Na onze brunch begon ik op mijn gemak mijn kant van de werkkamer te stoffen. Eigenlijk vrij oppervlakkig, zonder enig meubel te verplaatsen en zelfs zonder rekening te houden met de spinnenwebben aan het plafond. Zelfs de kantjes waar Roger onlangs de jacht maakte op spinnenwebben sloeg ik over.
Opeens merkte ik dat Roger heel spontaan zijn kant beginnen te stoffen was!
Daarna stofzuigde hij de vloer en ik was zo blij als iets: op nog geen uur was de voor vandaag bedoelde klus (oppervlakkig) geklaard.
Roger wilde verder gaan met stofzuigen in de salon maar daar moest ik hem tegenhouden: dat is een job voor morgen en eerst moet daar onder andere opgeruimd worden.
Ik voelde wel aan mijn rug en buik dat ik even te druk bezig was geweest met die schoonmaak. En toch stemde ik toe toen Roger voorstelde nog eens naar Action te rijden: hij had immers nog meer afsluitbare dozen voor zijn noten nodig.
We liepen er een goed halfuur rond (en tegen het einde van dat halfuur was het echt voldoende geweest voor mij), Roger vond wat hij zocht en ik werd weer verleid door heel goedkope sinterklaasspulletjes.
Thuis was ik blij dat ik weer in de relax kon ploffen. En daar had je het weer: diepe slaap, dromen en me beter voelen bij het ontwaken.
Roger warmde onze soep van gisteren op en ik zorgde daarna voor hertensteak met een tomatensla.
En na het avondeten en nog een beetje lectuur op papier voor mij, stuurde Roger me een Italiaans recept door: braciole. Het lijkt heel lekker, wel bewerkelijk, lijkt fel op een ander Italiaans recept dat ik in Antwerpen soms heb klaargemaakt... maar ik weet echt niet wanneer ik het zou kunnen klaarmaken. Niet omwille van de bewerkelijkheid maar omdat Debby geen vlees eet en vlees hier de basis vormt. Er komt ook kaas aan te pas maar die kun je volgens mijn gevoel weglaten (Hendrik eet geen kaas).
Wat wordt koken toch ingewikkeld! Deze ochtend vond ik een chatbericht van Wiemla. Weer stelde ze me voor bij hun bezoek eten af te halen bij een Chinees. Ik heb al uitgelegd waarom dat mij geen goed idee lijkt. Nu gaf ze eindelijk toe dat zij geen couscous lusten. Ik heb geantwoord dat als ze bedoelt het griesmeel zelf, ze zich geen zorgen hoeft te maken; ik vervang dat wel door rijst voor wie het wil.
Restauranteten is voor mij echt een laatste optie (en akkoord, vorig jaar in oktober heb ik het zo moeten doen omdat koken te ingewikkeld werd): te duur en vooral... je weet eigenlijk niet wat je eet, welke olie ze hebben gebruikt, hoeveel suiker enzovoort.
O ja, ik kreeg deze ochtend eindelijk ook een mail van Edith Oeyen (voorzitter KVLS) over het overlijden van Ilonka.
donderdag 31 oktober 2019
woensdag 30 oktober 2019
Het poortgebouw schoonmaken
We maakten weer ruzie over wat wel of niet mocht weggesmeten worden (praktisch niets volgens Roger, heel veel volgens mij), over het feit dat volgens mij op de rekken de zaken per soort bij elkaar moeten staan (cola bij cola, water bij water) en niet alles door elkaar, waar je maar plaats vindt, zoals Roger dat ziet.
Uiteindelijk reden we met een niet echt grote lading naar het containerpark. Ik hielp lege flessen en bokalen in de glasbol te smijten (heel veel andere spullen hadden we niet bij).
Dat voelde ik wel daarna.
Terug thuis belde ik naar Nany die heel lang van alles vertelde. Zo lang dat Roger ondertussen het poortgebouw bleek geveegd te hebben. De rekken zijn niet opgeruimd, er staat nog altijd rommel die volgens mij weg zou mogen, maar kom: het poorthuis is toonbaar. Bedankt, liefje!
'Wilde je nog naar Action?' vroeg Roger iets later. Inderdaad, ik wilde er rondkijken naar nog kleine sinterklaasgeschenken.
Wij liepen er een dik halfuur rond, kochten enkele spullen en kwamen terug naar huis... waar ik me weer installeerde in de relax: mijn rug en buik deden weer pijn.
Weer die diepe slaap, die dromen en dat wakker worden met minder pijn.
En daarna lectuur voor mij terwijl Roger kliekjes opwarmde voor ons avondmaal.
Uiteindelijk reden we met een niet echt grote lading naar het containerpark. Ik hielp lege flessen en bokalen in de glasbol te smijten (heel veel andere spullen hadden we niet bij).
Dat voelde ik wel daarna.
Terug thuis belde ik naar Nany die heel lang van alles vertelde. Zo lang dat Roger ondertussen het poortgebouw bleek geveegd te hebben. De rekken zijn niet opgeruimd, er staat nog altijd rommel die volgens mij weg zou mogen, maar kom: het poorthuis is toonbaar. Bedankt, liefje!
'Wilde je nog naar Action?' vroeg Roger iets later. Inderdaad, ik wilde er rondkijken naar nog kleine sinterklaasgeschenken.
Wij liepen er een dik halfuur rond, kochten enkele spullen en kwamen terug naar huis... waar ik me weer installeerde in de relax: mijn rug en buik deden weer pijn.
Weer die diepe slaap, die dromen en dat wakker worden met minder pijn.
En daarna lectuur voor mij terwijl Roger kliekjes opwarmde voor ons avondmaal.
dinsdag 29 oktober 2019
Dromen van Ilonka en Nononc zaliger
Deze ochtend vonden we een mail van Ludo D, de nieuwe secretaris van Heemkunde. Met het overlijdensbericht van llonka. Boudewijn is immers ook lid van Heemkunde Groot Heers.
Eigenaardig genoeg heeft het bestuur van de KVLS nog geen overlijdensbericht gestuurd naar alle leden.
Ik stelde voor vandaag boodschappen te doen. In de eerste winkel liepen we vrij snel langs de rekken, moesten we niet te lang wachten aan de kassa en was ik niet al te moe na afloop.
In de tweede winkel wilden we op dezelfde manier te werk gaan maar allereerst de bij Sinterklaas bestelde spullen afhalen.
Onderweg kwamen we heemkundelid G. tegen en begonnen we een praatje. Na een kwartier begonnen mijn rug en buik weer pijn te doen. Uiteraard hadden we het over Ilonka en Boudewijn. Hij vertelde over hun laatste ontmoeting, wij over de onze. G. wist niet dat Ilonka ziek was... en ik besefte dat ik pas op de vraag "hoe gaat het?" 'goed' had geantwoord. Anders moest ik immers veel te veel uitleg geven en zouden we nog langer staan keuvelen, flitste het door mijn hoofd
Dan deden we verder onze boodschappen maar aan de kassa kwamen we G. weer tegen in de lange rij.
Ik kwam geradbraakt uit de winkel en was blij dat er geen derde winkel op onze te doen-lijst stond.
Nadat we thuis alles hadden opgeborgen, ging ik nog wat liggen lezen in de relax, viel ik weer in een diepe slaap, droomde ik dat we, na een lentewandeling, op bezoek waren bij Boudewijn en Ilonka, in het gezelschap van onder andere Nononc zaliger en (tante) Françoise... en was de pijn bij het wakker worden weer fel verminderd.
Eigenaardig genoeg heeft het bestuur van de KVLS nog geen overlijdensbericht gestuurd naar alle leden.
Ik stelde voor vandaag boodschappen te doen. In de eerste winkel liepen we vrij snel langs de rekken, moesten we niet te lang wachten aan de kassa en was ik niet al te moe na afloop.
In de tweede winkel wilden we op dezelfde manier te werk gaan maar allereerst de bij Sinterklaas bestelde spullen afhalen.
Onderweg kwamen we heemkundelid G. tegen en begonnen we een praatje. Na een kwartier begonnen mijn rug en buik weer pijn te doen. Uiteraard hadden we het over Ilonka en Boudewijn. Hij vertelde over hun laatste ontmoeting, wij over de onze. G. wist niet dat Ilonka ziek was... en ik besefte dat ik pas op de vraag "hoe gaat het?" 'goed' had geantwoord. Anders moest ik immers veel te veel uitleg geven en zouden we nog langer staan keuvelen, flitste het door mijn hoofd
Dan deden we verder onze boodschappen maar aan de kassa kwamen we G. weer tegen in de lange rij.
Ik kwam geradbraakt uit de winkel en was blij dat er geen derde winkel op onze te doen-lijst stond.
Nadat we thuis alles hadden opgeborgen, ging ik nog wat liggen lezen in de relax, viel ik weer in een diepe slaap, droomde ik dat we, na een lentewandeling, op bezoek waren bij Boudewijn en Ilonka, in het gezelschap van onder andere Nononc zaliger en (tante) Françoise... en was de pijn bij het wakker worden weer fel verminderd.
maandag 28 oktober 2019
Weer niet gedaan wat op mijn programma stond
Een heel lang telefoongesprek met Jan Gerits vlak na de middag. Over al zijn plannen en in het bijzonder het boek dat hij wil schrijven over zijn echtgenote, de pianiste Andreia Van Schaick.
Het overlijden van Gaston had hij vernomen, van Ilonka wist hij het nog niet.
Daarna had ik helemaal geen zin meer om de voorgenomen telefoontjes te plegen, eerder heel veel zin om te rusten. Ik ging in de relax liggen en viel in een heel diepe slaap.
Weer werd ik wakker met het gevoel dat het veel beter met me ging. Ik stelde zelfs even voor naar de Action te rijden (in functie van Sinterklaas). Maar na enkele onbenullige taakjes, stelde ik vast dat het overmoedig zou zijn te proberen in een winkel rond te lopen.
En toch moeten we binnenkort weer boodschappen doen en de vorige week bestelde spullen afhalen.
Ik las nog wat op papier en daarna de kranten online en ik stelde vast dat Elena rond 10 uur actief was geweest op haar YouTube-kanaal. Was die dan niet op school op dat uur?
En toen viel mijn euro. Toen dochterlief vroeg of de kindjes even hier konden logeren, bedoelde ze deze week, en niet volgende week.
Wat een blunder! Want in feite, als de kindjes tegen een beetje rommel en vuil kunnen, konden die heel gemakkelijk enkele dagen hier verblijven: ik ben van plan pas overmorgen te beginnen met de schoonmaak tegen volgende week zaterdag.
Hoewel, stel dat de kindjes hier waren, zouden mijn buik en rug ze aankunnen? Ik vrees van niet en een gemaakte afspraak moeten afzeggen vind ik nog erger.
Weer zorgde Roger voor soep deze avond en weer hadden we geen honger meer na een paar borden.
Het overlijden van Gaston had hij vernomen, van Ilonka wist hij het nog niet.
Daarna had ik helemaal geen zin meer om de voorgenomen telefoontjes te plegen, eerder heel veel zin om te rusten. Ik ging in de relax liggen en viel in een heel diepe slaap.
Weer werd ik wakker met het gevoel dat het veel beter met me ging. Ik stelde zelfs even voor naar de Action te rijden (in functie van Sinterklaas). Maar na enkele onbenullige taakjes, stelde ik vast dat het overmoedig zou zijn te proberen in een winkel rond te lopen.
En toch moeten we binnenkort weer boodschappen doen en de vorige week bestelde spullen afhalen.
Ik las nog wat op papier en daarna de kranten online en ik stelde vast dat Elena rond 10 uur actief was geweest op haar YouTube-kanaal. Was die dan niet op school op dat uur?
En toen viel mijn euro. Toen dochterlief vroeg of de kindjes even hier konden logeren, bedoelde ze deze week, en niet volgende week.
Wat een blunder! Want in feite, als de kindjes tegen een beetje rommel en vuil kunnen, konden die heel gemakkelijk enkele dagen hier verblijven: ik ben van plan pas overmorgen te beginnen met de schoonmaak tegen volgende week zaterdag.
Hoewel, stel dat de kindjes hier waren, zouden mijn buik en rug ze aankunnen? Ik vrees van niet en een gemaakte afspraak moeten afzeggen vind ik nog erger.
Weer zorgde Roger voor soep deze avond en weer hadden we geen honger meer na een paar borden.
Snoeien
Ik vrees dat we het aannemen van een huishoudhulp nog even moeten uitstellen. We kregen zopas een brief van Regionaal Landschap Haspengouw. We krijgen subsidies voor het snoeien van de bomen in de wei maar we moeten dan nog steeds meer dan 1100 euro zelf opleggen.
Tegen het einde van deze maand moeten we een beslissing nemen. We zullen maar laten snoeien of we worden ongerust bij de minste storm.
In het ledenbestand van de KVLS wordt tegenwoordig ook serieus gesnoeid: we vernemen zopas het overlijden van Gaston Vandereyken!
Tegen het einde van deze maand moeten we een beslissing nemen. We zullen maar laten snoeien of we worden ongerust bij de minste storm.
In het ledenbestand van de KVLS wordt tegenwoordig ook serieus gesnoeid: we vernemen zopas het overlijden van Gaston Vandereyken!
zondag 27 oktober 2019
Introspectie
Ik wilde al lang sommige mensen opbellen en heb dat nog steeds niet gedaan. Voor de enen omdat ik nog geen mogelijkheid zie om af te spreken, voor de anderen omdat ik tijdens het telefoneren de (slechte?) gewoonte heb om rond te lopen en kleine huishoudelijke taken uit te voeren (en dat ik er nog steeds pijn van krijg).
Deze avond bedacht ik dat ik eigenlijk even goed kan gaan liggen en dus mijn rug en buik laten rusten tijdens een telefoongesprek. Morgen probeer ik dus tijd te vinden voor een telefoontje met V.
Deze avond, vlak voor we onze soep gevolgd door Vlaamse karbonaden (o, nog steeds heel kleine bordjes voor mij) aten, zei ik tegen Roger dat de keuken dringend moet gedweild worden. Hoewel hij toegaf dat de keuken vuil is, vond Roger dat dweilen overbodig.
Zoiets had ik verwacht.
Ik ga volledig akkoord met Roger over het feit dat huisvrouwen soms overdrijven maar ik geef hem geen gelijk als hij vindt dat een duidelijk vuile kamer niet onder handen moet genomen worden.
Hij heeft de neiging het werk te laten bij elkaar komen zodat hij ooit alles tegelijk kan aanpakken. Wat soms echt niet mogelijk is. Zo merkte hij vorige week dat onze werkkamer vol spinnenwebben hangt (ik had het al langer gezien!) en begon hij die weg te zuigen. Terwijl hij daarmee bezig was, vroeg ik hem of hij dan de werkkamer misschien volledig wilde schoonmaken (het stond op mijn huishoudprogramma voor volgende week) en... hij antwoordde: 'Nee, dit is voldoende geweest voor vandaag, de rest doe ik een andere keer'.
Op zijn manier wordt ons huis nooit helemaal proper.
Dus vroeg ik me eerst af of ik zelf niet te veel vraag en ten tweede of een werkvrouw toch niet een oplossing kan zijn.
Ik heb zo'n beetje gegoogeld naar prijzen en voor 4 uur per week zouden we ongeveer 100 euro betalen per maand.
Dat lijkt niet overdreven maar is voor ons al een serieuze som bovenop de kosten die we al hebben. Uiteraard hoop ik nog af en toe te kunnen vertalen maar, bijvoorbeeld, wat ik deze maand extra heb verdiend, is naar Sinterklaas gegaan.
Plus, zoals ik tegen Roger zei, een poetsvrouw in dienst nemen betekent dat je het huis elke dag in orde houdt. Wat voor Roger zeker geen gemakkelijke opgave is.
En uiteraard kan een huishoudhulp op vier uur tijd enkel goed opgeruimde kamers (in ons geval keuken, poortgebouw, salon en badkamer) onder handen nemen en zullen we toch nog zelf voor de andere kamers moeten zorgen (slaapkamers, werkkamer, ateliers, bibliotheek, ...).
We zijn er nog niet uit. Ikzelf dacht na over wat ik kon schrappen in mijn uitgaven... maar ik vond alleen mijn e-liquids. Voor de rest geef ik zelf echt praktisch niets uit. Roger vond helemaal niets!
Ik heb wel gedacht aan onze praktische maandelijkse afspraak met vriend Karel die ons (Roger doet heel geheimzinnig over het bedrag) volgens mij zeker rond de 100 euro kost.
Karel is echter een van de beste vrienden van Roger: ik zal hem nooit vragen Karel minder vaak te ontmoeten!
Deze avond bedacht ik dat ik eigenlijk even goed kan gaan liggen en dus mijn rug en buik laten rusten tijdens een telefoongesprek. Morgen probeer ik dus tijd te vinden voor een telefoontje met V.
Deze avond, vlak voor we onze soep gevolgd door Vlaamse karbonaden (o, nog steeds heel kleine bordjes voor mij) aten, zei ik tegen Roger dat de keuken dringend moet gedweild worden. Hoewel hij toegaf dat de keuken vuil is, vond Roger dat dweilen overbodig.
Zoiets had ik verwacht.
Ik ga volledig akkoord met Roger over het feit dat huisvrouwen soms overdrijven maar ik geef hem geen gelijk als hij vindt dat een duidelijk vuile kamer niet onder handen moet genomen worden.
Hij heeft de neiging het werk te laten bij elkaar komen zodat hij ooit alles tegelijk kan aanpakken. Wat soms echt niet mogelijk is. Zo merkte hij vorige week dat onze werkkamer vol spinnenwebben hangt (ik had het al langer gezien!) en begon hij die weg te zuigen. Terwijl hij daarmee bezig was, vroeg ik hem of hij dan de werkkamer misschien volledig wilde schoonmaken (het stond op mijn huishoudprogramma voor volgende week) en... hij antwoordde: 'Nee, dit is voldoende geweest voor vandaag, de rest doe ik een andere keer'.
Op zijn manier wordt ons huis nooit helemaal proper.
Dus vroeg ik me eerst af of ik zelf niet te veel vraag en ten tweede of een werkvrouw toch niet een oplossing kan zijn.
Ik heb zo'n beetje gegoogeld naar prijzen en voor 4 uur per week zouden we ongeveer 100 euro betalen per maand.
Dat lijkt niet overdreven maar is voor ons al een serieuze som bovenop de kosten die we al hebben. Uiteraard hoop ik nog af en toe te kunnen vertalen maar, bijvoorbeeld, wat ik deze maand extra heb verdiend, is naar Sinterklaas gegaan.
Plus, zoals ik tegen Roger zei, een poetsvrouw in dienst nemen betekent dat je het huis elke dag in orde houdt. Wat voor Roger zeker geen gemakkelijke opgave is.
En uiteraard kan een huishoudhulp op vier uur tijd enkel goed opgeruimde kamers (in ons geval keuken, poortgebouw, salon en badkamer) onder handen nemen en zullen we toch nog zelf voor de andere kamers moeten zorgen (slaapkamers, werkkamer, ateliers, bibliotheek, ...).
We zijn er nog niet uit. Ikzelf dacht na over wat ik kon schrappen in mijn uitgaven... maar ik vond alleen mijn e-liquids. Voor de rest geef ik zelf echt praktisch niets uit. Roger vond helemaal niets!
Ik heb wel gedacht aan onze praktische maandelijkse afspraak met vriend Karel die ons (Roger doet heel geheimzinnig over het bedrag) volgens mij zeker rond de 100 euro kost.
Karel is echter een van de beste vrienden van Roger: ik zal hem nooit vragen Karel minder vaak te ontmoeten!
Een rustige zondag en slecht nieuws
Toen ik deze ochtend wakker werd, was ik zo blij dat het even laat of vroeg was als wat ik aanvoelde. Blijkbaar (maar dat wist ik al) is de wintertijd meer iets voor mij dan de zomertijd.
Met mijn buik en rug gaat het elke dag beter maar een wandeling zag ik nog niet zitten. Veel gelezen, de Limburgse monografie nog eens diagonaal doorgenomen en naar Jan Gerits gestuurd en vrij lang aan telefoon gehangen met mijn moeder Nany.
Maar... deze avond, vlak voor Roger onze soep zou opwarmen, krijg ik een mail van Boudewijn Knevels: zijn vrouw Ilonka is gisteren overleden! Vreselijk!
We wisten dat het slecht met haar ging maar hadden dat overlijden toch nog niet zo snel verwacht!
Met mijn buik en rug gaat het elke dag beter maar een wandeling zag ik nog niet zitten. Veel gelezen, de Limburgse monografie nog eens diagonaal doorgenomen en naar Jan Gerits gestuurd en vrij lang aan telefoon gehangen met mijn moeder Nany.
Maar... deze avond, vlak voor Roger onze soep zou opwarmen, krijg ik een mail van Boudewijn Knevels: zijn vrouw Ilonka is gisteren overleden! Vreselijk!
We wisten dat het slecht met haar ging maar hadden dat overlijden toch nog niet zo snel verwacht!
zaterdag 26 oktober 2019
Jan Gerits
Ik stap al iets minder krom en voorovergebogen maar de pijn is toch nog te intens om aan het huishouden of een echte wandeling te denken. Echt jammer, want ik vermoed dat Roger onvoldoende beweging krijgt deze dagen. Plus dat het mooie, zachte herfstdagen zijn.
Ik heb weer veel gelezen, veel geslapen en enkele uren verder gewerkt aan de monografie van Jan Gerits. Die zoals steeds heel interessant is!
Wat bewonder ik die Jan Gerits: hij is een jaar jonger dan mijn moeder en schrijft nog steeds heel veel interessante bijdragen in verschillende tijdschriften en om de drie maanden een heel leerrijke Limburgse Monografie!
Ik heb weer veel gelezen, veel geslapen en enkele uren verder gewerkt aan de monografie van Jan Gerits. Die zoals steeds heel interessant is!
Wat bewonder ik die Jan Gerits: hij is een jaar jonger dan mijn moeder en schrijft nog steeds heel veel interessante bijdragen in verschillende tijdschriften en om de drie maanden een heel leerrijke Limburgse Monografie!
vrijdag 25 oktober 2019
Stille waters als gezellige dagafsluiter
Roger bakte twee eitjes voor zichzelf en ik at een half potje yoghurt als brunch.
Daarna heb ik vooral gelezen terwijl Roger de keuken veegde en daarna aan zijn pc ging zitten.
Ik heb nog een honderdtal bladzijden te lezen in Shantaram en eerlijk gezegd, ik zal dat boek daarna missen!
Dan stuurde Jan Gerits me de tekst van de volgende monografie van de KVLS. Ik heb al enkele uren besteed aan de opmaak ervan.
Voor het avondmaal zorgden Roger en ik samen (ik wilde Vlaamse karbonaden maken maar de stoofpot is te zwaar voor mij).
Na een restje soep van gisteren at Roger nog een kliekje zuurkool en onze stoofschotel belandde dus in de koelkast (we hadden geen honger meer). Gelukkig is een stoofschotel de volgende dag nog lekkerder.
Ik heb de vorige dagen ons kookvuur niet meer schoongemaakt: de roosters boven de gaspitten zijn immers veel te zwaar voor mij. 'Kijk eens hoe vuil,' zei ik tegen Roger die het geheel inderdaad heel vuil vond maar die geen aanstalten maakte om die roosters te verplaatsen.
Deze avond kreeg ik nog een lang telefoontje van mijn moeder die zich heel veel vragen stelde over haar toekomstige leven in het rusthuis.
En, nadat ik nog een poosje had verder gewerkt aan de monografie, stelde Roger voor samen te kijken naar de eerste aflevering van "Stille waters". Ik had die serie al ooit in mijn eentje bekeken maar er samen met Roger naar kijken vond ik veel gezelliger!
Daarna heb ik vooral gelezen terwijl Roger de keuken veegde en daarna aan zijn pc ging zitten.
Ik heb nog een honderdtal bladzijden te lezen in Shantaram en eerlijk gezegd, ik zal dat boek daarna missen!
Dan stuurde Jan Gerits me de tekst van de volgende monografie van de KVLS. Ik heb al enkele uren besteed aan de opmaak ervan.
Voor het avondmaal zorgden Roger en ik samen (ik wilde Vlaamse karbonaden maken maar de stoofpot is te zwaar voor mij).
Na een restje soep van gisteren at Roger nog een kliekje zuurkool en onze stoofschotel belandde dus in de koelkast (we hadden geen honger meer). Gelukkig is een stoofschotel de volgende dag nog lekkerder.
Ik heb de vorige dagen ons kookvuur niet meer schoongemaakt: de roosters boven de gaspitten zijn immers veel te zwaar voor mij. 'Kijk eens hoe vuil,' zei ik tegen Roger die het geheel inderdaad heel vuil vond maar die geen aanstalten maakte om die roosters te verplaatsen.
Deze avond kreeg ik nog een lang telefoontje van mijn moeder die zich heel veel vragen stelde over haar toekomstige leven in het rusthuis.
En, nadat ik nog een poosje had verder gewerkt aan de monografie, stelde Roger voor samen te kijken naar de eerste aflevering van "Stille waters". Ik had die serie al ooit in mijn eentje bekeken maar er samen met Roger naar kijken vond ik veel gezelliger!
donderdag 24 oktober 2019
Boodschappen na een bezoek aan de cardioloog
We vertrokken vrij vroeg, zonder te eten. Roger werd immers verwacht bij de cardioloog.
Terwijl hij onderzocht werd, bleef ik in de auto: ik besefte goed dat de afstand parkeerterrein-cardiologie te lang zou geweest zijn voor mijn buik/rug
Ik bleef dus in de auto lezen... maar viel even in slaap. Toen Roger terugkwam, vertelde hij me dat alles in orde bleek.
Daarna deden we onze boodschappen. Bij de eerste twee winkels stapte ik mee uit de auto maar bij de derde en vierde winkel stelde Roger spontaan voor de boodschappen verder in zijn eentje te doen.
Ik bleef dus weer in de auto zitten lezen en soezen.
O ja, Roger heeft ook bestellingen geplaatst bij Sinterklaas in de laatste winkel.
We reden terug naar huis waar Roger brunchte en ik een half potje yoghurt at. Daarna zat Roger een hele poos aan zijn pc en ik in de relax . Weer te lezen en te soezen. Telkens als ik even opstond, bleek de pijn verminderd maar voorbij is het nog steeds niet. En ik weiger eender wat op te tillen.
Daarom zorgde Roger voor een soepje deze avond.
Ik at er een half bord van, hij twee. En daarna hadden we geen honger meer en ging ik weer zitten in de relax waar ik verder las en soesde.
Jammer van het heel mooie weer vandaag!
Terwijl hij onderzocht werd, bleef ik in de auto: ik besefte goed dat de afstand parkeerterrein-cardiologie te lang zou geweest zijn voor mijn buik/rug
Ik bleef dus in de auto lezen... maar viel even in slaap. Toen Roger terugkwam, vertelde hij me dat alles in orde bleek.
Daarna deden we onze boodschappen. Bij de eerste twee winkels stapte ik mee uit de auto maar bij de derde en vierde winkel stelde Roger spontaan voor de boodschappen verder in zijn eentje te doen.
Ik bleef dus weer in de auto zitten lezen en soezen.
O ja, Roger heeft ook bestellingen geplaatst bij Sinterklaas in de laatste winkel.
We reden terug naar huis waar Roger brunchte en ik een half potje yoghurt at. Daarna zat Roger een hele poos aan zijn pc en ik in de relax . Weer te lezen en te soezen. Telkens als ik even opstond, bleek de pijn verminderd maar voorbij is het nog steeds niet. En ik weiger eender wat op te tillen.
Daarom zorgde Roger voor een soepje deze avond.
Ik at er een half bord van, hij twee. En daarna hadden we geen honger meer en ging ik weer zitten in de relax waar ik verder las en soesde.
Jammer van het heel mooie weer vandaag!
woensdag 23 oktober 2019
Het is mijn eigen fout
Gisteren zouden we boodschappen doen nadat ik de voorgenomen telefoontjes had gepleegd, vandaag naar de redactievergadering van Oostland (publicatie van de KVLS) gaan en daarna "onze" zieke bezoeken.
We hebben alles voor vandaag afgezegd en gisteren heb ik heel de dag afwisselend geslapen op de sofa of in de relax. Boodschappen deden we niet (gelukkig hadden we nog voldoende proviand in huis, te meer omdat ik die dag amper een half potje yoghurt heb gegeten).
En dat is mijn eigen fout!
Vermits ik geen pijn meer voelde, "vergat" ik de laatste dagen de hulp van Roger in te roepen om bijvoorbeeld de filterkaraf te vullen, om een wasmand of een zetel te verplaatsen. Met alle gevolgen van dien uiteraard.
Vandaag heb ik al iets minder pijn maar voorbij is het nog niet. En deze keer heb ik mezelf beloofd voor praktisch alles hulp te vragen aan Roger.
Maar of hij dat leuk zal vinden?
Na zijn brunch vandaag bijvoorbeeld (ik had weer niets gegeten) zei ik hem dat de keuken moest geveegd worden (voorlopig vraag ik echt voor alles hulp). Omdat hij dat gisteren al in mijn plaats had gedaan, vond Roger dat vandaag absoluut niet nodig.
Dat zal het probleem zijn als we de volgende weken het huis weer een serieuze beurt geven: hij heeft andere prioriteiten dan ik!
We hebben alles voor vandaag afgezegd en gisteren heb ik heel de dag afwisselend geslapen op de sofa of in de relax. Boodschappen deden we niet (gelukkig hadden we nog voldoende proviand in huis, te meer omdat ik die dag amper een half potje yoghurt heb gegeten).
En dat is mijn eigen fout!
Vermits ik geen pijn meer voelde, "vergat" ik de laatste dagen de hulp van Roger in te roepen om bijvoorbeeld de filterkaraf te vullen, om een wasmand of een zetel te verplaatsen. Met alle gevolgen van dien uiteraard.
Vandaag heb ik al iets minder pijn maar voorbij is het nog niet. En deze keer heb ik mezelf beloofd voor praktisch alles hulp te vragen aan Roger.
Maar of hij dat leuk zal vinden?
Na zijn brunch vandaag bijvoorbeeld (ik had weer niets gegeten) zei ik hem dat de keuken moest geveegd worden (voorlopig vraag ik echt voor alles hulp). Omdat hij dat gisteren al in mijn plaats had gedaan, vond Roger dat vandaag absoluut niet nodig.
Dat zal het probleem zijn als we de volgende weken het huis weer een serieuze beurt geven: hij heeft andere prioriteiten dan ik!
maandag 21 oktober 2019
Weer niet gedaan wat ik van plan was...
... en toch was het een vrij drukke dag.
Roger belde naar zijn broer die we wilden bezoeken vandaag. Helaas, geen respons dus waagden we het niet: misschien had hij andere mensen op bezoek of was hij op revalidatie?
In zekere zin was het weer een geluk dat we thuisbleven, want er kwam werk aan (niet heel veel maar alles is welkom) en ik kreeg twee telefoontjes die nogal lang uitvielen. Van Boudewijn Knevels (onder andere om te zeggen dat hij niet naar de binnenkort geplande redactieraad van Oostland zou gaan én om me te vragen of we iets kunnen doen met stapelbedden, maar daar hebben we jammer genoeg de plaats niet meer voor) en van mijn moeder (die naar de cardioloog was geweest, die haar ook aanraadde uit te kijken naar een rusthuis).
Daarna was het echt tijd om de relatieve kou te trotseren zodat Roger zijn beweging zou krijgen, weer in Borgloon.
Terug thuis moest ik dringend beginnen te koken en na het avondeten vond ik het te laat om de voorgenomen telefoontjes te plegen!
Waarom heeft een mens het zo druk?
Roger belde naar zijn broer die we wilden bezoeken vandaag. Helaas, geen respons dus waagden we het niet: misschien had hij andere mensen op bezoek of was hij op revalidatie?
In zekere zin was het weer een geluk dat we thuisbleven, want er kwam werk aan (niet heel veel maar alles is welkom) en ik kreeg twee telefoontjes die nogal lang uitvielen. Van Boudewijn Knevels (onder andere om te zeggen dat hij niet naar de binnenkort geplande redactieraad van Oostland zou gaan én om me te vragen of we iets kunnen doen met stapelbedden, maar daar hebben we jammer genoeg de plaats niet meer voor) en van mijn moeder (die naar de cardioloog was geweest, die haar ook aanraadde uit te kijken naar een rusthuis).
Daarna was het echt tijd om de relatieve kou te trotseren zodat Roger zijn beweging zou krijgen, weer in Borgloon.
Terug thuis moest ik dringend beginnen te koken en na het avondeten vond ik het te laat om de voorgenomen telefoontjes te plegen!
Waarom heeft een mens het zo druk?
zondag 20 oktober 2019
Schuldgevoelens
Het heeft de hele dag geregend.
Hoewel het zondag is (voor mij in principe geen slaafs werk die dag) heb ik toch de wasmachine laten draaien, was te drogen gehangen, wat opgeruimd, gekookt - maar dat vind ik geen slaafs werk - enzovoort.
Ook een telefoontje naar mijn moeder Nany die weer heel veel te vertellen had. Maar die ook voor de zoveelste keer herhaalde dat haar vriendin, "tante" José, nooit alleen is op een zondag.
Daar begon het: de eerste schuldgevoelens.
Roger vroeg me wanneer ik nog naar V. had gebeld. Ik weet het, al te lang geleden. Weer schuldgevoelens. Morgen probeer ik daar tijd voor te maken (ik ging dat immers niet doen op een zondag, want dan hebben zij en T. waarschijnlijk familiebezoek).
En, terwijl ik dus even praatte met Roger, zei ik hem dat ik ook Liliane en Paul wilde bellen, om eindelijk nog eens af te spreken. Maar niet op een zondag weer...
Daar probeer ik morgen ook tijd voor te vinden, Liliane en Paul, beloofd! Misschien kunnen we nog eens samen gaan eten in "Den Teluur"?
Na ons avondeten (groentesoep, zalm met rauwkost) was ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken aan het overtypen toen er een mail van dochterlief aankwam.
Of de kindjes een paar dagen hier konden logeren tijdens de herfstvakantie, zodat zijzelf meer tijd zou krijgen voor haar lesvoorbereidingen.
Helaas, toen ik met Wiemla afsprak voor ergens begin november, had ik er niet bij stilgestaan dat juist in die periode de herfstvakantie plaatsvond. Toen ik het een beetje later besefte, heb ik zitten puzzelen in onze agenda maar ik vond echt geen mogelijkheid om de kindjes even hier te vragen.
Ik moet tegen de afspraak met Wiemla immers schoonmaken, en aan het ritme van één kamer per dag heb ik daar meer dan een week voor nodig. Vermits ik mezelf heb proberen te ontzien deze maand, en dus alleen het hoogstnodige deed in het huishouden, zal dat schoonmaken wel heel grondig moeten gebeuren (en dan vrees ik nog dat de ramen weer eens geen beurt zullen krijgen).
Ik kan dus onmogelijk Elena, Matthias en Eva hier een poosje te logeren vragen tijdens de herfstvakantie, tenzij ik de afspraak met Wiemla en Jef afzeg, wat ik liefst niet wil doen of het is weer puzzelen voor een nieuwe afspraak. Maar wat een schuldgevoelens heb ik!!!
O ja, deze avond hebben Roger en ik nog verder gewerkt aan "zijn" dorpen voor de werkgroep WO I-II. We zijn klaar maar... een van de dorpen die Roger moest bewerken, was Veulen en daarover hebben we niets gevonden!
Hoewel het zondag is (voor mij in principe geen slaafs werk die dag) heb ik toch de wasmachine laten draaien, was te drogen gehangen, wat opgeruimd, gekookt - maar dat vind ik geen slaafs werk - enzovoort.
Ook een telefoontje naar mijn moeder Nany die weer heel veel te vertellen had. Maar die ook voor de zoveelste keer herhaalde dat haar vriendin, "tante" José, nooit alleen is op een zondag.
Daar begon het: de eerste schuldgevoelens.
Roger vroeg me wanneer ik nog naar V. had gebeld. Ik weet het, al te lang geleden. Weer schuldgevoelens. Morgen probeer ik daar tijd voor te maken (ik ging dat immers niet doen op een zondag, want dan hebben zij en T. waarschijnlijk familiebezoek).
En, terwijl ik dus even praatte met Roger, zei ik hem dat ik ook Liliane en Paul wilde bellen, om eindelijk nog eens af te spreken. Maar niet op een zondag weer...
Daar probeer ik morgen ook tijd voor te vinden, Liliane en Paul, beloofd! Misschien kunnen we nog eens samen gaan eten in "Den Teluur"?
Na ons avondeten (groentesoep, zalm met rauwkost) was ik nog enkele bladzijden uit mijn vroegere dagboeken aan het overtypen toen er een mail van dochterlief aankwam.
Of de kindjes een paar dagen hier konden logeren tijdens de herfstvakantie, zodat zijzelf meer tijd zou krijgen voor haar lesvoorbereidingen.
Helaas, toen ik met Wiemla afsprak voor ergens begin november, had ik er niet bij stilgestaan dat juist in die periode de herfstvakantie plaatsvond. Toen ik het een beetje later besefte, heb ik zitten puzzelen in onze agenda maar ik vond echt geen mogelijkheid om de kindjes even hier te vragen.
Ik moet tegen de afspraak met Wiemla immers schoonmaken, en aan het ritme van één kamer per dag heb ik daar meer dan een week voor nodig. Vermits ik mezelf heb proberen te ontzien deze maand, en dus alleen het hoogstnodige deed in het huishouden, zal dat schoonmaken wel heel grondig moeten gebeuren (en dan vrees ik nog dat de ramen weer eens geen beurt zullen krijgen).
Ik kan dus onmogelijk Elena, Matthias en Eva hier een poosje te logeren vragen tijdens de herfstvakantie, tenzij ik de afspraak met Wiemla en Jef afzeg, wat ik liefst niet wil doen of het is weer puzzelen voor een nieuwe afspraak. Maar wat een schuldgevoelens heb ik!!!
O ja, deze avond hebben Roger en ik nog verder gewerkt aan "zijn" dorpen voor de werkgroep WO I-II. We zijn klaar maar... een van de dorpen die Roger moest bewerken, was Veulen en daarover hebben we niets gevonden!
zaterdag 19 oktober 2019
Koken voor anderen: niet gemakkelijk
Ik vergat daarnet te vertellen dat ik deze avond weer iets nieuws probeerde voor ons avondmaal.
Na onze gebruikelijke groentesoep bakte ik fazantenfilet in olijfolie en gaf er een puree van knolselderie en zoete aardappel bij (klaargemaakt met uiteraard een beetje zout, vrij veel peper, nootmuskaat, boter én kurkuma).
De puree vonden we allebei heel lekker, het vlees stond mij heel erg aan... maar Roger niet. 'Geef me dan liever spek', zei hij.
Ik vind ook spek heel lekker maar die fazant vond ik nog lekkerder! Helaas, ik vrees dat ik die nooit meer op het menu zal zetten!
Dat avondmaal namen we vlak na ons telefoontje met Hendrik, over de twee "zetels" (ja, ik weet dat het stoel, luie stoel, fauteuil of iets dergelijks moet zijn in algemeen Nederlands; waarom is "zetel" zoals in het "Vlaams" eigenlijk niet goed genoeg?) die Debby en hij van ons mogen overnemen.
Tijdens dat gesprek had ik het ook over wat ik wilde serveren als zij en de ouders van Debby binnenkort op bezoek komen.
Ik had met Wiemla (moeder van Debby) lang daarover gechat. Ik stelde voor een couscousschotel klaar te maken maar had al gauw de indruk dat ze een beetje terugschrok bij het woord "couscous". Daarom legde ik haar uit dat ik daarmee bedoelde dat ik dat griesmeel plus uiteraard een schotel rijk aan groenten, vlees (zonder vlees voor Debby, dus twee kookpotten), veel kikkererwten (zodat ook Debby haar eiwitten zou hebben) zou klaarmaken. En toen antwoordde Wiemla 'Ja, dat kan ook lekker zijn'.
Waarop ik dacht dat de zaak opgelost was.
Hoewel... Wiemla stelde nog herhaaldelijk voor iets bij de Chinees te halen en elk zijn deel te betalen.
Ik vind echter dat als ik mensen uitnodig, ik ze niet moet vragen hun deel te betalen, tenzij we afspreken op restaurant natuurlijk (of als ik echt niet anders kan wegens geldgebrek).
En deze keer vond ik iets halen bij de Chinees te duur: als die stallen binnenkort worden afgebroken (wat ik echt hoop) kost ons dat immers tussen de 10.000 en 13.000 euro (hopelijk krijg ik nog veel vertalingen!).
Toen ik echter aan Hendrik (deze avond aan telefoon dus) vertelde wat ik zou klaarmaken op de dag dat zij en zijn "schoonouders" op bezoek komen, antwoordde hij al snel: 'Zeg, Wiemla heeft ons al verschillende keren gezegd dat ze die couscous niet lust'.
Ik geef toe, ik werd een beetje "wild" aan telefoon. Waarom zei Wiemla tijdens het chatten dan dat "het lekker kon zijn"? Waarom doet ze zo moeilijk? Waarom moet ik me altijd aan iedereen aanpassen en past niemand zich aan mij aan? (maar ik vraag dan ook niet veel als ik bij mensen ga eten, behalve, de laatste tijd, dat ze me niet verplichten suiker te eten, wat meestal niet lukt), enzovoort.
En dan, na nog een beetje praten, vooral over de betekenis van het woord "couscous", was het duidelijk dat Wiemla (en naar het schijnt ook haar echtgenoot Jef) vooral een afkeer hebben van het griesmeel in kwestie.
Maar dat kan ik toch vervangen door bijvoorbeeld rijst (die zij praktisch elke dag eten en dus wel zullen lusten? - en waarvan ik toch niet zal eten, evenmin als dat ik van dat griesmeel zou gegeten hebben!).
Na onze gebruikelijke groentesoep bakte ik fazantenfilet in olijfolie en gaf er een puree van knolselderie en zoete aardappel bij (klaargemaakt met uiteraard een beetje zout, vrij veel peper, nootmuskaat, boter én kurkuma).
De puree vonden we allebei heel lekker, het vlees stond mij heel erg aan... maar Roger niet. 'Geef me dan liever spek', zei hij.
Ik vind ook spek heel lekker maar die fazant vond ik nog lekkerder! Helaas, ik vrees dat ik die nooit meer op het menu zal zetten!
Dat avondmaal namen we vlak na ons telefoontje met Hendrik, over de twee "zetels" (ja, ik weet dat het stoel, luie stoel, fauteuil of iets dergelijks moet zijn in algemeen Nederlands; waarom is "zetel" zoals in het "Vlaams" eigenlijk niet goed genoeg?) die Debby en hij van ons mogen overnemen.
Tijdens dat gesprek had ik het ook over wat ik wilde serveren als zij en de ouders van Debby binnenkort op bezoek komen.
Ik had met Wiemla (moeder van Debby) lang daarover gechat. Ik stelde voor een couscousschotel klaar te maken maar had al gauw de indruk dat ze een beetje terugschrok bij het woord "couscous". Daarom legde ik haar uit dat ik daarmee bedoelde dat ik dat griesmeel plus uiteraard een schotel rijk aan groenten, vlees (zonder vlees voor Debby, dus twee kookpotten), veel kikkererwten (zodat ook Debby haar eiwitten zou hebben) zou klaarmaken. En toen antwoordde Wiemla 'Ja, dat kan ook lekker zijn'.
Waarop ik dacht dat de zaak opgelost was.
Hoewel... Wiemla stelde nog herhaaldelijk voor iets bij de Chinees te halen en elk zijn deel te betalen.
Ik vind echter dat als ik mensen uitnodig, ik ze niet moet vragen hun deel te betalen, tenzij we afspreken op restaurant natuurlijk (of als ik echt niet anders kan wegens geldgebrek).
En deze keer vond ik iets halen bij de Chinees te duur: als die stallen binnenkort worden afgebroken (wat ik echt hoop) kost ons dat immers tussen de 10.000 en 13.000 euro (hopelijk krijg ik nog veel vertalingen!).
Toen ik echter aan Hendrik (deze avond aan telefoon dus) vertelde wat ik zou klaarmaken op de dag dat zij en zijn "schoonouders" op bezoek komen, antwoordde hij al snel: 'Zeg, Wiemla heeft ons al verschillende keren gezegd dat ze die couscous niet lust'.
Ik geef toe, ik werd een beetje "wild" aan telefoon. Waarom zei Wiemla tijdens het chatten dan dat "het lekker kon zijn"? Waarom doet ze zo moeilijk? Waarom moet ik me altijd aan iedereen aanpassen en past niemand zich aan mij aan? (maar ik vraag dan ook niet veel als ik bij mensen ga eten, behalve, de laatste tijd, dat ze me niet verplichten suiker te eten, wat meestal niet lukt), enzovoort.
En dan, na nog een beetje praten, vooral over de betekenis van het woord "couscous", was het duidelijk dat Wiemla (en naar het schijnt ook haar echtgenoot Jef) vooral een afkeer hebben van het griesmeel in kwestie.
Maar dat kan ik toch vervangen door bijvoorbeeld rijst (die zij praktisch elke dag eten en dus wel zullen lusten? - en waarvan ik toch niet zal eten, evenmin als dat ik van dat griesmeel zou gegeten hebben!).
Veel regen en een niet geplande aankoop
Weer veel regen vandaag!
We gingen bier kopen (en kregen weer twee flesjes cadeau) en liepen daarna even rond in de Action. Waar ik enkele spulletjes kocht voor zo'n schoenendoos. Hoewel, ik herhaal het, een schoenendoos versieren blijft een probleem voor mij.
Daarna, vermits het nog steeds regende, een "wandeling" in de Kringwinkel van Sint-Truiden. Waar Rogers oog meteen viel op een soort relax die ik ook mooi vond. We kochten hem voor 25 euro (maar hebben wel twee andere "zetels" - luie stoelen of fauteuils dus - uit de salon moeten halen: anders geraakte die echt veel te vol).
Hendrik en Debby, zoals we aan telefoon zegden deze avond: als jullie willen, krijgen jullie twee zetels (ik weet dat Zeger er de plaats niet voor heeft en dochterlief en schoonzoon zijn echt gesteld op dat gebied).
Toen we de Kringwinkel buitenkwamen, regende het niet meer en Roger wilde nog wat rondwandelen in Sint-Truiden.
Ik vermoed dus dat hij voldoende beweging kreeg vandaag.
Na het avondmaal werkten we nog voor de werkgroep WO I-II. Ik was al lang klaar met "mijn" dorpen maar Roger moest nog beginnen. Ik hielp hem en toch zijn we bezig geweest tot over 22 uur (en we zijn nog niet klaar).
Nu zou ik nog een paar bladzijden van mijn vroegere dagboeken moeten overtypen.
We gingen bier kopen (en kregen weer twee flesjes cadeau) en liepen daarna even rond in de Action. Waar ik enkele spulletjes kocht voor zo'n schoenendoos. Hoewel, ik herhaal het, een schoenendoos versieren blijft een probleem voor mij.
Daarna, vermits het nog steeds regende, een "wandeling" in de Kringwinkel van Sint-Truiden. Waar Rogers oog meteen viel op een soort relax die ik ook mooi vond. We kochten hem voor 25 euro (maar hebben wel twee andere "zetels" - luie stoelen of fauteuils dus - uit de salon moeten halen: anders geraakte die echt veel te vol).
Hendrik en Debby, zoals we aan telefoon zegden deze avond: als jullie willen, krijgen jullie twee zetels (ik weet dat Zeger er de plaats niet voor heeft en dochterlief en schoonzoon zijn echt gesteld op dat gebied).
 |
| Eigen foto |
Ik vermoed dus dat hij voldoende beweging kreeg vandaag.
Na het avondmaal werkten we nog voor de werkgroep WO I-II. Ik was al lang klaar met "mijn" dorpen maar Roger moest nog beginnen. Ik hielp hem en toch zijn we bezig geweest tot over 22 uur (en we zijn nog niet klaar).
Nu zou ik nog een paar bladzijden van mijn vroegere dagboeken moeten overtypen.
vrijdag 18 oktober 2019
Bezoek
'Wanneer horen we nog iets van die afbreker, denk je?' vroeg ik gisteren nog aan Roger. Hij wist het niet.
'Straks is er weer een jaar voorbij en staan die stallen er nog', besloot ik eerder slecht gezind.
Deze ochtend dachten we eraan vandaag op bezoek te gaan bij Rogers broer die onlangs werd geopereerd. Roger belde hem op en toen bleek dat er vandaag andere mensen bij hem zouden langskomen, besloten wij ons bezoek uit te stellen.
En dat was een geluk!
Kort daarop kregen we immers bezoek van een boomkenner die de bomen in onze wei kwam onderzoeken.
Die was pas weg of buurvrouw Marie-Claire belde aan. Bij een kopje thee wisselden we eindelijk nog een paar uur leuke en minder leuke nieuwtjes uit.
Ze vertelde me ook over de schoenendoos-actie waar haar zus en zij heel actief aan meewerken. Misschien kan ik ook zo'n schoenendoos vullen? De doos versieren is wel een ander paar mouwen, onhandig als ik ben!
Marie-Claire ging net weg... toen de aannemer, over wie ik gisteren nog klaagde, aanbelde.
Bij een paar kopjes koffie legde hij uitgebreid uit hoe hij de afbraak van die stallen zou aanpakken.
'Waarschijnlijk binnen enkele weken al', beloofde hij!
'Straks is er weer een jaar voorbij en staan die stallen er nog', besloot ik eerder slecht gezind.
Deze ochtend dachten we eraan vandaag op bezoek te gaan bij Rogers broer die onlangs werd geopereerd. Roger belde hem op en toen bleek dat er vandaag andere mensen bij hem zouden langskomen, besloten wij ons bezoek uit te stellen.
En dat was een geluk!
Kort daarop kregen we immers bezoek van een boomkenner die de bomen in onze wei kwam onderzoeken.
Die was pas weg of buurvrouw Marie-Claire belde aan. Bij een kopje thee wisselden we eindelijk nog een paar uur leuke en minder leuke nieuwtjes uit.
Ze vertelde me ook over de schoenendoos-actie waar haar zus en zij heel actief aan meewerken. Misschien kan ik ook zo'n schoenendoos vullen? De doos versieren is wel een ander paar mouwen, onhandig als ik ben!
Marie-Claire ging net weg... toen de aannemer, over wie ik gisteren nog klaagde, aanbelde.
Bij een paar kopjes koffie legde hij uitgebreid uit hoe hij de afbraak van die stallen zou aanpakken.
'Waarschijnlijk binnen enkele weken al', beloofde hij!
donderdag 17 oktober 2019
Ikea en filosofie
Praktisch de hele dag regen!
Ik keek dus verder naar die documentaire... die ik heel boeiend vond, hoewel ik er in feite weinig van begreep.
Wat ik onthouden heb: verleden, heden en toekomst zouden eigenlijk tegelijk bestaan en het feit dat we de tijd aanvoelen als gaande van verleden naar toekomst zou kunnen liggen aan de entropie. Aan de neiging dus van de kosmos om steeds "rommeliger" en complexer te worden.
Ja maar, dacht ik dan met mijn kleine verstand, als men het woord "worden" gebruikt, betekent dat toch dat iets verandert tussen twee tijdmomenten? Oké, dat betekent nog niet dat die twee "momenten" in feite niet tegelijk kunnen bestaan... maar wel dat een bepaald "item" "tegelijkertijd bijvoorbeeld ordelijk en wanordelijk" is. Ik bedoel: als er een evolutie is (in ons geval, als mensen: geboren worden, oud worden, doodgaan), houdt dat dan geen tijd in zoals wij tijd ervaren: een evolutie van verleden naar toekomst?
Het is duidelijk dat ik het helemaal niet begrijp, waarschijnlijk weer ten gevolge van mijn gebrek aan wetenschappelijke scholing.
Het eigenaardige is dat ik deze avond, tijdens mijn lectuur in "Shantaram" (ik ben bijna aan bladzijde 700), een filosofische theorie tegenkwam die ook sprak over die evolutie van het universum (naar steeds meer complexiteit dus). En degene die ze verkondigde beweerde dat volgens hem God het summum is van complexiteit. Waar het universum dus naartoe neigt.
Wat mij dan weer doet denken dat als, zoals de bijbel zegt, god "alpha en omega" is, het hele universum eigenlijk "God is die zich ontplooit".
En... dat staat dan weer niet zo ver van mijn eigen voorstelling van het begrip "god".
Nee, ik heb niet de hele dag met zo zware gedachten rondgelopen.
Omdat het maar bleef regenen, stelde Roger voor te gaan "wandelen" in Ikea.
Heel aangenaam deze keer, want er was veel minder volk dan vorige keer.
We bleven er zelfs eten. Ik merkte, terwijl we na de "wandeling" genoten van onze gratis koffie/thee, dat Roger bekoord werd door de (goedkope) mosselen en dus besloot ik daar ons avondmaal te nuttigen. Zelf nam ik Zweedse balletjes. Jammer genoeg vond Roger de mosselen te klein.
O ja, op de tweede foto hierboven zie je iets dat ik al heel lang wilde toepassen op de kamer van Hendrik (die nog steeds niet in orde is). Het is niet de eerste keer dat ik een van mijn ingevingen terugvind in Ikea. En telkens zegt Roger dan: 'Kijk, dat is wat jij ooit voorstelde'. En vindt hij mijn idee eindelijk goed. Al wordt het daarom nog niet meteen uitgevoerd! 😞
Ik keek dus verder naar die documentaire... die ik heel boeiend vond, hoewel ik er in feite weinig van begreep.
Wat ik onthouden heb: verleden, heden en toekomst zouden eigenlijk tegelijk bestaan en het feit dat we de tijd aanvoelen als gaande van verleden naar toekomst zou kunnen liggen aan de entropie. Aan de neiging dus van de kosmos om steeds "rommeliger" en complexer te worden.
Ja maar, dacht ik dan met mijn kleine verstand, als men het woord "worden" gebruikt, betekent dat toch dat iets verandert tussen twee tijdmomenten? Oké, dat betekent nog niet dat die twee "momenten" in feite niet tegelijk kunnen bestaan... maar wel dat een bepaald "item" "tegelijkertijd bijvoorbeeld ordelijk en wanordelijk" is. Ik bedoel: als er een evolutie is (in ons geval, als mensen: geboren worden, oud worden, doodgaan), houdt dat dan geen tijd in zoals wij tijd ervaren: een evolutie van verleden naar toekomst?
Het is duidelijk dat ik het helemaal niet begrijp, waarschijnlijk weer ten gevolge van mijn gebrek aan wetenschappelijke scholing.
Het eigenaardige is dat ik deze avond, tijdens mijn lectuur in "Shantaram" (ik ben bijna aan bladzijde 700), een filosofische theorie tegenkwam die ook sprak over die evolutie van het universum (naar steeds meer complexiteit dus). En degene die ze verkondigde beweerde dat volgens hem God het summum is van complexiteit. Waar het universum dus naartoe neigt.
Wat mij dan weer doet denken dat als, zoals de bijbel zegt, god "alpha en omega" is, het hele universum eigenlijk "God is die zich ontplooit".
En... dat staat dan weer niet zo ver van mijn eigen voorstelling van het begrip "god".
Nee, ik heb niet de hele dag met zo zware gedachten rondgelopen.
Omdat het maar bleef regenen, stelde Roger voor te gaan "wandelen" in Ikea.
Heel aangenaam deze keer, want er was veel minder volk dan vorige keer.
 |
| Eigen foto's |
O ja, op de tweede foto hierboven zie je iets dat ik al heel lang wilde toepassen op de kamer van Hendrik (die nog steeds niet in orde is). Het is niet de eerste keer dat ik een van mijn ingevingen terugvind in Ikea. En telkens zegt Roger dan: 'Kijk, dat is wat jij ooit voorstelde'. En vindt hij mijn idee eindelijk goed. Al wordt het daarom nog niet meteen uitgevoerd! 😞
woensdag 16 oktober 2019
Is tijd een illusie?
Bij wijze van ontspanning wilde ik deze avond kijken naar (jawel, weer een Franstalige - maar er wordt veel Engels gesproken) documentaire van Arte over de "tijd".
Hendrik en Zeger hadden me al vaker gesproken over het relatieve van de tijd maar eerlijk gezegd, ik begreep er niet zo heel veel van.
Deze avond vond ik die documentaire even boeiend als telkens die uitleg van onze zonen... maar weer vind ik het zo moeilijk te begrijpen (tja, ik zei het al, ik heb veel te weinig uren wetenschap gekregen op school).
Wat ik al wel begrepen heb: beweging zou de tijd vertragen. Eigenaardig is dan dat ik juist het tegenovergestelde meen te voelen: als ik weinig doe, weinig over en weer loop, als mijn leven heel rustig is, lijkt de tijd voor mij trager te gaan.
Ik ben ongeveer in de helft van de documentaire maar ik denk dat ik morgen pas naar de andere helft kijk. Veel te moeilijk voor mij (maar wel heel intrigerend).
Ik ben natuurlijk heel moe (8 A4-bladzijden vertalen - plus nog wat lectuur, enkele huishoudtaken, enkele bladzijden uit vroegere dagboeken overtypen en een uurtje werken voor de werkgroep WO I-II - kruipt niet in je koude kleren). Morgen begrijp ik misschien meer van die "tijd"?
Bernadette en Juan Masondo zijn terug thuis van een bezoek aan haar zoon in Frankrijk, las ik in een mail van haar deze avond laat.
Ik heb haar heel snel geantwoord dat ik morgen meer zal schrijven. Roger had de indruk dat ze niet zo heel lang niet meer had gemaild... en ik dan weer dat het een eeuwigheid geleden is dat ik nog nieuws van haar kreeg.
Subjectief gezien is tijd dus zeker heel relatief! Maar dat heeft waarschijnlijk niets te maken met fysica?
Hendrik en Zeger hadden me al vaker gesproken over het relatieve van de tijd maar eerlijk gezegd, ik begreep er niet zo heel veel van.
Deze avond vond ik die documentaire even boeiend als telkens die uitleg van onze zonen... maar weer vind ik het zo moeilijk te begrijpen (tja, ik zei het al, ik heb veel te weinig uren wetenschap gekregen op school).
Wat ik al wel begrepen heb: beweging zou de tijd vertragen. Eigenaardig is dan dat ik juist het tegenovergestelde meen te voelen: als ik weinig doe, weinig over en weer loop, als mijn leven heel rustig is, lijkt de tijd voor mij trager te gaan.
Ik ben ongeveer in de helft van de documentaire maar ik denk dat ik morgen pas naar de andere helft kijk. Veel te moeilijk voor mij (maar wel heel intrigerend).
Ik ben natuurlijk heel moe (8 A4-bladzijden vertalen - plus nog wat lectuur, enkele huishoudtaken, enkele bladzijden uit vroegere dagboeken overtypen en een uurtje werken voor de werkgroep WO I-II - kruipt niet in je koude kleren). Morgen begrijp ik misschien meer van die "tijd"?
Bernadette en Juan Masondo zijn terug thuis van een bezoek aan haar zoon in Frankrijk, las ik in een mail van haar deze avond laat.
Ik heb haar heel snel geantwoord dat ik morgen meer zal schrijven. Roger had de indruk dat ze niet zo heel lang niet meer had gemaild... en ik dan weer dat het een eeuwigheid geleden is dat ik nog nieuws van haar kreeg.
Subjectief gezien is tijd dus zeker heel relatief! Maar dat heeft waarschijnlijk niets te maken met fysica?
Dagje vertalen
Tijdens onze brunch stelde ik vast dat er vertaalwerk was aangekomen.
Drie A4-bladzijden. Ik begon er aan nog voor Roger klaar was met eten.
Nadat de tekst geleverd was, terwijl ik de keuken opruimde en veegde, kwamen er twee andere teksten van elk één bladzijde aan.
Die waren pas geleverd toen er weer een job van twee bladzijden aankwam.
En pas had ik die vertaling geleverd of ik kreeg weer één bladzijde aan.
Vruchtbare dag met interessant en afwisselend werk dus en het verdiende geld zal welkom zijn om binnenkort Sinterklaas te helpen!
Wat zou het fijn zijn als ik elke week, of zelfs om de twee weken, zo'n drukke vertaaldag beleefde!
Ik was net op tijd klaar met dat vertaalwerk om voor het avondeten te zorgen.
Een lasagne-recept maar dan met licht gegrilde sneetjes aubergine in de plaats van lasagne. Bij de eerste happen dacht ik 'nee, dat is het toch niet' maar na een poosje, toen ik afgeleerd had om de smaak van pasta te verwachten, vond ik het eigenlijk heel lekker. Roger trouwens ook.
Voor herhaling vatbaar dus!
Voor een wandeling was er vandaag geen tijd... maar het heeft dan ook heel veel geregend.
Drie A4-bladzijden. Ik begon er aan nog voor Roger klaar was met eten.
Nadat de tekst geleverd was, terwijl ik de keuken opruimde en veegde, kwamen er twee andere teksten van elk één bladzijde aan.
Die waren pas geleverd toen er weer een job van twee bladzijden aankwam.
En pas had ik die vertaling geleverd of ik kreeg weer één bladzijde aan.
Vruchtbare dag met interessant en afwisselend werk dus en het verdiende geld zal welkom zijn om binnenkort Sinterklaas te helpen!
Wat zou het fijn zijn als ik elke week, of zelfs om de twee weken, zo'n drukke vertaaldag beleefde!
Ik was net op tijd klaar met dat vertaalwerk om voor het avondeten te zorgen.
Een lasagne-recept maar dan met licht gegrilde sneetjes aubergine in de plaats van lasagne. Bij de eerste happen dacht ik 'nee, dat is het toch niet' maar na een poosje, toen ik afgeleerd had om de smaak van pasta te verwachten, vond ik het eigenlijk heel lekker. Roger trouwens ook.
Voor herhaling vatbaar dus!
Voor een wandeling was er vandaag geen tijd... maar het heeft dan ook heel veel geregend.
dinsdag 15 oktober 2019
De tijd vliegt
Een doodgewone, frisse, regenachtige dag vandaag. De rest van de boodschappen gedaan, opgeruimd, een eekhoorntje gadegeslagen in de tuin (eekhoorns, hoe schattig ook, zijn niet Rogers favoriete dieren: ze stelen onze noten), vroegere dagboekbladzijden overgetypt, gewerkt voor de werkgroep WO I-II... en heel veel aan jou gedacht, lieve (tante) Françoise.
Vandaag was immers ook de eerste verjaardag van het heengaan van mijn "Nononc", jouw echtgenoot!
Mijn moeder Nany verschillende keren aan telefoon gehad. Onder andere om me eraan te herinneren dat het al één jaar geleden is (alsof ik die dag ooit zou vergeten). 'Wat vliegt de tijd,' zei ze, 'al één jaar!'
Ja, de tijd vliegt, zeker als je hem probeert vol te proppen met afspraken, telefoontjes, nog meer afspraken en verplichtingen. Blijkbaar ken ik weinig mensen die, net zoals ik, begrijpen dat de tijd veel trager gaat als je hem niet volpropt (maar ik geef toe: ook wij maken het te druk).
Had het van mij afgehangen, ik had vandaag met niemand contact opgenomen om zo volop op te kunnen gaan in de wat tragere dag vol herinneringen en toe te geven aan de nostalgische gevoelens die me overstelpten!
Wat niet betekent, integendeel, dat ik niet heb gedacht aan en meegeleefd met al de anderen die Nononc missen, of aan/met degenen die een andere geliefde missen! Alleen is het gesproken woord dikwijls machteloos en nutteloos. Ach, nu spreek ik weer echt als de niet graag pratende Jessy die ik ben!
Over praten gesproken! In een ander telefoontje had Nany het over het feit dat ze vandaag lang met "oncle" Gusty had gebeld en dat die had opgemerkt dat Roger bijzonder zwijgzaam was vorig weekend.
Roger is altijd vrij zwijgzaam maar inderdaad: toen viel het echt op.
Ik dacht dat ik de reden daarvoor doorhad en vandaag beaamde hij mijn vermoeden.
Het heeft weer te maken met de (vermeende) suprematie van Franstaligen. Gusty (hoewel van Vlaamse afkomst) en Chantal zijn Franstalig (net zoals ik vroeger). Gusty echter spreekt nog vrij goed Nederlands en nicht Chantal doet dat ook helemaal niet slecht (ik kan het weten: ik heb haar enkele jaren geleden lessen Nederlandse conversatie gegeven via de telefoon en ze deed dat prima).
Wel: we bevonden ons toen in Vlaanderen, waren met 6 Nederlandstaligen en 2 Franstaligen... en er werd de hele tijd Frans gesproken. Echt normaal is dat niet in een zogenaamd drietalig land!
Vandaag was immers ook de eerste verjaardag van het heengaan van mijn "Nononc", jouw echtgenoot!
Mijn moeder Nany verschillende keren aan telefoon gehad. Onder andere om me eraan te herinneren dat het al één jaar geleden is (alsof ik die dag ooit zou vergeten). 'Wat vliegt de tijd,' zei ze, 'al één jaar!'
Ja, de tijd vliegt, zeker als je hem probeert vol te proppen met afspraken, telefoontjes, nog meer afspraken en verplichtingen. Blijkbaar ken ik weinig mensen die, net zoals ik, begrijpen dat de tijd veel trager gaat als je hem niet volpropt (maar ik geef toe: ook wij maken het te druk).
Had het van mij afgehangen, ik had vandaag met niemand contact opgenomen om zo volop op te kunnen gaan in de wat tragere dag vol herinneringen en toe te geven aan de nostalgische gevoelens die me overstelpten!
Wat niet betekent, integendeel, dat ik niet heb gedacht aan en meegeleefd met al de anderen die Nononc missen, of aan/met degenen die een andere geliefde missen! Alleen is het gesproken woord dikwijls machteloos en nutteloos. Ach, nu spreek ik weer echt als de niet graag pratende Jessy die ik ben!
Over praten gesproken! In een ander telefoontje had Nany het over het feit dat ze vandaag lang met "oncle" Gusty had gebeld en dat die had opgemerkt dat Roger bijzonder zwijgzaam was vorig weekend.
Roger is altijd vrij zwijgzaam maar inderdaad: toen viel het echt op.
Ik dacht dat ik de reden daarvoor doorhad en vandaag beaamde hij mijn vermoeden.
Het heeft weer te maken met de (vermeende) suprematie van Franstaligen. Gusty (hoewel van Vlaamse afkomst) en Chantal zijn Franstalig (net zoals ik vroeger). Gusty echter spreekt nog vrij goed Nederlands en nicht Chantal doet dat ook helemaal niet slecht (ik kan het weten: ik heb haar enkele jaren geleden lessen Nederlandse conversatie gegeven via de telefoon en ze deed dat prima).
Wel: we bevonden ons toen in Vlaanderen, waren met 6 Nederlandstaligen en 2 Franstaligen... en er werd de hele tijd Frans gesproken. Echt normaal is dat niet in een zogenaamd drietalig land!
maandag 14 oktober 2019
Zalig weer!
Het is even mooi weer als rond deze tijd 42 jaar geleden, al zal het deze keer niet zo lang duren als toen: vanaf morgen wordt het al kouder.
We zouden onze wekelijkse uitgebreide boodschappen doen maar, na de eerste winkel en nadat hij er zich van had vergewist dat we alles in huis hadden voor ons avondeten, stelde Roger voor de rest van de boodschappen uit te stellen en vandaag gewoon nog wat rond te lopen in Borgloon.
Na de wandeling besloten we iets te drinken in de tuin van Stephane Malais. Wat was het daar zalig: lekkere Orval voor mij, een Chimay voor Roger, kwakende kikkers in de vijver, een haan die af en toe kraaide en de zon die langzaamaan plaats maakte voor de schemering.
Deze avond hebben we nog gewerkt voor de werkgroep WO I-II.
We zouden onze wekelijkse uitgebreide boodschappen doen maar, na de eerste winkel en nadat hij er zich van had vergewist dat we alles in huis hadden voor ons avondeten, stelde Roger voor de rest van de boodschappen uit te stellen en vandaag gewoon nog wat rond te lopen in Borgloon.
Na de wandeling besloten we iets te drinken in de tuin van Stephane Malais. Wat was het daar zalig: lekkere Orval voor mij, een Chimay voor Roger, kwakende kikkers in de vijver, een haan die af en toe kraaide en de zon die langzaamaan plaats maakte voor de schemering.
 |
| Orval een beetje te snel ingeschonken in een Chimay-glas |
 |
| Eigen foto's |
zondag 13 oktober 2019
Oudjes-reünie
Hendrik werd vandaag 42 jaar! Dat begint al te tellen, jongen! 😉
Nee, we hebben het niet gevierd (ik heb hem wel even gebeld): hij en Debby hebben genoten van een weekendje onder elkaar.
Voor ons was het ook een heel aangenaam weekend. Gewandeld (in Borgloon, en deze keer nogal lang), gelezen, genoten van het mooie weer enzovoort maar vooral...
Een ontmoeting met mijn oom Gusty (jongste broer van mijn vader zaliger) en zijn dochter Chantal. Bij Nany, in aanwezigheid van zus Bie, broertje en schoonzusje.
"Oncle" Gusty is 88 jaar geworden in maart. Hij is dus 2 maand ouder dan Nany en dat merk je: hij geraakte de trappen naar mijn moeders flat niet meer op.
We gingen dus maar samen iets drinken en daarna eten (heel lekker en niet te duur) in brasserie Vijverhof. Onze oom ziet niet meer goed, hoort niet meer goed en stappen of lang op een stoel zitten zijn voor hem ook al serieuze uitdagingen. Nany is onlangs over een vloerkleed gestruikeld in haar flat (broertje beloofde binnenkort al haar vloerkleden weg te doen), is weer gevallen en heeft deze keer haar oog en haar been bezeerd.
En nicht Chantal (59 jaar volgende week) is zo goed als doof (maar wat een praktische - wel heel dure - toestellen bestaan er tegenwoordig: ongelooflijk hoezeer zij daardoor geholpen wordt).
Roger, zus en ik behoren ook al tot de categorie "ouderen", enkel broertje en zijn vrouw ontsnappen er voorlopig nog aan.
Het werd dus eigenlijk een "oudjes"-reünie.
Veel gesproken over vroeger en over onze overledenen (Gusty heeft zijn vrouw verloren toen Chantal 13 maanden oud was en is de enige nog in leven van de kinderen van mijn grootouders van vaderskant, Bie treurt nog steeds om het plotse verlies van haar echtgenoot vorig jaar, mama sprak over haar broer, mijn "Nononc", die overmorgen al een jaar geleden van ons heen ging, en Chantal vertelde hoe ze enkele jaren geleden het overlijden van haar dochter van een jaar of 16 verwerkte).
Maar er werden ook blije herinneringen opgehaald zodat het uiteindelijk toch nog een heel blij weerzien werd.
Toen we deze middag naar het Antwerpse reden, was het echt te doen op de E 313... maar in het terug naar huis rijden hebben we er meer dan 2 uur over gedaan!
Nee, we hebben het niet gevierd (ik heb hem wel even gebeld): hij en Debby hebben genoten van een weekendje onder elkaar.
Voor ons was het ook een heel aangenaam weekend. Gewandeld (in Borgloon, en deze keer nogal lang), gelezen, genoten van het mooie weer enzovoort maar vooral...
Een ontmoeting met mijn oom Gusty (jongste broer van mijn vader zaliger) en zijn dochter Chantal. Bij Nany, in aanwezigheid van zus Bie, broertje en schoonzusje.
"Oncle" Gusty is 88 jaar geworden in maart. Hij is dus 2 maand ouder dan Nany en dat merk je: hij geraakte de trappen naar mijn moeders flat niet meer op.
We gingen dus maar samen iets drinken en daarna eten (heel lekker en niet te duur) in brasserie Vijverhof. Onze oom ziet niet meer goed, hoort niet meer goed en stappen of lang op een stoel zitten zijn voor hem ook al serieuze uitdagingen. Nany is onlangs over een vloerkleed gestruikeld in haar flat (broertje beloofde binnenkort al haar vloerkleden weg te doen), is weer gevallen en heeft deze keer haar oog en haar been bezeerd.
En nicht Chantal (59 jaar volgende week) is zo goed als doof (maar wat een praktische - wel heel dure - toestellen bestaan er tegenwoordig: ongelooflijk hoezeer zij daardoor geholpen wordt).
Roger, zus en ik behoren ook al tot de categorie "ouderen", enkel broertje en zijn vrouw ontsnappen er voorlopig nog aan.
Het werd dus eigenlijk een "oudjes"-reünie.
Veel gesproken over vroeger en over onze overledenen (Gusty heeft zijn vrouw verloren toen Chantal 13 maanden oud was en is de enige nog in leven van de kinderen van mijn grootouders van vaderskant, Bie treurt nog steeds om het plotse verlies van haar echtgenoot vorig jaar, mama sprak over haar broer, mijn "Nononc", die overmorgen al een jaar geleden van ons heen ging, en Chantal vertelde hoe ze enkele jaren geleden het overlijden van haar dochter van een jaar of 16 verwerkte).
Maar er werden ook blije herinneringen opgehaald zodat het uiteindelijk toch nog een heel blij weerzien werd.
Toen we deze middag naar het Antwerpse reden, was het echt te doen op de E 313... maar in het terug naar huis rijden hebben we er meer dan 2 uur over gedaan!
vrijdag 11 oktober 2019
Evolutie en "analfabetisme"
Uiteraard vertel ik hier niet alles over mijn leven maar ik probeer wel, ik geef het toe, de indruk te wekken dat ik hier mijn dagboek reproduceer. Niet dus, integendeel.
In feite was deze blog eerst een manier om aan alle vrienden en familieleden, die ik van het bestaan van de blog op de hoogte bracht (dat zijn ze niet allemaal), onze nieuwtjes te vertellen zodat ik niet ettelijke keren hetzelfde moest herhalen.
Nog iets later besefte ik dat ik hier meer kwijt kon dan gewoon familienieuwtjes en vond ik er een uitweg voor mijn frustraties, onder andere over het (niet meer willen) publiceren bij kleine uitgeverijen.
Dit alles om te zeggen dat ik in mijn echte dagboek (ik schrijf altijd eerst hier en daarna kopieer ik dat in mijn dagboek en voeg er aan toe wat niet voor iedereen bedoeld is) iets had toegevoegd aan vorige post dat misschien iedere oudere kan interesseren.
Ik had Nany aan telefoon. Die klaagde over het feit dat tegenwoordig alles via de computer moet gaan en dat zij daar niets van kent.
Ik zei haar dat veel mensen die zelfs ouder zijn dan zij (ik denk hier onder andere aan onze vrienden Roger Beeckman en André, allebei ouder dan 90 jaar) wel hebben leren omgaan met informatica. En, dat toen ik haar de kans gaf er zelf in te stappen, ze die kans heeft geweigerd en me mijn cadeau heeft teruggegeven.
Ze reageerde weer: 'Het was te ingewikkeld voor mij!'
Waarop ik zei: 'Herinner je, vroeger wilde je geen gsm! Je vond dat echt overbodig maar... je kreeg er ooit een cadeau en heel snel kon je niet meer zonder. Je verwijt zelfs mensen dat ze hun gsm niet bij zich hebben als je ze wilt bereiken!'.
'Ja maar,' antwoordde Nany, 'een computer is toch nog moeilijker! En...wat met al die mensen die hun job verliezen én met al die oude mensen zoals ik die niet weten hoe ze bijvoorbeeld moeten een overschrijving doen met de computer?'
Ze heeft natuurlijk gelijk (al heb ik haar weer proberen uit te leggen dat voor haar het probleem is dat ze had geweigerd op tijd de evolutie te volgen, wat ze moeilijk vond toe te geven).
Ik zei haar trouwens: 'Waarom heb je nooit computerlessen willen volgen?' (ik weet dat die in haar woonplaats werden gegeven).
'Omdat ik in andere zaken was geïnteresseerd', was haar antwoord.
'Ja maar, je moest toch doorhebben dat het op die manier zou evolueren?', probeerde ik nog.
Maar nee, blijkbaar helemaal niet! En Nany stelt zich dus heel veel vragen over de evolutie: wie zal er nog werk vinden in de toekomst?
Ik heb haar maar niet verteld dat ik vrees voor mijn eigen job!
Ik vrees immers echt dat vertalers binnenkort nog heel weinig werk zullen hebben. Voor mezelf vind ik het niet heel erg, gezien mijn leeftijd, voor jongere vertalers wel.
Maar tegelijk sta ik vol bewondering voor de steeds betere automatische vertalingen!
Dat is de evolutie immers!
Maar mijn oude moeder Nany behoort blijkbaar wel tot de nieuwe analfabeten, jammer genoeg!
Ach, als het even snel blijft evolueren, ik misschien ook op haar leeftijd!
In feite was deze blog eerst een manier om aan alle vrienden en familieleden, die ik van het bestaan van de blog op de hoogte bracht (dat zijn ze niet allemaal), onze nieuwtjes te vertellen zodat ik niet ettelijke keren hetzelfde moest herhalen.
Nog iets later besefte ik dat ik hier meer kwijt kon dan gewoon familienieuwtjes en vond ik er een uitweg voor mijn frustraties, onder andere over het (niet meer willen) publiceren bij kleine uitgeverijen.
Dit alles om te zeggen dat ik in mijn echte dagboek (ik schrijf altijd eerst hier en daarna kopieer ik dat in mijn dagboek en voeg er aan toe wat niet voor iedereen bedoeld is) iets had toegevoegd aan vorige post dat misschien iedere oudere kan interesseren.
Ik had Nany aan telefoon. Die klaagde over het feit dat tegenwoordig alles via de computer moet gaan en dat zij daar niets van kent.
Ik zei haar dat veel mensen die zelfs ouder zijn dan zij (ik denk hier onder andere aan onze vrienden Roger Beeckman en André, allebei ouder dan 90 jaar) wel hebben leren omgaan met informatica. En, dat toen ik haar de kans gaf er zelf in te stappen, ze die kans heeft geweigerd en me mijn cadeau heeft teruggegeven.
Ze reageerde weer: 'Het was te ingewikkeld voor mij!'
Waarop ik zei: 'Herinner je, vroeger wilde je geen gsm! Je vond dat echt overbodig maar... je kreeg er ooit een cadeau en heel snel kon je niet meer zonder. Je verwijt zelfs mensen dat ze hun gsm niet bij zich hebben als je ze wilt bereiken!'.
'Ja maar,' antwoordde Nany, 'een computer is toch nog moeilijker! En...wat met al die mensen die hun job verliezen én met al die oude mensen zoals ik die niet weten hoe ze bijvoorbeeld moeten een overschrijving doen met de computer?'
Ze heeft natuurlijk gelijk (al heb ik haar weer proberen uit te leggen dat voor haar het probleem is dat ze had geweigerd op tijd de evolutie te volgen, wat ze moeilijk vond toe te geven).
Ik zei haar trouwens: 'Waarom heb je nooit computerlessen willen volgen?' (ik weet dat die in haar woonplaats werden gegeven).
'Omdat ik in andere zaken was geïnteresseerd', was haar antwoord.
'Ja maar, je moest toch doorhebben dat het op die manier zou evolueren?', probeerde ik nog.
Maar nee, blijkbaar helemaal niet! En Nany stelt zich dus heel veel vragen over de evolutie: wie zal er nog werk vinden in de toekomst?
Ik heb haar maar niet verteld dat ik vrees voor mijn eigen job!
Ik vrees immers echt dat vertalers binnenkort nog heel weinig werk zullen hebben. Voor mezelf vind ik het niet heel erg, gezien mijn leeftijd, voor jongere vertalers wel.
Maar tegelijk sta ik vol bewondering voor de steeds betere automatische vertalingen!
Dat is de evolutie immers!
Maar mijn oude moeder Nany behoort blijkbaar wel tot de nieuwe analfabeten, jammer genoeg!
Ach, als het even snel blijft evolueren, ik misschien ook op haar leeftijd!
Over soldaten en zieke kinderen
We waren deze avond weer aan het werken voor de werkgroep WO I-II. Het is echt vrij moeilijk werk en nu en dan nam ik een pauze om iets anders te lezen.
Tijdens een van die lectuurmomenten viel ik op een tekst waarin beweerd werd dat kinderziekten de immuniteit van (gezonde) kinderen een boost geven. Het is niet de eerste keer dat ik zoiets lees, integendeel.
Weer vroeg ik me af waarom dan alle kleine kinderen worden gevaccineerd tegen die voor hen meestal ongevaarlijke ziekten die ze zelfs sterker zullen maken en waarom die vaccinatie niet enkel wordt aangeboden aan minder gezonde kinderen die wel gevaar lopen bij kinderziekten (en/of kinderen uit andere contreien die veel gevoeliger zouden zijn voor die ziektes) én aan volwassenen die de ziektes niet hebben gekregen tijdens hun kindertijd (want voor volwassenen zouden die ziekten veel gevaarlijker zijn).
En dan werkte ik voort aan de gescande militaire documenten uit de gemeente.
Maar ineens... besefte ik dat als kinderen in deze tijd alle kinderziekten moeten doormaken die wij en onze kinderen kregen, vrouwen niet meer zouden kunnen gaan werken! Hoeveel weken per jaar heb ik immers destijds niet thuis gezeten met een ziek kind!
Een buitenshuis werkende vrouw kan zich dat niet meer permitteren... en grootmoeders werken vaak ook nog buitenshuis tegenwoordig.
Tijdens een van die lectuurmomenten viel ik op een tekst waarin beweerd werd dat kinderziekten de immuniteit van (gezonde) kinderen een boost geven. Het is niet de eerste keer dat ik zoiets lees, integendeel.
Weer vroeg ik me af waarom dan alle kleine kinderen worden gevaccineerd tegen die voor hen meestal ongevaarlijke ziekten die ze zelfs sterker zullen maken en waarom die vaccinatie niet enkel wordt aangeboden aan minder gezonde kinderen die wel gevaar lopen bij kinderziekten (en/of kinderen uit andere contreien die veel gevoeliger zouden zijn voor die ziektes) én aan volwassenen die de ziektes niet hebben gekregen tijdens hun kindertijd (want voor volwassenen zouden die ziekten veel gevaarlijker zijn).
En dan werkte ik voort aan de gescande militaire documenten uit de gemeente.
Maar ineens... besefte ik dat als kinderen in deze tijd alle kinderziekten moeten doormaken die wij en onze kinderen kregen, vrouwen niet meer zouden kunnen gaan werken! Hoeveel weken per jaar heb ik immers destijds niet thuis gezeten met een ziek kind!
Een buitenshuis werkende vrouw kan zich dat niet meer permitteren... en grootmoeders werken vaak ook nog buitenshuis tegenwoordig.
donderdag 10 oktober 2019
Prutswerk
'Ik heb echt zin in een wandeling maar dan niet te lang en vooral wil ik niet te snel stappen', zei ik tegen Roger tijdens onze brunch (ik spreek altijd over onze "brunch" al eet ikzelf dan slechts een potje Griekse yoghurt, vandaag met een beetje van die notenpasta erin: heel lekker).
O ja, over die notenpasta gesproken: uiteraard kraakte Roger geen 250 gram noten, zoals ik gisteren schreef, maar kraakte hij genoeg noten tot hij 250 gram eetbare noten overhield.
'Zouden we niet nog eens naar de kringwinkel in Tongeren gaan?' stelde Roger voor.
We liepen een klein halfuur rond in die immense kringwinkel (en nee, we kochten er niets: ik vond het er iets te druk).
Deze avond werkten we eindelijk anderhalf uur voor de werkgroep WO I-II. Roger en ik hebben als opdracht de gegevens die we vinden op de onlangs gescande documenten op te lijsten voor 5 dorpen. Eigenlijk vaak prutswerk omdat de documenten in kwestie handgeschreven zijn en soms heel moeilijk leesbaar. Maar het gaat vooruit en... samen aan iets dergelijks werken vinden Roger en ik altijd heel prettig.
O ja, over die notenpasta gesproken: uiteraard kraakte Roger geen 250 gram noten, zoals ik gisteren schreef, maar kraakte hij genoeg noten tot hij 250 gram eetbare noten overhield.
'Zouden we niet nog eens naar de kringwinkel in Tongeren gaan?' stelde Roger voor.
We liepen een klein halfuur rond in die immense kringwinkel (en nee, we kochten er niets: ik vond het er iets te druk).
 |
| Eigen foto's |
Dan wandelden Roger (die blijkbaar niet wat trager kán stappen en die ik dus, zoals gewoonlijk, al "trippelend" probeerde bij te houden: galanterie en romantiek zijn die lieve vent van me toch echt vreemd!) en ik ook net geen halfuur in de buurt van het kasteel van Betho, waar we in 2012 met Nononc zaliger en (tante) Françoise waren. Herinneringen! Zeggen dat het volgende week al één jaar geleden is dat Nononc ons verliet!
 |
| Eigen foto |
Daarna voelde ik onder andere aan mijn rug dat het voor mij voldoende was geweest. Maar kom, Roger heeft toch een beetje beweging gekregen vandaag.
Deze avond werkten we eindelijk anderhalf uur voor de werkgroep WO I-II. Roger en ik hebben als opdracht de gegevens die we vinden op de onlangs gescande documenten op te lijsten voor 5 dorpen. Eigenlijk vaak prutswerk omdat de documenten in kwestie handgeschreven zijn en soms heel moeilijk leesbaar. Maar het gaat vooruit en... samen aan iets dergelijks werken vinden Roger en ik altijd heel prettig.
woensdag 9 oktober 2019
Herinneringen
Vandaag een telefoontje met V. en met Nany. Daarna een bezoekje aan de nicht Jeannine van Roger.
Telkens werden er herinneringen opgehaald.
Bij Jeannine vooral aan het huis van haar en Roger zijn grootouders, nu het huis van onze vrienden Liliane en Paul. Jeannine vertelde over de inrichting van de verschillende kamers, maakte er zelfs tekeningetjes bij...
En ik vond het weer jammer dat mensen het meestal niet nodig vinden hun herinneringen op papier te zetten!
Terwijl ik voor het avondeten zorgde, kraakte Roger 250 gram okkernoten. Met een lepel koolzaadolie en een lepel honig maakte ik daar notenpasta van in de blender en het resultaat valt echt mee!
Telkens werden er herinneringen opgehaald.
Bij Jeannine vooral aan het huis van haar en Roger zijn grootouders, nu het huis van onze vrienden Liliane en Paul. Jeannine vertelde over de inrichting van de verschillende kamers, maakte er zelfs tekeningetjes bij...
En ik vond het weer jammer dat mensen het meestal niet nodig vinden hun herinneringen op papier te zetten!
Terwijl ik voor het avondeten zorgde, kraakte Roger 250 gram okkernoten. Met een lepel koolzaadolie en een lepel honig maakte ik daar notenpasta van in de blender en het resultaat valt echt mee!
dinsdag 8 oktober 2019
Ideeën voor recepten opgedaan
Weer een rustige dag.
Behalve voor mij een telefoontje met Nany (over onder andere onze ontmoeting met haar schoonbroer en diens dochter heel binnenkort) en voor Roger eentje met T., de zoon van Rogers broer die vandaag een operatie moest ondergaan (het gaat goed met hem), niet veel contact gehad met de buitenwereld. Uitzondering vormde mijn zusje Bie die me een heel mooie foto van haar en dochter N. stuurde en met wie ik even chatte.
Roger stelde me voor op bezoek te gaan bij zijn nicht Jeannine maar (dat was na mijn halfuur telefoneren met mijn moeder Nany... en ik heb de neiging rond te lopen tijdens die telefoongesprekken en ondertussen kleine huishoudelijke klusjes uit te voeren, en deze keer had ik ineens weer te veel pijn na dat telefoontje) ik vroeg hem minstens tot morgen te wachten.
Ik wilde vandaag eigenlijk ook bellen naar onze straatgenote V. maar ook dat heb ik, nadat ik zo lang naar Nany had geluisterd via de telefoon, uitgesteld tot morgen. Ik ben immers helemaal geen telefoon-addict hé!
Het werd dus weer een heel rustige dag met veel lectuur (op papier en online) en zo... maar ik kreeg wel enkele ingevingen.
Zo kwam ik ergens terecht op een heel eenvoudig recept voor pindakaas. 'Als ik nu eens hetzelfde probeerde met okkernoten?', dacht ik meteen.
Okkernoten hebben we immers in overvloed (hoewel, dit jaar minder dan vorige jaren: Roger heeft gisteren al de laatste noten geraapt, zegt hij).
En later kwam ik, via een vlog, te weten dat je aubergines kunt gebruiken om deegwaren te vervangen in lasagne (die je dan waarschijnlijk niet meer "lasagne" mag noemen, vermoed ik?). Hoe heb ik daar toch nooit zelf aan gedacht!?
Ik popel dus om de volgende dagen en weken weer te experimenteren in de keuken!
O ja, ik zou het vergeten, ik had ook even contact met Matadi-vriendin Danielle S. via het internet. We kregen vandaag immers de "doodsbrief" van haar echtgenoot aan met de post. Samen met een heel mooie en sprekende foto van Philippe D. zaliger!
Behalve voor mij een telefoontje met Nany (over onder andere onze ontmoeting met haar schoonbroer en diens dochter heel binnenkort) en voor Roger eentje met T., de zoon van Rogers broer die vandaag een operatie moest ondergaan (het gaat goed met hem), niet veel contact gehad met de buitenwereld. Uitzondering vormde mijn zusje Bie die me een heel mooie foto van haar en dochter N. stuurde en met wie ik even chatte.
Roger stelde me voor op bezoek te gaan bij zijn nicht Jeannine maar (dat was na mijn halfuur telefoneren met mijn moeder Nany... en ik heb de neiging rond te lopen tijdens die telefoongesprekken en ondertussen kleine huishoudelijke klusjes uit te voeren, en deze keer had ik ineens weer te veel pijn na dat telefoontje) ik vroeg hem minstens tot morgen te wachten.
Ik wilde vandaag eigenlijk ook bellen naar onze straatgenote V. maar ook dat heb ik, nadat ik zo lang naar Nany had geluisterd via de telefoon, uitgesteld tot morgen. Ik ben immers helemaal geen telefoon-addict hé!
Het werd dus weer een heel rustige dag met veel lectuur (op papier en online) en zo... maar ik kreeg wel enkele ingevingen.
Zo kwam ik ergens terecht op een heel eenvoudig recept voor pindakaas. 'Als ik nu eens hetzelfde probeerde met okkernoten?', dacht ik meteen.
Okkernoten hebben we immers in overvloed (hoewel, dit jaar minder dan vorige jaren: Roger heeft gisteren al de laatste noten geraapt, zegt hij).
En later kwam ik, via een vlog, te weten dat je aubergines kunt gebruiken om deegwaren te vervangen in lasagne (die je dan waarschijnlijk niet meer "lasagne" mag noemen, vermoed ik?). Hoe heb ik daar toch nooit zelf aan gedacht!?
Ik popel dus om de volgende dagen en weken weer te experimenteren in de keuken!
O ja, ik zou het vergeten, ik had ook even contact met Matadi-vriendin Danielle S. via het internet. We kregen vandaag immers de "doodsbrief" van haar echtgenoot aan met de post. Samen met een heel mooie en sprekende foto van Philippe D. zaliger!
maandag 7 oktober 2019
Vrienden
Ik kreeg vandaag ook een telefoontje van mijn vriendin uit Ronse.
Zij en haar echtgenoot kwamen pas terug van een rondreis in Noord-Spanje en ze hadden veel steden bezocht waar wij ook graag vertoeven. Zelfs de "cartuja de millaflores", dat klooster in Burgos waar ik me zo "thuis" voel, hadden ze bezocht!
Maar... eigenlijk wilde vriendin niet zozeer vertellen over haar reis, wel nog eens afspreken in Ronse.
En dat bleek niet gemakkelijk!
De laatste keer dat wij naar hen reden, kwamen we meer dan twee uur te laat aan op de afspraak. Gevolg van het drukke verkeer. Dat was toen door de week, dus we zouden deze keer op een weekend afspreken (daar gaat onze "vrijheid" als gepensioneerden om ook door de week met vrienden af te spreken, zeker als die aan de andere kant van het land wonen!).
We zochten dus in onze agenda een zaterdag of zondag waarop we allebei vrij waren. Wat ons leidde tot midden december!
Omwille van die afspraak zal ik waarschijnlijk weer een activiteit van de KVLS missen. Erg, maar die vriendin gaat voor.
Te druk is ons leven als gepensioneerden!
Zij en haar echtgenoot kwamen pas terug van een rondreis in Noord-Spanje en ze hadden veel steden bezocht waar wij ook graag vertoeven. Zelfs de "cartuja de millaflores", dat klooster in Burgos waar ik me zo "thuis" voel, hadden ze bezocht!
Maar... eigenlijk wilde vriendin niet zozeer vertellen over haar reis, wel nog eens afspreken in Ronse.
En dat bleek niet gemakkelijk!
De laatste keer dat wij naar hen reden, kwamen we meer dan twee uur te laat aan op de afspraak. Gevolg van het drukke verkeer. Dat was toen door de week, dus we zouden deze keer op een weekend afspreken (daar gaat onze "vrijheid" als gepensioneerden om ook door de week met vrienden af te spreken, zeker als die aan de andere kant van het land wonen!).
We zochten dus in onze agenda een zaterdag of zondag waarop we allebei vrij waren. Wat ons leidde tot midden december!
Omwille van die afspraak zal ik waarschijnlijk weer een activiteit van de KVLS missen. Erg, maar die vriendin gaat voor.
Te druk is ons leven als gepensioneerden!
Huishouden en zo
'Vraag me in het vervolg alsjeblieft om te helpen elke keer dat je iets te zwaar moet tillen', zei Roger me gisteren nog.
Dat beloofde ik.
Vandaag deed ik niet zo veel buiten ons bezoekje aan de AD-Delhaize en de Action in Heers (en dat was onze enige "uitstap". Ik stelde wel vast dat lopen op mijn eigen ritme meevalt maar ter plaatse recht blijven staan nog niet). Onderweg ontmoetten we Lieve, de echtgenote van Benny, onze bierleverancier die vorige donderdag aanwezig was op de lezing. Hij bleek het betoog van Rombout Nijssen ook heel interessant te hebben gevonden!
Ondanks het weinige dat ik deed in het huishouden, moest ik ettelijke keren de hulp van Roger inroepen. Bijna alles is voor mij in feite te zwaar: de soep en de stoofpot uit de koelkast halen, de stofzuiger over een drempel tillen, de volle kan van de waterfilter als ik thee of koffie wil zetten, het droogrek waarop ik de was wilde hangen, de volle wasmand zelf, de kinderstoel van Eva die de keuken ontsiert in afwachting dat we beslissen of we hem verkopen of houden voor een eventueel vierde kleinkind (en die ik even uit de weg wilde toen ik de keuken veegde), een doos vol boeken die ik wil sorteren, een archiefdoos van de KVLS bijhalen, ...
Constant moet ik de hulp van Roger inroepen en, al weet ik dat hij bereid is me te helpen, ik voel ook wel dat het op de duur irriterend werkt.
Ik weet dus op voorhand dat ik dit niet ga volhouden al zou ik dat wél moeten volhouden!
Een telefoontoestel is gelukkig niet te zwaar!😉
Vandaag een oproep gekregen van broertje, in verband met de ontmoeting met onze oom en nicht binnenkort, het kerstfeest en de op til zijnde verandering in onze familie.
Zonder al te veel in details te treden mag ik al vertellen dat het hierover gaat: Nany heeft beslist dat ze naar een rusthuis wil. Daar zijn broertje, haar geneesheer en zijzelf werk van aan het maken, al is het blijkbaar niet gemakkelijk, zelfs op haar toch hoge leeftijd (89 jaar in mei 2020), om een (liefst betaalbare en aangename) kamer (liefst in het rusthuis waar ze al veel kennissen heeft) te krijgen!
Wat schrijf ik nu? Je krijgt die kamer niet, je betaalt ze!
Dat beloofde ik.
Vandaag deed ik niet zo veel buiten ons bezoekje aan de AD-Delhaize en de Action in Heers (en dat was onze enige "uitstap". Ik stelde wel vast dat lopen op mijn eigen ritme meevalt maar ter plaatse recht blijven staan nog niet). Onderweg ontmoetten we Lieve, de echtgenote van Benny, onze bierleverancier die vorige donderdag aanwezig was op de lezing. Hij bleek het betoog van Rombout Nijssen ook heel interessant te hebben gevonden!
Ondanks het weinige dat ik deed in het huishouden, moest ik ettelijke keren de hulp van Roger inroepen. Bijna alles is voor mij in feite te zwaar: de soep en de stoofpot uit de koelkast halen, de stofzuiger over een drempel tillen, de volle kan van de waterfilter als ik thee of koffie wil zetten, het droogrek waarop ik de was wilde hangen, de volle wasmand zelf, de kinderstoel van Eva die de keuken ontsiert in afwachting dat we beslissen of we hem verkopen of houden voor een eventueel vierde kleinkind (en die ik even uit de weg wilde toen ik de keuken veegde), een doos vol boeken die ik wil sorteren, een archiefdoos van de KVLS bijhalen, ...
Constant moet ik de hulp van Roger inroepen en, al weet ik dat hij bereid is me te helpen, ik voel ook wel dat het op de duur irriterend werkt.
Ik weet dus op voorhand dat ik dit niet ga volhouden al zou ik dat wél moeten volhouden!
Een telefoontoestel is gelukkig niet te zwaar!😉
Vandaag een oproep gekregen van broertje, in verband met de ontmoeting met onze oom en nicht binnenkort, het kerstfeest en de op til zijnde verandering in onze familie.
Zonder al te veel in details te treden mag ik al vertellen dat het hierover gaat: Nany heeft beslist dat ze naar een rusthuis wil. Daar zijn broertje, haar geneesheer en zijzelf werk van aan het maken, al is het blijkbaar niet gemakkelijk, zelfs op haar toch hoge leeftijd (89 jaar in mei 2020), om een (liefst betaalbare en aangename) kamer (liefst in het rusthuis waar ze al veel kennissen heeft) te krijgen!
Wat schrijf ik nu? Je krijgt die kamer niet, je betaalt ze!
zondag 6 oktober 2019
Therapeutische slaap
We zouden vandaag naar de jaarlijkse erfgoedmarkt in Bilzen gaan.
Bij het opstaan voelde ik me veel beter dan gisteren dus begon ik me na onze brunch klaar te maken. Ik verheugde me echt op onze uitstap: het is elk jaar heel aangenaam en interessant, we ontmoeten kennissen en andere boeiende mensen en het geeft Roger wat beweging (die hij vandaag anders niet zou krijgen wegens te veel regen)
Maar... voor ons vertrek wilde ik deze keer wel de keuken wat opruimen.
Helaas, dat ging me niet goed af. De pijn dook weer op. 'Ik denk dat ik beter hier blijf,' zei ik tegen Roger, 'ga jij maar alleen'. Hij weigerde in zijn eentje te gaan, de lieverd, maar volgens mij had hij dat beter gedaan, want aan mij had hij voor de rest van de middag niets meer.
Ik installeerde me immers op een sofa en viel prompt in een diepe slaap. Een slaap vol bekende dromen zoals die waarin ik een huis bewoon vol met verborgen, alleen door mij gekende kamers. Ik herkende de dromen, besefte dus bij elke droom op een bepaald moment dat ik aan het slapen en het dromen was, werd dan telkens weer even wakker... om vast te stellen dat ik veel minder pijn had, en viel weer in slaap voor een uurtje.
'Het lijkt wel een therapeutische slaap', zei ik tegen Roger die in onze werkkamer (naast de salon dus) aan zijn pc zat.
