Gisteren zei ik dat ik het soms jammer vind dat onze vrienden zo verspreid wonen. Vandaag wil ik dat enigszins nuanceren.
Ik heb vandaag niet veel gedaan buiten enkele noodzakelijke huishoudelijke taken, inschrijven voor een concert (ter gelegenheid van de presentatie van een bijzondere Limburgse monografie, maar daarover later meer) en bellen naar Nany (die gelukkig veel bezoek zou krijgen: haar dag kondigde zich goed aan). Roger heeft vooral gewerkt aan zijn kasten (want het blijken er twee te zijn, kwestie van ze gemakkelijker te verhuizen van zijn atelier naar onze werkkamer) die nu geïnstalleerd zijn en binnenkort zullen gevuld worden met documenten die nu een beetje overal rondslingeren.
Omdat het vrij koud was (we geraakten moeilijk boven de 16°c vandaag: wat een eigenaardige zomer!) en ik had gemerkt dat Roger met al zijn werk voldoende beweging kreeg, drong ik niet aan op een wandeling. En genoot ik van een opvallend rustige dag.
Mijn moeder Nany begrijpt niet goed dat ik kan genieten van een dag waarop ik niemand ontmoet, dat ik het te druk vind als ik het ene sociale contact na het andere heb, en ze begrijpt al helemaal niet dat ik kan genieten van het niets doen.
Wat ik vandaag dus met momenten volop deed. Uiteraard heb ik gelezen, heb ik gekookt (onder andere niertjes “al Jerez” voor Roger
En ik herinnerde me dat toen ik nog in Leuven woonde (ik bedoel tijdens en na mijn studies), ik het zo druk had met onder andere afspreken met vrienden dat ik me nu afvraag hoe ik ooit mijn studies heb afgekregen. Dat het in Antwerpen iets rustiger werd zodra onze “kindjes” alle drie naar school gingen en ik weer lesgaf (dat lijkt eigenaardig maar de uitleg is dat ik vanaf toen minder tijd had voor al die buurvrouwen die elke dag op bezoek wilden komen). Dat ik toen ook pas de tijd en de ruimte kreeg om echt voor mezelf te schrijven.
Sinds we in Limburg wonen, heb weer veel minder tijd voor mezelf.
Gisteren dacht ik even dat het lag aan het feit dat de meeste van onze vrienden zo ver wonen, maar er speelt ook iets anders. We zijn nu lid van verschillende verenigingen, de “kindjes” zijn groot geworden en wonen ver van hier: zelfs met hen verloopt het contact via bezoeken of e-mail. En er is inderdaad e-mail enzovoort bijgekomen: elke avond moet ik nu mails beantwoorden terwijl ik vroeger slechts één avond per week besteedde aan mijn briefwisseling.
Stel je dus voor dat ik zoals vroeger elke dag zou moeten afspreken met vrienden! Wanneer zou ik dan nog aan mediteren, dromen of schrijven toekomen?
Dus ja, ik nuanceer mijn uitlaat van gisteren: hoezeer ik ook geniet van de contacten met vrienden, misschien is het goed dat niet al onze vrienden in onze buurt wonen!
Roger, die herhaalde dat hij enorm heeft genoten van zijn "niertjes" zei me deze avond, nadat hij deze post had gelezen: 'Je hebt toch geen "riñones al Jerez" klaargemaakt deze avond! Er waren immers bospaddenstoelen bij'. Dat klopt: ik heb, zoals veronderstel ik elke huisvrouw, het recept een beetje aangepast met wat ik in huis had.Hij vond het heel lekker, er kwam sherry aan te pas, voor de rest heb ik gedaan zoals bij het gewone recept, en dus alleen de ui vervangen door die paddenstoelen. Dus ja, ik durf het noemen "al Jerez".
BeantwoordenVerwijderenEen recept moet je toch niet blindelings volgen, of wel?