Over gisteren
Elena en Matthias verbleven hier van vrijdag avond tot deze avond. Gisteren bleek het een beetje moeilijk voor Matthias: hij heeft hier geen box, zitten in de maxi cosy vindt hij niet leuk, en ik heb natuurlijk niet de tijd om hem constant op schoot te nemen. Als ik hem weer eens in zijn stoeltje legde om zelf even met Elena bezig te zijn, begon hij telkens opnieuw onbedaarlijk te huilen. Alleen hem oppakken hielp (wat een geluk dat ik hulp kreeg van Roger): heeft onze baby toch de “pak-mij-op”-ziekte? Hoewel, de enkele keren dat ik hem in de tegen elkaar geschoven sofa’s liet zitten, aan alle kanten goed ondersteund door kussens, kraaide en lachte hij even fel als op onze arm of schoot. Ik vermoed dat hij zijn liggend leventje beu is (hij probeert zichzelf trouwens geregeld recht te trekken) maar denk dat ik hem nog niet te lang in zittende houding mag laten.
Samen met zijn zus, zijn opa en alle poppen en knuffels hebben we wel fijne momenten doorgebracht in die twee sofa’s, onze “bedboot” zoals Roger het noemde. Gespeeld, verteld, gekraaid, geplaagd, gerollebold, en toen lachte Matthias heel uitbundig (Elena ook trouwens). Elena heeft uiteraard ook getekend, in de leefkeuken gespeeld met de poppen, ze heeft mij helpen vegen, heeft een paar keer pipi gedaan op het potje en mocht dan telkens een 3d-sticker van wilde dieren plakken in een schoenendoos die zo stilaan een dierentuin zou worden.
‘s Avonds kwam Hendrik (jammer genoeg zonder Anneke die moest werken) ons vervoegen. Samen aten we worst (vegetarische voor Roger en mij), worteltjes en erwtjes na een courgettesoep. Elena heeft heel goed gegeten (en ik mag zeker hetzelfde zeggen van Matthias: hij at zijn potjes groenten en fruit altijd bijna volledig leeg). Na nog een verhaaltje vroeg Elena zelf om naar bed te gaan. Matthias sliep toen in de “bedboot” tot aan zijn laatste flesje. Waarna we hem ook naar boven brachten.
Zeger ging gisteren naar een feestje in een naburig dorp en had gevraagd of Roger hem ‘s nachts (rond 1:30 uur) kon afhalen. Uiteraard wilde Roger dat doen, maar zelf had ik, hoewel het idee van Zeger nog eens hier te hebben mij heel blij maakte, wat bedenkingen bij dat late uur. Ik wist dat ik vandaag vroeg op zou moeten voor de kindjes, en ik durf echt niet in mijn eentje de trap af met Matthias op de arm en Elena aan de hand*. En als Roger ‘s nachts nog zou moeten wegrijden, zou hij dan vandaag wel in staat zijn om mij daarbij te helpen?
Terwijl we nog gezellig napraatten met Hendrik in de salon (ik had de sofa’s weer uit elkaar geschoven), kwam er een sms-je van Zeger: het was blijkbaar gezellig en het zou nog wat later worden. Het was toen al over 1:00 uur en ik ben maar gaan slapen.
Vandaag
Ik werd om 6:00 uur wakker van gestommel op de trap en dacht: ‘O nee, gaan die drie nu pas slapen?’. Maar toen hoorde ik zacht gesnurk naast mij: Roger lag al in bed. Het waren dus Hendrik en Zeger die nachtje door hadden gedaan. Later hoorde ik van Roger dat hij en Hendrik Zeger om 03:30 uur waren gaan halen! 
Uiteraard viel ik niet meer in slaap, en om 7:15 uur werd Elena wakker, meteen gevolgd door haar broertje. Ik kon ze nog even bij ons in bed bezighouden zodat Roger nog wat kon slapen. Daarna hielp hij mij ze naar beneden te brengen. Ik zei hem dat ik het nu verder wel alleen aankon, dat hij nog wat mocht gaan rusten, maar hij weigerde en hielp me zelfs wat op te ruimen (Hendrik en Zeger hadden blijkbaar niet meer gedacht aan de orders die ik aan onze oudste gaf voor het slapengaan, namelijk zoveel mogelijk alle sporen van hun drankgebruik op te ruimen en van de sofa’s weer een “bedboot” te maken).
De baby en de kleuter aten (heel goed), we speelden, we tekenden, Matthias zat geregeld met Roger in de “bedboot” waar Elena en ik hem en zijn opa soms gingen vervoegen, Elena mocht weer een leeuwensticker plakken, de kindjes aten hun middagmaal en vlak daarna vroeg Elena om naar bed te gaan. Ik bracht haar naar boven, vertelde een verhaaltje en ondertussen was Matthias in slaap gevallen in de “bedboot”.
Ineens was het heel rustig in huis. Ik had verder kunnen opruimen (het was echt nodig) maar ik verkoos om zelf een dutje te doen voor Hendrik en Zeger zouden opstaan.
Roger was al naast Matthias in slaap gevallen (hij had nog veel minder geslapen dan ik), ik ging in de relax liggen, vlak naast de “bedboot”, en hand in hand met Matthias viel ik ook even in een halve slaap.
Ik werd gewekt door Zeger en Hendrik die na elkaar naar beneden kwamen. Roger bleek toen al een hele poos weer wakker en veel te hebben opgeruimd. Terwijl onze jongens aten (dat heet zeker geen “brunch” meer op dat uur?) werd Elena ook wakker. Nadat ik haar naar beneden had gebracht, zorgde zij met haar gebabbel dat ook haar broertje ontwaakte.
Dat kwam me goed uit: eindelijk was iedereen wakker, het was prachtig weer en ik wilde wel eens de vlieger laten opgaan die Roger onlangs kocht voor Elena en Matthias.
We trokken dus het veld in, zochten een heel open ruimte, maar… Het wilde niet lukken. De vlieger (“vliegtuig” noemt Elena het speeltje) wilde niet vliegen: te weinig wind of te veel onkunde?
Matthias, die was in zijn nopjes in zijn maxi cosy die werd geplaatst op de wiegende buggy. Terwijl de mannen daar probeerden die vlieger op te laten, Elena met mij rondliep en onder andere tarwearen en bloeiende kamillebloemen bewonderde, kreeg ik een telefoontje van haar moeder: ze waren op komst. Inderdaad, nog tijdens het vieruurtje van de kindjes, toen we terug thuis waren, kwamen ze aan, de ouders van onze kleinkinderen.
We aten allemaal samen in de weer rommelige keuken en ik vond dat oergezellig!
Iets voor 21 uur vertrokken Elena, Matthias, hun ouders en Zeger naar het Leuvense, een half uurtje daarna brachten we Hendrik naar het station van Tongeren.
En daarna voelde ik me ineens doodmoe! Hendrik had gelijk toen hij gisterenavond al lachend zei dat de natuur niet voor niets heeft gezorgd dat kinderen krijgen op een jongere leeftijd dan de onze gebeurt: op onze leeftijd zouden Roger en ik baby’s en kleuters niet meer fulltime aankunnen! Hoezeer we ook van hen houden! 
* Ik weet het, ik kan eerst de baby naar beneden brengen, hem in zijn maxi cosy deponeren (dat is toch het veiligst) en daarna Elena gaan halen. Maar dat zou Elena niet prettig vinden, en ik weet dat ze dan achter mij aan die trap alleen zou proberen af te dalen. Eerst Elena naar beneden brengen en daarna Matthias gaan halen is ook geen optie: dan moet ik het meisje een poosje zonder toezicht achterlaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten