Om negen uur deze ochtend lieten we de auto achter in de garage aan de rand van Hasselt. Terwijl ons voertuig grondig gecontroleerd werd, zouden wij even (eigenlijk uren) rondlopen in de stad. Waar we met de (voorlopig nog gratis) bus naartoe reden.
Uiteraard had ik werk thuis, maar ik verkoos Roger te vergezellen, ook al wist ik dat we voor een groot deel van de dag “winkels zouden kijken”. 
Na ongeveer twee uur dwalen door de drukke Hasseltse straten (en hier en daar een winkel binnengaan), kwamen we bestuurslid Jeannette van de KVLS tegen, die met haar echtgenoot “een terrasje deed” in de heerlijke lentezon. We voegden ons bij hen voor een paar consumpties en ze vertelden zo leuk over hun leven in Hasselt dat ik zin kreeg om van Hasselt proberen te houden. Uiteraard hadden we het ook over de KVLS, en over reizen en politiek. Ik kreeg echt een vakantiegevoel (ten onrechte, want ondertussen was er een vertaling binnengekomen waar ik deze avond zou aan moeten werken).
Nadat we van ons gezelschap afscheid hadden genomen, zochten Roger en ik het Modemuseum op. We zijn er al geweest, ik schat tien jaar geleden, en toch was het weer eens moeilijk de slecht aangegeven ingang ervan te vinden. Uiteindelijk dachten we die gevonden te hebben, kwamen we rechtstreeks in een zaal terecht om te beseffen dat we langs een achteringang waren binnengedrongen. En dat je eigenlijk eerst via een kassa moest passeren. Eerlijk zoals we zijn, zochten we verder naar die hoofdingang, vonden hem, merkten dat je per persoon 5 euro moest betalen en vonden dat te veel. Zeker om te zien van welke kleren Axelle Red houdt! (Ik weet het, er is meer te zien dan dat, maar toen we langs die achterdeur binnenkwamen, en vielen op wat de foto hieronder toont, was mijn “goesting” al bijna over: waarom zou wat Axelle Red draagt of graag ziet interessanter zijn dan wat een doorsnee vrouw draagt of graag ziet? Omdat hier Axelle en het Modemuseum reclame maken voor elkaar?)
We liepen terug naar buiten waar we de Boulevardpendelbus namen, reden daarmee helemaal rond de stad, tot aan het station. Daar belden we rond 15:15 uur naar de garage en kregen te horen dat de auto binnen een half uur zou klaar zijn.
Dus de (gratis) bus maar teruggenomen naar de rand van Hasselt. Helaas, het prachtige lenteweer was al een poosje aan het omslaan, en nu begon het te gieten. Toen we van de bus afstapten regende het pijpenstelen… en begon het daarbij nog te onweren. Vlak boven ons volgden de bliksems en de donderslagen elkaar razendsnel op, en als er, sinds mijn verblijf in Congo, één zaak is waar ik bang voor ben, is het wel midden in een onweer zitten terwijl er nergens een schuilplek te vinden is. We hebben ons gehaast naar de garage en telkens als ik een bliksemschicht zag en vlak daarna de donder hoorde rollen, probeerde ik nog sneller te lopen (wat niet zonder pijn ging, want ik heb sinds vorige zaterdag een vage, zeurende pijn in de hielstreek die stekend wordt als ik het niet op mijn gemakje doe: waarschijnlijk een verkeerde beweging op de kasseien van Luik gemaakt).
Door en door nat kwamen we iets over 16 uur in de garage aan, waar de auto inderdaad klaarstond. Thuis heb ik me snel omgekleed (mijn t-shirt en pantalon waren drijfnat) en ben dan maar aan die vertaling begonnen. Van het ander werk in huis is natuurlijk weer eens niets gekomen!
O ja (het is mijn tante-vriendin Françoise die mij eraan herinnerde in een mail die ik deze ochtend vond nog voor ons vertrek): vandaag zijn Roger en ik 36 jaar getrouwd voor de wet! En zij en mijn Nononc vierden gisteren 46 jaar huwelijk. Zij lijken dat wel anders gevierd te hebben dan wij! Eerlijk gezegd, had Françoise er mij niet op attent gemaakt, ik had er zelf niet aan gedacht! En Roger ook niet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten