De eerste keer dat ik die boom zag, was toen de tante Laure zaliger van Roger ons er naartoe bracht. Later zijn we er nog geregeld naartoe gewandeld. Het verhaal van de zogenaamde “heks Tjenne” is afschuwelijk maar de plek zelf ademt een tastbare rust uit.
Ik herinner me dat we, lang geleden, met de broer en schoonzus van Roger dezelfde korte wandeling maakten als vandaag en dat Rogers broer op een zeker ogenblik zei dat hij wel uren zou kunnen blijven zitten bij die boom. Een (voor mij mystiek) gevoel dat ik meteen herkende!
We hebben vandaag dus inderdaad een vrij korte wandeling kunnen maken, ondanks mijn vele vertaalwerk. Dat ik daar tijd voor kreeg, heb ik te danken aan Roger die in mijn plaats de badkamer enzovoort op de verdieping schoonmaakte (maar daardoor geen tijd kreeg om de tuin verder op te ruimen: werk moet je immers doseren op onze leeftijd).
Dat het eindelijk nog eens naar de vrij dichtbije Tjenneboom ging, is dan weer te danken aan een gebrek aan tijd: ik kon me geen uren vrije tijd permitteren!
We liepen van Voort naar de Tjenneboom en terug: nog geen uur (vooral klimmende) beweging dus, maar wel heel rustgevend, zoals altijd op die plek! En weer opvallend: hoewel het door de wind eerst heel koud aanvoelde, begon het, naargelang die holle weg dieper werd, veel warmer aan te voelen. Dat hebben konijnen ook geweten, denk ik: we ontmoetten ontelbare holen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten