Gogorak

Deze avond brachten onze dochter en schoonzoon Elena en Matthias die hier logeren tot zondag. Terwijl we aten en Matthias in zijn maxi cosy goed rondkeek, haalde Elena (die al voldoende bleek gegeten te hebben bij de onthaalmoeder) het vroegere speelgoed van haar moeder en haar nonkels uit. In een tabaksdoosje vonden we papieren geld, deels uit een Monopolyspel maar ook zelf gemaakt door onze “kindjes” destijds. En we herinnerden ons hoe ze ooit in Antwerpen hun immense speelkamer hadden omgevormd tot een stad met alles erop en eraan… en zelfs eigen geld. De stad heette Gogorak, en het geld had ook een aparte naam maar die kan ik me niet meer herinneren. Op de briefjes die we vonden, stond telkens een grote D: was het “Dinar”?

Elena vroeg op een bepaald ogenblik zelf om naar bed te gaan, en alle vroegere knuffels van haar mama en nonkels moesten mee. Matthias heeft na het vertrek van zijn ouders nog een poosje gespeeld en gelachen op onze arm, en daarna in de sofa liggen kraaien, rondkijken en doezelen (ik had de twee sofa's tegen elkaar geschoven zodat hij er niet kon uitvallen) terwijl Roger de vaatwasser vulde en ik de keuken wat opruimde.

Rond 22 uur begon hij te wenen: ik vermoedde dat hij aan zijn laatste flesjes toe was (Roger had al geprobeerd rond 21 uur, maar toen leek hij geen zin te hebben). Dat dronk hij inderdaad gretig leeg en hij viel ondertussen in slaap op mijn schoot.

Nu slapen ze allebei vredig.