‘Le premier amour de mon Marcel!’: zo stelde Marie-Claire (niet onze buurvrouw) mij voor aan iedereen toen Roger en ik op het huwelijksfeest aankwamen.
Haar kersverse echtgenoot Marcel was in Matadi mijn klasgenoot (lagere school) en inderdaad, de kleine jongen die hij toen was, was verliefd op mij!
Jaren later hebben we elkaar uit het oog verloren, maar bij het overlijden van onze pastoor uit Matadi, Pater Inghels, heb ik zoveel mogelijk mensen uit Matadi daarvan op de hoogte gebracht (ik had immers Pater Inghels zijn adressen) en sinds toen zien we Marcel elk jaar weer. Op de laatste Matadi-reünie vertelden hij en zijn vriendin Marie-Claire ons dat ze vandaag zouden trouwen en nodigden ons uit op de bruiloft.
Het werd een geweldig feest! In een enorme schuur stonden heel veel tafels gedekt, wachtte een klein buffet met plaatselijke specialiteiten, en werd er aan een ‘bar’ drank naar believen geserveerd. We maakten kennis met de kinderen en kleinkinderen van Marcel en Marie-Claire (allebei gescheiden en grootvader/grootmoeder) en ik bedacht dat het wel grappig moest zijn voor hun kleinkinderen: het huwelijk van hun grootvader/grootmoeder vieren.
Marcel heeft in verschillende muziekbands gespeeld en had ervoor gezorgd dat al zijn mede-muzikanten aanwezig waren. Er volgde dus, gedurende uren, een optreden van drie muziekbands, met telkens Marcel erbij.
Nostalgische muziek: Franse chansons, Rock, en ‘Bal-musette’. Veel mensen begonnen toen spontaan te dansen!
Uiteraard was niemand verplicht constant te blijven luisteren: veel mensen hingen rond de bar, en evenveel zaten buiten te drinken en te roken. Het is trouwens op dat binnenplein dat ik de meeste gesprekken heb gevoerd. Ongelooflijk eigenlijk met hoeveel mensen we vaak buiten zaten (en het weer liet het echt nog toe), en dus met hoeveel rokers we waren. Die trouwens vaak afgaven op onze overheid en haar bemoeizucht!
Het is me weer opgevallen dat mensen me al heel gauw hun hele leven vertellen. Een vrouw vertelde me dat ze haar tweede man (die toen net even weer naar binnen ging om drankjes bij te halen) nooit zou willen overleven: ze kon niet zonder hem; terwijl haar eerste man, van wie ze drie kinderen had, haar alleen ongelukkig had gemaakt. Een man vertelde mij (en haar) dat het bij het vrijen belangrijk is dat een man eerst zorgt dat de vrouw een orgasme bereikt: anders is de man de naam ‘man’ niet waard.
Toen de zus van Marcel even bij ons buiten was komen staan, kwam net haar kleinzoon aan. Ze stelde mij aan hem voor… En die jongen gaf me spontaan een kus. Ik had, als goede Vlaming, mijn hand al uitgestoken ter begroeting, maar besefte al gauw dat men in het ‘warme’ Wallonië iedereen kust: ik stak mijn hand snel weg en reikte mijn wang aan.
Op diezelfde ‘koer’ (binnenplein) was ondertussen iemand dikke hespen aan het braden. Op een zelfgemaakte ‘barbecue’, maar dan een waarbij het vuur het vlees – draaiend aan een spit – langs de zijkant schroeide: het vet viel dus nooit in het vuur. Hij vertelde ons dat hij in elke ham 1 fles porto en vrij veel honig had geïnjecteerd.
Uiteraard bleven we niet de hele tijd buiten zitten! En in de schuur werden ‘vliegtuigjes’ opgelaten. Marcel is immers ook bezig met modelvliegtuigjes die je kunt sturen. Dat was heel indrukwekkend (ik weet dat Zeger zo’n helikopter heeft, maar ik vermoed dat hij daar niet de stunten kan mee uithalen die ik vandaag gezien heb).
Daarna volgde nog een soort toneeltje (Marcel speelt ook straattoneel en had ook zijn medespelers opgetrommeld). ‘Sinterklaas’ kwam Marie-Claire en Marcel een ‘hart onder de riem steken’. Ik vond het heel grappig, maar ik denk dat Roger dat minder vond. Tja, ik heb het al gezegd: humor is taalgebonden.
Ondertussen hadden we een ‘aperitief met hapjes’ gekregen (want de bar en dat buffetje waren maar bedoeld voor wie niet kon wachten op de eigenlijke maaltijd) en weldra konden we aanschuiven aan het ‘echte’ buffet: de hespen die dus uren hadden gedraaid aan een spit (heerlijk, die bereiding!), rauwkost en aardappelen in de schil met een kaassaus, en uiteraard weer wijn (of bier) à volonté.
Terwijl Marcel en Marie-Claire het eigenlijke dansfeest inzetten, ben ik weer even naar buiten geslopen, met mijn rookgerief. Hoeveel mensen ik daar weer aantrof, ongelooflijk!
Maar enkelen kende ik al en er werd dus gezellig verder gekeuveld en afgegeven op onze overheid. En drankjes bijgehaald. Roger kwam er zelfs bij en werd ook betrokken in onze gezellige praatjes (het ging voor een deel weer over seks!:-)
Maar… Het kan niet missen: zodra die mensen wisten dat wij eigenlijk Vlamingen zijn, ging het ook over de politiek in wat nog België heet. En begon het een beetje bitsig te worden. Zo zei iemand: ‘Waarom zou ik Nederlands leren? Wat ben ik met die taal? Dan beter Engels leren!’ ; een andere vrouw (een echte Française) vond dan weer dat ze misschien wel een beetje Nederlands zou moeten leren. Ik probeerde wat uit te leggen hoe ik de zaken zelf aanvoel (en had weer veel ‘goesting’ om verder te werken aan dat boek waarvan ik soms twijfel of het interessant zou kunnen zijn).
We wilden eigenlijk rond 21 uur vertrekken, want morgen moeten we weer naar andere vrienden, maar zijn vertrokken rond kwart na twaalf! Maar dat had nogal wat voeten in de aarde: een man wilde Roger nog op iets trakteren om hem te bewijzen dat hij niets had tegen hem persoonlijk als zijnde een Vlaming, en sommige vrouwen en mannen wilden ons echt een afscheidskus geven. Daarbij wilden we toch nog even Marcel en Marie-Claire bedanken voor de fijne middag en avond, werden we nog aangeklampt door andere mensen met wie we gesproken hadden…
Als het niet was omdat ik vind dat Vlamingen veel te kort is gedaan, ik zou er voor kiezen om Waal (of Franstalig) te worden! En voor mij zou dat niet zo moeilijk zijn, vermits ik eigenlijk een beetje Franstalig ben!
Want… Ze zijn toch zoveel spontaner dan wij Vlamingen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten