Of we deze middag even wilden langskomen, had onze dochter ons vorige zondag gevraagd: zij moest na schooltijd naar een ouderavond van 16:50 tot 17:30 uur.
Dat zouden we dus doen maar eerst wilde ik zoals elke dag wat opruimen na onze brunch. Toen kwamen er enkele te vertalen A4’s binnen. ‘Daar ga ik eerst voor zorgen,’ besloot ik, ‘anders moet ik dat nog deze avond na het babysitten doen’.
‘Ik wil onderweg wel het een en ander doen’, opperde Roger.
‘Geef me twee uur, dan krijg ik dat klaar’, antwoordde ik.
Ik heb heel snel gewerkt en na anderhalf uur waren de teksten geleverd. We vertrokken: eerst bier kopen, dan langs de verzekeringsmakelaar en uiteindelijk tanken. Onderweg naar het Leuvense was het heel druk en er viel constant sneeuwregen uit de lucht. Omdat de kleintjes door hun mama zouden opgehaald worden, reden we meteen naar hun huis.
Kort daarop kwamen Elena, Matthias en hun moeder eraan. Elena toonde me haar laatste tekeningen en Matthias vroeg me mee te spelen met zijn trein… en (voor de eerste keer) met hun winkeltje. Elena begon daarna aan een nieuwe tekening…voor buurmeisje Anna. ‘Ik maak er een voor jou als ik terugkom van bij Anna, oké, oma?’ beloofde ze me. En weg was ze terwijl ze in zichzelf herhaalde: ‘Om halfzes terugkomen’.
Matthias bleef afwisselend met zijn trein en met zijn winkeltje spelen. Roger las de krant en onze dochter maakte zich klaar voor de ouderavond. Ikzelf ging een sigaret opsteken op het terras: het regende nog steeds en het voelde heel koud aan.
Daarna begonnen onze dochter en ik aan het avondeten, onze schoonzoon kwam thuis en vertrok met onze dochter naar de school van de kindjes. Ik werkte verder aan het eten dat ik stipt om 17:30 uur wilde klaar hebben: onze schoonzoon moest om 18 uur alweer naar een vergadering.
Om 17:25 uur was de tafel gedekt, de lamsfilet stond te garen in de oven, Matthias speelde nog steeds met zijn trein en Roger zat nog altijd te lezen. Tot Matthias hem bij zich vroeg… om te vertellen dat hij het in zijn broek had gedaan. Ik werd erbij geroepen, berispte (vriendelijk) de kleine jongen, die antwoordde: ‘Sorry, oma, volgende keer echt op WC’.
Roger bracht hem naar de luiertafel waar ik hem een nieuwe onderbroek aantrok terwijl ik probeerde in het oor te houden wat er gebeurde in de keuken: rond dat uur zou Elena immers via de tuin terugkomen van bij Anna.
Matthias begon weer te spelen en Elena kwam er maar niet aan. Dus stuurde ik Roger naar de buren (het was al pikdonker geworden). Elena, Roger, onze dochter en haar man kwamen praktisch tegelijk aan, we gingen aan tafel… en ik merkte dat ik de medicijnen van Roger was vergeten mee te brengen.
Na het eten, en nadat hun papa weer vertrokken was, begon Elena aan een tekening voor mij en ging Matthias spelen. Deze keer was het weer de winkel die zijn voorkeur kreeg.
Onze dochter, Roger en ik dronken nog een kop koffie of thee terwijl we de bevindingen van de ouderavond bespraken. Alles was oké, behalve dat Elena blijkbaar niet zo goed gedijt in een te grote groep. Haar mama maakte zich daar wat zorgen over maar ik hoop dat ik haar heb kunnen geruststellen: ik herken dat gevoel zo goed!
We besloten niet te lang te wachten om naar huis te rijden zodat Roger zijn medicamenten zo snel mogelijk kon slikken, maar moesten nog even wachten tot Elena haar tekening klaar had. ‘Ik vind tekenen heel plezant’, legde ze ondertussen uit. En ik: ‘Ik ook’.
‘Teken jij dan ook vaak?’ vroeg Elena. ‘Niet vaak meer, want ik heb te weinig tijd voor mezelf’, was mijn antwoord en daar moest ik zelf toch even over nadenken: bijna geen tijd meer om te schrijven, bijna geen tijd meer om te tekenen! Wat is er gaande in mijn leven?
Onze dochter gaf ons nog een speeltapijt mee dat we zouden repareren voor haar, ik verzamelde onze spullen (onder andere het boek dat ik bijhad maar waar ik niet had kunnen in lezen), we gaven elkaar kusjes en we vertrokken… En onderweg besefte ik dat ik de tekening van Elena niet bijhad.
Het werd weer een helse rit: regen, regen en nog eens regen, en heel veel verkeer. Thuis gaf ik Roger onmiddellijk zijn geneesmiddelen en mailde snel naar onze dochter dat ze het kunstwerk van Elena voor ons moest bijhouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten