Nany

Nany voelde zich weer niet zo goed vandaag! Het lijkt wel op en af te gaan met haar gezondheid. Ze sprak ook weer vrij verward aan telefoon maar één bekommernis verwoordde ze heel duidelijk: ze hoopt echt dat ze zich goed genoeg zal voelen om ons binnenkort op restaurant te vergezellen. 

Ik hoop dat natuurlijk ook, al is niet dat mijn voornaamste bekommernis. Ik denk vooral aan haar leeftijd en aan het feit dat je van een negentigjarige niet kunt verwachten dat zij/hij nog een tiental jaren leeft (ik weet het, er zijn - steeds meer - uitzonderingen). Bij Nany is de aftakeling duidelijk begonnen (of zou zus Bie gelijk hebben, die zegt dat die verwardheid bij onze moeder enkel het gevolg is van die steeds weerkerende infectie en niet zozeer van haar hoge leeftijd? Ik vind daar nergens een duidelijk antwoord op) en voor die aftakeling is Nany altijd bang geweest. Gelukkig lijkt ze zelf niet te beseffen dat die bezig is (al beseft ze wel dat ze heel veel vergeet maar de link vergeetachtigheid-aftakeling maakt ze blijkbaar niet). 

Ik denk de laatste tijd dus steeds meer aan haar toekomstig overlijden (en vraag me af of zij daar ook aan denkt: ze spreekt daar nu veel minder vaak over dan toen ze jonger was). Ik vraag me ook af hoe ikzelf me zal voelen als ik begin af te takelen... en of ik dat wel op tijd zal beseffen (als ik daarvoor oud genoeg word uiteraard 😉)!