Toen ik de laatste keer wakker werd, met praktisch geen pijn meer, zag ik dat het over 16 uur was. Te laat om nog naar Bilzen te rijden, vond Roger (en hij had gelijk: het is een halfuurtje rijden tot daar en de erfgoedmarkt eindigde om 17 uur).
Jammer... maar kom, ik heb mezelf verder wat ontzien: zelfs voor het eten moest ik niet zorgen. Roger heeft kliekjes van gisteren opgewarmd.
Bij het opstaan voelde ik me veel beter dan gisteren dus begon ik me na onze brunch klaar te maken. Ik verheugde me echt op onze uitstap: het is elk jaar heel aangenaam en interessant, we ontmoeten kennissen en andere boeiende mensen en het geeft Roger wat beweging (die hij vandaag anders niet zou krijgen wegens te veel regen)
Maar... voor ons vertrek wilde ik deze keer wel de keuken wat opruimen.
Helaas, dat ging me niet goed af. De pijn dook weer op. 'Ik denk dat ik beter hier blijf,' zei ik tegen Roger, 'ga jij maar alleen'. Hij weigerde in zijn eentje te gaan, de lieverd, maar volgens mij had hij dat beter gedaan, want aan mij had hij voor de rest van de middag niets meer.
Ik installeerde me immers op een sofa en viel prompt in een diepe slaap. Een slaap vol bekende dromen zoals die waarin ik een huis bewoon vol met verborgen, alleen door mij gekende kamers. Ik herkende de dromen, besefte dus bij elke droom op een bepaald moment dat ik aan het slapen en het dromen was, werd dan telkens weer even wakker... om vast te stellen dat ik veel minder pijn had, en viel weer in slaap voor een uurtje.
'Het lijkt wel een therapeutische slaap', zei ik tegen Roger die in onze werkkamer (naast de salon dus) aan zijn pc zat.
Toen ik de laatste keer wakker werd, met praktisch geen pijn meer, zag ik dat het over 16 uur was. Te laat om nog naar Bilzen te rijden, vond Roger (en hij had gelijk: het is een halfuurtje rijden tot daar en de erfgoedmarkt eindigde om 17 uur).
Jammer... maar kom, ik heb mezelf verder wat ontzien: zelfs voor het eten moest ik niet zorgen. Roger heeft kliekjes van gisteren opgewarmd.
zaterdag 5 oktober 2019
Luie dag
Eigenlijk voelde ik gisteren al dat er weer iets niet in orde was met mijn rug en buik. De stoelen van de zaal waar we donderdag vergaderden met de werkgroep WO I-II zijn dan ook veel te zwaar voor mij. En toch had ik weer mijn stoel bijgeschoven (deels gedragen, want op dat vast tapijt schuiven die stoelen niet echt) zonder de hulp van Roger te vragen.
Daarna had ik gisteren wat in het huishouden gewerkt en ook bij die bezigheid til ik vaak voor mij te zware lasten op.
Deze nacht al werd ik wakker van de pijn.
Ik heb vandaag dan ook bijna niets gedaan. Gelezen, vroegere dagboeken overgetypt, (tevergeefs) proberen slaap in te halen en osso bucco klaargemaakt.
Voor de voorafgaande seldersoep met noten heeft Roger in zijn eentje gezorgd. Ik heb zelfs de keuken niet opgeruimd (dat zal ik dus morgen moeten doen) en we zijn ook niet, zoals ik van plan was, beginnen werken voor de werkgroep. Uiteraard gingen we ook niet wandelen (tegen rugpijn is stappen wel efficiënt maar niet tegen die hevige pijn in mijn darmen - gevolg van een buikwandbreuk - vrees ik, vermits lang rechtstaan - bijvoorbeeld bij het koken - ook geen deugd deed).
Een heel luie dag dus. Op zich vind ik dat niet erg en zelfs vrij aangenaam (tenminste zonder pijn), alleen moet ik nu weer werk inhalen én heeft Roger niet voldoende beweging gekregen. Hij is wel noten aan het rapen geweest en vertelde me daarna dat hij ook kweeperen heeft geplukt en er een emmer van aan een van onze buurvrouwen heeft gegeven. Lieve buurvrouw, als je wilt, krijg je veel meer dan één emmer hoor!
Maar kom, het gaat deze avond al veel beter met mij en waarschijnlijk kunnen we morgen wel doen wat op ons programma staat!
Ik zou eigenlijk ook moeten mailen naar Boudewijn Knevels. Hij had immers gezegd dat hij en Ilonka naar de lezing van donderdag zouden komen maar ze waren er niet. Vermits Ilonka sukkelt met haar gezondheid stel ik me natuurlijk vragen!
Daarna had ik gisteren wat in het huishouden gewerkt en ook bij die bezigheid til ik vaak voor mij te zware lasten op.
Deze nacht al werd ik wakker van de pijn.
Ik heb vandaag dan ook bijna niets gedaan. Gelezen, vroegere dagboeken overgetypt, (tevergeefs) proberen slaap in te halen en osso bucco klaargemaakt.
Voor de voorafgaande seldersoep met noten heeft Roger in zijn eentje gezorgd. Ik heb zelfs de keuken niet opgeruimd (dat zal ik dus morgen moeten doen) en we zijn ook niet, zoals ik van plan was, beginnen werken voor de werkgroep. Uiteraard gingen we ook niet wandelen (tegen rugpijn is stappen wel efficiënt maar niet tegen die hevige pijn in mijn darmen - gevolg van een buikwandbreuk - vrees ik, vermits lang rechtstaan - bijvoorbeeld bij het koken - ook geen deugd deed).
Een heel luie dag dus. Op zich vind ik dat niet erg en zelfs vrij aangenaam (tenminste zonder pijn), alleen moet ik nu weer werk inhalen én heeft Roger niet voldoende beweging gekregen. Hij is wel noten aan het rapen geweest en vertelde me daarna dat hij ook kweeperen heeft geplukt en er een emmer van aan een van onze buurvrouwen heeft gegeven. Lieve buurvrouw, als je wilt, krijg je veel meer dan één emmer hoor!
Maar kom, het gaat deze avond al veel beter met mij en waarschijnlijk kunnen we morgen wel doen wat op ons programma staat!
Ik zou eigenlijk ook moeten mailen naar Boudewijn Knevels. Hij had immers gezegd dat hij en Ilonka naar de lezing van donderdag zouden komen maar ze waren er niet. Vermits Ilonka sukkelt met haar gezondheid stel ik me natuurlijk vragen!
vrijdag 4 oktober 2019
Nederlands leren
Nadat ik vorige post uploadde, stelde ik weer eens vast hoe moeilijk Nederlands wel is.
Deze keer had ik er goed op gelet te schrijven "ik durf niet te geven" (dus met "te" zoals iemand me onlangs terecht op wees). Maar waarom is het dan wel "ik blijf (zonder "te") mezelf vragen stellen"? Waarom is het niet "ik blijf mezelf vragen te stellen"?
Zulke zaken (of althans de theorie daarover) heb ik nooit geleerd en ik vraag me zelfs af of er een theorie bestaat over wanneer je "te" gebruikt tussen een vervoegd werkwoord en een infinitief?
Ik herhaal dat ik eigenlijk nooit Nederlandse spraakkunst kreeg onderwezen. Ik leerde alleen "dit zeg (schrijf) je niet en dit zeg (schrijf) je wel".
Voor Frans was dat helemaal anders. Reeds in de eerste leerjaren leerden we de functie van een woord in een zin. Ik zou, voor zover ik me mijn eerste leerjaren in die taal herinner, dus al gauw geleerd hebben wanneer je ergens een "te" voor een werkwoord moet zetten en iets later ook waarom.
Ooit heb ik een "degelijke" Nederlandse spraakkunst geraadpleegd gedurende enkele dagen. Dat boek was nog dikker dan "Le bon usage" van Grevisse, dat we in de Romaanse filologie op onszelf moesten instuderen.
Wel, terwijl ik die Grevisse vrij gemakkelijk onder de knie kreeg (ook al omdat ik sinds het allereerste leerjaar werd geconfronteerd met zinsontleding) vond ik die Nederlandse spraakkunst maar niets voor anderstaligen.
Frans heeft de reputatie een moeilijke taal te zijn. In elk Frans grammaticaboek vind je echter eerst de basisregels en daarna de (ik geef toe: soms vele) uitzonderingen. En als je die onder de knie hebt, is het echt te doen, dat Frans.
In het Nederlands integendeel heb ik nooit geleerd over basisregels en uitzonderingen. Het leek er wel op of er voor elk item een regel bestaat (een beetje zoals in het Engels naar mijn gevoel).
Zelfs in die "degelijke" Nederlandse spraakkunst (die ik dus niet bestudeerde, daar had ik de tijd niet voor, maar wel serieus doornam en waarvan ik me de naam of auteur niet herinner - ik weet dat er iets van "paard" in voorkwam) vond ik mijn gading niet!
P.S Ik denk dat ik het had over auteur Paardekoper.
Deze keer had ik er goed op gelet te schrijven "ik durf niet te geven" (dus met "te" zoals iemand me onlangs terecht op wees). Maar waarom is het dan wel "ik blijf (zonder "te") mezelf vragen stellen"? Waarom is het niet "ik blijf mezelf vragen te stellen"?
Zulke zaken (of althans de theorie daarover) heb ik nooit geleerd en ik vraag me zelfs af of er een theorie bestaat over wanneer je "te" gebruikt tussen een vervoegd werkwoord en een infinitief?
Ik herhaal dat ik eigenlijk nooit Nederlandse spraakkunst kreeg onderwezen. Ik leerde alleen "dit zeg (schrijf) je niet en dit zeg (schrijf) je wel".
Voor Frans was dat helemaal anders. Reeds in de eerste leerjaren leerden we de functie van een woord in een zin. Ik zou, voor zover ik me mijn eerste leerjaren in die taal herinner, dus al gauw geleerd hebben wanneer je ergens een "te" voor een werkwoord moet zetten en iets later ook waarom.
Ooit heb ik een "degelijke" Nederlandse spraakkunst geraadpleegd gedurende enkele dagen. Dat boek was nog dikker dan "Le bon usage" van Grevisse, dat we in de Romaanse filologie op onszelf moesten instuderen.
Wel, terwijl ik die Grevisse vrij gemakkelijk onder de knie kreeg (ook al omdat ik sinds het allereerste leerjaar werd geconfronteerd met zinsontleding) vond ik die Nederlandse spraakkunst maar niets voor anderstaligen.
Frans heeft de reputatie een moeilijke taal te zijn. In elk Frans grammaticaboek vind je echter eerst de basisregels en daarna de (ik geef toe: soms vele) uitzonderingen. En als je die onder de knie hebt, is het echt te doen, dat Frans.
In het Nederlands integendeel heb ik nooit geleerd over basisregels en uitzonderingen. Het leek er wel op of er voor elk item een regel bestaat (een beetje zoals in het Engels naar mijn gevoel).
Zelfs in die "degelijke" Nederlandse spraakkunst (die ik dus niet bestudeerde, daar had ik de tijd niet voor, maar wel serieus doornam en waarvan ik me de naam of auteur niet herinner - ik weet dat er iets van "paard" in voorkwam) vond ik mijn gading niet!
P.S Ik denk dat ik het had over auteur Paardekoper.
Cholesterol en statines
We deden niets speciaals op deze regenachtige dag: telefoontje met Nany, wat huishoudtaken, boodschappen, koken, lezen enzovoort.
Wel keek ik met veel aandacht naar een documentaire over cholesterol en statines. Ik vermoed dat het iets dergelijks is waarnaar vriend Karel onlangs keek en dat hem deed beslissen zijn statines niet meer te slikken.
En daarna stopte Roger ook uit eigen beweging met die medicijnen te slikken.
Ikzelf was al lang overtuigd dat (veel) cholesterol niet de oorzaak is van hart- en bloedvatproblemen maar uiteraard durfde ik niet op eigen houtje Roger zijn statines niet meer te geven. Zijn arts echter blijkt in het kamp te zitten dat denkt dat die cholesterol wel naar beneden moet en dus blijft hij die pillen voorschrijven. Wat dan weer als gevolg heeft dat Roger hem nog niet heeft opgebiecht dat hij ze niet meer slikt. En... dat ikzelf me blijf vragen stellen.
Vandaag viel ik dus op die heel interessante (en eigenlijk angstwekkende, vanwege de manipulatie van onderzoeken door de farmaceutische industrie) documentaire van Arte. Het is weer in het Frans maar er wordt ook veel Engels (en andere talen) gesproken. Uit het document blijkt dat wat ik al vaak had gelezen wel degelijk waar zou zijn: die statines zijn voor niets goed, tenzij om de kas van de farma-industrie te spijzen. De documentaire kan jammer genoeg slechts tot begin november bekeken worden. Ik heb wel de uitleg erbij kunnen kopiëren en heb hem automatisch laten vertalen door DeepL.
Hieronder de vertaalde uitleg, gevolgd door de oorspronkelijke tekst:
Un dogme dont un nombre croissant de chercheurs dénoncent les dangers. Le cholestérol, que tout un chacun se représente comme un excès de mauvaise graisse dans l'organisme, est désigné à la vindicte médicale et populaire depuis les années 1950 comme responsable des maladies cardio-vasculaires qui terrassent jeunes et vieux avant l’heure. Or un nombre croissant de chercheurs en médecine dénoncent ce qu'ils considèrent comme un vaste mensonge, façonné à la fois par une série d'approximations scientifiques et par de puissants intérêts économiques, de l'industrie agroalimentaire d'abord, des laboratoires pharmaceutiques ensuite. Les facteurs avérés de risque, affirment ces recherches convergentes, sont en réalité le tabac, l’hypertension, l’obésité et le manque d’exercice. Mais depuis la mise sur le marché, en 1993, de nouveaux traitements anticholestérol, les statines, une écrasante majorité de médecins mise sur leur prescription avant toute autre mesure préventive. Consommées par 220 millions de patients à travers le monde, les statines sont devenues en quelques années le médicament le plus vendu dans l’histoire de la médecine. Or, les fabricants eux-mêmes commencent à reconnaître qu'elles peuvent entraîner des effets secondaires graves, tels que des douleurs musculaires, des problèmes hormonaux, des pertes de mémoire, des dépressions et aussi, selon des études récentes, le déclenchement d'un diabète. Une reconnaissance tardive qui, étrangement, intervient alors que les derniers brevets en la matière tombent dans le domaine public et qu’une nouvelle molécule anticholestérol s’annonce.
Manipulations
Pour démonter ce qui a constitué pendant plus d'un demi-siècle un dogme inattaquable, Anne Georget donne la parole à une quinzaine de spécialistes – chercheurs en médecine, cardiologues, journalistes médicaux, nutritionnistes… – qui expliquent ce que l'on sait du cholestérol et réfutent à la fois, études à l'appui, ce qu'ils estiment être des conclusions scientifiques biaisées. Ainsi le physiologiste américain Ancel Keys, qui, le premier, avait attribué à la surconsommation de graisses saturées la stupéfiante épidémie d'accidents cardio-vasculaires survenue dans les années 1950 dans certains pays occidentaux, a-t-il délibérément passé sous silence les contre-exemples statistiques. Tandis que les études cliniques des statines ont été financées à 80 % par les laboratoires qui avaient le plus intérêt à ce qu'elles s'avèrent positives. Dense et documentée, une roborative enquête à décharge. Documentaire complet d'Anne Georget (France, 2014, 1h23mn) #Cholestérol #Santé #Manipulation [Disponible jusqu'au 07/11/2019]"
Wel keek ik met veel aandacht naar een documentaire over cholesterol en statines. Ik vermoed dat het iets dergelijks is waarnaar vriend Karel onlangs keek en dat hem deed beslissen zijn statines niet meer te slikken.
En daarna stopte Roger ook uit eigen beweging met die medicijnen te slikken.
Ikzelf was al lang overtuigd dat (veel) cholesterol niet de oorzaak is van hart- en bloedvatproblemen maar uiteraard durfde ik niet op eigen houtje Roger zijn statines niet meer te geven. Zijn arts echter blijkt in het kamp te zitten dat denkt dat die cholesterol wel naar beneden moet en dus blijft hij die pillen voorschrijven. Wat dan weer als gevolg heeft dat Roger hem nog niet heeft opgebiecht dat hij ze niet meer slikt. En... dat ikzelf me blijf vragen stellen.
Vandaag viel ik dus op die heel interessante (en eigenlijk angstwekkende, vanwege de manipulatie van onderzoeken door de farmaceutische industrie) documentaire van Arte. Het is weer in het Frans maar er wordt ook veel Engels (en andere talen) gesproken. Uit het document blijkt dat wat ik al vaak had gelezen wel degelijk waar zou zijn: die statines zijn voor niets goed, tenzij om de kas van de farma-industrie te spijzen. De documentaire kan jammer genoeg slechts tot begin november bekeken worden. Ik heb wel de uitleg erbij kunnen kopiëren en heb hem automatisch laten vertalen door DeepL.
