Deze avond heb ik mijn grote vertaling geleverd en ik kon daarna eindelijk mijn tijd weer een beetje besteden aan lectuur. Onder andere ook aan e-magazines. Zo kwam ik terecht op de website van ‘Psychologies’ een blad dat ik op papier ook wel graag lees. Of las, want wat ik daar deze avond las op die ‘e-magazine’ (zie link hierboven) deed me denken aan wat ik ooit meemaakte met Oxfam.
Een van mijn klanten (een vertaalbureau) kreeg een opdracht van die NGO. Het betrof de vertaling van een boek over de uitbuiting van werkvolk in de derdewereld. Ik kreeg de opdracht doorgemaild met de vraag of ik aan de helft van mijn gewone (en al zeer lage) prijs wilde werken. Nu, voor Oxfam wilde ik dat wel. Toen toch nog.
Het was een moeilijke job, want de schrijfster van het boek gebruikte voor die tijd nogal ongewone zinswendingen, zoals bijvoorbeeld ‘asseoir un projet dans la durée’ in plaats van ‘faire durer un projet’ (sindsdien valt het me wel op dat het Frans steeds meer evolueert naar een taal die veel woorden gebruikt om weinig te zeggen).
En het moest uiterst snel gaan. Maar dat ben ik gewend. Eens de auteur klaar is met zijn tekst, zou de vertaler die tekst liefst nog de dag ervoor vertaald moeten hebben.
Ik heb dus echt gezwoegd, maar de tekst was op tijd klaar en werd in boekvorm uitgegeven. Maar…
Om te beginnen zou mijn naam niet onder de Nederlandse vertaling staan, wat ik al gewend was. Als er al een aanwijzing zou komen naar de vertaler, zou de naam van het vertaalbureau daar staan. Dat gebeurde echter ook niet. De opdrachtgever (Oxfam dus) vertelde aan het vertaalbureau dat de officiële vertaalster een van hun medewerkers was, en alléén haar naam zou vermeld worden.
Het nieuwe boek werd met veel luister gepresenteerd (de presentatiedatum lag al vast, vandaar dat ik me zo had moeten haasten), maar noch het vertaalbureau, noch ik werden uitgenodigd.
En wat nog erger is: toen Oxfam de factuur voor de vertaling werd gepresenteerd, vroegen ze ons of we de BTW niet konden laten vallen… Waren die mensen dan zo wereldvreemd? Die BTW moeten wij zelf betalen aan de staat! Dat cadeau konden noch het vertaalbureau noch ik hun schenken! :-(
En dit is nog niet het einde van ons avontuur! Het vertaalbureau (en ik dus ook) heeft zes maanden moeten wachten op de betaling van de factuur.
Sindsdien stel ik me heel veel vragen bij zulke NGO’s. Waar gaat het geld van hun subsidies en dat we hen geven eigenlijk echt naartoe?
O ja, en het toeval wil dat ik vlak voor de uitgave van de Nederlandse versie van dat boek deze bespreking las: http://sad.nostalg1c.org/leespunt/?t=2&b=modedeshabillee.txt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten