Mijn God, wat ben ik moe na deze mooie dag! We gingen de “pateekes” afhalen bij hun onthaalmoeder Lutti en daar al vroeg Elena mij: ‘Oppakken, oma!’, wat ik natuurlijk deed. Maar ze wordt toch zo zwaar voor mijn rug! Matthias (die bleek zichzelf in de wang gekrabd te hebben) zat net op de arm van Lutti en lachte zo schattig toen hij ons zag. Zou hij ons al herkennen? Nee, ik denk niet dat dit al mogelijk is en trouwens, Matthias lijkt bijna altijd gelukkig, wie hij ook ziet. Maar kom, ik wil mezelf graag wijsmaken dat hij ons begint te kennen!
Terwijl we naar “huis” reden, stelde ik vast dat ik daarvan de sleutel niet bijhad. Toen Roger in het ziekenhuis lag, heb ik immers de spullen van mijn handtas versast naar een rugzak (die ik na die hospitalisatie verder bleef gebruiken en die ik vandaag dus ook bijhad), kwestie van meer te kunnen meevoeren en toch minder gewicht bij te hebben. Blijkbaar was ik vergeten die sleutel mee te verhuizen. Wat een geluk dat we tegenwoordig mobieltjes hebben: ik belde naar onze dochter die al op weg was naar school en we spraken onderweg af zodat ze mij haar eigen sleutel kon overhandigen.
Het werd een prachtige middag die Roger, de kindjes en ik grotendeels op het terras doorbrachten. Na een vrij lang dutje speelde Elena onder andere met haar poppen (ze ging met hen onder andere “naar de dierentuin”), reed ze op haar fiets, en vertelde ze me dat ze gisteren op een kermis (bij haar vake en moeke) had “gezeten op veel auto’s, op een brommer, en eendjes had gevangen, en dan… een mooi cadeautje… ”. Het cadeautje in kwestie herkende ik meteen toen ik het zag liggen: typisch “kermisspul”! 
Ze vertelde nog veel meer over andere dingen die ze onlangs heeft meegemaakt. En heel vaak vroeg ze weer: ‘Oma, oppakken!’. Zeker als ik even met Matthias was bezig geweest. Toch een beetje jaloers?
Het is duidelijk dat Matthias (als hij niet slaapt, want hij kan lang en vredig slapen) houdt van gezelschap. Hij durft wel te huilen als hij zich alleen voelt, maar zodra hij andere gezichten ziet, is hij de liefste baby, die opvallend vaak lacht. Vandaag speelden we onder andere “kiekeboe” (ik bedoel dat ik zorgde dat hij mij even niet zag, dat ik daarna te voorschijn kwam en ‘kiekeboe’ riep) terwijl hij in zijn relax lag. En hij genoot er luidruchtig van: gekraaid dat hij heeft!
O ja, zijn ogen zijn nu donkerblauw geworden en ik vind zijn gezichtje al helemaal jongensachtig! Echt, met zijn lief gekraai en zijn bijna constante lach, is hij een schat van een baby. Oei, daar ben ik weer bezig: zegt niet elke grootmoeder dat?
Het viel me wel op dat Elena vaak naar haar mama en papa informeerde. Telkens als ik antwoordde dat haar papa tegen het avondeten zou thuiskomen vroeg ze: ‘Mama ook?’ en was ik verplicht te antwoorden dat haar mama later zou thuiskomen (ze gaf vandaag les tot 22 uur en zou pas rond 22:30 uur thuis zijn). Zodra die papa inderdaad thuis was, begon Elena weer opvallend vaak te vragen naar haar mama. Haar papa heeft haar te slapen gelegd en ik weet dus niet hoe hij haar dat gemis heeft uitgelegd! Want tegen dat haar mama zou thuiskomen zou Elena al lang naar dromenland zijn vertrokken!
Ik heb echt genoten van deze dag, al deed mijn rug weer pijn in het naar huis rijden!
Roger maakte een paar foto’s:
O ja… beste vrienden, ik heb jullie mails deze avond uiteraard niet allemaal kunnen beantwoorden: dat is werk voor morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten