschappen die onder elkaar begonnen te praten over de "Tour de France".
En... toen herinnerden we ons dat Liliane en Paul ons hadden gesproken over een "zwevende kapel" daar vlakbij (in de buurt van de "galg"). Daar hadden we nog niet van gehoord en hadden we ook nog niet ontdekt (we wandelen in die buurt meestal aan de andere kant, achter de kapel van Helshoven richting Tjenneboom).
Wij daar dus naartoe. En het was indrukwekkend.
Aan een picknicktafel vlak bij de galg zat een stel te picknicken. Zo gezellig! 'Jammer dat wij dat nooit meer doen', zei ik tegen Roger die eigenlijk niet zo'n zin leek te hebben in een picknick.
Geen tijd gevonden vandaag om verder boeken te sorteren. Na ons avondmaal (groentesoep, lamsvlees en courgette) las ik eindelijk mijn "Maigret" van Simenon uit. Morgen begin ik in één van de boeken die onze vrienden uit de Ardennen ons leenden.
En, nadat ik daarna nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt, keken we nog naar een aflevering van "Father Brown".
Nu ga ik nog een paar mails beantwoorden en dan even de kranten online doornemen.
O ja, ik heb online ook ontdekt dat er in Leuven inderdaad een optreden plaatsvond van "A la Rum".
Daarna, en omdat het niet meer regende, stelde Roger voor iets te drinken op het binnenplein van Heirbaan 66. Deze keer zaten we er niet alleen: er waren enkele gezelschappen die onder elkaar begonnen te praten over de "Tour de France".
En... toen herinnerden we ons dat Liliane en Paul ons hadden gesproken over een "zwevende kapel" daar vlakbij (in de buurt van de "galg"). Daar hadden we nog niet van gehoord en hadden we ook nog niet ontdekt (we wandelen in die buurt meestal aan de andere kant, achter de kapel van Helshoven richting Tjenneboom).
Wij daar dus naartoe. En het was indrukwekkend.
 |
| Eigen foto's |
Geen tijd gevonden vandaag om verder boeken te sorteren. Na ons avondmaal (groentesoep, lamsvlees en courgette) las ik eindelijk mijn "Maigret" van Simenon uit. Morgen begin ik in één van de boeken die onze vrienden uit de Ardennen ons leenden.
En, nadat ik daarna nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken had overgetypt, keken we nog naar een aflevering van "Father Brown".
Nu ga ik nog een paar mails beantwoorden en dan even de kranten online doornemen.
O ja, ik heb online ook ontdekt dat er in Leuven inderdaad een optreden plaatsvond van "A la Rum".
vrijdag 12 juli 2019
Father Brown
De keuken kreeg een schoonmaakbeurt vandaag en wat haat ik dat werk! Maar kom, we zullen het maar van de positieve kant bekijken: dat werk bezorgde me bijna twee uur vrij intensieve beweging.
Voor de rest, geen wandeling omdat het regende (eindelijk), wel, na een telefoontje met mijn moeder Nany, mosselen gaan kopen die Roger deze avond klaarmaakte. Ze waren lekker (maar mosselen zijn niet mijn favoriete gerecht).
Ikzelf heb tussendoor nog boeken gesorteerd. Vandaag nam ik de boeken over esoterie en spiritualiteit onder handen. Het viel me op dat ik van de 6 oorspronkelijk volle boekenplanken er 5 volle heb behouden!
De boeken over kunst heb ik ook bekeken en daarvan heb ik er geen enkel weggedaan. Wel heb ik gemerkt dat in de bibliotheek nog één hele doos met boeken over religie en één volle doos kunstboeken staan. Die moet ik morgen of zo dus nakijken.
Na ons avondeten (en mijn uurtje lectuur op papier met een blokje bittere chocolade smeltend op mijn tong) stelde Roger voor samen te kijken naar een aflevering van "Father Brown". Ik kende die serie niet... en vond ze echt een revelatie ! Morgen wil ik graag nog samen naar een aflevering kijken, liefje!
 |
| En de stapel weg te geven boeken blijft aangroeien |
Ikzelf heb tussendoor nog boeken gesorteerd. Vandaag nam ik de boeken over esoterie en spiritualiteit onder handen. Het viel me op dat ik van de 6 oorspronkelijk volle boekenplanken er 5 volle heb behouden!
 |
| Eigen foto's |
Na ons avondeten (en mijn uurtje lectuur op papier met een blokje bittere chocolade smeltend op mijn tong) stelde Roger voor samen te kijken naar een aflevering van "Father Brown". Ik kende die serie niet... en vond ze echt een revelatie ! Morgen wil ik graag nog samen naar een aflevering kijken, liefje!
donderdag 11 juli 2019
A la Rum
Ik kreeg de laatste tijd al enkele mails die me er op attent maakten dat er binnenkort een concert "a la Rum" zal plaatsvinden, als ik me niet vergis, in het Leuvense.
Rum! Onze vriend Dirk Lambrechts zaliger was een van de stichters van "Rum" (ik herinner me zelfs hoe de naam van die band is ontstaan).
Maar uiteindelijk koos Dirk voor "zijn" Flamenco...
Om na jaren te beseffen dat je altijd een buitenstaander blijft voor zigeuners.
Maar... ik wil geloven dat hij van "daarboven" met veel plezier kijkt naar hoe "Rum" wordt herdacht!
Rum! Onze vriend Dirk Lambrechts zaliger was een van de stichters van "Rum" (ik herinner me zelfs hoe de naam van die band is ontstaan).
Maar uiteindelijk koos Dirk voor "zijn" Flamenco...
Om na jaren te beseffen dat je altijd een buitenstaander blijft voor zigeuners.
Maar... ik wil geloven dat hij van "daarboven" met veel plezier kijkt naar hoe "Rum" wordt herdacht!
Boeken sorteren, onder andere
Ik nam vandaag onze werkkamer onder handen (wat veel acrobatiewerk vergt) en bedacht dat ik eigenlijk de boeken daar zou moeten sorteren. Onze fictie-boeken staan in de "bibliotheek", het grootste deel "non-fictie" staat op rekken in de werkkamer.
'Die nemen ze daar niet meer aan', zei Roger. Waarschijnlijk heeft hij gelijk en dat om dezelfde reden als waarom ik ze wil wegdoen. Maar moet ik ze dan gewoon allemaal wegsmijten? Erg, vind ik dat! Misschien moet ik eerst zelf nagaan welke boeken voor andere mensen nog interessant kunnen zijn?
Eigenlijk zou ik de boeken over religies (we hebben er nog in dozen liggen in de bibliotheek) naar Rogers boekbindatelier willen brengen, waar ook boekenplanken staan. Zo houd ik meer plaats over voor andere boeken (die ik ook een van deze dagen wil sorteren). De boeken over opvoeding en pedagogie wil ik wel allemaal bijhouden, ook al zijn ze verouderd, omdat ze een licht werpen over hoe dat vroeger in zijn werk ging. Planken hebben we vol met die boeken: ik zal daar dus wel enkele uren moeten aan besteden.
Dat wordt dus een werk van heel lange adem... want na de boeken over religie en pedagogie moet ik de boeken over geschiedkundige onderwerpen, de biografieën en autobiografieën, de boeken over landen en steden, de boeken over etiquette en over esoterie en de taalboeken nakijken. En uiteraard de boeken die nog in de bibliotheek in dozen liggen, niet vergeten.
Het probleem is dat, als ik bijvoorbeeld een honderdtal boeken naar Rogers atelier wil verhuizen, ik minstens 10 keer over en weer moet lopen, anders wordt het te zwaar voor mij (en Roger lijkt geen zin te hebben in die karwei).
Maar kom, ikzelf vind die job wel leuk én ik krijg er nog beweging door.
Vandaag "bewogen" we ook een hele poos in Sint-Truiden. De oogarts had Roger een nieuwe bril voorgeschreven en we hadden gewacht tot deze maand om die te gaan bestellen (juli is hier immers "soldenmaand" - koopjesmaand).
En van die "solden" hebben we geprofiteerd bij Pearle! Dankzij de "solden" krijgt Roger volgende week een nieuwe bril voor een heel schappelijke prijs!
Daarna (dat stappen deed deugd aan mijn rug die vrij pijnlijk aanvoelde na het stofzuigen van onze werkkamer en mijn acrobatische toeren aldaar) liepen we nog wat rond in de stad, wilden we shampoo met aloë-vera kopen in een Indische winkel die jammer genoeg gesloten bleek en dronken we een glas witte wijn in "ons" cafeetje.
Deze avond aten we de rest van gisteren: gemakkelijk! Maar... ik had gisteren voor de vulling van de courgette gierst gebruikt in plaats van rijst. Omdat ik dacht dat de glycemische index van gierst lager lag dan die van rijst. Helaas, ik heb het ondertussen opgezocht: gierst heeft een even hoge glycemische index als witte rijst, en zelfs hoger dan de basmatirijst die wij meestal gebruiken!
Ik begon met de boeken over religies en gezondheid (30 jaar oude boeken over bijvoorbeeld hart- en vaatziekten hebben geen enkel nut meer en veel van die boeken over religies zijn ook achterhaald). Op nog geen halfuur had ik een hele stapel boeken klaar om naar de Kringwinkel te brengen.
 |
| Eigen foto's |
Eigenlijk zou ik de boeken over religies (we hebben er nog in dozen liggen in de bibliotheek) naar Rogers boekbindatelier willen brengen, waar ook boekenplanken staan. Zo houd ik meer plaats over voor andere boeken (die ik ook een van deze dagen wil sorteren). De boeken over opvoeding en pedagogie wil ik wel allemaal bijhouden, ook al zijn ze verouderd, omdat ze een licht werpen over hoe dat vroeger in zijn werk ging. Planken hebben we vol met die boeken: ik zal daar dus wel enkele uren moeten aan besteden.
Dat wordt dus een werk van heel lange adem... want na de boeken over religie en pedagogie moet ik de boeken over geschiedkundige onderwerpen, de biografieën en autobiografieën, de boeken over landen en steden, de boeken over etiquette en over esoterie en de taalboeken nakijken. En uiteraard de boeken die nog in de bibliotheek in dozen liggen, niet vergeten.
Het probleem is dat, als ik bijvoorbeeld een honderdtal boeken naar Rogers atelier wil verhuizen, ik minstens 10 keer over en weer moet lopen, anders wordt het te zwaar voor mij (en Roger lijkt geen zin te hebben in die karwei).
Maar kom, ikzelf vind die job wel leuk én ik krijg er nog beweging door.
Vandaag "bewogen" we ook een hele poos in Sint-Truiden. De oogarts had Roger een nieuwe bril voorgeschreven en we hadden gewacht tot deze maand om die te gaan bestellen (juli is hier immers "soldenmaand" - koopjesmaand).
En van die "solden" hebben we geprofiteerd bij Pearle! Dankzij de "solden" krijgt Roger volgende week een nieuwe bril voor een heel schappelijke prijs!
Daarna (dat stappen deed deugd aan mijn rug die vrij pijnlijk aanvoelde na het stofzuigen van onze werkkamer en mijn acrobatische toeren aldaar) liepen we nog wat rond in de stad, wilden we shampoo met aloë-vera kopen in een Indische winkel die jammer genoeg gesloten bleek en dronken we een glas witte wijn in "ons" cafeetje.
Deze avond aten we de rest van gisteren: gemakkelijk! Maar... ik had gisteren voor de vulling van de courgette gierst gebruikt in plaats van rijst. Omdat ik dacht dat de glycemische index van gierst lager lag dan die van rijst. Helaas, ik heb het ondertussen opgezocht: gierst heeft een even hoge glycemische index als witte rijst, en zelfs hoger dan de basmatirijst die wij meestal gebruiken!
woensdag 10 juli 2019
Allemaal toeval?
We zijn nog net niet slapen... en, terwijl ik me vragen stelde over het "medium" Bruno" viel ik (toevallig?) op dit. Ik zweer dat ik er niet naar op zoek was!
Nog voor die vertaling aankwam vandaag, gingen we bier kopen. Lieve (zus van Maj Vandergeten en uitbaatster van de "bierwinkel") vroeg me of ik nog iets aan het schrijven ben (ze bedoelt natuurlijk een "papieren boek"). Ik vertelde haar dat ik ontgoocheld ben door al die kleine uitgeverijen en dus dacht dat ik nooit meer iets zou uitgeven.
Nadat ik zopas nog enkele bladzijden uit mijn tienerdagboeken had overgetypt, dacht ik terug aan mijn antwoord op Lieve haar vraag... en net op dat moment vind ik in mijn mailbox een publiciteit voor dit. Een Franse uitgever!
Nee, ik denk niet dat ik ga toehappen.
Nog voor die vertaling aankwam vandaag, gingen we bier kopen. Lieve (zus van Maj Vandergeten en uitbaatster van de "bierwinkel") vroeg me of ik nog iets aan het schrijven ben (ze bedoelt natuurlijk een "papieren boek"). Ik vertelde haar dat ik ontgoocheld ben door al die kleine uitgeverijen en dus dacht dat ik nooit meer iets zou uitgeven.
Nadat ik zopas nog enkele bladzijden uit mijn tienerdagboeken had overgetypt, dacht ik terug aan mijn antwoord op Lieve haar vraag... en net op dat moment vind ik in mijn mailbox een publiciteit voor dit. Een Franse uitgever!
Nee, ik denk niet dat ik ga toehappen.
Blij weerzien met Liliane en Paul (onder andere)
Vandaag hadden we afgesproken met vrienden Liliane en Paul. Een uurtje voor we zouden vertrekken, kwam er een vertaling aan, dringend zoals steeds.
Hoewel ik opgelucht was (telkens als ik een poosje niet beschikbaar ben geweest - vakantie of andere verplichtingen - ben ik een beetje bang dat mijn klanten een betere vertaler hebben gevonden... zeker als de vertalingen niet meteen binnenstromen nadat ik opnieuw beschikbaar ben), vond ik het een beetje jammer dat die job net nu aankwam.
Liliane, Paul en wij hadden besloten samen nog eens de "nonnetjes" te bezoeken, in het klooster van zuster Godwine zaliger.
Het werd een blij weerzien, met Liliane en Paul én met de nonnen. We hadden elkaar veel te vertellen, aten cake (de 2 à 3 kilo die ik ben aangekomen sinds we in Haspengouw wonen, zijn te wijten aan al die zoetigheden, weet ik nu) en bleven vrij lang in het klooster hangen. Toen we afscheid namen van de kloosterlingen, was het echt tijd om naar huis te gaan, dus, Liliane en Paul, we zullen nog een andere keer afspreken, bijvoorbeeld in Den Teluur.
Paul gaf me twee boeken cadeau.
'Ikzelf vind ze niet goed', zei hij. Ik zal je laten weten wat ik er van vind, Paul, maar oefen wat geduld: ik moet eerst die geleende boeken lezen.
De vertaling ging heel vlot. Ik maakte nog gevulde courgette klaar en zopas keken we naar het derde deel van "Shadowlands". We hebben gezocht en gevonden welke die andere film was over hetzelfde onderwerp. Die film heette ook "Shadowlands" en kwam uit in 1985.
Hoewel ik opgelucht was (telkens als ik een poosje niet beschikbaar ben geweest - vakantie of andere verplichtingen - ben ik een beetje bang dat mijn klanten een betere vertaler hebben gevonden... zeker als de vertalingen niet meteen binnenstromen nadat ik opnieuw beschikbaar ben), vond ik het een beetje jammer dat die job net nu aankwam.
Liliane, Paul en wij hadden besloten samen nog eens de "nonnetjes" te bezoeken, in het klooster van zuster Godwine zaliger.
Het werd een blij weerzien, met Liliane en Paul én met de nonnen. We hadden elkaar veel te vertellen, aten cake (de 2 à 3 kilo die ik ben aangekomen sinds we in Haspengouw wonen, zijn te wijten aan al die zoetigheden, weet ik nu) en bleven vrij lang in het klooster hangen. Toen we afscheid namen van de kloosterlingen, was het echt tijd om naar huis te gaan, dus, Liliane en Paul, we zullen nog een andere keer afspreken, bijvoorbeeld in Den Teluur.
Paul gaf me twee boeken cadeau.
'Ikzelf vind ze niet goed', zei hij. Ik zal je laten weten wat ik er van vind, Paul, maar oefen wat geduld: ik moet eerst die geleende boeken lezen.
De vertaling ging heel vlot. Ik maakte nog gevulde courgette klaar en zopas keken we naar het derde deel van "Shadowlands". We hebben gezocht en gevonden welke die andere film was over hetzelfde onderwerp. Die film heette ook "Shadowlands" en kwam uit in 1985.
dinsdag 9 juli 2019
Vrij gevulde dag ondanks weer een lodderoog voor mij
Vorige nacht werd ik wakker van pijn aan mijn oog. Ik dacht eerst dat er een stofje in zat... tot ik goed wakker was en besefte dat ik weer last had van mijn lodderoog.
Heel vervelend maar deze keer besliste ik dat de dag niet zou verloren zijn, ondanks het feit dat ik praktisch niet meer heb kunnen slapen.
Om schoon te maken zag ik nog net genoeg door mijn ander oog en dus nam ik eerst de badkamer en de gang op de verdieping onder handen en, nadat ik even had gerust (en ondertussen gebeld naar Nany met wie ik bijna ruzie kreeg) tot mijn rugpijn wegebde, de salon.
Van onder de salontafel kwam een knuffeldoek van Eva te voorschijn samen met mijn opneemdoek! Ik stuurde daarover een mail naar dochterlief die antwoordde dat Eva een tweede exemplaar daarvan bezit en dat de knuffel dus verder hier mag "overzomeren".
Ik had niet echt ruzie met mijn moeder Nany aan telefoon maar het was op het randje...
Toen ik vertelde dat ik nu pas voor de eerste keer dit jaar had afgesproken met vriendin Liliane, antwoordde ze me dat ik, als gepensioneerde, zelf had gekozen voor alle zaken waar ik mee bezig ben en dus niet moest komen klagen. Waarop ik dan weer antwoordde dat ik niet klaagde, dat ik gewoon vermeldde dat Liliane en ik nu pas tijd hadden gevonden om af te spreken. Waarop zij weer herhaalde dat we daar zelf voor kozen en een voorbeeld gaf van volgens haar een ideale pensioenleeftijd: geen enkele (buiten familiale) verplichting aannemen, gewoon doen waar je zin in hebt (volgens haar: barbecue, shoppen, zonnen, terrasjes en reizen) en veel tijd maken voor familie. 'En anders moet je niet komen klagen'. Waarop ik weer zei dat ik niet klaagde; dat ik, behalve het huishouden, deed wat ik graag deed, maar dat daar soms verplichtingen aan vast hingen en zij boos antwoordde dat we elkaar blijkbaar niet begrepen!
Dat huishouden van vandaag gaf me een beetje beweging maar Roger kreeg, denk ik, veel meer beweging: hij reed weer een groot deel van het gras af en snoeide bomen in de tuin. Ik merk wel dat het zou mogen regenen: een deel van het gras is helemaal verdord.
Na het avondeten ging het veel beter met mijn oog en keek ik online naar dit. Heel interessant: over holistische geneeskunde.
En, nadat ik een paar mails had beantwoord, keken Roger en ik verder naar "Shadowlands". Het verhaal kennen we, want, lang geleden, hebben we een andere film over het levensverhaal van die auteur bekeken, die we beter vonden dan deze... alleen weten we niet meer hoe die film heette.
Heel vervelend maar deze keer besliste ik dat de dag niet zou verloren zijn, ondanks het feit dat ik praktisch niet meer heb kunnen slapen.
Om schoon te maken zag ik nog net genoeg door mijn ander oog en dus nam ik eerst de badkamer en de gang op de verdieping onder handen en, nadat ik even had gerust (en ondertussen gebeld naar Nany met wie ik bijna ruzie kreeg) tot mijn rugpijn wegebde, de salon.
Van onder de salontafel kwam een knuffeldoek van Eva te voorschijn samen met mijn opneemdoek! Ik stuurde daarover een mail naar dochterlief die antwoordde dat Eva een tweede exemplaar daarvan bezit en dat de knuffel dus verder hier mag "overzomeren".
Ik had niet echt ruzie met mijn moeder Nany aan telefoon maar het was op het randje...
Toen ik vertelde dat ik nu pas voor de eerste keer dit jaar had afgesproken met vriendin Liliane, antwoordde ze me dat ik, als gepensioneerde, zelf had gekozen voor alle zaken waar ik mee bezig ben en dus niet moest komen klagen. Waarop ik dan weer antwoordde dat ik niet klaagde, dat ik gewoon vermeldde dat Liliane en ik nu pas tijd hadden gevonden om af te spreken. Waarop zij weer herhaalde dat we daar zelf voor kozen en een voorbeeld gaf van volgens haar een ideale pensioenleeftijd: geen enkele (buiten familiale) verplichting aannemen, gewoon doen waar je zin in hebt (volgens haar: barbecue, shoppen, zonnen, terrasjes en reizen) en veel tijd maken voor familie. 'En anders moet je niet komen klagen'. Waarop ik weer zei dat ik niet klaagde; dat ik, behalve het huishouden, deed wat ik graag deed, maar dat daar soms verplichtingen aan vast hingen en zij boos antwoordde dat we elkaar blijkbaar niet begrepen!
Dat huishouden van vandaag gaf me een beetje beweging maar Roger kreeg, denk ik, veel meer beweging: hij reed weer een groot deel van het gras af en snoeide bomen in de tuin. Ik merk wel dat het zou mogen regenen: een deel van het gras is helemaal verdord.
 |
| Eigen foto's |
En, nadat ik een paar mails had beantwoord, keken Roger en ik verder naar "Shadowlands". Het verhaal kennen we, want, lang geleden, hebben we een andere film over het levensverhaal van die auteur bekeken, die we beter vonden dan deze... alleen weten we niet meer hoe die film heette.
maandag 8 juli 2019
In het vervolg de kindjes laten "kamperen" in de bibliotheek?
Het was vandaag een doodgewone dag, zonder verplichtingen, en toch heb ik weer niet alles kunnen doen wat ik van plan was.
Na onze brunch, een telefoontje naar straatgenoten V. en T. Misschien hebben ze binnenkort Rogers hulp als bestuurder nodig.
Daarna en na nog een wasje, uitgebreide boodschappen. Ik zei tegen Roger, terwijl we naar abrikozenmoes zochten in de Colruyt, dat ik vandaag naar Liliane zou bellen.
Toen we thuis kwamen, zag ik dat Liliane zelf gebeld had. Toeval? Ik belde haar terug maar ze gaf niet thuis.
Nadat ik een paar mails had beantwoord, begon ik voor het avondeten te zorgen (na een gewone groentesoep, zalm met een restje groenten van vorige week en andere verse groenten, met veel curry, kurkuma, een beetje sojasaus en sherry).
Terwijl we aten ging de bel. Ik dacht dat het Liliane zou zijn en ging kijken. Het was een doofstomme die zijn eigen (mooie) tekeningen verkocht. Hij leek echt doofstom (of hij speelde heel goed komedie) en ik kocht dus een tekening.
Daarna een telefoontje van Liliane: we hebben voor heel binnenkort afgesproken. En een mail van Jan Gerits: of ik nog het een en ander wilde veranderen aan de laatste Limburgse monografie. Aan die aanpassingen besteedde ik nog een paar uur.
Deze avond laat nog naar een derde van een film over C.S. Lewis gekeken (een derde omdat het anders veel te laat zou worden: morgen en overmorgen kijken we verder).
Maar... tijdens al die bezigheden (behalve tijdens de telefoontjes, de film en het opmaken van de Limburgse monografie) was ik in gedachten met iets anders bezig.
De drie kindjes samen laten slapen in het grote bed is namelijk echt niet meer te doen. Voor kleine Eva valt slapen op een sofa voorlopig nog mee... maar voor mij niet echt.
Ik dacht eraan aan Roger te vragen een hoogslaper te bouwen dwars over het grote bed, met uiteraard een trapje naar de bovenste slaapplaats. We moeten dan wel een matras bijkopen, tenzij we daar telkens het matras van Zeger op leggen. En dat er ruzies zullen ontstaan over wie boven mag slapen weet ik ook. Maar daarvoor moeten we dan een beurtrol instellen.
Dat leek me een goede oplossing tot ik eergisteren bij onze vrienden hun schoonzoon hoorde zeggen dat hij echt genoten heeft van de paar keer dat hij sliep in onze bibliotheek "tussen de rustgevende boeken".
In die "bibliotheek" staat en ligt ook al het speelgoed van de kleinkinderen. Zouden ze het ook rustgevend vinden als we daar voor hen drie luchtmatrassen zouden leggen? Ze worden dan wakker met al hun speelgoed rondom zich... maar zijn dan wel verplicht op te ruimen voor het slapengaan. Plus dat op die manier slapen een "kampeer"-gevoel geeft (want ik zou ze elk een slaapzak geven).
Ik weet het niet, moet er verder over nadenken (en de mening vragen van dochterlief en schoonzoon).
Na onze brunch, een telefoontje naar straatgenoten V. en T. Misschien hebben ze binnenkort Rogers hulp als bestuurder nodig.
Daarna en na nog een wasje, uitgebreide boodschappen. Ik zei tegen Roger, terwijl we naar abrikozenmoes zochten in de Colruyt, dat ik vandaag naar Liliane zou bellen.
Toen we thuis kwamen, zag ik dat Liliane zelf gebeld had. Toeval? Ik belde haar terug maar ze gaf niet thuis.
Nadat ik een paar mails had beantwoord, begon ik voor het avondeten te zorgen (na een gewone groentesoep, zalm met een restje groenten van vorige week en andere verse groenten, met veel curry, kurkuma, een beetje sojasaus en sherry).
Terwijl we aten ging de bel. Ik dacht dat het Liliane zou zijn en ging kijken. Het was een doofstomme die zijn eigen (mooie) tekeningen verkocht. Hij leek echt doofstom (of hij speelde heel goed komedie) en ik kocht dus een tekening.
Daarna een telefoontje van Liliane: we hebben voor heel binnenkort afgesproken. En een mail van Jan Gerits: of ik nog het een en ander wilde veranderen aan de laatste Limburgse monografie. Aan die aanpassingen besteedde ik nog een paar uur.
Deze avond laat nog naar een derde van een film over C.S. Lewis gekeken (een derde omdat het anders veel te laat zou worden: morgen en overmorgen kijken we verder).
Maar... tijdens al die bezigheden (behalve tijdens de telefoontjes, de film en het opmaken van de Limburgse monografie) was ik in gedachten met iets anders bezig.
De drie kindjes samen laten slapen in het grote bed is namelijk echt niet meer te doen. Voor kleine Eva valt slapen op een sofa voorlopig nog mee... maar voor mij niet echt.
Ik dacht eraan aan Roger te vragen een hoogslaper te bouwen dwars over het grote bed, met uiteraard een trapje naar de bovenste slaapplaats. We moeten dan wel een matras bijkopen, tenzij we daar telkens het matras van Zeger op leggen. En dat er ruzies zullen ontstaan over wie boven mag slapen weet ik ook. Maar daarvoor moeten we dan een beurtrol instellen.
Dat leek me een goede oplossing tot ik eergisteren bij onze vrienden hun schoonzoon hoorde zeggen dat hij echt genoten heeft van de paar keer dat hij sliep in onze bibliotheek "tussen de rustgevende boeken".
In die "bibliotheek" staat en ligt ook al het speelgoed van de kleinkinderen. Zouden ze het ook rustgevend vinden als we daar voor hen drie luchtmatrassen zouden leggen? Ze worden dan wakker met al hun speelgoed rondom zich... maar zijn dan wel verplicht op te ruimen voor het slapengaan. Plus dat op die manier slapen een "kampeer"-gevoel geeft (want ik zou ze elk een slaapzak geven).
Ik weet het niet, moet er verder over nadenken (en de mening vragen van dochterlief en schoonzoon).
zondag 7 juli 2019
Weerzien met onze vrienden in de Ardennen
Dit weekend organiseerde de KVLS een wandeling in Sint-Truiden en wij konden er weer niet aan deelnemen. In maart hadden we immers reeds voor dit weekend afgesproken met onze oude vrienden Chantal en André, deze keer bij hen in de Ardennen.
Zoals telkens werd het een blij weerzien met hen, hun oudste dochter Nanou met wie ik heel goed overeenkom en haar echtgenoot, een collega vertaler (weliswaar voor de overheid wat hem betreft).
We genoten van het mooie weer, kookten "sans façons" samen terwijl we aperitiefden, wisselden nieuwtjes uit (schoonzoon vertelde onder andere over een collega, partner van een vroegere prof van mij), praatten over onze lectuur (maar deze keer eigenaardig genoeg niet over politiek, wel over beleggingen - ik wist niet dat mijn oude vriend daar, in tegenstelling tot ons, Nanou en echtgenoot, zo onderlegd in was) en haalden herinneringen op.
Zij vooral herinneringen aan al hun vele verre reizen... die me geen zin gaven hun voorbeeld te volgen: in de rij moeten staan om alles te bezoeken wat je "moet bezoeken", steden en landen zien die je "moet gezien hebben". Nee, laat mij maar in een vrij onbekende stad kuieren en de sfeer opsnuiven. Eigenaardig genoeg gaf Nanou me gelijk toen ik dat zei. Haar beste herinnering is aan een reis waarop ze heel weinig bezocht, ze geen verplichtingen had en weinig toeristen tegenkwam.
En uiteraard genoten we van de rust in dat afgelegen dorpje, de stilte die enkel onderbroken werd door het gezang van vogels... en het geblaat van een kudde schapen die naar de stal werd gevoerd.
Onze vrienden leenden me enkele boeken uit die ik ze volgende lente terug zal geven. Want dan komen ze op bezoek bij ons.
En dan reden Roger en ik terug naar huis...
Wat wonen onze vrienden daar toch mooi... maar zoals hun schoonzoon zei, het is daar nog meer afgelegen dan hier. Niet te doen, zeker zonder auto.
Zoals telkens werd het een blij weerzien met hen, hun oudste dochter Nanou met wie ik heel goed overeenkom en haar echtgenoot, een collega vertaler (weliswaar voor de overheid wat hem betreft).
We genoten van het mooie weer, kookten "sans façons" samen terwijl we aperitiefden, wisselden nieuwtjes uit (schoonzoon vertelde onder andere over een collega, partner van een vroegere prof van mij), praatten over onze lectuur (maar deze keer eigenaardig genoeg niet over politiek, wel over beleggingen - ik wist niet dat mijn oude vriend daar, in tegenstelling tot ons, Nanou en echtgenoot, zo onderlegd in was) en haalden herinneringen op.
Zij vooral herinneringen aan al hun vele verre reizen... die me geen zin gaven hun voorbeeld te volgen: in de rij moeten staan om alles te bezoeken wat je "moet bezoeken", steden en landen zien die je "moet gezien hebben". Nee, laat mij maar in een vrij onbekende stad kuieren en de sfeer opsnuiven. Eigenaardig genoeg gaf Nanou me gelijk toen ik dat zei. Haar beste herinnering is aan een reis waarop ze heel weinig bezocht, ze geen verplichtingen had en weinig toeristen tegenkwam.
En dan reden Roger en ik terug naar huis...
Wat wonen onze vrienden daar toch mooi... maar zoals hun schoonzoon zei, het is daar nog meer afgelegen dan hier. Niet te doen, zeker zonder auto.
Volgende maand wordt onze vriend 92 jaar!
donderdag 4 juli 2019
Ontgoocheling en goed nieuws
Nadat we goed gewerkt hadden, stelde Roger voor iets te gaan drinken op het terras van 't Fakkelhuis (de vroegere "Kluizenaar").
Hij had me daarvoor geholpen de stock Oostland en Limburgse monografieën te sorteren (want, ik weet niet hoe dat komt, ik krijg altijd - voor mij veel te zware - kartonnen dozen waarin verschillende nummers door elkaar zitten), de was (de machine had lakens gewassen) te drogen te hangen en daarna ging hij zelfs verder gras afrijden.
Toen hij terug binnenkwam, vroeg hij: 'Doen we niets?'
'Jij hebt al heel veel gedaan vandaag,' antwoordde ik, 'maar wat wil je nu nog doen?'
'Terrasje?'
Dat nieuwe café heeft ons echter ontgoocheld! De dranken zijn veel duurder geworden dan in de tijd van De Kluizenaar, er speelde irritante muziek en het geheel had niet meer die pretentieloze uitstraling van het vorige café (waar we een paar keer zijn geweest met mijn "Nononc" en Françoise). Toen men onze bestelling kwam opnemen, durfde Roger het aan te vragen of ze de muziek konden afzetten. Nee, dat ging niet, want dat hoorde bij hun "imago".
'Kom,' zei Roger tegen mij (omdat we alles zo duur vonden, hadden we gevraagd onze bestelling even te mogen uitstellen), ' we gaan naar de hoeve hiertegenover'.
De hoeve daartegenover is Heirbaan 66. Waar we gezellig een biertje dronken. Toen we er aankwamen, zat er een gezelschap, daarna zaten we er een hele poos alleen. We haalden herinneringen op aan de keren dat Nononc en (mijn tante-vriendin) Françoise bij ons logeerden, aan de terrasjes die we toen aandeden, en telkens kwamen we terug op die vroegere pretentieloze Kluizenaar.
Het huidige café zullen we waarschijnlijk nooit meer bezoeken!
O ja, deze ochtend goed nieuws gevonden in de brievenbus: de zoon van mijn zus Bie trouwt volgend jaar met zijn Sarah!
Hij had me daarvoor geholpen de stock Oostland en Limburgse monografieën te sorteren (want, ik weet niet hoe dat komt, ik krijg altijd - voor mij veel te zware - kartonnen dozen waarin verschillende nummers door elkaar zitten), de was (de machine had lakens gewassen) te drogen te hangen en daarna ging hij zelfs verder gras afrijden.
Toen hij terug binnenkwam, vroeg hij: 'Doen we niets?'
'Jij hebt al heel veel gedaan vandaag,' antwoordde ik, 'maar wat wil je nu nog doen?'
'Terrasje?'
Dat nieuwe café heeft ons echter ontgoocheld! De dranken zijn veel duurder geworden dan in de tijd van De Kluizenaar, er speelde irritante muziek en het geheel had niet meer die pretentieloze uitstraling van het vorige café (waar we een paar keer zijn geweest met mijn "Nononc" en Françoise). Toen men onze bestelling kwam opnemen, durfde Roger het aan te vragen of ze de muziek konden afzetten. Nee, dat ging niet, want dat hoorde bij hun "imago".
'Kom,' zei Roger tegen mij (omdat we alles zo duur vonden, hadden we gevraagd onze bestelling even te mogen uitstellen), ' we gaan naar de hoeve hiertegenover'.
De hoeve daartegenover is Heirbaan 66. Waar we gezellig een biertje dronken. Toen we er aankwamen, zat er een gezelschap, daarna zaten we er een hele poos alleen. We haalden herinneringen op aan de keren dat Nononc en (mijn tante-vriendin) Françoise bij ons logeerden, aan de terrasjes die we toen aandeden, en telkens kwamen we terug op die vroegere pretentieloze Kluizenaar.
Het huidige café zullen we waarschijnlijk nooit meer bezoeken!
 |
| Heirbaan 66 (eigen foto's) |
woensdag 3 juli 2019
We zijn al wat minder moe
Net toen ik wilde beginnen te bloggen deze avond stelde Roger voor naar de eerste aflevering te kijken van een Scandinavische serie. Dat hebben we dus gedaan, het lijkt een heel "trage" serie te zijn: morgen, na de tweede aflevering beslissen we of we verder kijken.
Deze ochtend, nadat we eindelijk nog eens uitsliepen (ik vraag me nog steeds af hoe de nachtmensen, die Roger en ik zijn, dat vroeg opstaan omwille van onze "kindjes" bijna 20 jaar hebben overleefd en ik bewonder alle jonge ouders die eigenlijk nachtraven zijn) heb ik het speelgoed opgeruimd.
Ik had gisteren gevraagd aan Roger of hij de kindjes het speelgoed wilde helpen opruimen terwijl ik mezelf klaarmaakte om naar Nany te gaan... maar daar was duidelijk niets van in huis gekomen.
Ik ben bijna een uur bezig geweest met de bibliotheek opruimen en daarna nat opnemen omdat de vloer heel veel vlekken vertoonde. Daarna nam ik de keuken op (om dezelfde reden). Dat betekent niet dat ik heb schoongemaakt: integendeel, ik heb alleen het grootste vuil aangepakt (en daarvan kreeg ik al rugpijn) maar het huis op zich is nog steeds even stoffig en er hangen nog altijd evenveel spinnenwebben (maar kom, spinnen zijn nuttige dieren).
Na een telefoontje met Nany (die, evenals ik trouwens, heel fel heeft genoten van onze bijeenkomst gisteren) en nadat ik daarna een boodschappenlijstje had opgesteld en de wasmachine had laten werken plus de was te drogen had gehangen, deden we die boodschappen. En vonden we bij Colruyt chocolade met 86% cacao. Schoonzusje had me onlangs verteld dat ik die daar zou vinden maar blijkbaar ben ik bij de vorige boodschappen nooit aandachtig genoeg geweest.
Na ons avondmaal (ik maakte nog eens hetzelfde klaar als wat ik gisteren voor de kindjes had in elkaar geflanst - en wat ze heel lekker vonden - maar deze keer zonder aardappelen) genoten we allebei van een blokje van die chocola. Eigenaardig: ik had op reis chocola met 84% cacao gevonden (in een Lidl, maar hier vind ik die niet in die winkel) maar de chocola die we vandaag kochten (met amper 2% meer cacao dus) is weer zoveel lekkerder!
Na het avondeten heb ik nog een poosje gelezen in een Simenon (uiteraard met dat blokje chocola smeltend op mijn tong) maar... ik viel in slaap. Tja, ik ben altijd zo blij als de "kindjes" hier zijn maar blijkbaar begint mijn leeftijd me echt parten te spelen!
Vlak voor we naar die aflevering keken (als die serie meevalt, vertel ik er later meer over) haalde Roger zijn vers gebakken speltbrood uit de broodbakmachine. Ik eet heel weinig brood maar verheug me echt op eindelijk nog eens speltbrood!
O ja... en Roger heeft vandaag ook nog een deel van het gras in de tuin afgereden. Ik moet echt eens onderzoeken of we daarvoor geen hulp kunnen vinden!
Deze ochtend, nadat we eindelijk nog eens uitsliepen (ik vraag me nog steeds af hoe de nachtmensen, die Roger en ik zijn, dat vroeg opstaan omwille van onze "kindjes" bijna 20 jaar hebben overleefd en ik bewonder alle jonge ouders die eigenlijk nachtraven zijn) heb ik het speelgoed opgeruimd.
Ik had gisteren gevraagd aan Roger of hij de kindjes het speelgoed wilde helpen opruimen terwijl ik mezelf klaarmaakte om naar Nany te gaan... maar daar was duidelijk niets van in huis gekomen.
Ik ben bijna een uur bezig geweest met de bibliotheek opruimen en daarna nat opnemen omdat de vloer heel veel vlekken vertoonde. Daarna nam ik de keuken op (om dezelfde reden). Dat betekent niet dat ik heb schoongemaakt: integendeel, ik heb alleen het grootste vuil aangepakt (en daarvan kreeg ik al rugpijn) maar het huis op zich is nog steeds even stoffig en er hangen nog altijd evenveel spinnenwebben (maar kom, spinnen zijn nuttige dieren).
Na een telefoontje met Nany (die, evenals ik trouwens, heel fel heeft genoten van onze bijeenkomst gisteren) en nadat ik daarna een boodschappenlijstje had opgesteld en de wasmachine had laten werken plus de was te drogen had gehangen, deden we die boodschappen. En vonden we bij Colruyt chocolade met 86% cacao. Schoonzusje had me onlangs verteld dat ik die daar zou vinden maar blijkbaar ben ik bij de vorige boodschappen nooit aandachtig genoeg geweest.
Na ons avondmaal (ik maakte nog eens hetzelfde klaar als wat ik gisteren voor de kindjes had in elkaar geflanst - en wat ze heel lekker vonden - maar deze keer zonder aardappelen) genoten we allebei van een blokje van die chocola. Eigenaardig: ik had op reis chocola met 84% cacao gevonden (in een Lidl, maar hier vind ik die niet in die winkel) maar de chocola die we vandaag kochten (met amper 2% meer cacao dus) is weer zoveel lekkerder!
Na het avondeten heb ik nog een poosje gelezen in een Simenon (uiteraard met dat blokje chocola smeltend op mijn tong) maar... ik viel in slaap. Tja, ik ben altijd zo blij als de "kindjes" hier zijn maar blijkbaar begint mijn leeftijd me echt parten te spelen!
Vlak voor we naar die aflevering keken (als die serie meevalt, vertel ik er later meer over) haalde Roger zijn vers gebakken speltbrood uit de broodbakmachine. Ik eet heel weinig brood maar verheug me echt op eindelijk nog eens speltbrood!
 |
| Eigen foto's |
O ja... en Roger heeft vandaag ook nog een deel van het gras in de tuin afgereden. Ik moet echt eens onderzoeken of we daarvoor geen hulp kunnen vinden!