Over Hasselt, de Limburgse monografieën en het huishouden

'Rijden we nog eens naar Hasselt met de bus', vroeg Roger na onze brunch.
Voor mij was dat oké.
Met de bus reizen (ook met de trein) vind ik zo aangenaam! En zeker samen met Roger omdat ik dan niet verplicht word te babbelen. Ik kan integendeel nadenken, mensen en landschappen observeren, in mijn hoofd verhalen verzinnen en desnoods mijn ogen sluiten als ik van dat alles te loom word. Echt heel aangenaam!

Hasselt blijf ik minder aangenaam vinden. Hoewel daar ook veel te observeren valt. Om te beginnen de (vaak opvallende) outfits van vrouwen (en ik zal weer danig uit de toon zijn gevallen bij die modebewuste dames: ik droeg een oude spijkerbroek en weer eens mijn goede maar nu oud en lelijke, versleten wandelschoenen - en toch heb ik diezelfde voet weer licht bezeerd! In het buitenkomen van de Mediamarkt: waarom willen mijn mannen altijd naar die Mediamarkt?):-).

Omdat het begon te regenen, liepen Roger en ik een kledingwinkel binnen (naam vergeten). Normaal gezien helemaal niets voor mij maar nu vond ik het wel interessant: heel goedkope "chique" kleren en schoenen. Ik dacht natuurlijk aan de bruiloft waar we in oktober naartoe moeten maar nadat ik het aanbod een beetje had bestudeerd, besloot ik dat ik het nodige in huis heb. En toen wilde Roger naar de mannenkleren gaan kijken.

We liepen nog een paar winkels binnen, onder andere de Standaard waar het mij opviel dat er veel boeken over spiritualiteit waren tentoongesteld.

'Zullen we maar de bus terug naar huis nemen?' vroeg Roger daarna maar ik stelde voor een Orval te gaan drinken op de Markt. Dat deden we en, terwijl ik daar genoot van mijn biertje, kreeg ik een mail van Jan Gerits, met als bijlage de volgende Limburgse monografie.

We liepen, op weg naar de bushalte, nog even "Oil &Vinegar" binnen. Waar we, na veel proeven, toch wat kochten.

Thuis heb ik eerst voor het avondeten gezorgd (koken en eten dus), daarna ben ik beginnen werken aan de nieuwe monografie, over Jos Pieters.  Er vrij veel werk aan gehad: ik heb liever, tenminste als ikzelf moet zorgen voor de opmaak, dat de auteur niet te veel zelf daaraan doet. Nu bijvoorbeeld werden stukken tekst onderbroken door een foto die Jan goed had geplaatst in het A4-document, terwijl die lay-out volledig de mist in ging in het A5-bestand dat ik ervan maakte.
Na ongeveer twee uur kon ik eindelijk de tekst zelf nalezen (ik ben er wel nog niet mee klaar: na  twee uur nalezen, was ik echt te moe).

Maar wat is die Jos Pieters een interessante man, zeg! Maar ook: hoe komt het dat zulke man zoveel tijd krijgt om zoveel gedaan te krijgen? Dankzij een vrouw die zorgde voor de meer slaafse werkjes. Ik ben trouwens heel blij dat de zoon van Jos Pieters, in een interview afgenomen door Jan Gerits, dat beaamde, zoals ik deze avond las.

En dat herinnert me er ineens aan dat ik eigenlijk nog een mail van vriendinnen (vrouwen dus) Marie-Louise en Bernadette zou moeten beantwoorden. Sorry, meisjes, dat is voor morgen of zo!