Hieronder de vertaalde uitleg, gevolgd door de oorspronkelijke tekst:
"Hoe cholesterol een ideale boosdoener is geworden voor hart-
en vaatziekten door een reeks wetenschappelijke benaderingen.
Een dogma
waarvoor een groeiend aantal onderzoekers de gevaren aan de kaak stelt.
Cholesterol, dat iedereen beschouwt als een overmaat aan slecht vet in het
lichaam, is sinds de jaren '50 van de vorige eeuw aangewezen als
verantwoordelijk voor de medische en populaire wraakzucht voor hart- en
vaatziekten die jong en oud voor hun tijd doden.
Een groeiend aantal medische
onderzoekers hekelen echter wat zij als een grote leugen beschouwen, die zowel
door een reeks wetenschappelijke benaderingen als door machtige economische
belangen, in de eerste plaats de agro-voedingsindustrie en vervolgens de
farmaceutische bedrijven, wordt gevormd.
De bewezen risicofactoren, volgens dit
convergerende onderzoek, zijn in feite tabak, hypertensie, overgewicht en
gebrek aan beweging.
Maar sinds de introductie van nieuwe
anticholesterolbehandelingen, statines, in 1993, heeft een overweldigende
meerderheid van artsen op hun voorschrift vóór enige andere preventieve
maatregel vertrouwd.
De statines, die wereldwijd door 220 miljoen patiënten
worden gebruikt, zijn in slechts enkele jaren tijd het best verkochte
geneesmiddel in de geschiedenis van de geneeskunde geworden.
De fabrikanten
zelf beginnen echter in te zien dat ze kunnen leiden tot ernstige bijwerkingen,
zoals spierpijn, hormonale problemen, geheugenverlies, depressie en, volgens
recente studies, het ontstaan van diabetes. Een late erkenning die, vreemd
genoeg, komt op een moment dat de laatste patenten op dit gebied in het
publieke domein vallen en een nieuwe cholesterolverlagende molecule in het
verschiet ligt.
Manipulaties
Om het onaantastbare dogma van meer dan een halve
eeuw te ontmantelen, geeft Anne Georget het woord aan een vijftiental
specialisten - medische onderzoekers, cardiologen, medisch journalisten,
voedingsdeskundigen, etc. - die uitleggen wat er bekend is over cholesterol en, met ondersteunende studies, weerleggen wat volgens hen vooringenomen
wetenschappelijke conclusies zijn.
Zo negeerde de Amerikaanse fysioloog Ancel
Keys, die de duizelingwekkende epidemie van cardiovasculaire ongelukken in
sommige westerse landen in de jaren vijftig voor het eerst toeschreef aan
overconsumptie van verzadigde vetten, bewust de statistische tegenvoorbeelden.
Klinische studies van statines daarentegen werden voor 80% gefinancierd door de
laboratoria die het meest geïnteresseerd waren in hun positieve resultaten.
Gedegen en gedocumenteerd, een robuust onderzoek. Volledige documentaire
van Anne Georget (Frankrijk, 2014, 1u23mn) #Cholesterol #Gezondheid #Handling #Toegankelijk
tot 07/11/2019."
*** Vertaald met www.DeepL.com/Translator (gratis versie)\n
***
Originele tekst:
"Comment le cholestérol a été érigé en coupable idéal des maladies
cardio-vasculaires par une série d'approximations scientifiques. Un dogme dont un nombre croissant de chercheurs dénoncent les dangers. Le cholestérol, que tout un chacun se représente comme un excès de mauvaise graisse dans l'organisme, est désigné à la vindicte médicale et populaire depuis les années 1950 comme responsable des maladies cardio-vasculaires qui terrassent jeunes et vieux avant l’heure. Or un nombre croissant de chercheurs en médecine dénoncent ce qu'ils considèrent comme un vaste mensonge, façonné à la fois par une série d'approximations scientifiques et par de puissants intérêts économiques, de l'industrie agroalimentaire d'abord, des laboratoires pharmaceutiques ensuite. Les facteurs avérés de risque, affirment ces recherches convergentes, sont en réalité le tabac, l’hypertension, l’obésité et le manque d’exercice. Mais depuis la mise sur le marché, en 1993, de nouveaux traitements anticholestérol, les statines, une écrasante majorité de médecins mise sur leur prescription avant toute autre mesure préventive. Consommées par 220 millions de patients à travers le monde, les statines sont devenues en quelques années le médicament le plus vendu dans l’histoire de la médecine. Or, les fabricants eux-mêmes commencent à reconnaître qu'elles peuvent entraîner des effets secondaires graves, tels que des douleurs musculaires, des problèmes hormonaux, des pertes de mémoire, des dépressions et aussi, selon des études récentes, le déclenchement d'un diabète. Une reconnaissance tardive qui, étrangement, intervient alors que les derniers brevets en la matière tombent dans le domaine public et qu’une nouvelle molécule anticholestérol s’annonce.
Manipulations
Pour démonter ce qui a constitué pendant plus d'un demi-siècle un dogme inattaquable, Anne Georget donne la parole à une quinzaine de spécialistes – chercheurs en médecine, cardiologues, journalistes médicaux, nutritionnistes… – qui expliquent ce que l'on sait du cholestérol et réfutent à la fois, études à l'appui, ce qu'ils estiment être des conclusions scientifiques biaisées. Ainsi le physiologiste américain Ancel Keys, qui, le premier, avait attribué à la surconsommation de graisses saturées la stupéfiante épidémie d'accidents cardio-vasculaires survenue dans les années 1950 dans certains pays occidentaux, a-t-il délibérément passé sous silence les contre-exemples statistiques. Tandis que les études cliniques des statines ont été financées à 80 % par les laboratoires qui avaient le plus intérêt à ce qu'elles s'avèrent positives. Dense et documentée, une roborative enquête à décharge. Documentaire complet d'Anne Georget (France, 2014, 1h23mn) #Cholestérol #Santé #Manipulation [Disponible jusqu'au 07/11/2019]"
donderdag 3 oktober 2019
Heemkunde
Deze middag, van 14 tot 16 uur, hadden we in Heers een vergadering van de werkgroep WO I-II. Onder andere werd het werk voor de volgende weken verdeeld onder de leden.
Deze avond, na het koken, eten, opruimen, ... reden we iets over 19 uur terug naar Heers voor een lezing van Rombout Nijssen, georganiseerd door Heemkunde Groot Heers.
Er was een veertigtal aanwezigen, onder wie uiteraard veel leden van Heemkunde maar ook buitenstaanders én Charlie en Maj. Ik kreeg de kans om even met hen te praten.
Na de lezing echter bleken ze meteen verdwenen maar ja, het was dan ook 22:30 uur geworden.
Zoals steeds was Rombout zijn betoog (over heren, heerlijkheden, schepenbanken en het leven in het algemeen in de dorpen van Heers tussen 1400 en de Franse revolutie) héél boeiend. Rijksarchivaris Nijssen behandelde zijn onderwerp op een heel duidelijke, bevattelijke manier. En toch miste ik weer een schriftelijk schema: ik zou echt niet alles kunnen reproduceren.
Vanuit het publiek kwamen zoveel (interessante) vragen dat Rombout al meteen inspiratie kreeg voor onderwerpen van twee of drie volgende lezingen!
Het was een drukke maar boeiende dag maar morgen moet ik wel werk in het huishouden inhalen!
Deze avond, na het koken, eten, opruimen, ... reden we iets over 19 uur terug naar Heers voor een lezing van Rombout Nijssen, georganiseerd door Heemkunde Groot Heers.
Er was een veertigtal aanwezigen, onder wie uiteraard veel leden van Heemkunde maar ook buitenstaanders én Charlie en Maj. Ik kreeg de kans om even met hen te praten.
Na de lezing echter bleken ze meteen verdwenen maar ja, het was dan ook 22:30 uur geworden.
Zoals steeds was Rombout zijn betoog (over heren, heerlijkheden, schepenbanken en het leven in het algemeen in de dorpen van Heers tussen 1400 en de Franse revolutie) héél boeiend. Rijksarchivaris Nijssen behandelde zijn onderwerp op een heel duidelijke, bevattelijke manier. En toch miste ik weer een schriftelijk schema: ik zou echt niet alles kunnen reproduceren.
Vanuit het publiek kwamen zoveel (interessante) vragen dat Rombout al meteen inspiratie kreeg voor onderwerpen van twee of drie volgende lezingen!
Het was een drukke maar boeiende dag maar morgen moet ik wel werk in het huishouden inhalen!
woensdag 2 oktober 2019
Weer twee vrienden overleden
Ik zit af en toe op Facebook maar telkens vrij kort omdat ik zoveel andere zaken wil doen...
maar blijkbaar is dat verkeerd!
Vandaag immers vernam ik via Facebook het overlijden van twee (vroegere) vrienden. Ze zijn al een paar maanden geleden overgegaan en ik wist er niets van.
Het eerste overlijden vernam ik via de Facebookpagina van mijn tante-vriendin Françoise, de weduwe van mijn "Nononc".
Ugo Declerck zaliger was lang geleden, in Leuven, een gemeenschappelijke vriend van Françoise en mij. Ugo en ik hadden elkaar al jaren uit het oog verloren maar een aantal jaren geleden geraakten we opnieuw "bevriend" via Facebook. Waar ik dus duidelijk te zelden naartoe ga: Ugo is meer dan twee maanden geleden overgegaan en ik wist er niets van!
Ik kwam vandaag ook toevallig terecht op de Facebookpagina van Matadi-vriendin Danielle S. Zij en haar echtgenoot Philippe B. waren geregeld aanwezig op onze Matadi-reünies (niet meer op de allerlaatste reünies).
En daar verneem ik dat Philippe ook een paar maanden geleden overgegaan is. Hij was een jaar ouder dan Roger (Ugo daarentegen was, als ik me goed herinner, 3 jaar ouder dan ik).
Ik heb even gechat met de weduwe van Philippe deze avond en eerlijk gezegd, ik heb veel zin om bij de volgende reünie van de "vrienden van Matadi" opnieuw haar, haar broer Christian en zijn echtgenote erbij te vragen. En eigenlijk ook mijn oude vriend Marcel (en zijn nieuwe partner, want Marcel is nu gescheiden van zijn echtgenote) .
Wat denken jullie, Lieven, Roger, Sabine en C°? Zou ik dat doen? Ik wil die mensen ook wel graag een keer per jaar terugzien maar ik kan onmogelijk meer dan één Matadi-reünie per jaar organiseren.
Uiteraard verbleef ik niet de hele dag op Facebook: ik heb ook een douche genomen (de verwarming is weer in orde gebracht!😊), gewassen, de was te drogen gehangen, opgeruimd, gelezen, bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt en uiteraard gekookt.
We aten, na onze gebruikelijke soep, lamsvlees met gestoofd witloof en zoete patat. Ik had ergens gelezen dat je die zoete "aardappel" best niet kookt zoals aardappelen, wat ik al vermoedde nadat ik dat wel eens deed. Op deze manier klaargemaakt (met veel peper weliswaar) vond ik die zoete patat wel lekker en de combinatie met witloof viel heel goed mee!
Geen wandeling want veel te veel regen. Ik hoop echter dat Roger voldoende beweging kreeg: tussen de buien door ging hij noten rapen.
maar blijkbaar is dat verkeerd!
Vandaag immers vernam ik via Facebook het overlijden van twee (vroegere) vrienden. Ze zijn al een paar maanden geleden overgegaan en ik wist er niets van.
Het eerste overlijden vernam ik via de Facebookpagina van mijn tante-vriendin Françoise, de weduwe van mijn "Nononc".
Ugo Declerck zaliger was lang geleden, in Leuven, een gemeenschappelijke vriend van Françoise en mij. Ugo en ik hadden elkaar al jaren uit het oog verloren maar een aantal jaren geleden geraakten we opnieuw "bevriend" via Facebook. Waar ik dus duidelijk te zelden naartoe ga: Ugo is meer dan twee maanden geleden overgegaan en ik wist er niets van!
Ik kwam vandaag ook toevallig terecht op de Facebookpagina van Matadi-vriendin Danielle S. Zij en haar echtgenoot Philippe B. waren geregeld aanwezig op onze Matadi-reünies (niet meer op de allerlaatste reünies).
En daar verneem ik dat Philippe ook een paar maanden geleden overgegaan is. Hij was een jaar ouder dan Roger (Ugo daarentegen was, als ik me goed herinner, 3 jaar ouder dan ik).
Ik heb even gechat met de weduwe van Philippe deze avond en eerlijk gezegd, ik heb veel zin om bij de volgende reünie van de "vrienden van Matadi" opnieuw haar, haar broer Christian en zijn echtgenote erbij te vragen. En eigenlijk ook mijn oude vriend Marcel (en zijn nieuwe partner, want Marcel is nu gescheiden van zijn echtgenote) .
Wat denken jullie, Lieven, Roger, Sabine en C°? Zou ik dat doen? Ik wil die mensen ook wel graag een keer per jaar terugzien maar ik kan onmogelijk meer dan één Matadi-reünie per jaar organiseren.
Uiteraard verbleef ik niet de hele dag op Facebook: ik heb ook een douche genomen (de verwarming is weer in orde gebracht!😊), gewassen, de was te drogen gehangen, opgeruimd, gelezen, bladzijden uit mijn vroegere dagboeken overgetypt en uiteraard gekookt.
We aten, na onze gebruikelijke soep, lamsvlees met gestoofd witloof en zoete patat. Ik had ergens gelezen dat je die zoete "aardappel" best niet kookt zoals aardappelen, wat ik al vermoedde nadat ik dat wel eens deed. Op deze manier klaargemaakt (met veel peper weliswaar) vond ik die zoete patat wel lekker en de combinatie met witloof viel heel goed mee!
Geen wandeling want veel te veel regen. Ik hoop echter dat Roger voldoende beweging kreeg: tussen de buien door ging hij noten rapen.
dinsdag 1 oktober 2019
We zijn verwend
Veel regen vandaag maar gelukkig was het niet echt koud, want... onze verwarming deed het weer niet. Met 18 à 19°C in huis is het nog te doen als je een trui aantrekt (maar niet als je uit de douche stapt).
Morgen komt de installateur nog eens kijken.
We bezochten eindelijk nog eens "onze" zieke. Er is niets veranderd. We dronken samen iets in de cafetaria, Roger en ik vertelden de laatste nieuwtjes maar vooral zwegen we terwijl onze zieke en ik elkaars hand vasthielden, naar elkaar lachten en elkaar af en toe even knuffelden.
Toen haar echtgenoot aankwam, praatten we een beetje met hem. Roger vertelde over onze defecte verwarming en voegde eraan toe: 'We zijn eigenlijk verwend'.
Hij heeft natuurlijk gelijk! Bij mijn "marraine" waste je je in de keuken, dichtbij de warme stoof, in een zinken teil.
Later, in Matadi, hadden wij wel al een badkamer en echt koud was het er nooit.
Maar nog later, toen we in Schoten woonden, hadden we één wastafel in een van de twee onverwarmde slaapkamers en een douche in de tijdens de winter al even koude veranda.
Elke dag een douche nemen was er in de winter zeker niet bij!
En nu klagen we omdat het even wat koeler is in de badkamer: een mens wordt luxe toch snel gewoon!
Deze avond kregen we een heel hevig onweer met felle regenbuien (de regen had vlak voor en na ons bezoek opgehouden) en vlak voor het onweer begon, hoorden we weer de voor hier typische hagelkanonnen. Heel duur maar weinig effectief naar het schijnt!
Morgen komt de installateur nog eens kijken.
We bezochten eindelijk nog eens "onze" zieke. Er is niets veranderd. We dronken samen iets in de cafetaria, Roger en ik vertelden de laatste nieuwtjes maar vooral zwegen we terwijl onze zieke en ik elkaars hand vasthielden, naar elkaar lachten en elkaar af en toe even knuffelden.
Toen haar echtgenoot aankwam, praatten we een beetje met hem. Roger vertelde over onze defecte verwarming en voegde eraan toe: 'We zijn eigenlijk verwend'.
Hij heeft natuurlijk gelijk! Bij mijn "marraine" waste je je in de keuken, dichtbij de warme stoof, in een zinken teil.
Later, in Matadi, hadden wij wel al een badkamer en echt koud was het er nooit.
Maar nog later, toen we in Schoten woonden, hadden we één wastafel in een van de twee onverwarmde slaapkamers en een douche in de tijdens de winter al even koude veranda.
Elke dag een douche nemen was er in de winter zeker niet bij!
En nu klagen we omdat het even wat koeler is in de badkamer: een mens wordt luxe toch snel gewoon!
Deze avond kregen we een heel hevig onweer met felle regenbuien (de regen had vlak voor en na ons bezoek opgehouden) en vlak voor het onweer begon, hoorden we weer de voor hier typische hagelkanonnen. Heel duur maar weinig effectief naar het schijnt!