Mijn egoïsme

Ik geef het toe: af en toe kan mijn egoïsme echt opspelen. Vandaag was weer zo’n dag. Ik had gehoopt dat Roger en ik samen zouden beginnen opruimen en schoonmaken na die werken aan ons huis (de “bibliotheek” is gewoon smerig, maar het stof heeft zich ook over de rest van het huis verspreid, van de kasten in de keuken tot de badkamer op de verdieping). Helaas, Roger had afgesproken met mijn vroegere cursist. Hij zou hem nog eens helpen puin naar het containerpark te brengen. Normaal gezien ben ik blij als Roger klaarstaat voor andere mensen maar vandaag was ik heel slecht gezind op hem.

Terwijl hij weg was, begon ik dan maar zelf aan de “bibliotheek”. Een klein uur heb ik steenbrokken bij elkaar geveegd, en toen maakte ik waarschijnlijk een verkeerde beweging, want ik kreeg weer een pijnscheut in mijn rug. Die nu nog steeds pijn doet als ik bepaalde bewegingen maak of te lang stilzit.

Je merkt dus nog niet veel verschil tussen nu en deze ochtend in de “bibliotheek” en natuurlijk ligt het stof nog overal elders. Ik bedacht dat, gezien het ritme dat mijn rug mij oplegt, onze afspraken de volgende dagen en het feit dat ik toch ook mijn vertaalwerk heb en voor het eten, de was, enzovoort, moet zorgen, het weken zal duren voor we geen stof meer eten tussen onze boterhammen. Daarna moeten we natuurlijk al de spullen, die we verhuisd hebben voor de aanvang van de werken en die nu in de weg staan in ons salon, weer op hun plaats brengen (oei, daar gaat mijn rug ook van afzien!) en dan eindelijk (maar wanneer zal dat zijn?) kan ik onze boeken beginnen te sorteren.

Mijn rugpijn en die vooruitzichten maakten dat mijn humeur nog slechter werd en dat heeft Roger gevoeld toen hij eindelijk thuiskwam om 17 uur!

Als het niet zo laat was geweest (ik was immers al aan het koken en kon het sudderen van een Indisch gerecht niet zo maar stopzetten) had ik een wandeling voorgesteld (ik weet nu dat stappen goed doet aan een lumbago). Maar daarbij was het ook weer aan het regenen gegaan!

Lieve M en R (ik bedoel jullie, stel vroegere cursisten, want ik weet dat jullie af en toe te gast zijn op deze blog): ik was op geen enkel ogenblik boos op jullie. Alleen, en eigenlijk zonder reden, op Roger. In mijn egoïsme had ik immers gehoopt dat hij mij eerst zou helpen! Terwijl jullie al veel langer in de rommel en de vuiligheid zitten!

Hoewel? Sinds ik met Roger leef, heb ik nog niet anders dan op een werf gewoond, in Antwerpen en hier! Eens klaagde ik waar onze kinderen bij waren: ‘Zal ik dan nooit in een afgewerkt huis wonen?’ Onze dochter zuchtte even en antwoordde: ‘Ik vrees van niet!’.